[B.A.P] Story Of Us

ลำดับตอนที่ #3 : os would you like to be my girl friend ??? [BangChan]

would you like to be my girl friend ???

คริสต์มาสอีฟวันที่ของมากมายลดกระหน่ำวินเทอร์เซลล์ ลดมากมายจนผู้คนพากันไปซื้อของกันซะส่วนใหญ่

วันนี้ร้านขนมเล็กที่คนเยอะอยู่แล้วก็ยิ่งเยอะขึ้นอีก

เพราะอะไรน่ะหรอ  แน่นอน เพราะ คนขายสวยไง ขนมก็อร่อย ราคาปานกลางใครไม่อยากเข้า ได้ทั้งอาหารปากและอาหารตา

คุ้มยิ่งกว่าคุ้มอีก

"อรุณสวัสดิ์ครับวันนี้รับอะไรดีครับ"

เสียงทักทายพร้อมรอยยิ้มของคิม ฮิมชาน ที่ทำให้ผู้คนในร้านหันไปมอง

แถมยังเคลิ้มลอยไปในห้วงอากาศ

"บัง ยงกุก"

เจ้าของรอยยิ้มก็ต้องหน้าหงิกงอเมื่อเห็นหน้าเพื่อนตัวเอง

"ไร ทีคนอื่นยิ้มจังนะทีกูละทำหน้่าบึ้ง"

"ทำไม มึงหึงกูรึไง"

"เออกูหึงแล้วจะทำไม"

ร่างสูงที่กวาดสายตาไปมองทุกคนในร้านที่ชอบใช้สายตาโลมเลียคนสำคัญของเขา

แต่คิม ฮิมชานหน้าแดงจนจะระเบิดตัวเองตาย

"หน้าแดงจัง มึงไม่สบายหรอ"

ยงกุกที่หันกลับมาเห็นฮิมชานหน้าแดงก็เอื้อมมือไปแตะหน้าผาก

"ตัวก็ไม่ร้อนนะ หรือมึงเขินกูว่ะ"

"ใคร! ใครเขินมึง"

"ก็มึงไง" ยงกุกว่าพร้อมยิ้มให้ รอยยิ้มที่ทำให้ฮิมชานยิ้มตามทุกครั้ง

"แล้วมานี่มีอะไร"

"ถ้าไม่มีคือมาไม่ได้ใช่ม่ะ"

"ไม่ใช่โว้ย มึงนี่อย่าพึ่งหาเรื่องทะเลาะดิ"

"อ่ะ ให้มึงต้องมานะเว้ยไม่มากูโกรธ

แล้วก็อย่ายิ้มให้คนอื่นเยอะ กูหวง

กูหึง กูไปละ"

ยงกุกเดินจากไปเหลือเพียงดอก...กับการ์ดอะไรบางอย่าง

"พี่ชาร์ล พี่โอเคป่ะเนี่ย"

เสียงจงออบที่มาช่วยงานถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

"เดี๋ยวพี่มา ฝากร้านแปปนึง"

"คร้าบบ"

ฮิมชานที่เดินเข้าไปในส่วนห้องพัก

แล้วแกะการ์ดออกมาอ่าน

'คิม ฮิมชาน

เวลา 00.00 ออกมาเจอหน่อย

ที่ๆกูกับมึงเจอกันครั้งแรก

ปล.แต่งตัวสวยๆนะเว้ย'

อะไรของมึงเนี่ยไอ้เหงือกเอ้ย

นัดออกไปเจอทำไมว่ะ ดอกไม้นี่มึงต้องการบอกอะไรห้ะ

มิสเตอร์บัง

หึงหรอ หวงหรอ กูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกัน

เลิกพูดให้กูหวั่นไหวได้แล้ว

ถ้ามึงไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับกูก็เลิกทำร้ายกูสักที

"ฮึก ฮึก" เสียงสะอื้นของฮิมชานทำให้จงออบที่ออกมาดูอย่างเป็นห่วงไม่กล้าเข้าไป

ฮิมชานที่หยุดร้องไห้แล้วเดินออกมาล้างหน้าเพื่อออกไปทำงานต่อ

แต่ปรากฎว่าร้านปิดแล้วและทุกคนกำลังทำความสะอาดอยู่

"อ้าวพี่ชาร์ล ผมปิดร้านให้พี่ละนะ"

จงออบพูดแล้วยิ้มกับผลงานของตัวเอง

"นาย ปิดร้านพี่ทำไมเนี่ยจงออบ"

"ผมรู้ว่าพี่มีนัดผมก็แค่ปิดร้านให้ก็เท่านั้น" จงออบพูดพร้อมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

"แล้วพี่น่ะก็ไปเตรียมตัวได้แล้วนะ หาชุดสวยๆใส่ด้วย"

"ถ้าพี่ไม่ไปล่ะ"

"น้ำตาของพี่ก็คงต้องไหลอย่างต่อเนื่อง" จงออบพูดเสร็จก็กลับไปถูพื้นอย่างเดิม

'พี่ยังดีที่ยังดีที่ไม่ต้องรอ แต่ผมนี่สิต้องรออีกนานแค่ไหน'

"ใส่ชุดไหนไปดีว่ะ" ฮิมชานที่ค้นตู้เสื้อผ้าจนหมดตู้แต่ยังไม่รู้จะใส่ชุดไหน

"ชุดนี้ละกัน" ฮิมชานคว้ากางเกงสีดำขาเดฟมาสวมยิ่งทำให้ขาดูเรียวยาวมากขึ้นพร้อมเสื้อเชิ้ตขาวสวมทับด้วยเสื้อไหมพรมสีเขียวเข้มผ้าพันคอสีน้ำตาล

พื้นสีชุดที่เข้มยิ่งทำให้สีผิวของฮิมชานดูขาวมากขึ้น

ฮิมชานออกจากบ้านและเดินไปยังสนามเด็กเล่นของหมู่บ้านทันที

เมื่อมาถึงฮิมชานก็เดินไปยังชิงช้าแล้วก็พบกับเทียนมากมายที่เป็นลูกศรชี้นำไปยังอีกที่หนึ่ง พอก้าวเดินตามก็พบข้อความมากมายที่วางเอาไว้

'รอยยิ้ม'

'อ้อมกอด'

'รอยจูบ'

'ตัว'

'หัวใจ'

'มีใครเป็นเจ้าของรึยัง ?'

'ถ้ายัง ....'

"รับกูไปเป็นเจ้าของมึงได้มั้ย

เป็นแฟนกับกูนะ"

เสียงนุ่มทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ทำให่ฮิมชานเงยหน้าขึ้นมองก็เจอกับร่างสูงในชุดเชิ้ตขาวแถบกระดุมสีดำะร้อมเสื้อกันหนาวสีดำมือทั้งสองถืออะไรบางอย่างไว้ด้านหลัง

"อย่าเอาแต่เงียบสิ กูใจเสียนะ"

"...."

"อย่ามัวแต่ยิ้มตอบมาสิฮิมชานว่ามึงก็รู้สึกเหมือนกู"

"อืม ตกลง พอใจยัง"

คำตอบที่ทำให้ร่างสูงวิ่งเข้ามาหาแล้วกอดฮิมชานเอาไว้อย่างหวงแหน

"กูรักมึงนะฮิมชาน"

"กูก็รักมึงบัง ยงกุก"

“อ่ะให้”  ดอกเดซี่สีแดงสดถูกยื่นให้กับฮิมชาน

“......”

“ยืนทำฟันเหยินอยู่ได้ รับไปได้แล้วเว้ย กูเมื่อย ”  ยงกุกพูดพร้อมใบหน้าที่แดงฉ่า

เดซี่สีแดง

ตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว

“น่ารักนะมึงเนี่ย”

“แล้วรักป่ะ”

“ไม่รักก็แปลกสิ ไอ้ห้อยเอ้ย”

 __________________________________

คริสต์มาสอีฟที่อบอุ่น (?) ก็ผ่านไปวิ้วๆ

อย่าลืมติดตามของอีกคู่นะเว้ย

เม้นดิๆ บอกให้เม้นไง ทำไมไม่เม้นห้ะ !

เดี๋ยวปั๊ดจับแดกหัวเลย

:)  Shalunla