มหาเวทย์แห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 8 เรียนวันแรกก็ยุ่งซะแล้ว

บทที่ 8 เรียนวันแรกก็ยุ่งซะแล้ว

            กริ๊ง ~~~ กริ๊ง ~~~

            เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้มิเกลต้องควานหาอยู่นานกว่าจะเจอ เมื่อมองเวลาก็พบว่ามันเป็นเวลาตีห้าครึ่งแล้ว เธอจึงรีบไปปลุกไลล่าให้ตื่น แต่เธอก็ต้องเสียใจเมื่อเด็กสาวไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เธอจึงตัดสินใจไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมาปลุกไลล่าต่อทีหลัง

            มิเกลเดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับจัดการล้างหน้าแปรงฟันจนเรียบร้อยและน้ำอาบก็อุ่นได้ที่แล้ว เธอจึงจัดการลงไปแช่ให้สบายตัว ร่างการที่เกร็งอยู่จะได้ผ่อนคลายและคลายความเมื่อยขบจากการนอนตลอดแปดชั่วโมงที่ผ่านมา เธอเลือกใช้สบู่กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกซากุระที่เธอชอบเพราะมันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายไปได้พอดู

            เธอเดินออกมาจากห้องอาบน้ำเพื่อมาแต่งตัว มือเรียวเปิดดูตู้เสื้อผ้าที่ทุกตูจะมีชุดนักเรียนไว้ให้สองชุดและชุดกีฬาหนึ่งชุดเพื่อที่จะสลับใส่และสลับซักได้ มิเกลหยิบชุดนักเรียนสีขาวพาดลายด้วยสีทอง แขนเสื้อข้างขวามีตรานกฟินิกส์สีทองอันเป็นตราของปราสาทราฟาเอล ส่วนด้านซ้ายคือตราของโรงเรียนที่ดูหรูหรา ตัวชุดเป็นแบบกระโปรงติดกับเสื้อมีระบายสีทองอยู่ตรองขอบของกระโปรง สั้นเหนือเข่า และมีหมวกให้สวม ดูแล้วท่าทางจะแพงน่าดู ส่วนถุงเท้าก็เป็นสีขาวมีโบว์สีเหลืองอยู่ด้านข้าง ส่วนรองเท้าจะเป็นส้นสูงสีขาว

            “ ไลล่า ตื่นสิ ไลล่า! ” มิเกลตะโกนใส่หูทำให้ไลล่าต้องกระเด้งตัวขึ้นมาจากตียง

            “ มะ มิเกล! ” ไลล่าครางเสียงอ่อยพลางเกาหัวอย่างสงสัย

            “ ก็ใช่น่ะสิ นี่มันจะหกโมงแล้วนะ ไปอาบน้ำได้แล้ว! ” มิเกลตะโกนจนไลล่าต้องหัวเราะแฮะๆก่อนจะพาร่างที่พึ่งจะตื่นนอนไปอาบน้ำแต่งตัว และออกมารายงานตัวกับเธอ

            มิเกลและไลล่าเดินออกมาจากห้องพร้อมกระเป๋านักเรียนสีขาวที่ถูดจัดเตรียมไว้ให้แล้ว ทั้งสองเดินมาที่ห้องอาหารเพื่อมาทานอาหารเช้า มิเกลเดินไปหยิบขนมปังปิ้งทาแยมสตรอเบร์รี่มาสองแผ่นและนมสดอีกหนึ่งแก้วเพื่อมาเป็นพลังงานในตอนเช้าสำหรับเธอ ส่วนไลล่านั้นจัดเต็มกับอาหารมาก เธอหยิบไก่มาสองชิ้น สเต็กชิ้นใหญ่หนึ่งชิ้น พร้อมกับน้ำส้มอีกหนึ่งแก้ว ในระหว่างที่กำลังหาโต๊ะนั่งก็เหลือบไปเห็นมาคัสที่ยืนโบกไม้โบกมืออยู่ลิบๆ

            “ อรุณสวัสดิ์จ้า ” เมื่อเดินมาถึงรีนก็เอ่ยทักเธอทันทีด้วยรอยยิ้มตามประสาคนสดใส

            “ อรุณสวัสดิ์จ้า รีน มาคัส และก็ ฟรานด์ ” มิเกลทักส่วนไลล่าที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของมิเกลถูกมาคัสลากตัวไปนั่งด้วยโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของเจ้าตัว

            “ เธอนี่จัดหนักตั้งแต่เช้าเลยนะ ไลล่า ” ฟรานด์ทัก ซึ่งไลล่าก็ทำท่าฟึดฟัดด้วยความรำคาญซึ่งเรียกเสียงเฮฮาตั้งแต่เช้าของพวกเธอได้เป็นอย่างดี

            “ ตอนเช้าเราเรียนอะไรบ้างล่ะ ” รีนถามขึ้นเมื่อเสียงหัวเราะในกลุ่มเริ่มซาลงไปเล็กน้อยทั้งที่ใบหน้ายังยิ้มค้างจากการหัวเราะเมื่อซักครู่

            “ อืมเดี๋ยวนะ...วิชาผสานธาตุ น่ะ ” ฟรานด์ตอบ ทุกคนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะลุกจากโต๊ะเพื่อที่จะเดินไปเรียนวิชาต่อไป แต่กว่าจะถึงนี่สิทำเอาทั้งหมดปวดน่องไปตามๆ ใครช่วยบอกทีซิว่าทำไม่ปราสาทเรียนถึงไกลเป็นกิโลขนาดนี้!

            ในที่สุดทั้งหมดก็มาถึงปราสาทเรียนกันเสียที ไลล่ากับรีนต้องนั่งงนวดขาอย่างทรมาน นี่ถ้าไม่มีคำสั่งว่าห้ามใช้พลังเวทย์ในการไปปราสาทเรียนหรือกลับปราสาทล่ะก็นะ ใช้ลมพามาดีกว่าจะได้ไม่ต้องเดินให้เมื่อย

            ปราสาทเรียนผสานธาตุเป็นห้องกว้างขวางที่มีพื้นที่มากพอที่จะให้นักเรียนไปแยกย้ายกันซ้อมได้อย่างสบายๆ และระยะห่างก็ไม่ต้องกลัวว่าจะทำให้ใครบาดเจ็บด้วย ศาสตราจารย์ที่สอนคือ วิลเฮน หญิงสาววัยกลางคนที่มีใบหน้ายิ้มแย้มจนทุกคนคิดถึงแม่ขึ้นมาจับจิตจับใจกันเลยทีเดียว แต่อย่าให้นางโกรธนะจากแม่พระจะกลายเป็นซาตานฆ่านักเรียนให้ดู นี่คือคำเตือนของรุ่นพี่ที่ฝากมา

            “ วันนี้ฉันจะให้ทุกคนลองผสานธาตุกันตามหนังสือนะ จะรวมธาตุให้เข้าหากันก็ได้ ฉันจะคอยดูนะ ” ว่าแล้วศาสตราจารย์ก็หายตัวไป ทุกคนจึงแยกย้ายกันซ้อม มิเกลนั้นจับเอาธาตุน้ำมาใส่กับธาตุแสงจนกลายเป็นน้ำเรืองแสงสีสันสวยงาม แต่ก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นมาขัดเสียก่อน เมื่อเธอหันไปก็เห็นรีนกำลังวิ่งหนีอะไรซักอย่างกับเหล่านักเรียนในห้องกันอย่างวุ่นวาย แต่เธอก็พอจับต้นตอได้ว่ามันเกิดจากอะไร

            ยักษ์พฤกษาตัวสีเขียวกำลังวิ่งไล่ทุกคนอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้ทุกคนในห้องต้องวิ่งหนีกันอย่างชุลมุนวุ่นวายและศาสตราจารย์ก็คือหนึ่งในนั้นด้วย

            “ เธอทำอะไรเนี่ยรีน! ” มิเกลตะโกนขึ้นในระหว่างที่วิ่งหนีไปมา รีนส่ายหน้าด้วยความที่ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองไปทำอะไรผิด

            “ กรี๊ด!!! ไลล่า! ” รีนตะโกนก้องเมื่อเจ้ายักษ์จับตัวไลล่าได้และก็เขมือบลงท้องไปเรียบร้อยแล้ว มิเกลจะหันไปขอความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์แต่เมื่อมองไปมองมาก็ไปเจอศาสตราจารย์โดนเขมือบไปแล้ว คราวนี้เสียงกรี๊ดกร๊าดดังกว่าเดิมอีกเท่าตัวเมื่อเพื่อนในห้องเริ่มโดนเขมือบไปมากขึ้นเรื่อยๆ

            “ รีน! เธอท่องเวทย์ผิดใช่มั้ย! ” ฟรานด์ตะโกนถาม

            “ ใช่! โทษที กรี๊ด!!! ” รีนกรีดร้องเสียงหลงเมื่อถูกเถาวัลย์จับตัวได้ มิเกลเห็นท่าไม่ดีตอนนี้เอกำลังคิดหาเวทย์ที่จะหยุดเจ้ายักษ์นั่นจนปวดไปหมด

            ใช้เวทย์บทนี้สิ...

            “ อาเมล เสลเทียร์ ฟีล โอโรนีล พฤกษาเอ๋ยจงสดับ จงกลับไปเป็นสิ่งที่เจ้าเป็น ณ บัดนี้!!! ” เมื่อสิ้นเสียงของเธอไอเวทย์สีทองก็แผ่ขยายไปพันธนาการยักษ์พฤกษาจนมันหายไป คนที่ถูกกินก็กลับมาในสภาพที่เปียกแฉะไปทั้งตัว สายตามุ่งร้ายมารวมกันที่รีนทันที จนเธอผงะถอยหลังแต่ก็ติดขอบกำแพง

            “ รีน!!! ” ทุกคนคำรามอย่างน่ากลัว ทำเอารีนถึงกับหน้าซีด

            “ ขอโทษนะ...กรี๊ด!!! ”