คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 11
บทที่ 11
“เธอคือ...อัตจัง!”
“นางิสะ...เธอน่ะ เจ็บปวดหรือเปล่า ที่ต้องมาสืบทอดชื่อของฉัน?” อัตจังถามนางิสะ ด้วยใบหน้าที่ดูยิ้มแย้ม แต่ดวงตากลับเศร้าหมอง
“ฉัน...” นางิสะหลับตาลง ทบทวนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ “เจ็บปวดสิ...”
อัตจังมองนางิสะด้วยใบหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“...แต่ว่านะ ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่มันก็คือบทเรียนที่จะทำให้ฉันสามารถก้าวเดินไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง และบทเรียนแห่งความเจ็บปวดนี่แหละที่จะทำให้พวกเราสามารถประคับประคอง AKB0048 ไปได้ตลอด” นางิสะตอบด้วยรอยยิ้ม
“แต่ว่าในฐานะเอสของAKB0048 มันทำให้เธอต้องแบกภาระมากมายมหาศาลเลยนะ” อัตจังพูดต่อ
“นั่นสินะ มันมากมายเกินจะรับไหวก็จริง แต่ฉันน่ะ...ฉันยังมีทุกคน ทุกคนที่คอยให้กำลังใจฉันมาตลอด คอยอยู่เคียงข้าง ให้กำลังใจ และพร้อมที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับฉัน พร้อมที่จะขึ้นบันไดแห่งอนาคตไปกับฉัน...ฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวใน AKB0048 แต่ฉันอยู่กับทุกคน!” นางิสะตอบเสียงดัง
“แต่เธอก็ต้องลบชื่อของตัวเองไปนะ!”
“แล้วยังล่ะ จริงอยู่ที่ในตอนนี้ ที่นี่ ฉันคือ มาเอดะ อัตสึโกะรุ่นที่ 2 แต่ว่านะ เพราะฉันเป็นเธอไงอัตจัง ฉันสามารถทำให้ทุกคนมีความสุขไปพร้อมๆกับเธอ เจตนารมณ์ของเธอฉันน่ะจะทำให้มันเป็นจริง เพราะพวกเราน่ะ มีหน้าที่สานต่อความรักส่งให้กับทุกคนยังไงล่ะ! ไม่สิ พวกเราทุกคนน่ะ มีหน้าที่มอบความรู้สึกส่งต่อไปให้ทุกคนให้ได้ยังไงล่ะ” นางิสะตอบ ดวงตาของเธอเป็นประกายอย่างมุ่งมัน ความเปล่งประกายที่ส่องแสงจ้า ทำให้อัตจังยิ้มออกมาบางๆ
“เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นยังไงเธอก็คือเธอ นางิสะ” อัตจังพูด “เท่านี้ฉันก็วางใจ ว่าเธอจะสามารถพาAKB0048 ก้าวหน้าต่อไปได้อย่างมั่นคง เหมือนกับสายลม...”
“...อืม!”
“แต่ นางิสะ ชะตากรรมต่อจากนี้ไป เธอจะยอมรับมันได้จริงๆหรือ? ถึงแม้ว่าเธอจะ...” ยังไม่ทันที่อัตจังจะพูดจบ นางิสะก็ขัดขึ้นซะก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก อัตจัง จริงอยู่ที่ฉันไม่มั่นใจว่าฉันจะสามารถใช้พลังที่ตัวเองมีผลักดันAKB0048ไปขนาดไหน แต่ว่าฉันได้ตัดสินใจแล้ว! ตั้งแต่ตอนที่ฉันเลือกที่จะเป็นไอดอล ความตั้งใจของฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง....ไม่มีวัน”
อัตจังมองดวงตาที่เป็นประกายมุ่งมั่นแล้วก็ถอนหายใจ ชะตากรรมของเด็กคนนี้มีหรือที่เธอจะไม่เข้าใจ เพราะมันเป็นสิ่งที่ มาเอดะ อัตสึโกะทุกรุ่นจะต้องพบเจอ...
“ฝาก AKB0048 ด้วยนะ มาเอดะ อัตสึโกะ รุ่นที่
นางิสะมองอัตจังที่ค่อยๆเลือนรางหายไป เธอยกมือขึ้นทาบที่อกเบาๆ ตราบใดที่หัวใจที่รักในเสียงเพลง และรักทุกสิ่งในจักรวาลดวงนี้ยังเต้นอยู่ เธอจะไม่มีวันหยุด จะไม่มีวันทอดทิ้งให้ใครอยู่อย่างโดดเดี่ยวโดยไร้เสียงเพลง! เธอสืบทอดชื่อของมาเอดะ อัตสึโกะมา เพราะหัวใจดวงนี้ และเจตจำนงแห่งวิญญาณที่มียังไงล่ะ!
ที่ห้องอาหาร ทุกคนต่างส่งเสียงดังราวกับว่ามีสงครามจักรวาลอุบัติขึ้น แค่ความจริงแล้ว มันเป็นเพียงเหตุการณ์ที่มายุยูไปแย่งเนื้อของยูโกะมาก็เท่านั้น ทั้งสองจึงได้ยื้อแย่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย...สุดท้าย
งับ
เสียงของใครคนหนึ่งที่งับเนื้อตัดหน้าทั้งสองไปก่อนอย่างรวดเร็ว แถมเคียวอย่างเอร็ดอร่อยราวกับจะเยาะเย้ยอีกด้วย
“อร่อยจัง”
“อัตจัง! เธอทำอะไรน่ะ!!!” ยูโกะเริ่มประท้วงด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ
“ร็อคเกตลันเชอร์!” มายุยูเองก็เล็งปืนส่วนตัวของเธอมาทางนางิสะเช่นกัน
“ยะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ ฉันเองก็หิวนะ แถมยังมีเนื้อที่ท่าทางน่าอร่อยมาอยู่ตรงหน้า มันก็เลยอดใจไม่ไหว” นางิสะรีบอธิบายก่อนที่เธอจะต้องตายด้วยน้ำมือของยูโกะและมายุยู
“อะ นี่จ้ะ ^^”
เนี๊ยงเนี๊ยงยกอาหารมาให้ นางิสะก้มหัวเชิงขอบคุณ ก่อนจะลงมือกินด้วยความเร็วแสง ทุกคนดูแล้วก็อดยิ้มบางๆไม่ได้ นี่แหละ อัตจังล่ะ
“มะเขือเทศ....อยากกิน”
ทาคามินะมองนางิสะที่กำลังทำตาเป็นประกายเมื่อเห็นมะเขือเทศในจานสลัดของเธอด้วยรอยยิ้ม
“จะกินมั้ยล่ะ?”
“ได้หรือคะ?”
“ได้สิ! อะ!”
ทาคามินะจิ้มมะเขือเทศในจานป้อนให้นางิสะ แน่นอนว่าท่านหญิงมะเขือเทศต้องรีบงับเหมือนปลาฮุบเหยื่ออยู่แล้ว
“อร่อย! ยังไงมะเขือเทศก็ดีที่สุดละน้า~~~”
ท่าทางของนางิสะสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี นานแล้วที่พวกเธอรู้สึกว่าไม่ได้เห็นการกระทำเปิ่นๆของเจ้าตัว นานเหลือเกิน...แล้วถ้าการเลือกตั้งมาถึง พวกเธอยังสามารถนั่งทานอาหารด้วยกันแบบนี้อีกหรือเปล่านะ?
“ฮ้า~~ไม่ได้กินเต็มอิ่มแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ!”
นางิสะยืดเส้นเบาๆ หางตาก็เหลือไปเห็นเหล่าวองโกเล่กำลังนั่งอยู่เป็นกลุ่ม จึงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหา
“ไงทุกคน อาหารอร่อยมั้ย?” นางิสะทักด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“อร่อยมากเลย ขอบคุณนะ” สึนะตอบ
“เยี่ยมเลย! แต่ฉันชอบซูชิของพ่อมากกว่าอะนะ” ยามาโมโตะตอบด้วยท่าทางสบายๆ แต่มันก็ทำให้นางิสะสงสัย
“ก็งั้นๆแหละ” โกคุเทระพูด ก่อนจะมองไปที่อื่น ส่วนคนอื่นๆก็พยักหน้าว่าอร่อย
“ถ้าป๊ะป๋ากุ๊กได้ยินต้องดีใจมากแน่ๆเลย ว่าแต่...ที่ญี่ปุ่น พวกนายใช้ชีวิตประจำวันกันยังไงหรือ?” นางิสะถามด้วยความอยากรู้
“อืม...ก็ธรรมดา เธอก็น่าจะเคยทำไม่ใช่หรือไง” โกคุเทระเป็นคนตอบ นางิสะมีสีหน้าที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“...ใช่ แต่การใช้ชีวิตประจำวันของฉันน่ะ มันไม่เหมือนพวกนายทั้งหมดหรอกนะ จะเรียกว่าธรรมดาก็ไม่เชิง แต่คงไม่ใช่แบบที่พวกนายเคยชินแน่ๆ”
“หมายความว่ายังไง? ที่ว่าไม่เหมือนพวกเราทั้งหมด พวกเธอก็น่าจะเคยไปโรงเรียน ไปเที่ยว ซื้อของ หรือทัศนศึกษา ตามประสานักเรียนไม่ใช่หรือไง?”
“ก็บอกแล้วไง ว่าไม่เหมือนกันเลย... นักเรียน คือคำจำกัดความให้พวกเราอยู่ในกรอบและกฎเกณฑ์ หลังเลิกเรียนต้องรีบกลับบ้าน ห้ามไปเที่ยว ห้ามร้องเพลง ห้ามใส่ชุดสีสดใส ห้ามๆๆ ห้ามทุกอย่างที่จะทำให้สังคมมนุษย์ตกต่ำลง แต่รู้อะไรไหม?...” นางิสะลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่ท้องฟ้ากว้างที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับของดวงดาวมากมาย
“กฎเกณฑ์อะไรพรรค์นั้นน่ะ ห้ามหัวใจที่รักทุกสิ่งของฉันไม่ได้หรอก!” นางิสะแตะที่อกตัวเองเบาๆ “...งั้น เจอกันพรุ่งนี้นะทุกคน ฝันดีนะ ^^”
ความคิดเห็น