มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 14 มีเรื่องซะแล้ว

บทที่ 14 มีเรื่องซะแล้ว

ใบหน้าสวยของมิเกลนั้นดูจะเครียดอย่างเห็นได้ชัดเมื่อต้องมาเจอกับกลุ่มอันธพาลที่เคยมีเรื่องคราวก่อนแถวนี้เธอไม่อยากจะใช้พลังเปลืองไปกับเรื่องไร้สาระเพราะฉะนั้นเธอจึงใช้สมองหาทางหนีทีไล่ไว้ก่อนจะดีกว่า ส่วนไลล่านั้นดูจะกลัวสุดขีดไม่ใช่เพราะอะไรเพียงแต่เธอไม่อยากเสียของกินที่อยู่ในปากต่างหาก

“ อ้าวๆ น้องสาวทั้งสองเมื่อคราวก่อนไม่ใช่รึไง ” เสียงเจ้าตัวใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม การที่พวกเขาถูกเด็กสาวตัวเล็กๆเอาชนะไปนั้นเป็นเรื่องที่น่าอับอายเป็นอย่างมากในชีวิต เพราะฉะนั้นเมื่อมาเจอคู่กรณีอยู่แถวนี้ก็ถือว่าโชคดีที่สุดแล้วที่จะได้ทำการสั่งสอนแมวน้อยที่แสนผยองตัวนี้ให้หายเคียดแค้นซักที!

“ อ้อ!...นึกว่าใคร ที่แท้พวกคุณนี่เอง ” มิเกลตอบกลับอย่างสุภาพ ในสมองก็หาทางเจรจาอย่างยุติเพราะเธอไม่อยากออกกำลังกายตอนนี้

“ แหม....นึกว่าจะลืมกันไปแล้วซะอีก เรามีบัญชีกันอยู่นะ ” ใบหน้าที่คาดว่าคงจะหล่อของเจ้าตัวทำทีเป็นดูเหี้ยมเกรียมเพื่อขู่ในเด็กสาวกลัว แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลแถมเด็กสาวผมสีคาราเมลก็ยังทำท่าหาวหวอดๆ จนดวงตาสีมรกตคู่สวยแวววับไปด้วยน้ำตา ทำเอาอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของพวกเขาเริ่มแกว่ง

ผู้คนเริ่มสนใจเหตุการณ์ตรงหน้ามากกว่างานเทศกาล ก็แหม...ในงานบูชาเทพเจ้าไม่เคยมีใครทะเลาะเบาะแว้งกันมาก่อนในงาน มันจึงดูคล้ายๆกับโชว์หนึ่งโชว์ที่ดูน่าสนใจไม่น้อย อีกอย่างกลุ่มอันธพาลพวกนี้ก็ชอบรังแกผู้อื่นอยู่เป็นทุนเดิมจนไม่มีใครอยากออกตัวมาห้ามซักเท่าไหร่ แต่ในใจก็หวังว่าใครซักคนที่มีพลังมากพอจะมาช่วยเด็กสาวทั้งสองจากความน่ากลัวนี้ได้...ซักคน!

“ หนอย! นังเด็กบ้า หยามพวกฉันมากเลยนะแก!!! ” ดูเหมือนคนพวกนี้จะไร้สมอง แม้แต่การควบคุมอารมณ์ก็ทำไมได้ อย่างนี้จะเก่งขึ้นได้อย่างไร!

“ พวกคุณมีสมองรึเปล่าคะ ถึงได้เที่ยวเดินด่าคนอื่นปาวๆ ขอโทษนะคะ พวกเราเคยไปฆ่าล้างตระกูลพวกคุณหรือไง? ” มิเกลด่าเจ็บๆแบบผู้ดี ใช่ว่าเธอจะด่าใครไม่เป็น เธอก็มีมือมีเท้าและมีปาก เพียงแต่เธอต้องรักษาความเป็นคนไว้เท่านั้น ไม่ใช่ว่าอยากด่าใครก็ด่า ไม่ชอบใครก็จิกหัวด่า จิกหัวตบเหมือนในละครหลังข่าว เธอไม่ใช่คนไร้สมองพวกนั้น!

“ นะ...นะ...นังบ้า!!! ” เสียงพวกมันตะโกนขึ้น มิเกลและไลล่าที่เส้นอารมณ์เริ่มแกว่งเมื่อโดนด่าทีแรกแล้วก็ไม่รอช้า มิเกลรีบสร้างกำแพงใสขึ้นป้องกัน ส่วนไลล่าก็คอยเสริมการโจมตีอีกทีถ้าหากพวกมันมีพลังมากพอที่จะทะลุผ่านเกราะใสของมิเกลละก็นะ

ตุบ!!

เพียงเวลาไม่กี่นาทีร่างของกลุ่มอันธพาลทั้งหมดก็ล้มลงไปนอนสลบอยู่ที่พื้นแต่ก็มิวายมองเธอและไลล่าด้วยสายตาอาฆาตแค้นเกินบรรยาย ไม่รู้ทำไมมิเกลมองสายตานั้นแล้วเธอรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูกมันรู้สึกราวกับผิดหวังกับอะไรบางอย่าง

“ ไปกันเถอะไลล่า กลับปราสาทกันได้แล้ว ” มิเกลเรียกเพื่อนสาวที่มองโต้ตอบสายตานั้นอย่างกวนประสาท

ผู้คนมองอย่างทึ่งๆในความสามารถของเด็กสาวทั้งสอง ใช่ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นคนเก่ง แต่คนเก่งระดับนี้พวกเขาไม่เคยเจอ ยิ่งในงานบูชาเทพเจ้าด้วยแล้ว ยิ่งไม่เคยเจอไปกันใหญ่ เสียงซุบซิบดังขึ้นระงมไปทั่วบริเวณงาน แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเด็กสาวปริศนาสองคนนั้นเป็นใคร...

มิเกลกับไลล่าเดินกลับมายังปราสาทก็ต้องสงสัยว่าทำไมวันนี้ปราสาทมันดูเหงาๆชอบกล เมื่อมองไปทางไหนก็ไม่เจอใครเลยซักคน ขึ้นไปชั้นแล้วชั้นเล่าก็ไม่เจอใครทำเอามิเกลและไลล่าเริ่มใจหาย แต่เมื่อมองไปในห้องอาหารที่อยู่บริเวณตรงข้ามก็ต้องพบกับร่างของเหล่านกเรียนและรุ่นพี่ที่นอนล้มระเนระนาดอยู่ที่พื้น พวกเธอรีบเข้าไปดูอาการ แต่ละคนนั้นมีสภาพราวกับไปต่อสู้กับใครมาเพราะแต่ละคนต่างสลบเหมือดไม่มีชิ้นดี

“ แก...นั่น...เอง... ” เสียงแหบแห้งดังมาจากบนเวที เมื่อมิเกลหันไปก็ต้องตาเบิกกว้างเมื่อพบร่างของชายหนุ่มในชุดสีดำสนิทคลุมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า รอบตัวนั้นมีไอทมิฬลอยอบอวนอยู่ไม่ห่าง

“ คุณเป็นใคร? ” มิเกลถาม พลางหาทางหนีทีไล่ แต่พอจะหันไปหาเพื่อนสาวก็ต้องพบว่า ไลล่าสลบไปแล้ว ไม่รู้เพราะอะไร!!!

“ ข้ารอเจ้าอยู่! ” เสียงนั้นกังวานและดูทรงพลังแต่กลับน่าขนลุก

“ ทำไม? ” ชายคนนั้นไม่ตอบ แต่แสยะอย่างยิ้มชั่วร้ายก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอ

“ เจ้า...ผู้น่ารังเกียจ!!! ” ยังไม่ทันที่มือขาวซีดนั้นจะถึงตัวเธอ เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

“ หยุดนะ!!! ” แสงสีทองและสีเงินสว่างไปทั่วห้องก่อนจะปรากฏร่างของฟรอนเทียร์และฟรีเทียร์ที่มองชายในชุดดำด้วยสายตาน่ากลัว สายตาที่มิเกลไม่เคยเห็นมาก่อนจากภูตรับใช้ของเธอ

“ อย่าทำอะไรพระองค์เด็ดขาด!!! ” ฟรอนเทียร์เอ่ยเสียงดัง

“ ในนามแห่งข้า มหาภูตแห่งจันทรา จงลงฑัณผู้เปี่ยมด้วยบาปให้หมดไป นากูล!!! ” แสงที่เงินเรืองรองสว่างไสวและตามด้วยสียงร้องโหยหวนของชายในชุดดำ ภาพนั้นค่อยๆหายไป มิเกลรีบวิ่งไปดูอาการของเพื่อนรักอย่างรวดเร็ว

“ ไลล่า...ไลล่า!!! ”

มิเกลตะโกนเรียกไปพลางเขย่าไปพลางแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าไลล่าจะลืมตาตื่นขึ้นมา เธอจึงจัดการพาเพื่อนสาวไปพักผ่อนที่ห้องทันที ส่วนเรื่องของทุกคนก็ปล่อยให้ภูตรับใช้ของเธอจัดการไป

คืนนั้นไลล่าฝันว่ามีคนเรียกเธอ จากที่ไกลแสนไกล เสียงเรียกที่นำเอาความแค้นมาใส่ตัวของเธอ ดวงตาของไลล่าเริ่มหม่นแสงลงไปเรื่อยๆ และเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย...

__________________________________________

ไรเตอร์ต้องขออภัยท่านผู้อ่านที่ลงช้า  เพราะไรเตอร์ติดกีฬาสีที่ซ้อมหนักมาก แต่รับรองว่าพอกีฬาโซนมาถึง รีดเดอร์ทุกท่าจะได้อ่านนิยายเรื่องนี้แบบไม่ขาดตกบกพร่องแน่นอค่ะ!!!