ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 คนที่ทำให้เจ็บ
ตึก ตึก ตึก �พลั่ก โ๊อ๊ย!!!
"วิ่งไม่ดูทางหรือยังเนี่ยไม่เห็นบ้างหรือไง ว่ามีคนเดินอยู่อ่ะ" เอเธนส์ หนุ่มโลกส่วนตัวสูงสบถออกไปเมื่อใครคนมาทำให้อารมณ์ในการเดินขึ้นห้องเีรียนต้องสะดุลง
"ผมขอโทษครับ ผมรีบไปหน่อย เลยไม่ทันมอง" โรมัน หนุ่มร่างสูงโปร่งบอกพร้อมกับโค้งเล็กๆเป็นการขอโทษ
"หึ หึ ซุ่มซ่ามไปเปลี่ยนเลยนะโรม"
โรมันเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่่อต้องพบกันผู้ชายคนนึงที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเจอ
"เธน" โรมันเอ่ยเสียงเบาหวิวแต่ก็ทำให้อีกคนที่อยู่ไม่ไกลนักได้ยินชัดเจน
"เอ่อ ..โทษนะคับผมขอตัวก่อน ผมต้องรีบไป" ยังไม่ทันจะพูดจบโรมันก็รีบเดินไปทันที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินสียงของอีกฝ่าย
"ขอโทษนะ...สำหรับทุกอย่าง"
"ขอโทษเรื่องอะไรไม่ทราบครับ ก็ในเมื่อเราไม่เคยรู้จักกัน" โรมันพูดโดยที่ยังคงยืนหันหลัง
"แต่" �ยังไม่ทันที่เอเธนส์จะได้พูดอะไร โรมันก็รีบวิ่งไปซะแล้ว �'กูขอโทษมึงจิงๆนะโรม ที่กูทำไปทุกอย่างก็เพื่อตัวมึงเองนะ' �เอเธนส์พึมพัมกับตัวเองเบาๆโดยที่สายตายังจับจ้องไปตามทางที่คนร่างโปร่งเมื่อซักครู่ได้วิ่งหนีไป
อีกฝั่งนึง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวละเอียด กำลังนั่งคิดถึงคนที่ตัวเองวิ่งชนเมื่อซักครู่ ริมฝีปากบางได้รูปเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง สมองที่คิดว่าลืมคนๆนั้นไปแล้ว กลับรู้ได้ทันทีว่าหลายปีที่ผ่านมา หลายปีที่คิดว่าจะลืมได้แล้ว หลายปีที่ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ทำให้ลืมคนๆนั้นไปได้เลย�
"โรม... โรม.. ไอ้โรมัน" เีสียงเรียกของ ไนน์ เพื่อนในกลุ่มเรียกขึ้น โรมันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปต่อว่า
"โอ๊ย!!!! จะเสียงดังทำไมเนี่ย เรียกเบาๆก็ได้"�
"ได้ยินอะไรกันล่ะ กูเรียกมึงตั้งหลายครั้งและ" ไนน์ต่อว่าแบบไม่จิงจังนัก
"แล้วว่าแต่เรียกทำไมอ่ะ" โรมันถามต่อ
"ก็ไม่ทำไม เพียงแต่อาจารย์บอกให้มึงไปติดต่อเรื่องเอกสารให้เรียนร้อยอ่ะ ย้ายมาเรียนแบบนี้ อาจารย์เค้าเป็นห่วง" ไนน์อธิบาย
"แล้วตอนนี้อาจารย์ไปไหนแล้วอ่ะ " โรมันถามถึงอาจารย์ที่ปรึกษาของตนเอง�
"เค้าก็แค่มาทักทายนิดหน่อยอ่ะ ก็แหม..มหาลัยเพิ่งเปิดวันแรกคงไม่มีอะไรหรอก" ไนน์พูดจบก็เตรียมตัวเก็บของเพราะนี่ก็เที่ยงแล้วจะได้เตรียมตัวหาไรกิน
"ก็ถ้าเมื่อกี๊ไม่มีเรื่องซะก่อนกูก็คงจะไปหาอาจารย์ก่อนแหละ" โรมันพูดด้ยท่าทางเหนื่อยๆ
"เฮ้ยมีไรวะ มาวันแรกสร้างเรื่องเลยเหรอมึง" ไนน์ถามอย่างสนใจ
"เอ่อ... ไอ้ไนน์ �คือ เมื่อกี๊กูเจอกับเธนน่ะ" โรมันมันพูดในขณะที่ยังไม่ได้มองหน้าเพื่อน
"ฮะ อะไรนะ แกบอกว่าแกเจอใครนะ" ไนน์ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
"เธน...เมื่อกี๊กูเจอกับเอเธนส์" โรมันพูดเสียงเบา
"แล้วมันว่าไงบ้าง มันจำมึงได้มั้ย แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง ไหนใครบอกว่ามันไปอยู่เมืองนอกนี่นา"
"กูก็ำไม่รู้หรอกนะ ว่ามันมาได้ไง แต่ที่แน่ๆ มันบอกว่ามันขอโทษสำหรับทุกอย่าง" โรมันพูดเสียงสั่นๆ
"แล้วมึงว่าไงล่ะ" ไนน์ถามต่อ�
"จะให้กูว่ายังไงล่ะ ก็ในเมื่อมันเองไม่ใช่เหรอ ที่บอกว่าไม่เคยรู้จักกับกู"
..........................................................................................................................................................................
เริ่มกันแบบงงๆ นะคะ นี่เป็นเรื่องแรกค่ะ ผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยกันด้วยนะคะ
"วิ่งไม่ดูทางหรือยังเนี่ยไม่เห็นบ้างหรือไง ว่ามีคนเดินอยู่อ่ะ" เอเธนส์ หนุ่มโลกส่วนตัวสูงสบถออกไปเมื่อใครคนมาทำให้อารมณ์ในการเดินขึ้นห้องเีรียนต้องสะดุลง
"ผมขอโทษครับ ผมรีบไปหน่อย เลยไม่ทันมอง" โรมัน หนุ่มร่างสูงโปร่งบอกพร้อมกับโค้งเล็กๆเป็นการขอโทษ
"หึ หึ ซุ่มซ่ามไปเปลี่ยนเลยนะโรม"
โรมันเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่่อต้องพบกันผู้ชายคนนึงที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเจอ
"เธน" โรมันเอ่ยเสียงเบาหวิวแต่ก็ทำให้อีกคนที่อยู่ไม่ไกลนักได้ยินชัดเจน
"เอ่อ ..โทษนะคับผมขอตัวก่อน ผมต้องรีบไป" ยังไม่ทันจะพูดจบโรมันก็รีบเดินไปทันที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินสียงของอีกฝ่าย
"ขอโทษนะ...สำหรับทุกอย่าง"
"ขอโทษเรื่องอะไรไม่ทราบครับ ก็ในเมื่อเราไม่เคยรู้จักกัน" โรมันพูดโดยที่ยังคงยืนหันหลัง
"แต่" �ยังไม่ทันที่เอเธนส์จะได้พูดอะไร โรมันก็รีบวิ่งไปซะแล้ว �'กูขอโทษมึงจิงๆนะโรม ที่กูทำไปทุกอย่างก็เพื่อตัวมึงเองนะ' �เอเธนส์พึมพัมกับตัวเองเบาๆโดยที่สายตายังจับจ้องไปตามทางที่คนร่างโปร่งเมื่อซักครู่ได้วิ่งหนีไป
อีกฝั่งนึง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวละเอียด กำลังนั่งคิดถึงคนที่ตัวเองวิ่งชนเมื่อซักครู่ ริมฝีปากบางได้รูปเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง สมองที่คิดว่าลืมคนๆนั้นไปแล้ว กลับรู้ได้ทันทีว่าหลายปีที่ผ่านมา หลายปีที่คิดว่าจะลืมได้แล้ว หลายปีที่ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ทำให้ลืมคนๆนั้นไปได้เลย�
"โรม... โรม.. ไอ้โรมัน" เีสียงเรียกของ ไนน์ เพื่อนในกลุ่มเรียกขึ้น โรมันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปต่อว่า
"โอ๊ย!!!! จะเสียงดังทำไมเนี่ย เรียกเบาๆก็ได้"�
"ได้ยินอะไรกันล่ะ กูเรียกมึงตั้งหลายครั้งและ" ไนน์ต่อว่าแบบไม่จิงจังนัก
"แล้วว่าแต่เรียกทำไมอ่ะ" โรมันถามต่อ
"ก็ไม่ทำไม เพียงแต่อาจารย์บอกให้มึงไปติดต่อเรื่องเอกสารให้เรียนร้อยอ่ะ ย้ายมาเรียนแบบนี้ อาจารย์เค้าเป็นห่วง" ไนน์อธิบาย
"แล้วตอนนี้อาจารย์ไปไหนแล้วอ่ะ " โรมันถามถึงอาจารย์ที่ปรึกษาของตนเอง�
"เค้าก็แค่มาทักทายนิดหน่อยอ่ะ ก็แหม..มหาลัยเพิ่งเปิดวันแรกคงไม่มีอะไรหรอก" ไนน์พูดจบก็เตรียมตัวเก็บของเพราะนี่ก็เที่ยงแล้วจะได้เตรียมตัวหาไรกิน
"ก็ถ้าเมื่อกี๊ไม่มีเรื่องซะก่อนกูก็คงจะไปหาอาจารย์ก่อนแหละ" โรมันพูดด้ยท่าทางเหนื่อยๆ
"เฮ้ยมีไรวะ มาวันแรกสร้างเรื่องเลยเหรอมึง" ไนน์ถามอย่างสนใจ
"เอ่อ... ไอ้ไนน์ �คือ เมื่อกี๊กูเจอกับเธนน่ะ" โรมันมันพูดในขณะที่ยังไม่ได้มองหน้าเพื่อน
"ฮะ อะไรนะ แกบอกว่าแกเจอใครนะ" ไนน์ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
"เธน...เมื่อกี๊กูเจอกับเอเธนส์" โรมันพูดเสียงเบา
"แล้วมันว่าไงบ้าง มันจำมึงได้มั้ย แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง ไหนใครบอกว่ามันไปอยู่เมืองนอกนี่นา"
"กูก็ำไม่รู้หรอกนะ ว่ามันมาได้ไง แต่ที่แน่ๆ มันบอกว่ามันขอโทษสำหรับทุกอย่าง" โรมันพูดเสียงสั่นๆ
"แล้วมึงว่าไงล่ะ" ไนน์ถามต่อ�
"จะให้กูว่ายังไงล่ะ ก็ในเมื่อมันเองไม่ใช่เหรอ ที่บอกว่าไม่เคยรู้จักกับกู"
..........................................................................................................................................................................
เริ่มกันแบบงงๆ นะคะ นี่เป็นเรื่องแรกค่ะ ผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยกันด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น