คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ChapteR:2 Angel or Devil ? =(
2
ChapteR:2 Angel or Devil ? =(
เทวดาหรือซาตาน
ตาสบตาสองตาเราจ้องมองกันนน เยเย~!
"^^"
"......"
"('-' )"
"....."
" T^T"
ฮึบ !!
ฉันพยายามเรียกขวัญและกำลังใจของตัวเองด้วยการสูดอากาศเข้าไปให้เต็มปอดเพราะอยู่ดีๆฉันก็ดันเกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาสะงั้นหลังจากที่ฉันเพิ่งควบคุมสติตัวเองให้หลุดออกมาจากภวังค์ความหล่อแล้วต้องมาเผชิญกับดวงตาดำสนิทคมกริบที่ดูน่ากลัวนี่ขนาดฉันอุตส่าห์ส่งสายตาอ่อนหวานและเป็นมิตรไปให้มันลับไม่ส่งผลอะไรต่อเค้าเลย ออร่าทะมึนๆรอบตัวที่ฉัน
สัมผัสได้จากรอบตัวเค้านั่นกำลังประทุษร้ายฉันด้วยสายตาอย่างที่สุด ! T^T
"คือว่า..."
"ออกไปให้พ้นจากรถฉัน "
=[]= !!
อึ้งค่ะอึ้ง !
ฉันได้แต่กระพริบตาปริบๆ สโลว์ภาพย้อนหลังเมื่อครู่นี้สลับรูปลักษณ์ภาพพ่อเทพบุตรสุดลวง
กลวงใจคนนี้ไปมา เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วเค้าคือเจ้าชายที่จะพาฉันไปสู่สรวงสวรรอันไกลโพ้นน~
แต่ ณ วินาที นี้ ! ไฮดราผสมเชื้อแลคโตบาซิลัสยังดูดีกว่านายเยอะเลย T^T !
"ขอโทษนะ ฉันก็ไม่อยากจะอยู่บนรถนี้นานนักหรอก !" ในวินาทีนี้ฉันดูเท่และมีจุดยืนมากเลยใช่มั้ยล่ะ (-_-) หมอนั่นยังคงนั่งนิ่งเป็นสากกะเบือนั่นทำให้เมื่อกี้ฉันเหมือนกำลังพูดอยู่คนเดียว
แฮ่ !!!! =w=
ฉันแยกเขี้ยวใส่หมอนั่นลับหลังเล็กน้อยก่อนจะลงจากรถ นึกสภาพฉันก็ต้องกลับไป หลบหนีไอ้สองร่างมหาบึกบึนนั้น ทีหน้าโหดๆ เถื่อนๆ กรามหักนิดหน่อย กล้ามโตเท่าบวบ นี่ฉันเพ้อถึงขนาดจินมโนภาพไอ้สองตัวนั่นออกมาเป็นรูปเป็นร่างยืนอยู่หน้ารถได้ขนาดนี้เลยหรอ T^T
"เฮ้ยยย !!! ยัยนั่น อยู่ในรถ " ไม่ใช่แค่มโนภาพเลยละตอนนี้มันกลายเป็นภาพสามมิติไปเป็นที่เรียบร้อย
เพียะ!
ตบหน้าตัวเองครั้งที่หนึ่ง
เพียะ !
ครั้งที่สอง และ...
เพียะ ! เพียะ ! เพียะ ! T^T
โอ้ยยย! TOT ทำไมฉันถึงเจ็บล่ะ !
งั้นก็แปลว่า .....
ปึงง !
" นาย ! ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที !" ในที่สุดฉันก็ต้องแบกหน้าที่เพิ่งด่าเขาไปไม่กี่วินาทีนี้กลับมาและเขาก็ดูเหมือนจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่ฉันจะขอความช่วยเหลือได้
ถ้าชีวิตฉันมันจะดราม่าขนาดนี้อ่ะนะ T^T
"เธอว่าอะไรนะ " หมอนั่นเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจตั้งแต่ที่ฉันกลับเข้ามาอยู่บนรถนี้อีกครั้งทั้งที่ฉันน่าจะไม่มาให้เขาเห็นอีกแต่ว่า ...
"ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที พลีสสสสส~TT^TT"
"ออกมาเดี่๋ยวนีันะ!"
"ยัยบ้าเอ๊ย!" ดูเหมือนเขาจะเริ่มเข้าใจเนื้อเรื่องชัดเจนกว่าเดิมเมื่อเห็นพวกนั้นตรงปรี่เข้ามาและทุบกำปั้นรัวบนกระจกอีกคนหนึ่งก็รุมเตะหน้าต่างรถและล้อรถไม่ยั้งไม่ยั้ง ก่อนจะตะโกนเสียงดังอยู่ข้างนอกจนฉันแทบจะฟังไม่ออกว่าพูดอะไรบ้าง เค้าหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาอาฆาตอีกครั้งและแผ่รัศมีวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ
ฉันเปล่าน้าาา YOY เค้ามาเอง ~
ในที่สุดเขาเริ่มเคลื่อนรถออกจากที่นี่และบึ่งรถด้วยสปีดความเร็วสูงเกือบร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงโดยไม่สนใจตุ๊กตาหน้ารถอย่างฉันที่แทบจะหน้าทิ่มพื้นเพราะการขับขี่ที่ไร้ความสุภาพของหมอนั่น ! ฉันชักสงสัยซะแล้วนะว่าหมอนี่ได้ใบขับขี่นี่มาได้ยังไง -''-
ฉันหันหลังไปมองสองคนข้างหลังที่วิ่งไล่ตามอย่างกระหืดกระหอบแล้วเริ่มไกลออกไปจนรอดพ้นจากพวกสองคนนั้นแล้วหันกลับมาเอาเรื่องเจ้าของรถ
"นายจะพาฉันไปไหนน่ะ จอดรถลงได้แล้ว" จากที่ฉันเดาดูท่ามันน่าจะออกมากไกลจากที่เดิมมากแล้วนะ
"........."
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกค่ะ =_=^
ติ้ง ~ ติ่ง ~
เสียงโทรศัพท์ใกล้ๆตัวฉันดังขึ้น ซึ่งมันก็คงจะไม่ใช่โทรศัพท์ของฉัน หมอนั่นหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยสีหน้าฉุนๆก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงที่ฉุนแพ้กัน
"มีอะไร เซอร์เบีย" เขาฟังคนในสายพูด"อืม ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้"
ไป ? ไปไหนล่ะ ? เค้าจะไม่จอดรถส่งฉันก่อนหรอ ?
"นี่นาย ! ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรืองะ..."
บรื้นนนนนนน!!!!
อะจะบะเฮ่ยย T^T !
หมอนี่เกือบจะฆ่าฉันทางอ้อมโดยการให้ฉันหัวใจวายตายคารถในขณะทียังไม่มีแฟนซะแล้วว ! TOT นี่ฉันหนีมาเจอคนดีหรือปะคนเลวกันแน่!
" ฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับเธอในฐานะที่เธอเป็นสาเหตุที่ทำให้รถราคาร้อยล้านของฉันต้องบุบสลายไปหลายที่"
=[]= ร้อยล้าน !
บ้าไปแล้ว ! ขนาดที่จะไว้ซุกหัวนอนฉันยังจะไม่มีเลย แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนไปชดใช้ค่ารถให้หมอนี่กันละฮะ ?
"เข้าใจมั้ย"
"(T_T)(_ _)(T_T)" ฉันจำต้องก้มหน้าหงึกๆ รับสภาพที่ต้องก้มหน้ารับ ขืนฉันไปเผลอพลั้งพูดอะไรที่ไม่เข้าหูนายนี่อีกละก็มีหวังฉันได้ตั๋วไปทัวร์สวรรค์แบบไม่มีตั๋วกลับแน่ๆ
"อ้อ ! อีกอย่างถ้าเธอยังพูดจารบกวนสมาธิฉันในการขับรถละก็ ฉันไม่รับประกันว่าเธอจะช๊อก
ตายก่อนรึเปล่า "
"(T_T)(_ _)(T_T)" คราวหน้าฉันจะไม่มองคนที่หน้าตาอีกแล้ว T^T หมอนั่นเหยียดยิ้มอย่างร้ายกาจก่อนจะหันหน้าไปขับรถต่อ นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องทำตัวเป็นสาวใบ้ไปตลอดทาง เค้าคงจะไม่ใจร้ายขนาดพาฉันไปขายที่ชายแดนหรอกเนอะๆ (ใช่มั้ย) ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าเค้าเริ่มถึงที่หมายก็เมื่อรถเริ่มชะลอลงเรื่อยๆจนหยุด เมื่อฉันชะโงกหน้าออกไปดูก็เจอกับตึกขนาดสูงใหญ่
=O= วะ.. ว้าว~!
ไม่สามารถจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้จริงๆ ตึกขนาดสูงใหญ่ที่มีชั้นไม่น่าจะต่ำกว่าสามสิบชั้น ดูจากรูปทรงก็รู้แล้วว่าต้องเป็นการออกแบบสไตล์อีตาลีเก่าแน่นอน นี่ฉันไม่ได้เจอตึกใหญ่ขนาดนี้มาเกือบปีครึ่งแล้วสินะ ตึกที่ทำงานพ่อฉันก็ใหญ่เกือบเท่านี้แล่ะ แต่อาจจะเล็กกว่านิสนึงแต่ประเด็นที่น่าสนในก็คือ หมอนี่เป็นใครในบริษัทนี้ ?
พ่อบ้าน ! ไม่น่าใช่ๆ - -
พนักงาน ! ขับรถหรูขนาดร้อยล้านเชียวหรอ
ประธานบริษัท ! ความน่าจะเป็นอยู่ที่เก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซนต์ นี่ถ้าหมอนี่เป็นประธานบริษัทนะ ฉันจะกลายร่างเป็นปลิงเกาะแข่งขาเขาไม่ยอมปล่อยกันเลยทีเดียว ฮี่ๆ =w=
"ลงรถมาได้แล้ว" พอถึงที่หมายก็ชี้หน้าสั่งเลยนะยะ =..=! ฉัน(แอบ)ทำหน้าหมั่นไส้หมอนั่นเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปถอดเข็มขัดนิรภัย แต่ในวินาทีนั้นฉันรู้สึกเหมือนมีใบหน้าหนึ่งที่เคลื่อนเข้ามาชิดกับใบหน้าของฉันเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับใบหน้าของไอ้หน้าหล่อที่ค่อยๆเข้ามาชิดใบหน้าฉันเรื่อยๆ อย่าบอกนะว่าหมอนี่เกิดพิศวาสอะไรฉันขึ้นมาน่ะแต่หน้าฉันกับเขาตอนนี้เหมือนจะห่างกันไม่ถึงหนึ่งนิ้วแล้วนะ !
ตึกตัก ๆ !
บ้าเอ๊ย ! จะเต้นแรงทำไมเล่า >///< แสดงปฏิกิริยาตอบสนองอะไรบ้างสิอย่านิ่งเป็นท่อนไม้แบบนี้นะ!
กริ๊ก !
O_o เอ๋ ?
ฉันลืมตามองที่มาของเสียงซึ่งมันก็คือสายของเข็มขัดนิรภัยที่หลุดออกจากตัวของฉัน พร้อมกับร่างของหมอนั่นที่กลับไปอยู่ที่เบาะนั่งแล้ว นี่เค้าแค่จะถอดเข็มขัดให้ฉันเองหรอกหรอ
เหวอเลยฉัน -0-'
" ฉันเคิดว่าเธอคงจะถอดไม่เป็น" พูดมาตรงๆก็ได้ย่ะว่าคิดว่าฉันมันบ้านนอก =*= ไม่อยากจะบอกนายหรอกนะว่าฉันน่ะก็เคยเป็นลูกเศรษฐีเหมือนนายมาก่อนแล่ะย่ะ !
"ลงมาจากรถแล้วก็เดินตามฉันมา" เค้าพูดก่อนจะเดินนำหน้าฉันไปแล้วให้ฉันคอยเดินตามเหมือนเป็นเบ๊ยังไงยังงั้น แต่ช่างเถอะ ! ยังไงฉันมันก็ไม่มีทางเลือกอยู๋ดีใช่มั้ยล่ะ ฉันเดินตามเขาเข้าไปในตึก ยามที่อยู่หน้าประตูโค้งให้เค้าหนึ่งทีก่อนประตูอัตโนมัติจะเคลื่อนเปิดให้เราสองคนเข้าไป ฉันสังเกตเห็นสายตาพนักงานนับสิบที่จ้องมองมาที่เราสองคน นั่นจึงทำให้ฉันต้องก้มหน้าก้มตารีบเดินตามเขาไป =_= แต่..
ให้ตายเถอะ ! หมอนี่ขายาวเกินไปหรือว่าฉันขาสั้นกันแน่ T^T หัดเดินให้มันช้ากว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง
ตุ้บ !
หลังของเขากระแทกเข้ากับดั้งจมูกของฉันเข้าอย่างจัง เพราะเขาดันหยุดเดินไม่รู้จักกาลเทศะเอาซะเลย ฉันเดินตามหลังนายอยู่นะ ! จะหยุดก็หัดบอกกันซะบ้างสิ ดั้งงามๆที่ฉันอุตส่าห์ถนอมมาตั้งแต่แบเบาะจะหักมั้ยเนี่ย T^T !
"นี่นาย! อยากตายมากใช่มั้ยฮะ" (นั่นเป็นเพียงแต่เสียงพูดในใจของฉันเท่านั้นTT)
"กว่าจะมานะซีไนท์!นายนี่มันจริงๆเล้ย !" ต้นเสียงหนึ่งที่ดังอยู่ตรงหน้าฉันทำให้ฉันต้องเขยิบตัวออกมาจากข้างหลังแล้วเบื้องหน้าของฉันคือหญิงสาวผมลอนสีน้ำตาล เธอดูสวยและสง่ามากจริงๆในชุดสูทผู้หญิงและฉันดูเหมือนจะคุ้นหน้าเธอมาก คงจะเป็นนิตยสารอะไรสักอย่างละมั้ง
"บ้าหรือไง ไม่ถึงห้านาทีเนี่ยนะ -*-"
"นายรู้มั้ย ? นายทำให้ฉันเสียเวลามากนะ ! เวลาของPDอย่างฉันทุกวินาทีมีค่าหมดนะ รู้มั้ย!ส่วนพวกเพื่อนนายอยู่ในห้องรับรอง"อีตานั่นที่น่าจะชื่อ"ซีไนท์" ทำหน้าเหมือนคนหูซ้ายทะลุขวาไม่ยอมรับรู้อะไรทั้งสิ้น นั่นยิ่งทำให้ผู้หญิงคนนั้นอารมณ์ขึ้นและบ่นไม่เป็นวรรคเป็นเวรเลยทีเดียว >W< สะใจๆ
"แล่วโทรมาตามทำไมละ มีเรื่องอะไร"
"ก็ผู้จัดการเธอนะสิ หนีไปแต่งงานกับฝรั่งหัวทองที่ต่างประเทศแล้ว ! แล้วทีนี้จะทำยังไงดีใครจะเป็นคนคอยจัดการกับตารางงานที่แทบจะแน่นเอี๊ยดของพวกเธอดี !" ตารางงาน =0=
ถ้าฉันเดาไม่ผิด หมอนี่น่าจะเป็นนักร้องดาราประมาณนั้นใช่มั้ย !
ดารา นักร้อง ! =[]= นี่ฉันทำรถของคนมีชื่อเสียงพังหรอเนี่ย
"ก็เธอไง เซอร์เบีย"
"อย่ามาล้อเล่นนะยะ ! แค่นี้ฉันก็ไม่มีเวลานอนแล้ว การหาผู้จัดการที่น่าไว้ใจมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ แล้วดันไปพาใครมาอีกน่ะฮะ!" คำพูดของเธอทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งตัว T^T ผู้หญิงเหลือบสายตามามองฉันและเดินมาหาฉันพลางมองหน้าฉันนิ่งก่อนจะเดินวนรอบตัวไปเกือบจะสามร้อยหกสิบองศา
"บ้าน่า ! นี่ละตินใช่มั้ย ?"
"=O= ฮะ..ค่ะ !" ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงรู้จักฉันได้ล่ะ ?
"อะไร นี่เธอรู้จักยัยนี่ด้วยเหรอ" ซีไนท์หันหน้ามาถามผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้างุนงง แต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจแล้วหันมาสนใจฉันแทน
"นี่ พี่ไง! ลูกของลุงไพศาล เพื่อนพ่อละตินไงจ๊ะ " เพื่อนพ่อฉัน ! O_o ฉันลองใช้สติย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อนพี่ผู้หญิงผมยาวที่ชอบมาเที่ยวบ้านฉันและมาเล่นกับฉันบ่อยๆ เพราะบ้านของเราอยู่ใกล้กันจนแทบจะปีนกำแพงเข้าออกบ้านกันได้เลยทีเเดียว แต่ไม่นานพี่สาวคนนั้นก็ย้ายออกไปเพราะต้องไปเรียนต่อที่อื่น
พะ..พี่เซอร์เบีย T^T
"นี่มันเรื่องอะไรกันฮะ ! เธอรู้จักยายนี่ได้ยังไง" ซีไนท์ยังคงพยายามเรียกร้องความสนใจต่อแต่พี่เซอร์เบียกลับดันเขาออกไปจากตัวและจับที่แขนฉันแทน และตอนนี้เขาก็ทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย เพราะกลายเป็นบุคคลที่ถูกลืมไปเป็นที่เรียบร้อย
"เป็นยังไงบ้าง พี่ตามหาตั้งนาน ได้ข่าวว่าพ่อของเธอล้มละลายหนีออกไปต่างประเทศ พ่อกับพี่ช่วยกันสืบหาเพื่อจะช่วยเหลือเธอน่ะ !" เธอพูดจบก็โผเข้ากอดฉัน จนตอนนี้ฉันแทบจะน้ำตาคลอเบ้าเลยทีเดียว TOT
"งั้นเดี๋ยวมาอยู่กับพี่ที่บ้านพ่อพี่กับพี่ยินดีต้อนรับเธอเสมอนะ เธออยู่บ้านพี่ได้ตามสบายเลย "ตอนนี้ฉันควรจะดีใจมากๆเลยสินะที่จะมีที่อยู่อาศัยไว้ซุกหัวนอนสะที แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเกรงใจพี่เซอร์เบียยังไงไม่รู้ ทั้งที่อยู่อาศัย ไหนจะมื้ออาหารสำหรับฉันอีก ฉันกลับจะได้อยู่อย่างสุขสบายโดยที่ไม่ต้องเหนื่อยอะไรเลย
"ขอบคุณมากนะคะพี่เซอร์เบีย แต่ละตินเกรงใจพี่มาก ที่ได้อยู่ฟรีๆโดยไม่ต้องเสียอะไรเลย"
"ละติน ! อย่าคิดมากสิ เราสองคนก็เหมือนครอบครัวเดียวกันนะ"
"ขอให้ละตินได้ทำอะไรเพื่อพี่แลกกับที่อยู่อาศัยได้มั้ยคะ "
"ละติน..." พี่เซอร์เบียทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะรอยยิ้มบางๆจะเผยออกมาบนใบหน้าพี่เค้า "งั้นพี่จะให้เธอทำงานพร้อมได้เงินเดือนด้วยดีมั้ยจ๊ะ"
"งานอะไรหรอคะ" พี่เซอร์เบียอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอามือไปเกี่ยวคอลากนายซีไนท์เข้ามาหาตัว ชักทะแม่งๆแล้วสิ -*-
"เป็นผู้จัดการส่วนตัวของวงหมอนี่ >O< !!"
เอาล่ะสิ >< นางเอกจะได้กลายเป็นผู้จัดการของสามหนุ่มสุดหล่อแบ้วววว
ติดตามตอนต่อไปนะคะ ♥ !!
tle
ความคิดเห็น