คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 8
บทที่ 8
รอเพียงไม่นานนักควันสีขาวและสีอื่นๆก็พวยพุ่ง ม่านอิเล็กทรอนิกส์ก็เลือนหายไป ร่างของเด็กสาวผมสีชมพูในชุดแสนสวยก็ปรากฏแก่สายตา เสียงเชียร์ดังสนั่นหวั่นไหวอย่างไม่ขาดสาย ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงใส่ไมโครโฟนเสียงดัง
“ Party!! ”
ร่างบอบบางเดินออกมาเต้น และตามด้วยเด็กสาวอีก 6 คนที่ออกมาจากทั้งหกทิศของเวที เสียงเชียร์ก็ดังขึ้นอีกรอบหนึ่งแต่ต่างชื่อออกไปเล็กน้อย เสียงเพลงที่สนุกสนานบวกกับรอยยิ้มของพวกเธอทำให้มันดูสนุกกว่าครั้งไหนๆที่พวกเขาเคยดู ความเปล่งประกายของแต่ละคนที่ดูเหมือนกับว่าพวกเธอกำลังใส่ชุดเรืองแสง เหล่าคิราร่ามากมายที่รายล้อมช่างดูงดงามจับใจ ราวกับกำลังดูโชว์จากสวรรค์ สึนะไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเธอจึงเป็นที่รักของทุกคนขนาดนี้ เพราะพวกเธอทำเพื่อพวกเขา...จากใจ!
แล้วกำแพงที่ว่าล่ะ...มันอยู่ไหน?
หลังจากเพลงแรกจบลงเหล่าเด็กสาวทั้ง 7 คนก็เดินหอบๆกันมาหน้าเวที แต่ถึงแม้จะเหนื่อยแต่รอยยิ้มของพวกเธอก็ไม่จางหายไป แต่มันกลับชัดเจนมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ
“ เฮ้! สนุกกันมั้ยค้า~~~ ” ทาคามินะตะโกนใส่ไมค์ พร้อมกับชูมือโบกไปมา
“ เฮ้!!!!! ” เสียงจากเหล่าผู้ชมมากมายตอบกลับมา ทาคาฮาชิยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดต่อตามแบบฉบับของกัปตันทีมที่เธอทำหน้าที่มันมาตลอดและก็เกือบที่จะสูญเสียมันไป...
“ ขอบคุณทุกคนที่มาดูและสนุกไปกับพวกเราในวันนี้นะคะ พวกเรารู้สึกตื้นตันมากๆเลยและนอกจากนั้นแล้ว พวกเรายังตื่นเต้นกันมากๆอีกด้วย แฮะๆ ” ทาคาฮาชิพูดติดตลกให้ทุกคนหัวเราะตามเธอ แม้มันจะแป๊กแต่ก็ยังมีคนหัวเราะให้
โป๊ก!!!
“ โอ๊ย! เจ็บนะ! ยูโกะ ” ทาคาฮาชิหันกลับไปตวาดเจ้าของฝ่ามือพิฆาตที่ฟาดลงกลางกระหม่อมเธออย่างจงใจ
“ อ้าว! ก็เธออย่างเล่นมุขฝืดๆทำไมละย่ะ! ” เพียงยูโกะตอบเท่านั้นแหละ เสียงฮาครืนก็ดังขึ้นยิ่งกว่าเดิม
“ เอาน่ายูโกะ อย่างน้อยๆทุกคนก็หัวเราะน้า~~~ ” เนี๊ยงเนี๊ยงพูดพร้อมกับทำหน้าตาน่ารักใส่จนผู้ชมบางคนถึงกับตาเป็นรูปหัวใจกันไปทั้งแถวเลยทีเดียว
“ จริงด้วย! แล้วเธอก็อย่าเคร่งกับมุขฝืดให้มากนักสิ ทาคามินะ! ” มาริโกะก็พูดเชิงเห็นด้วย แต่ประโยคสุดท้ายก็มิวายมาลงที่กัปตันทีมของตนเองอยู่ดี
“ จ้า จ้า ” ทาคามินะพูดแบบยอมรับผิดส่วนมือก็ลูบหัวตัวเองปอยๆแบบน่ารัก ซึ่งกินใจผู้ชมไปได้เกือบทั้งหมด เสียงเชียร์จึงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ แล้วนี่...อัตจังไปไหนล่ะเนี่ย? ” โทโมะจินพูดและทำท่ามองหาเด็กสาวที่ทุกคนรู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่แค่พูดถ่วงเวลาไว้ก็เท่านั้น
“ อ้าว! จริงด้วยสิ เมื่อกี๊ก็ยังเห็นเต้นด้วยกันอยู่เลยนี่นา ไปไหนกันน้า~~~ ” ยูโกะพูดแล้วก็ลากเสียงยาว
“ ทุกคนอยากรู้มั้ยค้า!!! ” เนี๊ยงเนี๊ยงพูดแบบแย่งซีนของทาคามินะที่กำลังจะอ้าปากพูดให้หุบลง
“ อยาก!!! ” เหล่าแฟนคลับทุกคนตะโกนก้อง รวมถึงสึนะด้วยแต่เป็นเพียงแค่เสียงเบาๆเท่านั้น เพราะเขาไม่กล้าที่จะพูดออกมาต่อหน้าเด็กสาวผมสีน้ำตาลที่นั่งอยู่ข้างๆเขาในตอนนี้
“ งั้นก็ไปกันเลยดีกว่าค่า!! ” ทาคามินะที่ถูกแย่งซีนจึงรีบพูดขึ้นก่อนโดนแย่งไปอีกพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตไปให้เนี๊ยงเนี๊ยงแบบเปิดเผย แต่นั้นมันเป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้น...
“ อัตจัง! อัตจัง! อัตจัง! อัตจัง! ” เสียงร้องเรียงชื่อของนางิสะดังมาไม่ขาดสาย เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะวิ่งออกไปยังหน้าเวทีพร้อมกับชุดใหม่หลังจากที่พวกยูโกะเดินกลับเข้ามาเรียบร้อยแล้ว
“ ค่า! มาแล้วค่า พวกเรามาสนุกไปด้วยกันนะค้า~~~ ” นางิสะตะโกน และหันไปพยักหน้าให้กับซุซุโกะ จิเอริ และมาโคโตะที่เดินออกมาในชุดแบบเดียวกันแต่คนละสี
“ โอ้!!!! ”
“ Nigisa no cherry!!! ” นางิสะพูดชื่อเพลง แล้วเต้นตามจังหวะอย่างสนุกสนาน คิราร่าของเธอเปล่งประกายอย่างสวยงามและโดดเด่น ทุกคนรู้สึกเหมือนจะเห็นกำแพงที่ว่าจากเสียงเชียร์ของเหล่าแฟนคลับลางๆแล้วสิ...เพลงยังคงดำเนินต่อไป ความเปล่งประกายของเหล่าเด็กสาวก็ยังไม่จางหายไป สึนะมองเห็นเพียงแต่เด็กสาวผมชมพูเพียงคนเดียวเท่านั้น อีกแล้ว...ความรู้สึกนี้อีกแล้ว ความรู้สึกที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถไขว่คว้าเธอเอาไว้ได้ ความรู้สึกที่ว่าไม่อยากให้เธอหายไปมันรุนแรงจนเจ็บปวดเจ็บปวดหัวใจไปหมด...ความรู้สึกนี้ มันคืออะไรกัน?
ในที่สุดคอนเสิร์ตก็กำลังจะจบลงเหล่าเด็กสาวกว่าร้อยชีวิตต่างพากันวิ่งออกมาเพื่อร้องเพลงสุดท้าย เพลงที่ขอมอบให้แฟนคลับที่รักพวกเธอจากใจจริง
“ เอาล่ะ...ขอทุกคนมาสนุกไปกับเพลง Aitakatta ด้วยกันนะค้า~~~~ ” ทาคามินะพูดแล้วกระโดดตามจังหวะเพลงที่เริ่มขึ้น นางิสะเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอร้องและเต้นด้วยรอยยิ้มสดใสเพื่อแฟนคลับทุกคน เสียงเพลงที่สนุกสนานบวกกับรอยยิ้มของพวกเธอทำให้ทุกคนรู้สึกว่าไม่อยากให้คอนเสิร์ตครั้งนี้มันจบลงเลย...
หลังจากเพลงจบลงทาคามินะยังไม่ทันที่จะพูดขอบคุณและปิดคอนเสิร์ต สึบาสะก็เดินลงมากลางเวทีเสียก่อน เสียงเชียร์ดังขึ้น...เพราะอะไรน่ะหรือ! ก็เพราะว่าสึบาสะคือมาริโกะรุ่นก่อนยังไงล่ะ แฟนคลับคนเก่าจะจำเธอได้ก็ไม่แปลก แต่วันนี้เธอไม่ได้มากลางเวทีเพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ!
“ สวัสดีค่ะทุกท่าน ฉันคือผู้จัดการของวงAKB0048 วันนี้ขอประกาศว่า... ” สึบาสะเว้นวรรคเล้กน้อยเพื่อเรียกความตื่นเต้น “ เราจะทำการเปิดประวัติศาสตร์หน้าใหม่ เปิดสมรภูมิรบอันดุเดือดขึ้นอีกครั้ง ซึ่งก็คือ...การเลือกตั้งเซ็นบัตสึค่ะ!!! ” เพียงเท่านั้นสีหน้าของเหล่าเด็กสาวต่างก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ซึ่งทั้ง 11 เองก็สงสัยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
“ เอ๋!!!! ” เสียงของเหล่าเด็กสาวดังขึ้นพร้อมกัน
“ เราจะเปิดการโหวตนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เวลา 00:00 น. นะค่ะ โดยตัวเก็งมีดังต่อไปนี้...โอชิมะ ยูโกะ รุ่นที่ 9 เซ็นเตอร์โนวา โซโนะ จิเอริ และ...มาเอดะ อัตสึโกะ รุ่นที่ 14 ค่ะ ” สึบาสะพูดและเดินออกไปปล่อยให้ทาคามินะพูดปิดคอนเสิร์ตท่ามกลางเสียงเชียร์ของแฟนคลับที่ส่งเสียงเชียร์เมมเบอร์ของตัวเองให้ดังที่สุด
กำแพงถูกสร้างขึ้นมาแล้ว...ทั้ง 11 เข้าใจในทันทีว่าอะไร คือกำแพงที่ว่านั่น
นางิสะเดินเข้าที่พักอย่างเลื่อนลอย...ตัวเก็งงั้นหรอ อีกแล้วสินะ การต่อสู้ที่แสนจะดุเดือดและเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา สึนะมองนางิสะที่หงอยลงไปด้วยความเป็นห่วงอันที่จริงก็อยากเข้าไปหาพียงแต่สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นมาริโกะและโทโมะจินนั่งอยู่พวกเขาทั้ง 11 จึงเดินไปหาทั้งสอง
“ ไง...รู้แล้วใช่มั้ย ว่าอะไรคือกำแพงที่แบ่งพวกเราเอาไว้น่ะ ” คุณโทโมะจินพูดพร้อมกับหยิบน้ำอะไรซักอย่างที่เจ้าหล่อนปรุงจนดูแล้วไม่น่าจะอร่อยเอาซะเลยขึ้นมาดื่ม
“ ครับ ผมว่าผมรู้แล้ว...แต่ช่วยอธิบายหน่อยได้มั้ยครับว่าทำไม ” สึนะพูด
“ ภายนอกพวกเราคือเพื่อนพ้องที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมาตลอด ต่อสู้ด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน แต่พวกเราเองก็ยังมีกำแพงที่แบ่งแยกพวกเราออกจากกันอยู่ กำแพงใสๆที่แม้ว่ามันจะบางแค่ไหน พวกเราก็ไม่สามารถที่จะทำลายหรือว่าข้ามมันไปได้ เพราะอะไรรู้มั้ย? ” ประโยคสุดท้ายโทโมะจินหันไปถามสึนะ เพราะคิดว่าเขาคือคนที่น่าจะเข้าใจมากที่สุด
“ เพราะแฟนคลับ...หรือครับ? ” สึนะต่อ แม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจนักก็ตามที
“ ใช่...พวกเขามองว่าเราควรเกลียดกัน เช่นยูโกะกับอัตจัง เพราะว่าพวกเขาต่างก็มีแฟนคลับ ดังนั้นถ้ามีใครเด่นกว่าแฟนคลับจะไม่ชอบใจและพาลเกลียดเมมเบอร์อีกคนที่เด่นกว่าคนที่ตนชอบ ดังนั้นกำแพงที่ว่าจึงเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ ทำให้บางงานอัตจังกับยูโกะก็ไม่สามารถร่วมงานกันได้เพราะแฟนคลับ...แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่ดีหรอกนะ ^^ ” โทโมะจินพูดยิ้มๆ “ แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ ฉันเองก็อยากทำลายกำแพงนั้นลงไปซะ แต่ก็ทำไม่ได้...ฉันหวังว่าจะมีใครซักคนทำมันนะ ”
“ อืม...จะว่าไปมันก็เหมือนกับโลกของพวกเธอนะ กำแพงระหว่างคนเก่งกับคนไม่เก่ง กำแพงระหว่างคนหน้าตาดีและไม่ดี กำแพงระหว่างลูกน้องกับเจ้านาย อะไรทำนองนั้น ” มาริโกะเสริมให้พวกสึนะเข้าใจได้ง่ายขึ้น
‘ ทำไม...กำแพงระหว่างเรา มันถึงไม่พังลงมาเร็วกว่านี้นะ ’
ความคิดเห็น