คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 6
บทที่ 6
นางิสะตื่นมารับเช้าวันใหม่อย่างสดชื่น เธอหยิบชุดประจำตัวมาใส่ก่อนจะทำผมอีกเล็กน้อยและเดินออกจากห้องไปทำงานตามปกติ เธอเดินลงมายังห้องอาหารเพื่อหาพลังงานให้กับตัวเอง และก็ไม่ต้องทนทานอาหารแบบซ้ำๆเหมือนตอนอยู่บนยานอีกแล้ว เพราะเมื่อคืนพวกเธอก็กลับมาถึงอากิบะสตาร์เป็นที่เรียบร้อยดังนั้นสถานที่ที่เธอจะมาคงจะเป็นที่ไหนไปไม่ได้นอกเสียจาก...
“ อรุณสวัสดิ์ อัตจัง ” เสียงป๋ะป๋ากุ๊กเอ่ยทัก
“ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ป๋ะป๋ากุ๊ก ขอเหมือนเดิมนะคะ ” นางิสะสั่งอาหารเหมือนอย่างเคย
“ อ้าว! วันนี้ไม่อยู่รอทานกับทุกคนงั้นหรอ? ” ป๋ะป๋ากุ๊กเอ่ยถาม เพราะเห็นปกตินางิสะจะรอทานพร้อมคนอื่น
“ วันนี้คงไม่ได้ค่ะ ฉันมีงานช่วงเช้า...นี่ก็ใกล้เวลาแล้วขอเร็วๆหน่อยนะคะ ” นางิสะเร่งเมื่อเห็นว่ามันจะไม่ทันเวลาเอา
“ โอเคจ้ะ แล้วช่วงเย็นอยากทานอะไรล่ะ? ” ป๋ะป๋ากุ๊กทำอาหารไปพลางถามไปพลาง
“ ไม่ต้องเตรียมหรอกค่ะ กว่าฉันจะกลับมาก็เกือบเช้าโน่นเลย...คงกลับมาไม่ทันหรอกค่ะ ” นางิสะตอบและยิ้มแห้งๆให้
“ งั้นหรอ ทุกคนคงเหงาแย่สิเนี่ย ” ป๋ะป๋ากุ๊กพูดยิ้มๆเหมือนเห็นใจพร้อมกับเดินเอาอาหารมาเสิร์ฟ “ เอ้า! ได้แล้ว...ทานให้อร่อยนะ ”
“ ทานล่ะนะค้า~~ ” นางิสะลงมือทานอย่างรวดเร็ว เธอทานเสร็จแล้วก็เก็บจานไปวางไว้ให้และรีบเดินออกไปทันที
นางิสะเดินออกมาหาสึบาสะที่ยืนรออยู่ด้านนอก ทั้งสองขึ้นรถเพื่อไปยังสตูดิโอถ่ายแบบทันที
“ ทำไมวันนี้มาช้านักล่ะ? ” สึบาสะถาม
“ แฮะ แฮะ ฉันตื่นสายเองค่ะ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ” นางิสะยิ้มแห้งๆ เมื่อคืนเธอมัวแต่คุยกับเคียวโกะจังแล้วก็จิเอริอยู่นี่นา เฮ้อ....
ทางด้านจิเอริที่เดินลงมาในห้องอาหารก็รู้สึกแปลกไป เธอเดินไปหาป๋ะป๋ากุ๊กเพื่อสั่งอาหารโดยที่มันยังมีอะไรคาใจอยู่
“ เอาเหมือนเดิมนะคะ ” จิเอริสั่งเพราะไม่รู้ว่าจะกินอะไรดี เธอจึงสั่งอย่างที่เคยทานเหมือนทุกวัน แต่ความรู้สึกเหงาๆในใจมันก็ยังไม่หายไป...
“ โอ้! จิเอริจัง...วันนี้ไม่มีงานหรอ? ” ป๋ะป๋ากุ๊กถาม
“ ไม่มีหรอกค่ะ วันนี้ฉันว่างทั้งวันเลยล่ะ...ถามทำไมหรอคะ? ” จิเอริตอบแล้วก็หันไปถามด้วยความสงสัย เพราะทุกวันเค้าจะไม่ถามอะไรเธอ
“ อ้อ เปล่าหรอก เห็นอัตจังมีงานยุ่งตั้งแต่เช้า ก็เลยนึกว่าพวกเธอจะไปด้วยกันซะอีก ” ป๋ะป๋ากุ๊กบอกทำให้จิเอริต้องร้องอ๋อในใจ ที่เธอคิดว่าอะไรมันขาดไปก็คงจะเป็นเด็กสาวผมชมพูที่จะมานั่งก่อนเธอเสมอล่ะสิเนี่ย!!!
“ อะได้แล้วล่ะ ” ป๋ะป๋ากุ๊กยกมาเสิร์ฟแล้วเดินไปทำงานต่อ
จิเอรินั่งทานไปได้ไม่นานทุกคนก็เดินลงมาพร้อมกับเสียงคุยที่ดังสนั่น โซนาตะ คานาตะ ลินดา ที่ได้อาหารแล้วก็มานั่งโต๊ะกับเธอ แล้วตามด้วยมาโคโตะแล้วก็มาริโกะมาทานด้วยคุยกันไปทานกันไปจนหมดทุกคน พวกของสึนะจึงค่อยเดินลงมาทานบ้าง
“ ว้าว! อาหารน่าตาน่าทานทั้งนั้นเลย!!! อุ๊ป!!! อ่อยฮ้านอ๊า!!! (ปล่อยช้านน้า) ” เมื่อมาถึงแรมโบ้ก็ร้องเสียงดังลั่นทำเอาโกคุเทระอุดปากแทบไม่ทัน
“ หุบปากไปเลยเจ้าวัวบ้า! ” โกคุเทระตวาดเบาๆ
“ อ้าวพวกนาย...มานั่งทางนี้สิ ” จิเอริที่จัดวางอาหารเสร็จเรียบร้อยก็เรียกพวกสึนะให้ไปทานกัน
“ หลับสบายดีมั้ยทุกคน? ” จิเอริถาม
“ อื้ม! สบายมากเลยล่ะ ” สึนะตอบแทนคนอื่นๆ จิเอริพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ สึนะหันซ้ายหันขวาหาเดกสาวอีกคนที่น่าจะอยู่ในวันนี้ จิเอริมองแล้วก็รู้ทันทีจึงตอบไขข้อข้องใจให้
“ อัตจังไปทำงานน่ะ พรุ่งนี้ก็คงกลับ ” สึนะหน้าจ๋อยไปเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มแห้งๆให้
“ ขอบใจที่ช่วยพวกเราในวันนั้นนะ ” จิเอริพูดและยิ้มบางๆ โกคุเทระหันหน้าไปทางอื่น ส่วนยามาโมโตะก็หัวเราะร่า
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไรหรอกน่า ถือว่าช่วยเพื่อนละกันนะ ” ยามาโมโตะตอบ
“ พวกนายนี่รักกันดีจังนะ...พวกฉันน่ะก็อยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง ” โทโมะจินที่เดินมากับมาริโกะพูดขึ้น
“ เห! พวกเธอก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้วนี่? ” เรียวเฮพูดอย่างสงสัย โทโมะจินส่ายหน้า
“ ภายนอกพวกเราคือเพื่อนพ้อง สายสัมพันธ์ที่ไม่มีวันขาดเพราะพวกเราคือ 00 แต่ทว่าพวกเราเองก็มีกำแพงที่ไม่อาจข้ามได้อยู่นะ กำแพงใสๆที่กั้นพวกเราออกจากกันน่ะ ” โทโมะจินพูดพร้อมกับหันไปมองรูปของอัตจังและยูโกะรุ่นที่ 1
“ กำแพง...? ” สึนะทวนคำเบาๆ
“ ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ แล้วพวกนายล่ะ ” มาริโกะเออออตามอย่างเข้าใจ ส่วนประโยคสุดท้ายก็หันไปถามพวกสึนะ
“ พวกเรา? ” มุคุโร่ทวน
“ ใช่! พวกนายอยากไปดูการทำงานของพวกเรามั้ยล่ะ แล้วจะรู้...ว่ากำแพงที่ว่า มันคืออะไร ” มาริโกะพูดทิ้งท้ายไว้ให้คิดและเดินออกไปพร้อมกับโทโมะจิน แต่ก่อนจะออกโทโมะจินก็พูดขึ้น “ ฉันจะขอคำตอบพรุ่งนี้นะ ”
พวกสึนะเดินทอดน่องไปตามทางเดิน จนสายตาไปสะดุดเข้ากับรูปของเหล่าเด็กสาวที่แขวนเรียงรายไว้บนผนังจนเต็มพื้นที่ และบอร์ดรูปที่มีรูปเล็กๆติดเอาไว้
“ นี่มันอะไรกันน่ะ? รูปเต็มไปหมดเลย ” โคลมพูดขึ้น แต่จะว่าไปรูปที่แขวนอยู่ด้านบนมันใหญ่กว่ารูปที่ติดอยู่บนบอร์ดหลายเท่าแถมยังใส่กรอบไว้อย่างดีด้วย
“ อ้อ! นี่คือรูปของสมาชิกของ AKB0048 ยังไงล่ะ แบ่งเป็นรุ่นต่างๆน่ะ แถบแรกก็รุ่นที่ 1 ไปจนถึงแถบสุดท้ายคือรุ่นที่ 77 น่ะ ” ยูโกะที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นทำเอาทั้งหมดตกใจยกกลุ่ม
“ เธอคือ… ” ฮารุพูดขึ้นแบบตั้งคำถาม ยูโกะยิ้มกว้าง
“ ฉัน โอชิมะ ยูโกะ รุ่นที่ 9 นะ เรียกฉันว่ายูโกะเฉยๆก็ได้นะ ” ยูโกะแนะนำตัวอย่างร่าเริงแต่จู่จู่ก็โดนประเคนฝ่ามือจากใครซักคนที่มาใหม่
“ ทำไมเธอไม่รีบกลับไปซ้อมฮะ! รู้มั้ยว่ามันจะไม่ทันเอานะ ยูโกะ!!! ” ทาคามินะนั่นเองที่ประเคนฝ่ามือลงกลางกะบาลของยูโกะอย่างแรง จนยูโกะต้องลงไปนั่งลูบหัวแบบเจ็บๆอยู่ที่พื้น
“ อะไรกันเล่าทาคามินะ! ฉันแค่บังเอิญมาเห็นพวกเขายืนสงสัยอยู่ก็เลยบอกเท่านั้นเองอ่า...ฉันแค่หวังดีน้า~~~~ ” ยูโกะหันมาตวาดทาคามินะบ้างจนทาคามินะเหวอไปเล็กน้อย
“ แนะนำหรอ...อ้อ งั้นก็ขอโทษละกันน้า ” ทาคามินะพูดขอโทษยิ้มๆ ทำเอายูโกะต้องกัดฟันกรอดเบาๆ
“ หนอย!!! ตบหัวแล้วลูบหลังงั้นหรือ ” ทาคามินะหัวเราะร่า ทำเอาสึนะต้องยกมือขึ้นว่าพวกเขายังยืนอยู่ตรงนี้ด้วยนะ
“ เอ่อ คือ... ” สึนะยกมือขึ้นหมายจะถาม
“ อะไรงั้นหรอ ” ทาคามินะหันมาเห็นพอดีจึงพูดขึ้นทำเอายูโกะต้องหันไปมองด้วยความสงสัยเช่นกัน
“ แล้วรูปที่อยู่ด้านบนนั่นมัน…คืออะไรหรอครับ? ” สึนะถามและชี้นิ้วไปยังรูปภาพที่แขวนอยู่ด้านบน ทาคามินะและยูโกะมองตามก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ งั้นฉันตอบให้ล่ะกันนะยูโกะ นั่นคือเหล่าเซ็นเตอร์โนวายังไงล่ะ ” ทาคามินะพูดและเอาตัวเองไปพิงกำแพงอีกด้านอย่างที่เคยชิน
“ เซ็นเตอร์โนวา? ” เคียวโกะทวนคำอย่างสงสัย
“ อืม เซ็นเตอร์โนวาคือคนที่จะเป็นเซ็นเตอร์ในทุกเพลงของพวกเรา จะถูกเลือกโดยเซ็นเซย์เซ็นเซย์น่ะ ” ทาคามินะไล่เรียงให้ แต่สึนะไม่ได้สนใจรูปภาพด้านบนไปกว่ารูปภาพของเด็กสาวอีกคนที่รูปใหญ่ขึ้นมาหน่อย และบนบอร์ดก็เขียนว่า ผู้สืบทอดนาม เด็กสาวผมสีชมพูโดดเด่นที่เค้าเห็นเป็นประจำช่วงที่อยู่บนยานคัทจูชะ
“ แล้ว...นางิสะจังล่ะ ” สึนะชี้ไปยังรูปของนางิสะที่อยู่ในบอร์ดนั้น
“ อ้อ! นั่นคือรูปของพวกที่สืบทอดนามแล้วน่ะ เหมือนฉันกับยูโกะ แต่นายรู้ได้ยังไงว่าเด็กคนนั้นเคยมีชื่อว่านางิสะ ” ยูโกะตอบและถามขึ้น ทำเอาสึนะสงสัยกับคำว่า เคย เสียจริง
“ ก็เธอบอกเองนี่ ทำไมงั้นหรอ? ” ทาคามินะและยูโกะหันไปมองหน้ากัน
“ นั่นมันชื่อก่อนที่เธอจะสืบทอดนะ ตอนนี้ชื่อใหม่ของเธอคือ มาเอดะ อัตสึโกะ รุ่นที่
“ !!!!!!!!! ”
“ (O_O(O_O)O_O)!!! ” ทุกคนเบิกตากว้างอย่างพร้อมเพรียงกัน นางิสะคือคนที่สืบทอดชื่อของเซ็นเตอร์โนวาในอดีตงั้นหรอ?
“ แล้วทำไมพวกเธอมีถึงรุ่นที่ 8 รุ่นที่ 9 แต่ของนางิ...เอ๊ย!!! อัตจังมีแค่รุ่นที่ 2 ล่ะ? ” เคียวโกะถาม
“ ขอโทษนะ...เราบอกพวกนายมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ เพราะการสืบเรื่องของเซ็นเตอร์โนวามันเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับพวกเรา ” ทาคามินะบอก พวกสึนะพยักหน้าเข้าใจ
“ เอายังไงดีล่ะทุกคน... ” สึนะถามขึ้นระหว่างเดินเล่นกันอยู่ในเมือง
“ เอายังไง อะไรครับ รุ่นที่สิบ ” โกคุเทระถาม
“ จะไปดูงานของพวกนั้นมั้ยล่ะ ฉันชักจะสงสัยในคำว่ากำแพงของพวกนั้นซะแล้วสิ ” สึนะบอก เขาอยากจะรู้ว่ากำแพงที่ว่ามันคืออะไร
“ นั่นสินะ...ฉันก็อยากรู้นะ สึนะคุง ” เคียวโกะตอบ
“ ผมก็อยากรู้ครับ รุ่นที่สิบ ” โกคุเทระที่เอามือเท้าคางคิดอยู่นานก็ตอบเป็นคนที่สอง
“ ฮารุก็คิดแบบเดียวกันกับเคียวโกะจังค่ะ! ” ฮารุตอบ ส่วนคนอื่นๆก็พยักหน้าแทนการตอบเช่นกัน
“ งั้นเอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยไปบอกคุณโทโมะจินก็แล้วกันนะ ^^ ” สึนะสรุปเองเสร็จสรรพ ก่อนจะหันไปหารีบอร์นที่เอาแต่เงียบมาตั้งแต่ตอนทานอาหารแล้ว
“ นายเงียบไป มีอะไรหรือเปล่า...รีบอร์น? ” สึนะหันมาถามครูพิเศษตัวเล็กที่นั่งอยู่บนไหล่ของเขา
“ หืม? เปล่าหรอก ฉันแค่คิดว่าฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่า...กำแพงที่ว่ามันคืออะไร ” รีบอร์นตอบแล้วก็หันไปมองป้ายโฆษณาต่างๆที่เป็นรูปของนางิสะแล้วก็ยูโกะเรียงรายแบบไม่น้อยหน้ากัน โฆษณาของทั้งสองที่เล่นสลับกันไปมาบนจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์
“ ถ้ารู้แล้วก็บอกกันมั่งสิ รีบอร์น ” สึนะพูด
“ หัดคิดเอาเอเซ่ เจ้าห้วยสึนะ!!! ” และแล้วฝ่าเท้าเล็กๆของรีบอร์นก็ลงมาประดับบนหัวของสึนะอย่างสวยงาม
“ โอ๊ย!!! ” สึนะร้องด้วยความเจ็บปวด
“ ทำอะไรน่ะครับ คุณรีบอร์น!!! รุ่นที่สิบ เป็นยังไงบ้างครับ... ”
ความคิดเห็น