คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : oneshot ; Be Sufficient ● X'Mas ' -end-
ริสแทบะถลาัว้วยวามลนลานในทันทีที่เปิประูห้อเ้ามาแล้วเอรูมเมทนสวยนอนฟุบลอยู่้าๆเียอเ้าัว ลมหายใแผ่วร้อนพอๆับผิวายที่แปลั่ วาที่มัะแวววาวสใสเสมอหยีปิสนิท หัวิ้วยู่เ้าเือบะประิัน อาารไม่สบายที่แสออมาหน่อยๆเมื่อวานเย็น อนนี้ำลัเล่นานรูมเมทอริสอย่าหนั เา่อยๆประอร่าายบอบบาแ่สูโปร่อนป่วยึ้นในนอนลบนเีย ึผ้าห่มที่ถูพับเรียบร้อย่าาเียอเาึ้นลุมร่าที่นอนระสับระส่ายหน้ายุ่ มือหนาเลี่ยเส้นผมนิ่มสีสว่าที่ปรใบหน้าหวานออ เ็เหื่อเม็เล็ๆที่ผุึ้นามหน้าผาเนียนออเบาๆ พอสัมผัสับผิวายอนป่วยแบบนี้ทำให้ริสรับรู้ถึอุหภูมิร่าายที่สูึ้นนน่าเป็นห่ว พอั้ใะลุึ้นไปอาบน้ำมาเ็ัวให้ นัวบาที่นอนอยู่็่อยๆปรือาึ้น ระพริบปริบๆปรับสายาให้ที่ แู่ะเป็นไปไ้ยานัเมื่อหยาน้ำาร้อนปริ่มอบาอยู่
“านยอล…” ริสเอ่ยเรียื่อรูมเมทนสวยเบาๆ ใบหน้าลมอนป่วยหันมอร่าสูที่นั่เลี่ยเส้นผมอเาอยู่ พอเห็นว่าเป็นใรปาที่แ่ำาพิษไ้็เบะว่ำ น้ำาที่อนแรปริ่มอยู่รอบา็ไหลออมาาวาลมที่หม่นประายแสลไปเล็น้อย พลิัวหนีหันหลัร่าสูพร้อมเสียสะอื้นฮัที่ทำเอานที่ไม่รู้อะไรหน้าาเหรอหราออมา้วยวามวย มือหนาเอื้อมไปแะไหล่บาที่สั่นระริาารร้อไห้่อนะึัวนที่อุหภูมิร่าายสูว่าทั่วไปึ้นมาแนบที่แผอ านยอลัืนนิหน่อยแ่เพราะร่าายที่ำลัป่วยอยู่เลยทำให้สุท้าย้อบหน้าลับวามอบอุ่นออีน มือหนาอบอุ่นที่ลูบไหล่บาไปมาเป็นเิปลอบทำให้นป่วยที่ร้อไห้อแหยุเหลือแ่เสียสะอื้น
“เป็นอะไรรับ? ร้อไห้ทำไม? แล้วป่วยนานี้ทำไมไม่บอให้ไปรับ” ริสผละัวนป่วยออมาให้้อหน้าเา นั่นยิ่ทำให้านยอลเบะปาว่ำทำหน้าะร้อไห้ วาลมส่อวามไม่พอใให้ร่าสูอย่าเห็นไ้ั มือนิ่มๆที่แม้ร่าายะไม่อำนวยแ่็ยัอุส่าห์ส่แรฟาไปบน้นแนแร่อริสแรๆให้พอระบายอารม์อนนี้ไ้
“ริสนั่นแหละ…ฮึ…ริสบอว่าะมารับ” พอพูไ้แ่นี้ยัไม่ทันอธิบายอะไรเพิ่มนัวบา็สะอื้นร้อไห้ออมาอีรา นที่โนาโทษทำหน้าอยู่พัหนึ่่อนะยมือึ้นบหน้าผาัวเอไปหนึ่ทีับวามผิพลาอัวเอ เาำไ้แล้วว่าานยอลโทรมาหาอนเที่ย บ่นว่าปวหัวโยมีาว์ประอบาเพื่อนัวเี้ยอานยอลอย่าแพฮยอนที่บอว่าานยอลัวร้อนี๋ เาเลยบอับปลายสายว่าะรีบไปรับพาลับหอ แ่พอะ้าวเินออาโรอาหาระ็ถูพวแับอินล็ออลาให้ไป่วยาน่วนนเสร็แถมท้าย้วยารพาไปเลี้ย้าวอบุ นั่นเลยทำให้เาลืมไปสนิทว่าะ้อรีบไปรับานยอล สมวรแล้วริส สมวรแล้วที่ะถูโรธถูอนแบบนี้
“อโทษ…ริสอโทษนะรับ” พอสำนึัวเอไ้็ึร่าอรูมเมทนสวยเ้ามาุับอ ระับอให้แน่นึ้นลูบแผ่นหลับาเป็นารปลอบใเบาๆนร่าบาในอ้อมอสบล านยอลผละหน้าออาออุ่นๆอรูมเมทนสนิทัวสู วาใสที่่ำเยิ้มไปเพราะพิษไ้มีน้ำาหน่วอยู่เล็ๆนั่นยิ่ับให้มันแวววาวสวยาม ปาอิ่มลมๆสีแ่ำเบะลเล็ๆ พอเริ่มสบและอาาร ‘อน’ นัวสูเริ่มหายไป ลูแมวอริส็เริ่มลับเ้าสู่โหม ‘อ้อน’ ามบับอนป่วย ส่สายาวิบวับใส่ให้นัวสูใสั่นเล่น
“ปวหัว...” ปาลมๆพ่นเสียออมาเล็น้อย ทำหน้าาอออ้อน่อนที่ลำัวเพรียวบาะถูริสันให้นอนราบลับวามนุ่มอเีย มือแร่ลูบเส้นผมนิ่มให้ละออหน้าหน้าผามน ริสริมฝีปาลไปบนหน้าผาร้อนอานยอล ยยิ้มอ่อนโยนแบบที่ไม่เยมอบให้ใรให้ับนป่วย สั่บอให้านยอลนอนพั่อนที่ะพาร่าัวเอไปหยิบเรียมะละมัใส่น้ำอุ่นับผ้านหนูผืนเล็พร้อมทั้ยาแ้ไ้ มาป้อนและเ็เบาๆไปามร่าายที่อุหภูมิสูนน่าเป็นห่ว
“านยอล...ไปหาหมอนะ” เริ่มเห็นว่าปล่อยในนอนมแบบนี้ถ้าะไม่ี ริสเลยเย่าไหล่แบเบาๆ านยอลปรือาึ้นมาไ้เพียเล็น้อย หัวลมๆส่ายไปมา้าๆ แ่ลับุร่าายเ้าหานัวสูว่าที่นั่อยู่้าๆ “ฮือ…ไม่ไปนะริส ยอลไม่ไปหาหมอ” เสียทุ้มแหบพร่าาพิษไ้ล่าวปิเสธเสียอ่อย “ริส…หนาว” ยิ่พูว่าหนาว นัวบา็ยิุ่ัวเ้าหาร่าอริสมาึ้น ใบหน้าหล่อมอนัวสูแสออถึวามลำบาใที่นัวบาไม่ยอมไปหาหมอามที่เาอ ส่ายหัวับวามรั้นที่ยิ่ทวีูมาึ้นอนป่วย ัสินใสอัวลนอนราบ้าๆลูแมว ใ้แน้อนให้อีฝ่ายเ้ามาอยู่ในอ้อมแน านยอลที่สัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นที่แสนุ้นเย็ุายเ้าหาทันที าลมที่ปรือึ้นมาเบาๆเพราะพิษไ้ ้อนึ้นสบับร่าสูเบาๆ
“ริส…ไม่ไปหาหมอนะ ไม่ไปนะ” ลูแมวในวามูแลอริสราหิ พร้อมับุัวเ้าหานัวสูว่าให้มายิ่ึ้น แนเรียวาววัพาลบนเอวว้าอริสแน่น นถูอไ้แ่อมยิ้มันแม้ว่าหน้าาะยัพอมีวามัวลเี่ยวับอาารไ้อเ้าลูแมวนี่อยู่บ้า แ่หาลอานยอล้อารอะไรัอย่า มีหรือที่เานนี้ะล้าัใ ริสมูลบนเส้นผมนิ่มสีน้ำาลเ้มอนป่วย ใ้มือ้านที่เป็นานรอหัวลมแทนหมอนสัมผัสลบนเส้นผมนุ่ม ลูบไปมาเบาๆล้ายะล่อมให้นในอ้อมแนหลับ เพียไม่้าลมหายใอานยอล็ที่สม่ำเสมอ เพราะพิษไ้และฤทธิ์ยา หรืออาะเพราะนล่อม ็ไม่สามารถบอไ้แน่ัเ่นัน
หนึ่เือน สอเือน หเือน หรือระทั่หนึ่ปีวนะย่าเ้าปีที่สอ ้าายอริสที่มีานยอล และ้าายอานยอลที่มีริสอยปป้อ หว ห่ว และรั ยาที่ะอธิบายวามรู้สึออมาเป็นำพู ยาที่ะหาำำัวามที่ย้ำถึวามสัมพันธ์ระหว่าเาทัู้่ เป็นภาพที่ินาหาเห็นานยอลที่ไหน็ย่อมะเห็นนัวสูให่แบบหนุ่มะวัน หาทว่าเป็นนีนแ่ำเนิอย่าริสอยู่้าาย านยอลไม่เยประาศบอใร่อใรว่าระหว่าเาับนหล่อเือนะวิศวะเป็นนรััน ลับัน านยอลปิเสธทุ้อสสัย้วยรอยยิ้มหวานๆที่ทำให้โลอนมอสว่าไสว
“ับริสเหรอ? ฮื้อออ...แฟนที่ไหนันเล่า เป็นเพื่อนัน่าหา”
ริสไม่เยโรธหรือน้อยใที่านยอลอบำถามอนอื่นๆแบบนี้ ะว่ายัไล่ะ วามสัมพันธ์อพวเามันหาื่อเรียไ้ยา ไม่ใ่นรัและ็ไม่ใ่แ่เพียเพื่อนสนิท รู้แ่เพียว่าทุๆวัน เาอยาที่ะลืมาึ้นมาพบใบหน้าอนๆนี้เป็นนแรในทุๆเ้า อยาที่ะะรออโอบล้อมร่าายสูโปร่แ่ทว่าบอบบา้วยวแนอเา อยาะมอบวามอบอุ่นที่แผ่่านวามรู้สึอเาให้ับปาร์ านยอลไ้รับรู้และเ้าใถึมัน
านยอลเป็นยิ่ว่าเพื่อน ยิ่ว่าแฟน เผลอๆอามาว่ารึ่ีวิอริสเลย้วย้ำ
รั้แรที่ไ้ปะทะสายาับนหน้าหวาน ็เหมือนับร่าายอเาถูียาให้าวาบไปทั่วาย วาอเาับ้ออยู่ที่ร่าโปร่บออผู้ายหน้าหวาน ภาพทุอย่ารอบ้านเบลอไปหม เามอเห็นแ่เพียนน่ารัับวามสว่า้าอรอยยิ้มอวรูปฟันสวยนั่น และเา็แทบะเ็บอาารเอาไว้ไม่มิ เมื่อนๆนั้นเินทำหน้าาปาเบะเหมือนะร้อไห้รเ้ามาถาม้วยวามหวาหวั่นถึรูมเมทอัวเอ ริสเนื้อเ้นนหลุยิ้มว้าออมา เมื่อื่อรูมเมทอานยอลือื่ออเา
านยอลอายุน้อยว่าเาเพีย 20 วันแ่หาพูถึนิสัยและารระทำแล้ว านยอลยัมีวามเป็นเ็อยู่มาเลยทีเียว แ่ริสลับไม่นึรำาท่าทีุ่ม่ามและมึนเบลอในทุอย่าอานยอล ลับัน เามอูว่านั่นเป็นสิ่ที่ทำให้เาอยาที่ะปป้อานยอลไป้วยสอมืออเา นึย้อนลับไปอบุป๊าับม๊าที่เลี้ยให้เาโมามีวามเป็นผู้ให่อยู่เินัว ทำให้เาไ้ปป้อและมอบวามปลอภัยให้ับร่าบานี้ านยอลอ่อนไหว แ่หา็พยายามทำัวเ้มแ็ เาอบนึถึนอื่นแทนที่ะห่วัวเอ านยอลพยายามที่ะทำอะไรหลายๆอย่า้วยัวเอ แ่ทุๆรั้เมื่ออยู่ับริส เรื่อเล็ๆน้อยๆที่ทำเอไ้ านยอลลับเลือที่ะอ้อนให้ริสทำให้เสียมาว่า
“ริสมาส์...” เสียทุ้มอร่าโปร่บาที่นั่เท้าาอยู่บนโ๊ะิหน้า่าเอ่ยึ้นเบาๆ านยอลเอื้อมนิ้วไปวารูปบนฝ้าระออเป็นถุเท้าแบบที่เห็นบ่อยๆในาร์ูน ริสอมยิ้มับนที่เพิ่หายป่วยไ้ไม่ถึอาทิย์หาแ่อนนี้ลับอยู่ในุนอนผ้าฝ้ายัวบา ผ้าห่มผืนหนาถูวาุมบนไหล่แบโยฝีมืออเ้าอห้ออีน านยอลเยหน้าึ้นมาส่ยิ้มให้ ่อนะยับัวให้เหลือพื้นพอให้อีนไ้นั่ล้าๆัน “เมอร์รี่ริสมาส์นะริส...มีวามสุมาๆนะริส” ส่ยิ้มหวานให้แล้วเอียหัวลบบนไหล่ว้า ริสยิ้มพลายีหัวนิ่มเบาๆ มูลบนลุ่มผมสีเ้ม ลิ่นแมพูหอมอ่อนๆระายฟุ้ทำให้รู้สึปลอโปร่อย่าน่าประหลา
“เมอร์รี่ริสมาส์รับ” ้มลระิบ้าใบหูาว้วยโทนเสียอ่อนโยน านยอล้อนใบหน้าึ้น ้อสายาสบับวามอนรหน้า วาลมโวิบวับเหมือนลูแ้ว
“านยอลรู้สึยัไ...ริสรู้ใ่มั้ย?”
“อืมม์...รู้สิ็เรารู้สึเหมือนันนี่นา” โน้มใบหน้าเ้าหาร่าบานปลายมูสัมผัสัน วามเ้มับาลมหวานเื่อมน้อันในระยะประิ ใบหน้าลมหวานแ่านหาแ่็ไม่หลบเลี่ยวาทรเสน่ห์นั่น
“ถึะบอนอื่นว่าเป็นเพื่อนัน...แ่มันมาว่านั้น ริสรู้ใ่มั้ย?”
“รู้สิ...รัานยอละแย่แล้ว”
“อื้อ...รัริสเหมือนัน สัาับเรานะว่าะอยู่ับเราไปเรื่อย”
“ลอไปเลยล่ะ...”
ริมฝีปาเลื่อนเ้าหาันนสัมผัสันแผ่วเบาในที่สุ บาที เรื่อระหว่านสอน วามสัมพันธ์อนสอนอาไม่ำเป็น้อมีำเรียที่สวยหรูว่านรั อาไม่ไ้มีสถานะที่แน่ัที่เรียว่าแฟน ใ้เพียวามรู้สึอันและัน บาทีมัน็เป็นวามสัมพันธ์ที่ามนยาะบั่นทอน็ไ้เ่นัน
ะริสมาส์ปีที่แล้ว หรือะริสมาส์ปีหน้า หรืออาเป็นวันธรรมาๆวันหนึ่ ที่ไ้ยิ้ม ไ้หัวเราะและไ้ร้อไห้ มัน็มี่ามีทุวามทรำที่วรแ่ารำและบันทึลในหัวใ อเพียแ่้าายริสมีานยอล และ้าายานยอลมีริสอยปป้อ เพียเท่านี้ไม่ว่าะวันไหนๆ็สำั้วยันทั้นั้น...
MERRY CHRISTMAS…
_____________________________________
มันือฟิอะไรอ่ะถามริ? 55555555555555 พล็อีันมั่วไปหมเลย่ะ อนแรๆนี่พล็ออเป็นอีเรื่อ พอถึ่วลาๆปุ๊บ
โอ้โหหหหหหหหหหหหหหหหห. มั่วพล็อใส่ันมา ออมาแบบๆมึนๆ ละมุนมั้ย? ไม่นะ ออแนวมึนแล้วล่ะ ใรไม่เ้าใ #อโทษ่ะ
เมอร์รี่ริสมาส์ย้อนหลัไปประมาหลายๆั่วโม 555555555555555
ความคิดเห็น