คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part7>>>มันต้องชดใช้
-7-
มันต้องชดใช้
“โอ๊ยๆๆนวดเบาๆไม่เป็นรึไงวะชินดง ฉันไม่ได้ตัวหนาเหมือนแกนะ”
“ครับๆลูกเพ่”ชินดงผู้เป็นลูกน้องนวดต่อไปแต่ลดแรงบีบให้เบาลงกว่าครั้งก่อนแต่นั่นก็ยังไม่ทำให้คยูฮยอนพอใจ
“พอเลยๆไม่ต้องแล้ว ห่านี่ เยซองมานวดแทนเด๊ะ”
“อย่างงี้ดีมั๊ยครับลูกเพ่”เยซองเข้าประจบคยูฮยอน และแอบส่งสายตาตี่ๆไปเยาะเย้ยชินดงที่ตนทำงานได้ดีกว่า
“หุบปากเลยแกน่ะ เมื่อคืนแกสองคนหายหัวไปไหนมา รู้มั๊ยซองมินมันพาไอ้หน้าบวมที่ไหนก็ไม่รู้มาถล่มฉัน”
“แต่พวกผมก็โดนซองมินเล่นงานเหมือนกันนะครับ”เยซองแก้ต่าง
“เหรอ...ไอ้งั่ง! พวกแกมีกันสองคนจะไม่มีปัญหาสู้กับมันเลยเนี่ยนะ เวรจริงๆ”
“ลูกเพ่!!! แย่แล้วคร๊าบ”
“อะไรของแกไอ้ชินดง อยู่ดีๆก็วิ่งเข้ามาได้ลูกเพ่เขาตกใจหมด”เมื่อเห็นชินดงวิ่งตาตื่นเข้ามาเยซองก็ทำทีเป็นเดือดเป็นร้อนแทนลูกเพ่
“พวกร.ร.SMมันยกพวกมาออกันหน้าร.ร.เราแล้วครับ”
“หึ อย่างนี้ก็สนุกล่ะสิ งานเข้าแล้วโว๊ยพวกเราออกไปต้อนรับพวกมันหน่อยโว๊ย”
“ไง ไอ้คุณชายซีวอน มาถึงที่นี่คงจะมีธุระสำคัญสินะ”
คยูฮยอนถามหยั่งเชิง อันที่จริงเขาก็รู้ดีอยู่แล้วว่าซีวอนมาที่นี่ทำไม คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานนี้ที่เขาบังอาจไปล่วงเกินร่างบางผู้เป็นดั่งดวงใจของซีวอน ไม่งั้นคนอย่างซีวอนคงไม่มาเหยียบร.ร.ที่เป็นคู่แข่งกับร.ร.ของเขาแน่ๆ
“คยูฮยอนแกทำเลวอะไรไว้ย่อมรู้ดีแก่ใจ อย่าให้ฉันต้องประจานความเลวที่แกทำเลย เสนียดปากว่ะ”
ซีวอนพูดอย่างข่มอารมณ์แค้นไว้เขาไม่อยากจะพูดออกมาตรงๆว่ามาที่นี่เพื่ออะไร ภาพที่ดงแฮนอนเพ้ออยู่บนโซฟาโดยมีรอยช้ำอยู่ที่ซอกคอขาวนั้นยังติดตาเขาไม่หาย
“อะ...อะ...อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็จะมาแก้แค้นแทนดงแฮคนสวยนั่นเอง แหมแต่แฟนแกก็ลีลาใช่ย่อยเหมือนกันนะ สงสัยแกคงจะให้ความสุขบนเตียงกับเขาไม่เต็มที่ล่ะมั้ง เขาถึงต้องมาพึ่งฉันแทน”
คยูฮยอนยังคงยั่วซีวอนต่อจนซีวอนเริ่มทนไม่ไหว จากที่เคยข่มอารมณ์แค้นคำพูดของคยูฮยอนเหมือนลมที่กำลังพัดโหมให้ไฟลาม จากที่เคยข่มอารมณ์แค้นเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว สงครามย่อยๆระหว่างสองร.ร.จึงเกิดขึ้นทันทีที่สิ้นเสียงของซีวอน
“ไอ้เชี่ยเอ๊ย ตายซะเหอะมึง!!”
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
ที่บ้านของซองมิน ดงแฮกระวนกระวายใจเป็นห่วงคนรักว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง นั่งไม่ติดเดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านกว่าสิบรอบจนผู้เป็นเจ้าของบ้านที่กังวลไม่แพ้กันลุกขึ้นมาเดินเป็นเพื่อนประชดมันซะเลย -*-
“เฮ้ยซองมิน นายจะเดินตามฉันทำไมเนี่ย”ดงแฮหยุดการเดินจงกลมของตัวเองทันทีที่รู้สึกตัวว่าเพื่อนร่างอวบเดินตาม
“ก็ฉันเห็นนายเดินวนไปวนมาจนอยู่ได้เป็นสิบรอบก็กลัวจะเหงาฉันเลยเดินเป็นเพื่อนไง”กระต่ายน้อยร่างอวบเท้าเอวตอบหน้าตาเฉย
“บ้าน่า ไม่ฮานะซองมินตอนนี้ฉันเป็นห่วงซีวอนจะแย่อยู่แล้ว คยูฮยอนร้ายกาจแค่ไหนนายก็รู้ ฉันกลัวว่าเขาจะพลาด ฉันกลัว กลัวจริงๆนะซองมิน เราไปช่วยพวกซีวอนกันเถอะ”
ปลาน้อยพูดอย่างลนลานพร้อมชวนเพื่อนรักไปสมทบกับพวกของซีวอนแต่ซองมินกลับส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“ฉันว่าแบบนั้นซีวอนจะพลาดท่าซะมากกว่า คิดดูสิเขาต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลังว่าแฟนตัวเองจะเป็นอันตราย รออยู่ที่นี่แหละดีแล้ว ขืนไปก็ไปเป็นตัวถ่วงซะเปล่าๆ นายรอฉันแป๊ปนึงนะเดี๋ยวจะไปตักข้าวต้มมาให้”ว่าแล้วก็เดินเข้าสะบัดก้นเข้าห้องน้ำไป
ฝ่ายดงแฮก็ได้แต่นั่งคิดว่าจะช่วยคนรักอย่างไรดี คำพูดของซองมินเมื่อครู่นี้ไม่ได้เข้าหูเข้าเลยแม้แต่น้อย ร่างบางเป็นห่วงร่างสูงเกินกว่าจะให้นั่งรออยู่เฉยๆ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขาทั้งนั้นไม่ใช่ความผิดของซีวอนเลย ถ้าเมื่อวานเข้าไม่ออกไปข้างนอกซีวอนคงไม่ต้องลำบากในวันนี้ เขานี่แย่จริงๆ แฟนตัวเองต้องออกไปเสี่ยงอันตรายข้างนอกโดยที่ตัวเองทำได้แค่นั่งรอเท่านั้นเหรอ
เขาต้องออกไปช่วยซีวอน ไปพิสูจน์ว่าเขาเองก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์เหมือนกัน
คิดได้ดังนั้นดงแฮจึงตัดสินใจพาร่างบางของตัวเองวิ่งออกจากบ้านมุ่งจุดหมายไปที่ร.ร.นึลพารัน ร่างเล็กวิ่งสุดกำลังเท่าที่สองขาจะเอื้ออำนวยแต่....
“เอี๊ยดดดดดดดดด/ตุบ”
เสียงยางของรถยนต์ยี่ห้อBMWสีแดงบดกับถนนเพราะแรงเบรกพร้อมๆกับร่างเล็กที่ล้มลงหน้ารถ
“เฮ๊ย หมาที่ไหนตัดหน้ารถวะเนี่ย คิบอมแกลงไปดูสิว่าตายรึยัง โอ๊ยๆๆ ซวยแต่เช้าเลยชั้น”ร่างบางผู้เป็นคนขับกล่าวอย่างหัวเสียพลางยกมือขวาขึ้นกุมขมับหัวเอง
“นี่เธอ ตายรึยัง”คิบอมถามคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาสำรวจแขนขาตัวเอง ร่างสูงจำคนตัวเล็กหน้าหวานนี่ได้ดี คนที่เขาช่วยเอาไว้ในคืนนั้น
“ยังหรอกน่า โชคดีนะเนี่ยที่วันนี้ชั้นรีบ ไม่งั้นนายโดนดีแน่ ไปล่ะ”
“เฮ้ยเดี๋ยวสิเธอ ชนแล้วจะหนีหรือไง”เมื่อเห็นว่าร่างบางจะหนีจึงจับข้อมือเล็กไว้
“หนอย ใครชนใครกันแน่ นี่ฉันเจ็บนะเว้ย ปล่อยเดี๋ยวนี้”ร่างเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของร่างสูงแต่ด้วยแรงที่มีน้อยนิดจึงไม่สามารถทำได้ดังใจ
“คิบอม มีอะไรกันแล้วเค้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า อ้าว...ดงแฮ”
“พี่ฮีชอล”
“พี่รู้จักกับเด็กนี่ด้วยหรอ”
“เจ็บมากหรือเปล่าดงแฮ แล้วนี่แกจะวิ่งไปไหนเนี่ย”ฮีชอลเลี่ยงคำถามของน้องชายแล้วหันไปสนใจดงแฮที่ดูรีบร้อนซะเหลือเกิน
“พี่ ขับรถไปส่งชั้นที ซีวอนแย่แล้ว”
“ทำไม มีเรื่องอะไรหรอ”
“อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลย รีบไปเถอะนะ”
“เออๆ ไปก็ไป”
ฮีชอลไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับซีวอนแต่ดูท่าทางดงแฮนั้นร้อนร้นเหลือเกิน และฮีชอลเองก็รู้สึกว่ามันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่จึงรีบเออออก่อนจะพากันขึ้นรถ
ดงแฮเล่าเหตุการณ์เมื่อวานให้ฮีชอลรวมทั้งคิบอม(ที่ถึงไม่ตั้งใจจะเล่าให้ฟังด้วยก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว)ฟัง ตั้งแต่เรื่องที่โดนคยูฮยอนลวนลามแล้วก็เรื่องที่ซีวอนมาช่วยไว้ทัน(ด๊องเขาเข้าใจว่าเป็นวอนอ่ะนะ)
ฮีชอลที่ได้ฟังนั้นก็แค้นด้วยเช่นกันเพราะเขาเองก็รักดงแฮเหมือนน้องแท้ๆคนนึงเช่นกัน
ส่วนคิบอมก็นั่งฟังอย่างไม่ออกความเห็นใดๆนอกจากเค้นเสียงหัวเราะหึหึตอนที่ร่างเล็กหน้าหวานเล่ามาถึงตอนที่ซีวอนมาช่วย เพราะเขารู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ร่างเล็กเข้าใจเลยซักนิด
คนที่มาช่วยร่างเล็กไว้คือเขาต่างหาก
“หึหึ”
“หัวเราะอะไร เห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นเรื่องตลกมากนักใช่มั๊ย”เสียงหวานตะหวาด เพียงแต่ยักไหล่จากนั้นก็เงียบไปตลอดทาง
“อย่าไปถือสามันเลยดงแฮ ขนาดชั้นเป็นพี่มันยังเอือมกะมันเลย ว่าแต่แฟนแกเถอะพาพวกไปกันกี่คนล่ะ”
“ชั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เดี๋ยวนับก่อนะ”
ร่างเล็กชูมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นมานับ ซักพักก็กลอกตาไปมาเหมือนจะนึกภาพเพื่อนของซีวอนไปด้วยว่ามีใครบ้าง ดงแฮกลอกตาไปๆมาๆอยู่นานจนฮีชอลเริ่มรำคาญ
“พอๆๆ ตกลงแกรู้มั๊ยเนี่ยว่ามีใครไปมั่ง”
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่ามีฮันกยองแล้วก็พวกเพื่อนๆซีวอนนั่นแหละ”
“แล้วพี่ชายแกรู้มั๊ยเนี่ย”
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“งั้นโทรเรียกอีตาหมีบ้านั่นเลย ลำพังแค่พวกแฟนแกสู้กับพวกนั้นไม่ไหวหรอก”
“พี่ฮีชอล พี่รู้มั๊ยเรื่องมันจะใหญ่ขึ้นนะ”
“แกก็เลือกเอาแล้วกันว่าจะเรียกคังอินมาช่วยหรือจะให้อิตาฉ่อยกะเพื่อนมันตาย อิตาคุณชายขี้เก๊กนั่นก็เหลือเกินนะ อาจหาญไปบุกถิ่นพวกมันทั้งๆที่มีกันอยู่แค่นั้น โง่หรือโง่เนี่ย อ้าว นั่งเฉยอยู่ทำไมล่ะ โทรหาไอ้หมีคังเร็วซิ”ดงแฮกดโทรศัพท์หาพี่หมีตามคำสั่งของพี่คนสวยแล้วตกลงกันว่าให้ไปเจอกันที่ร.ร.นึลพารัน
ฝ่ายฮีชอลนั้นปกติแล้วเขาเองก็ไม่ค่อยถูกชะตากับซีวอนซักเท่าไหร่เรียกได้ว่าเกลียดขี้หน้าเลยจะเหมาะกว่า สาเหตุก็คงจะเป็นเพราะซีวอนหล่อ รวย เรียนเก่ง สุภาพ และมีอีกหลายๆอย่างที่ดีจนเขานึกหมั่นไส้
ฉะนั้นจึงไม่จำเป็นเลยที่ฮีชอลคนนี้จะต้องยื่นมือเข้าไปช่วยคนที่ตัวเองเกลียดขี้หน้า อันที่จริงปล่อยให้คยูฮยอนมันยำจนเละก็ได้
แต่ร่างบางก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องรู้สึกเดือดร้อนแทนคนที่ขึ้นชื่อว่าไม่ชอบด้วย เขาหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย
อาจเพราะต้องการรักษาศักดิ์ศรีของร.ร.SMล่ะมั้ง เพราะถ้าซีวอนแพ้ก็จะเท่ากับว่าร.ร.SMก็แพ้ร.ร.นึลพารันเหมือนกัน
กลับมาที่หน้าร.ร.นึลพารัน เด็กหนุ่มหลายสิบคนของทั้งสองร.ร.ต่างสู้กันอย่างดุเดือด ไม่มีใครยอมใคร แต่ฝ่ายที่เสียเปรียบดูจะเป็นฝ่ายของซีวอนเนื่องด้วยจำนวนคนที่น้อยกว่าและสู้กันมายาวนานจนหลายๆคนเริ่มไม่ไหว
“พลั่ก”
“คยูฮยอน ไอ้ชั่วมึงต้องชดใช้”
“เปรี้ยง”
“มึงจะโทดกูได้ไง แฟนมึงให้ท่ากุเอง”
“มึงยังกล้าพูดอีกหรอ ไอ้ห่าเอ๊ย”ทั้งสองสู้กันอย่างดุเดือดเลือดสาดราวกับสิงโตและหมาป่ารุกเข้าหากัน(อย่าคิดลึกกับคำว่ารุกนะเหอะๆ)
“ผัวะ”ซีวอนเสยคางคยูฮยอนจนล้มลงไปกองกับพื้น แต่เขาก็โดนลูกน้องของคยูที่มาจากไหนไม่รู้รุมถึงสองคน
“ซีวอน”ฮันเกิงที่กำลังประมือกับเยซองอยู่นั้นเห็นเพื่อนกำลังแย่จึงปรี่เข้ามาช่วย
“ขอบใจเว้ยฮัน”
“คนของเรามีน้อยกว่ามันเยอะ ฉันว่าเราถอยก่อยดีกว่า ไม่งั้นแย่แน่”
“ไม่ วันนี้ฉันต้องเอาเลือดหัวมันออกให้ได้ มันต้องชดใช้ให้ดงแฮ”ว่าแล้วก็วิ่งไปแลกหมัดกับคยูฮยอนต่อ
“จะไปไหนไอ้ตี่ฮัน คู่ต่อสู้ของแกคือชั้นต่างหาก”
“ตุบ”
“โป๊ก”
“โอ๊ย อะไรวะ”
“กงจักรนารายณ์”
“ผลัก”
“พยัคล้มสิงขร”
“เฮ๊ย พอแล้วๆ”
เยซองใช้แขนป้องกันตัวเองจากอาวุธอะไรที่ตัวเขาไม่รู้จัก แต่กระบวนท่ามันร้ายเหลือ รูปร่างมันคล้ายกับไม้หน้าสามแต่มีเข้มกว่ายาวประมานแขน ตรงปลายด้ามมีเชือกผูกไว้ ฮันกยองใช้มันควงไปมาแล้วฟาดฟันศัตรู
“คมแฝก รู้จักมั๊ยล่ะ”(ไปเอามาจากไหนเนี่ยป๋า)
“เอาล่ะถึงแล้ว เดี๋ยงเรานั่งรออยู่ในรถนี่แหละ รอจนกว่าคังอินจะมา”
“แต่พี่ฮีชอล ซีวอนอยู่ตรงนั้น ฉันต้องไปช่วย ฮึกๆ”
ดงแฮ ที่เพิ่งมาถึงเห็นคนรักถูกทำร้ายต่อหน้าตอตา ก็ร้องไห้โฮออกมา พยายามจะออกไปช่วยแต่ก็ถูกฮีชอลห้ามไว้กลัวจะโดนลูกหลง
“ดงแฮแกร้องไห้ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก เดี๋ยวไอ้หมีคังมาแล้วเราค่อยว่ากันอีกทีนะ ไอ้หมีคังต้องช่วยพวกเราได้แน่ เชื่อฉันเหอะ”ร่างบางเห็นคนตัวเล็กกว่าร้องไห้ก็ลูบหัวปลอบโยน ส่วนคิบอมที่นั่งเงียบมาตลอดทางเมื่อเห็นดงแฮร้องไห้ก็ใจหายแต่ก็ยังคงนิ่งรักษามาดอยู่เหมือนเดิม
“ก๊อกๆๆ”
เสียงเคาะประตูกระจกทำให้ร่างบางทั้งสองที่นั่งกอดกันอยู่ตกใจ รีบหันไปดูก็พบว่าเป็นคังอินและอีทึกนั่นเองที่มายืนอยู่ข้างรถ
“พี่ ช่วยซีวอนหน่อยนะ นะ”ดงแฮโผเข้าหาพี่ชายดึงแขนคังอินไปมา
“เออๆ แกก็เลิกดึงแขนชั้นสิ ดึงไว้แบบนี้จะไปได้ยังไงล่ะ” หมีคังพูดพลางมองไปที่แขนข้างซ้ายที่น้องชายตัวหน้าหวานเกาะแน่น นั่นทำให้ดงแฮปล่อยทันทีจากนั้นคังอินก็วิ่งออกไปยังจุดเกิดเหตุ
ดงแฮพยายามมองหาซีวอนในกลุ่มคนนั้นสุดท้ายก็เห็นร่างสูงกำลังนอนอยู่ใต้เท้าของคยูฮยอนในมือข้างนึงของคยูฮยอนถือไม้หน้าสามท่อนใหญ่เอาไว้ด้วย ร่างเล็กตกใจทำท่าจะวิ่งเข้าไปหา แต่ถูกคิบอมรั้งแขนเอาไว้จึงหันมามองค้อน
“ปล่อย แฟนฉันกำลังจะโดนตี”ร่างเล็กดิ้นไปมาจนคิบอมต้องเปลี่ยนจากรั้งเป็นกอดเอาไว้ทั้งตัว ทำให้คนหน้าหวานดิ้นไปไหนไม่ได้
ด้านซีวอนและคยูฮยอน
“ไหนแกบอกเอาเลือดเลือดหัวฉันออกไปลุกขึ้นมาเซ่”หมาป่าตะคอกใส่สิงโตที่ตอนนี้นอนอยู่ใต้เท้าของตน
“ไอ้คยู ฉันจะฆ่าแก”
“งั้นเหรอ”
“พลั่ก”
“อึก”คยูฮยอนกระทืบซ้ำที่อกของซีวอนจนจุกไปทั้งตัว ผู้มีรอยยิ้มอย่างหมาป่าไม่รอให้โอกาสหลุดลอยไป ง้างไม้หน้าสามในมือขึ้นเหนือหัวหวังฟาดให้สิงโตตัวนี้ตายในทันที
“ตายซะเหอะ”
“ปัง!!!”
เสียงที่เกิดขึ้นไม่ใช่เสียงไม้หน้าสามในมือคยูฮยอนแต่อย่างใด ทุกคนในที่นั้นต่างหันไปหาต้นตอของเสียง คังอินยืนถือปืนอยู่เหนืออากาศด้วยท่าทางหน้าเกรงขามทำเอาพวกที่สู้กันอยู่กระจายกันไปคนละทิศละทาง(เท่มากหมี)
“คยูฮยอน ถ้าแกยังไม่อยากตายก็ไปซะ!!!”คังอินคำราม
“หึ่ย”คยูฮยอนเห็นคังอินมีอาวุธที่ร้ายกว่าตนจึงเช็ดเลือดที่มุมปากแล้ววิ่งหนีไป
“นี่ ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาซีวอน”เมื่อตั้งสติได้แล้วดงแฮจึงท้วงให้คิบอมปล่อยอีกครั้ง
“คิดว่าเธอช่วยเขาได้งั้นสิ”
“ถึงช่วยไม่ได้ฉันก็จะไป ฉันรักเขา ปล่อย”
ร่างเล็กวิ่งออกไปหาร่างสูงที่นอนหอบอยู่ทันทีที่หลุดจากพันธนาการ เรี่ยวแรงของคิบอมหมดไปเพราะคำว่า”รัก”ของดงแฮที่มีให้ซีวอน ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งแต่ทำไมคนหน้าหวานคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลต่อเข้ามากมายนัก ร่างสูงได้แต่คิดในใจและยืนมองคนที่เพิ่งปล่อยจากอ้อมกอดวิ่งไปตระกองกอดชายอีกคนด้วยความรัก
+
++
+++
+
+
+
;;; เอารูปคมแฝกมาให้ จิ้น ;;;
คำขอร้องจาก คนแต่ง
ความคิดเห็น