มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 11 ความวุ่นวายของภูติทั้งสอง

บทที่ 11 ความวุ่นวายของภูติทั้งสอง

            มิเกลเดินมาสมทบกับไลล่าที่ยืนรออยู่ด้านนอกปราสาทเรียน โดยที่เธอนั้นกำลังทำความรู้จักกับภูติทั้งสองอย่างออกรสออกชาติ ผิดกับไลล่าที่มองมาทางมิเกลอย่างสงสัยปนอึ้ง

            “ มิเกล ภูติสีเงินนั่นของใครหรอ? ” ไลล่าถาม อันที่จริงมิเกลเคยถามไปแล้วกับฟรอนเทียร์ แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็ทำให้มิเกลยังอดทึ่งในตัวเองไม่ได้ดังนั้นเธอพอจะเดาอากัปกริยาของไลล่าได้ลางๆ

            “ ภูติของฉันเอง ชื่อฟรีเทียร์ ” มิเกลแนะนำ ฟรีเทียร์โค้งคำนับอย่างอ่อนน้อม

            “ ฉันจำได้ว่าของเธอสีทองไม่ใช่หรอ? ” เหมือนว่าไลล่าอาจจะสมองช้าไปซักหน่อยมิเกลจึงได้แต่ยิ้มให้ตัวเองอย่างปลงๆ เธอจะต้องโดนสืบสวนยาวแน่นอน

            “ คือ...ฉันมีสองตนน่ะ ” ไลล่าตาลุกวาวด้วยความตกใจ เธอพอรู้มาบ้างนะแต่ว่าคนคนหนึ่งจะมีภูติหรือข้ารับใช้เพียงแค่ตนเดียวเท่านั้นเองนี่นะ!

            “ เธอนี่เก่งมากเลยนะ มีตั้งสองตนแน่ะ! ” ไลล่าบอกอย่างทึ่งจัดแต่เธอจะรู้มั้ยว่าขณะนี้มิเกลกำลังคิดหนักว่าเธอจะบอกเรื่องภูติสองตนนี้กับเพื่อนจอมสอดรู้ของเธอยังไงดีให้เข้าใจได้อย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่ต้องเปลืองน้ำลายบอกคนอื่นต่อไป หรือจะบอกให้ไลล่าปิดปากเป็นความลับดี แต่อย่างไลล่าคงจะไม่สามรถที่จะปิดความลับของเธอได้หรอกเพราะขนาดความลับของตนเองยังปิดไม่ได้เลย!

            “ อืม ฉันละกลุ้ม! ” มิเกลบ่นกระปอดกระแปดตลอดทางจนไลล่านึกสงสัยเพื่อนสาวที่ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน

            “ เธอเป็นอะไรงั้นหรอ มิเกล? ” ไลล่าถามด้วยความเป็นห่วง

            “ ก็ฉันมีภูติตั้งสองตนน่ะสิ! ” ไลล่าทำหน้าทำตาสงสัย

            “ แล้วยังไง? ”

            “ ก็...มันแปลก ” มิเกลตอบเสียงเบาหวิว แต่ไลล่าก็ยังได้ยิน

            “ แปลกแล้วยังไงงั้นหรอมิเกล มันพิเศษต่างหาก อีกอย่างนะ เธอเองก็ยังเป็นเธอ เธอมีภูติสองตนแล้วเธอมีปีกหรือมีเขาออกมาหรือไง? ฉันว่าเธอควรจะภูมิใจมากกว่านะ มิเกล ” ไลล่าบอกยิ้มๆทำให้มิเกลรู้สึกเหมือนพึ่งจะคิดได้ เธอก็สมควรจะเป็นตัวของเธอเองสินะ! ดวงตาสีทองสวยเลื่อนขึ้นไปมองท้องฟ้าสีครามที่ดูสดใสอย่างสบายใจเหมือนกับยกภูเขาออกจากอกได้

            “ มิเกล! เร็วๆเข้าสิ เดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอกน้าาาาา ” ฟรานด์ตะโกนเรียกมิเกลที่ยืนเหม่อลอยยิ้มให้กับท้องฟ้าอยู่คนเดียวให้รีบตามมา

            “ จ้าาาาา ” มิเกลขานรับพร้อมกับออกตัววิ่งไปเพื่อที่จะไล่ให้ทันเพื่อนๆของเธอที่ยืนรออยู่ด้วยรอยยิ้มสดใสกว่าทุกวัน

            “ ช้าจริงๆเลยนะ เธอเนี่ย! ” รีนบ่นเพราะตนยืนรอเพื่อนสาวอยู่นานกว่าจะวิ่งมาถึง

            “ ขอโทษทีจ้า ว่าแต่ต่อไปเรียนอะไรงั้นหรอ? ” มาคัสควานหาตารางเรียนอยู่พักหนึ่งก่อนจะทำหน้าดีใจเมื่อเจอ

            “ อืม เรียนเวทย์รักษาน่ะ ปราสาทเรียนที่ 20 เห็นว่าอยู่กลางป่าสมุนไพรโน่นแน่ะ ” ทั้งหมดมองไปยังป่าที่แผ่ไอสีทมิฬออกมาพลางกลืนน้ำลายกันอย่างหวาดๆ หวังว่าคงไม่ต้องเกือบหัวใจวายตายเพราะความสยองและความกลัวเหมือนกับปราสาทเรียนเมื่อกี้หรอกนะ!

            นานพอสมควรกว่าที่เหล่านักเรียนผู้แสนเก่งกาจจะมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาที่ปราสาทเรียนกันครบ เพราะปราสาทเรียนเวทย์รักษาแห่งนี้อยู่กลางดงสมุนไพร อาทิ ดอกไม้ยักษ์กินคน กุหลาบพิษ ไฮเดรนเยียปีศาจ บลาบลาบลา ซึ่งในขณะนี้เพื่อนที่รักก็โดนเขมือบไปกว่าครึ่งห้องแล้ว ในขณะนี้ศาสตราจารย์กำลังตามไปช่วยอยู่ดังนั้นพวกของมิเกลจึงต้องนั่นคุยกันฆ่าเวลาไปพลางๆจนกว่าศาสตาจารย์จะพาเพื่อนๆกลับมากันครบทุกคน

“ ท่านมิเกล ท่านกำลังนั่งคิดอะไรอยู่หรือ ” ภูติสีเงินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายของตนเงียบมานาน

“ อืม...ฉันรู้สึกแปลกๆน่ะ รู้สึกว่าการที่ได้ดูการใช้ชีวิตแบบนี้คือความทรงจำที่มีค่ามากที่สุดน่ะ ” มิเกลตอบอย่างไม่ปิดบังอะไร

“ งั้นหรือคะ ” ฟรีเทียร์มองใบหน้าด้านข้างของนายสาวที่ตอนนี้กำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดแปลกๆในหัวของเธออยู่

“ นี่ ฟรอนเทียร์ ”

“ เจ้ามีอะไรงั้นหรือ? ” ฟรอนเทียร์ดูจะแปลกใจที่ฟรีเทียร์เข้ามาหาเธออย่างไร้การตอบสนองเช่นนี้

“ เจ้าว่ามันใกล้จะถึงเวลาหรือยัง? ” ฟรีเทียร์เอ่ยขึ้นเบาๆ ดวงตาสีเงินสวยดูหม่นแสงลงเล็กน้อย เธอรู้ชะตากรรมของนายสาวเป็นอย่างดี...

“ ยังหรอก จนกว่าจะตามหาศาสตราแห่งจันทราเจอ ” ฟรอนเทียร์บอก เพราะศาสตราแห่งจันทราคือตัวไขความลับทุกอย่าง...

“ งั้นหรือ ข้าว่าบางทีมันอาจจะเร็วกว่าที่เจ้าคิดก็เป็นได้... ” ฟรีเทียร์หันกลับไปมองหน้าของนายสาวอีกครั้งก่อนจะกลับเข้าไปในโลกของตนเพื่อพักผ่อน

หากเป็นไปได้ข้าก็อยากอยู่กับท่านตลอดไป...เช่นกัน...