มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 15 ปลดผนึกศาสตรา

บทที่ 15 ปลดผนึกแห่งศาสตรา

ศาสตราอันแสนยานุภาพ

ขนาดที่สามารถทำล้ายล้างโลกได้ในพริบตา!

นามที่ถูกเรียกขาน...อินโทรเซีย!!!

พักนี้มิเกลชอบฝันอะไรแปลกๆ ความฝันเกี่ยวกับเสียงเรียกที่ดังกังวาน อยู่ในหัวแต่เธอกลับนึกไม่ออกเสียทีว่ามันคืออะไร เหมือนว่ามันติดปากแต่ไม่สามารถจะออกเสียงได้ วันนี้เธอตื่นแต่เช้า แต่ก็ไม่พบร่างของไลล่าเพื่อนรักของเธอเลยแม้แต่น้อย...

“ ไลล่า! ” มิเกลร้องเรียกหาตั้งแต่ในห้องยันลิ้นชัก? แต่ก็ไม่มีเสียงใดขานตอบกลับมา ราวกับว่าคนที่เธอเรียกหานั้นไม่มีตัวตนอยู่ในที่นี้

“ อยู่ไหนน้า? ” มิเกลเดินไปคิดไปอย่างวุ่นวายในหัว เธอรู้สึกแปลกๆกับการหายตัวไปในครั้งนี้ของเพื่อนสาวเสียจริง

“ ไง...มิเกล! ” จู่จู่ก็มีเสียงหนึ่งเรียกเธอ มิเกลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองก็พบกับมาคัส ฟราน และรินกำลังเดินยิ้มๆตรงเข้ามาหาเธอ ส่วนมาคัสนั้นสายตาเหมือนจะมองหาใครบางคนเสียมากกว่า

“ แล้ว...ไลล่า? ” นั่นไง!เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิดเพี้ยนแต่ประการใด แต่...พวกนี้ก็ไม่รู้งั้นหรอ?

“ ไม่ได้อยู่กับพวกเธออย่างนั้นหรอ? ” มิเกลถามกลับ แต่คำตอบที่ได้คือ ‘ ไม่นี่! ’ มิเกลคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างฉับพลัน บางอย่างในใจบอกว่ามันมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลอยู่...แล้ว...อะไรล่ะ??

“ ยัยนั่นคงอยู่ที่ห้องอาหารน่ะ ไปดูกันดีกว่า ” มาคัสวิ่งแซงไปอย่างรวดเร็ว แบบคงไม่มีใครตามเขาทันในตอนนี้

“ เฮ้ย!...ทำไม...ไม่มีเงาของยัยนั่นอยู่เลยล่ะ!!! ” มาคัสเหงื่อตก ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดบางอย่างอยู่ในใจและตอนนี้ความกังวลนั้นกำลังทำให้เขาแทบคลั่งตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด อย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลยเถอะ!!!

“ มีอะไรงั้นหรอ...มาคัส ? ” ฟรานเดินเข้าไปถามเพราะสงสัยในอาการของเพื่อนซี้ว่าทำไมแค่ไลล่าหายไปถึงกับต้องเหงื่อตกและดูเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนั้น มิเกลเองก็เช่นกัน เพียงแต่เธอยังไม่ปักใจร้อยเปอร์เซ็นว่าไลล่าไม่ได้อยู่ในบริเวณปราสาทและบริเวณโรงเรียนแห่งนี้!

“ ปละ...เปล่าหรอก เราไปหาไลล่ากันต่อดีกว่า ” ว่าแล้วมาคัสก็เดินนำพวกเธอไปยังที่ที่คาดว่าไลล่าน่าจะอยู่ ไม่ว่าจะเป็นสวนของปราสาท ห้องนั่นเล่น โถงรับแขก เรือนหนังสือ(ที่ไม่มีใครคิดว่าน่าจะอยู่) ห้องอาหาร ทุกที่แต่ก็ไม่พบร่องรอยอะไรเลยจนจะถึงเวลาเข้าเรียน

“ ฉันว่าเราไปเรียนกันก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวถ้าไลล่าอยู่ล่ะก็ เธอคงจะไปเรียนแล้วล่ะถ้าไม่เห็นพวกเราน่ะ ” รินปลอบใจมาคัสที่ตอนนี้กำลังทำหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด มาคัสพยักหน้าอย่างอ่อนแรง และเดินนำพวกเราไปอีกครั้งด้วยสภาพครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา...

“ เอาล่ะนักเรียนที่น่ารักทุกคนวันนี้ครูจะมาสอนเกี่ยวกับการปลดผนึกศาสตราของทุกคนกันนะ ว่าแต่...ไลล่า ฟรอนิไทล์ หายไปไหน?  ” สายตาของศาสตราจารย์เรนลี่สอดส่ายหาร่างของเด็กสาวที่ชอบหลับในเวลาเรียนของเขามากๆ จนขึ้นบัญชีดำเอาไว้...แต่วันนี้กลับไม่พบตัวเสียนี่!

“ เธอป่วยน่ะค่ะ ศาสตราจารย์ ” มิเกลแก้ตัวให้อย่างรวดเร็วและก็ได้การพยักหน้าเข้าใจทำเอา มาคัส ฟราน ริน และตัวเธอโล่งอกไปเปราะหนึ่งแต่ก็มิวายโดนถามต่อให้หัวใจวายเล่นอีกจนได้

“ ป่วยเป็นอะไรล่ะ...หา? ” ศาสตราจารย์ถามต่อ

“ เอ่อ...อาหารเป็นพิษค่ะศาสตราจารย์ ” มิเกลโมเมตามความน่าจะเป็น ขอสาบานจากใจว่าเธอจะไม่ขอทำอีกเด็ดขาด...!!!

“ อ้อ...สมควร! ” ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเด็กคนนี้กินจุได้ขนาดไหน ดังนั้นมันก็สมเหตุสมผลดีอยู่แล้วนี่นา!

“ วันนี้ฉันเชิญท่านผู้ก่อตั้งมาเป็นผู้ช่วยในการปลดผนึก ดังนั้นขอให้นักเรียนทุกคนไปรวมตัวกันที่สนามด้วยนะ...อ้อ...ใช้เวทย์พาไปได้นะ ” คำบอกกล่าวันหลังทำเอานักเรียนทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะสนามของโรงเรียนนั้นใช่ว่าจะไปกันง่ายๆได้ที่ไหนกัน!!!

วันนี้มิเกลสังเกตเห็นสีหน้าอันไม่ค่อยจะปลอดโปร่งเท่าไหร่ของท่านผู้ก่อตั้ง หรือศาสตราจารย์รูดอฟที่ดูจะเครียดอยู่ตลอดเวลา(คนนี้เคยเครียดเป็นกับเขาด้วยหรอ?) นักเรียนหลายคนพากันนั่งหน้าซีดกันเป็นแถว เท่าที่เธอได้ยินมาการปลดผนึกศาสตราจะต้องใช้เลือดภายในกายเกือบครึ่ง ซึ่งหมายถึงหากพลาด ชีวิตของทุกคนจะสูญสลายไปด้วย (สยอง!)

“ มาคัส โซเวทิน ” เมื่อชื่อถูกขาน มาคัสก็เดินออกไปท่ามกลางสียงกรี๊ดกร๊าดจากบรรดาสาวๆทั้งหลาย

“ ศาสตราแห่งข้าจงสดับ จงเผยร่างของเจ้าออกมาต่อหน้าข้า มาคัส โซเวทิน ผู้เป็นนายแห่งเจ้า!~ ” สิ้นเสียงของมาคัสเลือดสีแดงค่อยๆไหลออกจากร่างเพื่อสร้างเป็นศาสตรา รูปร่างคลายๆกริชโบราณสองเล่มยามพอดูมือประดับด้วยทับทิมสีแดงสดราวกับเลือด

“ กริชแห่งสุริยัน! ” ศาสตราจารย์เรนลี่เอ่ยเมื่อเห็นรูปร่างของกริชในตำนาน

“ ฟราน เลนส์โซเน่ ” ฟรานเดินออกไปแต่ต่างจากมาคัสตรงที่เขาหว่านเสน่ห์สาวๆจนเหล่านางทั้งหลายลงไปใจละลายอยู่กับพื้น...เออ!...พอรูปหล่อ!

“ศาสตราแห่งข้าจงสดับ จงเผยร่างของเจ้าออกมาต่อหน้าข้า ฟราน เลนส์โซเน่ ผู้เป็นนายแห่งเจ้า!~ ” เลือดของเขาค่อยๆหลอมรวมกลายเป็นปืนยาวสีนิลแวววาว ประดับด้วยไพรินสีฟ้าสวย

“ ปืนแห่งวารี! ” เฮ้อ!...ตกลงเพื่อนของเธอจะมีแต่ศาสตราในตำนานหมดเลยใช่มั้ย?

“ เจ้าหญิง โรเซริน เคาท์เตส มาเรียโซเช่ ” เอ!...ไหงชื่อของรินมันยาวจัง...จะ...เจ้าหญิง!!! 0[]0!!! ว๊ากกกกก...ฉันมีเพื่อนเป็นเจ้าหญิง!!!! กรี๊ดดดดดดด (นางเอกเรา...กรี๊ดซะไม่รู้ฐานันดรของตัวเองซะงั้น!) ส่วนฟราน พอได้ยินชื่อเต็มของรินทีไร เขารู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกกับเธอเสมอ...เจ็บปวด!!!

“ ศาสตราแห่งข้าจงสดับ จงเผยร่างของเจ้าออกมาต่อหน้าข้า โรเซริน เคาท์เตส มาเรียโซเช่ ผู้เป็นนายแห่งเจ้า!~ ” เลือดของรินหล่อหลอมกลายเป็นคทาคริสตัลที่มีบุษราคัมสีทองอำไพลอยอยู่กึ่งกลางและแผ่รัศมียาวไกล ฟรานจ้องมองด้วยความเจ็บปวดภายในหัวใจ...

“ ศาสตราแห่งรัชทายาท คทาแห่งรุ่งอรุณ! ” ...นั่นสินะ...เขาคือสามัญชน...ส่วนเธอ...คือ..เจ้าหญิง ราวกับดวงดาวที่เขาไม่มีวันจับต้อง!!!

“ มิเกล แฟนเทเซีย ” มิเกลเดินออกไปด้วยหัวใจเต้นรัวและเร็ว เธอไม่รู้จะพึ่งใครเพราะตอนนี้เพื่อนรักของเธอก็ไม่อยู่ซะงั้น!!! แต่! ทว่า...เสียงของใครอีกคนก็ดังขึ้น!!!