มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 พลัง

บทที่ 5 พลัง

“ ต่อไป หมายเลขสิบสองและหมายเลขห้า ” มิเกลเดินขึ้นเวทีไปด้วยใจที่สั่นรัว คู่ต้อสู้ของเธอเป็นเด็กสาว

อายุเท่ากันที่ท่าทางแก่แดดเสียงเหลือเกิน ผมสีม่วงอมแดงเข้ากับผิวขาวสวย ใบหน้าน่ารักที่ไม่เข้ากับ

ดวงตาสีม่วงที่เย่อหยิ่ง เธอเดินขึ้นมาพร้อมมิเกลด้วยท่าทางราวกับนางพญา

“ เริ่ม!!! ” เมื่อเสียงประกาศสิ้นสุดลง เด็กสาวก็พุ่งเข้าหาเธอเธออย่างรวดเร็ว ดาบคนในมือของเธอยกขึ้น

รับอย่างรวดเร็ว แต่ดาบต่อมาทำเอามิเกลต้องก้มตัวหลบอย่างหวุดหวิด แต่บางอย่างในหัวบอกให้เธอ

กวาดดาบออกไป เมื่อลองทำตามดาบของอีกฝ่ายก็หลุดออกจากมือ และดาบของเธอก็ไปพาดอยู่บนคอระ

หงส์อย่างรวดเร็ว จนมิเกลยังอดแปลกใจกับตัวเองไม่ได้

“ ผู้ชนะคือ หมายเลขสิบสอง ” เหมือนฝัน มิเกลเดินลงเวทีไปรวมกับไลล่าด้วยท่าทางเหม่อลอย เมื่อไปถึง

ก็เห็นไลล่าพุ่งเข้ากอดเธอจนเซไปเล็กน้อย และก็มีเสียงประกาศดังขึ้นอีก

‘ ขอให้ผู้ที่ผ่านการทดสอบทุกท่านไปรวมตัวกันที่หอประชุมด้านในด้วยคะ ’ เมื่อเสียงประกาศจบลงทุก

คนก็ทยอยเดินเข้าไปในหอประชุมที่อยู่ข้างๆด้วยจำนวนคนที่ลดลงไปเพราะการทดสอบ

                ภายในหอประชุมเป็นห้องที่กว้างกว่าห้องเมื่อกี้นี้มาก ขนาดยืนห่างๆกันซักสองเมตรได้สบายๆ

มิเกลและไลล่าถูกดันไปอยู่ข้างหน้าสุดเพราะจำนวนคนที่เข้ามา ทั้งสองเห็นกลุ่มควันลอยขึ้นมาจากพื้น

หลายกลุ่มและเมื่อหายไปก็กลายเป็นชายหญิงที่ท่าทางจะเป็นอาจารย์ที่อยู่ที่นี่อย่างแน่นอน และหนึ่งใน

นั้นก็เป็นชายหนุ่มวัยประมาณยี่สิบเศษ เขาเดินยิ้มระรื่นที่ทำเอาเหล่าสาวๆที่อยู่ในหอประชุมแทบละลาย

ไปกองอยู่ที่พื้น

“ สวัสดีทุกท่าน ผมคือ ศาสตราจารย์ รูดอฟ มิคาทอลิก ผู้ก่อตั้งโรงเรียนแห่งนี้ครับ ” พูดว่าผู้ก่อตั้งถ้ามิเกล

จำไม่ผิด โรงเรียนนี้น่าจะก่อตั้งมาสองร้อยกว่าปีได้แล้ว ทำให้เธอรู้สึกสงสัยอายุของผู้ก่อตั้งตนนี้เสีย

เหลือเกิน

“ วันนี้เราจะมาทดสอบพลัง และธาตุของทุกท่านด้วยสิ่งนี้ครับ ” เมื่อเขาพูดจบ กำไลสีทองที่ก็ปรากฏขึ้น

เหนือมือของเขา

“ มันคือกำไลทดสอบมนตรา โดยมันจะดึงเอาพลังของทุกท่านออกมาปรากฏให้ทุกคนในที่นี้เห็นครับ ”

เขาว่า และการทดสอบก็เริ่มขึ้น และผ่านไปเรื่อยๆ บางคนมีพลังมาก น้อยต่างกันไป โดยผู้ที่มีพลังน้อย

หรือ มีเพียงธาตุหลักธาตุเดียวก็ต้องไปอยู่ คฤหาสน์แต่ละคฤหาสน์ที่จัดเตรียมไว้ให้ และบางคนที่มีพลัง

มากและหลายธาตุก็ต้องไปอยู่ที่ ปราสาทที่จัดเตรียมไว้ให้เช่นกัน ตอนนี้มิเกลอยากเป็นลมไปเสียจริงๆ

เพราะเธอจะได้รู้ถึงพลังของตนเองก็วันนี้นี่แหละ ความกังวลฉายชัดบนใบหน้าสวย ไลล่าเห็นก็อดปลอบ

โดยการบีบแรงๆที่มือของเธอไม่ได้

“ ไลล่า ฟรอนิไทล์ ” เมื่อเสียงประกาศเรียกไลล่าเดินออกไปช้าๆ เธอเดินไปรับกำไลมาสวมที่ข้อมืออย่าง

รวดเร็ว ใบหน้าไม่ฉายถึงอารมณ์ใดๆ เมื่ออักขระโบราณของกำไลส่องแสง ธาตุทั้งสี่ก็ปรากฏออกจาก

รอบๆตัวของเธอจนแสบตาไปหมด

“ ปราสาทราฟาเอล ” ครูหนุ่มคนหนึ่งเอ่ย ไลล่าหันมาโบกมือให้เธอเล็กน้อยและเดินไปต่อแถว มิเกลยิ่ง

เครียดหนักเข้าไปใหญ่ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรจะทำอย่างไรดี จู่จู่คำเอ่ยของอีริคก็ดังห้องในหัวของเธอ

เป็นตัวของตัวเอง...เธอคิด

“ มิเกล แฟนเทเซีย ” เมื่อชื่อของเธอถูกขาน สายตาและเสียงซุบซิบก็จับจ้องที่เธอเป็นตาเดียว ส่วนเสียง

กระซิบก็ดังขึ้น ทางด้านเหล่าศาสตราจารย์เองก็หันมามองเธอเช่นกัน โดยเฉพาะสวยตาอันยากจะเข้าใจ

ของท่านผู้ก่อตั้งที่มองมาเช่นกัน เธอเดินไปรับกำไลข้อมือมาด้วยมืออันสั่นเทา เธอสวมมันเข้าไปอย่าง

ยากลำบากเพราะมือสั่น เมื่อแสงสว่างเริ่มขึ้น เธอก็รู้สึกเหมือนพลังที่อยู่ในตัวเริ่มรุนแรงจนเจ็บไปหมด

เธอจึงหลับตาเพื่อข่มความเจ็บปวดที่ได้รับ

                ทางด้านเหล่าผู้ที่เฝ้ามองและศาสตราจารย์ พลังทุกธาตุ และพลังสีทองและเงินในตัวของเธอก็พา

กันส่องแสงสว่างจนแสบตายิ่งกว่าของใคร เมื่อแสงหายไปก็เกิดภาพรางๆที่ทำเอาศาสตราจารย์รูดอฟ

ถึงกับอึ้ง

                ร่างบางที่ลอยอยู่ตรงหน้าของมิเกล ใบหน้าที่เหมือนกันราวกับฝาแฝด ที่ต่างกันก็เพียงผมสีทอง

ยาวสยาย ดวงตาสีทองที่เปล่งประกาย และอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ที่สวมใส่ ศาสตราจารย์รูดอฟคิดอย่าง

เลื่อนลอย

ท่านคือ...เขาคิด

                มิเกลถอดกำไลออก เธอเดินไปถามศาสตราจารย์หนุ่มที่ยื่นอึ้งเป็นรูปปั้นไม่หายให้บอกเธอเสียที

“ หนูจะได้อยู่ที่ไหนคะ ” เธอถาม

“ อะ เอ่อ ” ศาสตราจารย์หนุ่มหันไปมอง ศาสตราจารย์รูดอฟเล็กน้อย เมื่อเขาพยักหน้า ศาสตราจารย์หนุ่ม

ก็หันมายิ้มให้เธอเล็กน้อย

“ ปราสาทราฟาเอล ” มิเกลยิ้มดีใจ เธอรีบวิ่งไปหาไลล่าที่ตอนนี้กำลังกระโดไปมาอย่างรวดเร็ว