คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Chapter 1] ไร้อิสระ
Title : A malice love dangerous แค้นรัก อันตราย
Part : 1 [ไร้อิสระ]
Author : Mr.kikii
..__________________________..
เปลือกตาบางค่อยๆปรือขึ้นอย่างอ่อนล้า ดวงตากลมสีเข้มกรอกไปมาดูสถานที่รอบๆตัว
..ที่นี่ที่ไหนกัน..? มืด..
ดวงตากลมโตเลื่อนมองไปรอบๆอย่างสงสัย ก่อนที่จะสะดุดเข้ากับบาดแผลของตนที่บัดนี้ถูกรักษาไว้แล้วอย่างดี
..ใครกัน??..
ร่างบางไม่สามารถกักเก็บความสงสัยได้ จึงพยายามยกร่างกายที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้น หากว่าไม่ติด...
....กริ๊ก
เสียงแหลมของโลหะกระทบเข้าประสาทหู ต้นตอเสียงได้ดึงร่างทั้งร่างเข้าติดกับตำแหน่งเดิม
“อั่ก!! อะไร...น่ะ?”
เสียงหวานครางอย่างเจ็บปวดระคนสงสัย มือเล็กเขย่า ‘โซ่’ ที่ล็อกข้อมือตัวเองทั้งสองข้างอยู่ คนบาดเจ็บพยายามใช้แรงอันน้อยนิดของตัวเองกระชากสิ่งที่ล็อกข้อมือออก... ส่งผลให้ร้องเสียงหลงออกมา.. ก็ข้างที่เค้ากระชากน่ะ.. เป็นข้างขวาที่บาดเจ็บอยู่ แต่แค่นั้นไม่ทำให้เขาย่อท้อ พยายามยื้อตัวเองออกมาโซ่ที่รัดข้อมือแน่น.. จนผ่านเวลาไปเท่าไร เจ้าตัวก็ไม่มีวันรู้.. เพราะอุณหภูมิในห้องต่ำทำให้เหงื่อเขาเย็นชื้นไปทั่วร่าง เสียงหอบดังออกมาเป็นระยะ จากที่พยายามช่วยเหลือตัวเอง แต่มันกลับไม่ได้ผลจนทำให้ร่างกายหมดแรง เลยต้องมานอนนิ่งๆแทน
ใบหน้าขาวหันมามองบาดแผลที่ต้นแขนซึ่งมีเลือดค่อยๆซึมออกมาจากผ้าพันแผล คนบาดเจ็บมองที่บาดแผลตัวเองพลางหอบอย่างเหนื่อยอ่อน..
...ในที่สุด เขาก็หนีคนๆนี้ไม่พ้นสินะ...
หยาดน้ำบริสุทธิ์ค่อยปริ่มบนขอบตาสวย... ทั้งๆเขาคิดว่าไม่ว่าจะยังไงก็จะไม่ร้องไห้เด็ดขาด แต่มันก็กลั้นไม่ไหว.. น้ำใสๆค่อยไหลผ่านแก้มเนียนจรดปลายคาง ร่างเล็กกระตุกน้อยๆ เสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆอย่างไม่ต้องการให้ใครได้ยิน... แม้แต่ตัวเขาก็ตาม...
“อ้าว...? ร้องไห้ซะแล้วเหรอ? หึ น่าสมเพชจริงนะ..”
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก คนที่กำลังหลั่งน้ำตาหันไปถูใบหน้าเข้ากับบ่าตัวเอง พยายามไล่น้ำตาออกไปให้หมด เขาไม่รู้ว่าคนๆนี้ อยู่ในห้องนี้ตลอด! นี่เพราะห้องมันมืดหรือเค้าไม่ทันสังเกตกันแน่!?
“ไม่ต่างจากตอนเด็กๆเลยนะ แล้วนี่คิดจะวิ่งไล่จับกับฉันไปถึงเมื่อไหร่?”
ร่างเล็กรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมา เมื่อรู้สึกว่าปลายเตียงที่เขานอนอยู่ค่อยๆยุบลงไป ขาเรียวเล็กที่สองรีบหดชันเข่าขึ้น ราวกับไม่อยากสัมผัสสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามา
“..นายเองก็เก่งขึ้นมาก ทำเอาคนของฉันถูกเล่นงานจนยับไม่เป็นท่า”เสียงแหบทุ้มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ เจ้าของเสียงค่อยๆจับขาเรียวทั้งสองของร่างเล็กแยกออกจากกัน ร่างที่นอนอยู่ไม่สามารถขัดขืนได้เนื่องจากแรงทั้งหมดถูกใช้ไปแล้วอย่างเปล่าประโยชน์ ร่างหนาแทรกตัวเข้าระหว่างขาเล็กทั้งสอง นิ้วเรียวจับคางของคนตรงหน้าเงยขึ้นมาสบตาตน
“… แต่นายก็อย่าลืมหนี้ที่พ่อนายก่อล่ะ.. ชีวิตของนายเป็นของฉัน และฉันไม่อนุญาตให้นายตายไปก่อนถ้ายังใช้หนี้ฉันไม่หมด..”
ลมหายใจอุ่นปะทะเข้ากับใบหน้าที่เย็นเชียบ ใบหน้าน่ารักสะบัดหนีมือของคนตรงหน้าก่อนที่จะจ้องตาร่างสูงผ่านความมืดอย่างไม่เกรงกลัว
“ชีวิตของฉันจะบัดซบเพราะแกนั่นแหละ!! หนี้ของผู้ชายคนนั้นมันไม่ใช่หนี้ของฉัน!!! ไม่ว่าแกจะจับฉันได้กี่ครั้ง ฉันจะหนีแกทุกครั้ง!! ถึงแกจะบังคับฉันได้! แต่ไม่ว่ายังไงชีวิตของฉันก็คือของฉัน!!! ผ่านไปกี่ล้านแสนปีมันก็จะไม่เป็นของแก!!! และในตอนนี้มันก็เป็นของฉัน!!!!”
“ชีวิตที่ไร้อิสระของนายงั้นเหรอ? หึ..! สนุกกับมันมากสินะ ชีวิตแบบนั้นน่ะ”
“มันก็เพราะแกไม่ใช่เหรอ!? ไอ้เลว!!! อึ๊ก... แกแย่งฉันไปหมดทุกอย่าง!!!! แกมันเลว!!! โอ๊ย!! ”
มือใหญ่จิกผมนุ่มสีน้ำตาลแดงขึ้นมา ก่อนที่จะเหยียดริมฝีปากยิ้ม...
“..ใช่ แล้วนายจะทำไม.. จะหนีอีกสักกี่ครั้งก็ได้ แต่ก็จะไม่มีครั้งไหนที่นายจะหนีฉันพ้น!!”
ไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดต่อก็ถูกปิดปากด้วยปากฝีปากร้อนของคนตรงหน้าที่บดขยี้เข้าอย่างรุนแรง คนที่ถูกลุกล้ำได้แต่บิดสีหน้าอย่างทรมาน อยากจะขัดขืน ก็ขัดขืนไม่ได้เมื่อข้อมือทั้งสองถูกตรึงแน่น ใบหน้าเรียวเล็กถูกนิ้วเรียวของร่างสูงบีบกรามให้เปิดกว้างออกมา แล้วสอดลิ้นร้อนเข้ามาสำรวจในโพรงปากอุ่นชื้น ลิ้นหนาของคนลุกล้ำกวาดไปทั่วอย่างช่ำชองสร้างความรู้สึกแปลกๆให้ร่างข้างใต้ได้ไม่น้อย ร่างเล็กกระตุกเป็นระยะ พร้อมหายใจอึกอักในลำคออย่างไร้เดียงสา
“...อื้อ !! ..อื้มมม !”
เสียงหวานอู้อี้เล็ดล็อดออกมาเบาๆ... หยาดน้ำเหนียวไหลล้นปริ่มออกมาจากริมฝีปากแดงฉ่ำ ใบหน้าน่ารักบิดเบี้ยวอย่างทรมาน จากใบหน้าขาวซีดค่อยๆซับสีแดงจางๆ ริมฝีปากของร่างสูงผละออกมาอย่างช้าๆ.. ก่อนที่จะกดเข้าริมฝีปากบวมแดงของคนตรงหน้าอีกครั้ง อย่างไม่ปล่อยให้คนข้างล่างพักหายใจ น้ำใสๆปริ่มที่หางตาสวยเล็กน้อยอย่างไม่สามารถกลั้นได้ ถ้าทำได้.. เขาอยากจะสะบัดหน้าคนตรงหน้า หากว่าไม่ถูกมือหยาบล็อกใบหน้าเขาไว้ก่อน..
เพราะรสจูบของคนตรงหน้าทำเอาเขาเกร็งไปตลอดทั้งตัว ราวกับถูกสูบพลังชีวิต.. เรียวขาสั่นเล็กๆก่อนที่จะหนีบตัวคนร่างหนาอย่างเกร็งๆ
“ฮ้าาา..!!! แฮ่ก.. แฮ่ก..”
ร่างเล็กหอบออกมาอย่างอ่อนแรงเมื่อร่างข้างบนถอนริมฝีปากออกมา น้ำเหนียวหนืดติดอยู่ริมฝีปากแดงสด ใบหน้าขาวแดงระเรื่อ ไหล่บางห่อเข้ามาเล็กน้อยพลางสั่นระริก... เพราะร่างกายไม่เคยรู้จักการกระทำแบบนี้มาก่อน แต่ก่อนที่ร่างทรงอำนาจจะทำอะไรต่อก็ถูกเสียงๆหนึ่งเรียก..
“...คุณฮันกยองครับ ได้เวลารับประทานอาหารแล้วครับ..”
“..ชิ”
ร่างสูงจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมถอนตัวออกจากร่างตรงหน้าออก ทิ้งร่างเล็กที่กำลังสั่นอย่างน่าสงสาร.. แต่สายตาของร่างที่อยู่บนเตียงกลับไม่อ่อนแสงลงสักนิด.. จ้องตาร่างสูงอย่างโกรธแค้น
คนที่กำลังลุกยืนกลับไม่แยแสดวงตาคนที่มองเขาอย่างไม่เป็นมิตร พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนที่จะหันมองร่างที่แค้นเคืองเขา..
“เดี๋ยวฉันจะสั่งให้แม่บ้านเอาอาหารขึ้นมาให้ แล้วทำแผลให้นายใหม่ ถ้าไม่กิน.. คงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..”
“เออ! แกไม่ต้องทำมาเป็นขู่เลยนะ!!”ฮยอกแจตวาดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “ยิ่งแกวางยาพิษก็ยิ่งดี!! ฉันจะได้ไปจากชีวิตบัดซบนี่ซะที!”
“ไม่ต้องห่วง... นายจะไม่มีทางหนีจากชีวิตบัดซบนี่ได้หรอก หากหนี้แค้นระหว่างนายกับฉันยังไม่หมดไป”
..__________________________..
นัยน์ตาคมสีเปลือกไม้ละจากแผ่นหน้าหนังสือขึ้นมองร่างสูงของพี่ชายที่กำลังเดินลงจากบันไดมา มองได้สักพักก็เหลือบสายตากลับมาที่เดิมราวกับไม่ใส่ใจพลางพลิกหน้ากระดาษไปอีกหน้า ร่างของพี่ชายก้มลงนั่งเก้าอี้หรูเตรียมรับประทานอาหาร
...กึก
หนังสือเล่มหนาถูกวางบนโต๊ะอาหารที่ยาวว่างสำหรับหลายที่ ก่อนที่จะยืนยืดเต็มความสูงแล้วเดินไปยังเสื้อโค้ชตัวหนาที่แขวนอยู่.. ฮันกยองมองตามน้องชายไปก่อนที่จะหันไปยังหนังสือที่จ่าชื่อเรื่อง ‘ฆ่าคนยังไง ไม่ให้ตายดี’ เห็นแล้วก็แอบนึกสงสัยเล็กน้อยกับนิสัยที่ไม่ค่อยเหมือนปกติของน้องชายร่วมสายเลือด
“ทงแฮ จะไปไหนน่ะ?”
“คุณหนูทงแฮวันนี้จะไปคุมบ่อนและตามเก็บหนี้ครับ” เสียงตอบกลับมากลับเป็นผู้ที่ได้รับชื่อว่าเป็น ‘พ่อบ้านประจำตระกูล’ โจว คยูฮยอน ใบหน้าหล่อยิ้มละไมอย่างอารมณ์ดีและเป็นกันเอง ร่างสูงในชุดพ่อบ้านสีดำผูกหูกระต่ายดูเนี๊ยบไปทั้งตัวช่างไม่เข้ากับผมสีบลอนด์อ่อนของเจ้าตัวเลย
“งั้นรึ ฝากจัดการงานที่บ่อนด้วยนะทงแฮ..”ทงแฮไม่ตอบอะไรเพียงแค่เหลือบตามองผู้เป็นพี่แล้วเปิดประตูออกไปท่ามกลางความหนาวเย็นของหิมะ ตามด้วยโจว คยูฮยอน พ่อบ้านคนสนิท ประตูไม้หรูหราสีน้ำตาลปิดลงปล่อยทิ้งร่างสูงอยู่เพียงคนเดียว ...
..__________________________..
ร่างผอมสีซีดนั่งนิ่งอยู่ริมหน้าต่างในขณะที่สายตามองผ่านกระจกรถสีใส ในมือโอบกอดตุ๊กตาสีขาวที่ด่างพร้อยไปด้วยสีแดงดูรกๆ ตามตัวมีแต่รอยเย็บไปทั่ว กระดุมลูกตาทั้งสองก็ไม่เท่ากันและต่างสีกัน อากาศภายในรถถึงจะดูอบอุ่นภายในแต่สำหรับคุณหนูจอมแปลกคนนี้ไม่ใช่ มือเรียวกระชับผ้าพันคอสีดำสนิทขึ้น พ่อบ้านคยูฮยอนมองกริยานั้นผ่านกระจกหน้ารถจึงปรับเพิ่มฮีตเตอร์ให้คุณหนูของเขาได้อุ่นขึ้น
รถลีมูซีนคันหรูจอดเทียบหน้าบ่อนชื่อดัง ร่างเพรียวก้าวออกจากรถ ก่อนที่จะเดินเข้าบ่อนอย่างไม่สนใจ แม้กระทั่งเหล่าลูกสมุนที่พร้อมใจกันโค้งคำนับให้ผู้เป็นนาย พ่อบ้านร่างสูงเดินตามมาติดพร้อมกระเป๋าเอกสาร
ทงแฮเปิดประตูห้อง ‘BosS’ แล้วหย่อนตัวนั่งก่อนที่จะปัดเอกสารต่างๆที่รกๆเต็มออกไปให้หมดแล้วจึงเดินมานั่งลงกับพื้นท่ามกลางเอกสารต่างๆที่ที่วางกองอย่างเละเทะ พ่อบ้านมองเจ้านายของตนอย่างงงงวยๆ.. ถึงจะติดตามมาตลอดแต่ก็ไม่ชินสักทีกับนิสัยแปลกๆ หลายๆอย่างของคนคนนี้สักที.. แต่ก็อดชื่นชมในความสามารถของคนตรงหน้าไม่ได้..
มือที่อยู่ภายในถุงมือไหมพรมสีดำปัดเอกสารต่างๆขึ้นมาอย่างรวดเร็วในขณะที่อีกมือคอยรับเอกสารที่ร่วงหล่นลงมา ทันใดนั้นคุณหนูก็หยุดมือที่ใบเอกสารใบหนึ่ง.... โรงเรียนนึลพารัน... ยอดหนี้ทั้งหมดก็... หึหึหึ
เสร็จแล้วก็โปรยเอกสารอื่นกระจายไปทั่ว ก่อนที่จะเดินไปหาพ่อบ้านคนสนิทแล้วดันเอกสารหนี้ใบนึงให้พ่อบ้านที่รับมาอย่างงงๆ
“วันนี้มีแค่คนเดียวเหรอครับ?”
“...อือ”
คยูฮยอนมองตามคุณหนูที่เดินออกไป ก่อนที่จะกวาดสายตาดูที่ใบแจ้งหนี้..
เอกสารใบแจ้งหนี้..
ลีซองมิน...
หนี้ทั้งหมด.. 37,000,000 !!! วอน
TBC.
To Be Continue
_______
หุหุ ตื่นเต้นจัง!>[]<!! ตอนแรกกะอัพหลังปิดเทอมแล้ว แต่พอแว๊บเข้ามาอีกทีก็มีคนเม้นให้ดั๊นเพิ่มขึ้น
รู้สึกปลื้มปิติอย่างแรงรุย จึงอัพให้ตอนนึง 555
จั่วหัวว่า NC-17 แล้วทำไมไม่มาสักทีล่ะ? เคิ่กๆๆๆๆ เมื่อไรย็อกกะเส็ดป๋า
ก่อนจะNCก็ขอเข้าโหมดดำเนินเนื้อเรื่องก่อนล่ะกันเค่อะ เหอะๆๆ
ไม่แน่เม้นมาเยอะๆอีกอาจจะลงอีกก็ได้เค่อะ=.,= (ไรท์เตอร์ใจดี ใจอ่อน น่ารัก กรั่กๆ)
ป.ล. ห้องตัวละคร ลงเพิ่มแล้วนะเค่อะ ^^
ความคิดเห็น