คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 9
บทที่ 9
ในความฝัน...เห็นเด็กสาวคนหนึ่งเดินขึ้นบันไดอยู่เพียงลำพัง เธอส่องแสงสว่างไสวกว่าใคร ขึ้นบันไดที่ยาวขึ้นไปไม่มีที่สิ้นสุด ผิดกับเด็กสาวบางคนที่บันไดพังทลายและตกลงไปยังความมืดที่มองไม่เห็นที่สิ้นสุด ผมสีชมพูสว่างไสวช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน...
นางิสะ!
เฮือก!
สึนะสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผาก เขาหอบเหนื่อยเหมือนพึ่งจะไปวิ่ง 4x100 ที่ไหนมา
“ เป็นอะไรงั้นหรือครับ รุ่นที่สิบ? ” โกคุเทระถามเมื่อเห็นสึนะสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ ปะ เปล่าหรอก ฉันแค่...ฝันร้าย ” สึนะพูดเบาๆ
“ งั้นเราไปทานอาหารเช้ากันดีกว่านะครับ ไหนๆก็ตื่นแล้ว ” สึนะพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุด แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความคิดเรื่องความฝันเมื่อคืนนี้มากกว่าก็ตามที
ในห้องอาหารสึนะสอดส่องสายตามองหานางิสะไปทั่ว เขาเริ่มเกิดความกลัว....กลัวอะไรบางอย่าง ความรู้สึกกลัวแบบนี้เขาไม่เข้าใจ
“ ไง สึนะคุง! ” เสียงนางิสะที่ดังเข้าโสดประสาททำให้สึนะต้องหันหน้าไปยิ้มรับอย่างอัตโนมัติด้วยความโล่งใจ...โล่งใจ?
“ ไง...ทำไมวันนี้มาช้าจังล่ะ นางิสะจัง ” สึนะถาม
“ อ้อ ฉันนอนเพลินไปหน่อยน่ะ แฮะๆ ” นางิสะหัวเราะแห้งๆ เพราะเธอเอาแต่คิดเรื่องการรเลือกตั้งจนแทบจะไม่ได้นอนมากกว่า...เธอกลัว กลัวว่าอาจจะไม่มีคนโหวตให้เธอก็ได้
“ งั้นหรอ ระวังหน่อยนะ เธอน่ะเป็นไอดอลนะ ” สึนะเตือนด้วยความหวังดี
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่นายเป็นเพื่อนหรือว่าพ่อฉันกันแน่เนี่ย! ” นางิสะพูดขึ้น สึนะรู้สึกสะดุดกับคำว่าเพื่อนของนางิสะไปซักพักก่อนจะกลับมายิ้มอีกครั้ง
“ ก็เป็น...เพื่อนน่ะสิ ” สึนะยิ้ม แม้ว่าในใจของเขาจะไม่ได้คิดแบบนั้นก็ตาม แต่เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่...บางที่อาจจะแค่ ห่วง ตามประสาเพื่อนสนิท หรือ...
“ อัตจัง....เธอไม่ออกไปโปรโหมตตัวกับทุกคนหน่อยหรอ...” จิเอริที่เพิ่งจะเดินเข้ามาถามขึ้น
“ ยังดีกว่า ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าจะโปรโหมตหรือว่าเชิญชวนให้พวกเขาโหวตให้ฉันยังไง อีกอย่างช่วงนี้ฉันก็ไม่ค่อยว่างด้วย...เฮ้อ... ” นางิสะโอดครวญ
“ งั้นหรอ...ระวังจะตามคะแนนคนอื่นเขาไม่ทันน้า ยิ่งเธอเป็น มาเอดะ อัตสึโกะ รุ่นที่ 2 ด้วย ต้องชนะให้ได้รู้มั้ย! (-*-) ” ยูโกะที่เดินเข้ามาได้ยินพอดีจึงเดินเข้ามาพูดด้วย นางิสะสะดุ้งสุดตัวก่อนจะพยักหน้าให้กับใบหน้ามารผจญของยูโกะ
“ คะ ค่ะ! T[]T ”
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดีมาก...และฉันเองก็จะไม่ยอมแพ้เธอเหมือนกัน!!! ” ยูโกะพูดแล้วเดินไปรับถาดอาหารด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม..
นางิสะออกมาเดินเล่นในเมืองด้วยท่าทางหงอยๆ อีกแล้วสินะ...ความรู้สึกกดดันมหาศาลแบบนี้ นี่ขนาดเพิ่งจะประกาศออกไปเท่านั้น เธอยังเครียดได้ถึงขนาดนี้...แล้วถ้าวันจริง เธอจะได้รับแรงกดดันมากขนาดไหนกันนะ?
“ นางิสะจัง! หยุดก่อน!!! ” สึนะที่เดินตามมาตะดกนขึ้น เมื่อนางิสะทำท่าว่าจะเดินตกท่อที่เปิดทิ้งไว้
“ ว๊าย! เกือบไปแล้วสิ ” นางะที่ชะงักเท้าเอาไว้ก้มลงมองแล้วก็ต้องตกใจ ถ้าเมื่อกี๊เธอไม่ชะงักเท้าเอาไว้ล่ะก้ มีหวัง...ศพไม่สวยแน่!
“ เป็นอะไรหรือเปล่า? ” สึนะที่วิ่งตามมาทันพูดถามขึ้น เขามองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อสำรวจความเรียบร้อย
“ หา...เปล่าหรอก ขอบคุณนะ สึนะคุง ” นางิสะยิ้มให้ สึนะจึงต้องรีบหันไปทางอื่นก่อนที่นางิสะจะรู้ว่าเขา...หน้าแดง!
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมนายถึงหันหน้าหนีฉันล่ะ? ” นางิสะถามก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหา สึนะที่หันมาพอดีจึงต้องหน้าแดงอีกครั้ง...หน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึง20ซม. ถือว่าใกล้ที่สุดแล้วสำหรับสึนะ
“ อะ เอ่อ เราไปเดินเล่นกันดีกว่านะ ” นางิสะพูดแล้วเดินออกไปก่อน เพื่อถ่วงเวลาให้หัวใจของเธอเต้นช้าลง...เธอเป็นอะไรไป?...ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้นะ!
“ ระ รอด้วยสิ! นางิสะจัง!!! ” สึนะที่พึ่งจะตั้งสติได้ก็รีบวิ่งตามไป โดยมีนางิสะวิ่งนำหน้าแล้วหันกลับมาแลบลิ้นใส่
“ ฮิฮิ ถ้าแน่จริงก็ตามมาจับฉันให้ได้สิ! ” นางิสะตะโกนก้อง
“ เห! ถ้าอย่างนั้น...ไปละน้า~~~ ” สึนะดอดครวญอยู่พักใหญ่ก่อนจะยิ้มแล้วก็รีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว เขาน่ะ! เป็นถึงบอสของวองโกเล่เชียวนะ เรื่องวิ่งแค่นี้น่ะ!
“ มะ ไม่ไหวแล้ว... ” สึนะที่วิ่งมาได้พักหนึ่งก็เริ่มหอบรับประทานเข้าซะแล้ว เขาเดินไปนั่งพักที่ม้านั่งข้างๆแล้วก็เอนตัวอย่างหมดแรง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีอะไรบางอย่างมาจ่อ ...
“ อ๊า!เย็น! ” สึนะหันไปมองข้างๆก็พบกับกระป๋องเครื่องดื่มยี่ห้ออะไรซักอย่างมาทาบแก้ม และคนถือก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น...
“ นางิสะจัง! ” คนที่เขานึกว่าวิ่งทิ้งเขาไปแล้วนั่นเอง
“ ขอโทษนะ สึนะคุง เหนื่อยมากไหม?...อะนี่ น้ำจ้ะ ” นางิสะยื่นกระป๋องน้ำมาให้แล้วยิ้มแห้งๆเป็นเชิงขอโทษ
“ฮะๆ ช่างมันเถอะ ว่าแต่เธอกังวลอะไรอยู่หรอ?” สึนะรับกระป๋องน้ำมาเปิดแล้วดื่มแบบรวดเดียวให้สมกับความกระหาย แล้วหันมาถามนางิสะที่นั่งเหม่ออยู่ข้างๆ
“อะ เอ๋! ฉันน่ะหรอ ไม่...ไม่มีอะไรหรอก” นางิสะตอบแบบตะกุกตะกักเหมือนคนโดนจับได้ว่าทำความผิด...ถึงมันจะไม่ใช่ความผิดก็เถอะ
“เธอกังวล เรื่องการเลือกตั้งสินะ”
“อะ...อืม”
“เล่ามาสิ ฉันจะรับฟังเอง...”
“...!?”
นางิสะหันมามองสึนะอย่างรวดเร็ว แต่พอเห็นสายตาที่จริงใจและใบหน้าที่พร้อมจะรับฟังเธอทุกเรื่องทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ แต่ว่า..
“ฉันน่ะ รักทุกคนที่อยู่บนดาวดวงนี้ ไม่สิ! ทุกคนที่อยู่ในจักรวาลนี้มาก และฉันเองก็รัก AKB0048 มากเหมือนกัน เพราะทุกคนคอยให้การสนับสนุนฉันมาตลอด แต่ว่าฉันเองก็กลัวว่าจะไม่มีใครโหวตให้ฉัน...ฉันน่ะ ไม่ได้น่ารักเหมือนจิเอริ ไม่ได้เต้นเก่งเหมือนคุณยูโกะ ดังนั้นฉันจึงกังวลมาก เพราะฉันอยู่ในฐานะ มาเอดะ อัตสึโกะ รุ่นที่ 2 ถ้าแพ้ล่ะก็...” นางิสะพูดเบาราวกับพึมพำ หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าค่อยๆร่วงลงราวกับสายฝน
“ไม่ใช่นะ!” สึนะพูดขึ้น นางิสะเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะหันไปมองสึนะ “นางิสะจังน่ะ ก็คือนางิสะจังนะ ไม่น่ารักแล้วมันผิดตรงไหน เต้นไม่เก่งแล้วไม่ดียังไง คนเราน่ะสามารถพัฒนาขึ้นมาได้มากว่าที่เราคิด มาเอดะ อัตสึโกะแล้วทำไม ยังไงเธอก็คือเธอ โมโตมิยะ นางิสะ!” สึนะพูดด้วยใบหน้าจริงจัง นางิสะกระพริบตาปริบๆก่อนจะยิ้มออกมา...จากใจจริงๆ
“ขอบคุณนะ สึนะคุง” นางิสะพูด แล้วหันไปมองท้องฟ้าที่เริ่มจะเป็นสีส้มๆ “นั่นสินะ ฉันก็คือฉัน ไม่ว่าตอนนี้จะชื่ออะไร ฉันก็คือ...ฉัน”
“กลับกันเถอะนะ ^^” สึนะยืนขึ้นก่อนจะหันมาหานางิสะ เธอยิ้มให้เขาบางๆ
“จ้ะ!”
____________________________________________________________________________
ขอโทษผู้อ่านทุกท่านที่ดองนิยายเรื่องนี้ เหมือนดองกิมจิ ตอนนี้น่าจะอร่อยแล้ว เอ้ย! ตอนนี้ก็มาถึงจุดตึงเครียดแล้ว เห็นทีคงต้องไปดูการเลือกตั้งซ้ำแล้วล่ะค่ะ ไม่ขอแก้ตัวอะไรที่หายไปนาน แต่จะพยายามอัพให้จบให้ได้ค่ะ ^^
ความคิดเห็น