มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 10 วิชาอัญเชิญข้ารับใช้

บทที่ 10 วิชาอัญเชิญข้ารับใช้

            หลังจากพักทานอาหารกลางวันกันเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องไปเรียนวิชาต่อไปหรือคือวิชาอัญเชิญข้ารับใช้ที่นักเรียนทุกคนต้องมีเอาไว้สำหรับสถาณการณ์ต่างๆ พวกมิเกลจึงต้องเดินไปถึงปราสาทเรียนที่อยู่ไกลเข้าไปในเขตป่าด้วยเหตุผลประการณ์เดียวที่รู้มา...อันตราย!

            “ ถึงซักที เย่! ” ไลล่าตะโกนลั่นด้วยความดีใจทำเอารีนที่อยู่ใกล้ๆรีบเอามืออุดปากเธอแทบไม่ทัน

            “ เบาๆหน่อยสิ ไลล่า! ” ฟรานด์เตือนเสียงเบา ทั้งหมดมองไปยังปราสาทเรียนแล้วขอบอกคำเดียวที่คิดได้อย่างพร้อมเพียงกันในสมองเลยว่า...โคตรวังเวง!

            “ ฉันว่าเอามาถ่ายทำหนังผีได้อย่างสบายๆ ” มิเกลพูดเสียงเบาอย่างปลงๆให้กับความหลอนของปราสาทเรียน แต่ก็ต้องขวัญผวาด้วยกันทุกคนเมื่อประตูนั้นเปิดออกเองอย่างง่ายดายโดยที่ไม่มีใครซักคนที่เฉียดกรายเข้าไปเปิดมันเลย

            “ สวัสดีนักเรียนที่น่ารัก ฉันศาสตราจารย์ลอเรน จะมาสอนพวกเธอในวันนี้นะจ้ะ เข้ามากันได้เลยจ้า ” ศาสตราจารย์สาวสวยพูดด้วยความยินดี แต่อาจารย์สาวสวยกับปราสาทหลอนๆมันช่างขัดแย้งกันสิ้นดี!

            ภายในปราสาทเรียนกลับโอ่โถงหรูหราสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อเทียบกับภายนอกแล้วนั้นขอบอกเลยว่ามันช่างเหมือนกับบุปผาและสุสานเสียจริง ภายนอกนั้นเหมือนสุสานแต่ภายในกลับงดงามราวบุปผา หนังสือเวทย์มากมายเรียงรายกันอย่างสวยงามบนชั้นหนังสือที่สูงตระหง่านจรดเพดาน โต๊ะเรียนไม้อย่างดีวางเรียงรายครบตามจำนวนคนแล้วแต่จะนั่ง

            “ วันนี้เราจะมาอัญเชิญข้ารับใช้กันนะจ้ะ แต่ก่อนอื่นฉันจะอธิบายการใช้ข้ารับใช้ก่อนนะ ” หลังจากที่นั่งกันตามอัธยาศัยเรียบร้อยแล้ว ศาสตราจารย์สาวก็เริ่มอธิบายเกี่ยวกับข้ารับใช้คร่าวๆพอให้รู้ติดตัวไว้ก่อน

            “ ข้ารับใช้นั้นคือภูติประจำตัวของเรา อาจจะออกมาเป็นในรูปของสัตว์เลี้ยง หรือภูติตัวจิ๊ว ก็ตามแต่ ภูติเหล่านั้นจะแบ่งตามลักษณะได้สามอย่างคือ ภูติระดับสูง ปานกลางและต่ำ ขอให้เข้าใจไว้ด้วยนะจ้ะ ภูติจะแปลงเป็นอะไรก็ได้และแน่นอนจะให้พาเรามาปราสาทเรียนก็ได้เช่นกัน ” คำอธิบายด้านหลังทำเอานักเรียนถึงกับร้องไชโยกันอยู่ในใจที่จะได้ไม่ต้องเดินไปมาให้มันเมื่อยโคตรอีกต่อไป

            “ เวทย์ที่ใช้ร่ายคือ ยูเฟส รีน ฟออัล ข้ารับใช้ของข้าจงออกมา นักเรียนลองดูนะจ้ะ ” หลังจากที่ศาสตราจารย์ร่ายเวทย์ก็ปรากฏเป็นงูตัวมหึมาที่ดูน่ากลัวแต่กลับเชื่องอย่างน่าประหลาด

            ทุกคนลองร่ายเวทย์ดูบ้างก็ได้เป็นสัตว์บ้างภูติบ้างอย่างของไลล่าเป็นภูติตัวเล็กสีเหลืองสวยมีปีกสี่แฉกที่เปล่งประกาย จนศาสตราจารย์สาวถึงกับร้องว้าวออกมาอย่างลืมตัว

            “ นี่มันภูติระดับสูงนี่นา เก่งมากเลยจ้ะ ” ไลล่ายิ้มรับคำชมก่อนจะหันไปสนใจภูติของตนต่อ

            “ ฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก ยูเฟส รีน ฟออัล ข้ารับใช้ของข้าจงออกมา! ” เมื่อมิเกลร่ายจบแสงสีทองก็เปล่งประกายและเมื่อจางหายก็ปรากฏเป็นภูติตัวสีทองที่มีมงกุฎประดับอยู่บนหัวและปีกสิบแฉกทำความเคารพเธออย่างนอบน้อม ศาสตราจารย์สาวแทบลมจับเมื่อเห็น

            “ ภูติในตำนานนี่นา! ” ศาสตราจารย์สาวพึมพำ ภูติในตำนานสัญลักษณ์ของมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ เด็กคนนี้เป็นใครกัน!

            “ สวัสดีอีกครั้งนายแห่งข้า ข้าคือเทพแห่งภูติ มีนามว่าฟรอนเทียร์ เพค่ะ ”

             มิเกลมองภูติของตนเองด้วยความประหลาดใจด้วยความที่ภูติของเธอนั้นแตกต่างจากภูติของไลล่าตรงที่มีมงกุฏสีทองสวมอยู่บนหัวมีผมสีทองยาว และดวงตาสีทอง ชุดที่ใส่เป็นชุดราตรียาวพองๆ ปีกสีทองข้างละห้าแฉกเป็นสิบดูเปล่งประกายโดดเด่นกว่าภูติตนไหนและถือคทาสีทองเอาไว้อย่างสง่างาม แถมบอกชื่อของตนเองด้วยเสร็จสรรพ

            “ ฟรอนเทียร์หรือ ชื่อเพราะจังเลยนะ ฉันชื่อ มิเกล ยินดีที่ได้รู้จักจ้า ” มิเกลแนะนำตัวและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ไลล่าเดินมาหามิเกลอย่างเริงร่า

            “ มิเกลดูภูติของฉันสิ น่ารักมากเลย ” ไลล่าผลักภูติแสนขี้อายของตนเองมาข้างหน้า ภูติสีเหลืองในชุดกระโปรงสั้นๆมีใบไม้พันเป็นเกลียวสวมไว้บนหัวมีตาสีทองเหลือง และผมสีส้ม ดูขี้อายสุดๆดูได้จากการที่ไลล่าต้องผลักออกมาหาเธอ

            “ นี่ภูติของฉัน เซรีน ” ไลล่าแนะนำเมื่อภูติของเธอไม่เอ่ยปากแต่อย่างใดได้แต่ทำหน้าทำตาอายม้วนจนไลล่านึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ

            “ นี่ภูติของฉัน ฟรอนเทียร์ ” มิเกลแนะนำประจวบกับภูติของมิเกลโค้งคำนับอย่างสวยงามราวกับรู้ว่าเธอจะพูดอะไร แต่ภูติของไลล่าได้แต่ทำหน้าอึ้งแต่ก็ไม่พูดอะไร

            “ เอาล่ะ เอาล่ะ ขอให้นักเรียนทุกคนทำความรู้จักกับภูติของตนเองให้มากที่สุด ชั่วโมงหน้าฉันอยากรู้จักภูติของทุกคน ” ศาสตราจารย์สาวเอ่ยขึ้นก่อนจะมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าหมดคาบเรียบร้อยแล้ว มิเกลกำลังเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าก็ต้องตกใจเมื่อในกระเป๋าของเธอมีภูติสีเงินเป็นประกายตนหนึ่งนอนหลับอยู่อย่างสบาย ฟรอนเทียร์ที่ชะโงกหน้าเข้ามาดูก็ต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

            “ นี่ภูติของใครหรือ ฟรอนเทียร์ ” มิเกลถาม

            “ ภูติของท่านไงค่ะ ” มิเกลอยากจะกรีดร้องออกมาเป็นภาษาต่างดาวเสียจริง เธอมีภูติถึงสองตนด้วยกันเลยหรอ! ใครก็ได้ตบฉันที่ บอกทีว่ามันไม่ใช่ความจริง! และแล้วภูติสีเงินก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาและเอามือป้องปาก

            “ อ้าว! ฟรอนเทียร์ ” ภูติสีเงินพูดขึ้นเมื่อเจอฟรอนเทียร์

            “ เจ้ามาทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย ฟรีเทียร์ ” ฟรอนเทียร์ถาม

            “ ข้าเหนื่อย ข้าก็เลยขอหลับหน่อย ข้าพลาดอะไรไปหรือเปล่า! ” ฟรีเทียร์ถามขึ้นและยิ้มแบบขอไปทีให้รอดจากการสอบสวนครั้งนี้

            “ มาก! นี่เจ้านายของพวกเรา ท่านมิเกล ” ฟรอนเทียร์ผายมือมาทางมิเกลที่ยืนเป็นใบ้อยู่ด้านหลัง

            “ อะ เอ่อ สวัสดี ฉันมิเกล ” มิเกลละล่ำละลักตอบ

            นี่ตกลงเธอมีภูติรับใช้สองตน อยากจะเป็นลมจริงๆ..........

__________________________________________________

            ขอโทษผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนะค่ะ(T^T) พอดีว่าไรเตอร์ไปญี่ปุ่นมาค่ะ(^o^) ไปเยี่ยมเพื่อนที่นั่นและก็ถือโอกาสพักผ่อนด้วย ต้องขอโทษจริงๆนะคะ (T^T)