คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 เตรียมตัว
บทที่ 3 เตรียมตัว
วันนี้มิเกลตื่นแต่เช้าตรู่ เธออาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดลำลองกางเกงขายาวสีดำและเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ผมสีชมพูถูกถัก
เป็นเปียเดี่ยว และบนดวงหน้าก็ประดับด้วยแว่นเปลือยกรอบที่เธอชอบใช้อ่านหนังสือ เธอเดินไปเคาะประตูห้องของอีริค
ก๊อก ~~ ก๊อก
“ ครับ ” เขาเปิดประตูออกมาด้วยท่าทางงัวเงีย ผมสีเงินนั้นยุ่งราวกับรังนกแต่มันก็ไม่ได้ลดความดูดีไปจากดวงหน้าหล่อเหลา
นั่นเลยแม้แต่น้อย
“ มีอะไรครับคุณหนู ” เขาถาม
“ คือ...ฉันจะขออกไปข้างนอกหน่อยนะ ” เธอเอ่ยขอ อีริคนิ่งไปชั่วครู่ เขาเข้าไปในห้องและเดินกลับออกมาพร้อมกับกระเป๋า
สตางค์ใบสวยและนำมันมายื่นให้เธอ เมื่อเธอเปิดออกดูก็ต้องพบกับเหรียญทอง เหรียญเงินและเหรียญทองแดงมากมายอยู่ใน
กระเป๋าและแบงก์สีเทาๆอีกประมาณเจ็ดใบ เธอมองอย่างสงสัย
“ ถ้าคุณหนูไปเดินข้างนอกอาจเจอของถูกใจ แล้วอยากซื้อผมก็เลยเอาเงินให้ครับ เหรียญทองมีค่าหนึ่งร้อยยูล เหรียญเงินมิค่า
สิบยูล เหรียญทองแดงมีค่าหนึ่งยูล และแบงก์สีเทานั่นมีค่าหนึ่งพันยูล ครับ ” เขาบอก เธอพยักหน้า และเดินออกไปจาก
ปราสาท แทนที่เธอจะขึ้นรถม้า เธอกลับเดินออกไปเองแทน เพราะว่า...มันเด่นเกินไป
กว่าจะเดินพ้นปราสาทออกมาได้ มิเกลแทบลมจับเพราะตอนที่นั่งรถม้าเลยย่นระยะทางไปได้ทำให้เธอรู้สึกว่าเดินไม่
นานก็ถึง แต่นี่...กว้างกว่าที่เธอคิดไว้เยอะจริงเชียว เมื่อเดินพ้นปราสาทออกมาได้ เธอก็เริ่มเดินสำรวจตามร้านค้าในตลาดตอน
เช้าเสียที เธอเดินวนไปวนมาเพราะตลาดนี้เล็กเสียที่ไหน แม้จะกว้างไม่เท่าปราสาทของเธอ แต่ก็ถือว่ากว้างอยู่ดี ระหว่างที่เดิน
ไปเรื่อยๆ ในซอกตึกเธอเห็นชายอันธพาลกำลังรังแกเด็กสาวคนหนึ่งที่ท่าทางไม่มีแรงจะสู้ ไม่ทันที่สมองจะสั่งการ เธอก็เดิน
ตรงเข้าไปในซอกตึกนั้นอย่างรวดเร็ว ชายกลุ่มนั้นมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ
“ ไงสาวน้อย มีอะไรกับพวกพี่หรอจ้ะ ” ชายที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเดินออกมาด้วยท่าทางชีกอสุดขีด
“ ปล่อยเธอไป ” เธอเอ่ยเสียงเย็น และราบเรียบ ชายกลุ่มนั้นมองเธออย่างเหยียดๆ มือหนาค่อยๆเอื้อมมาที่ใบหน้าของเธอช้าๆ
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร พลังสีทองก็พุ่งออกจากมือของเธอไปยังชายกลุ่มนั้นจนสลบ เด็กสาวที่กำลังสลบไม่ได้สติก็ตื่นขึ้น
ด้วยท่าทางหวาดๆ
“ ไม่เป็นอะไรนะ ” เธอเดินเข้าไปถาม เด็กสาวพยักหน้า ท่าทางจะอายุเท่ากับเธอเสียด้วย
“ เธอชื่ออะไรงั้นหรอ ” มิเกลถามอีก
“ ไลล่า...ไลล่า ฟรอนิไทล์ ” เด็กสาวตอบ
“ ฉันชื่อ มิเกล แฟนเทเซีย บ้านเธออยู่ไหนงั้นหรอ ” มิเกลถาม เด็กสาวลังเลเล็กน้อย แต่ก็ตอบมาโดยดี
“ อยู่ที่รัฐมิเนอร์วา ” เด็กสาวตอบเสียงค่อย มิเกลครุ่นคิดเล็กน้อย ตามที่ได้อ่านเวทย์มา เวทย์เคลื่อนย้ายน่าจะพอไหว
“ ในนามแห่งข้า มิเกล แฟนเทเซีย จงเคลื่อนย้ายข้าและสหายไปที่รัฐมิเนอร์วา เซเรส!! ” เมื่อลืมตาขึ้นอีกที่เธอและเด็กสาวก็มา
อยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ เด็กสาวเอ่ยขอตัวกลับคฤหาสน์ ส่วนเธอก็กลับไปที่ปราสาท แน่นอนการเดินมาเที่ยวตลาดครั้งนี้ทำให้
เธอได้ชิมอาหารแสนอร่อยมากมาย และได้หนังสือน่าอ่านมาหลายเล่มพอดู เมื่อกลับมาถึงก็เจออีริคยืนดักรออยู่ที่หน้าประตู
ห้อง
“ ได้อะไรมาบ้างหรอครับ ” เขาถาม เธอจึงชูกล่องใส่หนังสือกล่องใหญ่ที่ด้านในมีหนังสือประมาณห้าเล่ม เธอหยิบกระเป๋า
สตางค์คืนเขาแต่โดนห้ามไว้เสียก่อน
“ ผมว่าคุณหนูคงใช้ไปไม่มากเท่าไร ดังนั้นเงินที่เหลือเอาไว้พรุ่งนี้ที่จะสอบดีกว่านะครับ เพราะค่าลงทะเบียนและค่าอาหาร
กลางวันด้วย ” เขาเอ่ย มิเกลพยักหน้ารับรู้ ขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องเสียงหนึ่งก็ขัดขึ้นอีก
“ เดี๋ยวช่วยลงมาที่ห้องหนังสือด้วยนะครับ ” อีริคเอ่ยสมทบก่อนจะเดินไปรอที่ห้องหนังสือ มิเกลรีบวางหนังสือที่ซื้อมาแม้จะ
อยากอ่านมากแค่ไหนก็ตาม เธอเดินมาที่ห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องหนังสือ เพราะมีหนังสือวางเรียงรายตามชั้นวางจนเต็มไป
หมด เธอเดินเข้าไปก็เจออีริคกำลังค้นหาหนังสือบางอย่างอยู่ และเมื่อเจอเขาก็นำหนังสือกองพะเนินมาวางไว้ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ที่
ทำจากไม้ชั้นดี เธอเดินมาดูหนังสือก็แทบลมจับแม้จะมีไม่กี่เล่มแต่ทว่า แต่ละเล่มกลับหนาเตอะเสียยิ่งกว่าอะไร
“ นี่ อะไรงั้นหรอ ” เธอถาม
“ หนังสือเวทย์ครับ มีนจะบันทึกเวทย์พื้นฐาน เวทย์ชั้นกลาง และเวทย์ชั้นสูงเอาไว้ครับ คุณหนูต้องอ่านเพื่อเอาไปสอบพรุ่งนี้
นะครับ ” เขาเอ่ย
“ ตะ แต่มีเวลาเตรียมตัวแค่วันเดียว แล้วแต่ละเล่มหนาขนาดนี้ ฉันจะอ่านทันได้ยังไง ” เธอค้านเสียงสูง
“ ไม่ต้องห่วงครับ ผมเชื่อว่าคุณหนูทำได้ ” ว่าแล้วเขาก็เดินออกไป ดังนั้นวันนี้ทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็นเธอจึงต้องนั่งท่องเวทย์
ทุกเล่มอยู่นี่แหละ แต่ก็แปลกนะที่เธอสามารถจำเวทย์ทุกบทได้อย่างรวดเร็ว จนเธออดแปลกใจในตัวเองไม่ได้ แต่ก็แน่ละ ก็
ตอนอยู่ที่โลกเก่าเธอคืออัจฉริยะนี่นา...แต่มาอยู่ที่นี่เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้วซิ...
“ คุณหนูครับ อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วครับ ” เธอละสายตาจากหนังสือที่อ่านจนเสร็จและกำลังนั่งท่องเวทย์เพื่อให้จำได้ไว้แค่
นั้น และเดินไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุด และลงไปทานอาหารเย็นที่เฝ้ารอมานาน
เธอเดินลงมาที่ห้องอาหารอย่างเชื่องช้ากว่าทุกครั้ง เพราะเธอกำลังทวนความจำอยู่นั่นเอง เธอเดินลงบันไดจนสะดุด
เข้ากับขาของตัวเองจนหัวจะทิ่มลงกับพื้น แต่โชคดีที่มีมือของใครบางคนมารับไว้ทัน
“ เป็นอะไรมั้ยครับคุณหนู ” อีริคถาม พลางสำรวจว่าคุณหนูของตนได้รับอันตรายอะไรหรือไม่ เมื่อไม่พบบาดแผลใดๆเขาก็
ถอนหายใจเล็กน้อย
“ เวลาเดินลงบันไดอย่าใจลอยซิครับ ” เขาเอ่ยปนตำหนิเล็กน้อย
ดึกแล้วมิเกลยังไม่เข้านอน เธอเดินมาตามระเบียงทางเดินและเหม่อมองท้องฟ้ากว้างที่ถูกย้อมด้วยสีของรัตติกาลและ
ประดับด้วยดวงดาวเต็มท้องฟ้า อย่างคิดถึงสุดหัวใจ...
ความคิดเห็น