มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 13 วันหยุด

บทที่ 13 วันหยุด

ยามเช้าที่แสนสดใสมิเกลที่นอนบิดแก้เมือยอยู่บนเตียงลุกขึ้นมามองนาฬิกาอย่างงัวเงีย เธอรู้ว่าวันนี้คือวันหยุดดังนั้นเธออยากจะของีบสักหน่อยเพราะเธอขี้เกียจจะมาตื่นแต่เช้าเหมือนวันเรียนปกติดังนั้นถ้ามีเวลาพักเธออยากจะขอนอนเอาแรงสบายๆดีกว่า แต่ทุกสิ่งกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อไลล่าที่ปกติจะห่วงการนอนมากกว่าอะไรเดินลงจากเตียงมาปลุกเธอแต่เช้าตรู่

“ มีอะไรงั้นหรอ ไลล่า? ” มิเกลถามด้วยน้ำเสียงแสนงัวเงีย

“ วันนี้เป็นวันบูชามหาเทพ จะมีร้านมากมายมาตั้งแผงขาย เราไปเดินดูดีกว่านะ ” ไลล่าพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่า ก่อนเธอจะผันตัวไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

ไลล่ามองมิเกลในชุดกระโปรงสีขาวสวย ใบหน้าที่สวยบาดใจก็ถูกแต่งแต้มบางเบา ผมสีชมพูสวยก็ถูกมัดเป็นเปียเดี่ยวทำให้มิเกลเป็นที่จับตามองของคนทั่วไปอย่างมาก

“ ทำไมเวลาฉันมาเดินข้างเธอแล้ว ฉันไม่สวยเลยนะ ” ไลล่าบนกระปอดกระแปดมาตามทาง

“ ทำไมงั้นหรอ? ” มิเกลถามด้วยความสงสัยโดยไม่คิดซักนิดเลยว่าคนที่ไลล่าบ่นถึงอยู่คือเธอ ทั้งสองเดินเข้ามาในงานบูชาเทพเจ้าประจำเมืองพลางมองด้วยความสนใจแต่สิ่งที่มิเกลสนใจมากที่สุดคือร้านหนังสือหลายร้านที่ตั้งแผงอยู่ใกล้กัน ส่วนไลล่าเธอก็มองร้านอาหารตาไม่กระพริบ

“ งั้นฉันขอไปดูร้านหนังสือตรงมุมนั้นหน่อยนะ ” มิเกลบอกกับไลล่าที่ตอนนี้วิ่งลิ่วไปหาร้านอาหารแล้วอย่างว่องไว พลางคิดในใจว่าเพื่อนสาวคนนี้จะสนใจเธอมากกว่าอาหาร หรือสนใจอาหารมากกว่าเธอกันแน่

มิเกลเดินเข้ามาในร้านหนังสือร้านแรกเธอก็เจอกับชายหนุ่มผมสีดำราวกับรัตติกาลดวงตาของเขาดูหม่นแสงและไร้ชีวิตชีวา หากนับแล้วเขาเป็นคนที่จัดได้ว่าหล่อมากเลยทีเดียวแต่พอเธอนึกถึงอีริคกับท่านผู้ก่อตั้งแล้วเธอคิดว่าทั้งสามก็หล่อไม่แพ้กันเลยจริงๆ เด็กสาวสะบัดหัวแรงๆเพื่อไล่ความคิดไร้สาระออกไปให้หมด และเธอก็แสร้งเดินไปทางอื่นแทนแม้ว่าจะอยากอ่านหนังสือที่ชายคนนั้นถืออยู่ก็ตามที เพียงแต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนที่ดูไร้ชีวิตขนาดนี้เดินไปมาบนเมืองที่มีแต่สีสันแห่งนี้ได้

“ มิเกล!!! ” มิเกลได้ยินเสียงเรียกเธอจึงหันไปมองไลล่าที่ตอนนี้ถือถุงขนมมาเต็มไม้เต็มมือ นั่นยังไม่นับรวมขนมและลูกกวาดหลายชิ้นที่อยู่คาปากของเจ้าตัวด้วย

“ เธอหอบอะไรมาเยอะแยะนักหนาเนี่ย!!! ไลล่า! ” มิเกลบ่นอย่างหัวเสียเมื่อดูแล้วยังไงเธอก็ต้องเป็นคนคอยช่วยเพื่อนสาวขนเป็นแน่!

“ แหม! ก็มันน่าอร่อยทั้งนั้นเลยนี่นา ” เด็กสาวบอกอย่างเริงร่าโดยไม่คิดเลยว่าเธอกำลังจะเป็นลมกับกระพาะมหากาฬของเพื่อนคนนี้

“ เธอกินหรือยัดเนี่ย ไลล่า! ” มิเกลถามด้วยความแปลกใจว่าร่างบางๆทำไมถึงกินได้เยอะยิ่งกว่าอะไร

“ ชิ! ” ไลล่าหันหน้าไปอีกทางแบบงอนๆ ทำเอามิเกลต้องซื้ออาหารมาง้อชนิดที่เกือบหมดร้านกันเลยทีเดียว

สองสาวเดินเล่นกันอยู่นานจนพากันเมื่อยไปข้าง มิเกลเห็นร้านหมอดูแสนสะดุดตา เธอจึงชวนไลล่าให้เข้าไปเป็นเพื่อน เมื่อเข้ามาด้านในก็พบกับเนื้อที่ที่แสนกว้างขวางกว่าตัวร้านด้านนอก แถมด้านในก็ดูสะอาดสะอ้านกว่าด้วย สองสาวเดินดูไปเรื่อยๆจนไปเจอหญิงชราใส่ชุดสีม่วงคล้ำดูเก่าๆ นั่งอยู่บนโต๊ะไม้ชั้นดี บนโต๊ะก็มีลูกแก้วสีใสลอยอยู่ตรงหน้า ราวกับหญิงชรารู้ว่าพวกเธอมา ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลาๆค่อยๆหันมามองพวกเธอด้วยรอยยิ้มเท่าที่ผิวหนังบนใบหน้าจะอำนวย ดวงตาของเธออาทรจนมิเกลเริ่มรู้สึกคิดถึงแม่ยังไงก็ไม่รู้ แต่เธอไม่เคยเห็นหน้าแม่ดังนั้นเธอก็ไม่รู้หรอกว่าแม่เคยมีดวงตาแบบนี้ให้กับเธอบ้างมั้ย

“ เด็กสาวทั้งสอง เชิญมานั่งตรงนี้สิ ” มืออันผอมแห้งดีดเป็นเสียงกังวานพลันโซฟาอย่างดีก็ปรากฏให้ทั้งสองได้นั่ง

“ ขอมือด้วยจ้ะ ” เสียงของหญิงชราดูอ่อนโยนจนมิเกลเผลอยื่นมือให้อย่างรวดเร็ว

หญิงชราพิจารณาดูชั่วครู่ก็มีน้ำใสๆไหลรินออกจากดวงตาแสนอ่อนโยนคู่นั้น ในใจนางคิดอย่างไม่ปิดบัง

อนาคต...ของพวกเรา...

“ เป็นอะไรหรือค่ะ? ” ไลล่าและมิเกลตกใจว่าอยู่ดีๆทำไมหญิงชราถึงต้องร้องไห้ด้วย

“ เปล่าๆ คุณหนูจะได้เป็นคนที่แสนประเสิร์ฐยิ่งกว่าสิ่งใด ” นางกล่าวอย่างภาคภูมิใจแทนทุกคนบนโลก

หลังจากออกมาจากร้านหมอดู มิเกลก็ครุ่นคิดอยู่นานว่าทำไมต้องพูดเช่นนั้น คล้อยหลังหญิงชรายิ้มอย่างดีใจ ร่างกายอันเหี่ยวย่นนั้นหายไป เหลือเพียงใบหน้าสวยคมของหญิงปริศนากำลังยิ้มอย่างปลื้มปิติอย่างถึงที่สุด

อนาคตของโลกใบนี้!

ตอนนี้อาจสั้นหน่อยนะค่ะ

_____________________________________________________________________________

มาดูภาพของมิเกลและไลล่ากันค่ะ

 มิเกล แฟนเทเซีย


 

ไลล่า ฟรอนิไทล์