คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part3>>>คิบอมพี่อยู่นี่&แค่รักก็พอแล้ว
-3-
>>>คิบอมพี่อยู่นี่<<<
เช้าวันใหม่อากาศสดชื่นท้องฟ้าก็แจ่มใส ดงแฮกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าสำหรับ3ที่อยู่ในครัว หากก๊หาววอดๆเพราะนอนไม่เต็มอิ่มเท่าไรนักเนื่องจากถูกเสียงร้องเสียวซ่านของพี่ชายและพี่สะใภ้(?)ห้องนอนข้างๆรบกวนทั้งคืน
“ห้าวววว....oOoพี่นะพี่ เมื่อคืนร้องกันซะเราไม่ได้นอนไปด้วยเลย นี่ขนาดไม่ได้ไปนอนกับเค้าด้วยนะเนี่ย(แกwan’tป่ะเนี่ย)สงสารพี่ลีทึกจังโดนหมีตะปปทั้งคืน ฮ้าววว”
ขณะที่ปลาน้อยกำลังชิมไปบ่นไปนั้น เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น
“มาแล้วคร๊าบๆ”
“ดงแฮGood morningggg…”
ผู้มาเยือนทักเสียงใสโบกมือให้เจ้าบ้าน ร่างบางถอดแว่นกันแดดสีดำออกเผยให้เห็นใบหน้าเนียนสวยราวกับผู้หญิง มืออีกข้างกระดิกนิ้วทักทายดงแฮก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องโดยที่เจ้าของยังไม่ได้เชิญเลยด้วยซ้ำ(มารยาทมีมะเจ๊)
“พี่ฮีชอล...มาตามพี่ลีทึกหรอฮะ”
ดงแฮมองฮีชอลอึ้งๆ อาการง่วงเมื่อกี๊หายไปอย่างกับเสกได้ จะอะไรซะอีกล่ะก็ร้อยวันพันปีฮีชอลแทบจะไม่มาเหยียบที่นี่เลยเหตุเพราะคนหน้าสวยคนนี้ไม่ค่อยถูกกับหมีคังเท่าไหร่นัก
“ก็ใช่น่ะสิ ต้องมาสิงอยู่กับไอ้หมีโหดที่นี่แน่ๆเลย”
“เด๋วผมไปตามให้แล้วกันนะฮะ พี่จะกินอะไรก่อนรึป่าวล่ะ ผมทำไว้พอดี”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่กินอาหารร่วมโต๊ะกับหมี”
“เหอะๆ งั้นเด๋วผมมานะฮะ”ปลาน้อยยิ้มเจื่อนๆแล้วเดินไปเคาะประตูห้องพี่ชาย
“พี่ๆ ตื่นยัง พี่ฮีชอลมาตามพี่ทึกกี้ฮะ”
“เออๆตื่นแล้วมีไรกินมั่งอ่ะ”คังอินในสภาพเปลือยท่อนบนยืนเกาหัวอยู่หน้าห้องนอน
“นิ่งเป็นหลับขยับเป็นเขมือบเลยนะพี่ ฉันทำโจ๊กไก่เสร็จแล้วเชิญเสวยได้”
“โจ๊กอีกและ แกทำอย่างอื่นไม่เป็นรึไง”
“มีแต่ไก่ หมูมันแพงจะกินไม่กินล่ะ เรียกพี่ลีทึกออกมาด้วยพี่ฮีชอลมารอแล้ว อ้อ แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยล่ะ เด๋วพี่ฮีชอลเห็นพี่ได้โดนด่าอีก”
“คิดว่าชั้นจะกลัวมันรึไง หึเด๋วชั้นตามออกไปละกัน”
หลังจากนั้น10นาที
“โอ๊ย! ทำไมทึกกี้ไม่มาซะทีเนี่ยชั้นรอไม่ไหวแล้วนะ”
ฮีชอลเริ่มหัวเสียเพราะปกติเขาจะอดทนรอใครได้ไม่เกิน5นาที หลังจากนั้นคนๆนั้นก็จะโดนฮีชอลวีนแตกด่าแหลกตั้งแต่พ่อยันแม่โทษฐานทำให้คนสวยรอนาน
แต่ครั้งนี้คนที่ฮีชอลรอคือลีทึกเพื่อนรักที่คบกันมาหลายปี จึงยกให้เป็นกรณีพิเศษ
“มาแล้วๆ รอชั้นนานมั๊ยฮีชอล”
“เพิ่งเสด็จอีเก้งมาได้หรอทึกกี้ ชั้นรอจนเหงือกแห้งแล้วนะ”
“เหอะ คิดว่าตัวเองวิเศษนักสิถึงรอนิดรอหน่อยไม่ได้ งั้นวันหลังนายก็ไปเองเลยสิ มาง้อแฟนคนอื่นทำไม”
“หุบปากไปเลยไอ้หมีอ้วน ชั้นนัดกับทึกกี้ไว้ก่อนแล้วแท้ๆนายนั่นแหละมาแย่งทึกกี้ไปจากชั้น”
“ก้อทึกกี้เป็นแฟนชั้น”
“ทึกกี้ก้อเปนเพื่อนชั้นเหมือนกันแหละ”
“พอเหอะทั้งคู่นั่นแหละ ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้”
“นั่นสิฮะ เรามากินโจ๊กกันดีกว่านะ เด๋วมันจะเย็นหมด”
ปลาน้อยเสริมพร้อมชวนให้ทุกคนกินโจ๊กที่ตนเพิ่งทำเสร็จ(กลัวไม่มีคัยกินว่างั้น)
“ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว รมเสีย รีบไปกันเหอะทึกกี้เด๋วคิบอมรอนาน”
“อ้าว แต่ผมอุตส่าทำนะพี่”
“ชั้นก็อารมเสียเหมือนกัน ไปนอนต่อดีกว่า”
“เชอะ ขี้เกียจสันหลังยาว”ฮีชอลเหน็บคังอิน
“แล้วไง ชั้นไปขอร้องให้นายมานอนด้วยหรอ”
“อี๊ ไอ้หมีหื่น ชั้นไม่ลดตัวไม่นอนกับนายหรอกย่ะ ไปเถอะทึกกี้”แล้วฮีชอลก้อลากลีทึกออกจากห้องไป
“เห็นมั๊ยพี่ฮีชอลโกรธแล้วนะพี่ แล้วทีนี้ใครจะกินโจ๊กที่ชั้นทำล่ะ”
“ทำเองก็กินเองสิ ชั้นไปนอนล่ะ”พูดจบคังอินก็เลยเข้าห้องไปนอนต่อ ทิ้งให้ปลาน้อยดงแฮนั่งหงอยอยู่บนโต๊ะอาหารที่มีชามโจ๊กเย็นชืดวางอยู่สามที่(น่าสงสารด๊องจัง)
สนามบินอินชอน
ร่างบางทั้งสองกำลังสอดสายตามองหาใครบางคนอยู่ท่ามกลางคนนับร้อยพัน ซักครู่ร่างสูงที่ทั้งสองกำลังมองหาก็ปรากฏกายขึ้น ฮีชอลรีบชูป้ายที่เขียนว่า”คิบอมน้องร๊าก พี่อยู่นี่”ขึ้นเพื่อให้ร่างสูงเห็น(เห็นแล้วจะกล้าทักมั๊ยเนี่ย)
“คิบ๊อมมม พี่อยู่นี่” ฮีชอลกระโดดโหยงๆส่วนลีทึกก็โบกมือไปมา
“หวัดดีฮะพี่ฮีชอล แล้วก็...อ้อพี่ลีทึก”
ชายร่างสูงใหญ่ ใบหนาหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มแก้มกลมน่ารักผิวสีแทนนิดๆเนื่องจากสภาพอากาศของประเทศที่เพิ่งจากมา โค้งคำนับผู้เป็นพี่ทั้งสอง จากนั้นฮีชอลก็โผเข้ากอดน้องชายด้วยความคิดถึง
“ไม่เจ๊อะกันนาน คิดถึงจังเลยบ๊อมมม”
“เบาๆก็ได้พี่ ผมอายเค้า”
“อายอะไรล่ะ ใครๆเค้าก็ทำกันทั้งนั้น”
“แล้วนี่ดำขึ้นรึป่าวเนี่ยบอม แต่นายก็หล่อขึ้นนะ”ทึกชมรึด่าวะ
“ครับ พอดีแดดที่แอลเอ(101ร้อยเอ็ดป่ะ)แดดแรงน่ะครับ”
“เรารีบกลับบ้านกันก่อนเถอะ แล้วไปคุยต่อที่บ้านอีกทีไปเร๊วๆ”
ริมแม่น้ำฮัน
“นี่ดงแฮ ปีหน้าเราก้อจะเรียนจบแล้วนะ นายคิดรึยังว่าจะต่อมหาลัยไหน”
ซีวอนถามดงแฮซึ่งซ้อนท้ายจักรยานของตนอยู่
“ไม่รู้สิ นายต่อที่ไหนชั้นก้อไปที่นั่นแหละ”
ร่างบางตอบที่เล่นทีจริงแล้วกางแขนโต้ลมริมแม่น้ำฮันสบายใจเฉิบ
“นายคิดแบบนั้นไม่ได้หรอกนะดงแฮ นี่มันอนาคตของนายนะ นายควรจะเลือกทางของนายเอง ไม่ใช่เลือกเพราะชั้น”
“ทำไมล่ะ หรือว่านายไม่อยากอยู่กับฉัน ไม่รักกันแล้วหรอ”ร่างบางรู้สึกน้อย
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เพียงแต่ชั้นเป็นห่วงนายเท่านั้นเอง ชั้นเองก็ยังไม่รู้เลยว่าอนาคตชั้นจะเป็นยังไง บางทีชั้นอาจจะต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอก และถ้ามันเป็นอย่างนั้นจิงๆ ชั้นก้ออยากให้นายดูแลตัวเองดีๆ อยากให้นายเข้มแข็งและรอจนกว่าชั้นจะกลับมา เข้าใจมั๊ย”
“อืมๆ เข้าใจก็ได้ แต่อนาคตมันเป็นสิ่งไม่แน่นอน อย่าเพิ่งไปคิดมันเลยนะ ในเมื่อตอนนี้นายก็รักชั้น ชั้นก็รักนาย แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ถ้าวันไหนเราต้องเลิกกันจิงๆล่ะก้อ ชาติหน้าเราค่อยกลับมารักกันใหม่นะ”
“เลิก? วันนั้นมันไม่มีวันมาถึงแน่นอน สาบานได้”
“ซีวอน นายรักชั้นมากแค่ไหนหรอ”
“อืม....แค่นี้พอมั๊ย”ร่างสูงปล่อยมือจากแฮนด์จักรยานแล้วเอามือทั้งสองข้างมาประกบเป็นรูปหัวใจ
“ว๊า ทำไมให้ฉันน้อยจังล่ะ”
“ก็ใจชั้นมันแคบนี่นา แต่ในนั้นมีแค่นายคนเดียวนะ”
“คิกๆ ชั้นก็ร๊ากนาย รักนายที่สุดเลยยย”
พูดจบร่างบางก็ซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างของร่างสูงหลับตาพริ้มอย่างพอใจพร้อมกระชับวงแขนที่กอดคนข้างหน้าอยู่ให้แน่นขึ้น
“ขอให้ยืมหลังนายแป๊ปนะ สบายดีจัง”
ร่างสูงไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มบางๆให้กับความน่ารักของร่างบาง จักรยานยังคงถูกปั่นไปเรื่อยๆริมแม่น้ำฮัน เงาของทั้งคู่สะท้อนบนผืนน้ำใส เพียงแค่ตอนนี้พวกเขายังรักกันนั่นก็ถือว่าเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่แล้ว
เด๋วตอนต่อไปก้อเริ่มหนุกขึ้นแล้วน๊า ช่วยเราม้นหน่อย อย่าเพิ่งเบื่อกันล่ะ
เราจะสู้เต็มที่เลย เอสสสส
ความคิดเห็น