คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part4>>>เหตุเกิดที่โนแรปัง
-4-
เหตุเกิดที่โนแรปัง
ที่ร.ร.SM.
“หวัดดีดงแฮ ซีวอน”
“อ้าวซองมิน มาแต่เช้าเลยนะแล้วการบ้านเสร็จยังอ่ะเอามาให้ชั้นลอกเลยนะ”
“นี่แน่ะ!เด๋วนี้นิสัยเสียให้แล้วนะ ทีหลังให้ชั้นสอนการบ้านให้ก็ได้ ไม่ใช่ไปลอกเค้าแบบนี้”
“ชั้นเกรงใจนายอ่ะซีวอน”
“นายขี้เกียจล่ะมากกว่า”
“ขี้เกียจแล้วรักป่ะล่ะ”
“แล้วชั้นบอกหรอว่าไม่รัก”
“อะแฮ่มๆ อีก10นาทีร.ร.จะเข้าแล้วนะจู๋จี๋กันอยู่ได้แยกย้ายกันได้แล้ว”ซองมินขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งสองเริ่มเข้าสู่โลกส่วนตัว
“วันนี้ชั้นมาซ้อมเทควันโดจนดึกน่ะ นายกลับกับซองมินแล้วกันนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก นายไปเถอะแล้วอย่าหักโหมล่ะรู้ป่ะ”
“งั้นชั้นไปก่อนนะ แล้วรีบกลับบ้านล่ะอย่าแวะเถลไถลที่ไหนเข้าใจมั๊ย ฝากด้วยนะซองมิน บาย”ร่างสูงลูบหัวคนรักอย่างเอ็นดูแล้วเดินเข้าห้องเรียนไป
“นี่ซองมิน วันนี้เราไปร้องเพลงที่โนแรปังกันเถอะ”
“แต่ซีวอนสั่งไว้ไม่ให้แวะไปไหนนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนายซีวอนต้องฆ่าชั้นแน่ๆเลย”
“แต่เราไปได้ไปไหนด้วยกันนานแล้วนะ เถอะน่าไปเหอะนะนะน๊า”
“อืมๆ รีบไปรีบกลับล่ะ”ซองมินยอมใจอ่อนให้เพื่อนรักในที่สุด
บ้านคิมฮีชอล
“คิบอม จัดของรึยังอ่ะ พุ่งนี้ต้องไปเรียนแล้วนะ”
“พี่ถามผมแล้วหรอว่าผมอยากไปเรียนรึป่าว”
“ถึงแกจะเรียนจบม.ปลายจากอเมริกาแล้วก้อเหอะ ยังไงแกก้อต้องเรียน ชั้นไปยอมให้แกเข้ามหาลัยก่อนชั้นหรอกเชอะ”(กลัวน้อยหน้าบอมว่างั้น)
“โห นี่หรอเหตผล ที่มาเกาหลีนี่ผมจะมาเที่ยวเฉยๆนะ ไม่ได้จะมาอยู่เลย”
“เอาเหอะน่า เรียนๆไปก่อน ชั้นรับรองว่าแกจะต้องติดใจจนลืมอเมริกาแน่นอน”
“เหอะ ขอให้เป็นอย่างนั้นจิงๆเหอะ”
“อ้าวแล้วแกจะออกไปไหนล่ะ”
“ไปที่ไหนก็ได้ให้พ้นจากคนจอมบงการ”
“เออ รีบไปเลยนะ ก่อนจะโดนตีนลุ่นๆของชั้น”
โนแรปัง
“~นุนกัมโก คือแดล คือรยอโย มัมซก คือแดล ชัดจัดจโย นารึล บัลกยอจูนึน บิดชี โบยอ ยองวอนฮัน~”
“~แฮงบกกึล นดชิล ซุนนอบจโย คือแด นา โบนีนาโย นารึล บุลรอจวอโย คือแด กยอดเท~”
เสียงร้องเพลงของดงแฮและซองมินดังก้องไปทั่วห้องคาราโอเกะ ทั้งสองสนุกกับการกิน+ร้องเพลงไปเรื่อยๆจนลืมเวลากลับบ้าน
“ก๊อกๆๆ”
“ใครเคาะประตูอ่ะ เค้ามาส่งอาหารรึป่าว”
“ไม่รู้สอ เด๋วชั้นไปดูให้”ดงแฮลุกขึ้นไปเปิดประตู ร่างสูงที่ปรากฏขึ้นทำให้ดงแฮถึงกับผงะ...
ครายง่า.....ทำด๊องตกใจ
คิดสิคิด
อืมคิดไม่ออกใช่มะ
งั้นไปอ่านกันให้รู้ไปเลย
“ไงดงแฮ ไม่เจอกันซะนาน นายยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ”
ร่างสูงสยะยิ้มก่อนจะลากมือร่างบางเข้าไปในห้องพร้อมลูกน้องที่มาด้วยอีกสองคน
“ปล่อยนะ คยูฮยอน ชั้นกับนายไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”
“งั้นหรอ งั้นก็มาทำให้เราเกี่ยวกันตอนนี้เลยดีมั๊ย”
ร่างสูงพูดโน้มหน้าลงมาที่ซอกคอขาวของร่างบาง
“หยุดนะคยูฮยอน ถ้านายทำอะไรดงแฮละก้อ ซีวอนไม่ปล่อยนายไว้แน่”
ซองมินปรามก่อนที่คยูฮยอนจะทำอะไรดงแฮไปมากกว่านี้
“เหอะ คิดว่าชั้นจะกลัวมันหรือไง ชินดง เยซอง แกช่วยพาซองมินไปส่งทีนะ ชั้นมีเรื่องส่วนตัวต้องคุยกับดงแฮซะหน่อย”
“ได้ แต่อย่านานนักล่ะ เด๋วดงแฮจะไม่ไหว55+”
“ไปซองมิน ชั้นจะพานายไปส่งเอง อยู่ที่นี่ก็กวนคยูฮยอนกับดงแฮซะเปล่าๆ”
ร่างสูงทั้งสองลากซองมินออกไป ร่างเล็กได้แต่ดิ้นไปมาอยู่อย่างนั้นแต่ด้วยแรงที่มากกว่าร่างเล็กจึงไม่สามารถต้านได้
“ทีนี้ก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ ค่อยคุยกันสะดวกๆหน่อย”
ร่างสูงโอบไหล่ร่างเล็กให้นั่งลง ดงแฮพยายามขัดขืนแต่ถูกก็คยูฮยอนกดไหล่เอาไว้จนแน่น
“เอามือของนายออกไปเดี๋ยวนี้ ชั้นไม่มีอะไรจะพูดกับนาย”
“แต่ชั้นมี เลิกกับไอ้ซีวอนซะ แล้วมาคบกับชั้น รับรองเลยว่าชั้นจะดูแลนายให้ดีกว่าไอ้อ่อนนั่นอีก”ร่างสูงลูบไล้ใบหน้าของร่างเล็กไปมาจนร่างเล็กเริ่มทนไม่ไหว
“แกนั่นแหละอ่อน ถ้าแน่จริงนายก็สู้กับซีวอนให้ได้สิ นายมันไร้น้ำยา”
“ไร้น้ายางั้นหรอ งั้นชั้นจะพิสูจน์ให้นายดูว่าชั้นมาน้ำยารึป่าว”
อ๊ายๆๆๆ คยูจะทำอะไรด๊องอ่ะ
ครายก้อได้ช่วยด๊องที...
“ปล่อยชั้นเซ่ ไอพวกบ้า ปล่อยสิเว้ย”ซองมินร้องโวยวายและดิ้นมาตลอดทางไม่หยุด
“โทดทีนะมิน แต่ชั้นต้องทำตามคำสั่งคยู”
“มันเปนพ่อแกรึไง ไอ้พวกสุนัขรับใช้”มินยังดิ้นไม่เลิก
“หุบปากเด๋วนี้นะ อย่าให้ชั้นต้องใช้กำลัง”
“แกนั่นแหละหุบปาก ไอ้หน้าซาลาเปา นี่แน่ะ
เยซองล้มลงนอนกุมน้องชายตัวเองเพราะโดนซองมินเตะเข้าเป้าเต็มแรง ร่างเล็กสะบัดมือออกจากชินดงและออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เค้าต้องไปตามคนมาช่วยดงแฮ....
“ช่วยด้วย ใครก้อได้ช้วยด้วย”
“ปึ่ก”
“อ๊ะ...ขอโทดครับคุณ...”
“ชะ...ช่วยด้วยดงแฮกำลัง...ตกอยู่ในอันตราย...แฮ่กๆ”
ซองมินลากมือร่างสูงที่เพิ่งชนกันให้วิ่งตามไปโดยไม่รอแม้จะมองหน้าคนตรงหน้าเลย
ร่างสูงตรงเข้าซุกไซ้ซอกคอของร่างเล็กอย่างรุนแรง ร่างเล็กตกใจร้องให้คนช่วย
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย คยูปล่อยนะ”
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กร้องโวยวายร่างสูงจึงรีบประกบปากเพื่อปิดเสียง ร่างเล็กเม้มปากแน่นไม่ยอมให้ร่างสูงสอดสิ้นเข้าไปได้ง่ายๆ มือหนาล้วงเข้าไปหาควานหายอดอกของร่างเล็กแล้วคลึงมันจนตั้งชัน ร่างเล็กทุบตีร่างสูงสารพัดแต่ไม่มีทีท่าว่าร่างสูงจะยอมปล่อยง่ายๆจึงใช้ไมโครโฟนที่อยู่บนโซฟาตีเข้าที่หลังของร่างสูงอย่างจัง
“โอ๊ย ดงแฮ นายทำชั้นโกรธแล้วนะหึหึ”
พูดจบร่างสูงก็ขึงดงแฮไว้กับโซฟาแล้วนอนทับลงไปซุกไซ้ที่ใบหน้าร่างเล็กดิ้นไม่หยุดจนร่างสูงทำอะไรไม่สะดวกจึงชกเข้าที่ท้องของร่างเล็กจนร่างเล็กแน่นิ่งไป
คยูฮยอนแสยะยิ้มสายตาของหมาป่ากวาดมองไปทั่วทุกส่วนของร่างบางที่ไม่ได้สติอยู่บนโซฟาแล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อนร.ของร่างเล็กทีละเม็ด เขาต้องการตัวดงแฮ เขาต้องการทุกอย่างที่ซีวอนรัก เขาต้องแย่งมาให้ได้
“ปังๆๆๆ”
เสียงทุบประตูรัวดังขึ้นขัดจังหวะร่างสูงจิ๊ปากอย่างขัดใจแต่ก็เดินไปเปิดประตูโดยดี
“แกเป็นใครวะไม่เห็นรึไง ชั้นกำลังจู๋จี๋กับแฟนอยู่ อยากตายรึไง”
“ไอ้หน้าด้าน แกทำอะไรเพื่อนชั้น”ซองมินชี้หน้าด่าคยูฮยอน
“พูดดีๆนะเว้ยนั่นแฟนชั้นต่างหาก ชั้นไม่เคยรู้จักกับแก”
“ปล่อยเค้าออกมา ชั้นไม่อยากมีเรื่อง”
“แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งชั้นวะ อยากโดนนักรึไง”
คยูฮยอนกระชากคอเสื้อร่างสูงที่มากับซองมินแต่คนตรงหน้ายังยืนนิ่ง
“อ๊ะ...ซองมิน...ชะ...ช่วยด้วย”
“ดงแฮ”
ร่างสูงตั๊นหน้าคยูฮยอนจนหงายแล้ววิ่งเข้าไปหาร่างเล็กที่นอนหอบหายใจอยู่
“ดงแฮๆตื่นสิ เป็นไงมั่ง”ซองมินเรียกสติ้พื่อนรักแต่ดงแฮอ่อนแอเกินกว่าจะลุกขึ้นเองได้
“พลั่ก”คยูฮยอนเตะร่างสูงกระเด็นติดฝาผนัง
“เมิงกล้าดียังไงมาต่อยกูว่ะ”
“พลั่กตุบตั๊บ โป๊งชึ่ง”ยืนยันได้ว่าเสียงคนสู้กัน
ทั้งสองสู้กันอย่างทุลักทุเล ซองมินมองหาอาวุธเพื่อช่วยร่างสูง ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นขวดโซจูที่วางอยู่บนโต๊ะจึงคว้ามาฟาดที่ท้ายทอยคยูฮยอนจนเขาหมดสติไปในที่สุด
“รีบไปจากที่นี่กันเถอะ”
ร่างสูงแบกร่างของดงแฮขึ้นหลังแล้ววิ่งออกไปพร้อมๆกับซองมิน ทิ้งไว้เพียงคยูฮยอนที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงนั้น
เปนไง เจอเคยูฮยอนเวอร์ชั่นหื่น เหอะๆ ขอเลวซักเรื่องนะ
เราอยากทำโอพีวีมากเลย จะทำโอพีวีให้ฟิคนี้ก้อไม่มีปันญาอีก เด๋วขอเวลาไปศึกษานะแล้วจาทำให้
ความคิดเห็น