คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Part10>>ปฎิบัติการซ่อนชู้
-10-
>>>ปฏิบัติการซ่อนชู้<<<
หลังจากพักเที่ยงไปแล้วคาบเรียนช่วงบ่ายก็เริ่มขึ้นจนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าแล้วดงแฮก็ยังไม่เข้าชั้นเรียน มันนานผิดสังเกต ซีวอนคิดจะลุกไปตามแต่ก็ติดที่คาบเรียนนี้มีอาจารย์ที่ดุสุดๆกำลังสอนอยู่จึงไม่กล้าที่จะขอตัวออกไป ดงแฮไปเข้าห้องน้ำที่โมกโพรึไง นานเป็นชาติเลยให้ตายเหอะ ส่งข้อความไปก็แล้ว โทรหาก็แล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่ร่างเล็กของเขาจะตอบกลับมาซะที
“ซองมิน ซองมิน” ซีวอนเอามือป้องปากเรียกคนที่นั่งโต๊ะถัดไปจากที่นั่งดงแฮ
“….”
“ลีซองมิน”คราวนี้ปากระดาษก้อนเล็กไปที่โต๊ะของซองมิน แล้วมันก็โดนหัวเล็กๆของเขาอย่างจัง ร่างเล็กรู้สึกตัวจึงถอดแว่นตาที่มีเลนส์เป็นรูปตาแบบของเล่นเด็กออก กระต่ายเจ้าเล่ห์ นายแอบหลับอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย
ซองมินหันไปทางที่นั่งของซีวอนเลิกคิ้วสูงขึ้นเป็นเชิงถามว่ามีอะไร ซีวอนไม่พูดอะไรแต่ชี้ไปที่กระดาษที่เขาปาไปให้เมื่อครู่ ซองมินหยิบมันมาอย่างไม่เข้าใจแต่ก็เปิดออกดูพบข้อความสั้นๆในกระดาษ
ดงแฮไปห้องน้ำนานแล้วยังไม่เข้ามาซักที นายรู้มั๊ยว่าเขาไปไหนอีก ชั้นชักจะห่วงแล้วนะว่าเค้าหายไปไหนตั้งนานแล้ว แถมไอ้คิบอมบ้านั่นก็หายไปด้วย
ซองมินเงยหน้าขึ้นจากกระดาษและชะโงกหน้าไปมองที่นั่งข้างๆของดงแฮ หายไปทั้งคู่เลยจริงๆด้วย
เขามองหาร่างสูงอีกครั้ง ร่างเล็กยักไหล่เป็นเชิงว่าไม่รู้เหมือนกัน
ซองมินฉีกกระดาษจากสมุดจดออกมาแล้วเขียนข้อความลงไปก่อนจะขยำมันเป็นก้อนกลมๆ อาศัยจังหวะที่อาจารย์หันหน้าเข้ากระดานแล้วปาไปที่โต๊ะของซีวอน เขารับได้อย่างแม่นยำแล้วคลี่กระดาษออกดู
เอาไงดีอ่ะ เราออกไปตามตอนนี้ก็ไม่ได้ อาจารย์ไม่ยอมแน่ๆ หรือนายจะลองขออนุญาตออกไปล่ะ
ซีวอนเขียนข้อความลงในกระดาษแผ่นเดิมของซองมินแต่คนละข้างกับหน้าแรกแล้วปากลับไปให้เจ้าของ(ตกลงจะคุยกันดีๆไม่ได้ใช่มั๊ยเนี่ย)
ไม่เป็นไร เดี๋ยวหมดคาบนี้เราค่อยออกไปหาดงแฮด้วยกัน
ฝ่ายดงแฮนั้นวิ่งออกามาจากโรงเรียนได้ก็นั่งรถเมล์สายเดิมจุดมุ่งหมายก็คือคอนโค เมื่อถึงที่นั่นก็พบว่าพี่ชายสุดกวนนั้นไม่อยู่ ก็แน่ล่ะนี่ไม่ใช่วันหยุดเรียนนี่นา ร่างเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำจัดการถูรอยแดงที่คิบอมฝากไว้แต่ทำไปก็เท่านั้น ไม่มีท่าทีว่ารอยรักของคิบอมจะจางหายไปซักที ทำอย่างนั้นอยู่นานจนผิวขาวกลับกลายเป็นแดงถลอกร่างเล็กทรุดลงกับพื้นห้องน้ำแล้วร้องไห้ออกมาเบาๆแต่เสียงสะอื้นกลับดังก้องไปทั่วห้องน้ำ
เมื่อ15นาทีที่แล้วซีวอนโทรหาเขาแต่ดงแฮก็ไม่มีความกล้าพอที่จะรับมัน ในเมื่อเขาพึ่งจะถูกใครก็ไม่มีฝากรอยจูบมาแล้วจะมีหน้ารับโทรศัพท์ของซีวอนได้ยังไง
นายอยู่ไหน ชั้นรอนานแล้วนะทำไมไม่เข้าเรียนซักที หรือว่าใครทำอะไรนายตอบชั้นนะ
ข้อความที่แสดงถึงความห่วงใยของซีวอนที่ส่งมาดงแฮเปิดอ่านแต่ก็ไม่ได้ตอบกลับ เพราะไม่รู้ว่าจะบอกซีวอนได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา มันน่ารังเกียจเกินไปที่จะบอก
ติ๊งหน่อง~
เสียงออดหน้าห้องดังเรียกสติของเจ้าของบ้านให้ลุกออกจากห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนกับกางเกงวอร์มขายาวเนื้อผ้าเบาสบายที่เทา ดงแฮวิ่งไปเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือน.....
“คิมคิบอม”
ร่างเล็กถึงกับผงะเมื่อรู้ว่าแขกผู้มาเยือนคือใคร
“จะไม่เชิญชั้นเข้าไปหน่อยหรอ”
คิบอมพูดอย่างยียวน ไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านชวนร่างสูงก็ทำท่าจะก้าวเข้าไปในห้องร่างเล็กผู้เป็นเจ้าของบ้านรีบกันประตูไว้
“ออกไปนะ นายจะตามมาแกล้งอะไรกันอีก” ดงแฮดันประตูสุดแรงแต่ก็ไม่สามารถสู้กับแรงของคิบอมได้เขาผลักประตูออกแล้วก้าวเข้าไปในส่วนห้องรับแขกของคอนโดอย่างง่ายดาย
“ชั้นไม่ได้จะตามมาแกล้งอะไรนายหรอกน่า แต่ว่าเมื่อกี๊น่ะ ชั้นจะมาต่อให้จบ”
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มเล็กๆแล้วย่างเข้ามาใกล้คนตัวเล็กมากขึ้นดงแฮหน้าขึ้นสีเมื่อรู้ว่าร่างสูงพูดถึงอะไร คิบอมต้อนดงแฮมาจถึงโซฟาตัวยาวสีครีมที่ตั้งอยู่ริมห้อง ร่างเล็กล้มลงอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างสูงไม่รอช้าขึ้นคร่อมทันที
“ออกไปนะไอบ้า ไอหื่น ไอโรคจิต “มือเล็กๆทั้งสองข้างพยายามดันอกแกร่งของร่างสูงให้ออกห่างจากเขามากที่สุด แต่ใบหน้าหล่อของคิบอมกลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนปลายจมูกชนกัน ที่พูดว่าจะมาต่อให้จบนี่เขาเอาจริงหรือเนี่ย
จากนั้นริมฝีปากหนาก็ทาบทามริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล ร่างเล็กยังดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงไม่เลิกและพยายามเบี่ยงหน้าหนีคิบอมจับมือทั้งสองข้างให้โอบรอบคอเขาไว้ ริมฝีปากของคิบอมดูดริมฝีปากเล็กนั้นชั่วครู่แล้วสอดสิ้นหนาเข้าไปในปากเล็กนั่นแล้วกวาดต้อนทุกความหวานภายใน
“อึ๊ อื้ม” เสียงใสๆหลุดออกมาจากปากที่ถูกรุกล้ำอยู่ มือเล็กๆที่ทุบตีหลังหนาเมื่อครู่หยุดนิ่งคลายมือออกช้าๆแล้ววางนิ่งอยู่บนหลังหนา
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่ขัดขืนอีกต่อไปมือหนาก็ลูบไล้ไปที่ต้นขาขาวพร้อมกับใบหน้าหล่อก็ไล้ลงมาที่ต้นคอขาวซึ่งมีรอยจูบของตนเองอยู่ คิบอมจูบไปที่รอยเดิมและฝากรอยรักไว้อีกข้างของต้นคอเนียน ดงแฮกระตุกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ๊บจี๊ดที่คอ เสียงริมฝีปากดูดดึงกันยังคงดังก้องอยู่ในหัวของดงแฮ ร่างเล็กไม่สามารถต้านทานทุกสัมผัสที่ร่างสูงรุกได้เลยจนกระทั่ง...
ติ๊งหน่อง~
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้งทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน คิบอมยิ้มที่มุมปากอีกครั้งพร้อมกับมองคนน่ารักตรงหน้า ในขณะที่ดงแฮส่งค้อนขวับมาให้แล้วรีบวิ่งไปดูตาแมวที่ประตู(รูที่เอาไว้สำหรับดูว่าใครอยู่หน้าห้องอ่ะค่ะ)
ดงแฮต้องผงะอีกรอบเมื่อผู้มาเยือนคนที่สองคือซองมินและซีวอน
“คิบอม ซีวอนมา ทำไงดี”
ดงแฮหันไปขอความช่วยเหลือจากคิบอม แต่ร่างสูงกลับเบ้ปากแล้วเสมองไปทางอื่นไม่สนใจว่าตอนนี้ดงแฮจะร้อนรนแค่ไหน
“เฮ๊ย นายจะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้นะ ซีวอนจะเห็นนายไม่ได้”
“แล้วไง ไม่เห็นจะต้องแคร์เลย ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมชั้นต้องเดื่อดร้อน”
คำตอบจากคิบอมทำให้ดงแฮแทบอยากจะเอาตะหลิวตีแสกหน้าคนๆนี้ให้ตายรู้แล้วรู้รอดไปเลย มาปล้ำแฟนคนอื่นถึงบ้านเนี่ยนะไม่ผิด แล้วถ้าซีวอนเห็นเข้าล่ะก็ไม่เพียงคิบอมนะแต่เป็นเขาด้วยที่จะตาย
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูถี่ๆอีกเมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านไม่ยอมเปิดประตูซะที ดงแฮลากคิบอมเข้ามาในห้องนอนตัวเอง เปิดประตูตู้เสื้อผ้าจากนั้นก็ดันตัวร่างสูงเข้าไปอย่างยากเย็นเนื่องจากเจ้าตัวไม่ยอมให้ความร่วมมือด้วย
“นายจะให้ชั้นซ่อนในนี้เนี่ยนะ ไม่เอ๊า “
“แล้วนายจะให้ชั้นทำยังไง แป๊ปเดียวเท่านั้นแหละน่า ไม่ตายหรอกเร็วเข้าสิ”
เมื่อจัดการกับตัวปัญหาได้แล้วร่างเล็กก็วิ่งไปเปิดประตูพร้อมกับฉีกยิ้มแฉ่งให้คนหน้าประตู
“หวะ...หวัดดีซีวอน ซองมิน พวกนายมาทำไมหรอ”
“ถามได้สิ้นคิดมากดงแฮ นายหายไปตั้งแต่เที่ยงแล้วมาโผล่อยู่ที่บ้านเนี่ยนะ จะให้พวกชั้นคิดไงเนี่ย”
ซองมินนั่นเองที่เป็นฝ่ายพูดขึ้น ส่วนซีวอนได้แต่ยืนขมวดคิ้ว เขาก้าวเข้ามาในห้องรู้สึกถึงความผิดปกติในตัวดงแฮ ทั้งเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ น้ำเสียงที่ดูร้อนรน เดินมาเปิดประตูก็ช้า แล้วยังจะมีรอยที่คอนั่นอีก มองปร๊าดเดียวก็รู้ว่าเป็นรอยอะไร ซีวอนมั่นใจว่ามันไม่ใช่รอยของเขาแน่ ถ้าไม่ใช่ของเขา แล้วมันเป็นของใคร
“ทำไมมาเปิดประตูช้าจัง โทรศัพท์ไปก็ไม่รับ”
ซองมินเปิดปากถามหลังจากนั่งลงบนโซฟาตัวยาวสีครีม(ก็ตัวที่ดงแฮถูกบอมกดเมื่อกี๊แหละ)
“เอ่อ...อ๋อ ชั้นอาบน้ำอยู่น่ะ”
“แล้วทำไมเสื้อผ้านายมันยับยู่นี่งั้นล่ะ ไปฟัดกับหมามารึไง”
กระต่ายน้อยแซวพลางมองสำรวจเพื่อนรักตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็ชั้นแต่งตัวอยู่ไง พอได้ยินเสียงออดก็เลยรีบน่ะเลยไม่เรียบร้อย อื้ม”
ร่างเล็กพยักหน้ารับแรงๆกลัวเพื่อนและแฟนจะไม่เชื่อ โดยเฉพาะซีวอนนี่สิ เงียบไม่พูดไม่ถามซักคำต้องคิดอะไรอยู่แน่ๆ แล้วซองมินทำไมวันนี้ถึงได้ขี้สงสัยกันนักนะ เขาเกร็งไปหมดแล้วกลัวว่าจะโดนจับได้เรื่องคิบอม ทำไมนะ เขาไม่ได้มีอะไรกับคิบอมจริงๆซะหน่อยแถมเจ้าบ้านั่นเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง แบบนี้มันเหมือนปฏิบัติการซ่อนชู้ชัดๆ ไม่ชอบเลยจริงๆ
แล้วไอ้บ้าบอมนั่นอีกอยู่ในตู้เสื้อผ้านั่นเป็นลมตายไปรึยังก็ไม่รู้
แล้วจะห่วงเขาทำไมล่ะเนี่ย
“ก็ไหนนายบอกจะไปเข้าห้องน้ำไง แล้วไหงโผล่มาอยู่ที่บ้านนี่ได้ล่ะ”
กระต่ายน้อยยังซักไม่เลิก ดงแฮอยากจะเอาตะหลิวที่คิดจะฟาดคิบอมเมื่อกี๊ไปฟาดกระต่ายนี่แทนแล้วล่ะ จะสงสัยอะไรนักหนาฟร๊ะ
“ก็มาเข้าห้องน้ำไง เนี่ย ชั้นเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ”
“เข้าห้องน้ำทีบ้านเนี่ยนะ กร๊ากกก”
ดงแฮแถไปน้ำขุ่นๆ คำตอบของร่างเล็กทำให้ซองมินปล่อยกร๊าก แต่ซีวอนไม่ขำด้วย
อยู่โรงเรียนแต่มาเข้าห้องน้ำที่บ้านเนี่ยนะ ตลกไปมั้ง
“แหะๆ ก็ห้องน้ำที่โรงเรียนมันไม่สะอาด ชั้นไม่ชอบนี่”
ดงแฮยังคงแถต่อไป ใบหน้าเล็กเหล่ตามองร่างสูงที่เอาแต่นั่งนิ่ง ดงแฮรู้ว่าที่ตอบๆมาทั้งหมดนั้นซีวอนต้องไม่เชื่อเขาแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดจับผิดอะไร แบบนี้ดงแฮยิ่งเสียวสันหลังวาบขึ้นไปอีก แบบนี้ล่ะน่ากลัวว่าจะถูกจับได้ยิ่งกว่าคนที่ถามไม่หยุดอย่างซองมินเยอะ
อันที่จริงซีวอนมีคำถามเป็นร้อยอัดแน่นอยู่ในหัว โดยเฉพาะเรื่องรอยที่คอ ดงแฮต้องไปโดนใครทำอะไรมาแน่ ยิ่งท่าทางมีพิรุธของคนรักมันยิ่งทำให้สงสัย ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจแต่ดงแฮต่างหากที่ไม่ไว้ใจเขา มีเรื่องอะไรก็ไม่ยอมบอกเป็นแบบนี้เสมอ เวลาดงแฮโดนใครทำร้ายมาก็ไม่ยอมพูดเพราะกลัวว่าเขาจะตามไปแก้แค้นให้
เวลานี้ซีวอนอยากจะรู้เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกับดงแฮแต่ก็ไม่อยากถามอะไรออกไปตอนนี้ เพราะถึงไม่ถามก็มีคนคอยถามนู่นซักนี่ให้แทนอยู่แล้ว เอาไว้รอตอนที่อยู่กันสองคนดีกว่าค่อยมาเคลียร์เรื่องรอยจูบนั่น
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอกลับก่อนแล้วกันนะ ซีวอนนายจะกลับเลยรึเปล่า”ซองมินที่ยืนใส่รองเท้าอยู่ที่หน้าประตูถามขึ้น เพราะไม่รู้ว่าซีวอนอยากจะอยู่จู๋จี๋กับเพื่อนรักของตนต่อไหม
ดงแฮลุ้นตัวโก่งหวังจะให้ซีวอนตอบว่ากลับเลย
“อืม ชั้นกลับพร้อมนายแล้วกัน”
เยส ขอบคุณพระเจ้า>O<
ร่างสูงมองร่างเล็กหลังจากพูดจบไป ดงแฮมีสีหน้าคลายกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“กึกๆ”
“เสียงอะไรน่ะ”
เป็นซองมินขี้สงสัยที่ทักขึ้นมา ไอ้คิบูนายทำบ้าอะไรอีกเนี่ย คราวนี้ถูกจับได้ชัวๆ ชั้นต้องกลายเป็นปลาที่ถูกทำหัวแล้วโดนขอดเกล็ดแล้วหรอเนี่ย
“ไม่มีอะไรหรอก...มั้ง แค่ลมพะ...”
ยังพูดไม่ทันจบประโยคซีวอนก็ก้าวพรวดเดียวถึงห้องนอนดงแฮ เดือดร้อนถึงเจ้าของห้องและกระต่ายอ้วนต้องวิ่งตามไปติดๆ
ร่างสูงกวาดตาไปทั่วห้องนอนแต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ เขามองคนหน้าหวานอย่างต้องการคำตอบแต่คนตัวเล็กก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป
“ซีวอน กลับกันเหอะ เย็นนี้ชั้นต้องไปช่วยแม่ที่ร้าน”
ซองมินท้วง ร่างสูงพยักหน้าเบาๆแล้วพากันเดินออกจากคอนโดโดยมีเจ้าของห้องนั่นแหละเดินตามไปส่ง
“กลับบ้านดีๆนะ บ๊ายบาย”
ดงแฮยิ้มหวานแบบที่ซีวอนมักจะบอกว่ามันน่ารักสุดโค่ยพร้อมโบกมือลาผู้มาเยือนทั้งคู่ก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปดูไอ้ตัวปัญหาในตู้เสื้อผ้า
ไม่รู้ป่านนี้ขาดอากาศหายใจตายไปรึยัง
มาอัพแล้วค่าลีดเดอร์ที่รัก ช่วงต้นเดือนเราไม่ว่างเลย มีเรียนทุกวัน ย้ำว่าทุกวันจิงๆค่ะ
เข้าใจเราน๊า พาร์ทนี้ก็เพิ่งเขียนตอนตี1เมื่อคืนเลยเหอะ พอเช้ามาก็อัพเลยทันที
แต่ว่าหลังจากวันที่10เมษาแล้วเราก็จะว่าง จะมีเวลามากขึ้น
เราจะมาอัพต่อหลังจากนั้นนะ ไปพัทยามาด้วยแหละ ชายนี่น่ารักสุดโค่ย
เม้นๆๆหน่อยนะ เพราะเราหายไปก็ไม่มีใครมาทวงฟิคเลย รู้สึกเหมือนไม่มีใครอยากอ่านอ่ะ
สำหรับชื่อตอนของพาร์ทนี้เราขอยืมชื่อฟิคปฎิบัติการซ่อนชู้ของไรท์เตอร์คนนึงที่เพื่อนเราชอบอ่าน
มานะคะ เพราะว่าเราชอบชื่อฟิตนี้ง่ะ แต่ไม่เคยอ่าน คือตอนแรกพาร์ทนี้เราตั้งชื่อพาร์ทไว้สามชื่อ
1.ที่พึ่งสุดท้าย2.ผู้มาเยือนและ3.ปฎิบัติการซ่อนชู่นี่แหละอันแรกดูไม่ค่อยเกี่ยวเท่าไหร่ อันที่สองก้อดูไม่น่าสนใจ
ก้อเลยเอาอันที่สามแหละค่ะ ยังไงก็ขอยืมชื่อฟิคมาหน่อยนะคะ คงไม่ว่ากัน ขอบคุนค่ะ
ความคิดเห็น