คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4 พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟย
บทที่
4 พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟย
เหม่ยเหรินระพริบาปริบๆ
นายมือึ้นมาหมายะบหน้าัวเอัาเรียสิ(ที่าว่าน่าะมีรบ)เสียหน่อย
แ่ฮ่อเ้เหวินหลา็รีบุมมือนาเอาไว้แน่น
พระอ์มวิ้วเรียวนั้นเ้า้วยันนแทบะผู้ันเป็นปม
่อนะเอ่ยถามนา้วยน้ำเสียใปนโรธเล็น้อย อย้ำว่าเล็น้อยมาริๆ
“เ้าะทำอะไร?”
ฮ่อเ้เหวินหลาเอ่ยถาม้วยวามไม่เ้าใ
“หม่อมัน...เรว่า”
เรว่าะฝันไป...
“เอาเถอะ
หาเ้าไม่อยาเรีย ้า็ไม่บัับ ้าไม่อบบัับใใร”
ฮ่อเ้เหวินหลาเอ่ย้วยวามผิหวัเล็น้อย
ใบหน้าึหม่นหมอลบ้า แ่็ไม่ถึั้นเอาเรื่อใๆมาโรธนา
อีทั้นาพึ่เ้ามาในวั ยัไม่ไ้ถวายัว ารให้เรียเ่นนี้ถือว่าแปลพอสมวร
“้าสั่แ่ำหนันี่เสียใหม่
เพื่อเ้าโยเพาะ” ฮ่อเ้เหวินหลาเอ่ยยิ้มๆ พยายามเปลี่ยนประเ็นออไป
เามอูร่าบอบบาในุแพรไหมสีอ่อน
ผม็ัแ่ทรอย่าเรียบ่าย เรื่อประับเล็น้อย
ใบหน้าที่ไร้เรื่อประทินโม็่าามสะุา
ำลัเินูภายในำหนั้วยวามสนุสนานแล้วเา็ยิ้มออมาบาๆ
หัวใเป็นสุอย่าบอไม่ถู...
“เป็นอย่าไรบ้า”
“ามและว้าวามาเลยเพะ”
นาอบพร้อมับรอยยิ้มหวาน
ฮ่อเ้เหวินหลาเห็นนาเอ่ย้วยรอยยิ้มหวานแล้ว็้อปรบมือภายในใ
นับว่าิถูที่แ่ำหนัหลันี้เสียใหม่ ไม่เสียแรโยเปล่าประโยน์ริๆ
“้าให้นนำสัมภาระอเ้ามาเ็บเรียบร้อยแล้ว
หาาเหลืออะไร็บอ้าไ้ หรือเ้าะบอหม่าหลิวยวี่็ไ้
นาเป็นหัวหน้านาำนัลำหนันี้”
ฮ่อเ้เหวินหลาเอ่ยพร้อมับผายมือไป้านหลัเพื่อให้เหล่านาำนัลไ้้าวเ้ามาถวายำนับภายในำหนั
เหม่ยเหริยมอแล้ว็อประหม่าไม่ไ้ นาไม่เยมีนรับใ้มามายเพียนี้มา่อน
“อบพระทัยฝ่าบาทเพะ” เหม่ยเหรินย่อายลำนับ
่อนะเอ่ยอบพระทัยฮ่อเ้
“เ่นนั้นเ้า็พัผ่อนเถอะ ้าไป่อน”
ฮ่อเ้เหวินหลาเอ่ย่อนะเินออไปยัำหนัอฮอไทเฮา
เพื่อไปถวายพระพร ปล่อยให้เหม่ยเหรินพัผ่อนในำหนัับเหล่านาำนัลไป่อน
“น้อมส่ฝ่าบาท”
“หม่อมันหม่าหลิวยวี่ หัวหน้านาำนัลำหนัเิ้เียน
ยินีที่ไ้พบพระสนมเว่ยเาอี๋เพะ”
หัวหน้านาำนัลเอ่ย้วยรอยยิ้มบาๆ
“พวเ้าไม่้อมาพิธี ลุึ้นเถิ” เหม่ยเหรินแย้มยิ้มหวาน
่อนะเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“อบพระทัยเพะ พระสนม”
เมื่อเห็นำนวนนาำนัล เหม่ยเหรินอิไม่ไ้ริๆว่า
ารที่มาอยู่ที่นี่อาทำให้นาลายเป็นนที่ไร้ำลัะสิ่ใไ้เอในไม่้าเป็นแน่...
“้าเบื่อเหลือเินผิเหนีย”
เหม่ยเหรินบ่นราวับนาไปินรัผึ้รัแนมาเป็นสิบรั แ่นาเบื่อริๆนี่นา
หลายวันมานี้นาไ้แ่นั่เรียนรู้มารยาทภายในวั ารร่ายรำ ารเียนอัษร
ท่อำราุลสรี นแทบไม่ไ้ทำอะไรที่เป็นส่วนัวเลยสันิเียว
ฝ่าบาท็ยุ่อยู่ับราารบ้านเมือ ไม่ไ้มาหานาเลยัรั้
ถึแม้นั่นะนับเป็นเรื่อี็าม แ่ารที่นารู้สึเบื่อนี่แหละปัหา!
“พระสนม...้าเอ็อยาเบื่อแทนท่าน แ่ะให้ทำเ่นไรเล่าเพะ” ผิเหนียเอ่ยอย่าหมหนทา
หาเป็นปิุหนูอนะ้อออไปเินเล่นมนมไม้ลายวามเบื่อ
แ่ที่นี่นาะพาุหนูไปที่ใเล่า นานาเอยัแทบหล!
“เ้านี่!...หลิวยวี่ ้าเบื่อริๆนะ” เมื่อเห็นว่านอนูะพึ่พาไม่ไ้ในเวลานี้
นาึหันไปอออ้อนและาั้น(บัับ)นสนิทนใหม่แทน
“หาท่านเบื่อ ทำไมเราไม่ไปมนมไม้ที่อุทยานหลวเล่าเพะ” หลิวยวี่ออวามเห็น
เพราะอนนี้ที่อุทยานหลวมีอไม้นานาพันธุ์ำลัเบ่บานอววามามและลิ่นอันหอมหวลันไม่น้อยหน้าใร
เพียแ่มันันใล้ับ...
“เ่นนั้น็ไปันเถอะ”
เหม่ยเหรินรีบลุึ้น้วยวามีใ
นาไม่ไ้เินยืเส้นยืสายมานานแล้วนับแ่เ้าวัมา
ไปมนมไม้บ้า็น่าะีไม่แพ้ัน ิแล้ว็เบิบานใยิ่นั
หลิวยวี่ำลัำเอ่ยทัทาน
ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าอพระสนมนีแล้วนา็้อลืนำพูทำลายวามหวันั้นลอไปแทบะทันที
อันที่ริหานาะไปที่นั่นบ้าะไม่เป็นารไม่ี
และนาหวัว่าะไม่มีใรเินมาหาเรื่อพระสนมอนา็เท่านั้นพอ
หวัว่านะ...
“่าสวยามริๆ”
เหม่ยเหรินมออไม้หลานิ
หลาสีสันที่บานสะพรั่ละลานา้วยวามเบิบานใ ึเินไปมอนี้
มอนั้นอยู่เนือๆ
ทำเอาเหล่านาำนัล่า็แย้มยิ้มับิริยาน่ารัๆอนาันไปามๆัน
ราวับเทพธิาลาหมู่มวลอไม้...
“พวเ้าเป็นใร!”
ูู่่
็มีเสียหวานหยย้อยัึ้น เมื่อเหม่ยเหรินหันไปูนา็พบับสรีโมสะรา
รูปร่าบอบบาในุแพรไหมสีสันามับผิวาวผ่อ
ผม็แ่ทรและประับเรื่อประับอย่าหรูหราผิแผนธรรมา
ถึแม้ในวันี้ะหานธรรมาไ้ยา็ามที(ารแ่ัวน่ะ) เินมาพร้อมับเหล่านาำนัลมามาย
หลิวยวี่รอาไปมา
นาทั้ลำบาใและรำาใ สวรร์! เหุในาถึ้อมาเวลาีๆแบบนี้ัน
“พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟย”
“พระสนมเว่ย
นาือพระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยเพะ” หลิวยวี่อธิบายเสียเบา
“หม่อมันเว่ยเาอี๋
ถวายบัมพระสนมเสวี่ยนเสียนเฟย” เหม่ยเหรินทำวามเารพอย่านอบน้อม
พยายาม้มหน้าลให้่ำที่สุเท่าที่ะ่ำไ้
พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยมอสรีรหน้า้วยสายาหยามเหยียัับใบหน้าอันาม
นาแย้มยิ้มหวาน
่อนะเอ่ย้วยน้ำเสียเสียสีที่บ่อยรั้เหล่านาำนัละไ้ยินเวลานาไม่พอใใรสัน
ยเว้นฮ่อเ้
“ที่แท้เ้าือสนมใหม่สินะ
่า...ธรรมา เสียริ” นาเน้นเสียรำว่าธรรมาให้ัึ้น
“พระสนมล่าวถู้อแล้ว
หม่อมันเป็นเพียนธรรมา ไม่อาเทียบเียพระสนมไ้” เหม่ยเหรินอบ้วยน้ำเสียเรียบๆ
“เ้า!”
แม้นาะใ้น้ำเสียที่ราบเรียบแลูไร้อารม์
แ่ทำให้พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยรู้สึไม่สบอารม์ยิ่! “เฮอะ!
ฝ่าบาททริเ่นไร ถึไ้เลือนามาเป็นสนม
นับวันยิ่เลอะเลือนเสียริ!” นาเ้นเสียลอไรฟันออมารานึ
่อนะล่าวพาพิถึฮ่อเ้้วยอารม์ทีุ่่นมัว
“พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟย
เหุใท่านถึ้อเอ่ยประโยเ่นนั้นออมา หาท่านไม่พอใ้า ท่าน็ว่า้าเพียนเียว
เหุใ้อเอ่ยถึฮ่อเ้เ่นนี้” เหม่ยเหรินเอ่ยอย่าไม่พอใ
พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยแย้มรอยยิ้มูแล้วหวานละมุนน่ามอ
หาประโยที่เอื้อนเอ่ยนั้นทำเอาเหม่ยเหรินมวิ้วเ้า้วยัน “เ้าเป็นเพียหนอนัวเล็ๆในอไม้ มีสิทธิ์อะไรมาห้าม้าที่เป็นผีเสื้อัน!”
“พระสนมะลืมไประมั
ริอยู่ที่้าอาะเป็นหนอนัวเล็ๆ ไม่สามารถเทียบับพระสนมที่เป็นถึผีเสื้อที่แสนามไ้
แ่พระสนมโปรอย่าลืมว่าท่านเอ็ไม่ใ่หส์ไฟู่มัร” เหม่ยเหรินระแทเสียเล็น้อย
“เ้า!”
พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยเ้นเสียลอไรฟัน
นารู้สึาที่ใบหน้าราวับโนบเสียหลายา้วยำพูเพียไม่ี่ประโยอเ็สาวที่อายุน้อยว่านาถึ
5 ปี! “เป็นเพียแ่เาอี๋ บัอานัที่มาพูเ่นนี้ับ้า!”
พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยปรี่เ้าไปหมายะบสั่สอนนาเสียหน่อย
มิาว่านนั้นะโนฝ่ามือัปลิวออมาสิ้นท่าอยู่ที่พื้น
พร้อมับราวัลที่แถมมาือวามเ็บปวแทบทนไม่ไหวบริเวอ
“ออภัยพระสนมเสวี่ยนเสียนเฟย
หม่อมันใ ึเผลอผลัพระอ์ โปรอภัย้วย” เหม่เหริน้มลำนับ
พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยเบิาว้า
นี่นาใ้ำว่า ‘ผลั’ ั้นหรือ!? ำำนี้าสรีร่าบาว่านาถึสอเท่าน่ะหรือือผลั
หาเพียแ่ผลั สนมเว่ย่าหาที่สมวรเป็นฝ่ายปลิวออไป
ไม่ใ่นาที่้อระเ็นมานั่สิ้นท่าอยู่รนี้!
“เ้าทำร้าย้า!”
นาพยายามเ้นเสียวา
“มิไ้
พระสนมท่านใ้ำผิแล้ว นี่้อเรียว่า ‘ป้อันัว’ เพะ” เหม่ยเหรินเอ่ยเรียบๆ
ไม่เยใบหน้าึ้นเลยแม้แ่น้อย
“เ้า!”
นาหมำะเอ่ย ่อนะหันไปวานอนแทน “พวเ้าะรอให้้านั่มอไม้อยู่รนี้อีนานไหม
รีบมาพยุ้าสิ!” เมื่อวาเสร็ึหันมามอเหม่ยเหริน้วยวาอาา
“เ้าำารระทำอเ้าเอาไว้ให้ีเถอะ!” เมื่อเอ่ยเสร็นารีบเินออไปารนั้น หาูีๆะพบว่า นาแทบวิ่เลย็ว่าไ้
“น้อมส่พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟย”
หลิวยวี่มอนายอน้วยวามแปลใอย่าถึที่สุ
“พระสนมเหุใท่านถึสมารถผลันาออไ้เล่าเพะ?” หลิวยวี่เอ่ยถาม
“นี่น่ะหรือ...เอ่อ ้าแ่ออำลัายบ่อย เ้าน่าะลอฝึูนะ
ร่าายะไ้แ็แร”
นี่ือำแถหน้าายอพระสนมเว่ยนี
ผิเหนียมอนายอนที่เอ่ยเอาัวรอไปแบบสี้าเหวอะหวะ้วยวามหน่ายใ
บอว่าออำลัาย แ่วามริแล้วุหนูอนามีวรยุทธวบุมลมปราไ้่าหาเล่า!
สิ่ที่สรีวรห่วือวามสวยามและริมารยา
แุ่หนูอนาลับเพียรฝึยุทธเสียนี่...
ึ
ผิเหนียนั่หวีผมให้เหม่ยเหรินอย่าเบามือเ็มไป้วยวามทะนุถนอม
่อนะเอ่ยถามำถามที่นไม่เ้าใ
“พระสนมเพะ”
“อยู่ันเพียแ่นี้ เรีย้าเหมือนเิมเถอะ” เหม่ยเหรินเอ่ย
่อนะหันไปสนใู่ินบนโ๊ะ่อไป
“เอ่อ ุหนูเ้าะ ในเมื่อท่านมีวรยุทธถึเพียนี้
เหุใท่านถึ้อทนให้าวบ้านทำร้ายท่าน้วยเล่า!?” นาถามำถามนี้
ำถามที่ยั้าาอยู่ในใอนามาโยลอ
“เ้าเยไ้ยินสามำนี้หรือเปล่า ไม่แส โอนอ่อน และถ่อมน”
เหม่ยเหรินเอ่ยำสามำนี้ึ้นมาอีรั้ “แม้พวเาะทำร้าย้า
หา้าโ้อบเล่าะเิอะไรึ้น พวเาไม่ิว่า้าเป็นปีศาหรือไร? แทนที่้าะไ้อยู่ที่เมือนี้
้าไม้้อถูเนรเทศเพราะหาว่าเป็นปีศาั้นหรือ
ผิเหนีย้ารู้ว่าเ้าเป็นห่ว้า แ่ราบใที่พวเาไม่ทำให้้าายไป
ล้วนไม่มีปัหาใๆ ริๆ ้าวรเพิ่มำว่า อทน ไปอีัำ” เมื่อเอ่ยเสร็เหม่ยเหริน็หัวเราะเสียใส ผิเหนียถอนหายใเบาๆ
ท่านมัะเป็นแบบนี้เสมอ
ุหนูอ้า...แล้ว พระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยเล่า! นาสามารถ่าท่านไ้เลยนะ โถ่...
ผิเหนียร่ำรวอยู่ภายในใโยหารู้ไม่ว่า
เหม่ยเหรินเอ็ร่ำรวอยู่เ่นเียวัน
้าไปหาเรื่อพระสนมเสวี่ยนเสียนเฟยเ่นนั้น
ไม่้อมีีวิอยู่แล้วระมั...ัว้า ฮืออ
มาุยันสันินะะ
รีเอร์ที่น่ารั
1.) ำว่า
‘เิ้น’ เป็นำแทนัวฮ่อเ้
บ่บอว่าอยู่เหนือนธรรมา อาฟัแปลๆบ้า แ่สำหรับไรเอร์ บอันรๆ มันัี้หูมาทีเียว
=_=;; เปลี่ยน็เปลี่ยน่ะ
2.) เห็นหายไปนาน อย่าพี่โรธเลียันนะะ
ไรเอร์ำลัะสอบปลายภา านนี่ท่วมหัว ท่วมอ แทบท่วมหลัาบ้าน! ยิ่เ็ิรรมไปไรเอร์นี่ยิ่เยอะ! T^T
3.) นี่สำัมา
ไรเอร์พึ่อยู่ ม.5 ่ะ ==//
อาะมีารใ้ำที่ไม่่อยไ้ใ้ในีวิประำวันผิบ้า
หรือศัพท์ไม่ถูบ้า ออภัยริๆ่ะ อย่าว่าันเนาะ แนะนำไ้่ะ ไรเอร์ไม่โรธ
ะยินีมาๆถ้าแนะนำัน
4.) ะพยายามไม้ใ้ราาศัพท์ในรที่บรรยาย
เพราะยาแ่ารนึศัพท์าม (อันนี้ไรเอร์เป็นบ่อยเวลาอ่าน =0=;;)
อัพ้า อย่าโรธันน้าาา ^^
ความคิดเห็น