มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 เตรียมตัว

  บทที่ 3 เตรียมตัว

 
               วันนี้มิเกลตื่นแต่เช้าตรู่ เธออาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดลำลองกางเกงขายาวสีดำและเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ผมสีชมพูถูกถัก

เป็นเปียเดี่ยว และบนดวงหน้าก็ประดับด้วยแว่นเปลือยกรอบที่เธอชอบใช้อ่านหนังสือ เธอเดินไปเคาะประตูห้องของอีริค

ก๊อก ~~ ก๊อก

“ ครับ ” เขาเปิดประตูออกมาด้วยท่าทางงัวเงีย ผมสีเงินนั้นยุ่งราวกับรังนกแต่มันก็ไม่ได้ลดความดูดีไปจากดวงหน้าหล่อเหลา

นั่นเลยแม้แต่น้อย

“ มีอะไรครับคุณหนู ” เขาถาม

“ คือ...ฉันจะขออกไปข้างนอกหน่อยนะ ” เธอเอ่ยขอ อีริคนิ่งไปชั่วครู่ เขาเข้าไปในห้องและเดินกลับออกมาพร้อมกับกระเป๋า

สตางค์ใบสวยและนำมันมายื่นให้เธอ เมื่อเธอเปิดออกดูก็ต้องพบกับเหรียญทอง เหรียญเงินและเหรียญทองแดงมากมายอยู่ใน

กระเป๋าและแบงก์สีเทาๆอีกประมาณเจ็ดใบ เธอมองอย่างสงสัย

“ ถ้าคุณหนูไปเดินข้างนอกอาจเจอของถูกใจ แล้วอยากซื้อผมก็เลยเอาเงินให้ครับ เหรียญทองมีค่าหนึ่งร้อยยูล เหรียญเงินมิค่า

สิบยูล เหรียญทองแดงมีค่าหนึ่งยูล และแบงก์สีเทานั่นมีค่าหนึ่งพันยูล ครับ ” เขาบอก เธอพยักหน้า และเดินออกไปจาก

ปราสาท แทนที่เธอจะขึ้นรถม้า เธอกลับเดินออกไปเองแทน เพราะว่า...มันเด่นเกินไป

                กว่าจะเดินพ้นปราสาทออกมาได้ มิเกลแทบลมจับเพราะตอนที่นั่งรถม้าเลยย่นระยะทางไปได้ทำให้เธอรู้สึกว่าเดินไม่

นานก็ถึง แต่นี่...กว้างกว่าที่เธอคิดไว้เยอะจริงเชียว เมื่อเดินพ้นปราสาทออกมาได้ เธอก็เริ่มเดินสำรวจตามร้านค้าในตลาดตอน

เช้าเสียที เธอเดินวนไปวนมาเพราะตลาดนี้เล็กเสียที่ไหน แม้จะกว้างไม่เท่าปราสาทของเธอ แต่ก็ถือว่ากว้างอยู่ดี ระหว่างที่เดิน

ไปเรื่อยๆ ในซอกตึกเธอเห็นชายอันธพาลกำลังรังแกเด็กสาวคนหนึ่งที่ท่าทางไม่มีแรงจะสู้ ไม่ทันที่สมองจะสั่งการ เธอก็เดิน

ตรงเข้าไปในซอกตึกนั้นอย่างรวดเร็ว ชายกลุ่มนั้นมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

“ ไงสาวน้อย มีอะไรกับพวกพี่หรอจ้ะ ” ชายที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเดินออกมาด้วยท่าทางชีกอสุดขีด

“ ปล่อยเธอไป ” เธอเอ่ยเสียงเย็น และราบเรียบ ชายกลุ่มนั้นมองเธออย่างเหยียดๆ มือหนาค่อยๆเอื้อมมาที่ใบหน้าของเธอช้าๆ

แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร พลังสีทองก็พุ่งออกจากมือของเธอไปยังชายกลุ่มนั้นจนสลบ เด็กสาวที่กำลังสลบไม่ได้สติก็ตื่นขึ้น

ด้วยท่าทางหวาดๆ

“ ไม่เป็นอะไรนะ ” เธอเดินเข้าไปถาม เด็กสาวพยักหน้า ท่าทางจะอายุเท่ากับเธอเสียด้วย

“ เธอชื่ออะไรงั้นหรอ ” มิเกลถามอีก

“ ไลล่า...ไลล่า ฟรอนิไทล์ ” เด็กสาวตอบ

“ ฉันชื่อ มิเกล แฟนเทเซีย บ้านเธออยู่ไหนงั้นหรอ ”  มิเกลถาม เด็กสาวลังเลเล็กน้อย แต่ก็ตอบมาโดยดี

“ อยู่ที่รัฐมิเนอร์วา  ” เด็กสาวตอบเสียงค่อย มิเกลครุ่นคิดเล็กน้อย ตามที่ได้อ่านเวทย์มา เวทย์เคลื่อนย้ายน่าจะพอไหว

“ ในนามแห่งข้า มิเกล แฟนเทเซีย จงเคลื่อนย้ายข้าและสหายไปที่รัฐมิเนอร์วา เซเรส!! ” เมื่อลืมตาขึ้นอีกที่เธอและเด็กสาวก็มา

อยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ เด็กสาวเอ่ยขอตัวกลับคฤหาสน์ ส่วนเธอก็กลับไปที่ปราสาท แน่นอนการเดินมาเที่ยวตลาดครั้งนี้ทำให้

เธอได้ชิมอาหารแสนอร่อยมากมาย และได้หนังสือน่าอ่านมาหลายเล่มพอดู เมื่อกลับมาถึงก็เจออีริคยืนดักรออยู่ที่หน้าประตู

ห้อง

“ ได้อะไรมาบ้างหรอครับ ” เขาถาม เธอจึงชูกล่องใส่หนังสือกล่องใหญ่ที่ด้านในมีหนังสือประมาณห้าเล่ม เธอหยิบกระเป๋า

สตางค์คืนเขาแต่โดนห้ามไว้เสียก่อน

“ ผมว่าคุณหนูคงใช้ไปไม่มากเท่าไร ดังนั้นเงินที่เหลือเอาไว้พรุ่งนี้ที่จะสอบดีกว่านะครับ เพราะค่าลงทะเบียนและค่าอาหาร

กลางวันด้วย ” เขาเอ่ย มิเกลพยักหน้ารับรู้ ขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องเสียงหนึ่งก็ขัดขึ้นอีก

“ เดี๋ยวช่วยลงมาที่ห้องหนังสือด้วยนะครับ ” อีริคเอ่ยสมทบก่อนจะเดินไปรอที่ห้องหนังสือ มิเกลรีบวางหนังสือที่ซื้อมาแม้จะ

อยากอ่านมากแค่ไหนก็ตาม เธอเดินมาที่ห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องหนังสือ เพราะมีหนังสือวางเรียงรายตามชั้นวางจนเต็มไป

หมด เธอเดินเข้าไปก็เจออีริคกำลังค้นหาหนังสือบางอย่างอยู่ และเมื่อเจอเขาก็นำหนังสือกองพะเนินมาวางไว้ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ที่

ทำจากไม้ชั้นดี เธอเดินมาดูหนังสือก็แทบลมจับแม้จะมีไม่กี่เล่มแต่ทว่า แต่ละเล่มกลับหนาเตอะเสียยิ่งกว่าอะไร

“ นี่ อะไรงั้นหรอ ” เธอถาม

“ หนังสือเวทย์ครับ มีนจะบันทึกเวทย์พื้นฐาน เวทย์ชั้นกลาง และเวทย์ชั้นสูงเอาไว้ครับ คุณหนูต้องอ่านเพื่อเอาไปสอบพรุ่งนี้

นะครับ ” เขาเอ่ย

“ ตะ แต่มีเวลาเตรียมตัวแค่วันเดียว แล้วแต่ละเล่มหนาขนาดนี้ ฉันจะอ่านทันได้ยังไง ” เธอค้านเสียงสูง

“ ไม่ต้องห่วงครับ ผมเชื่อว่าคุณหนูทำได้ ” ว่าแล้วเขาก็เดินออกไป ดังนั้นวันนี้ทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็นเธอจึงต้องนั่งท่องเวทย์

ทุกเล่มอยู่นี่แหละ แต่ก็แปลกนะที่เธอสามารถจำเวทย์ทุกบทได้อย่างรวดเร็ว จนเธออดแปลกใจในตัวเองไม่ได้ แต่ก็แน่ละ ก็

ตอนอยู่ที่โลกเก่าเธอคืออัจฉริยะนี่นา...แต่มาอยู่ที่นี่เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้วซิ...

“ คุณหนูครับ อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วครับ ” เธอละสายตาจากหนังสือที่อ่านจนเสร็จและกำลังนั่งท่องเวทย์เพื่อให้จำได้ไว้แค่

นั้น และเดินไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุด และลงไปทานอาหารเย็นที่เฝ้ารอมานาน

                เธอเดินลงมาที่ห้องอาหารอย่างเชื่องช้ากว่าทุกครั้ง เพราะเธอกำลังทวนความจำอยู่นั่นเอง เธอเดินลงบันไดจนสะดุด

เข้ากับขาของตัวเองจนหัวจะทิ่มลงกับพื้น แต่โชคดีที่มีมือของใครบางคนมารับไว้ทัน

“ เป็นอะไรมั้ยครับคุณหนู ” อีริคถาม พลางสำรวจว่าคุณหนูของตนได้รับอันตรายอะไรหรือไม่ เมื่อไม่พบบาดแผลใดๆเขาก็

ถอนหายใจเล็กน้อย

“ เวลาเดินลงบันไดอย่าใจลอยซิครับ ” เขาเอ่ยปนตำหนิเล็กน้อย

                ดึกแล้วมิเกลยังไม่เข้านอน เธอเดินมาตามระเบียงทางเดินและเหม่อมองท้องฟ้ากว้างที่ถูกย้อมด้วยสีของรัตติกาลและ

ประดับด้วยดวงดาวเต็มท้องฟ้า อย่างคิดถึงสุดหัวใจ...