คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF Fear Birthday] งานเลี้ยงมืด.. [38][100%]
Title : Fear Brithday งานเลี้ยงมืด..
Part : One Part
Author : mr.kikii
Pairing : 38
Rate : ???
Summary : วันเกิดทุกๆปีของใครๆต่างมีความสุข.. แต่ลีฮยอกแจกลับผวามันทุกครั้ง เมื่อวันเวลาวนเวียนมาถึงวันเกิดของเขา..
Author Note : เพราะฟิคHBDสุดหวานและซึ้งมันช่างซ้ำจำเจเหลือเกินและด้วยความที่ว่าไรท์เตอร์ค่อนข้างผิดปกติ(??= =) จึงออกมาในแนวนี้ ฮ่าๆๆๆ-*- ใครไม่ชอบแนวนี้ก็รีบคลิกปิดซะ... แล้วอย่าหาว่าไม่เตือน หึหึ
Fear Brithday
HAPPY BRITHDAY TO YOU
ฉึก!
HAPPY BRITHDAY TO YOU
ฉึก!!
HAPPY BRITHDAY HAPPY BRITHDAY..
ฉึก!!!
.
.
.
.
.
“สุขสันต์วันเกิดนะฮยอกแจ..”
“อ๊าาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ม่ายยยย ย!!!! ออกเอาไป! ออกไปเดี๋ยวนี้!!!”
เสียงหวานกรีดร้องอย่างทรมานลั่นห้องคนไข้สีขาวสะอาด ร่างผอมบางพยายามสะบัดมือที่ช่วยกันรั้งดึงแขนผอมๆนั่นไว้ ใบหน้าน่ารักบิดสีหน้าอย่างหวาดกลัว ก้อนขนมเค้กที่ป้ายด้วยแยมสตอเบอร์รี่เกือบทั้งก้อนที่น่ากินช่างดูน่าหวาดกลัวสำหรับร่างบางยิ่งนัก คนกรีดร้องดิ้นทุรนทุรายไปมาจนเตียงที่นอนอยู่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง คุณหมอและพยาบาลต่างรีบเข้ามาช่วยกันกดร่างนั้นก่อนที่จะแทงแท่งเหล็กของเข็มฉีดยาเข้าไปในเส้นเลือดของคนดิ้น ..ในเมื่อเกิดอาการแบบนี้ขึ้น.. เขาจึงจำเป็นที่จะต้อง ‘ระงับ’ มัน..
ลีฮยอกแจถูกนำส่งโรงพยาบาลเมื่อ 4 ปีก่อน ในตอนนั้นเขามีอายุเพียงแค่ 14 ปีเท่านั้น ฮยอกแจมีปัญหาเกี่ยวกับทางจิต สาเหตุของปัญหายังคงดำมืด ร่างกายผอมบางไม่เจริญเติบโตขึ้นมาเลยจากเมื่อ 4 ปีก่อน ไม่ออกกำลังกาย ทานข้าวน้อย แถมยังพูดน้อยอีก บางครั้งก็เกิดอาการหวาดผวากับสิ่งที่อยู่ในจิตนาการของตัวเอง และทุกครั้งที่เกิดอาการสิ่งที่จะช่วยได้คือ ‘ยาระงับ’ ... แต่ฮยอกแจใช้มันมากเกินพอแล้ว
“ฮึก.. คุณหมอฮันกยอง.. ฮืออ.. เมื่อไรฮยอกแจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที”อิมยุนอาเพื่อนสาวของฮยอกแจนั่งร้องห่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร ชายที่ตนหลงรักมาโดยตลอด แม้ว่าจะกลายเป็นแบบนี้แล้วก็ตาม ฮยอกแจก็ยังเป็นที่รักของเหล่าเพื่อน..
“ยุนอา.. อย่าน่า..”ลีซองมินญาติห่างๆของฮยอกแจเข้าปลอบละโลมสาวน้อยที่นั่งร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย ตัวเขาเองก็เจ็บไม่แพ้กัน เมื่อ 4 ปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ฮยอกแจถึงเป็นแบบนี้ เพราะอีก 2 วันก็จะถึงวันเกิดของฮยอกแจแล้วแต่วันนี้พวกเราติดธุระต้องไปที่อื่น เลยอยากจะมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์วันเกิดฮยอกแจก่อนล่วงหน้า แต่ก็เป็นเหมือนเดิม..
ลีฮยอกแจ.. มนุษย์คนเดียวในโลกที่เกลียดกลัวการมาถึงของวันที่ 4 เมษายนที่สุด..
“ครับ.. ตอนนี้ผมกำลังพยายามอยู่อย่างสุดความสามารถ”ฮันกยองหมอจีนที่พึ่งย้ายเข้ามาทำงานที่นี่โดยผ่านประสบการณ์ต่างๆมาแล้วนับไม่ถ้วน ทำให้คำพูดวาจาพูดน่าเชื่อถือขึ้นเป็นเท่าตัว ยุนอาโค้งตัวพร้อมกับซองมินเพื่อแสดงความขอบคุณ..
“รบกวนด้วยนะค่ะ/ครับ”เมื่อฝากฝังเรียบร้อยแล้วหญิงสาวค่อยๆเหลือบกันไปมองร่างผอมของอดีตเพื่อนชายของตัวเองที่นอนนิ่งไม่ไหวติงนั่นอย่างเจ็บปวด...
..นายไปเจออะไรบ้าง..
..ทำไมถึงไม่เล่าให้ฉันฟัง..
..ลีฮยอกแจ เมื่อไหร่นายจะแหวกม่านสีดำที่อยู่ล้อมรอบตัวนายออกสักที..
HAPPY BRITHDAY TO YOU
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
HAPPY BRITHDAY TO YOU
“อย่า!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!”
HAPPY BRITHDAY HAPPY BRITHDAY..
“หยุด!! หยุดสักที! ฉันกลัว..! กลัวแล้ว!!”
“ไม่!!! หยุด! เอามันออกไป!!!!!!”
ฮยอกแจถีบตัวไปมาบนเตียงแคบๆ กลิ่นคาวเลือดมันคงติดบนปลายจมูกอยู่ถึงทุกวันนี้ ผู้ชายร่างสูงใหญ่แสนน่ากลัวคนนั้นยืนถือมีดอาบของเหลวสีแดงข้นและมันกำลังมาทางเขา เขากลัว! กลัว!!! กลัวสีแดงที่สุด!!!!!!
“ฮยอกแจ! ฮยอกแจ!! ใจเย็นๆ ผมอยู่นี่.. ไม่มีใครอยู่สักหน่อย ผมอยู่นี่..”
มือหนาจับข้อมือเล็กทั้งสองไว้ ร่างผอมเหลือบมองชายตรงหน้าที่ดูคุ้นตา.. ร่างสูงในแว่นตากรอบดำ เสื้อกราวน์สีขาวสะอาด ใบหน้าหล่อค่อยๆคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่นทำให้เขาค่อยๆสงบลง เมื่อเห็นคนไข้เริ่มผ่อนแรงเกร็งที่แขนลงฮันกยองจึงค่อยๆคลายมือตัวเองออก ก่อนที่จะหยิบผ้าชุบน้ำอุ่นๆเช็ดบนใบหน้าเย็นๆของฮยอกแจ..
“ผม.. เห็นเขา.. เขากำลังจะมาที่นี่”ร่างของฮยอกแจพึมพำเบาๆ.. ดวงตากลมสีดำสนิทมองกำแพงสีขาวตรงด้วยสายตาเลื่อนลอย.. ผู้ชายคนนั้นจะมาหาเขาทุกๆปี.. มือเล็กทั้งสองค่อยๆยกขึ้นมือกุมหัวตัวเองแน่น..
“ผมกลัว..”
“ผมกลัวมากๆ.. เขาจะมาอีกแล้ว.. เขาจะถือมีดสีแดง..”
“เขาจะมาท่ามกลางความมืด.. มีเทียนหนึ่งอัน.. มีมีดหนึ่งเล่ม.. กลัว.. ไม่.. ไม่!!”
“ฮยอกแจ!!!!”
ฮันกยองดึงร่างผอมๆนั้นเข้ามากอดแน่นๆ.. ดวงตากลมไร้แววเหลือบมองใบหน้าของคนตรงหน้า น้ำตาใสๆหน่วงคลอตรงขอบตา ราวกับร่างที่แสนเยียบเย็นของเขามันกำลังถูกความร้อนของร่างกายตรงหน้าละลายลง.. อบอุ่น..
“ไม่ต้องกลัวนะ.. ผมจะอยู่กับคุณ ไม่มีใครมาหรอกนะ”เสียงทุ้มกล่าวคำปลอบละโลม มือใหญ่ที่แสนอบอุ่นลูบผมนิ่มๆนั้นเบาๆอย่างทะนุถนอม หยาดน้ำใสค่อยๆไหลอาบแก้มเนียน ก่อนที่จะมือสั่นๆจะขยับเข้าหาคนตรงหน้าโอบร่างหนาตอบกลับ ...ลีฮยอกแจกำลังต้องการใครสักคนมาปกป้อง..
“ไม่มีจริงๆนะ.. จริงนะ..”
“ครับ.. ไม่มีใครทั้งนั้น”
..แกร็ก..
ชายร่างใหญ่ค่อยๆเปิดประตูห้องเบาๆ แต่ด้วยความเงียบภายในห้องทำให้เสียงมันดังขึ้นมาอย่างชัดเจน ดวงตาโปนขนาดใหญ่ค่อยๆกรอกมองคนในห้องช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากหนาก็ยกยิ้มขึ้น ฮยอกแจมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างหวาดกลัว.. มือเล็กค่อยๆจับเสื้อกราวน์ของฮันกยองแน่นขึ้น ใบหน้าหล่อค่อยๆหันไปมองคนมาใหม่ก่อนที่ของมีคมสีเงินวาบเข้าตาของเขา.. มีด!!!
“เดี๋ยวเถอะค่ะ!! คุณจีวอน ไม่อนุญาตในเข้าห้องผู้ป่วยคนอื่นนะค่ะ!”
พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาก่อนที่จะดึงร่างใหญ่นั้นออกมา ฮันกยองและฮยอกแจเห็นเพียงเงาสองเงาผ่านบานกระจกประตูเท่านั้น
“ว้าย! ตายแล้ว คุณเอามีดมาจากไหนค่ะเนี่ย!! เอาไปคืนเดี๋ยวนี้เลย! คุณต้องพักผ่อนนะค่ะ”เธอร้องอย่างตกใจก่อนที่จะเอ็ดคนไข้ของเธอเมื่อเขายื่นมีดมาให้เธอดู พยาบาลสาวค่อยๆเปิดประตูออกมาอีกครั้ง
“เอ่อ.. คุณหมอฮันกยอง คุณฮยอกแจ ขอโทษจริงๆนะค่ะที่เผลอปล่อยเขาเข้ามา รบกวนอะไรรึเปล่าค่ะ?”หล่อนด้วยความรู้สึกผิด แต่เมื่อเห็นทั้งคู่กอดกันอยู่จึงอดถามออกไปไม่ได้ ฮันกยองเห็นดังนั้นจึงค่อยๆปล่อยมือออกจากฮยอกแจ
“ไม่รบกวนอะไรหรอกครับ ผมว่าคุณรีบนำคนไข้ของคุณกลับห้องดีกว่า”เธอพยักหน้ารับคำก่อนที่จะปิดประตูลง แม้ฮันกยองจะปล่อยมือออกจากฮยอกแจแล้ว แต่ดูท่าฮยอกแจจะจับเสื้อกราวน์ของเขาแน่นด้วยมืออันสั่นเทา..
“ผมกลัว.. กลัวผู้ชายคนนั้น..”ใบหน้าสวยหวานดูซีดลงถนัดตา แม้ว่าคนๆนั้นจะออกไปจากห้องแล้ว ดวงตากลมสีดำสนิทก็ยังจับมองอยู่ที่เดิม เขาจะเปิดประตูนั้นออกมา.. เขาจะเปิดออกมา..
“คุณหมอโกหก.. โกหก!! เขาจะฆ่าผม!! จะมาฆ่าผม!”ฮยอกแจพูดซ้ำไปซ้ำมา ทุบตีร่างของชายตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง ฮันคยองถอยหลังออกมาเล็กน้อยเพราะคนตรงหน้าทุบลงมาซะเต็มแรงเล่นเอาเขาเจ็บไม่น้อย
“ใจเย็นๆครับ เขาไม่ได้มาฆ่าคุณหรอก เขาเป็นผู้ป่วยครับ”ฮันกยองพยายามรั้งข้อมือเล็กนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ผล มือเล็กปัดมือเขาออกไป ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นเพื่อวิ่งออกไปแต่ไม่ทันไรกลับล้มกองอยู่กับพื้นแทบเท้าของฮันกยอง
“ฮยอกแจ!! เป็นอะไรมั๊ยครับ!?”ฮันกยองร้องอย่างตกใจก่อนที่จะรีบก้มลงประคองร่างผอมๆนั้น ฮยอกแจไม่ได้เดินมาหลายปีแล้ว ทำให้กล้ามเนื้อขาเล็กลีบและทรงตัวไม่ได้ ยิ่งคนๆนี้ไม่ยอมทานอาหารพวกแคลเซียมทำให้กระดูกไม่แข็งแรง
“อย่า!!!! ม่ายยยยยยยยยย!!! ฉันกลัวแล้ว! ฮือๆ ขอร้อง!! อย่าเอามันเข้ามา!! อย่านะ!!”
เมื่อเห็นฮันกยองยื่นมือเข้ามาก็กรีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัว น้ำตาใสๆไหลพราก ร่างผอมจิกทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะรีบถอยตัวติดเตียง กลัว!! กลัว!!!
“ฮยอกแจ!! ใจเย็นๆสิครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”ฮันกยองพยายามล็อกตัวของฮยอกแจไว้ พยาบาลและหมอคนอื่นๆเมื่อได้ยินเสียงร้องก็รีบเข้ามาดูพบคนไข้ฮยอกแจกำลังคลั่ง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแทบทุกวัน ทุกคนรีบเข้ามาช่วยจับร่างที่ดิ้นไปดิ้นมาของฮยอกแจ
“ฆาตกร!!! แกมันฆาตกรชัดๆ!!!”ฮยอกแจชี้หน้าด่าฮันกยองที่พยายามเข้ามาควบคุมสติของร่างผอม นางพยาบาลจึงรีบจัดการเอายาระงับประสาทมาใส่ในหลอดวัคซีน
“เดี๋ยวครับ! ฮยอกแจรับยาระงับเยอะเกินไปแล้ว!”หมอจีนทักท้วงเมื่อว่ากำลังเตรียมยาระงับประสาท ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์นี้ฮยอกแจจะถูกให้ยาระงับทุกครั้ง แต่มันมากเกินไป
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะครับคุณหมอฮันกยอง!? คนไข้คนนี้คุมสติตัวเองไม่อยู่แล้ว!”ไม่ฟังคำทักท้วงใดๆต่อ เขาจัดการฉีดมันเข้าเส้นเลือดที่แขนของฮยอกแจ ร่างผอมที่กำลังอาละวาดค่อยๆสงบลง เหลือแค่หยาดน้ำตาที่มันยังคงไหลไม่หยุดเท่านั้น ฮันกยองมองการกระทำนั้นก่อนที่จะหันมามองชายที่ฉีดยาด้วยสายตาน่ากลัว คนถูกมองสะดุ้งเฮือก
“ชิ!.. ช่างเถอะ ขอโทษที่รบกวนทุกท่านนะครับ ต่อไปนี้ผมจะดูแลเขาเอง ช่วยบอกให้แม่บ้านมาทำความสะอาดด้วย”ฮันกยองสถบอย่างไม่พอใจก่อนที่จะอุ้มร่างที่เบาหวิวขึ้น เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นจึงค่อยๆทยอยออกไป เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว ฮันกยองค่อยๆวางร่างของฮยอกแจลงบนเตียงนอนเตียงเดิมช้าๆก่อนที่จะนำผ้าห่มของคลุมร่างนั้นไว้
ร่างสูงจัดการปิดแผลที่ถูกฉีดยานั้นแล้วออกไปจากห้อง.. ทิ้งร่างของฮยอกแจที่กำลังเข้าสู่นิทราภายในห้องกว้างนั้นเพียงคนเดียว..
HAPPY BRITHDAY TO YOU
HAPPY BRITHDAY TO YOU
…
เสียงทุ้มนั้นยังเสียงก้องอยู่ภายในหู.. ช่างน่ากลัวเหลือเกิน.. ชายคนนั้นเดินมาพร้อมก้อนเค้กสีแดงที่น่าสะอิดสะเอียนที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ในความทรงจำมองเห็นเพียงร่างสีดำขนาดมหึมาเท่านั้น วันนั้นเป็นวันที่ 4 เมษา.. ปีวันเกิดที่เป็นจุดสิ้นสุดแห่งความสุขและเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความน่ากลัว
ไม่อยากให้ถึงวันนั้น.. กลัว.. เขาจะปรากฏตัวทุกๆปีในวันที่ 4 เมษา พร้อมเค้กสีแดง.. เทียนหนึ่งอัน.. มีดหนึ่งเล่ม.. พร้อมร้องเพลงวันเกิด..
แพรขนตาหนาค่อยๆปรือตามาอย่างอ่อนล้า.. มองเงาสีดำขนาดใหญ่อยู่เหนือร่างเขา.. ดวงตาสีดำนั้นจ้องมองเขาอย่างน่ากลัว.. ไม่จริง.. ไม่จริง.. วันนี้วันที่เท่าไร.. ดวงตากลมค่อยๆกรอกไปมองปฏิทินที่ตั้งวางอยู่บนโต๊ะ..
4 เมษา!!!!
เขาจะมา.. เขาจะมา...
เขามาแล้ว..
มาแล้ว...
มาแล้ว..
“คุณจีวอน!!!!”
ฮันกยองกล่าวอย่างตกใจเมื่อเห็นคนไข้คนเดิมเข้ามายังห้องของฮยอกแจ จองจีวอนยืนถือมีดปอกผลไม้เหมือนเมื่อวันวาน แถมวันนี้ยังเข้ามายังยืนค้ำเตียงฮยอกแจ! ร่างสูงรีบเข้าไปล็อกตัวจีวอนไว้ คนอื่นๆเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาช่วย
“ว๊ากกกกกกกก!!! ปล่อยฉัน!!!!!!! ฉันแค่อยากเข้ามาดูตุ๊กตาเท่านั้น!! ปล่อยย!!!”ร่างใหญ่คำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง ฮันกยองบิดแขนใหญ่นั้นจนหมดแรงปล่อยมีดลง คนที่เหลือพยายามช่วยกันนำร่างของจีวอนออกไป ฮยอกแจลุกขึ้นก่อนที่จะถอยตัวติดกำแพง มองใบหน้าที่น่ากลัวพยายามจะเอื้อมเข้ามาคว้าเขา.. วันที่ 4 เมษามาแล้ว.. เขากำลังมา..
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!! วันนี้!!! วันนี้แล้ว!!!!”
ทุกคนสะดุ้งเฮือก ร่างผอมหวีดเสียงร้องอย่างหวาดกลัว มือทั้งสองกุมหัวตัวเองแน่น วันที่ต้องเจอกับมันทุกๆปี เขาไม่สามารถฝืนมันได้ ได้แต่รอคอยความน่ากลัวเท่านั้น...ร่างผอมเริ่มทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ทั้งทุบตี กรีดตามแขนขาว ดวงตากลมเหลือบมีดก่อนที่จะรีบตะเกียกตะกายหยิบมันมา
“ฮยอกแจ!”ฮันคยองรีบวิ่งขึ้นเข้าไปรวบตัวผอมๆนั้นไว้ ก่อนที่จะหยิบข้อมือเล็กที่ถือมีดเล่มคมนั่น ฮยอกแจพยายามสะบัดตัวหนี มือเล็กนั่นกำลังยื้อมีดเข้าหาตัวเอง
“ปล่อยผม!! ผมไม่อยากเจอเขา!! ปล่อย!”ฮยอกแจดีดดิ้นภายในร่างของฮันกยอง ร่างสูงพยายามจับด้ามมีดออกจากมือของฮยอกแจ แต่ร่างนั่นกลับไม่ทำตาม พยายามสะบัดมือออกจากมือของฮันกยองลูกเดียว
“อย่าสะบัดมืออย่างนั้นสิครับ!! มันอันตราย”
“ไม่!!! ขอร้อง! ขอร้องปล่อยผม!!”
ฉึก!!!
มือหนาจับด้ามคมมีดไว้ทำให้เลือดสีข้นค่อยๆไหลซึมออกมาจากง่ามนิ้ว อาบลงมาถึงมือขาวซีดและไหลตามแขนจนถึงปลายศอก ฮยอกแจเหลือบมองหยาดน้ำเหลวๆสีข้นที่ค่อยๆไหลรินก่อนที่มันจะหยดลงพื้น ร่างผอมค่อยๆเงยขึ้นเหลือบมองคนตรงหน้า เลือด.. เลือด.. มือบางค่อยๆคลายมีดนั้นอย่างหมดแรง..
ฮันกยองดึงด้ามมีดนั้นออกมาจากมือของตัวเอง ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ฮยอกแจคงแกว่งมีดไปโดนใครเข้า นางพยาบาลที่เห็นรีบปรี่เข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล ดวงตาคมมองฮยอกแจอย่างเจ็บปวด.. เด็กคนนี้ช่างน่าสงสาร..
“คุณหมอ.. ผมขอโทษ.. ผมทำร้ายคุณ..”น้ำตาใสๆไหลพรากอาบแก้มเนียนที่แห้งผาก ใบหน้าที่เคยซีดเริ่มซีดลง.. เห็นเลือดนั้นทำให้มีสติขึ้นมา สิ่งที่เขาทำมันไม่ต่างอะไรไปจากผู้ชายคนนั้นเลย
“ฮยอกแจ ไม่ต้องห่วง วันนี้ฉันจะอยู่ข้างๆนายทั้งวัน ไม่ต้องกลัวว่าใครจะทำร้ายนายนะ”ร่างสูงพูดพลางเอามืออีกข้างลูบผมนิ่มนั้นเบาๆ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ฮยอกแจมองใบหน้าของคนตรงหน้าก่อนที่จะค่อยๆยิ้มออกมาช้าๆ.. นี่คือจุดเริ่มต้นของความสุขอีกครั้งของผมใช่ไหม..
______
...เรื่องยังไม่จบจนกว่าจะสิ้นสุดวันที่ 4 เมษา...
แสงอาทิตย์สีส้มอ่อนสะท้อนออกมาเพียงริบหรี่ผ่านหน้าต่างบานกว้าง แสดงให้เห็นว่ามันเป็นแสงอาทิตย์สุดท้ายของวันนี้ ดวงตากลมสีดำสนิทหันไปมองมันที่กำลังจากไปอย่างสงบ แม้ว่าภายในความทรงจำที่แสนมืดมิดของเขาจะน่ากลัวเพียงใด แต่ตอนนี้เขาก็ไม่กลัวมันแล้ว.. เพียงแค่คุณหมอก็อยู่กับเขา ร่างผอมลอบหันมองร่างสูงที่นั่งเขียนงานอยู่ก่อนที่จะคลี่ยิ้ม ลีฮยอกแจไม่มีทางรู้ว่าฮันกยองกำลังเขียนอาการโดยรวมของฮยอกแจอยู่ ร่างสูงยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ ตอนนี้อาการของฮยอกแจนับว่าดีขึ้นมาก
ครืด.. ครืด..
มือถือเครื่องหรูสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะข้างๆกายของฮันกยอง ร่างสูงยื่นไปรับมัน ฮยอกแจมองท่าทีนั้นอย่างงงๆ คุณหมอของเขาอยู่ๆทำไมถึงทำหน้าเครียดๆอย่างงั้นล่ะ..
“ครับๆ.. ผมจะไปเดี๋ยวนี้”สิ้นคำ ฮยอกแจรีบโผเข้ากอดคนตรงหน้าซะเต็มรัก ฮันกยองตกใจที่อยู่ๆร่างผอมนี่ก็กระโดดจากเตียงเข้ากอดเขา ตัวเล็กๆนั่นกำลังสั่นเทิ่ม..
“อย่าไป.. อ.. อย่าไปนะครับ เอาผมไปด้วยก็ได้ อย่าให้ผมอยู่คนเดียว ผ.. ผมจะกินข้าวให้หมดจานทุกครั้ง ผมจะ.. จะ..ทำตามที่คุณหมอสั่ง อย่าหนีผมนะ”ฮยอกแจกล่าวเสียงสั่น มือเล็กจิกเข้าที่เสื้อกราวน์สีขาวแน่น ถ้าอยู่ๆคนๆนี้หายไปเขาคงไม่สามารถคุมสติตัวเองได้.. ความกลัวเข้าครอบงำ.. พร้อมๆกลับความมืดข้างนอก ไร้แสงอาทิตย์อีกแล้ว.. และกำลังไร้ฮันกยอง..
“ขอโทษนะ ผมเอาคุณไปด้วยไม่ได้ แต่ไม่มีใครทำร้ายคุณหรอก เชื่อผมสิ”ฮันกยองพูดพลางลูบผมนิ่มๆของฮยอกแจ ใบหน้าของร่างผอมดูซีดลง.. เขากลัว.. ไม่.. อย่า..
“เดี๋ยวผมมานะ ท่านประธานเขาเรียกหมอและพยาบาลทุกคนประชุมด่วนน่ะ”ฮันกยองประคองร่างผอมไปที่เตียง แล้วยกตัวที่แสนเบาหวิววางลงบนเตียงนุ่ม ก่อนที่จะคลี่ยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย ร่างสูงหมุนตัวเดินออกไปยังประตูบานกว้างก่อนที่จะปิดมันลงโดยไม่ลืมปิดไฟภายในห้องนั้น
..ตอนนี้..
..เหลือเพียงแค่ลีฮยอกแจเพียงคนเดียวในห้อง..
ตึ้ก.. ตึ้ก..
เสียงเข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ.. เช่นเดียวกับฮยอกแจที่เริ่มผวามากขึ้น ตอนนี้เขาอยู่คนเดียว ในห้องเงียบๆคนเดียว ไม่มีใครอยู่แล้ว คุณหมอก็ไม่อยู่ ..เราต้องตั้งสติ..
ฮยอกแจได้แต่บอกกับตัวเองอย่างนั้น เขาต้องพยายามไม่กลัวเพื่องานของคุณหมอด้วย แขนเล็กลีบเผลอสะกิดราวเตียงจนเกิดเสียงทำให้ร่างทั้งร่างเผลอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ใจเย็น.. วันเกิดปีนี้ต้องไม่มีอะไร.. ต้องรีบนอน..
คิดได้ดังนั้นก็รีบคลุมโปงปิดร่างทั้งร่างไว้ แม้จะพยายามข่มตาหลับเท่าไรก็ทำได้เพียงข่มตาเท่านั้น ตอนนี้ประสาทสัมผัสทุกส่วนของเขากำลังเฉียบคมขึ้นอย่างน่ากลัว ระแวงทุกอย่าง
คุณหมอ..
มาสักทีสิครับ..
ปล่อยไว้อย่างนี้..
..ผมกลัว..
แกร๊ก..
บานประตูห้องค่อยๆเปิดแง้มออกมา ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆหล่นวูบ รู้สึกถึงขนที่สันหลังตั้งชัน ใคร? ใครเข้ามา? คุณหมอรึเปล่า? ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเอง แต่ร่างกายของฮยอกแจไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย.. มันกำลังสั่น
ร่างกายเขากำลังบอกว่ากลัวอาคันตุกะที่เข้ามา
ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อยๆ ดวงตากลมเหลือบมองเงาที่กำลังทอดซ้อนทับร่างเขา แม้ภายในห้องจะมืด แต่เขาเองรู้สึกลมหายใจหอบระรัวของบุคคลอีกคนในห้อง
“แฮ่ก.. แฮ่ก...”ฮยอกแจหอบหายใจเบาๆอย่างตื่นตัว เหงื่อเย็นชื้นไหลอาบใบหน้าเนียน ร่างกายสั่นจนตัวเองยังรู้สึกได้ คนข้างนอกค่อยๆยื่นตัวเข้ามาหาเขามากขึ้น ก่อนที่ปลายผ้าห่มด้านบนของเขาจะรู้สึกอะไรบางอย่างกดทับลงมา มือหนาของคนตรงหน้ากำลังจะเลื่อนผ้าห่มของเขาลง.. ฮยอกแจเหลือกตามองมือนั้นด้วยหัวใจที่เต้นระรัว จนเขารู้สึกถึงมันได้ ยิ่งผ้าห่มเลื่อนลงมามากเท่าไร เสียงตุบๆที่อยู่ภายในอกของเขามันก็ดังเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“จ๊ะเอ๋”
“ม่ายยยยยยยยย !!!!!!”
ฉึก!!!!!
ตอนนี้ทุกอย่างช่างรวดเร็วเหลือเกินสำหรับลีฮยอกแจ รู้สึกได้อย่างแรกคือเลือดข้นๆเหนียวๆที่สาดกระเซ็นใส่ใบหน้าของตน อย่างที่สองคือร่างของจีวอนที่กำลังถือตุ๊กตาแทนมีดเล่มเดิมล้มลงกับพื้น และอย่างที่สามคือ.. มีอีกคนอยู่ในห้อง
“HAPPY BRITHDAY TO YOU”
เสียงที่แสนคุ้นหูดังขึ้น ฮยอกแจถอยตัวเองหนี บรรยากาศที่คุ้นเคย กลิ่นคาวเลือดแบบนี้.. คืนวันที่ 4 เมษายน!!!
เสียงกรีดขอบเนื้อ เสียงมีดเล่มคมกำลังแหวกเข้าทุกอณูของร่างกายเข้าหูเขา เสียงเลือดสดที่ทะลักออกมา ฮยอกแจเอามือปิดหูแน่น ไม่อยากฟัง!! เขาไม่อยากฟัง!!!!!
“HAPPY BRITHDAY TO YOU”
“ไม่!!!!! หยุดเถอะ!!!! หยุดเถอะได้โปรด!!!”ฮยอกแจกรีดร้องอย่างทรมาน พยายามหวีดเสียงร้องออกให้ดังที่สุด ให้หนีเสียงตรงหน้า เขาวิ่งหนีมันไม่ได้ ขาที่ควรจะมีประโยชน์กับเป็นกำลังให้เขาไม่ได้เลย
“HAPPY BRITHDAY HAPPY BRITHDAY..”
ชายคนหน้าค่อยๆแผ่วเสียงเบาลง เสียงควักก้อนเนื้อดังขึ้น ร่างผอมรู้สึกถึงนิ้วมือที่แทรกเบียดกับเนื้อภายในได้ ก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบลง ร่างทะมึนลุกยืนขึ้น แม้จะมองไม่เห็นหน้า แต่ฮยอกแจก็เห็นของเหลวหยดแหมะๆจากมือใหญ่นั่น
“สุขสันต์วันเกิดครับฮยอกแจ”
แสงเทียนถูกจุดขึ้นโดยไฟแช็คของคนตรงหน้า หัวใจสีแดงที่แน่นิ่งย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสดถูกเทียนวันเกิดเล่มเล็กปักเข้าไป ฮยอกแจค่อยๆเลื่อนสายตามองเจ้าของเค้กวันเกิดสุดแสนจะน่าสะอิดสะเอียน ..คุณหมอของเขา ฮันกยอง..
“ไม่จริง.. คุณหมอ.. คุณ.. ไม่..”ฮยอกแจส่ายหัวไปมาอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เขาคิดว่าคุณหมอจะช่วยปกป้องเขาแท้ๆ.. แต่ที่จริงแล้วสิ่งที่เขากลัวกลับอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้เชียวเหรอ...? ทำไม..
“เป่าเทียนสิฮยอกแจ แล้วมากินเค้กกันดีมั๊ย?”ใบหน้าอ่อนโยนของฮันกยองยังคงยิ้มเหมือนเดิมแท้ๆ.. แต่เพียงมีดเล่มหนึ่ง เทียนหนึ่งอัน เค้กสีแดง และเลือดที่ติดอยู่บนใบหน้าของฮันกยองมันทำให้ดูเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยรึ..
แอ๊ด...
“ฮยอกแจ ฉันยกเลิกแคมป์ที่ต้องไปเพื่อมาเยี่ยมนายนะ.... กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!”เพื่อนสาวยุนอาเปิดประตูเข้ามาพร้อมถือกล่องเค้กเข้า แต่เมื่อเห็นสภาพในห้องก็ร้องกริ๊ดอย่างตกใจ ฮันกยองรีบวิ่งเข้าไปก่อนที่จะใช้มีดอันแหลมคมแทงเข้าตรงกลางหัวใจของเธออย่างรวดเร็ว หล่อนสำลักเลือดที่ดันสวนขึ้นคอ ฮันกยองเห็นดังนั้นก็ชักมีดออกมาก่อนที่จะแทงเข้าซ้ำที่คอของเธออีกครั้ง.. และนิ่งสนิท..
“ปีนี้มีเค้กตั้ง 2 ก้อนนะ ดีใจมั๊ย? ไม่ต้องห่วงนะ งานวันเกิดของนายจะมีต่อไปทั้งคืน เพราะทุกคนอยู่ในห้องประชุม”ฮันกยองยิ้มอย่างจริงใจก่อนที่จะแทงซ้ำอีกครั้งเข้าตรงหัวใจของหญิงสาวและพยายามจะควักมันขึ้นมา.. ฮยอกแจมองการกระทำนั้น..
..ปีศาจ..
..ฆาตกร..
..ฉันโดนมันหลอกมันเต็มปีเลยรึ..
“ฮะ.. ฮะ..”ร่างผอมหลุดเสียงออกมาเบาๆ.. ฮันกยองไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด ลงมือเตรียมเค้กชิ้นที่สองราวกับมันเป็นเรื่องปกติ ฮยอกแจทำได้แค่มอง.. งานวันเกิดของตัวเองโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย..
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
...งานวันเกิดช่างน่าขันเสียทุกปี...
...และทุกปีก็เป็นแบบนี้..
...เขาก็แค่มองคนตรงหน้าจัดมันขึ้นมา...
...โดยที่เขานั่งหัวเราะอยู่ตรงนี้...
...น่าขันเสียจริง...
“ให้ตายสิเธอ น่าสงสารเนอะ”
“ใช่ๆ ก็อยู่ๆคุณจีวอนก็ถือมีดเข้ามาหมายจะทำร้ายคุณฮยอกแจซะนี่”
“แล้วหญิงสาวคนนั้นเข้ามาเจอพอดีเลยโชคร้ายโดนไปด้วยเลย”
“โชคดีที่คุณหมอฮันกยองขอตัวเข้ามาดูคุณฮยอกแจ ทำให้คุณฮยอกแจไม่บาดเจ็บอะไร”
“แต่ท่าทางคุณฮยอกแจหนักกว่าเดิมแหละ”
“เฮ้อ.. น่าสงสารจริงๆ ตอนไปเจอนี่ เลือดท่วมตัวเลยล่ะ”
“คุณหมอครับ.. ผมกลัว..”
ร่างผอมของลีฮยอกแจเอ่ยเสียงสั่นพลางกอดร่างผอมๆของตนเอง ใบหน้าซีดเผือก เหงื่อชื้นไหลซึมตามใบหน้า ฮันกยองมองคนไข้ของตนก่อนที่จะลูบหัวนิ่มๆนั้นอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะอยู่กับคุณ”
“เขาจะมา.. อีกแค่ 12 เดือนเท่านั้น.. เขาจะมา.. เขาจะมาพร้อมมีดหนึ่งเล่ม.. ผมกลัว.. กลัว..”
“ไม่กลัวครับ.. ไม่มีใครมาหาคุณหรอก ผมจะอยู่กับคุณ”
..ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป.. ฮยอกแจ..
..วันเกิดปีหน้าแล้วเจอกันครับ..
THE END
ลงครบสักที โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก ก TAT~!!!!!!! 100% เลทมาตั้งหลายวัน T^T เป็นไรทเตอร์ที่แย่จังเน๊าะ ขอโทษทุกคนจริงๆงับ สนุกมั๊ย??? ^^ หักมุมแบบสุดๆเลยเป็นไง 555+ ลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์วันเกิดฮยอกครบในวันเกิดวอน.. เอิ่ม.. 555+ HBD คุณวอนงับ พระเจ้าคุ้มครอง อาเมน 555+ กำลังคิดอยู่ว่าจะแต่งSFของวอนดีมั๊ย? แต่ตอนนี้ แค้นรักยังไม่ได้ไปถึงไหนเลยอะ 555+ ไว้ดูตามความเหมาะสม ไรท์เตอร์รักทุกคนน้า =3= ช่วยกันโหวต+เม้นท์+แอด อย่างน้องทำอะไรสักอย่างใน 3 อันนี้เหอะ ขอร้อง 5555+ ไปแระเค่อะ อยากว๊อนท์อยากติรึอะไรก็เม้นๆมาน้า=3=
__________________
ว่าแล้วก็แปะ SF เรื่องอื่น- -+
แต่ก่อนจะได้อ่านฟิค... ครึๆๆๆ คุณต้องหมักบอร์ดก่อนน้า *0*
บอร์ดนี้ไม่โหด แอดมินสวย สต๊าฟน่ารักคอมเฟริม กร๊ากกกๆๆ
อันนี้ฟิคเค้าที่อยู่ในบอร์ดนั้นเอง=3=
V
V
V
[SF]เหตุเกิดจากฮีบอมมี่~-*-[Couple : 28][Warning!! NC-15] 
SaY :: ซินฮยอก NC-15 (ตามความเห็นของไรท์เตอร์ มันไม่ค่อยแรงเท่าไรนะ- -+ สปอยเรื่อง)
__________________
“นายคิดว่านายควรจะทำยังไงให้นางพญาหายโกรธดีล่ะ? ฮยอกแจ”
“..จูบลงที่ปลายนิ้วของฉัน ลี ฮยอกแจ”
O __ O !!!!
__________________
หมดช่วงสปอยของเรื่องนี้ คริๆๆๆ มีอีกๆ
[SF]HAPPY BRITHDAY[137]
SaY :: อันนี้ฟิคแฮปปี้เบิร์ดเดย์น้องมิ๊นเมื่อ 1 มกราที่ผ่านมา(เหมือนจะแปปเดียว- -*) โปสเตอร์น่าเกลียดมากอะ เมื่อเทียบกะของซินฮยอกอันนั้นตั้งใจกว่าเยอะ สปอยเรื่องนิสนุง ^^
__________________
..คยูฮยอน นายเป็นอะไรไปแล้ว?? ..
“ฮึก ฮึก..”น้ำใสๆที่กลั้นมาตลอดค่อยไหลลงมาเรื่อยๆ.. ลีซองมินข้างในไม่ได้เปลี่ยนไปเลย.. อ่อนแอ
.. นายคนเดิมมันหายไปไหน ..
ซองมินเหลือบมองนาฬิกาเก่าๆทั้งน้ำตาแล้วซุกหน้าผากบนนาฬิกาอันนั้น… มันไม่สำคัญแล้วใช่มั๊ย??
ตึกตึก..
“ฮึก.. อึก!!!” ร่างเล็กทรุดตัวลงจนแทบนอน มือข้างซ้ายที่ใส่นาฬิกากุมหัวใจตัวเองแน่น.. อึดอัด.. เจ็บ...
… เจ็บมากๆ …
__________________
เรื่องนี้แอบสปอยยาว- -* (ข่อดด ด) ไรท์เตอร์กำลังสงสัยตัวเอง เคยแต่ง HBDแบบดีๆมั่งมั๊ย 5555
[Fic]¿¿_secert_¿¿[38]
SaY :: เรื่องนี้เรื่องยาว (ที่คาดว่าอาจดอง 555+ เพราะไรท์เตอร์กำลังแต่งอันตรายรักแค้นอย่างจริงจัง- -*) ถ้ามีคนชอบมากๆกิก็จะแต่งต่อฮร้า 555+ สปอยย
__________________
“แล้วจะให้ผมทำยังไงครับ..”คนที่เคยร้องไห้ค่อยๆสงบลงเมื่อเห็นคนตรงหน้าพูดเสียงเบาลง ก่อนที่จะครางถามเสียงเครือ มองคนจีนที่ทำหน้าใช้ความคิดก่อนที่จะขยับยิ้มแล้วกับนึกอะไรบางอย่างออก...
“งั้นนายก็มามีความลับกับฉันเป็นไง..?”
ความลับหนึ่งถูกพบ..
ทำให้อีกความลับหนึ่งเกิดขึ้นมา..
มีความลับดีแล้วงั้นเหรอ?
__________________
ตามนั้น 5555+ ฝากฟิคเรื่องอื่น+บอร์ดฟิคด้วยนะ ^^ ใครรู้ตัวว่าแต่งฟิคได้เอาไปลงด้วยล่ะ=3=
HBD ของน้องไก่เราก็เรทไป - -* กร๊ากกก ก ทำไมไรท์เตอร์เลวงี้ว้า จะแต่งไม่ทันนี่นาT T แอบเปลี่ยนธีมเล็กน้อยจะได้เข้ากับฟิคนิสนุง 555+ ชอบกันมั๊ย?? ^^ แหๆๆ เดี๋ยวจะลงต่อเร็วๆนี้
^^+
ขอบคุณธีมครับผม
ป.ล. กิจะตอบเม้นในแค้นรัก 3 วา 2 ศอกตอนต่อไปงับ (ไอ้รุ้ง แกเปลี่ยนชื่อเรื่องชั้น 555+)
K a e
ความคิดเห็น