มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 โลกใหม่

บทที่ 1 โลกใหม่

                15 ปีผ่านมา...

                กริ๊ง...!!!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ส่งผลให้ร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่น เธอยังร่างลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบาง ดวงตา

พร่ามัวเพราะเพิ่งตื่นนอน หัวสมองเบลอๆทำให้เด็กสาวต้องนั่งอยู่นานกว่าสมองจะปรับตัว เมื่อสมองปรับตัวดีแล้วและสายตา

เริ่มชินกับแสงสว่างภายในห้อง เธอจึงเดินไปคว้าผ้าขนหนูและหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

                สิบนาที่ผ่านมา หญิงสาวเดินออกมาอีกครั้งในชุดใหม่ เสื้อเชิ้ตสีขาวผูกโบสีชมพูขลิบทอง กระโปรงสีชมพูมีระบายสี

ขาว เสื้อสูทด้านนอกเป็นสีแดงสลับชมพู ตรงอกเสื้อด้านขวาปักอักษรย่อของโรงเรียน ปลอกแขนสีขาวด้านขวาปักดาวเอาไว้

หนึ่งดาว บ่งบอกว่าเธออยู่ปีหนึ่ง กระเป๋านักเรียนสีดำถูกหยิบขึ้นมาถือเอาไว้ และเดินลงไปยังห้องอาหารทันที

                ภายในห้องอาหาร เด็กสาวที่ก้าวเข้ามาใหม่ต้องทึ่งกับความน่าทานของอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า

“ หืม น่าทานจังเลยคะ คุณป้า ” เด็กสาวเอ่ย หญิงชราที่กำลังง่วนกับการทำอาหารอยู่ในครัวหันมายิ้มให้

“ ถ้าน่าทานก็ต้องรีบทานนะคะคุณหนู เดี๋ยวสาย ” หญิงชราเอ่ย เด็กสาวจึงเริ่มทานอาหารจนหมดและตบท้ายด้วยชามะลิหอม

กรุ่น เมื่อเหลือบมองนาฬิกาเธอก็รีบคว้ากระเป๋าและเดินไปขึ้นรถ หญิงชราเดินมาส่งและเอ่ยบอก

“ วันนี้กลับเร็วหน่อยนะคะ มีแขกจะมาเยี่ยมคะ ” หญิงชราบอก เด็กสาวพยักหน้า และขึ้นรถไป รถคันหรูแล่นออกจาก

คฤหาสน์หลังใหญ่ไปยังโรงเรียนชื่อดังของรัฐวาลเน่ โรงเรียนมิเชียนาร่า

                เมื่อรถแล่นมาถึงเด็กสาวก็ลงจากรถไป แต่ยังมิวายหันมาบอกคนรถ

“ วันนี้หนูกลับเร็วหน่อย ช่วงประมาณบ่ายสาม ช่วยขับรถมารอเลยนะคะ ” คนรถพยักหน้าเธอจึงปิดประตูและเดินเข้าไปใน

โรงเรียน และเป็นเวลาที่เพื่อนซี้ของเธอเดินเข้ามาหา

“ ไง มิเกล ”

“ ไง เชียน่า ” เธอเอ่ยทักเพื่อนสาว

“ วันนี้จะกลับเร็วรึเปล่า ” เชียน่าถาม มิเกลพยักหน้า

“ อืม เห็นว่าจะมีแขกมานะ เลยต้องกลับเร็วหน่อย แล้วเธอละ ” มิเกลถามอีก เชียน่านิ่งไปสักพักจึงตอบ

“ ก็ไม่นะ เฮ้อวันนี้ขี้เกียจเรียนจังเลยอะ ” เชียน่าบอกพลางบ่นไปตลอดทางที่จะเดินไปห้อง มิเกลเดินไปหัวเราะไปอย่างกลั้น

ไม่อยู่ แต่ทำไมนะ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า...มันคือความทรงจำที่ดีเหลือเกิน

                ตกเย็นเธอเดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมกับเชียน่า ทั้งสองเดินคุยกันมาตลอดทางจนถึงทางที่ต้องแยกกันทั้งสองเอ่ย

ลากันเล็กน้อย มิเกลเดินมาขึ้นรถ เธอหันไปมองที่โรงเรียนของเธอราวกับจะมองเป็นครั้งสุดท้าย ความรู้สึกในใจช่างสับสน

ระหว่าง ความอาลัย และความปิติยินดีที่จะพบอะไรบางอย่าง...

                รถคันหรูแล่นเข้ามาจอดในคฤหาสน์อย่างช้าๆ เธอก้าวลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว เมื่อหันไปที่โรงจอดรดก็ไม่พบว่ามี

รถคันไหนมาจอดอยู่เลยแม้แต่น้อย เธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างสงสัย ทว่าเมื่อเดินเข้าไปในห้องรับแขกเธอก็ต้องชะงัก เมื่อคน

ที่กำลังนั่งคุยกับหญิงชราที่เป็นแม่บ้านใหญ่ของเธออย่างออกรถ เป็นชายหนุ่มน่าตาดีที่เข้าขั้นคำว่า หล่อขั้นเทพ ผมสีเงินซอย

ระต้นคอ ดวงตาคมสีดำดุจรัตติกาล ริมฝีปากบางเฉียบ จมูกโด่งเป็นสัน ทำไมเธอถึงรู้สึก...คิดถึงมากมายขนาดนี้

                ทางด้านชายหนุ่มเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องตนมาตั้งแต่เมื่อกี้จึงหันไปมอง ก็พบกับเด็กสาวในชุดนักเรียน ผมสีชมพู

เงางามถึงเข่า ดวงตาสีทองงดงามที่เปล่งประกายมีเสน่ห์และอำนาจ ริมฝีปากบางสีกุหลาบ ผิวขาวราวกับหิมะ ใบหน้าสวย

พิสุทธิ์ เข้าขั้นเทพีแห่งความงาม กำลังมองมาที่เขาด้วยความสงสัย และสิ่งที่แฝงมากับความสงสัยนั้นคือ ความไว้วางใจและ

ความคิดถึง เขายิ้มให้เธอบางๆ หญิงชราหันไปมองตามก็ยิ้มขึ้น

“ คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ ” หญิงชราว่าและเดินไปหยิบกระเป๋าที่ตกลงไปนอนอยู่บนพื้นพรมนุ่มขึ้นมาปัดเล็กน้อย

“ อะ คะ ” เธอยิ้มรับ หญิงชราเดินนำเธอให้ไปนั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม ทางด้านชายหนามเองก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ซึ่งรอยยิ้ม

นี้เหมือนเธอเคยเจอที่ไหนซักแห่ง เมื่อนานมาแล้ว

“ เอ่อ ขอโทษนะคะ ” เธอเอ่ย

“ ครับ ” ชายหนุ่มขานรับ

“ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าคะ ” เธอถามตรงๆและไม่อ้อมค้อม ชายหนุ่มหลับตาลงเล็กน้อยและส่ายหน้า

“ เปล่านี้ครับ ” เขาตอบอย่างสุภาพ

“ คุณคงเป็น คุณ มิเกล แฟนเทเซีย สินะครับ ”

“ คะ ” เธอบอก ชายหนุ่มจึงเริ่มเข้าเรื่อง

“ ผมคือ ผู้ที่จะมารับคุณไปดูแล ตามคำสั่งเสียของคุณพ่อและคุณแม่ของคุณหนูครับ ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่อ้อมค้อมเช่นกัน

เด็กสาวนิ่งไปชั่วขณะ เมื่อได้สติเธอปรับสีหน้าเล็กน้อยและเอ่ยถาม

“ คำสั่งเสีย?? ” เธอทวนคำ

“ ครับ เราจะรับคุณหนูไปยังโลกที่ชื่อว่า แฟนทาสติก ทีที่คุณหนูจะใช้ชีวิตของตนเองได้เต็มที่ ”ชายหนุ่มตอบ ทำเอาเด็กสาว

ถึงกับอึ้ง เพราะโลกที่เคยได้ยินเพียงชื่อ และมีเพียงแค่ในตำนานเท่านั้น กลับมาถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างง่ายดายโดยชายหนุ่ม

ที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าเธอคนนี้...

                ชายหนุ่มกวาดมือเป็นวงเวทย์สีเงินขึ้นมาหนึ่งวง เมื่อวงเวทย์หายไปก็เหลือเพียงประตูบานใหญ่สีทองอร่าม เขาเปิด

ประตูออกและผายมือเชิญเธอให้เข้าไป ทั้งที่เริ่มกลัว แต่ร่างกายของเธอก็ขยับไปเองโดยอัตโนมัติ เมื่อเข้าไปเธอก็เจอแสงสว่าง

แสบตา เธอเอามือป้องตาเล็กน้อย แสงสว่างค่อยๆหายไปเหลือเพียงโลกที่เต็มไปด้วยสีเขียวขจีของทุ่งหญ้า บ้านเรือน กำแพง

เมือง และรถม้ามากมายที่กำลังวิ่งอยู่บนถนน และสิ่งที่ชายหนุ่มกล่าว

“ ยินดีต้อนรับกลับสู่มหานครแห่งเวทย์มนต์ มหานครแฟนทาสติก ”