Fic Reborn&AKB0048 ขอรักเธอได้ไหม?

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

            สึนะมองสึบาสะด้วยความงงงวย แล้วตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่ญี่ปุ่นหรอกหรอ? แล้วทำไมพวกเธอถึงต้องร้องไห้ล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกับอนาคตแบบนี้กันแน่!!!

            “ ญี่ปุ่นน่ะถูกทำลายไปแล้ว ในต้นศตวรรษที่ 21 ได้เกิดสงครามโลกขึ้น และการทำลายระบบนิเวศน์ของมนุษย์ก็ถึงขีดจำกัด ทำให้ต้องมีการอพยพออกจากโลกด้วยเทคโนโลยีท่องดวงดาว และเริ่มยุคใหม่ เรียกว่า ปี Star Calendar 00 ยังไงล่ะ!!! ” สึบาสะบอก

            สึนะรู้สึกเหมือนถูกตบจนใบหน้าชาไปหมด นี่แสดงว่าในอนาคตปี 2021 ไม่มีคำว่าญี่ปุ่นอยู่อีกแล้วสินะ ไม่มี...อีกแล้ว...

            “ แล้วนายมาที่นี่ได้ยังไง? ” เซย์ถามต่อ

            “ บะ บาซูก้าทศวรรษครับ ” สึบาสะหยุดร้องไห้และมองสึนะเหมือนเขาคือคนบ้า จนสึนะต้องรีบอธิบายโดยด่วน

            “ ผะ ผมโดนทดลองกับเทคโนโลยีในสมัยนั้นน่ะครับ ” สึนะโกหกไป ทุกคนไก้แต่มองหน้าเขาอย่างเห็นใจ โดยไม่รู้ว่าที่เขาพูดมาน่ะ โกหกทั้งเพ...

            หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับห้องใครห้องมัน โดยที่นางิสะได้พาสึนะมานอนที่ห้องของเธอไปก่อน โดยที่เขายังนั่งนิ่งเหมือนตุ๊กตาไร้วิญญาณอยู่ตั้งแต่คุณสึบาสะเล่าทุกอย่างให้เขาฟังทั้งหมด

            “ พวกเธอเป็นใครงั้นหรอ? ” สึนะเปิดประเด็นเมื่อนางิสะอาบน้ำเสร็จแล้ว

            “ เป็นไอดอลไง ” นางิสะตอบก่อนจะไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อเป่าผมให้แห้ง

            “ แล้วทำไมต้องเรียกดาวดวงนี้ว่า ดาวแบนสิ่งบันเทิงด้วยล่ะ? ” สึนะถามต่ออีกเพราะเขาไม่เข้าใจ ถึงจะเคยได้ยินเรื่องวิทยากรที่จะพามนุษยชาติย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่ดาวเคราะห์อื่นอย่างเช่นดาวอังคาร แต่เขาไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเธอพูดกันเลย

            “ ก็ตามที่คุณสึบาสะเล่า เพราะว่าตั้งแต่เริ่มยุคใหม่ เรียกว่า ปี Star Calendar 00 ทางสภาได้มีการออกกฎหมายโดยเหล่าพันธมิตร ว่าด้วย “กฎหมายการห้ามสิ่งบันเทิง” เพราะถือว่า สิ่งบันเทิง และเพลง ทำให้ผู้คนลุ่มหลงมัวเมา และจิตใจตกต่ำลง การแสดงบันเทิงทุกรูปแบบกลายเป็นสิ่งต้องห้าม และไอดอลได้สาบสูญไปทีละคน ทำให้จิตใจของผู้คน ตกอยู่ในความมืดมิด และในขณะนั้นเอง เมื่อผู้คนคิดว่าไอดอลได้หายไปหมดแล้ว ก็ได้มีกลุ่มไอดอลกำเนิดขึ้นมา โดยใช้ชื่อตัวเองว่า AKB0048 โดยเป็นกลุ่ม ‘ ไอดอลผิดกฎหมาย ’ ซึ่งสืบทอดชื่อและจิตวิญญาณมาจากกลุ่มไอดอล ในตำนานที่เคยใช้ชื่อว่า AKB48 ” นางิสะเล่าอย่างละเอียด สึนะเริ่มเข้าใจอะไรได้ลางๆแล้ว

            “ แล้วไม่ถูกจับหรอ ในเมื่อมันผิดกฎหมายน่ะ? ” นางิสะวางไดรเป่าผมลง และหันมาประจันหน้ากับสึนะ

            “แน่นอนว่า ทางรัฐบาลได้คิดว่า พวกเราเริ่มมีอิทธิพลต่อผู้คน และได้ตัดสินว่าพวกเราเป็น ‘ กลุ่มผู้ก่อการร้าย ’ ที่ต้องกำจัดทิ้งไป แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ไม่ย่อท้อ พวกเราลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องทุกคนและเวทีของพวกเราจากคนพวกนั้น ” นางิสะพูด

            “ ทำไมล่ะ? ” สึนะก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมพวกเธอต้องทำขนาดนี้

            “ เพราะตราบใดที่ยังมีพวกเขา การที่พวกเขารักในเสียงเพลงและได้ความมีชีวิตชีวากลับคืนมา การดำรงอยู่ของพวกเราก็ไม่มีคำว่าไร้ความหมาย คราบใดที่ยังมีแฟนๆรอคอยพวกเรา พวกเราก็จะสู้ต่อไป แม้จะล้มหรือตายพวกเราก็ไม่มีวันเสียดาย ” นางิสะพูดด้วยสายตาจริงใจทำให้สึนะเหมือนเห็นเขาเมื่อก่อนนี้ เพื่อปกป้องพวกพ้องที่แสนสำคัญต่อให้เขาต้องบาดเจ็บเจียนตายหรือจะตายเขาก็ไม่มีวันเสียดายเลย!!!

            “ งั้นหรอ... ” สึนะพูดแค่นั้นก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าและความเครียดที่ได้รู้ความจริง นางิสะมองเขาด้วยรอยยิ้ม เธอจับเขาลงไปนอนดีๆแล้วห่มผ้าให้

            “ ฝันดีนะ... ” นางิสะกระซิบเบาๆ แล้วก็ต้องหน้าแดงกับสิ่งที่เธอทำเมื่อกี้ เธอส่ายหัวเบาๆแล้วล้มตัวลงนอนบ้าง

            อีกด้านหนึ่งพวกโกคุเทระก็พยายามที่จะพาสึนะกลับมา โดยที่มันเกิน 5 นาทีมาแล้วด้วยตอนนี้ทุกคนก็อยู่ที่ห้องของสึนะส่วนตรงหลางก็คือบาซูกาทศวรรษที่ไปโกคุเทระลงทุนไปตบตีกับแรมโบ้เพื่อเอามาโดยที่เจ้าของก็นอนน่วมอยู่ในอ้อมกอดของเคียวโกะเรียบร้อยแล้ว(อาเมน)

            “ พร้อมแล้วนะ ” รีบอร์นถาม

            “ อืม! ” ทุกคนตอบพร้อมกัน

            “ งั้นไป!!! ” ว่าแล้วทุกคนก็พากันกระโดเข้าไปในบาซูกาทศวรรษกันทีละคน แน่นอนว่านำทัพด้วยรีบอร์นตามสเต็ปเดิมเพราะสึนะไม่อยู่! (เกี่ยวมั้ยเนี่ย?)

            “ฮาฮิ ที่นี่มันที่ไหนคะเนี่ย!!! ” ฮารุตะโกนลั่นป่าจนเหล่านกน้อยใหญ่พากันบินกระเจิงไปคนละทางด้วยความตกใจในเสียงของเจ้าหล่อน

            โกคุเทระมองไปรอบๆด้วยความไม่คุ้นตาในสถานที่ จะว่าญี่ปุ่นก็ไม่ใช่ จะว่าต่างประเทศก็ไม่เชิงอีกนั่นแหละ พอหันไปหารีบอร์นก็พบว่าหลับไปแล้ว!!!

            “ ทำไมหลับได้เวลาขนาดนี้ครับ คุณรีบอร์น!!! ” ในเมื่อหาทางออกไม่เจอ โกคุเทระเลยล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อย เห็นดังนั้นทุกคนจึงทำตามบ้างเพราะมันยังไม่เช้าเลยด้วย

            ทางด้านสึนะที่กำลังนอนหลับสบายก็ต้องตกใจเมื่อแหวนของเขามันร้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อกันไปรอบๆก็พบว่ามันไม่ใช่ห้องของเขา พลันสมองก็ประมาณผลเรื่องเมื่อวานมาเตือนสติในทันใด

            “ เฮ้อ!!! ” เขาถอนหายใจยาว

            “ อ้าว! ตื่นแล้วหรอ? ” นางิสะที่แต่งตัวเสร็จพอดีเดินเข้ามาหา

            “ เอ่อ ครับ ” สึนะพูดเสียงอ่อย นางิสะนึกขำ

            “ ไม่ต้องเป็นพิธีการอะไรมากหรอก เรียกฉันว่านางิสะก็ได้นะ คุณเอ่อ... ” นางิสะจำชื่อ    สึนะไม่ได้จึงลากเสียงยาวเพื่อขอเวลานึก

            “ เรียกผมว่า...สึนะ ก็ได้นะ ” สึนะบอกยิ้มๆ

            “ อื้ม! สึนะคุง ^_^ ” นางิสะยิ้มสวย เหมือนนึกอะไรได้ นางิสะจึงหยิบถึงบางอย่างยื่นให้สึนะ

            “ อะไรหรอ? ” สึนะเปิดถุงอย่างสงสัย ก็พบว่ามันคือชุดของผู้ชายนั่นเองและดูจะพอดีกับตัวเขาด้วยแถมยังเท่ไม่หยอกอีกต่างหาก

            “ ไปอาบน้ำเถอะ ฉันรู้ว่านายยังไม่ได้อาบน้ำเลยใช่มั้ยล่ะ ” สึนะพยักหน้ายิ้มๆพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูที่เธอยื่นมาให้แล้ววิ่งตัวปลิวเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้นางิสะยืนยิ้มอยู่คนเดียวเธอจึงต้องนั่งเล่นกับคิราระไปพลางๆ

            สึนะเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าเหมือนเกิดใหม่ การอาบน้ำอุ่นๆนี่มันดีจริงๆ แต่พอออกมาก็เห็นนางิสะกำลังเล่นกับตัวประหลาดสีชมพูที่ลอยได้ทำเอาเขาหน้าเหวอไปเหมือนกัน

            “ นั่นตัวอะไรหรอ? ” สึนะถาม รู้สึกพักนี้เขาจะถามบ่อยมากเลยแฮะ =_=;;

            “ อ้อ มันคือคิราระของฉันน่ะ สวยมั้ย? ” นางิสะบอกพร้อมกับถาม

            “ อืม สวยดีนะ มันเกิดจากอะไรล่ะ ” สึนะเดินมานั่งข้างๆ

            “ ก็เกิดมาจากความเปล่งประกายและจิตใจของพวกเรายังไงล่ะ แบบนี้นะ ลา ลา ลา~~~” นางิสะร้องเพลง คิราระของเธอจึงเริ่มเปล่งประกาย สึนะจึงพยักหน้าเข้าใจอย่างทึ่งๆ แต่จู่จู่แหวนของเขาก็ร้อนขึ้นมาอีกครั้ง ให้ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่ามีอะไรอยู่ที่ที่เขามาเมื่อวาน

            “ เธอช่วยพาฉันไปที่ที่เธอเจอฉันเมื่อวานได้มั้ย นางิสะจัง ” นางิสะมองสึนะอย่างสงสัยแต่เธอก็พาเขาไปแต่โดยดี

            โกคุเทระรู้สึกได้ถึงแรงสะกิดที่ไหล่ทำให้เขาต้องลืมตาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เจอกับเด็กสาวผมสีฟ้ามองมาด้วยความเป็นห่วง

             “ เฮ้ย! เธอเป็นใคร? ” เมื่อมองไปโดยรอบก็พบว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ในป่าอีกต่อไปแล้วแต่เป็นห้องที่น่าจะเป็นห้องพยาบาลของที่ไหนซักที่

            “ ตื่นแล้วหรอ โกคุเทระ ” รีบอร์นพูดพร้อมกับจิบกาแฟไปด้วย

            “ อ้าว โกคุเทระ ตื่นมาก็เสียงดังเลยนะ 555 ” ยามาโมโตะพูดยิ้มๆโดยที่เขานอนเตียงข้างๆกัน

            “ พวกนายมาได้ยังไงเนี่ย? ” สึนะที่เพิ่งจะเดินเข้ามาได้ถามออกไป

            “ ระ รุ่นที่สิบ! ปลอดภัยใช่มั้ยครับ!!! ” โกคุเทระลงจากเตียงแล้ววิ่งมาหา

            “ อะ อืม ” สึนะพูดยิ้มๆ นางิสะที่ตามหลังเข้ามาก็พูดเสียงหวาน

            “ ท่าทางพวกคุณน่าจะหิวนะคะ ฉันเตรียมอาหารไว้ให้แล้วล่ะ เชิญทางนี้ค่ะ ” นางิสะว่า จิเอริที่นั่งเฝ้าโกคุเทระอยู่จึงลุกออกไปด้วย...

            “ นี่มันหมายความว่ายังไงครับรุ่นที่สิบ แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน??? ”

________________________________________________________________________

ตัวอย่างตอนต่อไป

ตอนที่ 4

ที่นี่มันที่ไหน!!! แล้วทำไมผู้หญิงเต็มไปหมดเลยล่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!