ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความหลังของมิกุ
11 ปีก่อน
ณ หมู่บ้านปีศาจแห่งพงไพร
"ที่รัก ลูกเราออกจากไข่แล้ว น่ารักจริงๆเลย ดูเหมือนเด็ก 5 ขวบเลยนะ"
สตรีปีศาจสีเขียวพูดขึ้นอย่างดีอกดีใจ เธออุ้มเด็กหญิงผมยาวสีเขียวออกมา
"555 ก็ใช้เวลากกตั้ง 5 ปีจะไม่ดูเหมือนเด็ก 5 ขวบได้ยังงัย ไหนดูสิ อืมแข็งแรงดีจังเลยนะ"
หัวหน้าเผ่าพงไพรสำรวจร่างกายของลูกตัวเองอย่างพอใจ
"เดี๋ยวสิ ท่านคงจะไม่ได้จะให้เด็กคนนี้เป็นหัวหน้าเผ่านะ"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็เด็กคนนี้เป็นลูกของข้านี่"
"แต่เด็กคนนี้เป็นผู้หญิงนะ จะให้ทำหน้าที่อันตรายแบบนั้นได้ยังไง ข้าจะตั้งชื่อเค้าว่ามิกุนะ มิกุชื่อเพราะๆที่เหมาะกับหน้าตาน่ารักๆแบบนี้"
ปีศาจหญิงลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
"มิกุ มิกุ ฮิฮิ"
"ฉลาดเหมือนแม่เลยนะ ทั้งสวยทั้งน่ารักแบบเนี่ย 555"
"แหม ท่านก็ /// "
"นี่ให้ข้าอุ้มมั่งสิ อุ้มอยู่คนเดียวเลย"
"ฮิๆ ท่านนี่หลงลูกจริงๆเลยนะ"
หัวหน้าเผ่าพงไพรและภรรยามีความสุขมาก พวกเขาใช้เวลาดูแลมิกุตลอดวัน แต่เพียงไม่กี่อาทิตย์ต่อมา มนุษย์ได้บุกรุกป่าเข้ามาเผาล้างหมู่บ้านปีศาจพงไพร ในคืนนั้น มิกุนอนหลับอยู่คนเดียวในกระท่อมที่ทำจากใบไม้ พ่อของเธอไปสะกัดกั้นมนุษย์อยู่ที่ชายป่า ส่วนแม่ช่วยทำแผลให้คนที่บาดเจ็บอยู่นอกกระท่อม ทันใดนั้นเอง มนุษย์ที่หลบหนีจากการสะกัดกั้นมาได้ลอบยิงธนูไฟใส่หมู่บ้าน ซึ่งรวมถึงกระท่อมของมิกุด้วย เธอตกใจตื่นเพราะเสียงของปีศาจตนอื่นๆที่กรีดร้องเพราะความตื่นตระหนก เธอตื่นขึ้นมาท่ามกลางความน่ากลัวและความตื่นตกใจจนเสียขวัญวิ่งหนีออกจากกระท่อมไม่ไหวได้แต่ยืนร้องไห้อยู่คนเดียว
"ท่านแม่ ฮึก ท่านแม่อยู่ไหน ฮือๆๆ ท่านแม่ช่วยข้าด้วย ท่านแม่"เด็กหญิงได้แต่ยืนร้องหาผู้เป็นแม่ด้วยความหวาดกลัว
"มิกุ แม่อยู่นี่ วิ่งออกมาเร็วลูก ไฟลามมาถึงกระท่อมแล้ว"ผู้เป็นแม่ยืนอยู่ข้างนอกกระท่อมและร้องเรียกลูกของตน
"ท่านแม่ ข้ากลัว ฮึก ข้ากลัว ฮือ แค่กๆๆ"เด็กสาวเอาแต่ร้องไห้ แต่ไฟได้ลามมาถึงตัวกระท่อมแล้วและเธอเริ่มสำลักควัน
"มิกุ อดทนรอแม่แป๊ป แม่จะไปช่วยแล้ว" ปีศาจสาวเอาน้ำราดตัวและวิ่งเข้าไปในกระท่อมพร้อมกับผ้าเปียก คลุมลูกของตนไว้ แต่อยู่ๆคานไม้ก็ล้มลงมาทับขาของเธอ
"โอ็ย!! อึบ ดันไม่ออก แย่แล้ว มิกุวิ่งออกไปก่อนลูก แค่กๆๆ เร็วเข้า แค่ก"เธอสำลักควันไปพูดไปกับเด็กหญิงที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าประตูกระท่อมแล้ว แต่ก็ไม่ได้วิ่งออกไป
"แต่ท่านแม่ ท่านแม่ล่ะ ไม่เอา ข้าจะไปกับท่านแม่"
"มิกุ แม่รักลูกนะ ลาก่อน" ปีศาจสาวพูดก่อนที่เธอจะสลบไปเพราะสำลักควันและความร้อนจากไฟบนคาน เด็กสาวเอาแต่ยืนร้องไม่ยอมออกมา แต่มีปีศาจตนนึงที่วิ่งผ่านมาเห็นมิกุยืนอยู่หน้าประตูจึงอุ้มมิกุออกมาทันที เป็นเวลาเดียวกับที่กระท่อมพังพอดี
"ปล่อยนะ ข้าจะไปกับท่านแม่ ปล่อยน้า ฮือ ท่านแม่ ท่านแม่"เธอเอาแต่ดิ้นและกรีดร้องหาผู้เป็นแม่ซึ่งติดอยู่ในกระท่อม หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น เด็กหญิงเอาแต่ร้องไห้ข้ามวันข้ามคืนจนพ่อของเธอกลับมาจากชานป่าและพยายามปลอบเธอจนดีขึ้น แต่ตั้งแต่นั้นมา เธอไม่เคยยิ้มอีกเลย
เพราะข้าแท้ๆ...
ถ้าข้าไม่มัวแต่ตกใจกลัว...
ถ้าข้าเข้มแข็ง...
ถ้าท่านแม่ไม่ได้ห่วงข้า...
ถ้าท่านแม่ไม่ได้รักข้า...
ถ้าไม่มีคำว่าห่วง...
ถ้าไม่มีคำว่ารัก...
ก็คงไม่มีใครจะต้องเสียใจ...
"ท่านมิกุ ท่านมิกุ นี่ท่านมิกุ!!"ไคโตะตะโกนเรียกมิกุที่เอาแต่เหม่อมาเกือบนาที
"หือ อะไรๆ"
"เจ้าเป็นอะไร อยู่ๆก็เงียบไป ให้ตายเถอะนี่จะถึงเวลานัดแล้วนะ หอนาฬิกาไปทางไหน" เลนถามมิกุ เข้าอยากเจอริน อยากพูดกับริน อยากคุยกับรินอีก
"เข้าใจแล้วๆ จะพาไปเดี๋ยวนี้แหละ"
"เข้าใจแล้วก็รีบๆสิ เห้อคนแก่ก็เงี้ย เชื่องช้า..."เลนบ่นอุบอิบ
มิกุหันมาค้อนเลน จากนั้นก็ทำหน้าเฉย ยักคิ้ว แล้วก็วิ่งด้วยความเร็วที่มองไม่ทันอีกแล้ว
"อ้าว เฮ้ยๆ และข้าจะตามทันได้ไง"
"ฮะๆ ท่านเลนวิ่งสิขอรับ เห็นยอดหอนาฬิกาแล้วล่ะ เลี้ยวตรงนี้ก็ถึง"ไคโตะชี้ไปข้างหน้าและนำทางไป
หอนาฬิกา
"แฮ่กๆ ยัยมิกุ ไม่รอกันเลยนะ!! แฮ่กๆ" เลนหอบเพราะวิ่งมาประมาณเกือบกิโลเมตร
"เห้อ เด็กก็งี้แหละ เชื่องช้า 555"มิกุตอบเลน
"ยัยป้านี่!!"
"ฮะๆ ท่านเลนใจเย็นหน่อยสิขอรับ" ไคโตะพูด เงยหน้าดูนาฬิกาที่ทำด้วย yellow sapphire อย่างสวยงาม เข็มสั้นทำเป็นรูปกุญแจซอลและเข็มยาวทำเป็นรูปกุญแจฟา มีเสียงระฆังใสๆที่ดังกังวานดังขึ้น บ่งบอกเวลาว่าบ่ายสามโมงแล้ว
"มิกุจัง!! มาตรงเวลาดีจังเลยนะ สมเป็นมิกุจริงๆ><" รินเดิมมาหน้าหอนาฬิกาตามเวลาที่นัดไว้พอดี
"อ๊ะ ขอบพระทัยเพคะ องค์หญิง ฮิๆ^^"มิกุหัวเราะเพราะความเขิน
มิกุเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก เธอไม่เคยรักใครอีกตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา และเธอไม่เคยจะมองเห็น
คนที่กำลัง รัก เธออยู่....
เขาได้แต่มองดูเด็กสาวปีศาจผู้น่าสงสารหัวเราะโดยที่ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาสักนิด
ไคโตะ 'เสียงหัวเราะที่อ่อนหวานแบบนี้ เธอจะหัวเราะให้กับผมมั้ยนะ'
*เม้นทีนะคะ
"ที่รัก ลูกเราออกจากไข่แล้ว น่ารักจริงๆเลย ดูเหมือนเด็ก 5 ขวบเลยนะ"
สตรีปีศาจสีเขียวพูดขึ้นอย่างดีอกดีใจ เธออุ้มเด็กหญิงผมยาวสีเขียวออกมา
"555 ก็ใช้เวลากกตั้ง 5 ปีจะไม่ดูเหมือนเด็ก 5 ขวบได้ยังงัย ไหนดูสิ อืมแข็งแรงดีจังเลยนะ"
หัวหน้าเผ่าพงไพรสำรวจร่างกายของลูกตัวเองอย่างพอใจ
"เดี๋ยวสิ ท่านคงจะไม่ได้จะให้เด็กคนนี้เป็นหัวหน้าเผ่านะ"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็เด็กคนนี้เป็นลูกของข้านี่"
"แต่เด็กคนนี้เป็นผู้หญิงนะ จะให้ทำหน้าที่อันตรายแบบนั้นได้ยังไง ข้าจะตั้งชื่อเค้าว่ามิกุนะ มิกุชื่อเพราะๆที่เหมาะกับหน้าตาน่ารักๆแบบนี้"
ปีศาจหญิงลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
"มิกุ มิกุ ฮิฮิ"
"ฉลาดเหมือนแม่เลยนะ ทั้งสวยทั้งน่ารักแบบเนี่ย 555"
"แหม ท่านก็ /// "
"นี่ให้ข้าอุ้มมั่งสิ อุ้มอยู่คนเดียวเลย"
"ฮิๆ ท่านนี่หลงลูกจริงๆเลยนะ"
หัวหน้าเผ่าพงไพรและภรรยามีความสุขมาก พวกเขาใช้เวลาดูแลมิกุตลอดวัน แต่เพียงไม่กี่อาทิตย์ต่อมา มนุษย์ได้บุกรุกป่าเข้ามาเผาล้างหมู่บ้านปีศาจพงไพร ในคืนนั้น มิกุนอนหลับอยู่คนเดียวในกระท่อมที่ทำจากใบไม้ พ่อของเธอไปสะกัดกั้นมนุษย์อยู่ที่ชายป่า ส่วนแม่ช่วยทำแผลให้คนที่บาดเจ็บอยู่นอกกระท่อม ทันใดนั้นเอง มนุษย์ที่หลบหนีจากการสะกัดกั้นมาได้ลอบยิงธนูไฟใส่หมู่บ้าน ซึ่งรวมถึงกระท่อมของมิกุด้วย เธอตกใจตื่นเพราะเสียงของปีศาจตนอื่นๆที่กรีดร้องเพราะความตื่นตระหนก เธอตื่นขึ้นมาท่ามกลางความน่ากลัวและความตื่นตกใจจนเสียขวัญวิ่งหนีออกจากกระท่อมไม่ไหวได้แต่ยืนร้องไห้อยู่คนเดียว
"ท่านแม่ ฮึก ท่านแม่อยู่ไหน ฮือๆๆ ท่านแม่ช่วยข้าด้วย ท่านแม่"เด็กหญิงได้แต่ยืนร้องหาผู้เป็นแม่ด้วยความหวาดกลัว
"มิกุ แม่อยู่นี่ วิ่งออกมาเร็วลูก ไฟลามมาถึงกระท่อมแล้ว"ผู้เป็นแม่ยืนอยู่ข้างนอกกระท่อมและร้องเรียกลูกของตน
"ท่านแม่ ข้ากลัว ฮึก ข้ากลัว ฮือ แค่กๆๆ"เด็กสาวเอาแต่ร้องไห้ แต่ไฟได้ลามมาถึงตัวกระท่อมแล้วและเธอเริ่มสำลักควัน
"มิกุ อดทนรอแม่แป๊ป แม่จะไปช่วยแล้ว" ปีศาจสาวเอาน้ำราดตัวและวิ่งเข้าไปในกระท่อมพร้อมกับผ้าเปียก คลุมลูกของตนไว้ แต่อยู่ๆคานไม้ก็ล้มลงมาทับขาของเธอ
"โอ็ย!! อึบ ดันไม่ออก แย่แล้ว มิกุวิ่งออกไปก่อนลูก แค่กๆๆ เร็วเข้า แค่ก"เธอสำลักควันไปพูดไปกับเด็กหญิงที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าประตูกระท่อมแล้ว แต่ก็ไม่ได้วิ่งออกไป
"แต่ท่านแม่ ท่านแม่ล่ะ ไม่เอา ข้าจะไปกับท่านแม่"
"มิกุ แม่รักลูกนะ ลาก่อน" ปีศาจสาวพูดก่อนที่เธอจะสลบไปเพราะสำลักควันและความร้อนจากไฟบนคาน เด็กสาวเอาแต่ยืนร้องไม่ยอมออกมา แต่มีปีศาจตนนึงที่วิ่งผ่านมาเห็นมิกุยืนอยู่หน้าประตูจึงอุ้มมิกุออกมาทันที เป็นเวลาเดียวกับที่กระท่อมพังพอดี
"ปล่อยนะ ข้าจะไปกับท่านแม่ ปล่อยน้า ฮือ ท่านแม่ ท่านแม่"เธอเอาแต่ดิ้นและกรีดร้องหาผู้เป็นแม่ซึ่งติดอยู่ในกระท่อม หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น เด็กหญิงเอาแต่ร้องไห้ข้ามวันข้ามคืนจนพ่อของเธอกลับมาจากชานป่าและพยายามปลอบเธอจนดีขึ้น แต่ตั้งแต่นั้นมา เธอไม่เคยยิ้มอีกเลย
เพราะข้าแท้ๆ...
ถ้าข้าไม่มัวแต่ตกใจกลัว...
ถ้าข้าเข้มแข็ง...
ถ้าท่านแม่ไม่ได้ห่วงข้า...
ถ้าท่านแม่ไม่ได้รักข้า...
ถ้าไม่มีคำว่าห่วง...
ถ้าไม่มีคำว่ารัก...
ก็คงไม่มีใครจะต้องเสียใจ...
"ท่านมิกุ ท่านมิกุ นี่ท่านมิกุ!!"ไคโตะตะโกนเรียกมิกุที่เอาแต่เหม่อมาเกือบนาที
"หือ อะไรๆ"
"เจ้าเป็นอะไร อยู่ๆก็เงียบไป ให้ตายเถอะนี่จะถึงเวลานัดแล้วนะ หอนาฬิกาไปทางไหน" เลนถามมิกุ เข้าอยากเจอริน อยากพูดกับริน อยากคุยกับรินอีก
"เข้าใจแล้วๆ จะพาไปเดี๋ยวนี้แหละ"
"เข้าใจแล้วก็รีบๆสิ เห้อคนแก่ก็เงี้ย เชื่องช้า..."เลนบ่นอุบอิบ
มิกุหันมาค้อนเลน จากนั้นก็ทำหน้าเฉย ยักคิ้ว แล้วก็วิ่งด้วยความเร็วที่มองไม่ทันอีกแล้ว
"อ้าว เฮ้ยๆ และข้าจะตามทันได้ไง"
"ฮะๆ ท่านเลนวิ่งสิขอรับ เห็นยอดหอนาฬิกาแล้วล่ะ เลี้ยวตรงนี้ก็ถึง"ไคโตะชี้ไปข้างหน้าและนำทางไป
หอนาฬิกา
"แฮ่กๆ ยัยมิกุ ไม่รอกันเลยนะ!! แฮ่กๆ" เลนหอบเพราะวิ่งมาประมาณเกือบกิโลเมตร
"เห้อ เด็กก็งี้แหละ เชื่องช้า 555"มิกุตอบเลน
"ยัยป้านี่!!"
"ฮะๆ ท่านเลนใจเย็นหน่อยสิขอรับ" ไคโตะพูด เงยหน้าดูนาฬิกาที่ทำด้วย yellow sapphire อย่างสวยงาม เข็มสั้นทำเป็นรูปกุญแจซอลและเข็มยาวทำเป็นรูปกุญแจฟา มีเสียงระฆังใสๆที่ดังกังวานดังขึ้น บ่งบอกเวลาว่าบ่ายสามโมงแล้ว
"มิกุจัง!! มาตรงเวลาดีจังเลยนะ สมเป็นมิกุจริงๆ><" รินเดิมมาหน้าหอนาฬิกาตามเวลาที่นัดไว้พอดี
"อ๊ะ ขอบพระทัยเพคะ องค์หญิง ฮิๆ^^"มิกุหัวเราะเพราะความเขิน
มิกุเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก เธอไม่เคยรักใครอีกตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา และเธอไม่เคยจะมองเห็น
คนที่กำลัง รัก เธออยู่....
เขาได้แต่มองดูเด็กสาวปีศาจผู้น่าสงสารหัวเราะโดยที่ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาสักนิด
ไคโตะ 'เสียงหัวเราะที่อ่อนหวานแบบนี้ เธอจะหัวเราะให้กับผมมั้ยนะ'
*เม้นทีนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น