มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 9 วิชาเลือกที่ไม่น่าเลือก

บทที่ 9 วิชาเลือกที่ไม่น่าเลือก

            หลังจากที่รีนถูกรุมตักเตือนเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องไปเรียนคาบต่อไปกันบ้าง วิชาต่อไปคือวิชาเลือกที่พวกเธอยังไม่ได้คิดเสียทีว่าจะเลือกวิชาอะไรบ้างและแน่นอนเหล่าอาจารย์ก็ต้องมาสาธยายถึงวิชาเลือกที่ตนสอนว่าเป็นอย่างไร ดีหรือไม่ สนุกหรือเปล่า ทำเอานักเรียนต่างนั่งหาวไปตามๆกัน สุดท้ายทุกคนก็ตัดสินใจเลือกวิชาที่ตนคิดว่าถนัดไปกันหมดแล้ว แต่มิเกลยังเลือกไม่ได้สักทีเนี่ยสิ!

            “ เธอเลือกอะไรงั้นหรอ มิเกล ” ไลล่าเดินมาถาม มิเกลส่ายหน้าพลางถอนหายใจอย่างคนที่ตัดสินใจไม่ได้ซักทีว่าจะลงเรียนอะไร

            “ เธอว่าวิชาดนตรีเวทย์มนต์กับวิชาภาษาโบราณเนี่ย อันไหนมันน่าสนใจมากกว่ากันงั้นหรอ ” มิเกลถาม ไลล่าก็ได้แต่ทำหน้าปั้นยากเพราะเธอไม่รู้ว่ามันน่าสนใจตรงไหนเลยไอ้วิชายากๆพวกนี้เนี่ย

            และแล้วมิเกลก็ได้วิชาที่ตนจะเรียนซักทีคือวิชาภาษาโบราณซึ่งเธอคิดว่ามันน่าสนุกดีนะถ้าได้ลองอ่านภาษาโบราณหลายๆแบบ จะได้อ่านออกไม่ว่าจะเป็นอะไรแบบไหน เธอเดินไปที่ห้องตามเอกสารที่ได้มาก็พบว่ามันเป็นห้องที่แสนจะเก่าสุดๆ และดูจะไม่สะดุดตาเท่าไหร่ด้วย เธอิดว่าคนที่ลงเรียนน่าจะมีเยอะแต่ที่ไหนได้จากที่ดูในเอกสารมีเธอเรียนเพียงแค่คนเดียวเองนี่นา มิเกลเดินคอตกเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่านั้น จู่ๆลมวูบหนึ่งก็พัดผ่านหน้าเธอไปและตามด้วยเสียงของใครซักคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ

            “ ฉันรู้แล้วว่าเธอจะต้องมาเรียน ” เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อมิเกลหันไปก็เจอท่านผู้ก่อตั้งในชุดสบายๆตามที่ศาสตราจารย์ทั่วไปเขาใส่กันไม่ใช่ชุดที่ดูรุงรังเหมือนวันที่สอบพลังครั้งแรก

            “ ทะ...ท่านผู้ก่อตั้ง! ” มิเกลครางออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา คนอย่างท่านผู้ก่อตั้งเนี่ยนะจะมาในที่แบบนี้เป็นไปไม่ได้อย่างแรงเลยทีเดียว

            “ ผมสอนวิชานี้ ชื่อ รูดอฟ มิคาทอริก เรียกว่า ศาสตราจารย์รูดอฟก็ได้นะ ” ท่าน...เอ้ย!...ศาสตราจารย์รูดอฟแนะนำตัวพลางยิ้มน้อยๆที่ดูแล้วต้องได้ใจสาวๆหลายคนไปครองแน่ๆ

            “ ทะ...ทำไมถึง? ” มิเกลสงสัยหนักเข้าไปอีก ทำไมท่านผู้ก่อตั้งถึงมาสอนวิชานี้ได้ล่ะ!

            “ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ผมสอนมันผิดตรงไหนกัน ” ศาสตราจารย์รูดอฟทำหน้าสงสัย

            “ ปละ...เปล่าคะ ” มิเกลอ้ำอึ้ง รู้สึกเหมือนสรรหาคำพูดไม่ค่อยออกเท่าไหร่

            ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นค่ะ...แค่แปลกใจที่คนอย่างเขามาอยู่ที่นี่เท่านั้นแหละ!...

            มิเกลคิดในใจหากไม่ได้พูดมันออกไปถ้าพูดมีหวังเธอได้ตอบคำถามจนมึนแน่นอนเลยที่เดียวเชียว...

            ศาสตราจารย์รูดอฟยิ้มรับก่อนจะวางกองเอกสารหนาๆลงบนโต๊ะอย่างเบามือและหันไปหาของอะไรบางอย่างต่อ มิเกลมองด้วยความมึนและความแปลกใจที่ถูดซ่อนเอาไว้ด้วยสีหน้าอันยิ้มแย้มของเธอเอง ศาสตราจารย์รูดอฟก็หาของอยู่เช่นนั้นจนมิเกลอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น

            “ เอ่อ ให้ช่วยหรือเปล่าค่ะ? ” เธอถามขึ้น ศาสตราจารย์รูดอฟหันมายิ้มให้ก่อนจะพยักหน้าเหมือนกับอนุญาต มิเกลที่เดินขึ้นบันไดไปตามชั้นหนังสือก็พบกับหนังสือเล่มหนึ่งที่มปกสีคล้ำๆมันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าเธอไม่ติดใจขนาดหยิบมันขึ้นมาดู

            “ ตำนานแห่งโลก...งั้นหรอ ” เธออ่านปกอย่างสนใจ

            “ สนใจหรอ? ” ศาสตราจารย์รูดอฟที่ขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ยื่นหน้าเข้ามาดู ทำให้มิเกลสะดุ้งเล็กน้อย

            “ เอ่อ...ค่ะ ” มิเกลตอบอย่างสนใจใคร่รู้ ศาสตราจารย์รูดอฟยิ้มอย่างมีเลศนัยอย่างรวดเร็วก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติและตอบกลับ

            “ งั้นก็เอาไปอ่านซะสิ ” มิเกลทำหน้าเหวอเล็กน้อย

            “ จะดีหรอคะ? ” เธอถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจซักเท่าไหร่ ศาสตราจารย์รูดอฟยิ้มอย่างอ่อนโยน

            “ ดีสิ ดีมากด้วย หนังสือต้องดีใจมากแน่ๆที่เธออ่านมันน่ะ ” แม้คำตอจะแปลกแต่มิเกลก็หยิบมันมาเปิดอ่านอย่างจดจ่อ ก่อนจะนึกขึ้นได้จึงเอ่ยถาม

            “ ไม่มีใครมาเรียนอีกงั้นหรอค่ะ? ” เธอถามด้วยความสงสัย

            “ ไม่หรอก มีเธอคนเดียวนั่นแหละ ” ศาสตราจารย์ตอบกลับมาราวกับมันคือเรื่องธรรมดาที่เห็นจนชินชา

            “ งั้นปีก่อนก็มีคนเข้าเยอะสินะคะ ” มิเกลลองประมาณดูเพราะเห้นว่าเป็นวิชาที่น่าสนใจดี

            “ ไม่มีหรอก มีเธอเป็นคนแรกเลยล่ะ ” มิเกลต้องอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงเพราะมันไม่มีใครสนใจจะมาเรียนเลยงั้นหรอ ตกลงเธอเลือกวิชาเรียนถูกหรือเปล่าเนี่ย!

            เสียงออดที่ดังขึ้นบ่งบอกว่ามันหมดเวลาเรียนวิชาเลือกแล้วและนักเรียนทุกคนก็ได้รับอนุญาติให้ไปทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารได้แตมิเกลทำหน้าไม่ค่อยชื่นบานเท่าไหร่นักเพราะเธอเอาแต่คิดเรื่องวิชาเลือกที่เธอเผลอเลือกไปอย่างจดจ่อ มือเรียวคว้าหนังสือที่เอามาจากห้องเรียนขึ้นมาอ่าน และก็ต้องพบกับความรู้ที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเกี่ยวกับโลกใบนี้ นั่นทำให้มิเกลเอามาอ่านในเวลาว่างๆตลอดและด้วยความหนายิ่งกว่าอะไรของมันทำเอาไลล่าไม่อยากจะเฉียดกรายเข้าไปใกล้แม้แต่เมตรเดียว

            ช่างเป็นวิชาที่ไม่น่าเลือกจริงๆ....