love

ลำดับตอนที่ #5 : Tear

หลังจากที่เจอเหตุการณ์เมื่อวาน ที่ฟิวกับจี เพื่อนสนิทเก่าเมื่อตอนม.ต้น ยืนจูบกับฟิวที่โรงเรียนหลังจากที่พวกเราสอบ Test เสร็จ ฉันเสียใจจนบางทีก็เพลอลืมไปว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ทำไหมกันก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไหม ถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ และเพราะอะไรถึง...ต้องเจ็บตังหาก
ไม่นานพอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานน้ำตาก็ต้องไหล มันหน้าอายน่ะที่ต้องร้องไห้ให้กับคนที่ได้ชื่อว่า"แฟนเก่า" แปลกดีนะคนเรา บทจะรักก็รักกันง่ายๆ บทจะเลิกก็ลืมง่ายๆเช่นเดียวกัน แต่ก็คงยังมีคนที่โง่อยู่ ที่ไม่รู้จักคำว่า"ลืม"สีกที 

"เฮ้ยแก ร้องไห้ทำไหมอ่ะ"
"อ่อ เปล่าเว้ยฝุ่นมันเข้าตา"
"อ่อเหรอ ฉันนึกว่าแกดราม่าเรื่องเมื่อวานซะอีกน่ะ"
"นี้ใคร พริ้ง โห่เคยร้องไห้เพราะผู้ชายด้วยอ่อ"
"ก็มึงไงโกลที่ร้องไห้ให้ผู้ชาย จะเป็นจะตาย"

ที่พริ้งพูดก็น่าจะจริงอ่ะน่ะ เพราะไม่ว่าจะแฟนคนแรก หรือ คนล่าสุด เจอการเลิกลาหรือแค่ทะเลาะก็ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน จะเป็นจะตายให้ได้ จนบางทีก็เพลอทำร้ายตัวเองไปบ้างนิดๆหน่อยๆ

"ฉันโอเคอยู่ ยังยืนได้ ไม่ตายง่ายๆหลอกน่ะ"
"อ่อเหรอ ก็พูดได้นิ แกนั่งอยู่นิ เทิบไปเลยนั่งด้วย ยืนนานเหละเมื่อย"
"โอเคๆ ลืมไปนิด"

พอยัยพริ้งนั่งได้ไม่นานก็มีกลุ่มเด็กผู้หญิงกลุ่มใหญ่ๆเดินมา ตอนแรกก็แค่คิดว่าเด็กมีปัญหาทั่วไป แต่ทว่า ดูไปดูมา หน้าคุ้นๆน่ะ ยัยจี เพื่อนสนิทเก่า

"อ้าว นี้เพื่อนเก่าฉัน แฟนเก่าฟิวอ่าจร๊ ทำความรู้จักได้น่ะ" ^^
"..."
"อ้าวเงียบทำไมล่ะค่ะ"
"..."
"ขอบอกไว้ก่อนได้น่ะ ว่าอย่ายุ่งกับฟิวอีก ฉันขอร้อง" 555+ ^^

พวกเขาก็เดินจากไปเหลือเพียงแต่คาบน้ำตาที่หยดลงบนแขนที่ไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดเมื่อไร พร้อมกับคำปลอบของเพื่อนที่มันก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นเลย แต่มันมีหนึ่งประโยคดังขึ้นมา มันทำให้การร้องไห้ของฉันต้องชะงัก

"คนเราอ่าน่ะ ถ้าของชิ้นนั้นต่อให้มันเป็นของเราถึงแม้ว่าใครจะเอาไป สุดท้ายยังไงเราก็ได้ครอบครองมันอยู่ดี แต่ถ้ามันไม่ใช่ของเรากระเสือกกระสนอยากได้ ยังไงเขาก็อยู่กับเราไม่นานน่ะ แล้วมันอาจจะทำให้เรามีความสุขก็ได้น่ะ มันดีแล้วอ่อ หะที่เราต้องไปนั่งร้องไห้ให้เขาเนี่ยหะ" ^^

เขาคือรุ่นพี่ที่ฉันเคยแอบชอบเขาตั้งแต่อยู่ ม.ต้น แต่ว่าตอนนั้นพี่เขามีแฟนแล้ว (สวยด้วย) เลยไม่คิดว่าเขาจะเอา เลยได้แค่บอกว่าชอบพี่เขา แค่นั้น หลังจากนั้นก็คบกับฟิว แต่ว่าก็ยังติดต่อกับพี่เขา แบบว่านานๆถี่

"พี่...เกม"
"อื้อ ใช่พี่เอง"
"พี่มาได้ไง"
"พี่ก็นั่งรถมาสิ"
"บ้าเหละโกลหมายถึงว่าพี่มาทำอะไร"
"วันนี้พี่มาหาครูโชคมีธุระกับท่านนิดหน่อย แต่ว่าครูเขายังไม่มา พี่เลยมาเดินเล่น เห็นเรานั่งอยู่ แต่ว่าแปลกนะที่เรานั่งร้องไห้"
"อ่อ ไม่มีไรหลอกเรื่องไร้สาระ"
"เหร๊อ...." ประสานเสียงกันเลยทีเดียวระหว่างพริ้งกับพี่เกม
"อื้อ" สุดท้ายต้องยอมปาดน้ำตา เพราะไม่อยากตอบคำถามสักเท่าไร
"อ่าจร๊ พี่ว่านะ ถ้าเราไม่มีเขา พี่ว่าเราอยู่ได้นะ เพราะว่าเราก็ยังมีเพื่อน มีพี่ที่หล่อขนาดนี้" >///<
"กล้ามาก" ที่นี้ฉันกับพริ้งพร้อมใจกันประสานเสียง
"นี้พี่เกมครูโชคมาแล้ว" ยัยพริ้งทักขึ้นมา พี่เกมเลยหันไปมอง ประจบเหมาะจริงในช่วงที่พี่เกมหัน ดันบังเอิญมองเห็นฟิวที่กำลังมองมาทางนี้พอดี
"โอ๊ยพี่ไม่รีบ อยู่รอดูก่อนเพื่อโกลบ่อน้ำตาแตกอีก ใครจะปลอบล่ะเนอะ"
"โหย...พี่ พริ้งก็ยังอยู่นะ อย่าคิดว่าอยู่กันสองคนสิ น้อยใจน่ะเนี่ย" ยัยพริ้งเกิดอาการน้อยใจ
"โอ๋ อย่าน้อยใจเลยแก พี่เกมเขาล้อเล่น เนอะๆ" ฉันเลยต้องรีบปลอบ เดี๋ยวโดนแย่งซีนดราม่าไป ^^
"โอเค งั้นพี่ไปก่อนน่ะโกล อย่าให้เห็นว่าร้องไห้อีกน่ะ เดี๊ย!!"
"เดี๊ยไร"
"ไม่บอก ไปก่อนน้า"
"พี่เขาไปแล้ว ไปเข้าแถวเถอะ"

หลังจากที่พี่เกมมาปลอบมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีมากเลยน่ะหรือมันจะเป็นอิทธิพลของคนแอบชอบก็ไม่รู้เหมือนกัน ถึงแม้วันนี้จะทำให้เรียนไม่รู้เรื่องเลยก็ตาม แต่ยังไงก็ไม่ได้ร้องไห้อีกเลย หลังจากที่พี่เกมมาช่วยปลอบ ^^

..............................................