ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 โทรศัพท์เป็นเหตุ
ทั้งโรมันและไนน์เมื่อออกจากห้องเรียนแล้ว ก็ได้ลงมาหาไรกินข้างล่างและเพื่อเป็นการรอเพื่อนสนิททั่งสามคนไปด้วยในตัว
"เอ่อ..แล้วนี่มึงนึกยังไงถึงย้ายกลับมาเรียนที่นี่วะ กูนึกว่ามึงจะเรียนต่อให้จบที่เชียงใหม่ซะอีก" ไนน์ถามเพื่อนรักขึ้นเพราะเห็นว่านั่งเงียบมานาน และไม่อยากให้เพื่อนคิดมากเรื่องที่เกิดขึ้น
"ไม่มีไรหรอก กูก็แค่อยากกลับมาอยูกับพ่อกับแม่เท่านั้นเอง" โรมันตอบเสียงเรียบ โดยที่ยังไม่ได้เงยหน้ามองเพื่อน
"จะเป็นไรมั้ยวะ ...ถ้ากูจะถามมึงว่า......"
"เฮ้ย!! มึงสองคนอ่ะ กินข้าวไม่รอพวกกูเลยนะ"ยังไม่ทันที่ไนน์จะถามจบ กายหนุ่มหล่อร่างใหญ่แบบนักบาสขวัญใจสาวๆก็ถามขึ้น
"รอเหี้ยไรล่ะ ทีพวกมึงโดเรียนช่วงเช้าก็ไม่เห็นบอกกูเลยนะ" ไนน์ต่อว่าเพื่อนกลับไปแบบไม่จริงจังนัก
"อ้าว ก็ไหนเห็นว่าช่วงเช้าไอ้โรมมันต้องเข้าติดต่อวิชาการไม่ใช่เหรอวะ พวกกูสองคนก็เลยไม่ได้บอก" ไทม์หนุ่มร่างโปร่งหน้าใสกิ๊งตอบเพื่อนไป พร้อมกับพยักเพยิดไปที่เทมม์ ฝาแฝดของตัวเอง
"เออ ตอนเช้ากูก็ไปจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ" โรมันตอบแต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเพื่อนของตนเองอยู่ดี ทำให้ทั้งกาย ไทม์ และเทมม์ ต่างก็หันไปมองหน้าไนน์ว่าเกิดอะไรกับเพื่อนรักตนเอง แต่ไนน์ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนทำให้เกิดความเงียบชั่วขณะ
"นี่..แล้งพวกมึงไม่กินข้าวกันรึไงเนี่ย กูหิวจนจะกินควายได้แล้วเนี่ย" เทมม์เห็นต่สงคนต่างเงียบ ก็เลยทำลายความเงียบด้วยการชวนเพื่อนกินข้าว
"มึงก็ไปซื้อดิวะ ทำไมอ่ะ ถ้าไม่ได้กินกินข้าวพร้อมไอ้กายนี่กินไม่ลงเหรอมึง" ไทม์แซวแฝดผู้น้องของตนเองทำให้อีกคนทำหน้าเหรอหรา
"บ้านมึงสิ เออ งั้นกูไปกะ..........เฮ้ย!! พวกมึงดูนั่นดิ มันมาได้ไงวะ " เทมม์พูดยังไม่ทันจบก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าคุ้นๆ ที่เดินมาทางกลุ่มของตัวเอง พร้อมกับพยักหน้าให้เพื่อนตัวเองหันไปดู
โรมันจึงละจากจานข้าวตัวเองเพื่อเงยหน้าไปมองคนที่เทมม์กล่าวถึง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร โรมันก็ถึงกับอึ้ง เหมือนกับว่าจะขาดอากาศหายใจ พอตั้งสติได้ ชายหนุ่มคนนั้นก็เดินมาอยู่ตรงหน้าเขาพอดี
โรมันทำท่าจะเก็บของแล้วลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อหนุ่มคนนั้นยื่นของบางอย่างมาให้เขา
"นายคงทำตกไว้ตอนที่เราชนกันเมื่อเช้า" เอเธนส์พูดพร้อมกับส่งโทรศัพท์ให้กับผู้ที่เป็นเจ้าของ
"ขอบคุณ" โรมกล่าวพร้อมกับยื่นมือไปรับโทรศัพท์คืน แล้วหันหลังเดินหนีไปทันที
"เดี๋ยวสิโรม"เอเธนส์เรียกพร้อมกับจะวิ่งตามไป
"อย่าตามมันไปเลย" กายพูดพร้อมกับยืนขวางเอาไว้ "ถ้ามันอยากคุยกับมึง มันคงไม่หนีไปแบบนี้หรอก"กายพูดต่อเพื่อไม่อยากให้เอเธนส์ตามตอแยเพื่อนตนเอง
"และอีกอย่างถ้ากูจำไม่ผิด มึงเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนจากเพื่อนกูไป.. แล้วทิ้งให้เพื่อนกูต้องเจ็บแทบตาย"ไทม์พูดพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างตาไม่กระพริบ
"พอเหอะพวกมึงอะ จะพูดให้มันได้อะไรอีก มันจบไปตั้งนานแล้ว งั้นพวกมึงกินข้าวไปก่อนแล้วกัน ส่วนกูจะไปหาไอ้โรม" ไนน์บอกกับเพื่อนตนเอง
"ส่วนมึง" ไนน์พูดกับเอเธนส์ "ถ้าโรมมันพร้อมจะคุยกับมึงเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ" พูจบไนน์ก็เดินออกจากโรงอาหารไป ส่วนกาย ไทม์และเทมม์ก็ไปหาไรกินเพราะว่าต่างคนต่างหิวจนตาลาย
เอเธนส์เองก็เดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนของตนเอง พร้อมกับแววตาวิตกกังวลนึกไปถึงคนที่เดินหนีไปเมื่อครู่
"ขอโทษนะโรม ขอโทษ" ชายหนุ่มพึมพำคนเดียว
..................................................................................................................
มาอัพแล้วนะคะ ตอนนี้ก็ยังเรื่อยๆนะคะ แต่ตอนหน้าแอบมีดราม่านิดๆค่ะ ยังไงก็ขอฝากด้วยนะคะ
"เอ่อ..แล้วนี่มึงนึกยังไงถึงย้ายกลับมาเรียนที่นี่วะ กูนึกว่ามึงจะเรียนต่อให้จบที่เชียงใหม่ซะอีก" ไนน์ถามเพื่อนรักขึ้นเพราะเห็นว่านั่งเงียบมานาน และไม่อยากให้เพื่อนคิดมากเรื่องที่เกิดขึ้น
"ไม่มีไรหรอก กูก็แค่อยากกลับมาอยูกับพ่อกับแม่เท่านั้นเอง" โรมันตอบเสียงเรียบ โดยที่ยังไม่ได้เงยหน้ามองเพื่อน
"จะเป็นไรมั้ยวะ ...ถ้ากูจะถามมึงว่า......"
"เฮ้ย!! มึงสองคนอ่ะ กินข้าวไม่รอพวกกูเลยนะ"ยังไม่ทันที่ไนน์จะถามจบ กายหนุ่มหล่อร่างใหญ่แบบนักบาสขวัญใจสาวๆก็ถามขึ้น
"รอเหี้ยไรล่ะ ทีพวกมึงโดเรียนช่วงเช้าก็ไม่เห็นบอกกูเลยนะ" ไนน์ต่อว่าเพื่อนกลับไปแบบไม่จริงจังนัก
"อ้าว ก็ไหนเห็นว่าช่วงเช้าไอ้โรมมันต้องเข้าติดต่อวิชาการไม่ใช่เหรอวะ พวกกูสองคนก็เลยไม่ได้บอก" ไทม์หนุ่มร่างโปร่งหน้าใสกิ๊งตอบเพื่อนไป พร้อมกับพยักเพยิดไปที่เทมม์ ฝาแฝดของตัวเอง
"เออ ตอนเช้ากูก็ไปจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ" โรมันตอบแต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเพื่อนของตนเองอยู่ดี ทำให้ทั้งกาย ไทม์ และเทมม์ ต่างก็หันไปมองหน้าไนน์ว่าเกิดอะไรกับเพื่อนรักตนเอง แต่ไนน์ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนทำให้เกิดความเงียบชั่วขณะ
"นี่..แล้งพวกมึงไม่กินข้าวกันรึไงเนี่ย กูหิวจนจะกินควายได้แล้วเนี่ย" เทมม์เห็นต่สงคนต่างเงียบ ก็เลยทำลายความเงียบด้วยการชวนเพื่อนกินข้าว
"มึงก็ไปซื้อดิวะ ทำไมอ่ะ ถ้าไม่ได้กินกินข้าวพร้อมไอ้กายนี่กินไม่ลงเหรอมึง" ไทม์แซวแฝดผู้น้องของตนเองทำให้อีกคนทำหน้าเหรอหรา
"บ้านมึงสิ เออ งั้นกูไปกะ..........เฮ้ย!! พวกมึงดูนั่นดิ มันมาได้ไงวะ " เทมม์พูดยังไม่ทันจบก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าคุ้นๆ ที่เดินมาทางกลุ่มของตัวเอง พร้อมกับพยักหน้าให้เพื่อนตัวเองหันไปดู
โรมันจึงละจากจานข้าวตัวเองเพื่อเงยหน้าไปมองคนที่เทมม์กล่าวถึง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร โรมันก็ถึงกับอึ้ง เหมือนกับว่าจะขาดอากาศหายใจ พอตั้งสติได้ ชายหนุ่มคนนั้นก็เดินมาอยู่ตรงหน้าเขาพอดี
โรมันทำท่าจะเก็บของแล้วลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อหนุ่มคนนั้นยื่นของบางอย่างมาให้เขา
"นายคงทำตกไว้ตอนที่เราชนกันเมื่อเช้า" เอเธนส์พูดพร้อมกับส่งโทรศัพท์ให้กับผู้ที่เป็นเจ้าของ
"ขอบคุณ" โรมกล่าวพร้อมกับยื่นมือไปรับโทรศัพท์คืน แล้วหันหลังเดินหนีไปทันที
"เดี๋ยวสิโรม"เอเธนส์เรียกพร้อมกับจะวิ่งตามไป
"อย่าตามมันไปเลย" กายพูดพร้อมกับยืนขวางเอาไว้ "ถ้ามันอยากคุยกับมึง มันคงไม่หนีไปแบบนี้หรอก"กายพูดต่อเพื่อไม่อยากให้เอเธนส์ตามตอแยเพื่อนตนเอง
"และอีกอย่างถ้ากูจำไม่ผิด มึงเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนจากเพื่อนกูไป.. แล้วทิ้งให้เพื่อนกูต้องเจ็บแทบตาย"ไทม์พูดพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างตาไม่กระพริบ
"พอเหอะพวกมึงอะ จะพูดให้มันได้อะไรอีก มันจบไปตั้งนานแล้ว งั้นพวกมึงกินข้าวไปก่อนแล้วกัน ส่วนกูจะไปหาไอ้โรม" ไนน์บอกกับเพื่อนตนเอง
"ส่วนมึง" ไนน์พูดกับเอเธนส์ "ถ้าโรมมันพร้อมจะคุยกับมึงเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ" พูจบไนน์ก็เดินออกจากโรงอาหารไป ส่วนกาย ไทม์และเทมม์ก็ไปหาไรกินเพราะว่าต่างคนต่างหิวจนตาลาย
เอเธนส์เองก็เดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนของตนเอง พร้อมกับแววตาวิตกกังวลนึกไปถึงคนที่เดินหนีไปเมื่อครู่
"ขอโทษนะโรม ขอโทษ" ชายหนุ่มพึมพำคนเดียว
..................................................................................................................
มาอัพแล้วนะคะ ตอนนี้ก็ยังเรื่อยๆนะคะ แต่ตอนหน้าแอบมีดราม่านิดๆค่ะ ยังไงก็ขอฝากด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น