ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชะตาของเจ้าหญิงแห่งดอกไม้หิมะ
11 ปีผ่านไป
paradise of snow
"องค์หญิงรินเพคะ องค์หญิงริน!! แฮ่กๆ"
สาวใช้มัดแกละผมสีเขียววิ่งตามม้าสีขาวกับองหญิงอายุ 14 อย่างเหนื่อยหอบ
"องค์หญิงรินรอหม่อมชั้นด้วยสิเพคะ แฮ่กๆ"
"ขอโทษทีนะมิกุจัง ก็ทุ่งหิมะของประเทศเราสวยมากเลยนี่นา"
องค์หญิงของประเทศ paradise of snow พูดกับคนรับใช้คนสนิทอย่างกันเอง
"แต่ควบม้าเร็วแบบนั้นไม่ดีนะเพคะ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นหม่อมชั้นเสียใจนะเพคะ"
"อย่าดุกันสิมิกุจังก็ ฉันไม่ได้ควบเร็วขนาดนั้นนะ อ๊ะดูสิดอก snowdrop นี่นา"
"เพคะ? snowdropหรือเพคะ หม่อมชั้นคิดว่ามันไม่ได้มีอะไรพิเศษนี่เพคะ"
สาวใช้มัดแกละผมสีเขียววิ่งตามม้าสีขาวกับองหญิงอายุ 14 อย่างเหนื่อยหอบ
"องค์หญิงรินรอหม่อมชั้นด้วยสิเพคะ แฮ่กๆ"
"ขอโทษทีนะมิกุจัง ก็ทุ่งหิมะของประเทศเราสวยมากเลยนี่นา"
องค์หญิงของประเทศ paradise of snow พูดกับคนรับใช้คนสนิทอย่างกันเอง
"แต่ควบม้าเร็วแบบนั้นไม่ดีนะเพคะ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นหม่อมชั้นเสียใจนะเพคะ"
"อย่าดุกันสิมิกุจังก็ ฉันไม่ได้ควบเร็วขนาดนั้นนะ อ๊ะดูสิดอก snowdrop นี่นา"
"เพคะ? snowdropหรือเพคะ หม่อมชั้นคิดว่ามันไม่ได้มีอะไรพิเศษนี่เพคะ"
"รู้ความหมายของมันมั้ยมิกุจัง สดใส มีชีวิตชีวา บริสุทธิ์ เรียบง่าย และความหวัง.."
"งั้นมันก็เหมือนองค์หญิงมากสิเพคะ"
"จ่ะ เหมือนมาก"รินยิ้มสดใสให้มิกุ
อีกความหมายหนึ่งที่รินไม่ได้บอกมิกุนั่นคือ snowdrop หมายถึงความตาย
ฉันเกิดมาเพื่อนำโลกออกจากยุคสงคราม ฉันคือความหวัง แต่เพื่อแลกกับสรวงสวรรค์ของทุกชีวิตฉันคือของแลกเปลี่ยน ฉันไม่อาจอยู่ฉลองวันเกิดตอนอายุ 15 ได้นั่นคือชะตาของฉัน snowdrop ดอกไม้ที่บานได้ท่ามกลางหิมะเป็นความหวังว่าอีกไม่นานดอกไม้ทุกดอกจะบานในฤดูใบไม้ผลิ แต่เมื่อเวลานั้นมาถึง snowdropจะหายไปฉันคือ snowdrop ดอกไม้แห่งความหวังและความตาย เมื่อถึงวันเกิดฉันตอนอายุครบ15 เมื่อถึงเวลานั้น paradise of snow และประเทศอื่นที่เป็นฤดูหนาวตลอดปี จะไม่มีหิมะอีกต่อไปเพราะฉะนั้นตอนนี้ ฉันขอมองดูทุ่งหิมะที่แสนสดใสและเศร้าสร้อยนี้ให้เต็มอิ่มเถอะ
"องค์หญิงเพคะ เมื่อคืนองค์หญิงฝันว่าอะไรเพคะ หม่อมชั้นฝันว่าในสวนของปราสาทมีแต่ต้นหอม อ่าช่างเป็นฝันที่ดีจริงๆนะเพคะถ้าต้นหอมจะโตได้ในparadise of snow"มิกุกับรินนั่งพักอยู่บนทุ่งหิมะและผูกม้าไว้กับต้นสนเล็กๆ
"ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานมันจะโตในparadise of snowได้จ่ะ ฉันน่ะฝันเหมือนเดิมมิกุ เหมือนเดิมตลอดมาตั้งแต่ความจำเสื่อมตอนอายุ 3 ขวบ"
"องค์หญิงพูดแบบนี้ทุกวัน หม่อมชั้นอยากรู้จังว่ามันเป็นฝันแบบไหนองค์หญิง"
"มันไม่มีภาพมิกุจัง เป็นทั้งฝันร้ายและฝันดี มันทำให้ฉันรู้สึกว่ามีใครบางคนที่สำคัญมากหายไปทำให้รู้สึกเศร้า แต่ก็ทำให้ฉันมีหวังในชีวิต ฉันกำลังรอคนๆนั้นอยู่ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นฉันจะรอ"รินยิ้ม เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันไม่ว่าจะเศร้าแค่ไหนพอฝันเรื่องนั้นเธอก็ยิ้มได้
"องค์หญิงไม่เห็นหน้าของคนๆนั้น แล้วองค์หญิงจะทราบได้อย่างไรว่าใครคือคนๆนั้นเพคะ?"
"ฉันได้ยินเสียง เสียงของเขาร้องเพลงประสานไปกับฉัน ฉันรู้สึกถึงมือของเขา เขาช่างอบอุ่นและอ่อนโยน"รินเล่าเธอดูมีความสุขเมื่อคิดถึงเขาคนนี้
"มิกุจังล่ะ เคยรู้สึกว่ากำลังรอใครซักคนไหมล่ะ"รินหันมาถามคนรับใช้คนสนิท
"ไม่เคยเพคะ"เธอตอบเสียงเรียบ รินเริ่มคิดว่าควรจะเปลี่ยนหัวข้อการสนธนาได้แล้ว
"มิกุจังคิดว่าฉันเป็นคนยังไงงั้นเหรอ"รินถามมิกุเล่นๆ
"องค์หญิงน่ะ เป็นคนที่สดใส มีชีวิตชีวามากเพคะ แล้วองค์หญิงคิดว่าหม่อมชั้นนิสัยอย่างไรเพคะ?"
"พูดตามตรง ฉันว่าเธอเป็นคนอ่อนไหวและขี้เหงานะ.."ถึงจะเป็นคำพูดไม่กี่คำแต่ประโยคนั้นทำให้มิกุประหลาดใจ
"อ่อนไหวแล้วก็ขี้เหงาหรือเพคะ?"
"จ่ะ ตอนเด็กๆน่ะเธอคงเคยเจออะไรมาเยอะสินะ ถ้าเหงาก็มาเล่นด้วยกันได้นะจะ^^"
มิกุเงียบไป รินรู้เรื่องของเธอได้ยังไง ไม่น่าเชื่อ สมแล้วที่เป็นความหวังของโลกยุคนี้
"เพคะ"มิกุยิ้ม เป็นครั้งแรกที่มิกุยิ้ม ตัวมิกุเองก็ยังตกใจ
"รอยยิ้มของมิกุจังดูอ่อนหวานดีนะ"
"รอยยิ้มขององค์หญิงก็ดูไร้เดียงสาดีนะเพคะ"
"มิกุจังคงไม่ได้หาว่าฉันเป็นเด็กนะ -3-"
"เปล่าเพคะ"
"555"ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกันอย่างมีความสุข
**ช่วยเม้นหน่อยนะคะ แนะนำให้หนูด้วยเพิ่งแต่งเป็นเรื่องแรกค่ะ
"งั้นมันก็เหมือนองค์หญิงมากสิเพคะ"
"จ่ะ เหมือนมาก"รินยิ้มสดใสให้มิกุ
อีกความหมายหนึ่งที่รินไม่ได้บอกมิกุนั่นคือ snowdrop หมายถึงความตาย
ฉันเกิดมาเพื่อนำโลกออกจากยุคสงคราม ฉันคือความหวัง แต่เพื่อแลกกับสรวงสวรรค์ของทุกชีวิตฉันคือของแลกเปลี่ยน ฉันไม่อาจอยู่ฉลองวันเกิดตอนอายุ 15 ได้นั่นคือชะตาของฉัน snowdrop ดอกไม้ที่บานได้ท่ามกลางหิมะเป็นความหวังว่าอีกไม่นานดอกไม้ทุกดอกจะบานในฤดูใบไม้ผลิ แต่เมื่อเวลานั้นมาถึง snowdropจะหายไปฉันคือ snowdrop ดอกไม้แห่งความหวังและความตาย เมื่อถึงวันเกิดฉันตอนอายุครบ15 เมื่อถึงเวลานั้น paradise of snow และประเทศอื่นที่เป็นฤดูหนาวตลอดปี จะไม่มีหิมะอีกต่อไปเพราะฉะนั้นตอนนี้ ฉันขอมองดูทุ่งหิมะที่แสนสดใสและเศร้าสร้อยนี้ให้เต็มอิ่มเถอะ
"องค์หญิงเพคะ เมื่อคืนองค์หญิงฝันว่าอะไรเพคะ หม่อมชั้นฝันว่าในสวนของปราสาทมีแต่ต้นหอม อ่าช่างเป็นฝันที่ดีจริงๆนะเพคะถ้าต้นหอมจะโตได้ในparadise of snow"มิกุกับรินนั่งพักอยู่บนทุ่งหิมะและผูกม้าไว้กับต้นสนเล็กๆ
"ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานมันจะโตในparadise of snowได้จ่ะ ฉันน่ะฝันเหมือนเดิมมิกุ เหมือนเดิมตลอดมาตั้งแต่ความจำเสื่อมตอนอายุ 3 ขวบ"
"องค์หญิงพูดแบบนี้ทุกวัน หม่อมชั้นอยากรู้จังว่ามันเป็นฝันแบบไหนองค์หญิง"
"มันไม่มีภาพมิกุจัง เป็นทั้งฝันร้ายและฝันดี มันทำให้ฉันรู้สึกว่ามีใครบางคนที่สำคัญมากหายไปทำให้รู้สึกเศร้า แต่ก็ทำให้ฉันมีหวังในชีวิต ฉันกำลังรอคนๆนั้นอยู่ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นฉันจะรอ"รินยิ้ม เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันไม่ว่าจะเศร้าแค่ไหนพอฝันเรื่องนั้นเธอก็ยิ้มได้
"องค์หญิงไม่เห็นหน้าของคนๆนั้น แล้วองค์หญิงจะทราบได้อย่างไรว่าใครคือคนๆนั้นเพคะ?"
"ฉันได้ยินเสียง เสียงของเขาร้องเพลงประสานไปกับฉัน ฉันรู้สึกถึงมือของเขา เขาช่างอบอุ่นและอ่อนโยน"รินเล่าเธอดูมีความสุขเมื่อคิดถึงเขาคนนี้
"มิกุจังล่ะ เคยรู้สึกว่ากำลังรอใครซักคนไหมล่ะ"รินหันมาถามคนรับใช้คนสนิท
"ไม่เคยเพคะ"เธอตอบเสียงเรียบ รินเริ่มคิดว่าควรจะเปลี่ยนหัวข้อการสนธนาได้แล้ว
"มิกุจังคิดว่าฉันเป็นคนยังไงงั้นเหรอ"รินถามมิกุเล่นๆ
"องค์หญิงน่ะ เป็นคนที่สดใส มีชีวิตชีวามากเพคะ แล้วองค์หญิงคิดว่าหม่อมชั้นนิสัยอย่างไรเพคะ?"
"พูดตามตรง ฉันว่าเธอเป็นคนอ่อนไหวและขี้เหงานะ.."ถึงจะเป็นคำพูดไม่กี่คำแต่ประโยคนั้นทำให้มิกุประหลาดใจ
"อ่อนไหวแล้วก็ขี้เหงาหรือเพคะ?"
"จ่ะ ตอนเด็กๆน่ะเธอคงเคยเจออะไรมาเยอะสินะ ถ้าเหงาก็มาเล่นด้วยกันได้นะจะ^^"
มิกุเงียบไป รินรู้เรื่องของเธอได้ยังไง ไม่น่าเชื่อ สมแล้วที่เป็นความหวังของโลกยุคนี้
"เพคะ"มิกุยิ้ม เป็นครั้งแรกที่มิกุยิ้ม ตัวมิกุเองก็ยังตกใจ
"รอยยิ้มของมิกุจังดูอ่อนหวานดีนะ"
"รอยยิ้มขององค์หญิงก็ดูไร้เดียงสาดีนะเพคะ"
"มิกุจังคงไม่ได้หาว่าฉันเป็นเด็กนะ -3-"
"เปล่าเพคะ"
"555"ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกันอย่างมีความสุข
**ช่วยเม้นหน่อยนะคะ แนะนำให้หนูด้วยเพิ่งแต่งเป็นเรื่องแรกค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น