ซุปตาร์ขั้นเทพกระชากใจยัยเด็กเนิร์ด

ลำดับตอนที่ #4 : โชคชะตา

“เอาละนักเรียน วันนี้ครูจะให้รุ่นพี่ ม6มาสอนนักเลยเล่นเทนนิสกันนะ เพราะรุ่นพี่เหล่านี้ เป็นคณะชมรมเทนนิส เผื่อใครมีฝีมือจะได้เข้าร่วมชมรมเทนนิสเลย” เสียงครูประจำวิชาพละ รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาเอาการเอ่ย

            “สวัสดีครับ พี่เป็นหัวหน้าชมรมเทนนิสนะครับพี่ชื่อทาซุน เดี๋ยวพี่จะเรียกตามเลขที่ให้น้องๆมาจับฉลากกันนะครับ”รุ่นพี่ ทาซุน เป็นหัวหน้าชมรมที่ หล่อ น่ารัก เพลย์บอยพูดขึ้น

ห้องของฉันมีนักเรียนอยู่20คน ชาย10 หญิง10 ฉันอยู่เลยที่18 ส่วนข้างหน้าฉันก็คือ ยัยน้ำหวาน ส่วนข้างหลังฉันก็ ฟอจี ตอนนี้รุ่นพี่ทาซุนก็เรียกเลขที่จนมาถึงเลขที่ยัย น้ำหวาน

            “ห๊ะอะไรนะ ฉันจับได้รุ่นพี่ทาคายอง หรอทำไมไม่เป็นรุ่นพี่ เจยองละ ชิ!!!” ยัยน้ำหวานพูดกับยัยฟ้าใส

            “อ่ะถึงตา เลขที่18แล้วครับ”รุ่นพี่ทาซุนยื้นกระป๋องจับฉลากให้ฉัน

            ฉับหลับตาจับและคิดในใจขอให้ได้ใครก็ได้ที่ไม่ใช่คนที่ยัยน้ำหวานชอบ ไม่งั้นฉันหูชาแน่

“ได้ รุ่นพี่ เจยองค่ะ” นี่มันชื่อรุ่นพี่ เจยองรุ่นพี่ที่ยัยน้ำหวานอยากได้นี่หน่า ตายแล้วยัยนั้นต้องมา จองเวรฉันแน่เลย ฉันทำหน้านิ่ง

            “โอเคร ถึงเลขที่ 19แล้วครับ” รุ่นพี่ทาซุน เดินต่อไปที่ ฟอจี

            “ได้รุ่นพี่ทาซุนค่ะ”ฟอจี พูดหลังจับฉลากได้รุ่นพี่ทาซุง

            “อ่าว พอดีเลยยินดีที่รู้จักครับ พี่ทาซุน เองครับ”รุ่นพี่ทาซุนยิ้มเจ้าเหล่

            “อ่อค่ะ” ฟอจีทำหน้านิ่ง แล้วสะบัดหน้าหนี เฮ้อออ ยัยนี้นิสัยไม่เคยเปลี่ยน หยิ่งนิดๆเพราะเธอคิดว่าตัวเองสวย(แต่ก็สวยจริงๆแหละ)

ฉันจับได้รุ่นพี่เจยองที่ยัยน้ำหวานชอบ แล้วรุ่นพี่เจยองคือใครละ

            เมื่อจับฉลากครบ

“โอเคร จับฉลากกันครบแล้ว เดี๋ยวรุ่นพี่ ม6 จะเดินไปหาน้องๆนะครับ แล้วแยกย้ายกันไปเรียนได้เลยครับ”รุ่นพี่ทาซุงพูดและก็เดินมาหาฟอจี พร้อมส่งสายตาที่บอกให้ฟอจี รู้ว่าเธอไม่รอดแน่ ฮ่า ฮ่า เพราะรุ่นพี่เป็นเพลบอยใครที่หลงเข้ามาหาทางออกไม่เจแน่(คนหรือเขาวงกต)

ว่าแต่รุ่นพี่ เจยองเนี้ยใครกัน ฉันไม่เห็นรู้จัก

            “น้องครับ เอ่ออ เมื่อกี้จับฉลากได้ รุ่นพี่เจยองหรือป่าวครับ” มีคนมาสะกิด ฉันจึงหันไป พอหันไป ฉันถึงกับสตั้นไป(ทั้งชีวิต) เมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือคนที่วิ่งมาชนฉันแล้วฉันก็เผลอหลุดปากชมเขาไป

            “ เอ่ออ น้องเด็กเนิร์ดคนนั้นเองอ่ะ ว่าแต่จับฉลากได้ใครอ่ะครับ”

            “ได้รุ่นพี่ เจยองค่ะ”ฉันทำหน้าสงสัย ทำไมถึงเรียกฉันว่าน้องเด็กเนิร์ดละ ฉันก็แค่เด็กใส่แว่นทำตัวเรียบร้อยไปวันๆเอง

            “อ่อถ้างั้นยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่ รุ่นพี่เจยองครับ”เขายิ้มหวานหยาดเยิ้มให้ฉันและทำสายตาแบบอ่อนโยน น่ากินชะมัด ฮ่า ฮ่า

            “ ฉันซากิ ค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”ฉันทำหน้านิ่ง

ทำไม ทำไม ทำไมโลกมันกลมไปไมคนที่ฉันไปชมว่าน่ารัก กลับมาเป็นพี่เลี้ยงสอนฉันเล่นเทนนิส โชคชะตารู้ไมว่าฉันเขินนะ แต่เอ๊ะ!!! ฉันจะเขินทำไมในเมื่อฉันจะไม่มีความรักนิฉันพูดกับตัวเองไว้แล้วนิ

            “เอ่ออ น้องครับคิดอะไรอยู่แก้มแดงใหญ่แล้ว ฮ่า ฮ่า”รุ่นพี่เจยอง หัวเราะทำหน้ารู้ทันว่าฉันเขิน

            “อ่อป่าวค่ะ” ฉันเอามือขึ้นมาจับหน้าช้าๆของตัวเอง ใครมันจะไม่เขินละก็เล่นหล่อขนาดนี้ ไม่ๆๆๆๆ อย่าคิดสิ อย่าคิด

            “ถ้างั้นก็โอเครครับเดี๋ยวพี่จะสอนเราเล่นเทนนิสเอง แต่คงเป็นตอนเย็นพรุ่งนี้นะครับวันนี้หมดคาบแล้ว”

            “อ่อ ค่ะ” ฉันทำหน้านิ่ง (เหมือนเดิมตามสโลแกน เด็ดเนิร์ด)

            “ซากิ ซากิ กลับบ้านเถอะฉันรีบ”เสียงเรียกฉันของ ฟอจี

            “อ่อ โอเครๆ รุ่นพี่ค่ะขอตัวกลับก่อนนะค่ะ”

            “โอเครครับ แล้วเจอกันนะครับน้องเด็กเนิร์ด”ทำหน้าทะเล้น

“ซากิค่ะ ไม่ใช่น้องเด็ดเนิร์ด” ฉันทำหน้าไม่พอใจในชื่อที่รุ่นพี่เรียก แล้วฉันก็เดินไปหา ฟอจี

“นี่ซากิ ฉันว่าเรากลับบ้านกันเลยนะ ฉันเบื่อรุ่นพี่ทาซุนจะตายอยู่แล้ว ฉันไม่ใช่เด็กที่จะติดกับดักเขาง่ายๆนะ อ่อยกันอยู่นั้นแหละ แล้วพรุ่งนี้ตอนเย็นก็นัดฉันมาซ้อมอีก ดำจะตายแล้วเนี้ย” ฟอจีบ่น ฉันเชื่อนะว่าฟอจีบ่นแบบนี้แต่เธอก็พร้อมที่จะเล่นเป็นเด็กที่จะเข้าไปติดกับดักของรุ่นพี่ทาซุน เพราะไม่งั้นเขาไม่ใส่ใจรุ่นพี่ขนาดนี้หรอก

“โอเครกลับ เถอะพรุ่งนี้ฉันก็ต้องมาซ้อม เฮ้อออ รุ่นพี่เจยองสั่งนะ” ฉันทำหน้าเบื่อ

“นี่ซากิเธอจะรีบกลับไปไหน มาคุยกับฉันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลยนะ” นั้นไงสิ่งที่ฉันเบื่อกำลังเกิด เมื่อยัยน้ำหวานส่งเสียงแสบแก้วหูเรียกฉัน

“ก็จะรีบกลับบ้านไง เบื่อคนแถวนี้” ฉันเดินหนี

“นี่ซากิฉันเตือนเธอไว้ก่อนนะ อย่ามาชอบรุ่นพี่เจยองของฉันก็แล้วกัน”ยัยน้ำหวานดึงแขนฉันให้หันไป ทำเสียงขู่

“แล้วทำไมจะชอบไม่ได้” เสียงหวานแหวน่ารัก เชื่อว่าต้องเป็นคนแสนดีพูดแน่ๆ ฉันจึงหันไปมอง ที่แท้ก็เสียงรุ่นพี่ โยราที่แสนสวยน่ารักในสายตาทุกคนรวมถึงฉันด้วยนี้เอง ถามยัยโยรา

“ก็ฉันจะชอบไงย่ะ”ยัยน้ำหวานตอบเสียงดังใส่หน้าพี่โยรา

“พี่ว่าน้องกลับบ้านไปอ่านหนังสือสอบดีกว่า อย่ามัวแต่คิดเรื่องผู้ชายระวังจะเรียนไม่จบเอานะจ๊ะ พี่หวังดี”รุ่นพี่โยราพูดพร้อมเดินมาเอามือยัยน้ำหวานออกจากแขนฉัน และพาฉันกับฟอจี เดินออกมาจากตรงนั้น

ยัยน้ำหวาน ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความโมโหที่โดนแขวะเข้าให้

“เอ่อรุ่นพี่ค่ะขอบคุณมานะค่ะที่มาช่วย”ฉันหันไปบอกรุ่นพี่โยรา

“ไม่เป็นไรพี่ไม่ชอบเห็นใครโดนรังแก”แล้วรุ่นพี่ก็เดินจากไป

“จบเรื่องสักทีกลับบ้านเหอะ”ฟอจีพูด

“อ่อ โอเคร”

ฉันและฟอจีนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าด้วยกันทุกวันแต่ฟอจีจะลงก่อนฉันก็มักเป็นแบบนี้ทุกวันเมื่อฟอจีลงฉันก็ต้องนั่งทำหน้านิ่ง สโลแกนเด็กเนิร์ดไปจนถึงสถานีทุกๆวันเมื่อ