คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : + HVN.. > Fool Valentine
+ Fool Valentine +
Title : Fool Valentine
Paring : MINKEY
Author : mr.kikii
“เจ้าชายรู้มั๊ยค่ะ? ว่าวันพรุ่งนี้เนี่ย เป็นวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก”
“วันแห่งความรัก?”
“ใช่ค่ะ ถ้าเราไม่มีความรักล่ะก็ วันวาเลนไทน์ของเราก็จะไม่มีความสุขนะ”
“เธอเป็นใครมาจากไหน!? ฉันมาก่อนตั้งนานแล้วนะ!”
“เธอนั่นแหละ! ยัยจรจัด! ฉันเป็นของมินโฮมาตั้งนานแล้วย่ะ!”
หญิงสาวทั้งสองเข้าเผชิญหน้าด่าทอกันแย่งผู้ชายเสียงดังลั่นบริเวณ ต้นเหตุของเรื่องกำลังนั่งยองๆกับพื้นในขณะที่ในจุดบุหรี่สูบแก้หนาว จากที่ทะเลาะกันเพราะเขาก็เริ่มทะเลาะกันเพื่ออยากเอาชนะ ชเวมินโฮถอนหายใจเซ็งๆพลางขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด นึกรำคาญเสียงแหลมที่แว้ดใส่กันของคนทั้งสอง ไม่อยากจะพูดความจริงเท่าไรหรอก ว่าทั้งสองก็ไม่ได้มีความสำคัญกับเขามากมายอะไรหรอก ก็แค่ผู้หญิงที่ควงเข้าโรงแรมเป็นว่าเล่นเท่านั้น
“มินโฮ!! ทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้! อธิบายมาสิว่าจริงอย่างที่ยัยนั่นพูดรึเปล่า!?”ชองจูรินคนที่มินโฮกะควงเข้าโรงแรมวันนี้ก็หันมาฉุดตัวเขาที่นั่งสบายใจอยู่ให้ยืนขึ้น ไม่พอเล็บยาวคมทาสีสันแสบตายังจิกเข้าแขนเขาอีก ร่างสูงลุกยืนขึ้นตามมาอย่างเอื่อยๆ ไม่ทันไรก็โดนเจ้าหล่อนทุบกำปั้นรัวใส่อย่างเสียใจ แต่ร่างสูงกลับทำหน้าเฉยชาไม่แยแสเธอเลยสักนิด
“ตอบฉันมาสิ!! ฮึก! คนสารเลว! หลอกฉันใช่มั๊ย!?” มือเรียวจึงวาดขึ้นหมายจะตบหน้าหล่อนั้นสักที แต่ก็ถูกมือใหญ่หยุดไว้ได้ ชเวมินโฮบีบมือเรียวสวยนั่นแน่นก่อนจะสะบัดลงพื้น
“จะตบเหรอ? เอาสิ ฉันฆ่าเธอตายแน่..”ดวงตาคมสีดำสนิทน่ากลัวหรี่มองหญิงสาวที่ดวงตาเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา เธอกุมมือที่ถูกปล่อยอย่างไร้เยื่อใยด้วยร่างกายที่สั่นเทา ชเวมินโฮได้แต่หยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่พาดบ่าตนมาใส่คลุมแล้วสะบัดกายออกจากตรงนั้น แม้แต่คู่กรณีที่มองอยู่ก็ไม่กล้าเข้าไปเหนี่ยวรั้งไว้
บนท้องฟ้าสีขาว มีปุยหิมะค่อยๆตกลงมาคงดูโรแมนติกสำหรับใครหลายๆคนแต่ไม่ใช่สำหรับชเวมินโฮ ร่างสูงเดินมาเรื่อยๆจนถึงลานกว้างของสวนสาธารณะ ผู้คนต่างมีคู่เดินคล้องแขนควงกันอย่างรักใคร่ แต่ก็ไม่สะกิดต่อมความสนใจของร่างสูงเท่าไร
เจ้าของคลุมตัวหนาจัดการนั่งลงบนเก้าอี้ว่างใต้ต้นไม้ใหญ่หวังจะหลบก้อนปุยๆสีขาวของหิมะ มือใหญ่ล้วงซองบุหรี่ในกระเป๋าตัวเองขึ้นมา ก่อนที่จะค่อยจับๆดูจำนวนของมันแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เพราะจูรินดึงเขาขึ้นมาในตอนนั้นทำให้มวนบุหรี่ไหลออกจากซองไปหมด เหลือแค่มวนสุดท้ายเท่านั้น ร่างสูงจัดการจุดมันก่อนที่จะวางไว้ในกลีบปากหนาของตัวเอง ควันสีขาวถูกพ่นออกไปในอากาศ จนมองไม่ออกว่านั่นเป็นควันบุหรี่รึไอหนาวจากร่างกายของเขากันแน่
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่เขารู้สึกว่ามีอะไรนิ่มๆเย็นๆอยู่ตรงบ่าเขา ใบหน้าหล่อหันไปเจอยังต้นเหตุพบใบหน้าขาวใสวางแนบบนไหล่ตนอยู่ พวงแก้มนุ่มนิ่มวางทาบลงมาจนบวมตุ้ย ดวงตาที่ประกอบไปด้วยขนตาหนาปรือน้อยๆราวกับจะเคลิ้มหลับไป เส้นผมสีน้ำตาลนุ่มกองไปอยู่ข้างขวาตามการเอียงของหัวกลมๆนั้น กลางกระหม่อมมีมงกุฎของเล่นที่ประดับไปด้วยเพชรพลอยหลากสีสวมอยู่ ไม่ทันได้สงสัยอะไร ก็พบว่าไอ้ก้อนน้ำแข็งมนุษย์นี่มุดเข้ามาในเสื้อตัวใหญ่ของเขา แล้วยังเกาะเขาราวกับเป็นเนื้องอกอีกต่างหาก
“นี่..คุณ” คิดยังไงมามุดเสื้อคนอื่นว่ะ? แต่ก็เป็นแค่คำถามในใจที่ไม่ต้องการคำตอบของชเวมินโฮ
“งื้อ..?”ตัวการยังคงซุกแผ่นหลังกว้างอบอุ่นอย่างไม่รู้ร้อน ดวงตาเรียวรีน่ารักเบิกขึ้นมองคนเรียกตาแป๋ว ริมฝีปากหยักสีชมพูแย้มยิ้มน้อยๆราวกับทักทายก่อนที่จะซบหลังกว้างต่อราวกับตายไปแล้ว มินโฮได้แต่ลุกขึ้นยืนพร้อมถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกแล้วสะบัดเสื้อคลุมทิ้งให้ร่างกลมๆจุมปุ๊กอยู่บนเก้าอี้ไม่ต่างกับสะบัดเศษฝุ่น
ปรากฎเจ้าร่างยุกยิกที่แสนวุ่นวาย เด็กหนุ่มผิวขาวในเสื้อคนไข้ตัวโคร่งแขนยาวขายาวเกินด้วย ใบหน้าน่ารักดูอ่อนเยาว์ท่าทางว่าจะอายุน้อยกว่าเขา ในอ้อมแขนกอดตุ๊กตาหมีสีขาวสองตัวตัวหนึ่งใส่เสื้อสีฟ้าอีกตัวใส่เสื้อสีชมพู แล้วบนหลังยังสะพายกระเป๋าเล็กๆอีกไม่ต่างกับไปทัศนศึกษา ที่สะดุดตาและน่าแปลกใจก็คือมงกุฎของเล่นอันน้อยที่สวมอยู่บนหัวกลมๆนั้น แค่เห็นก็ไม่อยากเข้าใกล้แล้ว และมินโฮก็ไม่เคยบังคับใจตัวเอง คนตัวสูงหมุนตัวเต็มที่เตรียมเดินออกจากเอเรียของเจ้าตัวเล็กบนเก้าอี้ แต่ไม่ทันมือขาวกลับดึงเขานั่งมานั่งที่เดิม แถมยังแรงเยอะซะด้วย
“กล้าเดินหนีเจ้าชายเรอะ!?”
......
บ้าอ๊ะเปล่า?
คิ้วเข้มของคนถูกดึงพันกันยุ่ง ปากหนาที่ยังมีบุหรี่คาอยู่ขมุบขมิบคล้ายว่าจะสบถคำหยาบได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าใครเห็นใครก็เป็นต้องกลัวอยู่แล้ว แต่ไอ้ตัวเล็กดันทำหน้าบึ้งตึงใส่เขากลับมาอย่างไม่เกรงกลัว แถมยังดึงเสื้อเขาเขยิบมานั่งใกล้ตัวเองอีกต่างหาก พอเหลือบมองลายสกรีนบนเสื้อของคนตรงหน้าแล้วก็เข้าใจทุกอย่าง.. ตราสัญลักษณ์ของโรงพยาบาลบ้าชัดๆ!
“นี่ๆ”
“อะไร?”
“กล้าพูดอย่างนั้นกับเจ้าชายได้ยังไง~!?”
“-___-”
“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย! ไม่รู้เหรอว่าเจ้าชายเป็นใคร!?”
“โทด’ที บังเอิญไม่ใช่กูเกิ้ล”
“ฮึ่มม~!! งั้นฟังเจ้าชายเดี๋ยวนี้นะ!!”
บุคคลที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าชายลุกยืนขึ้นเต็มความสูงบนเก้าอี้ มือทั้งสองยกขึ้นในอยู่ตรงระดับหัวตัวเองพร้อมโชว์นิ้วเล็กๆสองนิ้วออกมาแถมยังกระดิกมันเพิ่มความน่ารักให้ตัวเองมากขึ้น
“ฟังนะ! เจ้าชายจะพูดแค่ครั้งเดียว! คิมคิบอมคือชื่อของเจ้าชาย ตอนนี้เจ้าชายหนีออกจากวังเพื่อมาหาความรักในวันวาเลนไทน์ แต่ตอนออกมาเจ้าชายยังไม่กินอะไรเลยจึงหิวมาก เพราะฉะนั้นจงหาอะไรให้เจ้าชายกินเดี๋ยวนี้เลย!!”
ราวกับเล่นมุขแป้กซึ่งไม่กระตุ้นคนต่อมอารมณ์ขันตายด้านอย่างมินโฮเลย ร่างสูงแค่มองไอ้คนที่ยืนจังก้าวางท่าเป็นเจ้าชาย
“ทำไมต้องทำหูกระต่ายด้วย?”คนดูที่นั่งราคาแพงถามอย่างเบื่อหน่าย นิ้วยังยาวไม่พ้นแขนเสื้อแล้วยังจะทำอีก
“ก็มันน่ารักดีนี่! ใช่มั๊ยล่า? มันเป็นคอนเซ็ป เป็นท่าประจำตัวของเจ้าชายเหมือนกับพาวเวอร์เรนเจอร์ไง”จึงคนตัวเล็กพูดแจ้วๆ มินโฮก็ยิ่งไม่เข้าใจว่ามันสำคัญตรงไหน แต่ดูท่าเจ้าคนพูดไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นเลย ร่างเล็กย่อตัวคุกเข่าบนเก้าอี้ยาว มือทั้งสองวางบนหน้าขาของคนขายาวแล้วเขย่าเบาๆ
“เจ้าชายหิว เจ้าชายหิว เจ้าชายหิว เจ้าชายหิว เอาอาหารมาเดี๋ยวนี้นะ!!”ราวกับเด็กน้อยอารมณ์ร้าย บ่นอย่างเอาแต่ใจ คนที่ถูกสั่งแต่ได้นั่งสูบบุหรี่สบายใจเฉิบ แต่ดวงตาคมแอบเหลือบมองหน้าหวานที่แสนง้ำงอนั้นเล็กน้อย
“อยากกิน?”
“อือ”
“ฉันให้นี่ก็ได้”นิ้วเรียวยาวคีบบุหรี่ออกจากปากตน ก่อนที่จะยื่นเหมือนทำท่าจะแหย่ปากนิ่มๆของคนหิวโซ เจ้าชายคิบอมได้แต่ทำหน้างงๆ
“แล้วมันกินยังไง?”ถามอย่างสงสัยเพราะตัวเองไม่เคยเห็นของกินรูปร่างแบบนี้มาก่อน
“ก็แค่ดูดเหมือนดูดน้ำโดยใช้หลอดนั่นแหละ”ใบหน้าพยักหงึกหงักเชิงเข้าใจก่อนที่จะอมปลายมวนของบุหรี่ก่อนที่จะดูดมันเข้าปอดอย่างว่าง่าย
“แค่ก!! แค่ก! แค่ก! แหวะ!!! อะไรไม่รู้ แค่ก! แค่ก!!”ร่างเล็กรีบหยิบมันออกจากปากก่อนจะสำลักควันสีหม่นออกจากปาก ร่างสูงที่มองอยู่ที่แต่แอบหัวเราะชอบใจ ใครจะไปนึกว่าคนข้างๆจะทำตามจริงๆ โง่ชะมัด
“มันไม่ใช่ของกินนี่! หลอกเจ้าชายได้ยังไง!?”คิบอมปาแท่งบุหรี่ลงพื้นอย่างไม่พอใจ แต่ที่ได้รับกลับมาเป็นคำตอบกลับเป็นดวงตาเย็นชาของใบหน้าหล่อที่หันมามองด้วยสีหน้าน่ากลัวทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก
“โยนบุหรี่ทิ้งพื้นเหรอ? ถ้าเกิดมันลุกไหม้จะทำยังไง? เอาเท้าขยี้ดับมันด้วยสิ”พูดพลางชี้ไปที่บุหรี่ คิบอมเหลือบมองคนน่ากลัวเล็กน้อย แต่ก็ทำตามโดยไม่มีข้อสงสัย ยื่นเท้าเปลือยๆของตัวเองขยี้ปลายร้อนของบุหรี่อย่างแรง
“โอ๊ยย!!! T^T!! ร้อนๆๆๆๆๆๆ”เจ้าชายสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะรีบหดเท้าตัวเองขึ้นแล้วใช้มือถูๆส่วนที่โดนไหม้ เมื่อมือโดนส่วนที่ร้อนแล้วก็รีบชักมือหนี ได้แต่สลัดเท้าไปมา เสียงแหลมร้องโวยวายในขณะที่เสียงทุ้มใหญ่หัวเราะดัง ใครจะไปนึกว่าคนข้างๆจะทำตามจริงๆ โง่ชะมัด(?) อากาศแบบนี้มันจะไหม้ได้ยังไง
“เดี๋ยวเถอะ!! กล้าหัวเราะเจ้าชายได้ยังไง!”จู่ๆคนพูดก็กระโจนใส่ร่างสูงที่หัวเราะก๊าก นิ้วเล็กทำท่าจะแหย่จมูกของคนที่หัวเราะปากกว้าง มินโฮรีบจับมือนั่นไว้ก่อนที่จะได้ทำอะไรตัวเอง
“ทำอะไรน่ะ! มือนี่ที่เอาไปจับเท้าเมื่อกี้นี่หว่า!!”ร่างสูงร้องอย่างตกใจและพยายามต่อสู้ดิ้นรนเอาตัวรอดอย่างเอาเป็นเอาตาย ไอ้คนจิตไม่สมประกอบก็พยายามหาโอกาสทำร้ายร่างกายของคนร่างสูงเต็มที่.. ด้วยการแหย่จมูก
“จมูกหมูไง! จะทำให้น่าเกลียดเลย!!”เจ้าตัวเล็กร้องโวยวาย ทั้งสองต่างไม่ยอมกัน อีกฝ่ายก็ทำท่าจะแหย่จมูกเต็มที่ ส่วนอีกฝ่ายก็พยายามปกป้องภาพพจน์ที่แสนงดงามของตัวเอง ไปๆมาๆก็เริ่มเหนื่อยจนหยุดไปนั่งกันคนละข้างเหมือนคนเกลียดขี้หน้ากันมาแต่ชาติปางก่อน
“ฝีมือแค่นี้ไม่ครนามือเจ้าชายหรอกนะ!! เจ้าเป็นใครกันแน่!”พูดออกมาอย่างอวดดีในขณะที่ตัวทั้งตัวติดแน่นกับอีกฝั่งจนเหลือระยะที่ห่างจากกันกว้างโขจนสามารถนำช้างมานั่งได้ทั้งตัวเลยทีเดียว(?)
“ชเวมินโฮ มนุษย์เดินดินธรรมดาที่เกลียดคนบ้าที่สุดในชีวิต”แนะนำตัวเองอย่างเรียบๆโดยไม่ลืมแว้งกัดคนข้างๆ คนถูกกล่าวหารีบร้อนตัวขึ้นมาทันที
“ย้าา!!! เจ้าชายไม่ใช่คนบ้านะ!!”คนตัวเล็กกว่าร้องหงุดหงิดอย่างอารมณ์เสียเมื่อถูกต่อว่า แต่คนพูดกัดกลับไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลย
“ทำตัวแบบนี้มินโฮต้องไม่มีความสุขในวันวาเลนไทน์แน่เลย!!!”พูดเหมือนคนรู้ดี คิบอมนำนิ้วชี้กับนิ้วโป้งวางไว้ใต้คางตนราวกับกำลังแสดงถึงความฉลาด
“รู้ได้ไง?”มินโฮถามพลางเลิกคิ้วให้ข้าง คิบอมหัวเราะขึ้นมาอย่างสะใจราวกับตัวเองอยู่เหนือกว่า
“ก็มินโฮอยู่คนเดียวแบบนี้แสดงว่าไม่มีความรักล่ะสิ! คนที่ไม่มีความรักน่ะ วันนี้จะไม่มีความสุขนะ โถๆ น่าสงสารมากๆเลยอะ คิๆๆ”พูดพลางลูบหัวยุ่งๆของร่างสูงพลางทำหน้าสงสารชวนให้หมั่นไส้ มินโฮถอนหายใจหน่ายๆ
“ทำเหมือนว่านายมีนักล่ะ”ตอบหน้าตาย คนที่เคยทำตัวดูถูกชาวบ้านก็พึ่งมาตรัสรู้ได้ว่าทั้งหมดที่พูดไปมันเข้าตัวเองหมดเลย
“จริงด้วย!! เจ้าชายก็ไม่มีเหมือนกันนี่นา!!! ลืมไปเลยอะ!!! ง่า~~!!!!”คิบอมก้มหัวงุดพลางขยี้หัวตัวเอง ว่าทำไมตัวเองต้องลืมคิดถึงข้อนี้ด้วย
“แล้วตุ๊กตาสองตัวนั้นจะแบกไปมาทำไม เห็นแล้วรำคาญลูกกะตา”มินโฮเหลือบตาไปมองเจ้าตุ๊กตาหมีฟ้าชมพูที่วางข้างๆเจ้าของ แล้วนานก็ถูกซ่อนไว้หลังตัวเล็กๆของเจ้าชาย
“ก็เนี่ย! เจ้าชายจะเอาไปให้เจ้าหญิงตัวหนึ่งไงล่ะ”
“อ๋อ ตุ๊กตาหมีตัวสีชมพูนั่นป่ะ?”
“ไม่ได้! ตัวนั้นไม่ให้หรอก ก็เจ้าชายชอบสีชมพูนี่นา เจ้าหญิงก็ต้องเอาสีฟ้าไปสิ”
..บ้าอ๊ะเปล่า?..
แต่อีกครั้งที่มินโฮอยากจะเอ่ยคำพูดคำนี้จริงๆ ใครที่ไหนเขาให้ตุ๊กตาสีฟ้ากับผู้หญิง เจ้านี่คงจะเพี้ยนสมชื่อเจ้าชายติ๊งต๊องอะไรนั่นแน่ๆ คิดแล้วไม่อยากจะยุ่งด้วยจริงๆ ...แต่ก็สลัดไม่หลุด
“ยิ่งไปกว่านั้นนะ! เจ้าชายยังทำช็อกโกแลตมาให้เจ้าหญิงด้วยล่ะ! พี่สาวที่วังสอนเจ้าชายมา ว่าต้องให้ช็อกโกแลตกับคนที่เรารัก”อวดอย่างภาคภูมิใจ แล้วถอดเป้ออกมาโชว์ให้เห็นว่าของที่พูดมันอยู่ในนี้
“นี่นายไม่รู้เหรอ? ว่าดอกกุหลาบผู้ชายให้ผู้หญิง ส่วนช็อกโกแลตผู้หญิงให้ผู้ชาย”เป็นอีกครั้งที่คิบอมเหมือนถูกสวิตซ์อะไรสักอย่างเปิดขึ้น เมื่อรู้ว่าตัวเองได้พลาดอะไรอีกแล้ว
“จริงอ่ะ!! ง่า~~!!”คิบอมก้มหัวงุดอย่างขยี้หัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ..แต่เรื่องแบบนี้มันก็ไม่ตายตัวหรอกนะ เป็นความคิดที่มินโฮไม่คิดจะบอกคนข้างตัว
“ไปดีกว่า ขอให้หาเจ้าหญิงพบแล้วกัน”มินโฮลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนที่จะหยิบเสื้อคลุมประจำกายของตัวเองแต่ดันติดไอ้มือขาวๆที่จับปลายเสื้อไว้แน่นนี่สิ
“หนาวอะ~ เจ้าชายหนาวมากๆเลย พอมินโฮลุกไปก็หนาวขึ้นมาเลยอะ”เจ้าตัวเล็กทำหน้าอ้อนวอน ดวงตากลมเรียวประกายจ้องดวงตาคมสีมืด แต่ไร้ปฎิกิริยา มือใหญ่กระชากเสื้อคลุมของตัวเองออกจากการเกาะกุมจนคนที่ยื้อตัวดึงเต็มที่หน้าคว่ำทิ่มพื้น
“ใจร้าย! มินโฮใจร้ายมากเลย!!”เจ้าชายร้องเสียงหงุหงิงก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาพบแต่ความมืด เจ้าของมือขาวซีดดึงสิ่งที่ปิดบังสายตาตัวเองออกพบว่าสิ่งที่ติดมือตนก็คือเสื้อคลุมอันใหญ่ของมินโฮนั่นเอง ใบหน้าขาวมองไปด้านหน้าพบแผ่นหลังกว้างอยู่ใกล้ตา ไม่ทันได้สงสัยอะไรเจ้าของแผ่นหลังก็พูดขึ้น
“ถ้าไม่ขึ้นมาก็แข็งตายเป็นสโนว์แมนไปเหอะ!”ไม่ต้องเรียกซ้ำสอง เจ้าชายคิบอมรีบหยิบสัมภาระอันน้อยนิดของตัวเองกอดไว้แล้วกระโดดขึ้นหลังกว้างและอบอุ่นอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากสีชมพูคลี่ยิ้มจนแทบฉีกถึงรูหู ดวงตาเรียวกระพริบปริบๆมองเจ้าของบ่าที่ให้พักพิงทั้งตอนพบตอนแรกและตอนนี้ ..ทำให้อากาศรอบตัวเจ้าชายอุ่นขึ้นเลยเนอะ มินโฮ
“เจ้าชายรู้แล้วล่ะ! ว่ามินโฮเหมือนอะไร ต้องเป็นผู้ที่คอยปกป้องเจ้าชายตลอดเวลา พอเจออุปสรรคอันตรายก็ต้องเข้ามาช่วยเหลือ ตอนที่เจ้าชายเหนื่อยล้าก็ยังให้ยืมหลังอุ่นๆด้วยนะ แถมยังเท่สุดๆ!”เจ้าชายพูดด้วยรอยยิ้ม จากคำพูดนั้นทำให้มินโฮเดาได้ไม่ยาก.. อัศวินประจำกายรึไง?
“นั่นก็คือ...! สัตว์เลี้ยงผู้พิทักษ์ของเจ้าชายยังไงล่ะ!! หึๆ เจ้าชายนี่ฉลาดจริงๆเลยนา~”พูดจบก็เก๊กท่าแสนฉลาดของตนอย่างภูมิใจ มินโฮชักเปลี่ยนใจจากวางไอ้คนติ๊งต๊องนี่เป็นโยนลงแม่น้ำลำคลองซะให้รู้แล้วรู้รอด!!
โครก~ โครก
เสียงน้ำย่อยร้องขออาหารเสียงดัง เจ้าของท้องได้แต่ยิ้มแหะๆ คิบอมพยายามยื่นหน้าไปหาคนที่แบกตนอยู่ แต่ไอ้หน้าหล่อดันหันหน้าหนีน่ะสิ พอจะหันไปอีกทาง ก็ถูกเมินอีก เจ้าชายพองลมจนแก้มป่อง
“นี่~~!! เจ้าชายหิวข้าวมากๆเลยนะ พาไปกินอะไรหน่อยสิ!”เจ้าชายร้องโวยวายอย่างไม่พอใจเมื่อรู้ว่าถูกเมิน ร่างสูงปล่อยร่างที่แบกอยู่ลงจนก้นกระแทกพื้น เจ้าของก้นที่กระแทกเจ็บจนร้องไม่ออก ได้แต่ขมวดคิ้วหนาๆมองคนใจร้าย มินโฮก็ทำแต่สีหน้าเดิมๆตอบกลับ
“รอตรงนี้แหละ เดี๋ยวพาไปกิน”พูดจบก็เดินหายไปในร้านที่ไหนคิบอมก็ไม่อาจรู้ได้ เจ้าชายได้แต่นั่งนิ่งๆตามคำสั่งโดยไม่แคร์สายตาคนที่เดินผ่านไปมามองเขาที่นั่งแปะลงบนพื้น ดวงตาเรียวสีน้ำตาลอ่อนมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับตัวเองตาเป็นประกาย.. หรือนี่จะคือเจ้าหญิงของเขา?
“มองอะไร?”ในเวลาไม่นานมินโฮก็เดินกลับมา เจ้าชายกระตุกกางเกงยีนสีซีดๆของมินโฮก่อนที่จะชี้ไปข้างหน้า ดวงตาคมมองตาม หญิงสาวหน้าตาสะสวยรูปร่างสะโอดสะองดูท่าทางว่าเป็นพนักงานขายเครื่องใช้ไฟฟ้า หรือว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้? ที่คิบอมสนใจ.. มินโฮฉุดคนที่นั่งแปะอยู่กับพื้นลุกขึ้นมายืน
“ชอบเธอก็ไปบอกรักแล้วให้ของขวัญเธอสิ”ร่างสูงบอกกับคนที่กำลังพบความรักที่ต้องการ คิบอมพยักหน้าหงึกๆก่อนที่จะค่อยๆเดินตรงไปทั้งๆที่ยังขาสั่นๆ มินโฮเห็นก็แอบหลุดขำ คนบ้าจะมีความรักยังเขินอายได้
“ข..ขอโทษครับ..”พนักงานสาวหันมาตามเรียก เด็กหนุ่มผิวขาวแต่ได้ยืนก้มหน้านิ่งก่อนที่จะยื่นตุ๊กตาหมีใส่เสื้อสีฟ้าให้หญิงสาวที่ตนหลงรัก
“เจ้าชายรักเธอนะ!! เจ้าหญิงแอเรียล!!!”ตุ๊กตาหมีสีฟ้าถูกยื่นไปตรงหน้าจอทีวีที่ปรากฏภาพการ์ตูนเจ้าหญิงเงือกน้อยอยู่บนนั้น มินโฮรู้สึกว่าตัวเองคงบ้าที่หลงคิดไปเองว่าเจ้าชายคิบอมสุดติ๊งต๊องจะไปหลงรักผู้หญิงธรรมดา สิ่งที่มินโฮทำได้ตอนนี้ก็คือลากคิบอมออกไปจากตรงนั้นในเร็วที่สุด
“อะไรกัน!?? เจ้าหญิงแอเรียลน่ะ! เหมือนเป็นไอดอลประจำใจเจ้าชายเลยนะ ถ้าอยากได้เจ้าหญิง เจ้าชายก็อยากได้เจ้าหญิงแอเรียลเนี่ยแหละมาแต่งงาน”เจ้าชายติ๊งต๊องที่ตอนที่อยู่ในร้านอาหารพูดจ้อยๆในระหว่างกินข้าวจนเลอะเทอะไปหมด มินโฮรู้สึกปวดขมับขึ้นมาตะหงิดๆ
“รักเธอนักก็ไปหาเธอที่มหาสมุทรสิ”
“ก็เมื่อกี้ไงมหาสมุทร! เจ้าหญิงเกือบหันมามองเจ้าชายแล้วแท้ๆ อยู่ๆลากเจ้าชายออกมาได้ยังไง! ฮึ่ม!!”พูดไปก็โกรธไป ไม่พอยังกินลามมาถึงจานของมินโฮอีกต่างหาก อยากจะถามจริงๆเลยว่าตังค์ใคร?
“คิบอมยื่นเท้ามานี่สิ”มินโฮพูดพลางหยิบถุงที่ตัวเองพึ่งก็ซื้อออกมาแล้วย่อตัวนั่งตรงหน้าเท้าขาวที่แดงช้ำ คิบอมขมวดคิ้วหนาๆของตัวเองอย่างไม่พอใจเพราะคำที่ร่างสูงให้เรียกตน
“บอกให้เรียกเจ้าชายไง~! เป็นแค่สัตว์เลี้ยงผู้พิทักษ์ประจำตัวแท้ๆ..”เสียงที่พูดเจื้อยแจ้วค่อยๆลดหายไป เมื่อเท้าเย็นๆที่เคยสีขาวซีดแดงก่ำเพราะเดินบนหิมะด้วยเท้าเปล่าถูกมือหนาอันอบอุ่นยกขึ้น ถุงเท้าลายการ์ตูนน่ารักถูกสวมใส่ให้เพื่อเพิ่มความอบอุ่น ที่มินโฮหายไปตอนนั้นก็เพื่อซื้อถุงเท้าคู่นี้ให้คิบอมนั่นเอง ริมฝีปากหยักแย้มกว้าง คิบอมไม่สามารถหุบกลั้นรอยยิ้มตัวเองได้จริงๆ
“มินโฮ..”
“อะไร?”
“เจ้าชายคิดนะว่ามินโฮใจร้าย ชอบแกล้ง นิสัยไม่ดี ไม่เคยทำอะไรถูกใจเจ้าชายเลย”
“แต่ตอนนี้..”
“มินโฮเหมือนเจ้าชายมากเลยรู้มั๊ย??”
ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรเมื่อใส่รองเท้าเสร็จก็ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมของตัวเองมอง เสียงหัวเราะคิกคักของเจ้าชายดังขึ้นเบาๆจนต้องเหลือบหันไปมองด้วยความรำคาญ ใบหน้าขาวตอนนี้เปล่งปลั่งสีชมพูอ่อนๆ มินโฮอยากจะว่าเหมือนที่แล้วๆมาก็อยู่ๆก็รู้สึกหมดคำพูดไปซะงั้น.. ก็คนเขากำลังมีความสุขนี่นา
“นี่ๆมินโฮ”เมื่อออกมาจากร้านอาหารเจ้าตัวเล็กใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ก็วิ่งหาเจ้าของเสื้อคลุมด้วยถุงเท้าที่พึ่งถูกซื้อมาใหม่ๆ ร่างสูงไม่คิดรอก็แค่ชะลอความเร็วลงให้คนก้าวเล็กกว่าวิ่งตามทัน
“ขอจับมือนะ”คำถามที่ไร้คำตอบจากคนพูดน้อยเช่นเดิม มือเล็กจับปลายนิ้วยาวนั่นไว้แล้วมืออุ่นก็จับตอบรับกลับ เจ้าชายยังคงเก็บอาการดีใจไว้ไม่มิด ริมฝีปากนิ่มยิ้มแป้นอย่างมีความสุข จับมือใหญ่มันเหวี่ยงไปมา ผู้คนต่างหันมามองคู่รักประหลาด คนหนึ่งก็ดูปกติดีแต่อีกคนนี่สิ ยิ้มได้ตลอดเวลา ยิ้มกว้างจนจะกินหิมะได้ทั้งก้อนแล้ว แถมยังไม่ได้รองเท้าอีก แต่มินโฮจะแคร์ที่ไหนเล่า.. ขนาดเจ้าตัวยังไม่แคร์เลย
ตั้งแต่เมื่อไรที่บรรยากาศรอบๆตัวมินโฮเปลี่ยนไปนะ อากาศรอบตัวเคยหนาวเย็นกว่านี้ แต่พอคิบอมอยู่ด้วยกับอบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด ถึงตัวคิบอมก็จะเย็น ก็แต่กลับอุ่นใจ ตัวเขาเอง.. ไม่ได้แอบยิ้มกว้างแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ
“มินโฮ”
“อะไร?”
“เจ้าชายคิดว่า.. ตอนนี้เจ้าชายเจอความรักแล้วล่ะ.. มั้ง?”
“นั่นไง!! คุณคิบอม!!!!”
กลุ่มคนจำนวนหนึ่งต่างชี้มาทางเจ้าของชื่อที่เดินจับมือกับร่างสูงอยู่ มินโฮเหลือบมองไปยังตราสัญลักษณ์ตรงอกของคนที่มาหาตามหาคิบอม เป็นตราเดียวกับที่แปะบนเสื้อคนไข้ของร่างเล็กข้างตัว คิบอมรีบดึงตัวสูงๆของมินโฮหนีเข้าไปยังฝูงคน มินโฮก็ไม่ได้พูดขัดอะไรวิ่งตามคนตัวเล็กไปอย่างว่าง่าย
“มินโฮ.. แฮ่ก.. เจ้าชายต้องไปแล้ว คนพวกนั้นมารับเจ้าชายกลับ เจ้าชายไม่อยากไป”เจ้าชายพูดปนหอบน้อยๆก่อนที่จะกอดคนตรงหน้าแน่น ดวงตาคมเบิกกว้าง แม้แต่มินโฮเองก็ยังตกใจ ไม่คิดว่าคิบอมจะเข้ามากอดเขาอย่างนี้
“ไหนพี่สาวบอกว่าถ้าได้เจอความรักในวันวาเลนไทน์แล้วจะมีความสุขไง.. แล้วทำไมเจ้าชายไม่มีความสุขเลยล่ะ..”คิบอมพูดเสียงเครือ มินโฮรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆหยดลงบนเสื้อของตน มือใหญ่วางแปะบนหัวกลมๆนั้นก่อนที่จะขยี้เบาๆแล้วดันออกไปจนร่างเล็กหน้าเหวอ แต่ก็ต้องงงอีกทีเมื่อเห็นมือใหญ่ยื่นออกมาข้างหน้า
“ฉันชอบตุ๊กตาหมีใส่เสื้อสีฟ้า”
“เอ๊ะ?”
“ฉันชอบช็อกโกแลตด้วย ขอได้ปะ?”
“ห๊า??”
“งงอะไรเล่า!!! ก็ของพวกนั้นนายจะให้คนที่นายรักไม่ใช่เหรอ?”ไม่ฟังคำพูดใดๆต่อมินโฮดึงตุ๊กตาสีฟ้าออกจากมือเล็กและกระเป๋าเป๋อันจิ๋วที่ติดอยู่ที่หลังบาง ดวงตาเรียวรีได้แต่เบิกมองอย่างงงๆเหมือนตามไม่ทัน
“เอ๋?? หมายถึงว่ามินโฮรักเจ้าชายเหรอ?”
“บ้าเหรอ? คนที่รักฉันก่อนมันนายไม่ใช่รึไง?”
“ไม่ใช่สักหน่อย!! มินโฮต่างหากที่หลงรักเจ้าชายก่อน!”เจ้าชายกระฟัดกระเฟี้ยดอย่างไม่ยอมรับ แต่ไม่ทันได้สนทนาต่อ พนักงานในโรงพยาบาลก็ตามเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที คิบอมหันไปมองอย่างลุกลี้ลุกลนเหมือนเด็กไม่อยากกลับบ้าน
“คิบอม..”เมื่อหันกลับไปหาเสียงเรียกริมฝีปากอิ่มนุ่มสีชมพูของตัวเองก็โดนขโมยไปซะแล้ว ริมฝีปากหนาประทับลงมาเบาๆอย่างทะนุถนอม มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ของคิบอมและตัวเขาเอง ครั้งแรกกับการจูบของคิบอมและครั้งแรกกับการจูบแบบนี้ของมินโฮ
“ทำไมเจ้าชายถึงเหมือนเจ้าหญิงซินเดอเรลล่าอย่างนี้ หืม? รีบไปเถอะ เดี๋ยวสัตว์เลี้ยงผู้พิทักษ์อย่างฉันจะตามไปรับเอง”พูดพลางดันคนตัวเล็กที่สวมเสื้อตนอยู่ให้เดินออกไป เจ้าชายตัวน้อยก็เดินออกไปอย่างว่าง่าย ใบหน้าขาวซับสีแดงเรื่อบนแก้มก็ดูน่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน คิบอมหันกลับมามองที่ร่างสูงอย่างลังเลพร้อมตะโกนเสียงดังฟังชัด มินโฮคลี่ยิ้มน้อยๆ..
..มารับเจ้าชายด้วยนะ มินโฮ..
ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะตัวเดิม ในตอนนี้มินโฮกำลังหยิบกล่องช็อกโกแลตสีชมพูหวานของคิบอมขึ้นมา เห็นแล้วก็อดหลุดขำออกมาไม่ได้ ทำช็อกโกแลตซะเหมือนสตอเบอร์รี่ ไม่มีใครรู้หรอกว่าชเวมินโฮเกลียดช็อกโกแลตมากแค่ไหน แต่คราวนี้เห็นทีต้องลองชิมมันดูอีกครั้งแล้วละมั้ง? แม้แต่การ์ดที่ตกแต่งออกมาอย่างน่ารักยังเขียนถึงเจ้าหญิงของตัวเอง การตกแต่งการ์ดแบบนี้เหมือนคนทั่วไปที่เขาแต่งกันเลยนะ
มือใหญ่จัดการแกะกล่องมันออกมาพบช็อกโกแลตรูปหัวใจถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม แม้รูปร่างช็อกโกแลตจะดูไม่ค่อยเอาไหน แต่รสชาติมันก็ใช้ได้เหมือนกัน
“มินโฮ~”
เสียงคุ้นหูเรียกขึ้นพร้อมปรากฏร่างเล็กซอยเท้าวิ่งเข้ามา มินโฮเหยียดยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปหาคิบอมก็กำลังยิ้มแย้มอย่างร่าเริง
“ครับ เจ้าหญิง”
ใครจะไปรู้..
ว่าวันแค่วันเดียวก็ทำให้เราตกหลุมรักคนบางคนได้ง่ายดายขนาดนี้
ไม่ใช่คนธรรมดา
แถมยังเป็นเจ้าชายด้วยนะ^^
HAPPY VALENTINE DAY
END
โฮกกก~ กว่าจะมาแปะได้ แอบติดภารกิจหลายอย่าง
*ไปสุพรรณพึ่งกลับ=__= *พ่อใช้คอมค่ะ
โฮววววว ว ฉะนั้น น่าจะเปลี่ยนตอนสุดท้ายเป็น HVD(ย้อนหลัง) อะเนอะ 555
รู้สึกว่าตัวเองแต่งได้ดีกว่านี้ T^T แย๊กกกกก
พยายามแต่งไม่ให้ฮา เอิ้กๆ (แต่พล็อต...=__=")
ใครงงตอนสุดท้ายยกมือขึ้น~~ แต่งให้งงเองแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า (กวน- -)
สังเกตว่าบรรยากาศตอนแต่งโฮเดี่ยวๆก็ตอนที่คีย์โผล่มาจะแตกต่างกัน
เพราะเจ้าชายเป็นตัวแปรหลัก (เกี่ยว?)
สุดท้ายก็กลายเป็นเจ้าหญิงของสัตว์เลี้ยงผู้พิทักษ์ซะได้ 55
สุดท้ายย ย้อนหลัง HDV นะฮร้า~~ =3=~~
มีความรักกันรึยังเอ่ย?? ครึครึครึ (ชั้นซื้อกุหลาบให้ตัวเอง~T^T)
ความคิดเห็น