คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EP.10 ชอบ
ผ่านมาหนึ่สัปาห์แล้วสำหรับารฝึานภาปิบัิอแทฮยอนและมินโฮ อนนี้ทั้สอนเริ่มปรับสภาพให้เ้าับสภาพแวล้อมและาวบ้านในพื้นที่ไ้บ้าแล้ว ส่วนิรรมหลัๆอทั้สอนนั้น็ือาร่วยานอุลุทาโบลและุป้าฮเยอ ทุๆืนอนสี่ทุ่มแทฮยอนและมินโฮะามลุทาโบลออไปรียาในสวน ่อนะลับมานอนและื่นไปเ็บเห็ในโรเพาะเห็ ่อนะมา่วยเป็นลูมือในร้านอาหารอป้าฮเยอ ทำิรรมแบบนี้วนไป้ำๆมันเป็นเรื่อที่ื่นเ้นและท้าทายสำหรับแทฮยอนและมินโฮมา เพราะนที่ใ้ีวิส่วนให่ในเมือแบบพวเา ไม่มีโอาสมาเรียนรู้และทำอะไรแบบนี้แน่นอนและอีสิ่หนึ่ที่พวเามัะทำ่วเวลาว่านั่น็ือารศึษาีวิวามเป็นอยู่ ประวัิศาสร์วันธรรมประเพี านเ่านแ่ในุมนไปเรื่อยๆ้วย เพราะะนั้น่วนี้แทฮยอนและมินโฮึใ้ีวิฝึานใหุ้้มและสนุสุๆันทัู้่
“นี่พวหนู อาทิย์นี้เาะอเราะมีานเทศาลอไม้ไฟนะ้ะอยาไปเที่ยวหรือเปล่า” ป้าฮเยอถามแทฮยอนและมินโฮในะที่พวเาำลัทาน้าวเย็น้วยัน
“อยาไปรับ / อยาไปรับ ” แทฮยอนและมินโฮรีบอบแทบะพร้อมันในทันที
“ั้นเี๋ยววันเสาร์นี้ป้าะพาไปนะ้ะ” ป้าฮเยออบ่อนะีบหมึิ้นโให้แทฮยอน
“อ่า ป้ารับแทฮยอนทานไม่ไ้รับเาแพ้ ” มินโฮรีบเอาะเียบอนเอมาั้นไว้เพราะป้าฮเยออาะลืมว่าแทฮยอนแพ้อาหารทะเล
“อุ้ย ป้าลืมอโทษนะ้ะแทฮยอน” ป้าฮเยอรีบอโทษแทฮยอนยให่เพราะเธอลืมไปเลยริๆ
“ไม่เป็นไรรับ มินโฮมึ็โวยวายไปไ้” แทฮยอนหันไปบอป้าฮเยอ่อนะหันมาบ่นมินโฮ
“อย่าไปุมินโฮเลยลูเา็แ่เป็นห่วเราน่ะ” ุป้านสวยยิ้มให้แทฮยอนเพราะเธอรู้ีว่าที่มินโฮทำไป็เป็นห่วนัวเล็นั่นแหละ
“เอ้า !! ินไปเลย เลิทำหน้าอแไ้แล้วรำา ” แทฮยอนีบเนื้อปลาส่ให้มินโฮ่อนะบ่นอุบอิบ อันที่ริ็รู้สึีใที่มินโฮอยเป็นห่วและูแลเาอย่าี่วนี้ อาเพราะเราไม่มีใรแล้วเรามีันอยู่สอนึ้อ่วยูแลันและันให้ี
“ป้า ! ื้อโูหน่อยิ ” เสียอายที่น่าะอายุรุ่นราวราวเียวับมินโฮและแทฮยอนัึ้นหน้าร้าน ไม่้อเา็รู้ว่ามาื้ออเพราะนอาะเปิร้านอาหารแล้ว ป้าฮเยอยัายอเล็ๆน้อยๆอี้วย
“เี๋ยวผมไปายให้นะรับ ” แทฮยอนพู่อนะลุเินไปหน้าร้าน
“อ่าว นี่ใรอะไม่เยเห็นหน้าเลยมาาไหนเหรอ๊ะ” ายผู้มาื้ออถามแทฮยอน
“อ่อ ผมมาเป็นนัศึษามาฝึานรับ” แทฮยอนอบ่อนะยื่นวโูให้และรับเินมา แ่พอแทฮยอนเอื้อมมือไปหยิบเินายผู้นี้็ับมือแทฮยอนไว้ไม่ยอมปล่อย
“มีอะไรให้่วย็บอไ้นะน้อ แถวนี้พี่รู้ัหมพี่ื่ออุน” อุนพูและับมือแทฮยอนึ้นไปอี ถึแทฮยอนะเป็นผู้ายแ่้วยใบหน้าที่หวานและผิวาวๆนั่นึไม่แปลที่ะมีทั้ายและหิที่สนใเา
“เอ่อ อบุรับ ปล่อยมือผม้วยรับ ” แทฮยอนพยายามปั้นยิ้ม่อนะพยายามึมืออัวเอออ
“น้อื่ออะไร บอพี่่อนแล้วพี่ะปล่อย”
“แทฮยอนรับ นัมแทฮยอน ปล่อยผมไ้แล้วรับ ” แทฮยอนอบๆไปเพราะอยาะไปให้พ้นๆารนี้แล้ว รู้สึไม่ถูะาับนนี้ยัไไม่รู้
“ปล่อยเพื่อนผม้วยรับ ” แทฮยอนรีบหันไปหาเ้าอเสียนั้นทันที อบุมินโฮที่เินออมาอนนี้ริๆ
“ทำไมอับหน่อยไม่ไ้ไ ” อุนพูพร้อมับับมือแทฮยอนแน่นึ้นไปอี
“เรว่าะไม่ีนะรับ ” มินโฮพู่อนะึมืออแทฮยอนออาารับุมออุน รู้สึโมโหนิๆเพราะ้อมืออแทฮยอนมีรอยแาๆปราอยู่
“ับนิับหน่อยทำเป็นเล่นัว หึ ยัไเรา็เอันอีแน่ๆน้อแทฮยอน ” อุนพูพร้อมับยิ้มมุมปา่อนะเินไปึ้นรถมอเอร์ไ์และับออไป
“เ็บหรือเปล่า ” มินโฮถามแทฮยอนพร้อมับหยิบมือเรียวอแทฮยอนมาูพลิ้ายพลิวาเพื่อหาวามผิปิ
“ไม่อะ อบในะมึที่มา่วยู็ไม่รู้ะทำยัไเหมือนัน” แทฮยอนยิ้มให้มินโฮเป็นารอบุ
“อืม เห็นหายไปนานป้าฮเยอเลยให้มาาม ลับไปิน้าวีว่า” พูพร้อมับูมือแทฮยอนให้เินลับไป้วยัน นแทฮยอนเผลอยิ้มออมา
************
“ฮัิ้ว ! ” เสียามอแทฮยอนั้อไปทั่วสวนยา อนนี้เป็นเวลาเือบเที่ยืนแล้วแทฮยอน มินโฮ และลุทาโบล ำลัรียาันอยู่
“แทฮยอนไหวไหม ” เสียมินโฮะโนถามแทฮยอนที่อยู่ถัาเาไปสอแถว แทฮยอนเป็นภูมิแพ้แถมอาาศ่วนี้็แปรปรวนทำให้มินโฮเป็นห่วสุภาพอแทฮยอน
“อื้อ หนาวนิหน่อย ” แทฮยอนะโนอบมินโฮไป ่วนี้แทฮยอนรู้สึีและมีวามสุมาเพราะเหมือนในอนนี้เวลานี้มีเพียแ่เาับมินโฮ เราไ้อยู่้วยัน ทำอะไร้วยันไู้แลันและัน มัน่าาเมื่อ่อนมาเพราะเมื่อ่อนทั้สอนยัอยู่ับเพื่อนและนรอบัวมามาย และมินโฮ็ไม่ไ้เป็นแบบนี้ แ่อนนี้มันไม่ใ่เพราะมินโฮเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปนหัวใแทฮยอนเ้นหนัึ้นทุวันเพราะวามน่ารัและเอาใใส่อมินโฮ ไหนะอ้อมแนอันอบอุ่นที่โอบอแทฮยอนมาสัปาห์นึแล้ว อาะเพราะเียแบหรืออะไร็ามแ่แทฮยอนมีวามสุ มีวามสุมาริๆอนนี้แทฮยอนะอทำามหัวใัวเอและเ็บเี่ยววามสุให้ไ้มาที่สุ็พอ เผื่อวันหนึ่เราลับไปยัที่ที่เราามา เรื่อราวอเรามันอาะไม่ไ้เป็นแบบนี้็ไ้
“อะใส่ไว้อีั้นนึ ทำไมอบทำให้ห่ววะ รีบๆรีะไ้ลับบ้านไปพั” มินโฮเินเอาเสื้อลุมอเามาลุมไว้ให้แทฮยอนอีั้น เาเอ็หนาวแ่ไม่มาเท่านี้ป่วยรนี้แน่นอน ทำไมมันอบทำให้เาห่วมันั่วนี้ แล้วเาเอ็ันเป็นห่วแทฮยอนมาๆะ้วยสิ สสัยวามรู้สึอเามันะัเนมาึ้นทุวันๆแล้วสินะ
หลัารียาเสร็แทฮยอนมินโฮและลุทาโบล็ลับมาที่บ้านในเวลาเือบะีสอ ลุทาโบลอัวไปอาบน้ำำระร่าายและเ้านอน ส่วนแทฮยอนและมินโฮพวเามัะอาบอนหัว่ำและหลัารียา็ะล้าไม้ล้ามือเป็นพอ
“มึไหวไหมูเหมือนะไม่่อยสบาย ” มินโฮถามแทฮยอนในะที่พวเาำลัะเรียมัวนอน
“อือไหว อาาศมันเปลี่ยนเยๆอะูเลยหายใไม่่อยออ” แทฮยอนอบพร้อมับถูมูอัวเอไป้วย นอนนี้มูน้อยๆเปลี่ยนสีเป็นสีแาๆแล้วอนนี้
“ินยาหรือยั มูอะอย่าถูบ่อยแหมแล้ว ” มินโฮันให้แทฮยอนนั่ลบนเีย่อนะยึมือน้อยๆอแทฮยอนไว้ไม่ให้เ้าัวเอาไปถูับมูไ้
“มึปล่อย ูันมู ” แทฮยอนพยายามิ้นเพราะเาันมูมา แ่มินโฮมัน็ไม่ยอมปล่อยมือเาแถมเาเอ็สู้แรหมีอมินโฮไม่ไ้อี
“รไหน เี๋ยวเาให้” มินโฮถามพร้อมส่รอยยิ้มั่วร้ายให้แทฮยอน
“ปะ ปลายมูอะ ” แทฮยอนอบมินโฮะุะั เพราะมินโฮมันยิ้มมุมปาให้เา รอยยิ้มที่ทำให้ใร่อใรหลมันมาแล้ว รวมถึแทฮยอนนนี้้วยเ่นัน
“อ่าหะ ” มินโฮอบรับำ่อนะ้มหน้าลไปปลายมูโ่ๆอนเอสัมผัสับมูรั้นอแทฮยอน ่อนะ่อยๆถูปลายมูไปมา้ำๆโยที่เาไม่หลับาและ้อมอใบหน้าอแทฮยอนที่ำลัเปลี่ยนสีในอนนี้ ผิับเ้าัวที่นั่ัวแ็ทื่อไม่ยอมสบาเาสันิ
“พอแล้ว ” แทฮยอนพูแ่ไม่ยอมสบาับมินโฮ
“มึหายันแล้วเหรอ ” มินโฮถามแทฮยอน้วยน้ำเสียนุ่มๆ เวลาแทฮยอนทำอะไรไม่ถูนี่มินโฮิว่ามัน น่ารั น่ารัมาริๆ ยิ่มอใล้ๆแบบนี้็น่ารั
“ ปล่อยิวะ ะไปินยา ” แทฮยอนพูเสียอ้อมแอ้มนมินโฮยอมปล่อย เาเอึรีบเินออไปนอห้อเพื่อไปหาน้ำในรัวมาินยา พร้อมหัวใที่เ้นรัวับารระทำเมื่อี้ ะอ่อยันไปถึไหนนะมินโฮ !
มินโฮนอนอมยิ้มอยู่บนเียนเียวเพราะนึถึหน้าแทฮยอนที่เินเาเมื่อี้มันน่ารั น่ารันเาใเ้นไปหม อยาะถามมันริๆว่ามันน่ารัแบบนี้ั้แ่อนไหน อนนี้มินโฮมั่นใและพร้อมะทำอะไรบาอย่าที่มันสมวระัเนไ้แล้ว เานอนยิ้มอยู่บนเียนเียวนแทฮยอนเินเ้ามา เ้าัวไม่สนใมินโฮเลยสันิ่อนะทิ้ัวลนอน้าๆและหันหลัให้เหมือนเิม
“แทฮยอนอ่า ” มินโฮเอื้อมมือไปอแทฮยอนเอาไว้่อนะเอ่ยเรียื่อแทฮยอน
“อะไร ”
“ผมมึเ้าปาูอะ เวลามึนอนหันหลัเปลี่ยนมานอนหันหน้าแทนไ้ไหม ” มินโฮบอแทฮยอน อันที่ริผมอะไรนั่นไม่ใ่ปัหาหรอเหุผลที่แท้ริเาแ่อยานอนมอหน้าแทฮยอนบ้าเท่านั้นเอ ถึะนอน้วยันมาลอที่หอ แ่็มีหมอน้าันลอ แถมเีย็ว้าไม่ไ้เหมือนที่นี่
“ั้นูลไปนอน้าล่า็ไ้นะ ” แทฮยอนพลิัวหันหน้ามาหามินโฮ ่อนะพบว่าเาทำพลามาที่หันมาในอนนี้เพราะใบหน้าอเาและมินโฮอยู่ห่าันแ่ืบเียวเท่านั้นแถมอนนี้มินโฮยันอนอมยิ้มอยู่อี แทฮยอนเินนไม่ล้าสบามินโฮ
“นอนแบบนี้แหละีแล้ว นอนไ้แล้วมึอะ ” มินโฮเอื้อมมือไปึผ้าห่มให้มาลุมัวเาและแทฮยอน่อนะสอมือเ้าไปใ้ผ้าห่มและโอบอแทฮยอนไว้ในอ้อมออัวเออีที ็ไม่ไ้อยาอแทฮยอนเท่าไหร่หรอ แ่แ่มินโฮไม่มีที่วาแนเยๆ
**********
และแล้ว็มาถึวันานเทศาลอไม้ไฟประำปีอเาะ วันนี้ป้าฮเยอปิร้านหนึ่วันเพื่อเรียมัวพาแทฮยอนมินโฮและฮารุไปเที่ยวาน านัึ้นที่ริมายหาึ่อยู่ห่าไปาบ้านอลุทาโบลเือบสามสิบิโลเมร ใ้เวลาเินทาประมาหนึ่ั่วโม
“พี่แทฮยอนอบูพลุหรือเปล่าะ ” ฮารุที่นั่อยู่บนัอแทฮยอนถามึ้น พออยู่มาไ้สัพัฮารุ็ิแทฮยอนและมินโฮมาทีเียว ้วยวามน่ารัและลาอเ้าัว ึทำให้แทฮยอนเอ็นูฮารุเหมือนน้อสาวนนึ
“อบรับ แล้วฮารุล่ะมาูทุปีหรือเปล่าหืม”
“อบ่ะ หนูอบพลุสีมพู ปีที่แล้ว็มาูนะะ แม่ับพ่อพาหนูไปู่ะ ที่นั่นมีนมายเยอะมาเลยนะหนูอบไปเินมาเลย ” เ็หิัวน้อยพู้วยเสียเื้อยแ้วใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม วามไร้เียสาและสใสทำให้นัมแทฮยอนอยิ้มามเ้าัวเล็นี่ไม่ไ้เลย
“สนใันอยู่แ่สอนแหละน้า ” มินโฮที่นั่อยู่บนรถ้าๆแทฮยอนพู้วยน้ำเสียน้อยใ่อนะเอนหัวบลรไหล่อแทฮยอนและเอื้อมมือไปิ้มที่แ้มอฮารุเบาๆ
“พี่มินโฮไม่น้อยใหนูนะ เี๋ยวหนูะเลี้ยสายไหมพี่มินโฮหนึ่อัน ” ฮารุูนิ้วเป็นเลหนึ่่อนะยิ้มให้มินโฮนาหยี นมินโฮอที่ะเอื้อมมือไปยี้ผมนรหน้าไม่ไ้
“็ไ้รับฮารุ แล้วพี่ะรอฮารุเลี้ยสายไหมพี่นะ ”
“อื้อ หนูะเลี้ยพี่แทฮยอน้วย เลี้ยนละหนึ่อันเลยแหละ ” ฮารุหันหน้ามาหาแทฮยอน้วยเ่นันเพราะลัวว่าหาเลี้ยนในหนึ่อีนะน้อยใเ็น้อยลาพอที่ะรัษาวามรู้สึอนอื่นเลยเลือะทำแบบนี้
“มินโฮ ูหนัลุไปเลย” แทฮยอนบอมินโฮที่เอาหัวบไหล่เาไม่ยอมลุไปสัที
“อบหน่อยไม่ไ้เหรอ มึนหัวอะสสัยเมารถ” มินโฮแล้ทำเสียมึนๆเพื่ออ้อนแทฮยอน ริๆ็แ่อยาะบเยๆไม่ไ้เมารถอะไรหรอมินโฮไม่ไ้อ่อนนานั้น
“มึเมารถั่แ่เมื่อไหร่ รู้ัันมามึไม่เยเมาเลยนะ ” แทฮยอนถามมินโฮอย่าับผิทำไมเาะไม่รู้ อะไรที่เป็นมินโฮแทฮยอนรู้หมนั่นแหละ
“นั่ๆไปเถอะ็แ่อยาบบไหม ” มินโฮี้เียะหา้อแ้ัวึพูออไปรๆ
ทั้หมมาถึบริเวที่ัานในเวลาบ่ายว่าๆ้วยรถระบะอลุทาโบล ลุทาโบลปล่อยพวเาลบริเวหน้าาน่อนะไปหาที่อรถ ป้าฮเยอบอว่าที่รีบพามา่อนานเริ่มเพราะอยาให้มินโฮและแทฮยอนไ้ไปเินเล่นบริเวริมหา่อนเพราะวิวสวยน้ำทะเล็ใส แถมรทาเินใล้ๆ็ยัมีร้าน้ามามายมาั้ายอันั้แ่อินเล่น เรื่อื่ม นถึอาหารานหลั และยัมีอเล่นอเ็ๆอีมามาย ส่วนารุอไม้ไฟะเริ่มอนสอทุ่มรึ่ ึ่ป้าฮเยอบอว่า่อนหน้านี้าวบ้านหนุ่มสาวและเ็ๆะนิยมไปื้อไฟเย็นมาุเล่นัน ่อนะมาูอไม้ไฟสวยๆในยาม่ำืนัน
“ามสบายเลยนะ๊ะทั้สอน เินเล่นันให้สนุยัไโทรมาหาป้านะ” ป้าฮเยอบอแทฮยอนและมินโฮ เธออยาให้ทัู้่เินเล่นันอย่าอิสระโยไม่้อมาอยเินับเธอ เพราะเ็ๆอาะเร็
“รับุป้า ฮารุไปับพี่ไหมรับ” แทฮยอนนั่ยอๆุยับฮารุเพราะแทฮยอนอยาะพาฮารุไปเินเล่น้วย
“ไม่้อหรอ้ะ เี๋ยวป้าูแลฮารุเอ เราสอนะไ้เินันสบายๆไม่้อห่วน้อไ ”
“เี๋ยวพี่แทฮยอนับพี่มินโฮรออยู่รนี้่อนนะะ อย่าพึ่ไปไหน” ฮารุพู่อนะวิ่หายไปรแถวๆร้าน้าไม่นานนัเ็น้อย็ลับมาพร้อมับสายไหมสออันึ่เป็นสีมพูทัู้่
“อพี่แทฮยอนับพี่มินโฮ่ะ ” ฮารุยื่นสายไหมให้แทฮยอนและมินโฮ้วยรอยยิ้ม เพราะเธอำที่สัาันไว้บนรถไ้
“แล้วฮารุไม่ินเหรอรับแบบนี้ีว่า พี่ับพี่แทฮยอนิน้วยัน แล้วอันนี้็อฮารุ ีไหมรับ” มินโฮพูึ้นมาเพราะัวเาเอไม่่อยะอบินอหวานสัเท่าไหร่ ืนรับมาาฮารุทั้สออันไม่วายเาอาะ้อทิ้เ้านมนี้็ไ้
“็ไ้่ะ ั้นพี่สอนเที่ยวให้สนุนะะแล้วเอัน บ้ายบาย” ฮารุส่ยิ้มและโบมือให้มินโฮและแทฮยอน่อนะเินเ้าไปในานับป้าฮเยอ
มินโฮับแทฮยอนเินรไปที่บริเวริมายหา้วยันเพราะั้แ่มาถึพวเายัไม่มีโอาสไ้มาสัมผัสน้ำทะเลเลยถึแม้ะอยู่บนเาะ แ่ายฝั่ับบ้านอพวเานั้นไลเหลือเินไหนๆวันนี้็มีโอาสแล้วอลอมาสัมผัสหน่อย็ยัี
“อร่อยไหม ” มินโฮถามแทฮยอนที่เอาแ่ินสายไหมอย่าเอร็อร่อย
“อืออร่อยีมึินไหมอะ” แทฮยอนรีบัเ้าสายไหมสีหวานนั้นหนึ่ำ่อนะยื่นมาให้มินโฮ โยที่ไม่รู้เลยว่าเ้าสายไหมมันไ้เปื้อนอยู่รบริเวเหนือริมฝีปาอนเอนล้ายหนว
“ไม่่อยอบ แ่อลอิมหน่อยละัน” มินโฮพูยิ้มๆ่อนะยื่นหน้าเ้าไปหาสายไหมที่ไม่ไ้อยู่บนไม้แ่อยู่เหนือริมฝีปาแทฮยอน่อนะับเบาๆให้ริมฝีปาไ้สัมผัสันและผละออมาอย่ารวเร็ว
“….” แทฮยอนยืนาโไม่ไ้พูอะไร เพราะพูไม่ออไม่ิว่ามินโฮมันะินสายไหมแบบนี้
“อืม หวานีแฮะ ” พูพร้อมับเลียริมฝีปาัวเอเบาๆ่อนะยิ้มออมาเพราะนรหน้าเาใบหน้าเริ่มเปลี่ยนสีอีรั้ ็มินโฮบอแล้วเวลาแทฮยอนเินมันน่ารัริๆ น่ารันอยาแล้ให้เินบ่อยๆ
“เอาไปเลยไป ูไม่แแล้ว !!” แทฮยอนยัสายไหมใส่มือมินโฮ่อนะรีบเินนำหน้ามินโฮไป ทำไมมันอบทำให้เาเินนันะ่วนี้ ทั้อ่อยทั้อบแล้ถ้าแทฮยอนทนไม่ไหวนบอวามรู้สึไปล่ะะทำยัไฮะ ไอ้บ้ามินโฮนี่!!!
“ฮ่าๆ รอ้วยิวะไม่แล้แล้ว ” มินโฮรีบวิ่ามแทฮยอนไปทันที
“เฮ้ย !!!! แทฮยอนนนนนนนนนนนนนนน” น้ำเสียสใสทีุ่้นเยเรียื่อแทฮยอนนเา้อหยุะัและหันไปาม้นออเสียที่เรียเา ่อนะพบับายหนุ่มหน้าหวานและามราวับรูปปั้นที่มีวาลมโและสใส เสียที่แทฮยอนไม่ไ้ยินมาหลายวันนเหาหู เสียอิมินอู
“ินอู !!!” แทฮยอนและินอู่าวิ่เ้าหาันราวับู่รัที่พลัพรา
“ฮือๆแทฮยอนินอูิถึมึมาเลยมึสบายีไหม ิน้าวไ้หรือเปล่า แล้วมึแพ้อะไรไหม ที่บ้านเ้าูแลมึีหรือเปล่า ” ินอูอแทฮยอนแน่น่อนะผละออมับั้แ่หัวอแทฮยอนใบหน้าและามลำัวเหมือนุแม่ที่เ็วามเรียบร้อยอลู
“ิถึมึเหมือนัน ูอยู่ไ้สบายี แล้วมึอะสบายีไหม เี๋ยวนะ ทำไมมึมีผื่นอะไรเ็มเลยอะ” แทฮยอนับแนินอูพลิไปมา เพราะเาสัเว่าแนอินอูมีแ่ผื่นแๆเ็มไปหม
“ินอูแพ้น้ำอะ ันไปหมเลยมึไม่้อห่วูพยามาทา ูอะเป็นแ่แนมึูุนฮเวนั่นปาเบินเป็นเป็เลย ” ินอูี้ไปทีุ่นฮเวที่เินามเามาที่หลัพร้อมใส่แมสปิปาเอาไว้
“หนันาใ่ส่แมสเลยเหรอวะมึ” มินโฮถามและบไหลุ่นฮเวเบาๆ
“เออิ มึู” ุนฮเวพูพร้อมับปลแมสลมาให้แทฮยอนและมินโฮู ริมฝีปาบนและล่าบวมเ่อนหน้าลัว
“หาหมอยัวะเนี่ย” แทฮยอนถามุนฮเว้วยวามเป็นห่ว เพราะแปลที่แปลทาึทำให้ไม่รู้ว่าใระแพ้อะไรบ้าถึะูแลัวเอีแ่ไหนแ่บาอย่ามัน็หลีเลี่ยไม่ไ้ริๆ
“ูินยาแ้แพ้ไปแล้ว นี่ยัยุบลมาหน่อยนึนะ เมื่อวานบวมนินอูแม่บัับูใส่แมสนอนอะ มันลัว ” ุนฮเวพูำๆเพราะนึถึเหุาร์เมื่อืน ินอูมันลัวปาเานไม่ยอมให้นอน้วยถ้าเาไม่ใส่แมส
“็ินอูลัวอะ มึเหมือนเป็ยัษ์ที่หน้าโหๆ ว่าแ่มึสอนทำอะไรันอยู่เล่นไล่ับเหรอเมื่อี๊ินอูเห็นมึวิ่ไลันอะ” ินอูถามแทฮยอนและมินโฮเพราะเมื่อสัรู่เาเห็นมันสอนวิ่ไล่ันเป็นหนัอินเียเลย
“อ๋อ แทฮยอนมันหนีูอะูแล้มัน” มินโฮอบินอู่อนะเห็นแทฮยอนเม้มริมฝีปาัวเอและหันหน้าไปทาอื่น
“ทำไม มึไล่ปล้ำมันหรือไ” ุนฮเวแวึ้นมาบ้าเพราะมันไปอยู่้วยันสอนแบบนี้ห่าไลสายาเพื่อนๆแบบนี้้อมีอะไรพันาึ้นมาบ้าแหละ เพราะสายาที่มินโฮมอแทฮยอนในอนนีุ้นฮเวรับรู้ไ้ว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว
“ุนฮเว มึหุบปาไปเลยอยาปาเ่อมาว่านี้ไหมฮะ !!” แทฮยอนหันมาโวยวายใสุ่นฮเยยให่่อนที่เพื่อนๆะหัวเราะออมาพร้อมัน
“เอไอ้บ็อบับไอ้ฮุนมั่ไหม ” มินโฮถามุนฮเวะที่พวเาำลัเินเล่นอยู่ที่ายหา้วยันทั้หมสี่น อนนี้แเริ่มะร่มึ้นมาบ้าแล้ว
“ูว่า พวมันายยานะ มึูนั่น” ุนฮเวี้มือไปยับริเว้านหน้าที่มีโหินให่ที่สามารถนั่ไ้ บนนั้นมีผู้ายสอนนั่ถือถ้วยอะไรสัอย่าที่เาิว่าเป็นบะหมี่ำลัินอย่าเอร็อร่อย ถ้าทาโ่ๆแบบนั้น าเล็ๆแบบนั้น ฟันระ่ายแบบนั้น ัวาวๆาเรียวๆแบบนั้น ยัไ็เป็นึฮุนับบ็อบบี้แน่นอน ุนฮเวมั่นใ!
“บ็อบบี้ !!!! ” ินอูรีบวิ่ไปที่โหินนั่นทันที แ่สสัยะรีบวิ่มาไปหน่อยาเลยพันันนสะุล้มหน้าว่ำอยู่บนพื้นทราย นแทฮยอน้อรีบวิ่ไปับินอูึ้นมา
“เป็นอะไรไหมินอู ” แทฮยอนถาม่อนะปัทรายออาหน้าและผมให้เพื่อน อยาำ็ำแ่สสารมันมาว่า
“โอ้ยทรายเ้าปาอะ ูแ่รีบไปหน่อยูิถึเพื่อนอะ” ินอูรีบลุึ้น่อนะวิ่ไปหาึฮุนและบ็อบบี้
“เห้ยยยยย ไอ้ินอู ” บ็อบบี้รีบระโลาโหินวิ่เ้ามาอินอูไว้แน่น ปิอยู่้วยัน่าันแทบายแ่พอไม่เอัน็ิถึเสียมันเหมือนัน นี่แหละที่เ้าว่าเพื่อนยัไ็ือเพื่อน
“โอ๊ยีใอะเอันรบลุ่มเลย ” ึฮุนรีบวิ่เ้ามาอเพื่อนๆ้วยวามีใเพราะพวเราแยย้ายันไปแ่ละบ้านั้แ่วันที่มานถึวันนี้็พึ่ะไ้เอหน้าัน มันเป็นวามรู้สึที่บอไม่ถู มันีใที่ไ้เห็นหน้าพวมันรู้สึอุ่นใและิถึ
“เออ ไปหาไรินันีว่าูหิวแล้วเนี่ย ไปเว้ย ” มินโฮพูึ้นเพราะเารู้สึหิวๆึ้นมา หลัานั้นพวเาทั้หมึย้ายัวเอไปที่บริเวร้านายอและร้านอาหาร พวเาิน้าว้วยันพร้อมหน้าพร้อมา่อนะเริ่มเินเล่นันในานส่วนร้านายอที่ั้เรียรายเป็นทายาว บ็อบบี้ื้อไฟเย็นมาเป็นำนวนมาเพราะะวนเพื่อนๆุเล่นอนเย็น ส่วนินอูและแทฮยอน็ไ้แ่นมและอินพื้นบ้านที่หาินไม่ไ้ามในเมือมามาย แทฮยอนเินมานถึร้านายเรื่อประับทำมือ เาหยิบ้อมือเล็ๆึ้นมาูมันเป็นเือถัสีำและรลามีหิน้อนเล็ๆห้อยอยู่ เ้าอร้านบอว่ามันเป็นหินนำโ แทฮยอนไ้แ่ยิ้มๆและเิน่อไป อันที่ริมัน็สวยีแ่เาหยิบเินมาาบ้านแ่นิหน่อยพอื้อนมับิน้าวไ้ เลยไม่ไ้ื้อไว้ถึะเสียายนิๆ็เถอะ พวเาเินไปนสุทา่อนะเินวลับมาอีรั้และไปนั่เล่นันที่ริมายหา ฟัเสียลื่น สายลมเย็นๆประทะเ้าหน้าและไ้ลิ่นไออทะเล มันทำให้รู้สึผ่อนลาย ทั้หนไม่ไ้พูอะไรันมาเพียแ่นั่มอ้อไปยัพื้นน้ำว้า้าหน้าและูวอาทิย์วโที่ำลัะพ้นอบฟ้าในอีไม่นาน
“มึพระอาทิย์สวยั ” ินอูพูึ้นมาสายาับ้อไปที่ภาพสวยามรหน้ามันสวยามราวับภาพวาที่ถูสร้าึ้นโยธรรมาิ มันสวยมาริๆ
“อ๊ะ ” แทฮยอนร้อใออมานิๆเพราะเารู้สึอุ่นๆที่มืออนเอ แทฮยอนเหยียารและเท้ามือไป้านหลั พอมอไปที่มือ็พบว่าเป็นมินโฮเอที่เอื้อมมือมาสอับมืออเาไว้ เหมือนับมือนั่นแหละ
“ูพระอาทิย์ไปิ” มินโฮยิ้มให้แทฮยอน เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและอ่อนหวาน เป็นรอยยิ้มที่แทฮยอนรู้สึว่ามันเป็นรอยยิ้มอมินโฮที่เาหลุมรัเ้าัว้ำๆับรอยยิ้มแบบนี้
หลัาวอาทิย์ลาลับอบฟ้าวันทร์และวาว็ึ้นมาทำหน้าแทนบนท้อฟ้าส่อแสระยิบระยับ น้ำเริ่มยับึ้นสูแทฮยอนและเพื่อนๆึลุึ้นไปยัที่ที่เาัไว้ให้เล่นอไม้ไฟเล็ๆไ้ ่อนที่พวเาทั้หมะุไฟเย็นเล่นัน แทฮยอนุทีละสออันเพราะอยาให้มันสว่าเยอะๆ ส่วนบ็อบบี้อยาะโว์พาวเลยุเือบสิบอัน ผลือมันฟู่ออมาเยอะนเ้าัว้อโยนทิ้เพราะมันร้อนทำเอาเพื่อนๆหัวเราะไปันให่พอเล่นันนุใแล้วพวเา็ไปับอที่นั่เพื่อเรียมัวูารุอไม้ไฟที่ะเริ่มึ้นในอีไม่นาน พวเาแบ่ันนั่เป็นสามแถว แถวแรบ็อบบี้ับึฮุน แถวที่สอมินโฮับแทฮยอนและแถวสามือินอูับุนฮเว นั่เล่นนัุ่ยแลเปลี่ยนประสบาร์หลัาที่มาอยู่ที่นี่ไ้หน่ึ่อาทิย์ ็พอะรู้ว่าที่บ้านอินอูายอาหารเหมือนบ้านแทฮยอนและบ้านอินอู็เลี้ยไ่ับทำแปลผัเล็ๆไว้ินและาย ส่วนบ้านอึฮุนทำไร่ และปลูสวนผัินอูเลยแวไปว่ามันเหมาะับบ็อบบี้ที่สุแล้วเรื่อทำสวนเพราะบ็อบบี้มีอบอัวเอ ึทำให้เพื่อนๆหัวเราะันออมา
“เอ่อ อโทษนะะรนี้มีนนั่หรือเปล่า” หิสาวสอนอายุน่าะพอๆับพวแทฮยอนเอ่ยถามมินโฮึ้นมา
“อ่อไม่มีรับ ” มินโฮอบพร้อมับยิ้มให้เล็น้อยามมารยาท
“ไม่ใ่นแถวนี้ใ่ไหมะ ไม่เยเห็นหน้าเลย” หนึ่ในสอสาวเริ่มวนมินโฮุย
“อ่อรับ พวผมมาฝึาน”
“เหรอะ แล้วสนุไหมมาอยู่ที่นี่ลำบาแย่เลยนะะ” เธอยัยิ้มและวนมินโฮุยนแทฮยอนที่นั่อยู่้าๆมินโฮเรื่มะรู้สึหุหินิหน่อยเพราะู็รู้ว่าผู้หินนี้เริ่มะวนุยมาไปแล้ว
“อ่อรับ็อยู่ไ้รับสนุี” มินโฮอบไป็หันไปมอหน้าแทฮยอนไป
“เราื่อโฮีนะ เธอล่ะื่ออะไรเหรอ”
“ื่อมินโฮรับ ” มินโออบไปามมารยาทถึแม้ะไม่อยาุยสัเท่าไหร่เพราะูเหมือนน้าๆเาะเริ่มอารม์ไม่่อยะีแล้ว
“แล้วมินโฮมาฝึานที่นี่ไม่ิถึแฟนเหรอะ” โฮีถามพร้อมเยิบัวเ้ามาใล้ับมินโฮ
ฟึบ !
แทฮยอนลุึ้นเินออไปทันทีเารู้สึรำาี้เียะมานั่ฟัอะไรแบบนี้ ู็รู้ว่าโฮีอะไรนั่นสนใมินโฮ แถมมินโฮมัน็ยัะไปุยับเ้าอี หุหิแทฮยอนหุหิเลยเินออมาารนั้น มินโฮไอ้นหลอลว อบมาทำเป็นมีใให้เาบออเวลาหน่อยสุท้าย็เ้าู้เหมือนเิม ไอ้ห่วยเอ้ย !
หลัาที่แทฮยอนลุออไปมินโฮ็หน้าเหวอรวมถึเพื่อนนอื้นๆที่นั่สัเาร์อยู่็รับรู้ไ้ว่าแทฮยอนำลัไม่พอใมินโฮและผู้หิรนี้แน่นอน
“ว่าไล่ะะมินโฮ ยัไม่่อบเราเลยนะ ” โฮีพยายามยิ้มและรอำอบามินโฮเพราะเธออยาะรู้ว่านที่เธอำลัสนในั่นมีเ้าอหรือเปล่า
“เอ่อ ผมอัวนะรับ ” มินโฮอบ่อนะรีบลุึ้นออไปทันที แทฮยอน้อหุหิเาแน่นอนมินโฮไม่ยอมให้อะไรๆมันเป็นแบบเิมอีแล้วเพราะอนนี้เารู้ใัวเอแล้ว
“มินโฮ !” โฮีเรียมินโฮอย่าอารม์เสียเพราะูเหมือนเธอะถูเมิน
“ไม่้อไปเรียมันหรอรับ มินโฮมันไปาม้อเมียมัน ีบผม็ไ้นะรับผมยัโส” บ็อบบี้พูึ้นมา่อนะยิ้มให้โฮี
“ไร้สาระ ! ” เธอะอ่อนะลุึ้นและลาเพื่อนๆอเธอออไปทันที
แทฮยอนเินมาเรื่อยๆเพราะวามโมโหมอรอบๆัวอีที็มาอยู่ที่บริเวายหาที่เามาเินเล่นับเพื่อนๆเมื่ออนเย็นนั่นเอ ไม่รู้ว่าทำถูไหมที่เินออมาแบบนี้แ่ที่รู้ๆเาไม่อยาอยู่ไม่อยารับรู้อะไรแบบนี้อีแล้ว
“แทฮยอน ” มินโฮเรียและับแนแทฮยอนไว้น้ำเสียหอบนิๆบ่บอว่าเ้าัววิ่มาแน่นอน
“…….” แทฮยอนยัเียบและยืนหันหลัให้มินโฮ
“เมื่อีู๊ไม่ไ้อะไรเลยนะสาบาน ูแ่อบามมารยาทเยๆอย่าโธรูเลยนะ ” มินโฮุมมืออแทฮยอนไว้พร้อมบีบเบาๆ
“น่ารำามึอะ” แทฮยอนอมยิ้ม่อนะพูออมา รู้สึีที่มินโฮามมาอธิบายให้เาเ้าใ วามโธรเมื่อี้หายเป็นปลิทิ้
“ที่มึลุหนีูมาแบบนี้ มึหึูใ่ไหม” มินโฮเินไปยืนเผิหน้าับแทฮยอนรๆ ่อนะสบาและถามำถามที่เาสสัยออมา
“…..” แทฮยอนเียบ ใับำถามและแววาที่ริัอมินโฮเาไม่รู้ะทำยัไีในอนนี้
“ที่มึหุหิเวลาูุยับนอื่น ูยิ้มให้นอื่น ูไปบับนอื่น มึหึูใ่ไหม”
“……”
“เวลาูแล้มึ ููบมึ ูอมึ แล้วมึใเ้นแรๆแบบนั้นอะ ”
“ ……..”
“มึอบูใ่ไหมแทฮยอน ” มินโฮถามำถามที่เาอยารู้มาลอใน่วนี้ับแทฮยอนเาอยารู้วามรู้สึอแทฮยอนที่มี่อัวเอ มินโฮลอมานั่ิทบทวนอะไรหลายๆอย่าระหว่าเาและแทฮยอน นมันเิำถามที่ว่า ทุอย่าที่ผ่านมาทั้หมารระทำแปลๆอแทฮอยนเหุผลอารระทำเหล่านั้นเพราะแทฮยอนอบเาใ่หรือเปล่า มินโฮไม่แน่ใ นวันที่เาูบนรหน้านี้ ทั้อ ทั้ทสอบอะไรมามาย หัวใอแทฮยอนนั้นเ้นแรไม่แพ้มินโฮเลย ทำให้มินโฮมั่นใ มั่นใว่าแทฮยอน้ออบเาแน่ๆ
“มึ ” แทฮยอนใหล่นไปอยู่ที่าุ่ม วามลับอเาที่เ็บมาลอหลายปีมันำลัะ้อถูเปิเผยใ่ไหม วามลับที่เาไม่อยาให้มินโฮรู้ที่สุ แ่อนนี้นที่ถามำถามนี้ลับเป็นมินโฮเอ แทฮยอนลัว ไม่รู้ว่าะอบแบบไหน แล้วถ้าอบไปทุๆอย่ามันะเปลียนไปหรือเปล่า
“แทฮยอนอบมินโฮใ่ไหม บอมินโฮหน่อยนะมินโฮอยารู้” มินโฮส่ยิ้มาๆให้แทฮยอน่อนะเอื้อมมือมาลูบหัวแทฮยอนอย่าอ่อนโยน
“อืมูอบมึ ” แทฮยอนอบเสียแผ่วเบา่อนะ้มหน้า แทฮยอนอบไปแล้ว เาบอมันไปแล้ว วามลับที่ิว่าะไม่บอใรโยเพาะมินโฮ อนนี้แทฮยอนไ้พูมันออไปแล้ว
“ไม่่อยไ้ยินเลย ” มินโฮที่อนนี้ยิ้มนหน้าบานแล้ถามแทฮยอนอีรั้
“เออ ! ูอบมึ ูอบมึมาั้แ่มอปลายแล้วมึไ้ยินไหมมินโฮ ูอบมึ !” แทฮยอนเยหน้าึ้นมาสบามินโฮ่อนะพูเสียัฟััให้มินโฮไ้ยิน
“อ่าฮะ ” มินโฮพยัหน้าเบาๆ แ่ไม่ไ้อบอะไรลับไป
“เออรู้แล้วยัไ มันมีอะไรีึ้นมาเี๋ยวมึ็เปลี่ยนไปอยู่ี แล้วู็้อเสียใอี เฮอะ ” แทฮยอนพู้วยน้ำเสียสั่นๆ ่อนะหันหลัแล้วเินหนีมินโฮ มินโฮะทำแบบนี้ทำไมมาถามเาแล้วมันไ้อะไรึ้นมาแ่็่ามันเถอะไหนๆมันอยารู้มา็ปล่อยมันไป หลัานี้มันะีัวออห่า็เรื่ออมัน เ็บว่านี้แทฮยอนยัผ่านมาแล้ว
“ะไปไหนอะ บออบูแล้วะหนีไปี้เหรอแทฮยอน ” มินโฮเอื้อมมือมาึแทฮยอนไว้แนบับอัวเอ ทำให้อนนี้แทฮยอนโนมินโฮอา้านหลันแน่น แน่นพอที่เาะไ้รู้สึว่ามินโฮใเ้นแรเหมือนัน
“…..”
“ที่มึบอว่ายัไู้อเปลี่ยนไปอะ ูเปลี่ยนไปอยู่แล้วูเปลี่ยนมานานแล้ว้วยมึไม่รู้สึบ้าเหรอ ”
“…..”
“ไม่รู้ั้แ่อนไหนทีู่ามึไม่ไ้ ใเ้นแรเพราะมึ หวมึไม่อยาให้มึยุ่ับใร น้อยใที่มึไปิน้าวับนอื่น เป็นห่วมึไปะทุอย่าไม่ว่ามึะทำอะไร อยาอยู่ับมึทุวัน อยาบอมึว่าฝันี่อนะนอนหลับ แล้ว็ื่นมาอนเ้าู็อยาเห็นหน้ามึนแร อยาูบมึ อยาให้มึสนใแู่ อยานอนอมึทุวัน ”
“…..”
“ูิว่าูอบมึเหมือนัน ไม่ใ่เพราะูิว่ามึอบู ูเลย้ออบมึลับ แู่อบมึเพราะัวมึและหัวใอู แ่ทำไไ้ำว่าเพื่อนมัน้ำอ ูไม่อยาเสียเพื่อนแ่อนนี้่าแม่เหอะ ถ้าเสียเพื่อนแล้วมึ้อไปเป็นอนอื่นูยอมเสียเพื่อน แ่็ไม่ยอมเสียมึไปแน่ๆ ” มินโฮพรั่พรูำพูที่เาอยาะบอแทฮยอนออมาาในหม ทั้วามรู้สึที่เาพยายามะหาวามัเนและแน่ใมาลอในระยะหลันี้ อนนี้มินโฮมั่นใในทุวามรู้สึและไ้บอแทฮยอนออไปแล้ว
“มึ ” แทฮยอนันมินโฮออ่อนะหันหน้ามาสบามินโฮ แทฮยอนไม่ไ้ฝันไปใ่ไหม ที่มินโฮพูมาเมื่อี้ือเรื่อริที่เาไม่ไ้ฝัน เาไม่ไ้หลอัวเอ มินโฮรู้สึแบบเียวับัวเอ มินโฮอบเาเหมือนัน !
“….” มินโฮส่ยิ้มให้แทฮยอน
“ูไม่ไ้ฝันใ่ไหม มึรู้สึเหมือนันใ่ไหม ” แทฮยอนถามเสียสั่นๆ เาใเ้นไปหมไม่รู้ว่าอนนี้รู้สึแบบไหน
“ถ้ามึยัรู้สึ็แสว่ามึไม่ไ้ฝัน” มินโฮพูบบ็ยื่นใบหน้าเ้าไปใล้ๆแทฮยอน่อนะประทับริมฝีปาัวเอับริมฝีปาอแทฮยอน้าไว้เนิ่นนาน่อนะ่อยๆยับูบับริมฝีปาบนและริมฝีปาล่า แทฮยอนหลับาพริ้มเผยอปาให้มินโฮไ้ิมวามหวานาริมฝีปาอนเอ มือเรียวเอื้อมไปยุ้มเสื้ออมินโฮไว้้วยใที่เ้นรัว มินโฮูบับริมฝีปาอแทฮยอนนพอใ่อนะ่อยๆสอเรียวลิ้นเ้าไปสำรวในโพรปาอแทฮยอนเพื่อสำรวและิมวามหวาน ูบที่แผ่วเบา่อยเป็น่อยไปแ่แฝไป้วยวามร้อนแรและเ็มไป้วยวามรู้สึ มินโฮถอนูบออมา่อนะูบเบาๆที่ริมฝีปาอแทฮยอนอีรั้
“….”
“รู้แล้วใ่ไหมว่าไม่ไ้ฝัน” มินโฮยิ้มให้แทฮยอนที่อนนี้ยืนสบาับเาพร้อมับริมฝีปาที่เ่อนิๆ ปิเสธไม่ไ้ว่ามันน่ารัและเ็ี่ในเวลาเียวัน
“อื้อ ” แทฮยอนอบรับมินโฮ เพราะเารู้สึเินไปหม มินโฮทำเาเิน ูบันรั้นี้มันไม่ใ่เหมือนทุรั้เพราะมันลึึ้และอ่อนโยน
“มินโฮอบนัมแทฮยอนนะรับ ” มินโฮยิ้มให้แทฮยอนอีรั้่อนะบอวามรู้สึอนเอให้แทฮยอนฟัเพื่อย้ำให้นรหน้ารับรู้ว่าเารู้สึเ่นไร ่อนะทนไม่ไหวูบแทฮยอนอีรั้้วยวามอ่อนโยนและเ็มเปี่ยมไป้วยวามรู้สึ
วี๊้ ปั !
เสียอไม้ไฟที่ถูุไปอาะเรียวามสนใานทัู้่ไปไ้เลยเพราะนรหน้าเานั้นน่าสนใว่าอะไรทั้นั้น ูบที่เนิ่นนาน ้ำแล้ว้ำเล่า เหมือนะย้ำเือนวามรู้สึอันและันอย่าไม่รู้บ หลัานี้ทุๆอย่ามันะเปลี่ยนไปเพราะหัวใอแทฮยอนและมินโฮมันไม่เหมือนเิมอี่อไปแล้ว …..
TALK
สวัสี่ะทุน~ พาทนี้เอาวามลาเล็ๆอพี่มินโฮมาอวนะะรู้ใัวเอสัที ส่วนน้อนัม็ามนั้น่ะ ใระิว่านที่แอบอบะมารู้สึเหมือนันหัวใ็พอโเป็นธรรมา ิิ เาูบันอีแล้วนะรอบนีู้บันแบบีพเลย เินุ -//- แ่เรื่อราวอวามรัไม่โรย้วยลีบุหลาบเสมอไปหรอเนอะ อิอิ เอันพาทหน้านะะ อบุทุนที่เ้ามาอ่าน อ่านแล้วอย่าลืมบอเ้าุยับเ้าเหมือนเิมนะะ ^^
#เพื่อนรันัม @namsongismind
ความคิดเห็น