ซุปตาร์ขั้นเทพกระชากใจยัยเด็กเนิร์ด

ลำดับตอนที่ #3 : แรกพบ สบตา

 “โอ้ยยยย”

ฉันรู้สึกเจ็บเหมือนมีอะไรมากระแทกหัวจนต้องร้องออกมาและฉันต้องตื่นขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือเพราะความเจ็บ

“ใครขว้างแปลงลบกระดานมาเนี้ย เจ็บนะเฟ้ยย” ฉันพูดด้วยความโมโหเพราะความเจ็บเมื่อเห็นแปลงลบกระดานตกอยู่บนโต๊ะ

“ก็ต้องเจ็บนะสิไม่งั้นฉันไม่ขว้างมาหรอก” เสียงความเป็นใหญ่ดังขึ้น เป็นเสียงที่แทรกด้วยความโมโห

เสียงนี้เป็นเสียงคุ้นเคยที่ฉันได้ยินทุกวัน มันเป็นเสียงครูประจำชั้นของห้อง ม4/1 ฉันถึงกับหยุดชะงักไม่กล้าเถียงต่อเพราะคิดว่าจะต้องโดนดีแน่

“เป็นไงตื่นได้แล้วใช่ไม ฉันเห็นเธอนอนมาตั้งแต่ต้นคาบแล้ว”

“ค่ะ ขอโทษค่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองครูประจำชั้น ด้วยความกลัว

“เธอดูสิเพื่อนเขาเตรียมไปเรียนวิชาพละกันหมดแล้ว เร็วๆเลยรีบตามไปเลย”

“ค่ะ” ฉันรีบวิ่งออกจากห้องโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ

            “โอ้ยยยย”

ความที่ฉันไม่ทันระวังเลยวิ่งออกไปชนกับใครก็ไม่รู้ และไม่ได้ตั่งตัวเลยล้มลงไปนั่งกับพื้น ชีวิตวันเปิดเทอมวันแรกมันซวยจัง เจ็บนู้น เจ็บนี่

            “เป็นอะไรมากไมครับ” เสียงที่ดูนุ่มนวล ชั่งเป็นเสียงที่น่าค้นหาพูดขึ้น พร้อมกับนั่งลงมาถามฉัน

            “ก็เจ็บนะ...นะ..น่ารัก” เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมองชายคนนั้น ก็ต้องสตั้นไป(ทั้งชีวิต) หล่อมากชายคนนี้ดูหล่อ น่ารัก มากทำให้ฉันเผลอพูด ว่าน่ารักออกไป

            “ว่าไงนะครับบบ” ชายคนนั้นทำหน้าตกใจในสิ่งที่ฉันพูดออกไป เขาจึงถามฉันให้แน่ชัดอีกที

            “อ่อออ...เอ่อ... จะบอกว่าเจ็บนะสิถามได้” เมื่อได้ยินเสียงชายคนนั้นถามฉันก็ต้องสะดุ้ง และตอบกลับไป

            “ขอโทษนะครับไม่ได้ตั้งใจ”เขาพูดขึ้นและจ่องมาที่ตาของฉัน

            “อ่อไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเอง” เมื่อฉันเห็นสายตาคู่นั้นของเขาฉันก็เหมือนโดนมนต์สะกด ฉันจ่องตาของเขาจนทำให้ฉันหน้าแดงเลยทีเดียว

            “เห้ยยยย รอนานแล้วนะเฟ้ยยเร็วเลย” เสียงชายคนนึ่งที่ยืนรอเขาอยู่ตะโกนถาม ด้วยความโมโห ทำให้ฉันสะดุ้งออกจากการจ่องตาคู่นั้น

            “เอ่ออออ ผมไปก่อนนะครับ”

            “อ่อค่ะ”

            “คงเจ็บมากละสิครับ แก้มแดงเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” และเขาก็หันมาแขวะฉันอีกนิดจิตแจ่มใส และเขาก็วิ่งจากไป

ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย เจ็บถึงขั้นลงไปนั่งแล้วทำไมถึงต้องไปเอ่ยปากชมเขาว่าน่ารักด้วย ฉันต้องด่าเขาสิ และนายนั้นอ่ะบ้าหรือป่าวจะไปอยู่แล้วยังมา แขวะฉันอีก แก้มดงแก้มแดงอะไรละ ไม่มี๊

            “ยัยซากินี้เธอลงไปนั่งอะไรตรงนั้น”

เอาอีแล้วจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหน เสียงนี้ครูวลีชัวยัยครูประจำชั้นบ้าอำนาจ

            “อ่อเมื่อกี้หนูสะดุดล้มนะค่ะ” ฉันโกหกไป

            “รีบๆลุกเลย เพื่อนไปเรียนกันแล้วเนี้ยเธอนี่ช้าตลอด” ทำหน้าโหดใส่

            “ อ่อ ค่ะไปแล้วค่ะ”
ยัยครูบ้าอำนาจ ฉันจะไปตั้งนานแล้วถ้าเธอไม่ว่านู้นว่าเนี้ย ฉันรีบลุกแล้ววิ่งไปเรียนที่กลางสนาม

วิชานี้เป็นวิชาพละ ซึ่งฉันจะเรียกว่าวิชาอาบแดด วันๆทำอะไรละก็แค่เล่นกีฬาทามกลางแสงแดด ชั่งดีเหลือเกิ๊น(ประชด)

            “ซากิ ซากิ”เสียงนี้ต้องเป็นเสียงของ ฟอจี เพื่อนสนิทแสนสวยของฉันเอง

            “ห๊ะ”

            “วันนี้ครูเขาให้รุ่นพี่ม.6ลงมาสอนแทนนะให้จับฉลากเลือกรุ่นพี่ ที่จะมาสอนเราเล่นเทนนิส”

            “อ่อ เครๆ”

            “ว๊าว ฉันว่าฉันต้องได้รุ่นพี่ เจยองสุดฮอตของโรงเรียนแน่เลย” เสียงยัยน้ำหวานพูดกับยัยฟ้าใส ยัยน้ำหวานเป็นคนที่ สตอเบอร์รี่ มากๆ สวย หยิ่ง คงหวังที่จะไดรุ่นพี่ที่มาสอนหล่อๆสินะ

            “ยัยน้ำหวานนี้ยังไงเนี้ย อะไรก็หวังแต่คนหล่อสินะ” ฟอจีหันมาพูดกับฉันด้วยความหมั่นไส้

            “อือ งานอติเรกยัยนี้เลยแหละ”