คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
ร่างของใครคนหนึ่งลอยขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้างพร้อมกับแสงอันเปล่งประกายอยู่รอบตัวเธอ ผมสีชมพูสวยนั้นพลิ้วไสวไปกับสายลม เสียงเพลงอันแสนกังวานถูกขับขาน ภาพเหล่านั้นค่อยๆรางเลือนหายไปเหลือเพียงความมืดของห้วงอวกาศ ร่างของเธอคนนั้นค่อยๆลาลับไป...
“ เฮ๊ย!!!... ” สึนะสะดุ้งตื่นขึ้น เมื่อความฝันนั้นคือความฝันที่เจ็บปวดที่สุดสำหรับเขา ไม่รู้ทำไม...
อีกด้าน ที่ดาวอันแสนห่างไกล บนเวทีที่ถูกย้อมด้วยสงสว่างอันเปล่งประกายจนแสบตา ร่างของเด็กสาวผมสีชมพูในชุดสวยกำลังเต้นตามจังหวะเพลงอย่างสวยงาม เสียงเพลงที่เธอร้องนั้นแสนกังวานจับใจ ไม่ว่าใครก็อดมองอย่างชื่นชมไม่ได้
“ อัตจัง...อัตจัง...อัตจัง...อัตจัง! ” เสียงเชียร์ดังมาไม่ขาดปาก
“ สวยจังเลย ” โซนาตะเอ่ยชมพร้อมกับมองอย่างหลงใหลไปกับแสงอันเจิดจ้านั่น
“ ใช่มั้ย...เธอน่ะคือดาวที่ล้ำค่าที่สุดเลยนะ!!! ” มาริโกะที่เตรียมจะขึ้นแสดงรอบต่อไปเอ่ย เมื่อเห็นคนบนเวทีกำลังเปล่งประกาย
“ อัตจัง รุ่นที่
“ ขอบคุณค่า!!! ” อัตจังพูดยิ้มๆ ก่อนจะพาตัวเองลงมาจากเวทีโดยที่เสียงร้องเชียร์ก็ยังดังกระฮึ่มไม่ขาดสาย
“ อะ...นี่ ” จิเอริยื่นน้ำและผ้าขนหนูให้อัตจังที่ตอนนี้เหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัวไปหมดแล้ว แต่เจ้าตัวกลับดูไม่ทุกร้อนอะไรกับเหงื่อที่โทรมกายนั่นเลยแม้แต่น้อย
“ การแสดงวันนี้ก็สุดยอดอีกแล้วนะ อัตจัง ” ยูโกะที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยปากชม แม้เธอจะรู้สึกเจ็บใจอยู่บ้างก็ตามที
“ นี่ คุณยูโกะค่ะ... ” อัตจังพูดกับยูโกะเมื่อรู้ว่าอยู่กันเพียงสองคนในห้องแต่งตัว
“ อะไรงั้นหรอ? ” ยูโกะเองก็มีท่าทีสงสัย
“ ฉันฝันน่ะค่ะ...ฝันว่าเจอคนคนหนึ่งที่ฉันรักเขามาก แต่เรากลับต้องจากกัน มันเจ็บปวดเหมือนเป็นความจริงเลยล่ะค่ะ ” อัตจังเล่าไปถอนหายใจไป มือเรียวก็เอื้อมมาแตะที่หน้าอกเบาๆเพื่อปลอบตัวเอง ยูโกะมองท่าทางนั้นแล้วก็ลอบระบายยิ้มออกมาบางๆ อัตจัง...ไม่สิ นางิสะในตอนนี้ไม่เหมือนเคงคิวเซย์ในวันนั้น คนที่ประกาศกลางเวทีว่าจะล้มพวกเราให้ได้ ตอนนี้ก็ยืนอยู่บนจุดที่พวกเราไม่สามารถเอื้อมถึง เหมือนกับคนคนนั้น...
นางิสะมองออกไปยังอวกาศที่กว้างใหญ่ เธอรู้สึกรักที่แห่งนี้มากกว่าที่ไหน เธออยากให้ทุกคนได้ฟังเพลงของเธอและชอบมัน แม้สักคนก็ยังดี กว่าเธอจะมายืนอยู่จุดนี้ได้ก็เล่นเอาท้อไปเหมือนกัน ดังนั้นเธอจึงรู้ดีว่าความรู้สึกเสียใจมันเป็นอย่างไร เพียงแต่ที่เธอไม่เธอเข้าใจคือความรู้สึกเจ็บปวดเจียนขาดใจเมื่อต้องจากคนอันเป็นที่รักไป ในความฝันเมื่อเขาคนนั้นหายลับไปหัวใจของเธอก็เจ็บราวกับถูกมีดกรีดเป็นแผลเหวอะหวะ เธอไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้มาก่อนในชีวิตนี้
“ ทำอะไรอยู่หรอ? ” จิเอริเดินเข้ามาหาพร้อมกับนมสดในมือที่ยื่นมาให้เธอ นางิสะรับไว้พร้อมกับยกขึ้นจิบเล็กน้อยเท่านั้น
“ เปล่า..คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ” นางิสะตอบตามความจริง กับจิเอริเธอไม่เคยคิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว เพียงแต่เรื่องนี้เท่านั้นที่เธอไม่อยากบอก...เพียงเรื่องนี้...เท่านั้น...
“ วันนี้เธอสุดยอดมากเลยนะ เหมือนใส่ชุดเรืองแสงแน่ะ ” จิเอริชมไม่ขาดปาก ขนาดเธอที่เป็นเซ็นเตอร์โนวายังเทียบไม่ติด...เทียบไม่ติดเลย!!!
“ ขอบใจนะ ฉันว่า มันยังไม่พอหรอก...เหมือนฉันยังไม่ได้มอบอีกความรู้สึกหนึ่งให้ ความรู้สึกที่ฉันไม่เข้าใจ ” นางิสะตอบ เธอยังไม่ได้มอบความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งให้...ความรู้สึกที่เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร ความรู้สึกที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจ...ความรู้สึกเหมือนตอนที่เจอชายคนนั้น!
“ หืม...งั้นหรอ ” จิเอริหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้นางิสะอยู่ในห้องนั้นเพียงคนเดียว เธอไม่รู้หรอกนะว่าสำหรับนางิสะแล้วมันขาดอะไรไป แต่ในปัจจุบันเธอรู้สึกเหมือนกับว่านางิสะคือคนที่เธอไม่สามารถไขว่คว้าเอาไว้ได้เลยซักนิดเดียว...
เช้าที่แสนสดใส นางิสะเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยในป่าที่ดูจะสงบเงียบมากๆในตอนเช้า เธออยู่ในชุดลำลองสบายๆอย่างกางเกงขอสั้นและเสื้อยืดหนึ่งตัวเพียงเท่านั้น เดินไปคิดอะไรไปเรื่อยๆเพลินๆ พร้อมกับมองทิวทัศน์สวยๆนี้ไว้ในความทรงจำทำให้เธอผ่อนคลายได้มากเลยทีเดียว พลันสมองก็นึกอะไรได้และมองไปยังท้องฟ้าที่เริ่มจะมีแสงสว่างให้เห็นอยู่รำไร
เช้าของอีกโลกสึนะที่กำลังจะไปหาพวกโกคุเทระและทุกคนกำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจก และวันนี้เขาจะได้อยู่กับเคียวโกะจังแล้วด้วย พูดแล้วหัวใจมันก็...ไม่ตื่นเต้น ทั้งๆที่ปกติเขาจะต้องทำอะไรไม่ถูกแท้ๆ หลังจากที่ได้เห็นผู้หญิงในความฝันแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนอยากเจออีกครั้ง อยากเจอที่สุด...หัวใจมันร้องบอกอย่างนี้ทุกครั้งไป...
“ เสร็จรึยังคร้าบ รุ่นที่สิบ! ” เสียงของโกคุเทระร้องถามเมื่อเห็นสึนะเอาแต่เหม่ออยู่หน้ากระจกอยู่นานสองนาน
“ อะ เสร็จแล้ว! ” สึนะรีบวิ่งลงจากห้องไปหาทุกคนที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน และหนึ่งในนั้นก็เดินมาหาเขา
“ ไปกันเถอะ สึนะคุง ” เคียวโกะเดินมาหาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ เอ่อ อืม ไปกันเถอะ ” สึนะตอบเสียงเบาหวิวในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเวลาอยู่ต่อหน้าเคียวโกะ
ในสวนสนุกทุกคนกำลังเดินหาเครื่องเล่นและหยอกกันไปมาอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะครื้นเครงดังมาไม่ขาดสาย ส่วนรีบอร์นกับแรมโบ้ก็ดูเหมือนว่าจะทะเลาะกันได้ตลอดรอดฝั่งเสียงจริง ด่ากันไปด่ากันมาจนสึนะเริ่มที่จะรู้สึกถึงรางร้ายที่ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว...
“ อด~ทน~ไว้!!! ไม่ทนแล้ว!!! ” แรมโบ้หยิบบาซูก้าทศวรรษออกมาขว้างใส่รีบอร์นอย่างรวดเร็ว และจะดีกว่านี้ถ้ารีบอร์นไม่หลบออกไป...
“ รุ่นที่สิบ! / สึนะ! / คุณสึนะ! / สึนะคุง! ” ทุกคนตะโกนเสียงหลง
สึนะหล่นลงมายังสนามหญ้าที่ไหนเขาก็ยังไม่รู้ แต่ที่แน่ๆมันคงจะไม่ใช่สนามหญ้าแต่มันคือป่าเลยต่างหาก!!!
“ ฉันหล่นมาที่ไหนกันเนี่ย!!? ”
สึนะลุกขึ้นเดินไปเรื่อยๆแต่ยิ่งเดินเหมือนว่าเขาจะยิ่งหลงไปเรื่อยๆซะมากกว่า โอ๊ย! รีบอร์นแกจะหลบทำไมฟระ! ยิ่งเดินนานสึนะก็ยิ่งจิตตกลงไปเรื่อยๆ เฮ้อ!!!
ปึก!!!
“ โอ๊ย! ” เสียงผู้หญิงนี่!!!
________________________________________________________________________
ตอนที่ 2 เฮ้ย! เด็กผู้หญิงในความฝันนี่หว่า! แล้วๆไอ้คนในชุดเกราะถือปืนครบเซ็ตที่วิ่งไล่ตามพวกเราอยู่เนี่ย!!! มันใครฟร้า!!!!!!!
ขอโทษที่นานหน่อยนะคะ มาอัพให้แร้วน้า~~~
ความคิดเห็น