คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อี--แก้แค้นคนโง่
Nan sujU
ดี ไหนๆเขาก็รับปากกับเรียวจังไว้แล้วว่าจะไม่โทรหาคิบอมเพื่อเคลีย์เรื่องทั้งหมดจนกว่าจะทำงานที่จีนเสร็จ...
ก็ดี แล้วจะได้รู้กัน ว่าใครกันแน่ที่จะอดมาหาเขาที่จีนไม่ได้กันแน่ รู้จักลีดงเฮน้อยไปซะแล้ว หึหึ!!
ในเช้าวันต่อมาร่างบางตื่นมาแต่เช้าเพื่อทำการโปรโมทเพลงที่แรกในจีน เป็นการเปิดตัวอัลบัมที่สองของเขาอีกครั้ง
ร่างบางทำหน้าสดใสจนเพื่อนร่วมวงอดแปลกใจไม่ได้ถึงความเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือของร่างบางหน้าหวานของวง
"ดงเฮมันเป็นอะไร เมื่อวานยังทำหน้าอยากตายอยู่เลย"
เฮนรี่กระซิบข้างหูของโจว์ ที่นั่งอยู่ข้างๆ โจว์ที่นั่งฟังได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย
ดูเหมือนจะไม่ใช่เฮนรี่กับโจว์เพียงสองคนเท่านั้นที่รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างบางหน้าหวาน แม้กระทั่งข้ามประเทศไป ลีทึกที่มองอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ออนไลน์เพื่อสำรวจดูความเรียบร้อยก็มองหน้าจออย่างงง
นี่ไอ้ปลามันเลิกเศร้าเร็วจังแฮะ
"พี่ลีทึก ทำไมไอ้ปลามันทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนี้อ่ะ"
ฮยอกแจที่กำลังเตรียมตัวไปจัดรายการกับลีดเดอร์ของวงถามอย่างสงสัย
ก็เขาเห็นวันนั้นก่อนไป เจ้าปลาน้อยมันร้องไห้เผาเต่าเลยนี่น่า แล้วนี่อะไร ร่าเริงอย่างกับปลาได้น้ำ
"ไม่รู้ ฉันล่ะงง แต่ก็ดีแล้วล่ะที่มันเริงร่าได้ขนาดนี้"
"หรือว่า ไอ้ดงเฮมันจะมีคนมาดามอกแล้ว"
ฮยอกแจพูดเสียงดัง ก่อนที่จะรีบเอามืออุดปากตัวเองไว้ เพราะหันไปเห็นคิบอมที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ถัดไป
ก็แทนที่ดงเฮจะทำหน้าเศร้า แต่ดันเป็นอีกคนที่บอกเลิก มานั่งเศร้าเหงาอยู่ที่บ้านของวงเอง
"อ้าวคิบอม"
คังอินเดินออกมาจากห้องนอนที่เขาได้ย้ายมาอยู่เองหลังจากที่ดงเฮไปจีนก็เปหิตัวเองมากอดตาหวานที่ห้องซะเลย
"ครับ"
คิบอมรีบหันมา อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นที่สนใจของคนบางคนในห้องนี้บ้าง อึดอัดจะแย่ ตื่นมาแต่เช้า พี่ลีทึกก็ไม่พูดด้วย แล้วยังเป็นฮยอกแจอีก เดินผ่านโดยที่ไม่คิดจะทักเขาสักคำ
"มาทำไมว่ะ ไหนบอกว่าจะย้ายไปอยู่กับฮีชอลล่าไงล่ะ"
คังอินอดแขวะน้องชายเลือดซิบไม่ได้.. แล้วคังอินก็เดินไปกอดตาหวานก่อนที่จะเดินไปหาอะไรกิน
"หิวๆๆ"
ซองมินเดินออกนอกห้องมาที่ห้องครัว แล้วก็เหมือนทุกคน ไม่มีเสียงทักทายยามเช้าสำหรับคนตัวดำใจดำ ที่ทำให้เพื่อนรักของเขาร้องไห้
"กินนี่สิ พี่กำลังจะทำข้าวกิน"
คังอินชะโงกหน้าออกมาจากครัว ที่กำลังเตรียมทำอาหารเช้า
"ผมขอที่หนึ่งนะฮ่ะ กำลังหิว คิดถึงเรียวจัง ไม่งั้นป่านนี้คงมีอาหารหอมๆ ลอยมาวางตรงหน้าแล้ว"
ซองมินคิดถึงอาหารของน้องคนที่11 ของวง
"แล้วไม่คิดถึงอีกคนเหรอ คยูฮยอนน่ะ"
ฮยอกแจแซวเพื่อนร่างอวบนอนยาวกับพื้นโซฟาหน้าจอทีวี
"นั่นน่ะคิดถึงตั้งแต่ยังไม่ตื่นต่างหากล่ะ"
ซองมินพูดไปก็เขินไป แต่ก็อดที่จะมองค้อนฮยอกแจไปทีนึง
"นี่พูดอะไรหัดเกรงใจคนอื่นมั่ง..ฉันก็คิดถึงเรียวจังจะแย่แล้ว"
"นั่นสิ ฮยอกแจ เมื่อเช้าคุยโทรศัพท์กับชีวอนใช่ไหม เสียงดังเชี่ยว"
ลีทึกที่อดถามไม่ได้ เพราะนึกขึ้นได้ว่ามันเช้ามากๆๆ จนเขาต้องตื่นมานั่งดูหน้าจอคอมอย่างนี้
"ฮ่าฮ่า นิดหน่อยฮ่ะ คนเป็นแฟนกันก็ต้องรายงานตัวกันหน่อย"
"ใช่ๆ ไม่เหมือนคนไม่มีแฟนแถวนี้ ถ้าเหงาก็นอนกอดเกมส์ไปก่อนโว้ย ดันไปบอกเลิกเขาได้ แต่ตัวเองมานั่งเหงาซะเอง"
เยซองเหลือบตาไปมองคิบอมที่นั่งหน้าอูมผิดปกติอยู่ที่หน้าจอเกมส์อีกด้าน
"ชิส์" เสียงประชดในลำคอที่ออกมาจากร่างสูง ก็เขาไม่น่าไปรับปากพี่ฮีชอลเลยจริงๆ ป่านนี้ปลาน้อยของเขาจะร่าเริงเหมือนที่แสดงออกมาหรือเปล่า แล้วจะคิดถึงเขาเหมือนที่เขากำลังเล่นเกมส์ไม่รู้เรื่องแบบนี้เพราะมัวแต่คิดถึงหน้าใสที่คอยมานั่งเล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟังมากมายบ้างไหม
"ผมคิดถึงคุณจัง ด๊อง"
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
"นี่ๆ คยูฮยอน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยอ่ะ เรามาทำกระแสคยูเฮกันไหม?"
ร่างสูงมองหน้าร่างบางหน้าหวานงงๆ
"จะดีเหรอฮ่ะ แล้วซองมินล่ะ"
"เดี๋ยวฉันโทรไปขอร้องเอง นะ ถ้านายตกลง ที่เหลือฉันจัดการเอง"
ร่างบางทำหน้าอ้อนสุดใจ
ร่างสูงได้แต่พยักหน้ารับไปอย่างเสียไม่ได้ ก็คงจะปฏิเสธไม่ได้ เล่นเอาที่รักตัวกลมมาอ้างแบบนี้
"ว่าไงมินนี่"
ร่างบางโทรมาออดอ้อนเพื่อนตัวกลมนานนับชั่วโมงแล้ว นายรู้ไหมว่ามันเปลือง
"คนอื่นไม่ได้เหรอ"
ซองมินยังคงลังเล ก็แผนบ้าจะทำเป็นสนิทคนอื่นประชดแฟนตัวเองอย่างนี้เขาล่ะหวั่นใจ....
"ไม่ได้ เพราะกับไอ้ชีวอนไม่อยาก มันหื่นนายก็รู้"
ดงเฮทำเสียงขนลุก ไม่รู้ว่าไอ้ไก่ฮยอกมันทนความหื่นของไอ้สิงโตวอนได้ไง
"แต่ฉันจะหลอกคนอื่นเนียนเหรอ"
ซองมินกลุ่มใจเรื่องนี้จริงๆ ก็เขาน่ะจะตบตานักแสดงคนเก่งอย่างคิบอมกับฮีชอลได้เหรอ
"โธ่ ซองมินช่วยหน่อยดิ ดูคิบอมมันทำกับฉันสิ"
"แล้วคยูฮยอนว่าไงล่ะ "
"มันก็ไม่อ่ะนะ แต่ฉันบอกว่าจะคุยกับนายเอง มันก็ตามใจนายอ่ะ"
"ถ้างั้นแค่เดือนเดียวนะ ห้ามจูบกันด้วย หวง"
"ทำเหมือนได้ไหมอ่ะ"
ร่างบางต่อลอง
"แล้วแต่ละกัน แต่ห้ามจูบจริง โอเคไหม??"
"เข้าใจเต็มร้อย ทางนั้นฝากนายให้ฮยอกไก่มันปั่นด้วยนะ"
"อื้มได้..แค่นี้นะทุกคนเริ่มกลับมาแล้ว"
ซองมินกดวาง ก่อนที่จะเดินไปหาฮยอกแจในห้องนอน และเริ่มพูดถึงแผนให้ฟัง
"จะดีเหรอว่ะ"
"ไม่รู้ แต่รับปากไอ้ปลาไปแล้ว"
"เอ่อ จะช่วยเพราะถือว่ามันไม่ยอมมายุ่งกับสิงโตของฉัน"
ฮยอกแจพูดแล้วยิ้มๆ ก็เป็นที่รู้ ว่าสิงโตน่ะ เคยแอบชอบดงเฮมาตั่งแต่ก่อนออกอัลบัม 2 ซะอีก แต่ดีที่เขาใช้แผนรวบหัวรวบหางสะก่อน ไม่งั้นไม่ถึงมือไก่แน่ๆ
"แล้วคยูของฉันอ่ะ ฮยอก"
"วางใจได้ ไอ้ปลามันอวบไม่เท่าแก ไม่ต้องหวง"
"นี่อย่าเน้นว่าอวบได้ไหม สะเทือนใจว่ะ"
ซองมินลูบท้องที่เริ่มร้องว่าหิวๆ อีกแล้ว ตัวฉันจะรอดไหมเนี่ย
สามวันผ่านไป
"นี่แกดูหนังสือพิมพ์ลงดิ ว่า เอสเจเอ็ม มีคู่ใหม่ คยูเฮ"
ทันทีที่ฮยอกแจอ่านจบซองมินก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปทันที
"ไอ้นี่ ทำเป็นฟังไม่ได้ แค่ไอ้คยูไม่โทรมาสองสามวันเอง"
ฮยอกแจพูดอย่างสบายอารมณ์
"ไอ้คยูมันไม่โทรมาหามินจังหลายวันแล้วเหรอ"
ลีทึกทำตาโต ไอ้คยูเนี่ยนะ จะไม่โทรหากระต่ายน้อยของมันสามวัน โลกจะแตก
"ขนาดเห็นหน้ากันทุกวันมันยังโทรเลย นี่อยู่คนล่ะประเทศทำไมไม่โทรมา"
ชินดงที่นั่งกินอยู่พูดขึ้นลอยๆ
"ทางโน้นงานยุ่งเหรอ เยซอง"
หมีคังอดที่จะถามไม่ได้ เพราะเขางานยุ่งจนไม่ได้ตามข่าวของคนที่จีนเลย
"นิดหน่อย แต่เรียวจังก็โทรมาหาผมเกือบทั้งวันเลยนี่ฮ่ะ บอกว่าสบายๆ"
"แล้วทำไม"
ลีทึก....
"แต่เรียวจังบอกว่าคยูฮยอนกับดงเฮสนิทกันมากขึ้นเยอะเลย แต่ผมไม่อยากบอกทุกคน"
เยซองทำเสียงแผ่วลง ไม่อยากให้คิบอมได้ยิน
"ไม่ต้องไปเกรงใจมัน พูดไปเหอะ มันจะได้รู้สึกดีที่ดงเฮไม่เศร้าเหมือนมัน"
คังอินแขวะน้อยชายอีกรอบ...หน๊อย มันน่าโมโห ทะเลาะกับดงเฮจนเขาไม่ได้ไปกอดลีทึกตั้งคืนหนึ่ง
"พี่คังอินอ่ะ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้"
ฮยอกแจทำทีเข้ามาปลอดคังอิน แต่ก็เหลือบมองไปที่คิบอมที่หยุดเกมส์ลง
"แต่ฉันว่าคนที่น่าห่วงน่ะ ซองมินแล้วล่ะ"
ชินดงที่ยังคงกินอยู่พูดขึ้นมา
"นั่นสิ เดี๋ยวผมลองโทรหาชีวอนดีกว่า เผื่อจะรู้อะไรมั่ง"
ฮยอกแจเดินเข้าไปในห้องนอน..ก่อนจะหัวเราะออกมา
.
ไอ้คิบอมมันจะทนได้นานแค่ไหน.........
"ฉันต้องเช็คข่าวในเน๊ตหน่อย ฝากดูแลกระต่ายด้วยนะ"
ลีทึกบอกคังอินที่เดินเข้าไปดูกระต่ายน้อยในห้องตามคำสั่งนางฟ้า
"เศร้าแบบนี้ก็ดี จะได้ผอมๆ ลงมั่ง"
"ไอ้เย่"
"เป็นไงบ้าง........"
"พี่คังอิน ดูข้อความสิพี่"
คังอินอ่านข้อความก็เดินโมโหออกมาจากห้องของกระต่ายเบอร์7 ทันที
"เป็นไงล่ะ เพราะแกทำให้ซองมินเป็นแบบนี้ไอ้บอม ดูสิเพราะนายบอกเลิกดงเฮแท้ๆ แล้วไง คราวนี้ไอ้คยูมันก็สารภาพซะหมดเปลือกว่าแอบชอบดงเฮมานาน จนขอหยุดความสัมพันธ์กับไอ้มินจังมัน"
คังอินระเบิดคำพูดออกมา ก่อนที่จะปามือถือใส่ตักให้คิบอมที่นั่งอึ้งอ่าน
"ไม่จริง...."
"ไม่จริงอะไร ดูไอ้ซองมินร้องไห้จนตาบวมปูดขนาดนี้ เอ็งยังว่าไม่จริงหรือไงว่ะ"
คังอินคว้าคอคิบอมให้ยืนขึ้น
"....."
"ถ้านายยังรัก ก็ไปคืนดีกับเขาซะ"
"แต่ถ้าไม่ก็คงต้องไปขอโทษซองมินมัน"
คังอินเหวี่ยงตัวคิบอมลงที่พื้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของลีทึก ก่อนที่จะปิดประตูดังปัง....
"ทำไม คุณถึงลืมผมง่ายๆแบบนี้ด๊อง"
ร่างสูงล้วงกระเป๋าขึ้นมากดหาพี่คนสวยจอมสร้างเรื่อง เพราะวันนั้นเมาแท้ๆ เลยตอบตกลงไป มันน่าโมโหตัวเองที่ยอมรวมแผนกับฮีชอลจริงๆ
"พี่ฮีชอล คุยกันให้รู้เรื่องหน่อย ผมอยากเลิกสัญญา"
********************
"ทำไมฮ่ะ ไอ้บอม ใจเย็นๆหน่อยสิ"
ฮีชอลพยายามปลอบใจน้องชายตัวเอง
"ไม่ ผมยอมไม่ได้ ถ้าด๊องจะไปคบกับไอ้คยู"
ยิ่งคิดถึงหน้าหวานยิ่งร้อนรน แกล้วว่าความหวั่นไหว จะทำให้เขาเสียคนรักไป
"มันจะเป็นไปได้ไง ไอ้บอม ด๊องมันรักแกจะตาย"
ฮีชอลยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม
"ถ้าเกิดเขาทำประชดผมล่ะพี่"
คิบอมยังคงมีเหตุผลให้ตัวเองเสมอ...
"เฮ้อ~"
"แล้วนี่ไอ้กระต่ายขาวเป็นไงบ้าง"
"ร้องไห้ทั้งวัน ไม่ยอมเปิดให้ใครเข้าไปนอกจากฮยอกแจ"
เมื่อพูดถึงซองมิน คิบอมยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น ถ้าไม่เพราะเขา คยูกับซองมินคงไม่ต้องหยุดความสัมพันธ์กันแบบนี้
"แน่ใจนะว่ามันไม่ใช่แผน"
"พี่ ไม่มีใครคิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้นอกจากพี่คนเดียวนี่แหละ"
"อ้าวไอ้บอม แกอย่ามาว่าฉันนะ นายตกลงเองนี่น่า"
"ก็เมาอ่ะ"
"ยังจะมาว่าคนอื่นอีก ฉันล่ะคิดถึงฮันนี่ แล้วยังต้องมาปวดหัวเพราะเรื่องแกอีกคน"
ฮีชอลเอามือกุมขมับเบาๆ
"ถ้าพี่คิดถึง ก็เลิกแผนแล้วไปง้อแฟนเราดีกว่านะพี่"
"เอ่อๆ ฉันก็เห็นฮันนี่ออกสื่อแล้วใจหายเหมือนกัน ผอมลงเยอะเชี่ยว"
ฮีชอลที่คิดถึงคนรักชาวจีนก็ถอนหายใจ
เกือบใจอ่อนเพราะตัวเองก็หลายครั้ง แต่ไม่อยากเสียฟอร์ม ดีแล้วที่คิบอมมันมาร้องขอเอง
คิดถึงฮันนี่จังเลย~
ความคิดเห็น