คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : PAIN XXIII
PAIN XXIII
เมื่อนเราทำอะไรที่ผิไป
หรือัสินใอะไรที่พลาไป
มัะิในใัวเอเสมอ
ว่า ถ้าหาสามารถย้อนลับไปไ้
ถ้าหา....
แ่สิ่ที่นเราไม่ิถึมันเลย็ือ
ัวเอ
ไม่ิว่าวามผิพลามันมาาัวเอ
มันมาาารัสินใอัวเอ
เมื่อทำอะไรไปแล้ว มันยาที่ะย้อนืนับมาเหมือนเริ่ม้นใหม่
หลัาที่ผมเที่ยวสวนสนุับไอแทฮยอเสร็ ผม็ลับมาที่อนโ้วยวามเหนื่อยอ่อน
วันนี้เป็นวันที่ีมาอผม
เป็นวันที่ผมยิ้มไ้มาว่าทุๆวัน
ผมนอนลบนโฟา้วยวามเหนื่อยอ่อน ่อนะเปิมือถือึ้นมาเล่น แอพแทสีเหลือึ้นมาเพื่อบอให้รับรู้ว่ามีนทัมา ผมเ้าไปูแล้ว หัวใอผมระุทันที ื่ออนที่ทัมาทำให้ผมใ
‘JK: ุยับูหน่อยไ้ไหม’
ผมำโทรศัพท์แน่น หัวใอผมเหมือนมีนมาบีบรันแทบะแหลสลาย
ทำไม
ทำไม
้อารอะไรานแบบูอี
เราเลียร์ันบแล้วนิ
ผมนั่มอยู่ับวามิอัวเอ ผมวรอบหรือไม่วรอบเพราะทุอย่ามัน็บแล้ว ถ้าผมอบไป ทุอย่ามันอาะลุลามไปมาว่านี้
แ่นีู้็เ็บพอแล้ว
และู็ไม่อยาเ็บอีแล้ว
ผมเลือที่ะล็อหน้าอโทรศัพท์่อนะหลับาล แ่้อใอีรั้เมื่อโทรศัพท์ับสั่น เมื่อแอพสีเหลือเ้อีรั้
‘JK: อบู’
‘JK: อบู’
แ่ผม็ยัไม่สนใลับปิเรื่อทันทีเพื่อัวามรำา
“ไอำ อาบน้ำเสร็ยั ูหิว!!!”
ผมะโนเรียแทฮยอที่หลัาที่ลับมา มัน็อัวไปอาบน้ำ มันบอผมว่าวันนี้มันะเปิรัวทำอาหารให้ผมทาน
ผมวรีใไหมเนี่ย
มันทำอาหารไม่เป็นรับ
แล้วะรอไหมนะ
“เออรู้แล้วหน่า ใหู้แ้ผ้าไปทำให้มึเลยมั้ย”
“เออ แน่ริออมาเลย”
“ไ้ ปาร์ีมินไ้”
พอมันพูบเสียประู็ออมาพร้อมับร่าอไอแทฮยอที่นุ่ผ้าเ็ัวสีาวเพียผืนเียว แถมยัผู่ำมา
ย้ำอีรั้ มัน่ำมา
“มออะไร อยาใหู้แะปมออหรือไ”
เสียอมันัึ้น พร้อมมันที่แสยะยิ้มออมาอย่าวนีน ส่วนผม็ทำปาเบะออมา
“ไม่เอาอะ ไม่อยาเห็นหนอน”
“โอ้โห ูถูสัสรับ ลอมั้ยรับ เห็นอย่านี้็มัรนะเว้ย”
มันพูบ่อนะวิ่มาเหมือนะะรุบร่าอผม ผมรีบวิ่หนีออมา
“เห้ย ะทำเหี้ยอะไรวะ!!!”
“ให้มึลอมัรูไJ”
“ไอเหี้ยยยยยยยย!!!”
มันวิ่ไล่ผม ผม็วิ่หนีมัน หน้ามันหื่นามสุๆไปเลย
ปัๆๆๆ!!!!!
เสียบาอย่าัึ้น ทำให้พวผมะัันทันที
ปัๆๆๆ!!!!
เสียทุบประูอย่าหนัหน่วัึ้นมาเรื่อยๆ
“ไอนัมุนหรอวะ”
ผมถามออมา้วยวามสสัย ไอแท็ทำหน้ามึนๆเล็น้อย
ปัๆๆๆ!!!!
เสียทุบประูยัั่อเนื่อ ผมทนไม่ไหวรีบเินไปรประู
“เออๆ เปิแล้วทุบเหี้ยอะไรนัหนาวะนัมุน มึมีมารยาทแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่”
ผมพูออมาพร้อมเปิประูออมา เยหน้าึ้นไปมอนทุบประู ่อนะเบิาว้าเมื่อนที่อยู่หน้าผมลับไม่ใ่นัมุนอย่าที่ผมิ ลับเป็นนที่ผมไม่อยาเอ
มันบุมาถึที่นี่เลยหรอวะ
อนอุ
มันมอผม้วยสายาโรธเือราวับะประทุออมาอนนี้
“เออนั่นิวะ นัมุน ทุบประูทำเหี้ยอะไร”
เสียอไอแทฮยอัึ้น ่อนเสียฝีเท้าะเินออมา อุำแน่น วาเบิว้า ผมหันไปมอ้นเสียะพบแทฮ
ยอมอมาที่ผมับอุ
และะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าไอแทไม่นุ่แ่ผ้าเ็ัวผืนเียว
มันล่อแหลมไปทานั้นสุๆ
“อ่า ที่ไม่ยอมุยับู เพราะมันแ่นอนอ้าาอยู่สินะ ปาร์ีมิน!!!”
เสียะโนออุัึ้นพร้อมับบีบที่้อมืออผมอย่าแร
ำพูอมันลับแทที่ใอผมอีแล้ว
ผมแมู่ร่านมานานั้นเลยหรอวะ
“เออ!! ็มันเป็นแฟนูนิ ทำไมูะนอนอ้าาให้มันไม่ไ้!!”
“ร่าน!!!”
อุสบถออมา และบีบ้อมืออผมนผมปวไปหม
“ไอเหี้ย!”
เสียอแทฮยอสบถออมา ่อนะเินมาระหว่าผมับอุพร้อมปัมือออุที่บีบ้อมืออผมอยู่ออ ่อนะมออุ้วยอารม์โทสะ อุ็มอแทฮยอเหมือนัน
“อย่าเอาแ่ว่านอื่นเลย ูัวเอบ้า ว่าเหี้ยนาไหน!”
แทฮยอพูออมา ส่วนอุ็แสยะยิ้มออมา
“แล้วิว่าัวเอีนัหรอ แทฮยอ”
“เหี้ยเอ้ย!!!”
แทฮยอระาที่อเสื้อออุอย่าแร
“หึ! ปาร์ีมิน มึิว่าแทฮยออมึแสนีนัหรอวะ โ่ริๆ”
“ไออุ!!!”
ำพูออุ ทำให้ผมเริ่มไม่เ้าใ แ่พอเห็นรอยยิ้มทีู่เลวร้ายออุแล้ว ผมว่ามันแ่ะทำให้ผมับไอแทแันแ่นั้นเอแหละ ผมวรเื่อใแทฮยอเอาไว้สิ
ผั๊วะ!!!
ะที่ผมำลัิอยู่นั้นเสียเนื้อระทบ็ัึ้น ผมมอ้วยวามใเมื่อแทฮยอ่อยหน้าอุอย่าแรนอุล้มไป
ผั๊วะ!!!!
อุไม่ยอมแพ้ ลุึ้นมา่อยแทฮยอนล้มไป
“พอสัที!!!!อุ!!!!!!”
ผมะโนึ้นมา ่อนะพยุร่าอแทฮยอที่ล้มลไปเนื่อาแรหมัออุ
“เ็บมั้ย”
ผมถามแทฮยอออมา แทฮยอยิ้มเล็น้อย่อนะส่ายหัว ผมมออุที่ำลัยืนมอพวผม้วยสายาที่ผมไม่สามารถอธิบายไ้
“แล้วลมึมีอะไรอุ”
ผมถามอุออมาไป้วยวามไม่เ้าใ
ไม่เ้าใว่ามัน้อารอะไราผมอี
ผม้อเ็บเพราะมันอีนานแ่ไหนัน
“อุยแ่สอน”
อุพูออมา แ่แทฮยอทำหน้าเหมือนไม่ยอม
“ไม่!!”
แทฮยอพูออมา่อน้อที่อุไม่วาาเ่นเียวับอุที่้อแทฮยอเหมือนัน
“มีอะไร็พูมาเลย”
“ไม่!! อแู่ับมึ ีมิน”
“เฮ้อ เอาริๆนะอุ เราพูับรๆเลยนะ มึ้อารอะไราูอีวะ ูะให้มึหมแล้ว มึอยารัับพี่ยุนิ อะ ู็ถอยให้ ถอยให้มึแล้วไ!! แล้วมึ้อารอะไราูอีวะ!!! มึะะให้ีวินี้อุไม่มีวามสุเลยหรอวะ!!! มึอยาใหู้ายทั้เป็นลอไปเลยใ่มั้ย!!”
“….”
“ูเหนื่อยวะ อุ ูเหนื่อยริๆ ไ้โปร อย่ายุ่ับูอีเลยนะ...ใหู้ไปามทาอูเถอะ”
“….”
“อร้อ...”
“ไม่ไ้...ู...ทำไม่ไ้”
มันพูบ ็รีบับมืออผม่อนระาร่าอผมออมา ผมใมา พอๆับแทฮยอมันพยายามวิ่ามไออุ ส่วนผม็พยายามืนร่าัวเอ
“อุ!!!ปล่อยนะเว้ย!!!!”
อุหันมามอผม่อนะับร่าอผมอุ้มึ้นบ่าอัวเอ ผมใมา พยายามิ้นลมา แ่มันลับล็อร่าอผม ผมเห็นแทฮยอวิ่าม อุเปิลิฟ์่อนะนำร่าอัวเอเ้าไป แล้วปิ่อนแทฮยอะมาถึเพีย้าวเียว
ุบ!!!
มันโยนร่าอผมลรถอมัน ่อนะล็อประูและวิ่ไปนั่ที่นับ่อนะระารถับออาอนโทันที
“อุ!! มึพาูล มึ้อารอะไราูอี!!”
“….”
“ทำไม!!! ไ้รัับพี่ยุนิามที่้อารมานานแล้วนี่!! มึสมหวัทุอย่าแล้ว้อารอะไรอี!!!”
“….”
“่วยปล่อยูที่เป็นอเล่นอมึไปไม่ไ้หรอวะ...”
เอี๊ย!!!!
ปั!!!
ไม่ทันที่ผมะพู่อ อุ็เบรรถระทันหัน่อนะทุบที่พวมาลัยรถอย่าแรนผมสะุ้้วยวามใ
“ถ้าูปล่อยมึไู้ทำไปั้นานแล้ว!!!เ้าใมั้ยีมิน!!”
“ูปล่อยมึไม่ไ้!! ูถึไ้เป็นบ้าอยู่แบบนี้ไ!!! เหี้ยเอ้ย!!!!!!”
ำพูออุทำให้ผมะั้า
โห
โห
มันโห
ผมไม่เื่ออุอีแล้ว....
“มึโห!!! โห!!!! ฮึ”
น้ำาบ้าะไหลลมาอนนี้ทำไมนะ น้ำาผมไหลลมา แ่ำพูอมันลับทำให้ผมปวร้าวไปหม ฮึ
“มะ...ไม่ ูไม่เื่อใรอีแล้ว แทฮยอ แทฮยอ ู...แท...อื้อออ”
ในะที่ผมำลัสิแพร้อมน้ำาที่ไหลลมาไม่าสาย ผมเรียแ่แทฮยอ ในหัวอผมมีแ่มันไปหม ผมเื่อใรไม่ไ้อีแล้ว นอามัน แ่ไม่ทันที่ผมะสิแไปมาว่านี้ ริมฝีปาออุ็ประบลที่ริมฝีปาอผม ลิ้นร้อนอมันสอเ้ามาให้โพรปาอ่อนหยอล้อับลิ้นอผม ผมไร้แรแม้ะัืน
“อื้ออ”
มันไม่มีท่าทีะผละริมฝีปาอัวเอสัทีราวับโหยหาย นลมหายใอผมเริ่มาห้ว ผมรีบประท้วออมา นมันยอมผละออมา
“เลิเรียื่อมันสัทีไ้ไหม…”
“ฮึ...แทฮยอ...ฮึ ูเื่อใรไม่ไ้แล้วนอามัน มันไม่เยทำใหู้เสียใแบบมึ เ้าใไหม!!”
“แล้วมึิว่ามันีมานัหรอ!!! ที่เรื่อมันเป็นแบบนี้ ทุอย่า็เป็นเพราะมัน เป็นเพราะมันนั่นแหละ!!! มึอย่าิว่ามันีหนัเลย ปาร์ีมิน!!!”
ำพูออุ ทำให้ผมเบิาว้าอีรั้
หมายวามว่ายัไ
แทฮยอทำอะไร
ไ้โปร ผมอให้สิ่ที่อุพูมัน็แ่ำโห ผมอร้อ
ไม่อย่านั้น ผม้อแหลสลายเป็นิ้นๆแน่
เพราะทุนที่อยู่รอบ้าอผม หัหลัผม
ไม่เหลือใร....นอาวามมื
บาทีารที่อยาะเริ่ม้นใหม่
มัน็ไม่ไ้แปลว่า ทุอย่าะลับมาเป็นเหมือนเิมไ้...
TALK:
อัพแล้วววว อนนี้ปั่นั่นวิฤเลย ฮือออ อโทษนะ เพิ่สอบเสร็่ะ
อนนี้เรื่อทุอย่า็ะไ้เวลาเปิเผยแล้ว
แล้วอุ็ทนไม่ไหวน้อแสวามรู้สึึ้นมาบ้าแล้ว
อบุทุอมเม้น ทั้ในเ็ีและทวิเอร์นะะ
ร่วมสรีม
#ฟิเพน
ป.ล. อยาถาม่ะ ถ้าPainะทำเป็นหนัสือ สนใันมั้ย่ะ
รอแบบฟอร์มไ้ที่นี่นะะ
https://docs.google.com/forms/d/1k9Xv9stR4_LmQlBrq9X6fYiTCmJV5HT-2sykaTNASAE/viewform
อบุ่ะ
ความคิดเห็น