มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 ปราสาทแฟนเทเซีย

บทที่ 2 ปราสาทแฟนเทเซีย

                เด็กสาวอยากตบหน้าตัวเองอยู่หลายครั้งหลายครา เมื่อชายหนุ่มพาเธอมายังโลกที่ชื่อ แฟนทาสติกอะไรนั่น ด้วยสิ่งที่

เธอคิดว่าไม่เคยมีอยู่บนโลก สิ่งที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้ หรือสิ่งที่พวกอนิเมะชอบเอามาทำเป็นการ์ตูนสาว

น้อยจอมเวทย์ที่เชียน่าชอบพาเธอไปดู...สิ่งที่เรียกว่า...เวทย์มนต์

“ คุณทำได้ยังไงคะ ” เธออดปากถามไม่ได้

“ เวทย์มนต์ ไงละครับ ” เขาตอบตามที่เธอคิด เพียงแต่ว่า...

“ มันไม่น่ามีจริงนี่นา ” เธอบอก ก็ทั้งชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยเห็นเวทย์มนต์เลยนี่นา ไม่แปลกหรอกที่เธอจะคิดเช่นนี้

“ เวทย์มนต์เป็นสิ่งที่องค์มหาเทพทรงประทานให้พวกเรา เอาไว้ต่อกรกับจอมปีศาจ แต่จริงอยู่ที่พวกเรามีเวทย์มนต์ แต่เวทย์

บางบทพวกเราก็ไม่สามารถใช้ได้ ” ชายหนุ่มเล่า มิเกลจึงสงสัยหนักเข้าไปอีก

“ ทำไมละคะ ” เธอถาม ชายหนุ่มยิ้มบางๆ

“ เพราะพวกเรามีพลังเวทย์ที่มีขีดจำกัด หากใช้พลังเกินตัวก็หมายถึงชีวิตของพวกเราจะดับสูญ และเวทย์ชั้นสูงบางบทก็ใช้

พลังมหาศาลเกินกว่าที่ร่างกายของพวกเราจะทนไหว เวทย์พวกนั้นจึงถือว่าเป็นเวทย์ต้องห้ามที่พวกเราไม่สามารถที่จะ

ใช้ได้...ยกเว้นคุณ... ” คำสุดท้ายที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมาช่างเบาราวกับจะหายไปพร้อมกับอากาศได้ทุกเมื่อ

“ คุณพูดว่าอะไรนะคะ ” เธอได้ยินไม่ค่อยชัดจึงถามย้ำแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มบางๆเท่านั้น ระหว่างที่พวกเธอกำลังนั่งอยู่

บนสิ่งที่ชายหนุ่มเรียกว่า...รถม้าที่ดูจะไม่ค่อยเหมือนซักเท่าไร เพราะว่า สิ่งที่ลากรถอยู่นั้นหาใช่ม้าไม่ แต่มันเป็นสัตว์ใน

ตำนานของกรีกโรมัน...เพกาซัสสีขาวสวย และเท่าที่เธอสังเกตตามข้างทาง จะมีแต่เหล่าผู้คนมองมาที่รถม้าที่เธอนั่งอย่างอึ้ง

แปลกใจ และสนใจ กันทั้งนั้น...

“ ทำไมทุกคนถึงจ้องมองรถม้าที่เรานั่งแบบนั้นละคะ ” เธอถาม ชายหนุ่มยิ้มและเอ่ยตอบแบบปนขำ

“ ก็ เพกาซัสเป็นม้าที่มีตัวเดียวในโลกนี้นะครับ ” มิเกลอึ้งจนแมลงวันจะบินเข้าปากได้เป็นฝูง...ตัวเดียวในโลก...คำนี้ช่างเป็น

คำที่ทำเอาเธออยากเป็นโรคหัวใจขึ้นมาจริงๆ ขนาดรถม้ายังเป็นเพกาซัส แล้วจะมีอะไรที่ทำให้เธออึ้งได้นอกจากนี้

อีกมั้ยเนี่ย!!!

                เพียงไม่นานรถม้าที่ขับเคลื่อนด้วยเพกาซัสก็ค่อยๆวิ่งเข้ามาจอดในปราสาทสีขาวที่มีเนื้อที่กว้างใหญ่ไพศาลล้อมรอบ

ด้วยทุ่งดอกไม้นานาพันธุ์ ชายหนุ่มลงไปจากรถม้าและผายมือให้เธอลงตามไป เมื่อเธอลงมาก็ต้องอึ้งในความใหญ่และ

สวยงามของปราสาท เมื่อเข้าไปด้านในเธอก็ต้องตะลึงในความกว้างที่เรียกได้ว่าเดินกันทั้งวันก็ไม่ชนกันเห็นจะได้ แถมของที่

อยู่ภายในก็ท่าทางจะมีราคาสูงลิบแบบยอดเขาเอเวอร์เรสแน่ๆ เหล่าคนใช้ต่างเดินออกมารับเป็นแนวยาวจนถึงบันได

“ ยินดีต้อนรับกลับคะ คุณหนู  ” เธอทวนคำเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนแทบจะชิดกันอยู่แล้ว

“ คุณหนูหรอ...??? ” เธอหันไปมองชายหนุ่มข้างๆอย่างสงสัย เขาที่เห็นสายตานั้นก็ตอบคลายความข้องใจของเธอ

“ ก็คุณเป็นคุณหนูแฟนเทเซียนี่ครับ ” เขาบอก มิเกลพยักหน้าเข้าใจ ชายหนุ่มนำเธอขึ้นไปชั้นบน เขาเดินไปเปิดประตูห้อง

หนึ่งออกมา เมื่อเธอลองเดินเข้าไปก็พบกับห้องที่กว้างขวางที่มีข้างของเครื่องใช้วางเรียงรายทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวและทองที

ดูหรูหราและคลาสสิก เธอเดินไปดูตู้เสื้อผ้าก็พบกับชุดกระโปรงสวยๆสีขาวล้วนและมีชุดสีชมพู ฟ้า เหลืองที่เป็นสีอ่อนๆเต็ม

ตู้ไปหมด บนโต๊ะเครื่องแป้งก็มีของที่เธอจำเป็นต้องใช้อยู่เช่นกัน...

“ ต่อไปนี้ที่นี่จะเป็นห้องของคุณนะครับ คุณหนู และผมคือพ่อบ้านของคุณ ” เมื่อรู้ว่าเขาเป็นพ่อบ้าน มิเกลก็พึ่งนึกอะไรออก

มาจึงเอ่ยถาม โดยที่ลืมถามมานาน

“ ขอโทษนะคะที่พึ่งถาม คุณชื่ออะไรคะ ” ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆให้และตอบ

“ ผมชื่อ อีริค คอนเรียส ครับ ” เธอพยักหน้า และแย้มรอยยิ้ม ใบหน้าที่กระทบกับแสงทำให้เกิดเป็นวงออร่า จนคนที่มองดูใจ

ลอย ชายหนุ่มออกจากห้องไปและเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขาเดินไปห้องเอกสารและหยิบบางอย่างออกมาจากกองเอกสารใน

ห้องของเขา

ก๊อก ~~ ก๊อก

“ เชิญคะ ”

“ ผมเอาเอกสารมาให้ครับคุณหนู ” มิเกลต้องแปลกใจอีกครั้ง

“ เอกสารอะไรคะ ” เธอถาม

“ เอกสารสำหรับสมัครสอบเข้าโรงเรียนใหม่ครับ ” อีริคบอก เธอเดินไปหยิบเอกสารออกมาดูและนั่งอ่านบนโต๊ะหนังสือ ชาย

หนุ่มเดินออกจากห้องไปเตรียมของต่อ...

“ อืม โรงเรียนคาโรเทเรียงั้นหรอ ”  เธอนั่งอ่านเอกสารอย่างขมักเขม่น ในเมื่อมาอยู่ในโลกที่มีเวทย์มนต์ทั้งที ต้องลองให้มัน

ครบซะหน่อย เดี๋ยวมาไม่ถึง...เธอคิดในใจอย่างนึกสนุก แต่มีสิ่งเดียวที่เธอไม่แน่ใจว่าจะมีเหมือนคนอื่น

“ เวทย์มนต์งั้นหรอ ” เธอเอนตัวพิงกับเก้าอี้นุ่มและเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง และหลับตาลงช้าๆนึกถึงเรื่องในวันเก่าๆก่อนที่

เธอจะมาอยู่ที่นี่ได้เพียงไม่นาน

“ ตอนนี้เชียน่าจะเป็นยังไงบ้างนะ ” เธอพึมพำออกมาเบาๆ และมองไปยังดวงดาวที่ทอแสงระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า เธอตบ

หน้าตัวเองเบาๆและหันไปอ่านเอกสารต่อ

“ รู้สึกว่าจะไม่มีสอบข้อเขียนนะเนี่ย ดีจังแฮะ แต่เสียอย่างเดียวรับแต่พวกที่มีพลังสูงๆ ถ้าเราพลังน้อยมาหรือไม่มีจะทำไงดีละ

เนี่ย ” เธอถึงหัวตัวเองเหมือนคนบ้าที่ไม่ชอบหวีผม แต่สิ่งที่ทำให้เธอยิ้มได้ก็มาถึง

“ คุณหนูครับ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วนะครับ ” เธอรีบเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอย่างรวดเร็วและหยิบชุดกระโปรงคลุมเข่าสีขาว

ที่แขนพองเป็นตุ๊กตาออกมาใส่ และเดินลงไปทานอาหารเย็น

                ชุดกระโปรงสีขาวพลิ้วไหวตามจังหวะการก้าวเดิน ผมสีชมพูสวยถูกรวบไว้ด้านหลัง ดวงหน้างามพิสุทธิ์ที่แย้มรอยยิ้ม

เมื่อเห็นเขา ใบหน้าที่ทุกคนในปราสาทต้องพูดถึงกันไม่ขาดปาก มิเกลเดินเข้าไปในห้องอาหารที่กว้างมาก อีริคพาเธอเดินไป

นั่งที่หัวโต๊ะ ไม่นานอาหารน่าทานมากมายก็ถูกนำมาจัดวางบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว มิเกลไม่รอช้าเธอรีบกินอย่างเอร็ดอร่อย และ

แน่นอนของตบท้ายที่เธอชอบหลังจากทานอาหารก็คือ ชามะลิหอมๆนั่นเอง

“ นี่คุณอีริค ” เธอเอ่ยถามพ่อบ้านข้างตัว

“ ครับ ”

“ คุณว่าฉันจะมีเวทย์มนต์เหมือนคนอื่นเขารึเปล่า ” เธอถาม ใบหน้าฉายแววแห่งความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ มีสิครับ เพียงแค่นึกถึงมันเท่านั้น พลังในตัวของคุณหนูก็จะปรากฏขึ้นมาเอง เพราะว่ามันคือ...พลังของท่านเอง ” แม้จะ

สงสัยในประโยคท้าย แต่เมื่อรู้ว่าเธอก็มีพลังกับเขาเหมือนกัน ทำให้รอยยิ้มคืนกลับมาสู่ใบหน้าสวยนั้นอีกครั้ง...

                กลางดึกมิเกลที่กำลังจะเข้านอน เธอเอามือไปแตะสร้อยทองที่คอพบว่ามันอบอุ่นอย่างน่าประหลาด และทำให้เธอ

หลับไปอย่างรวดเร็ว

พรุ่งนี้คงจะ...สนุกแน่นอน

_______________________________________________________________________-

เย่ ตอนที่ 2 แล้วนะคะ ชอบไม่ชอบยังไง ติชมกันด้วยนะคะ ^ o ^ b