มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4 โรงเรียนคาโรเทเรีย

บทที่ 4 โรงเรียนคาโรเทเรีย

วันนี้มิเกลตื่นเช้ากว่าปกติเหมือนเช่นเคย เธอจัดแจงตัวเองโดยเธอใส่ชุดกระโปรงสีขาวยาว

คลุมเข่า เพราะเธอไม่ค่อยถูกโรคกับกางเกงซักเท่าไหร่ ผมสีชมพูถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อยด้วย

ริบบิ้นสีขาว ดวงหน้าประดับด้วยแว่นตาเปลือยกรอบ ส่วนข้อมือข้างขวาใส่นาฬิกาข้อมือเอาไว้...

ก๊อก ~~ ก๊อก

“ ค่า... ” เธอเอ่ยลากเสียงเล็กน้อยเพราะตอนนี้กำลังง่วนอยู่กับการเช็คสภาพตนเองอยู่ อีริคเปิด

ประตูเข้ามาช้าๆ และเห็นเธอบิดตัวไปมาหน้ากระจกก็อดขำไม่ได้ เธอหันมาหาเขาด้วยสายตาเอา

เรื่องจนเขาต้องรีบหุบยิ้มโดยเร็ว เธอเดินย่างสามขุมเข้ามาหาสายตาบ่งบอกว่าโกรธจริง

“ มีอะไรน่าขำนักหนาคะ ” เธอถามเสียงเย็นที่ทำเอาพ่อบ้านหนุ่มถึงกับขนลุกเกรียวขึ้นมาอย่างหา

สาเหตุไม่เจอ

“ เปล่าครับ อาหารเช้าพร้อมแล้วนะครับ ” เขาเอ่ย เธอจึงยิ้มหน้าระรื่นอีกครั้งและเดินลงไปอย่าง

รวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเป็นอาหารเธอก็อดยิ้มไม่ได้ มาอยู่ที่นี่ก็หลายวันแล้วเธอรู้สึกเหมือนเป็นคนเห็น

แก่กินขึ้นมายังไงอย่างงั้น ก็ช่วยไม่ได้ ก็มันอร่อยหมดเลยนี่นา

“ คุณหนูพร้อมรึเปล่าครับ ” อีริคถาม มิเกลพยักหน้าเพราะเธอนั่งท้องทั้งคืนจนเกือบค่อนสว่างแต่

เธอไม่ง่วงเลยซักนิดเพราะเวทย์แต่ละบทก็น่าสนใจทั้งนั้น

“ ก็นะ มีเวทย์ชั้นสูงบางบทที่ไม่ค่อยเข้าใจซักเท่าไหร่ แต่พอลองท่องเวทย์กลับง่ายกว่าที่คิด ” เธอ

บอกตามความรู้สึก อีริคยิ้มบางๆ ขณะกำลังรินชามะลิให้เด็กสาวเมื่อรินเสร็จเข้าก็จัดการยื่นให้เธอ มิเกลที่

รับน้ำชามาจากมือของอีริคแล้ว เธอก็วางมันลงโดยมีสีหนาครุ่นคิดเล็กน้อย

“ มีอะไรงั้นหรอครับ ” เขาถาม มิเกลถอนหายในเบาๆ

“ ฉันไม่รู้ว่าจะทำได้รึเปล่า การสอบทุกครั้งที่มิเชียนาร่าฉันมั่นใจเสมอ แต่คราวนี้กลับไม่ใช่ ฉันรู้สึกไม่

มั่นใจ จริงๆนะ อีริค ฉันไม่รู้ว่าฉันเองจะมีขีดจำกัดมากแค่ไหน ไม่รู้ว่าตัวเองมีธาตุอะไรแล้วยังไม่รู้ว่าเค้า

จะทดสอบพลังยังไงอีก และฉันไม่รู้ว่าจะสู้คนอื่นได้รึเปล่าน่ะสิ ” เธอระบายความในใจออกมาจนหมด อี

ริคยิ้มเล็กน้อย เขารู้ว่าคุณหนูของเขาต้องกังวลเรื่องนี้มาก ดังนั้นก็ปล่อยให้เธอได้ระบายออกมาให้หมด

ดีกว่าเก็บมันไว้คนเดียว

“ ไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณหนู ขอเพียงแค่คุณหนูเป็นตัวของตัวเองและทำให้เต็มที่ ไม่ว่าผลจะเป็น

อย่างไร คุณหนูก็จะกำหนดมันได้ด้วยความพยายามของคุณหนูเอง ” เขาเอ่ยบอก มิเกลที่ได้ข้อคิดมาจึงยิ้ม

กว้างจนเห็นฟันขาวเรียงสวย

นั่นซินะ เป็นตัวของตัวเองนี่แหละดีที่สุด...เธอคิด

                รถม้าเพกาซัสแล่นออกจากปราสาทไปสู่ถนนใหญ่ที่มีรถม้ามากมายจากหลายตระกูลอยู่เต็มไป

หมด จนการจราจรถึงกับเกือบเป็นอัมพาตกันไปเลยทีเดียว รถม้าของเธอแล่นเข้าไปสู่ประตูใหญ่ และหยุ

อยู่หน้าอาคารหนึ่งซึ่งเธอคิดว่าใหญ่พอสมควร และแน่นอนรถม้าของเธอก็เป็นจุดสนใจอีกเช่นเคย ถ้าเธอ

เป็นคนธรรมดาคงจะเผลอคิดเหมือนกันว่าจะเด่นไปไหนกัน...ละมั้ง เธอเดินขึ้นอาคารไปลงทะเบียนแต่

กว่าจะเจอก็ทำเอาเธอถามทางจนเมื่อยปากและปวดขาจะแย่ ห้องลงทะเบียนเป็นห้องกว้างๆที่ยัดคนซักสี่

ร้อยคนได้สบายแถมไม่เบียดกันด้วย เธอเดินไปตรงที่รับลงทะเบียน เมื่อเขายื่นปากกาขนนกมาให้ทำเอา

เธอเหวอไปเล็กน้อยเพราะความ...ใช้ไม่เป็น...เมื่อเซ็นชื่อและกรอกรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเสร็จเรียบร้อย

คนคุมการสมัครก็ยื่นหมายเลขมาให้เธอ ซึ่งเธอได้หมายเลขสิบสอง เมื่อได้แล้วเธอก็เดินไปนั่งรออยู่ที่มุม

หนึ่งของห้อง แต่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นเด็กสาวคนหนึ่งเข้า เธอมีผมสีคาราเมลหยักศกสั้นประบ่า

ผิวสำน้ำนมและดวงตาสีเขียวมรกต ที่แสนคุ้นตา สงสัยเด็กสาวจะรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาไปจึงหันกลับมา

ดวงตาของเด็กสาวเบิกขึ้นเล็กน้อยและก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มๆ เด็กสาวรีบวิ่งมาหาเธออย่างรวดเร็ว

จนมิเกลอดตกใจไม่ได้

“ เอ่อ เธอคือ ” มิเกลอดแปลกใจไม่ได้

“ เธอลืมฉันแล้วหรอ คนที่เธอไปช่วยจากกลุ่มอันธพาลไง ” เมื่อเด็กสาวพูดถึงตรงนี้ความทรงจำของมิเกล

ก็ค่อยๆเรียบเรียงภาพของเมื่อวานช้าๆ

“ เธอคือไลล่าใช่มั้ยเนี่ย ” เด็กสาว หรือ ไลล่าพยักหน้าและยิ้มจนดวงตาโค้งสวย ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่นาน

มาก จนกระทั่งผู้เข้ารับการทดสอบมากันจนเกือบเต็มห้อง เมื่อทุกคนลงทะเบียนกันเสร็จเรียบร้อยจนหมด

ก็มีเสียงประกาศของผู้คุมการสมัครดังขึ้น

“ ขอให้ผู้เข้าสอบทุกคนจำหมายเลขของตนไว้ให้ดี เราจะทำการทดสอบพลังของทุกท่านโดยให้ทุกท่าน

ประลองกันเองคะ ” ผู้คุมการสมัครเอ่ย ทุกคนจึงรีบดูหมายเลขของตนทันที

“ เธอหมายเลขอะไรนะ ” ไลล่าถาม

“ สิบสอง เธอละ ” เธอถามกลับ

“ สิบสาม เราต่อกันเลยนะ ” ไลล่าว่า ไม่นานการสอบจึงเริ่มต้น ทุกคู่ชนะผ่านไปบ้างก็แพ้บ้างก็ชนะปนเป

กันไปหมด จนเหลือเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในห้องแน่นอนรวมถึงมิเกลและไลล่าด้วย

“ หมายเลข สิบสาม และหมายเลข สามสิบ ” คู่ต่อสู้ของไลล่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสันทัด เขาเดิน

ขึ้นเวทีมาด้วยท่าทีองอาจ

“ เริ่ม!!! ” เมื่อสิ้นเสียงผู้คุมการสอบ ทั้งสองก็ยืนดูเชิงกันเล็กน้อยไม่นานักเสียงดาบปะทะกันก็ดังขึ้นโดยผู้

เริ่มคือชายหนุ่ม ส่วนไลล่านั้นได้แต่ตั้งรับ มิเกลคิดว่าเธอคงกำลังหาช่องโหวอยู่แน่นอน และพริบตาเดียว

เท่านั้น ไลล่าก็ยกดาบของตนเองปัดดาบของคู่ต่อสู้ออกไปและเอาดาบไปพาดคอคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็ว

“ ผู้ชนะคือ หมายเลขสิบสาม ” ไลล่ากระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ

“ ต่อไป หมายเลขสิบสองและหมายเลขห้า ”