มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 16 ความจริงที่เปิดเผย!

บทที่ 16 ความจริงที่เปิดเผย!

“ ขอโทษที่มาช้า...ค่ะ... ” เสียงหวานแต่กลับเย็นเยียบอย่างน่าประหลาดของเด็กสาวในชุดนักเรียน ทว่า!!!...ดวงตาของเธอ...กลับหม่นแสง!!!

“ ไลล่า!!! ” มาคัสเอ่ย แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเธอเป็นอะไร แต่เขากลับ...พูดไม่ออก!!!

“ วันนี้...ความจริงจักถูกเปิดเผย! ” เสียงของไลล่าแปรเปลี่ยนเป็นเสียงอันแสนทรงอำนาจ ฟังแล้วขนลุกยังไงพิกล ในความรู้สึกของมิเกลตอนนี้ เธอกำลังเตรียมใจ!!!

“ หมายความว่ายังไง!!? ” เธอไม่เข้าใจ ทำไม...ไลล่า!!!

“ ข้าไลล่าเอ๊ะ! ไม่สิ ศาสตราแห่งข้าจงสดับ จงเผยร่างของเจ้าออกมาต่อหน้าข้า จอมปีศาจ เจสสิกา เซนต์เลอแวนเนีย ผู้เป็นนายแห่งเจ้า!~  ” แสงสีดำปกคลุมไปทั่วบริเวณ ร่างของไลล่าลอยขึ้นไปอยู่เหนือพื้น เรียกได้ว่าลอยอยู่กลางอากาศ ศาสตราสีดำทมิฬที่เต็มไปด้วยไอแห่งความชั่วร้ายแสนน่ากลัว ผมสีคาราเมลนั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทหยักลอนถึงกลางหลัง ดวงตาสีมรกตคู่สวยนั้นค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสีดำที่ดูไร้ชีวิตชีวา ชุดนักเรียนแสนสดใสกลายเป็นชุดราตรีสีดำยาวจรดเท้า ตรงกลางอกประดับด้วยคริสตัลสีแดงเลือด!!!

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุดเจ้าก็ขวางข้าไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ซาเรส!!! ” เสียงไลล่านั้นกังวานไปทั่วพื้นที่ ดวงอาทิตย์ที่กำลังสว่างสดใสถูกเมฆหมอกแห่งความมืดบดบังไปเสียสิ้น!!! คทาสีดำทมิฬโผล่ออกจากไอหมอก ไม่ทันที่จะเอ่ยร่ายเวทย์ใดๆ จู่จู่ วงเวทย์สีเงินสามชั้นก็ปรากฏขึ้นขั้นกลางระหว่างไลล่าและพวกเธอ อีริคโผล่ออกมาจากวงเวทย์นั้นในชุดสีขาวอมเทา ผมสีเงินนั้นดูเรียบกว่าปกติ กลางหน้าผากก็ประดับด้วยคริสตัลสีฟ้าใส ดวงตาดูเปล่งประกายล้ำลึกกว่าครั้งไหนๆที่เธอพบเขา

“ อีริค! ” ไลล่าหรี่ดวงตามองอีริคอย่างเกลียดชังปนสงสัย

            “ ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ คุณหนู? ” อีริคเดินมาทางมิเกลอย่างรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะทักตอบร่างบางที่ลอยเด่นอยู่เลยแม้แต่น้อย

            “ หรือว่า... ” ไลล่าพึมพำเสียงแผ่ว และมองไปทางที่มิเกลยืนอยู่ ความแค้นที่สั่งสมมานานกว่าพันปีค่อยๆปะทุขึ้นมาจนยากจะควบคุม ดวงตาสีดำหม่นจึงเต็มไปด้วยความแค้นมองมาที่มิเกลอย่างไม่ปิดบังใดๆ

            “ ฮึ...น่าสมเพชยิ่งนัก ที่เจ้าต้องมาอยู่ในร่างที่ไม่สามารถทำอะไรข้าได้เช่นนี้! ” รอยยิ้มเหยียดหยันถูกส่งมาให้มิเกลที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นไม่หาย

            “ งั้นข้าจะสงเคราะห์หน่อยล่ะกัน!...ออกมาสิ สมุนของข้า!!! ” ไลล่าตะโกนพร้อมกับยื่นมืออกมาร่ายเวทย์ขมุบขมิบ ชั่วอึดใจ เงาสีดำก็แผ่ขยายไปทั่วห้อง ร่างของซากศพจำนวนมากผุดขึ้นมาจากหมอกควัน มากมายจนน่ากลัว!

            “ คุณหนู!/นายท่าน! ” อีริคและศาสตราจารย์รูดอฟเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูกังวลราวกับโลกกำลังจะพังทลาย

            “ โอ้ๆๆ...สำหรับเทพทั้งสอง ข้าก็มีของเล่นให้เช่นกัน! ข้ารับใช้คนสนิทของข้า ราดาล และ ซูเซีย พวกนางทั้งสองจะมาเป็นคู่ต่อสู้ให้กับเจ้า! ” ไลล่าพูดจบร่างของสตรีสองนางก็ปรากฏ สตรีนางแรกมีดวงตาสีฟ้าหม่นและผมสีฟ้าที่ถูกคลุมทับด้วยผ้าบางๆสีดำ มาในชุดแสกสีดำสลับม่วง คนที่สองมีผมสีน้ำตาลไหม้และดวงตาหม่นแสงสีเดียวกัน บนหัวนั้นประดับด้วยมงกุฎสีดำ มาในชุดเดรสสีดำสลับส้ม ใบหน้างามทั้งสองนั้นดูไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง และมันก็สร้างความลำบากใจแก่เทพทั้งสองได้อย่างง่ายดาย...

            “ หนอย!!!! ” ศาสตราจารย์รูดอฟพูดออกมาเบาๆ บนใบหน้าเริ่มมีเหงื่อผุดพราย

            “ มิเกล ทั้งนี้! ” มาคัสจูงมิเกลที่ยังไม่ได้ปลดผนึกศาสตราให้มาอยู่ตรงกลาง ส่วนพวกเขาจะขอปกป้องเธอเอง แต่เหล่าซากศพที่มีอยู่มากมายนี้ก็ยากจะรับประกันว่าพวกเขาจะจัดการได้หมด จะลองใช้เวทย์มนต์ก็ไม่ได้เพราะพวกนี้มันสามารถดูดซับเวทย์ได้ทำให้ต่อสู้ลำบากพอตัว!

            ปัง! ปัง!

            ฉึก! ฉึก!

            เคร้ง! เคร้ง!

            เสียงของการต่อสู้ดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด มิเกลตอนนี้เธอบอกไม่ถูกว่าในใจรสชาติมันเป็นเช่นไร ผิดหวัง? เสียใจ? หรืออะไรก็ตามแต่... ในตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถดึงสติของเธอกลับมาได้ แม้ว่าจะมีกองทัพซากศพมากมายมากองอยู่ตรงหน้าก็ตามที หรือแม้แต่เพื่อนของเธอที่กำลังต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย...แต่ตอนนี้เธอสนใจร่างบางที่ลอยอยู่เหนือพื้นและกำลังหัวเราะอย่างชอบใจอยู่ต่างหาก...ไลล่า!

            มาคัสเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องรู้สึกเจ็บใจตัวเองขนาดนี้ คงเพราะเขาไม่สามารถปกป้องไลล่าได้มั้ง? แต่ก็จริงนี่นา!... เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้แม้เพียงเสี้ยววินาที ดังนั้นตอนนี้เขาก็ขอปกป้องมิเกล เพื่อนรักของไลล่าแทนไปก่อนเพื่อหวังว่าความเจ็บปวดในใจของเขาคงจะหายไปได้บ้าง!!!

            “ ขอร้องล่ะ...ไลล่า กลับมาเป็นเธอคนเดิมทีได้มั้ย!!! ” มิเกลตะโกนก้องอย่างสุดเสียงส่งผลให้ทุกอย่างชะงักลง แต่มันก็เป็นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ทุกคนหันมาสนใจเธอ อาจเพราะทุกคนต้องรับมืออยู่กับซากศพที่น่ากลัวพวกนี้อยู่ก็เป็นได้ แต่ก็มีซากศพหนึ่งที่มิเกลมองดูแล้วมันช่างคล้ายเหลือเกิน...คล้ายกับ...

            “ เชียน่า!!! ” มิเกลเอามืออุกปากอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำตามันเริ่มไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้งที่คิดว่าจะไม่รองไห้อีกแล้ว...ไม่ร้องไห้อีกแล้วแท้ๆ...

            “ โอ้!...จำได้ด้วยงั้นหรือ? ” ไลล่าหันมาแสยะยิ้มให้กับเธอ

            “ หมายความว่ายังไง? ” มิเกลถามเสียงสั่น และหันไปมองร่างของเชียน่าที่เข้าทำร้ายเพื่อนๆของเธออย่างโหดร้าย

            “ หมายความว่า...นาง-ตาย-ไป-แล้ว ” ไลล่าจงใจเน้นคำสีคำหลังช้าๆและชัดๆ มิเกลเข่าอ่อนและทรุดลงไปกับพื้น เธอไม่มีแรงยืนอีกต่อไป ความจริงที่เธอได้รับรู้ในวันนี้มันมากมายเสียจนเธอไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว! ไม่มีแรงจะทำอะไรต่อไปอีกแล้ว!

            “ มะ...ไม่จริง!!! ” มิเกลกรี๊ดสุดเสียง

            ‘ มิเกล!!! ระวัง!!! ’

            ‘ !!! ’