คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 10
บทที่ 10
ไม่นึกเลย ว่าการเวลาที่ผันผ่านจะทำให้ฉันได้มาพานพบกับเธอ ขอขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้เราได้พบกัน เอาล่ะ มาเริ่มกันเถอะ ได้เวลา...นับถอยหลังแล้วล่ะ
“อัตจัง! พร้อมไหม?”
“พร้อมค่ะ!”
นางิสะพยักหน้าเบาๆเป็นสัญญาณว่าพร้อมให้กับสตาร์ฟ ทำไมน่ะหรือ? เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอจะโปรโมทตัวเองกับทุกคนยังไงล่ะ! จริงอยู่ที่เธอไม่ได้น่ารักเหมือนจิเอริ ไม่ได้เต้นเก่งเท่าคุณยูโกะ แต่เธอก็มีสิ่งหนึ่ง ที่เธอมั่นใจว่าเธอมีมากมายไม่แพ้ใคร...หัวใจน่ะสิ!
“สวัสดีค่ะ ทุกคน รอฉันนานมั้ยค้า~~~” นางิสะตะโกนก้อง
“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ฉันจะทำให้ทุกคนสนุกไปกับฉัน แม้ว่าฉันจะร้องและเต้นได้ไม่ดี แต่ฉัน...” นางิสะเว้นช่วงไว้เล็กน้อยเพื่อสูดลมหายใจ ก่อนจะแย้มยิ้มสดใส “จะมอบความรักในบทเพลงส่งไปให้ทุกคนอย่างเต็มที่ค่า~~~~”
“Let’s Go~~~!”
จังหวะดนตรีที่ดูสนุกสนานได้เริ่มขึ้น ใช้แล้วนี่คือเพลงใหม่ ที่จะขอมอบให้ทุกคน เพลงที่ถูกแต่งขึ้น จากหัวใจของฉันเอง! เพื่อทุกคนที่คอยสนับสนุนฉันมาโดยตลอด
“ทั้งๆที่คิดว่าทำไม่ได้
คิดว่าตัวเองไม่ได้มีดีอะไร
เมื่อยามที่ฉันไร้กำลังที่จะก้าวเดินขึ้นไป
ยังบันไดแห่งอนาคต
ตัวฉันก็ได้ยินเสียง
เสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น มันกำลังเรียกฉัน!
เป็นแรงพลัง ผลักดันให้ฉันก้าวเดินต่อไป
ขอขอบคุณปาฏิหาริย์ที่ทำให้เราได้มาพบกัน
นับแต่นี้ไป ความรู้สึกในใจของฉัน....
จะเป็นของเธอ”
ใช่แล้วล่ะ ไม่ว่าจะผ่านนานไปซักแค่ไหน ความรู้สึกนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ฉันจะขอมอบให้ตลอดไป ไม่ว่าจะยากลำบากซักเพียงไหน...ก็ตาม
สึนะมองนางิสะที่กำลังเปล่งประกายอยู่บนเวทีด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย อยากจะคว้าเอาไว้ หากแต่ใจกลับรู้สึกไกลเกินเอื้อมถึง ราวกับดวงดาวที่ไม่มีวันได้จับต้อง ราวกับนางฟ้าที่ไม่คู่ควรกับท้องนภาที่เปื้อนเลือด...
นางิสะเดินลงมาจากเวทีด้วยสภาพที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ถึงจะเหนื่อยแต่กลับสนุก สนุกที่ได้เต้นและร้องเพลงที่เธอรักบนเวที รู้สึกดีที่ได้เห็นทุกคนยิ้มและร้องตาม
“พยายามได้ดี อัตจัง” สึบาสะพูดเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้
“ขอบคุณค่ะ แล้ว..เห็นพวกสึนะคุงไหมคะ?”
“หืม อ้อ! อยู่หน้าเวทีน่ะ” สึบาสะตอบ แต่ก่อนที่นางิสะจะวิ่งผ่านไป เธอก็พูดเบาราวกับกระซิบ “เธอคือ ไอดอลนะ”
นางิสะวิ่งมาซักพักก็หยุดลงหน้าประตูห้องแต่งตัว นั่นสินะ...เธอคือไอดอล เป็นไอดอลของทุกคน เธอจะมีความรักหรือมีแฟนไม่ได้เด็ดขาด
ความรัก? แฟน? ตกลงเธอรู้สึกยังไงกับเขาคนนั้นกันแน่? รู้สึกสบายใจเวลาที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ดวงตาคู่นั้นที่พร้อมจะรับฟังเธอทุกเรื่อง เขาที่ยอมรับว่าเธอคือเธอ เขาที่คอยให้กำลังใจยามท้อแท้ เขาที่เพียงได้สบตาก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะทุกครั้งไป ทุกครั้งที่เขายิ้มก็รู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ ตกลง...ความรู้สึกนี้ มันคืออะไร?
“อัตจัง? ทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ” เสียงของจิเอริทำให้นางิสะชะงักไปชั่วครู่ ไม่ได้! เธอจะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด!
“หืม เปล่านิ ฉันแค่รู้สึกเหนื่อยเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก ^^” นางิสะตอบยิ้มๆ
“เพราะเป็นเธอไง ฉันถึงได้เป็นห่วง! จำเอาไว้นะเธอน่ะเป็น...”
“ฉันน่ะ เป็นไอดอลยังไงล่ะ รู้หรอกน่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย” จิเอริยังพูดไม่ทันจบนางิสะก็ขัดขึ้นเสียก่อน “งั้นฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” นางิสะพูดแล้วก็รีบเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
“เธอน่ะเป็น...เพื่อนฉันนะ นางิสะ” จิเอริพึมพำเบาๆ
จิเอริเดินมาหยุดอยู่ที่กระจกบานใหญ่พร้อมกับเหม่อมองไปยังท้องฟ้ากว้าง ทำไมนะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ระหว่างเรา มีกำแพงบางๆกั้นเอาไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เราที่เคยเป็นคู่แข่งกันมาตลอดแต่แม้ว่าจะเป็นคู่แข่งกัน มิตรภาพของเราก็ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น พวกเราคือเพื่อนรักกันมาตลอด แต่บัดนี้ มันกลับมีกำแพงใสๆที่กั้นระหว่างเราเอาไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“เซ็นเตอร์โนวา ...มาเอดะ อัตสึโกะ”
วันนี้นางิสะไม่ได้ไปหาพวกสึนะเลย เธอกลับมาถึงหอพักแล้วก็ตรงดิ่งเข้าห้องนอนส่วนตัวแทบจะทันที ไม่พูดไม่จากับใคร ใบหน้าสวยนั้นไม่แม้แต่จะยิ้มออกมา ราวกลับว่ากลับไปเป็นจุดเริ่มต้น...ที่แสนเจ็บปวด
“วันนี้อัตจังเป็นอะไรไปนะ?” ยูโกะที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยต้องหยุดช้อนลง เมื่อได้ยินเสียงของโซนาตะพูดขึ้นมา
“นั่นสิน้า~ สงสัยจะกังวล เรื่องการเลือกตั้งพรุ่งนี้ล่ะมั้ง” ยูโกะเปรยขึ้นมา “ฉันน่ะ จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ จำเอาไว้!” แม้คำพูดของเธอจะดูเชือดเฉือนยังไง แต่ทุกคนก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าคนที่ห่วงนางิสะที่สุด ก็คือคู่แข่งคนสำคัญอย่างเธอคนนี้
ภายในห้อง นางิสะนั่งกอดตัวเองอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย คิราระตัวเล็กมองเจ้านายด้วยความสงสาร เพราะคิราระถือกำเนิดขึ้นมาจากจิตใจ ดังนั้นพวกมันจึงเข้าใจจิตใจของเจ้านายที่สุด
“อา คิราระ ฉันเหนื่อยจังเลย เหนื่อยเหลือเกิน ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของทุกคน แต่ว่า...” นางิสกัดปากตัวเองจนช้ำ ความเจ็บปวดในใจที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ พลันคำพูดในวันวานก็ได้ย้อนคืนกลับมาหา
‘นางิสะ หากลูกเลือกที่จะเป็นไอดอล ก็จงอย่าหันกลับมา จงหันหน้าสู้กับความเจ็บปวดและอุปสรรคต่างๆ พ่อเชื่อว่าลูกต้องทำได้’
‘นางิสะจังน่ะ ก็คือนางิสะจังนะ ไม่น่ารักแล้วมันผิดตรงไหน เต้นไม่เก่งแล้วไม่ดียังไง คนเราน่ะสามารถพัฒนาขึ้นมาได้มากว่าที่เราคิด มาเอดะ อัตสึโกะแล้วทำไม ยังไงเธอก็คือเธอ โมโตมิยะ นางิสะ!’
นางิสะปาดน้ำตาก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ “จริงสิ! ฉันยังมีทุกคนที่หวังในตัวฉันอยู่นี่นา!”
“เธอจะเปล่งประกายสดใสมากกว่าฉัน และสามารถขึ้นบันไดแห่งอนาคตต่อไปได้อย่างแน่นอน”
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น พร้อมกับแสงที่ค่อยๆรวมตัวกันจนเป็นร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง...
“เธอคือ!”
ความคิดเห็น