ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (Fic_KIHAE)RomeBum&JulieHae น้ำตาสีเลือด(KYUMIN)

    ลำดับตอนที่ #3 : Juliette::Chapter::100%NC17

    • อัปเดตล่าสุด 29 ก.ย. 52


    ในห้อง

    เข็มนาทียังหมุนต่อไปเพียงห้องนอนยังมีร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงสีขาว

    "อืม...ปวดหัวจังเลยอ่า"ร่างบางตื่นมาก้ต้องตกใจงงกับสภาพตัวเองว่าตอนนี้ตนอยู่ห้องนอนคราย


    "ห้องนอนใครเนี่ย แล้วละ..."


    "หึหึ...ตื่นแล้วหรอทงเฮ"เสียงนำมาก่อนตัว ประตูไม้ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงเดินเข้ามา


    "นะ นายใช่ คยูฮยอน รึเปล่า"


    "หึ รู้นิ๊ขอโทษนะที่ก่อนหน้าทำให้ต้องตกใจ"


    "อืม ละ แล้วนายจับฉันมาทำไมเนี่ย"ทงเฮถาม


    "ก็แค่อยากคุยด้วย...เพื่อนเธอมาบอกชอบฉัน แต่ฉันหลุกปากไปว่าฉัน...."


    "อะรัยหรอ"


    "ฉันชอบเธอ ทงเฮ ชอบมานานแล้วตั้งแต่ทงเฮอยู่มต้นแล้วนะ เป้นแฟนกับฉันได้มั้ย"คยูนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าทงเฮ


    "แต่ซองมินชอบนายนะ"


    "ฉันรู้ แต่ฉันไม่ชอบซองมินอะรัยนั่นนิ๊ นะเป็นแฟนฉันนะ ฉันสัญญาเลยว่าจาปกป้องทงเฮหรือไม่ก็ลองคบดูใจไปก่อน..."


    "....."


    "ก็ได้ทงเฮเอางี้ระยะเวลาของภาคเรียนปีนี้ผมจาให้ทงเฮพิสูจน์ใจว่าผมรักทงเฮ นะทงเฮ"คยูร้องขอ


    "ตะ..."เสียงหวานๆหายไปคยูอดใจไม่ไหวประกบจูบที่ริมฝีปากบางๆทันทีร่างบางถึงกับตาค้างทำอะรัยไม่ถูก ลูกกะตาแทบหลุดออกมาได้เลย ลิ้นร้อนๆของคยูซุกซนเข้าไปในโผล่งปากของทงเฮ คว้านหาความหวานโผล่งปากเล็กนั่น ไม่ ไม่มีกิริยาตอบสนองจากทงเฮเลยแม้แต่น้อย คยูเลยถอดใจพร้อมผละริมฝีปากออก


    "ผะ..ผมขอโทษทงเฮ"


    "สัญญานะว่าจะปกป้องฉัน"


    "ทงเฮ~"

    "สัญญากับฉันนะว่าจาปกป้องฉันอะคยู"ร่างบางหันมาเขย่าคยูใหญ่เมื่อคำพูดของประทานนักเรียนคิบอมหลุดเข้ามาในหัว


    "อะ จ๊ะๆๆ ผมจาปกป้องทงเฮของผมนะวันนี้จาไปส่งให้ที่ห้องนะทงเฮ^^"คยูพูกจบก็ยิ้มให้ก่อนจาไปพยุงทงเฮกลับห้องของทงเฮ

    -------------------------------------------------------------------------------
    ระหว่างทาง

    ร่างปริศนาที่ยื่นมองอย่างเงียบความมืดปกคลุมความชั่วร้ายพลุดเข้ามาในหัวสมองร่างปริศนา

    'หึหึ ทงเฮยังไงซะคืนนี้เธอต้องเป้นตัวแทนของ ลี ซองมิน และจะต้องเป้นตลอดไปคนอย่างเธอไม่เจอแบบฉันก็ไม่รู้หรอกว่านรกเป้นยังไง หึ'
    --------------------------------------------------------------------------------

    หน้าห้อง

    "ขอบคุณนะคยูนายกลับไปเถอะนะแล้วก็ฝันดีนะ บะบาย"ร่างบางพูดจบก็เขิลวิ่งเข้าห้องไปเลย

    "ฝันดีเช่นกันทงเฮ"คยูพูดจบก็เดินกลับไปในระหว่างทางดันเจอคู่ขาซะก่อน...

    "หึหวังว่านายจาไม่ไปห้องทงเฮนะคิม คิบอม"

    "หึ ฉันคนดีพอไม่แย่งแฟนเพื่อนหรอกนายกลับห้องไปได้แล้วปะ ฉันจะต้องไปเดินตรวจหอแล้วก็จาเข้าห้องตัวเองเหมือนกัน"น้ำเสียงเย้นชากล่าว

    "หึขอให้มันจิง...ไอ้เพื่อน@#%&"คยูพูดจบก็ทำหน้าวอนหาเรื่องใส่คิบอมก่อนจาเดินกลับเข้าห้องตกเองไป คิบอมเร่งฝีเท้าไปที่ห้องของทงเฮก่อนจาเคราะประตู

    ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ

    คิบอมแอบหลบมาอีกฝั่งของประตู ทงเฮเปิดประตูออกมาก็โดนคิบอมล็อกแขนปิดปากลากเข้าห้องทันที!!!

    **************************************
    ในห้องนอน

    "อ๊าก!!! ไอ้บ้าออกไปปายใครให้นายเข้ามาเนี่ย นี้มันห้องฉันนะ"

    "...."ไม่มีเสียงจากร่างสูงที่ทงเฮเรียก

    ร่างสูงเดินมาผลักให้ทงเฮล้มลงกับเตียงพร้อมขึ้นคร่อมทงเฮทันที(อิไรเตอร์มันหื่นขึ้น)

    "ปล่อยฉันนะ คิบอมปล่อยเซ่!!!"ร่างบางพยายามดิ้นขักขื่นต่อไป

    "จะปล่อยทำไม ในเมื่อเธอเป้นคนสั่งให้ซองมินเลิกกับฉัน พอไปนี้เธอจะได้รับรู้ความเจ็บปวดแบบฉัน!!!...เธอจะต้องเป็นตัวแทน ตัวแทนของลี ซองมิน!!!"คิบอมตะคอกใส่เสร็จล็อกแขนเล็กๆเหนือหัวกลมๆไว้ข้างๆ


    ใบหน้าคมโน้มเข้ามาใกล้ แต่ทงเฮไม่มีทางให้หนีอีกแล้ว


    "บอกตามตรง...เห็นคนอย่างนายแล้วมันขยะแขยง...อยากจะฆ่าซะให้ตาย!!" เสียงห้าวกระซิบดุดัน ดวงตาเป็นประกายวาบอย่างน่ากลัว


    ร่างบางสะดุ้งเฮือก เมื่อมือใหญ่กระชากเสื้อของเขาจนกระดุมขาดออกทั้งแถว


    "อะ...นาย...นายจะทำอะไรน่ะ!?" ทงเฮร้องออกมาด้วยความตกใจ


    "ทำลายเธอไงล่ะ!"


    สิ้นเสียง ริมฝีปากก็ฉกวูบลงมาประกบปิดริมฝีปากอุ่นแน่นอย่างไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้งอะไรได้ ฉวยจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังตกใจรุกล้ำเข้าไปควานหารสหวานแปลกอย่างย่ามใจ


    เมื่อโดนรุกราน ทงเฮจึงตั้งสติได้ เขาขบริมฝีปากของร่างสูงจนได้เลือด ฝ่ายนั้นผงะออกไปด้วยคาดไม่ถึงว่าจะโดนโต้กลับด้วยวิธีนี้ ร่างบางรวบรวมแรงทั้งหมดผลักอีกฝ่ายออกห่างแล้วพยายามจะวิ่งออกไปนอกห้อง


    แต่เพราะโดนคนที่ตนคิดว่าไม่มีพิษสงอะไรทำจนได้เลือดทำให้ร่างสูงคลั่งขึ้นมาทันที เขาคว้าแขนทงเฮเอาไว้ได้ทันแล้วกระชากให้หันกลับมา หมัดลุ่น ๆ อัดเข้าที่ลิ้นปี่เต็มแรง ทงเฮจุกจนตัวงอ เข่าอ่อนทรุดฮวบลงกับพื้น ร่างสูงประคองคนที่ทำท่าจะลงไปกองกับพื้นเอาไว้นิดหนึ่ง เพื่อจะดึงเสื้อเชิ้ตที่เพิ่งกระชากขาดออก แล้วใช้มันต่างเชือกมัดมือทั้งสองข้างของทงเฮ 


    นิ้วเรียวยาวแต่หยาบกร้านค่อย ๆ เกลี่ยผมที่ปรกใบหน้าที่มีแววตื่นกลัวออกอย่างเบามือ รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้า แววตาอ่อนแสงลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้บ่งบอกเลยว่าจะปล่อยคนที่นอนอยู่ข้างใต้ให้เป็นอิสระ


    เรียวนิ้วค่อย ๆ ลูบไล้ลงมาตามแนวกรามไปหาซอกคอขาว แล้วลูบผ่านแผ่นอกที่เป็นมัดกล้ามได้รูป ขยี้คลึงปลายนิ้วลงกับยอดอกสีสวยจนร่างบางผวาขึ้นทั้งตัว


    "หึหึ เงียบๆแบบเนี่ยน่ารักขึ้นมาเยอะนะ...แต่ถ้าขยับแม้แต่นิดเดียวอย่าหาว่าฉันโหดร้ายนะ"จบคำ ริมฝีปากอุ่นร้อนก็แนบลงกับซอกคอ ขบเม้มจนเป็นรอยแดงช้ำ แล้วค่อย ๆ ระต่ำลงมาตามลาดไหล่ ทิ้งร่องรอยเอาไว้สองสามแห่ง ในขณะที่เรียวนิ้วยังหยอกล้อกับยอดอกอย่างสนุกมือจนมันแข็งเป็นไต ทั้งมือและริมฝีปากเริ่มต้นเล่นสนุกกับร่างขาวเนียนที่นอนนิ่งอย่างจำยอม กระตุ้นส่วนต่าง ๆ ให้ผวาด้วยความเสียวซ่านระคนหวาดหวั่น ฝ่ามือหยาบเดินทางเลื่อนต่ำลง ลูบไล้หน้าท้องแบนเรียบแล้วล้วงลึกเข้าไปในขอบกางเกงนักเรียน ร่างบางพยายามกดเสียงตัวเองเอาไว้ มือหน้ารู้ว่าไม่สะดวกจึงจัดการกับกางเกงปลดตะขอ ออกเลื่อนมันลงมาพร้อมกับชั้นในสีขาว


    "อ๊ะ...อย่านะ"ร่างบางพยายามร้องห้ามดูเหมือนทำให้คิบอมโมโหเลยคิดที่จะแกล้งร่างบาง

    เขากำลังสนใจกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ามากกว่า...ร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่าทุรนทุร
    ยร้อนรนด้วยความหวาดกลัว นั่นกระตุ้นอารมณ์ดิบให้โหมกระพือขึ้นจากในส่วนลึกของจิตใจ สองมือแตะต้องลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง เรียวลิ้นกระหวัดเชยชิมรสชาติหวานหอมราวกับต้องการรู้ว่าส่วนใดของร่างนี้มีรสชาติอย่างไร ต้นขาที่สวมกางเกงยีนส์เนื้อหยาบค่อย ๆ บดเบียดเข้ากับจุดไวสัมผัสตรงกลางลำตัว ใช้เข่าดันกางเกงที่ถอดค้างเอาไว้ครึ่ง ๆ ให้ต่ำลงจนหลุดออกทางปลายเท้า


    ขาเรียวถูกยกแยกออกจากกันกว้างมาก แม้จะพยายามขืนเอาไว้แต่ก็ไม่อาจต้านแรงที่เหนือกว่าได้ ในที่สุดก็ต้องเผยร่างทั้งหมดให้ร่างสูงสำรวจด้วยสายตาจนทั่ว ใบหน้าที่แดงระเรื่อเบือนหลบด้วยความรู้สึกหวิวในใจ รอยยิ้มพึงใจค่อย ๆ คลี่ขึ้นบนใบหน้าของฝ่ายรุกราน มือหนึ่งละมาปลดเปลื้องพันธนาการให้ตนเอง ขยับแก่นกายเครียดขึงมาเสียดสีกับช่องทางเร้นลับที่ยังไม่เคยมีใครล่วงล้ำมาก่อน


    "อ๊ะ...ยะ..อย่านะอย่าเอามันเข้าไป อย่าเลยนะ...ฮือ...ได้โปรดละ...ฉันยอมแล้วฮือ...ยอมรับก็ได้...อย่าเอามันเข้าไปนะฮือฉันกลัว ฉันยอมแล้ว ฮึก...ยอมทุกอย่าง "ร่างบางพยายามพูดในสิ่งที่ตนต้องโกหก

    เพี๊ย!!!


    มือหนากระทบกับแก้มใสๆอีกทีคราวนี้เลือดซิบที่มุมปากแก้มเขียงช้ำน้ำตาที่ไหลริน ทำไมกัน ทำไมถึงรู้สึกเจ็บที่หน้าอกข้างซ้ายด้วยนะไอ้คิบอม

    "ตอแหล ได้ไม่เนียนนะลี ทงเฮ วันหลังอะช่วยตอแหลให้เนียนกว่านี้หน่อย ขอร้องตอนนี้มันสายไปแล้ว!!!"สิ้นเสียงคิบอมจับแกรนกายยัดใส่ช่องทางสีชมพูนุ่มๆทันที จากสีชมพูตอนนี้กลับเป้นสีแดงสดที่ไหลย้อนออกมา ช่องทางนั่นชีกขาดตามแกรนกายของคิบอมที่กระแทรกโหเข้าใส่อย่างแรง เสียงกรี๊ดร้องทั้งไปทั่ว

    "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!"น้ำตาที่รินไหลเหมือนกับฝนที่มองออกไปนอกหน้าต่างที่กำลังตกหนัก เสียงฟ้าร้องดังๆกับเสียงที่ร่างบางร้องคราวนคราง ขอร้อง

    ความเจ็บเสียดบางอย่างก่อตัวขึ้น ณ จุดที่กำลังถูกรุกราน มันเจ็บปวดรุนแรงยิ่งกว่าที่ถูกทำร้ายเมื่อครู่ เป็นความเจ็บปวดที่ไม่เคยประสบมาก่อนในชีวิต มันรุ่มร้อนและปวดแสบราวกับถูกไฟเผา เสียงกรีดร้องด้วยความทรมานถูกบังคับให้กลืนกลับไปเมื่อมือแกร่งตะครุบกดปิดปากที่กำลังส่งเสียงแน่น ได้แต่ส่งเสียงอึกอักอยู่ในคออย่างไม่ยินยอม


    ร่างนั้นยังคงเคลื่อนลึกเข้ามาอย่างไม่ใส่ใจกับอาการของคนที่อยู่ข้างใต้ สองขาที่วางพาดอยู่บนบ่ากว้างเครียดเกร็งเป็นปฏิกิริยาตอบสนองมาจากกล้ามเนื้อที่อยู่ต่ำกว่าช่องทางรุมร้อนนั้นบีบรัดแน่น แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ฝ่ายรุกรานรู้สึกสาแก่ใจ...หากอาการบีบแน่นนั้นทำให้ไม่สามารถเคลื่อนตัวเข้าไปต่อได้อย่างที่ใจต้องการ
    มือข้างที่ประคองสะโพกบางเอาไว้กระชับแน่น แล้วตัดสินใจเสือกกายเข้าไปจนสุดทางในครั้งเดียว!


    "อ๊ะ...เจ็บ อย่าทำต่อเลยนะ ได้โปรด ฮึก...ฮือออ..เจ็บแล้วฉันยอมก็ได้ อย่าทำต่อเลยนะ"ร่างบางร้องขอ อีกแต่ร่างสูงกลับไม่สนใจ เหมือนกับว่ายิ่งห้ามร่างสูงก็ยิ่งขยับสะโพกรุนแรงขึ้น


    "อึก...อา...ไม่...ไม่เอา...อย่า!!" ทงเฮส่งเสียงร้องอีกครั้ง ความเจ็บปวดแล่นพล่านจนเขารู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังเกิดบาดแผลอันใหญ่ กลิ่นคราวเลือดฝุ่งกระจายไปทั้ว ทงเฮพยายามคิดว่านั่นคือปีศาสที่โหดร้าย

    แก่นกายแกร่งยังคงรุกรานเข้ามาไม่หยุดหย่อน ความเจ็บปวดพลุ่งขึ้นจนถึงขีดสุดประสาททุกส่วนของเขายังรับรูุ้กับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน


    คิบอมเร่งจังหวะการแทรกกายหนักหน่วง กระแทกกระทั้นอย่างไม่ปรานี ไม่ใส่ใจกับอาการดิ้นรนด้วยความทรมานของคนตรงหน้า...ไม่ใส่ใจกับน้ำตาที่ไหลรินเป็นทาง ทุกการกระทำล้วนแล้วแต่เร่งเร้าเอาแต่ใจ สีหน้านั้นสุขสมเพลิดเพลินไปกับอารมณ์ใคร่ที่ทวีขึ้นตามลำดับ แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างพึงพอใจในรสกามที่ได้รับจากร่างบาง เสียงลมหายใจหอบถี่ประสานไปกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ทุกครั้งที่เหลือบมองช่องทางที่ตนกำลังทำให้แปดเปื้อน นัยน์ตาก็วาวโลดขึ้นอย่างน่ากลัว สีและกลิ่นของเลือดกระตุ้นอารมณ์ดิบให้เดือดพล่าน ตักตวงเอาความหวานล้ำของตัณหาซ้ำแล้วซ้ำอีก ปีศาจร้ายในร่างกำลังเริงโลด....สนุกกับการทำลาย!


    นับตั้งแต่ร่างสูงเริ่มแทรกกายเข้ามา กินเวลาไม่ถึง 15 นาที หากทงเฮรู้สึกราวกับว่ามันยาวนานจนไม่มีวันสิ้นสุด ร่างกายไม่ได้มีอารมณ์คล้อยตามแม้แต่นิด
    ไม่มีแม้กระทั่งปฏิกิริยาตอบสนองทางร่างกาย นอกจากเสียงครางเครือที่ติดอยู่แค่ในลำคอกับลมหายใจหอบถี่...แต่แล้วผนังรุ่มร้อนภายในก็บีบรัดรุนแรง
    บ่งบอกถึงขีดสุดของฝ่ายรับที่กำลังจะมาถึง ร่างสูงรู้อาการนั้นดี ขยับสะโพกสวนกายกระแทกรุนแรงเป็นจังหวะสุดท้าย ส่งกายเข้าหาแล้วปลดปล่อยหยาดแห่งอารมณ์
    ให้ทะลักล้นเข้าไปในร่างที่ฝังกายอยู่ เกร็งร่างกระตุกสามสี่ครั้งแล้วก็นิ่งค้างอยู่ในท่านั้น


    เรียวขาบางกระตุกสั่นระริก สิ่งที่ได้รับหนักหนาเกินกว่าจะรับได้ ทงเฮแทบจะหมดสติใน ณ วินาทีนั้น แต่เมื่อร่างสูงถอนกายออกก็ผวาสะดุ้ง 
    ทงเฮก็สิ้นไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัว ได้แต่นอนหายใจรวยรินอยู่กับเตียง

    คิบอมมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงโดยสายตาโหดเหี้ยม

    "หึหึ ดูท่าว่าจะยังไม่เสร็จงั้นฉันจะสงเคราะห์ก็แล้วกัน"คิบอมขึ้นคร่อมทับอยู่ด้านบนแล้วเริ่มต้นใช้มือกระตุ้นเร้าส่วนอ่อนไหวตรงกลางกายช้า ๆ ทงเฮผวาเฮือก

    "ไม่...อย่า...นะ"ร่างบางร้องห้าม


    คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย "ทำไม? อารมณ์ค้างน่ะไม่ดีหรอกนะ...เพราอาจทำให้ฉันมีต่อก็ได้~"


    "ไม่...ฉันไม่ไหวแล้ว...พอ..." ทงเฮออกปากขอร้อง


    "เงียบซะทีได้มั้ย ได้ยินแล้วมันรำคาญ!!!"คิบอมตะคอกใส่


    "อย่า...ได้โปรด...อะ...อ๊ะ..."



    เทคนิคที่ช่ำชองกระตุ้นเอาจนร่างนั้นตื่นตัวขึ้นมาจนได้ ร่างบางจิกเรียวเล็บลงกับต้นแขนแกร่งเพื่อระบายอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ลมหายใจติดขัดเมื่อถูกเร่งเร้า



    "อย่า...พอเถอะ...."



    "เรียกชื่อฉัน..." เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู "เรียก...คิบอม..."



    "อย่า...คิ บอม..." เสียงครางหวานหวิว



    "หึหึ...ฉันชักจะสนุกกับตัวเธอขึ้นมาแล้วซิ หึ..."



    ร่างหนายิ้มอย่างพึงพอใจ ประกบริมฝีปากลงไปตักตวงความหอมหวานจากริมฝีปากบางซ้ำอีก จูบดูดดื่มเนิ่นนานชักนำให้อารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่
    แล้วยิ่งลุกโหมราวกับเติมเชื้อไฟ เอวบางเริ่มขยับรับจังหวะของมือที่ชักพา ทงเฮรู้ดี...เขากำลังจะทนไม่ได้ในอีกไม่ช้า แม้หัวใจจะไม่ยอมรับ
    หากร่างกายกลับตอบสนองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ เรียวลิ้นนุ่มเริ่มตวัดตอบรับลิ้นร้อนที่กระหวัดพัวพันอยู่อย่างขลาดอาย
    บิดกายเร่าเพื่อบอกให้ร่างสูงพาเขาไปสู่จุดสูงสุดแห่งอารมณ์เสียที



    แล้วที่สุดของอารมณ์ก็มาถึง ทงเฮผละริมฝีปากออกพลางแอ่นกายเข้าหา อุ้งมืออุ่นร้อนขยับเร่งเร้าอีกไม่กี่ครั้ง แก่นกายที่เครียดขึงก็ปลดปล่อยอารมณ์
    ทั้งหมดให้พรั่งพรูออกมา ฉีดเลอะขึ้นไปถึงแผ่นอกของตัวเอง เสียงแหบพร่าหวีดคราง...เมื่อทุกอย่างสิ้นสุด สติของชายหนุ่มก็หลุดลอย



    ใบหน้าเนียนขาวนั้นซีดจนเผือด ทั้งที่เมื่อครู่ยังระเรื่อแดงเต็มไปด้วยปรารถนาแห่งอารมณ์ นิ้วเรียวเกลี่ยผมที่ยาวปรกใบหน้านั้นออก คราบน้ำตายังปรากฏเป็นทาง
    ร่างบอบบางนอนแน่นิ่ง สิ่งที่ได้รับเมื่อครู่มันเกินกว่าขีดจำกัดของร่างกายไปมาก



    "หึหึ นิ๊ตื่นขึ้นมาจักการกับน้ำของนายก่อนเซ่!...หึ ชั่งเถอะ"ลิ้นอุ่นร้อนตวัดลงลิ้มรสคราบน้ำขุ่นเหนียวที่ชายหนุ่มปลดปล่อยออกมาเมื่อครู่

    "หึหึ...รสดีไม่เบาฉันชักจะสนใจในตัวเธอมากเลยนะ ลี ทงเฮ จูลียตน้อย ถ้าเธอมีใครนอกจากฉันเธอโดนหนักกว่านี้แน่น แล้วช่วยเตือนความจำด้วยนะว่าเป้นแค่ของเล่นของฉันหัดหักห้ามหัวใจซะบ้าง!"คิบอมพูดจบก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงรู้ว่าแคบจึงดึงร่างบางเข้ามาแนบชิดหน้าอกตัวเองพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคุมตัวเค้าและเธอหลับสู่นิทาตั้งแต่เมื่อรัยก็ไม่รู้
    ------------------------------------------------------------------------

    เฮ้อ หายใจไม่ออกเลย บ้างคนอาจจะสะกิดใจเหมือนเคยอ่านรึเปล่า ไรเตอร์อยากบอกตรงๆนะว่าไรเตอร์ให้พี่ช่วยสอนแต่งแบบแรงสุดแล้ว เพราะไรเตอร์ก็แต่งncเป้นเพราะพี่

    ยังไงก็เม้นเยอะนะเม้นเยอะแล้วจาอัพต่อให้ว่าทำไมบอมถึงคิดว่าด็องเป้นคนไปบอกให้ซองมินบอกเลิก

    เข้าใจนะคะ

    บะบาย

    อ่านแล้วเม้น ไม่เม้นก็ไม่ต้องอ่าน ไรเตอร์เหนื่อย แล้วก็ไม่ได้ง้อให้อ่าน

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×