คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Hello Browny Hit it off {6}
ยุนโฮตื่นขึ้นและมองไปรอบตัวหมอนนุ่มยังคงอยู่ในอ้อม แขนแกร่ง หน้าฝังหล่อลงกับหมอนอยู่นานกว่าจะลุกขึ้น โทรศัพท์เครื่องหรูถูกหยิบขึ้นมากดโทรออกหาผู้เป็นพ่อ รออยู่นานกว่าผู้เป็นพ่อจะยอมรับสาย ปากหยักยกยิ้มเมื่อสิ้นสุดเสียงรอสาย
"ฮัลโหล พ่อยุ่งอยู่หรือเปล่า"
"เพิ่งประชุมเสร็จ โทรมาแบบนี้มีอะไร"
"ผมจะบอกพ่อว่า...ผมจะยอมทำงานตามที่พ่อกับแม่ต้องการ" ยุนโฮพูดถึงข้อเสนอในอดีตที่ตนเคยบอกปัดที่จะทำ
"เฮ้ย !! เกิดอะไรขึ้นกับลูกของพ่อ เมาอยู่หรือเปล่ายุนโฮ"
"ผมไม่ได้เมาแต่มีข้อแม้"
"นั่นไง ไอ้เรารึไม่น่าดีใจ" ท่านรัฐมนตรีบ่นอุบ
"พ่อกับแม่ต้องให้ผมคบกับแจจุงนะ"
"แจจุงคิมแจจุงที่ลูกเคยไปติดอยู่นานอ่ะนะ ตอนนี้เลิกแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ก็ใช่ แต่ผม...ผมอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีแจจุงชีวิตผมไม่มีความสุขเลย" เสียงทุ้มพูดเสียงอ่อย
"สำคัญขนาดนั้นเลย"
"มากที่สุดครับ"
"ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะจากปลายสายทำให้ยุนโฮขมวดคิ้ว
"พ่อขำอะไร"
"ขำ ลูกนั่นแหละ" รัฐมนตรีชองหยุดขำ "โตขึ้นมานิดนึงแล้วนี่ ว่างๆพาคิมแจจุงมาหาพ่อบ้างสิ อยากจะรู้จักคนที่ทำให้ลูกพ่อเปลี่ยนไปขนาดนี้"
"จริงนะครับ พ่อพูดจริงนะ !!" เสียงทุ้มพูดอย่างยินดี
"สำหรับพ่ออะนะแต่แม่พ่อไม่รู้"
"ยังไงผมก็จะคบกับแจจุงอยู่ดี โทรมาบอกเฉยๆแค่นี้นะครับ รักพ่อนะ"
"อืม ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"
"ครับ" ยุนโฮตัดสายแล้วนั่งยิ้มกับตัวเอง ขายาวลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วจัดการตัวเองให้หล่อเหลา
เวลาผ่านไวเหมือนโกหก ยุนโฮยืนอยู่หน้าผับที่ตนเคยมาแทบทั้งเดือน ด้านหน้าติดป้ายว่าครบรอบสิบปีที่เปิดร้าน ซึงฮวานรีบออกมาต้อนรับลูกค้ารายใหญ่ที่หายไปนานทันที ยุนโฮถูกพาไปที่นั่งโต๊ะวีไอพีตัวเดิม ร่างสูงสั่งไวน์ยี่ห้อโปรดยุนโฮมองแขกและพนักงานในร้านที่พร้อมใจกันใส่ หน้ากากลวดลายต่างๆอย่างแปลกใจ
"ซึงฮวาน ห้ามบอกแจจุงว่าฉันมา"
"ได้อยู่แล้วครับแต่ผมมีข้อแม้..." ซึงฮวานยื่นหน้ากากสีขาวเรียบๆที่ประดับด้วยเพชรปิดใบหน้าด้านบนให้ยุนโฮ "คุณยุนโฮต้องใส่นี่"
"อะไร ฉันไม่ใช่เด็ก"
"มัน เป็นคอนเซปของงานวันนี้ ใส่ไว้เถอะครับแจจุงจะได้ไม่รู้ด้วยว่าเป็นคุณ" ยุนโฮนิ่งไปสักพักก่อนที่จะหยิบมาใส่ ร่างสูงจับหน้ากากให้เข้าที่
"ฉันเป็นไงบ้าง หล่อหรือยัง" ยุนโฮหันถามมยองฮวานกับซึงฮวาน
"หล่อแล้วครับ หน้ากากปิดไปครึ่งหน้า ใครใส่ก็หล่อทั้งนั้นแหละครับ" ซึงฮวานพูดพร้อมกับใส่หน้ากากที่มีขนนกสีฟ้าประดับอยู่
"นี่ นายชมฉันหรือเปล่า แล้วทำไมนายสองคนต้องใส่แบบเดียวกันด้วย" ยุนโฮทักซึงฮวานกับมยองฮวานที่ใส่หน้ากากเหมือนกันต่างกันที่สีขนนกที่ ประดับของมยองฮวานเป็นสีเขียว
"พอดีมันเหลือแค่อันนี้น่ะครับ" มยองฮวานตอบแทน
"ก็ดูเข้ากันดีนี่" ยุนโฮพูดและสนใจหน้าเวทีที่โชว์แต่ละรายการดูดีกว่าทุกวัน "เมื่อไหร่แจจุงจะโชว์"
"ประมาณเที่ยงคืนครับ คุณยุนโฮเห็นแล้วอย่าตกใจนะครับ ผมกล่อมตั้งนานกว่าแจจุงจะยอม"
"โชว์ลามกหรือเปล่า"
"ไม่ขนาดนั้นครับ แต่รับรองว่าเรียกเสียงกรี๊ดจากลูกค้าได้เพียบ"
"คงไม่ใช่โคฟ มา บอย หรือแต่งตัวแบบใบเตย อาร์สยามเมืองไทยหรอกนะ"
"รอดูเองเถอะครับ บอกไปไม่เซอร์ไพร์พอดี"
ยุนโฮไม่พูดตอบอะไร ร่างสูงยกไวน์ขึ้นมาจิบอย่างรอเวลาวันนี้คนเข้าร้านแน่นเป็นพิเศษเพราะมี ทั้งโปรโมชั่นดีๆกับโชว์เด็ดๆมาล่อให้นักท่องราตรีเข้ามารวมตัวกันอย่างมาก มาย นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มห้าสิบห้านาที ร่างสูงดื่มไวน์ที่เหลือในแก้วจนหมดด้วยความตื่นเต้นที่ก่อตัวขึ้นเมื่อไหร่ ก็ไม่สามารถทราบได้
ไฟสีขาวบนเวทีรวมฉายรวมอยู่ตรงกลาง เสาสแตนเลสสีเงินมันวาวขึ้นมากลางเวที เสียงกรี๊ดจากคนดูดังกระหึ่มตั้งแต่เริ่ม
"เสางั้นเหรอ" เสียงทุ้มพูดอย่างอึ้งๆ
เสียงเดินเป็นจังหวะดังขึ้นตรงกับจังหวะการก้าวของ ร่างบางที่ปรากฏตัวอยู่หน้าเสาบนเวที เสียงกรี๊ดและโห่ร้องดังมากขึ้นเมื่อดาวเด่นของร้านปรากฏตัว
"แมว !!" ยุนโฮตะโกนลั่นและชี้ไปที่กลางเวที
ร่างบางในเสื้อแขนกุดหนังรัดรูปร้อยเชือกที่ด้านหลัง แผ่นหลังขาวเนียนเห็นวับๆ แวมๆตามรอยผูกของเชือก กางเกงหนังขายาวเข้ารูปสวมทับด้วยรองเท้าบูทหนังสีดำครึ่งแข่ง หากมีแค่นั้นคนที่นั่งอยู่คงไม่ตะโกนออกมาอย่างตกใจแต่เพราะหน้าสวยกลับสวม หน้ากากหนังสีดำครึ่งหน้าที่มีหูแมวตั้งอยู่ด้านบน มือเล็กที่สวมถุงมือหนังสีดำยาวเกือบถึงศอกถือแส้สีดำสนิทไว้ในมือ
"คุณยุนโฮ !!" ซึงฮวานหันมองยุนโฮแล้วร้องขึ้นอย่างดังเมื่อเห็นร่างสูงเลือดไหลออกจากจมูก "เลือดๆ !!"
"เลือด ??" เสียงทุ้มพูดช้าๆ ก่อนจะแตะไปที่ปลายจมูกของตน ตาคมมองปลายนิ้วที่มีเลือดติดอยู่
"มยองฮวานไปหาผ้ามาเร็ว" ซึงฮวานหันไปสั่งร่างสูงใหญ่ "คุณยุนโฮครับ เงยหน้าขึ้นครับ" หน้าหล่อถูกจับให้เงยขึ้น
"ไม่เอา จะดูแจจุง !!" ยุนโฮสะบัดหน้าออกจากมือซึงฮวานและมองร่างบางที่เหวี่ยงแส้ไปมาพร้อมกับส่ายสะโพกไปตามจังหวะเพลงอย่างยั่วยวน
"ไม่ได้นะครับ"
"ปล่อยฉันนะ ซึงฮวาน" ยุนโฮขัดขืนดันมือซึงฮวานออกจากหน้าตน
"ซึงฮวานได้แล้ว" มยองฮวานรีบวิ่งเอาผ้ามาให้ ซึงฮวานคีบน้ำแข็งในเหยือกแก้วใส่ผ้าแล้วส่งให้ยุนโฮ
"คุณยุนโฮครับ" ซึงฮวานเรียกคนที่นั่งเลือดกำเดาหยดติ้งแต่ยังมองไปบนเวทีนิ่ง "คุณยุนโฮ เอาน้ำแข็งประคบจมูกไว้ก่อนครับ"
ยุนโฮรับมาโดยไม่ละสายตาจากเวที มือหนาเลื่อนหน้ากากมาไว้บนหัวแล้วประคบน้ำแข็งไว้ที่จมูก ตาคมมองร่างบางที่เริ่มเล่นกับเสาเสียงกรี๊ดและเสียงโห่ร้องดังขึ้นจาก ลูกค้าทั้งร้าน
"ใครคิดโชว์นี้ !!" เสียงทุ้มถามอย่างอารมณ์เสีย "มันล่อแหลมเกินไป นั่น !! ทำอะไร"
ยุนโฮชี้ไปบนเวทีอย่างอึ้งๆเมื่อร่างบางย่อลงและให้ เสาอยู่ระหว่างขาและอ้าออก เสียงโห่ร้องดังลั่นร้าน ปากอิ่มเผยอออก หน้าสวยเชิ่ดขึ้น ตากลมมองคนดูอย่างยั่วยวน ร่างบางเดินลงจากบันไดตรงกลางเวทีลงมาเล่นกับคนดูอย่างยั่วยวนแส้ในมือ ถูกปัดป่ายไปบนตัวลูกค้าชาย บางคนถูกแส้คล้องคอและดึงเข้ามาใกล้คนที่นั่งอยู่กลางร้านแต่ไม่ใช่หน้าสุด อย่างโซนวีไอพีแทบนั่งไม่ติดโต๊ะ
แจจุงกลับไปยืนกลางเวทีนิ้วชี้ยกขึ้นมาหนึ่งนิ้วเป็น เชิงบอกจำนวนลูกค้าหนึ่งคนให้ขึ้นมาร่วมสนุกบนเวทีปากอิ่มจูบไปที่นิ้วขอตน ช้าๆแล้วละออก ลูกค้าชายหลายคนมองคนรอบตัวว่าจะมีใครขึ้นไปหรือไม่
"ฉันๆ !!" ยุนโฮตบโต๊ะ เสียงดัง ร่างสูงถอดเสื้อคลุมของตนและใส่หน้ากาก น้ำแข็งที่ประคบที่จมูกถูกโยนทิ้งอย่างไร้ค่าขายาวดินขึ้นไปบนเวทีโดยไม่ สนใจคนลุกขึ้นก่อนแต่ยังกล้าๆกลัวๆอยู่ด้านหน้า
ร่างสูงเดินขึ้นไปนิ่งๆอย่างตั้งสติ แจจุงไม่ได้มองหน้าคนที่ขึ้นมาเก้าอี้ถูกนำมาตั้งกลางเวทีร่างบางกดไหล่ร่าง สูงลงเป็นจังหวะที่ทั้งคู่ได้สบตากัน นางแมวยั่วสวาทชะงักไปทันทีแต่โชว์ก็ยังต้องดำเนินต่อ ร่างบางเดินอ้อมไปด้านหลังและมัดตัวร่างสูงไว้กับเก้าอี้ด้วยแส้ในมือ หน้าสวยคลอเคลียที่ข้างแก้มสากจากด้านหลัง ลมร้อนถูกพ่นใส่หูคนที่นั่งอยู่
แจจุงเดินอ้อมมาด้านหน้าร่างบางหันหน้าให้คนดูก่อน ที่โยกย้ายส่ายสะโพกไปตามเพลง นางแมวหันหน้าเข้าหาลูกค้าผู้โชคดี สะโพกมนค่อยๆนั่งลงบนตักร่างสูง
"ที่นี่อยู่ในเขตร้าน"เสียงทุ้มพูดขึ้นเน้นย้ำความมั่นใจให้แจจุงว่าคนที่นั่งอยู่กับเก้าอี้คือคนที่ตนคิดแน่นอน "ปลดแส้ออกจากมือฉัน"
ร่างบางได้ยินเช่นนั้นแต่ก็ยังทำนิ่งร่างบางลุกออก จากตัวร่างสูงไปปลดแส้ด้านหลังออก แจจุงยืนกลางเวทีและก้มหัวให้คนดูเป็นอันจบการแสดงแบบค้างๆ ขาเล็กรีบเดินกลับเข้าหลังเวทีแต่ไม่เร็วเท่าอีกคนที่ดึงแขนเล็กไว้เสียก่อน หน้าสวยหันมองอย่างไม่พอใจพร้อมดึงแขนของตนออกคนดูยืนมองทั้งคู่นิ่งราวกับ ดูละครเวที
ตาเรียวคมจ้องตากลมนิ่ง มืออีกข้างดึงหน้ากากของตนออกแล้วโยนทิ้งอย่างไร้ค่ามือหนาเลื่อนไปจับแก้ม เนียนที่มีหน้ากากหนังสวมทับอยู่ ก่อนจะดึงออกอย่างเร็วปากอิ่มเปิดออกอย่างตกใจ มือหนาโยนหน้ากากสีดำลงพื้นเช่นเดียวกับของตน ยุนโฮจ้องไปในตากลมนิ่งนิ้วเรียวลูบแก้มเนียนก่อนที่หน้าหล่อจะเลื่อนเข้าหา หน้าสวย
ยุนโฮสูดดมกลิ่นหอมประจำตัวร่างบางจากแก้มเนียนปาก หยักสัมผัสริมฝีปากอิ่ม อย่างนุ่มนวลจากสัมผัสน้อยๆก็เปลี่ยนเป็นดูดริมฝีปากอิ่มอย่างไม่รุกล้ำ ปากหยักล่ะจูบออกและเลื่อนไปที่หูเล็ก
"คิดถึง..." เสียงทุ้มพูดพร้อมกับจูบแก้มเนียน
"ออกไป !!" เสียงหวานพูดพร้อมผลักอีกฝ่ายออกแล้วเดินเข้าหลังเวทีไป
"แจจุง..." ร่างสูงเรียกอีกคนแล้วรีบตามไป คนดูที่ยืนลุ้นอยู่ด้านล่างงงงวยกันโดนถ้วนทั่วว่าเกิดอะไรขึ้นบนเวที
"นี่จะไปไหน ฟังฉันก่อนสิ" เสียงทุ้มตะโกนเรียกอีกฝ่าย
ยุนโฮเดินตามแจจุงที่เดินเข้าไปในห้องแต่งตัวที่มี พนักงานบางคนกำลังแต่งตัวอยู่ด้วย แสงไฟด้านในสว่างจ้าทำให้ทั้งคู่มองกันชัดขึ้น ร่างบางหันไปหาคนด้านหลังอย่างไม่พอใจ
"นายตามมาทำไม" แจจุงหันไปถามอย่างหัวเสีย
"ตามมาหานายไง"
"กลับไป จะไปไหนก็ไป !!" นิ้วป้อมชี้ไปที่ประตู เสียงหวานตะโกนลั่น
"ไม่ไป !! " เสียงทุ้มตะโกนกลับตังไม่แพ้กัน
"ฉันบอกให้ออกไป !!"
"ไม่ไป !!"
"ออกไป !!"
"ไม่ไป !!"
"ไม่ไปใช่ไหม งั้นฉันไปเอง !!" เสียงหวานพูดจบก็หยิบกระเป๋าและเสื้อคลุมของตนเดินออกจากห้องไปทันที
แจจุงเดินออกหลังร้านและเดินกลับไปยังห้องของตน ตากลมมองคนที่เดินตามตนมาอย่าง ไม่สนใจขาเล็กรีบเดินจนถึงห้องของตน แม้อากาศจะเย็นแต่ไม่ช่วยให้ยุนโฮที่ไม่ชินกับการเดินเท้าเหนื่อยน้อยลงได้ เลย ร่างสูงหอบน้อยๆเมื่อต้องเดินตามร่างบางให้ทัน แจจุงไขกุญแจห้องและเปิดเข้าไปโดยไม่สนใจอีกคน มือเล็กปิดประตูห้องแต่ถูกอีกคนดันไว้ก่อน
"เดี๋ยว..." เสียงทุ้มพูดไปหอบไป "นายยังไม่ได้ฟังฉันพูด"
"ไม่ฟัง ปล่อย" แจจุงดึงประตูกลับมาแต่ไม่เป็นผล
"อยากเห็นหน้าคิดถึง ไม่ไหวแล้ว" คนที่ยืนอยู่มองอีกคนนิ่ง "อยู่กับใครก็ไม่เหมือนาย อย่าโกรธฉันนะ"
"ไม่จริงจังไม่ใช่เหรอ กลับมาทำไมจะไปไหนก็ไปไม่อยากเห็นหน้า !!" แจจุงตะโกนใส่หน้าร่างสูง
"ไม่ไป ไม่ไปไหนทั้งนั้น !! " เสียงทุ้มตะโกนกลับบ้าง
"ไม่ไปไหน ก็เชิญนอนอยู่หน้าห้องไปแล้วกัน !!" พูดจบแจจุงก็ดึงประตูเข้ามาสุดแรงและปิดประตูใส่หน้าร่างสูง
"แจจุง !!คิมแจจุง !! " ยุนโฮทุบประตูและตะโกนเรียกอีกฝ่ายที่ไม่มีท่าที่ว่าจะตอบกลับมาแม้แต่น้อย
"โธ่เว้ย !!" ยุนโฮเตะประตูตรงหน้า "คิมแจจุง !!" เสียงทุ้มตะโกนเรียกอีกฝ่ายอีกครั้ง
ตาเรียวคมมองประตูที่ปิดสนิท ร่างสูงนั่งลงกับพื้นอย่างหัวเสีย แผ่นหลังกว้างพิงกับประตู แจจุงเข้ามาด้านในที่มีอากาศอบอุ่นกว่าด้านนอก หน้าสวยหันไปตามเสียงเรียกชื่อตนแล้วหันกลับทันที
"คนอย่างนาย ทนให้ถึงห้านาทีก่อนเถอะ" เสียงหวานบ่นและล้างหน้าเปลี่ยนชุดเตรียมเข้านอน
เพลงจังหวะหนักหน่วงดังขึ้นผ่านหูฟังที่เสียบใส่หู แจจุงนอนลงกับเตียงนิ้วเล็กเลื่อนเพิ่มเสียงบนเครื่องเล่มเอ็มพีสามผ้าห่ม ผืนหนาถูกเอามาห่มตัวเพราะอากาศเย็นที่แผ่เข้ามาถึงภายในห้อง
หลายชั่วโมงต่อมาตากลมกลิ้งไปมาก่อนจะลืมขึ้นเพราะ แสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้อง คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งขยี้ตาและบิดขี้เกียจไล่ความงัวเงีย แจจุงล้างหน้าแปรงฟันต้อนรับสายของวันใหม่ หน้าสวยหมองคล่ำเพราะเมื่อคืนใช้เวลานานกว่าจะข่มตาให้หลับได้
มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาซึงฮวานเพราะอยากขอ โทษที่เมื่อคืนตนตัดโชว์จบไปเสียดื้อๆจนทำให้งานเสียหายและเรื่องที่ตน ชิงกลับมาก่อนอย่างไม่บอกไม่กล่าวทั้งที่เป็นวันครบรอบร้าน
"ฮัลโหล..." ซึงฮวานรับสายด้วยน้ำเสียงอู้อี้
"พี่ ตื่นหรือยัง" เสียงหวานถามเป็นเชิง
"อืม มีอะไรแจจุง" ซึงฮวานตอบรับแม้จะยังไม่ตื่นเต็มที่
"เมื่อคืนผมขอโทษเรื่องโชว์ด้วยนะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่กลับมาก่อน"
"อืมไม่เป็นไรพี่เข้าใจ ว่าแต่ตอนนี้ปรับความเข้าใจกับคุณยุนโฮแล้วใช่ไหม"
"เกี่ยวอะไรกับผม" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
"ก็เมื่อวานมยองฮวานไปตามคุณยุนโฮแต่ทำยังไงคุณยุนโฮก็ไม่ยอมกลับ นายยังไม่ได้เคลียกันเหรอ"
"ยัง พี่หมายถึง..." แจจุงนิ่งไป นิ้วป้อมตัดสายแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูห้อง
ทันทีที่ประตูเปิดออกร่างของคนที่นั่งพิงกับประตูมา ทั้งคืนก็ล้มลงกับพื้นทันที ตากลมเบิกกว้างมองร่างสูงที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นอย่างหมดสภาพ ผิวของยุนโฮที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตกลายเป็นสีขาวซีดรวมทั้งใบหน้าหล่อที่ไม่ ได้สติ
"ยุนโฮ !! นี่ยุนโฮตื่นสิ" มือเล็กตบแก้มของอีกฝ่ายที่ยังคงไม่ได้สติ แจจุงตัดสินใจอุ้มอีกฝ่ายขึ้นหลังแต่ก็เกินกำลังคนตัวเล็กจะแบกไหวจนล้มไม่ เป็นท่า
"ไอ้หมีบ้านี่หนักเท่าไหร่กันนะ !!" เสียงหวานบ่นแล้วลากแขนทั้งสองข้างของคนที่นอนอยู่มากับพื้นแทน
แจจุงยกร่างสูงให้นอนลงบนเตียงอย่าทุลักทุเลผ้าห่ม ผืนหนาถูกยกมาคลุมตัวร่างสูง คนที่นอนอยู่ขดตัวเข้ากับผ้าห่มแน่นแต่หน้าหล่อยังคงซีดเซียว
"นี่ยุนโฮ ได้ยินฉันไหม" เสียงหวานยังคงเรียกอีกฝ่าย
"จะ...แจ ..จุง" เสียงทุ้มทุ้มละเมอออกมา "ขะ..ขอ.." ใจดวงน้อยเต้นแรงขณะที่รอคำพูดต่อไปจากปากหยัก "ขอ...กอด" ใจที่เต้นแรงตกวูบลงทันทีเมื่อคำที่ออกมาไม่ใช่อย่างที่หวัง
"ไอ้บ้านี่ ป่วยยังเลิกหื่นอีก" ปากอิ่มยกยิ้มขำๆ
"ขอโทษ..." หน้าสวยหุบยิ้มลง "ผิด...ไปแล้ว ...ขอโทษ" เสียงทุ่มพึมพำไปมา
ปากอิ่มยกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำพูดที่รอคอย มือเล็กกระชับผ้าห่มให้อีกฝ่ายก่อนจะลุกไปต้มน้ำอุ่น ร่างบางกลับมาพร้อมกับน้ำในชามใบโตและผ้าสีขาว แจจุงใช้ผ้าหมาดๆเช็ดหน้าหล่อและไล่เช็ดตัวให้อีกฝ่าย หน้าที่ขาวซีดเริ่มมีเลือดมาหล่อเลี้ยงมากขึ้นร่างบางลุกไปทำข้าวต้ม คนป่วยยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม แจจุงยกชามข้าวต้มที่มีควันขึ้นฉุยๆมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
"ไอ้ลูกหมี ลูกหมียุนโฮ ตื่นสิ" ตาคมลืมขึ้นช้าๆ นัยน์สีดำมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเรือนลางจนต้องหลับลงก่อนจะลืมขึ้นและมองเห็นชัดขึ้น
"แจจุง..." เสียงทุ้มแหบแห้งเรียกชื่อคนที่ตนเห็น "ขอโทษ..."
"รู้แล้ว ตื่นแล้วก็มากินข้าวจะได้กินยา"
"ไม่โกรธแล้วเหรอ..."
"โกรธ จะโกรธมากขึ้น ถ้ายังนอนอยู่แบบนี้"
ร่างสูงรีบลุกขึ้นนั่งแต่ก็ต้องวูบลงเพราะการเคลื่อน ไหวที่เร็วเกินไป แจจุงช่วยพยุงอีกฝ่ายให้นั่งดีๆมือเล็กหยิบชามข้าวต้มส่งให้คนที่เอาแต่นั่ง จ้องหน้าตน
"ป้อนด้วย"
"ใช้ฉันเหรอ !!"
"นะ แจจุง...นะ" ตากลมมองค้อนอีกฝ่ายแต่ก็ยอมป้อนข้าวต้มให้คนที่นั่งอยู่ปากหยักซีดเซียวยก ยิ้มแห้งๆอย่างสุขใจก่อนจะอ้าปากรับข้าวต้มจากร่างบางจนหมดเกลี้ยง
"กินหมดแล้วก็กินยา" แจจุงส่งยาสีขาวสองเม็ดให้ยุนโฮพร้อมส่งแก้วน้ำให้ หลังจากกินยาร่างหนาก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าสวย
"กินยาแล้วก็นอน มานั่งจ้องหน้าฉันทำไม"
"ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม" มือเรียวเอื้อมมาจับที่แก้มเนียน "แจจุงจริงๆใช่ไหม"
"เห็นฉันเป็นคนที่นายเคยนอนด้วยหรือไง"
"เปล่า" หน้าหล่อส่ายไปมา "เพราะฉันเรียกนายทั้งคืน...แต่ก็ไม่เห็นนาย" ปากหยักส่งยิ้มให้อีกฝ่ายแม้เรื่องที่พูดไม่ใช่เรื่องดีสักนิด
"อืม..." หน้าสวยหันหนีสายตาคนตรงหน้า "รู้แล้ว นอนเถอะจะได้หายเร็วๆ"
มือเล็กดันอีกคนให้นอนลงกับเตียงแล้วดึงผ้าห่มปิดจน ถึงคอ ร่างเล็กลุกออกจากเตียงให้ร่างสูงนอนได้สบายมากขึ้น ตาเรียวคมจ้องร่างบางไม่วางตาจนผล็อยหลับไป
ยุนโฮขยับตัวเล็กน้อยเพราะกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยติด จมูก ปากหยักกระตุกไปมา จมูกโด่งขยับฟุตฟิต ตาเรียวคมลืมตาตื่นขึ้น หน้าหล่อหันหาต้นต่อของกลิ่นที่เรียกน้ำย่อยในกระเพาของตน ร่างสูงยันตัวเองขึ้นจากเตียง ขายาวก้าวไปฝั่งครัวช้าๆ
แผ่นหลังบางผูกด้วยผ้ากันเปื้อนอันคุ้นตากำลังง้วน อยู่กับอาหารบนเตาโดยไม่รู้เลยว่ามีคนมายืนอยู่ด้านหลัง ตาเรียวคมมองอีกฝ่ายทั้งรอยยิ้ม เมื่อคนที่ตนคิดถึงมาตลอดมาอยู่ตรงหน้า มือหนาไม่รอช้าที่จะโอบรอบเอวบางเข้าสู่อ้อมแขน
"หอมจัง" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูอีกฝ่าย
"ปล่อยเดี๋ยวนี้" เสียงหวานสั่ง คนมีคดีติดตัวยอมทำตามแต่โดยดี "หายดีแล้วหรือไง"
"อืม ลุกได้แล้วเดินตรงด้วย"
"ตัวละ หายร้อนหรือยัง" เสียงหวานถาม อีกฝ่ายอังที่หน้าผากตัวเอง
"หายแล้วมั้ง" เสียงทุ้มตอบส่งๆ
"เฮ้อ~" แจจุงถอนหายใจ มือเล็กแตะที่หน้าผากของอีกฝ่าย มืออีกข้างแตะที่หน้าผากของตนเพื่อวัดอุณหภูมิ
"แบบนั้นจะไม่รู้หรอก ต้องแบบนี้" มือหนาโอบเอวบางแล้วเอาหน้าผากของตนแนบกับหน้าผากของอีกฝ่าย หน้าสวยขึ้นสีจากการกระทำนั้น
"เป็นไงตัวฉันหายร้อนหรือยัง" เสียงทุ้มถาม แจจุงสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของยุนโฮ "แจจุง !! หน้านายแดงนายติดหวัดจากฉันหรือเปล่า" ยุนโฮโววาย มือหนาอังไปทั่วหน้าสวย
"ไม่ได้เป็นอะไร" เสียงหวานตอบเบาๆและจับมือใหญ่ออกจากหน้าตน "นาย...ตัวอุ่นๆอยู่เลย ออกไปห่างๆฉันไม่อยากติดหวัดจากนาย" ยุนโฮถอยหลังออกห่างอย่างเชื่อฟัง
"ทำกับข้าวเหรอ" ร่างสูงชะโงกมองของบนเตา
"อืมซุปเห็ด ว่ากันว่ากินเห็ดสามอย่างจะทำให้ร่างกายแข็งแรงมากขึ้น" เสียงหวานพูดโดยไม่หันมองอีกฝ่าย
"แจจุง..."
"มีอะไร" ร่างบางตอบทั้งที่ยังปรุงรสซุปตรงหน้า
"แจจุง..."
"อะไร !?" เสียงหวานพูดอย่างไม่พอใจน้อยๆ
ร่างบางหันกลับมาหาร่างสูง ตากลมไม่ทันได้เห็นคนที่เรียกตนเพราะโดนอีกฝ่ายดึงเข้าไปกอดอย่างแรง มือใหญ่กดหัวกลมให้ซบกับอกของตน แขนอีกข้างโอบรอบเอวบางแน่น
"ขอโทษ...ขอโทษที่หายไป ขอโทษที่พูดว่าไม่จริงจัง ขอโทษที่มีอะไรกับคนอื่น ขอโทษที่ทิ้งให้นายต้องอยู่คนเดียว ฉันขอโทษ"
เสียงทุ้มเอ่ยขอโทษในความผิดทุกอย่างที่ตนทำจนหมด แขนใหญ่กอดร่างบางแน่นขึ้นหน้าสวยซบลงกับอกแกร่งตากลมปิดลงเพราะน้ำตาที่คลอ อยู่ไม่ต่างอะไรกับตาคมที่มีน้ำตาคลอในทุกคำพูดของตนที่ย้ำว่าตนโง่แค่ไหน ที่ทำลงไป
"ให้อภัยฉันนะ ต่อไปนี้จะไม่มีแบบนี้อีกแล้ว นายสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น โลกที่ไม่มีนายมันไม่น่าอยู่เลย" คนปากตรงกับใจคิดอะไรก็พูด พูดในสิ่งที่ตนคิดออกมาจนหมด ปากอิ่มเม้มเข้าหากันเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
"อยู่กับฉัน ให้ฉันได้ดูแลนาย ดูแลคนที่ฉันรักและไม่มีวันจะเลิกรัก" น้ำใสไหลมาจากตาคู่กลมอย่างไม่อาจห้ามได้เมื่อได้ยินคำๆเดียว "อภัยให้ฉันนะ" แขนเล็กยกขึ้นกอดตอบอีกฝ่ายช้าๆ มือหนาลูบหัวกลมไปมา ปากหยักจูบที่ไรผมนิ่มอย่างคิดถึง แจจุงนิ่งไปสักพักก็ผลักอีกคนออก ตากลมมองตาคมนิ่ง
"หายโกรธลูกหมีนะ ลูกหมีผิดไปแล้วที่ทำไม่ดีกับหัวหน้าหมู่แมว" เสียงทุ้มออดอ้อนอีกฝ่ายนิ้วเรียวลูบหยาดน้ำตาที่ยังอยู่บนหน้าสวย ร่างสูงรอคำตอบด้วยใจที่เต้นแรง
"ไม่" เสียงหวานพูดนิ่งๆ
"ฉันต้องทำยังไง นายถึงจะหายโกรธ"
"คิดเอาเองสิ" เสียงหวานพูดทิ้งท้ายแล้วหันไปสนใจซุปในหม้อต่อ
ยุนโฮหน้ามุ้ยเป็นเด็กโดนแย่งของเล่นเมื่อได้ยินคำ ตอบจากร่างบาง คนที่ไม่รู้จะทำอะไรจึงได้แต่คอยยืนส่งนู้นส่งนี่ให้คนตัวเล็กไม่ห่าง ผิดบ้างถูกบ้างก็โดนด่ากันไปตามระเบียบ ไม่นานซุปเห็นน้ำสีครีมก็ถูกตักใส่ชามสองชามควันสีขาวลอยฉุ่ยๆกลางอากาศ ยุนโฮอ้าปากค้างและมองตามอย่างอยากกิน แจจุงยกหม้อกลับไปวางบนเตาเป็นจังหวะเดียวกับที่นิ้วเล็กพลาดโกนหม้อสแตนเล สร้อนฉ่า ร่างบางสะดุ้งทั้งร่าง
"โอ๊ย..." เสียงหวานร้องขึ้น ตาเรียวคมละสายตาจากชามซุป
"เป็นอะไร !! ร้องทำไม !! เกิดอะไรขึ้น !! เจ็บเหรอ !! ตรงไหน !!" เสียงทุ้มตะโกนถามอย่างโอเวอร์ แจจุงจ้องอีกฝ่ายก่อนจะตอบกลับบ้าง
"แสบที่นิ้ว !! มันร้อนมากจนตกใจ !! ตอนวางหม้อไม่ได้มองนิ้วเลยโดน !! ไม่เจ็บแต่แสบ !! นิ้วชี้ !!" เสียงหวานพูดกลับบ้าง
"อ๋อ~ ไหนดูสิ" มือหนาจับมือเล็กขึ้นมาดูอย่างเป็นห่วงเป็นใย "แดงมากเลย นายเจ็บมาไหม ไปโรงพยาบาลเถอะ" เสียงทุ้มพูดอย่างร้อนร้นและลากแขนเล็กออกจากห้อง
"เดี๋ยว !!" แจจุงยื้อตัวกลับมา
"นายยังจะดื้ออีก แดงขนาดนี้ไม่รีบรักษามันจะยิ่งลำบาก" ยุนโฮหันมาดุร่างเล็ก
"หยุด เลยไอ้หมีบ้า" แจจุงดึงมือตนออก "ข้างนี้ต่างหาก !!" นิ้วชี้อีกข้างขึ้นถูกยกขึ้น ยุนโฮที่ยืนอยู่เหมือนมีเสียงเพล้ง ดังวิ๊งๆในหูและเศษหน้าก็ร่วงกราวสู่พื้น "เหรอ ถึงว่านิ้วนี้สีชมพูระเรื่อเลือดฝาดเพียบเลย นายสุขภาพดีเนอะ" คิ้วหนายกขึ้นให้อีกฝ่าย
"ไม่ต้องมาแถ" แจจุงเดินไปหยิบกล่องใส่ยาประจำบ้าน
"มานี เดี๋ยวฉันช่วย" ยุนโฮดึงหลอดยาออกมาจากมือเล็กและทายาลงบนปลายนิ้วป้อมที่เริ่มพอง "ฉันมือหนักไปหรือเปล่า" หน้าสวยส่ายไปมา ปากหยักเป่าลมใส่นิ้วป้อม
"มา กินซุปกันดีกว่า หิวไส้จะขาดแล้ว"
เสียงทุ้มพูดและเดินไปหยิบโต๊ะญี่ปุ่นมาตั้งกลางต้อง ชามซุปทั้งสองชามถูกว่างไว้บนโต๊ะคนละฝั่งกัน แจจุงนั่งลงตรงข้ามกับยุนโฮ หน้าหล่อมองร่างบางตาไม่กระพริบ มือหนาถือช้อนตรงหน้าและตักซุปในชามป้อนอีกฝ่าย
"ไม่ต้อง กินเองได้" แจจุงดึงช้อนกลับมาและตักกินเสียเอง
"ไม่เจ็บนิ้วหรือไง"
"ฉันทนได้" เสียงหวานพูดตอบ ยุนโฮเหล่มองอีกฝ่ายไปด้วยกินซุปขปอตัวเองไปด้วย
"อร่อยจัง" เสียงทุ้มเอ่ยชมตามรสชาติที่ได้รับ
"ลองบอกไม่อร่อยฉันสาดซุปใส่หน้านายแน่"
"อู๊ย แฟนใครเนี่ยโหดจัง"
"แฟนใครไม่รู้แต่ฉันไม่ใช่แฟนนาย"
"โอ๊ย !!" ยุนโฮจับที่หน้าอกและล้มลงกับพื้น หน้าหล่อเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
"ยุนโฮ !! เป็นอะไร" แจจุงเข้ามาดูอีกฝ่าย แขนเล็กยกร่างหนาขึ้นจากพื้น
"คะ...คำมันบาดใจ" เสียงทุ้มแทรงทำเป็นติดขัด แจจุงนิ่งไปก่อนจะทิ้งร่างสูงลงพื้นอย่างไม่ใยดี
"โอ๊ย คราวนี้ฉันเจ็บจริงๆนะ" ยุนโฮจับหลังของตน
"กระทืบซ้ำให้เจ็บกว่านี้ซะดีไหม !!" แจจุงถามเสียงนิ่ง
"ไม่เอาครับ ลูกหมีไม่แกล้งหัวหน้าหมู่แมวแล้วก็ได้" ยุนโฮลุกขึ้นนั่งแจจุงกลับไปนั่งที่เดิม ทั้งสองเริ่มกินซุปตรงหน้าตนต่อ
"ซุปที่ว่าเสิศก็ยังไม่เจิดเท่าหน้าเธอ" เสียงทุ้มยิงมุกแป้กออกมาจนอีกคนต้องสำลัก
"อิจฉาซุปจัง" หน้าสวยเงยมองอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัวในคำต่อไป "ซุปที่ไร้ชีวิตนายยังสำลัก รอสักวันนายจะมาสำ...รักฉันบ้าง"
"เลิกพูดเดี๋ยวนี้ ฟังแล้วจะสำรอก !!" นิ้วป้อมชี้หน้าอีกฝ่าย
"โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า เธอจะรู้ไหมว่า บ้ายิ่งกว่าโมโห...คือบ้ารักเธอ"
"โห ไอ้หมีนี่ไม่ต้องกินมันแล้ว" แจจุงดึงชามซุปของอีกฝ่ายกลับ
"อ้า !! ไม่เอาๆ จะกินๆ กินเงียบๆ" เสียงทุ้มโวยวาย แจจุงมองค้อนอีกฝ่ายที่ทำตาแป๋วใส่ มือเล็กเลื่อนชามซุปคืนอีกฝ่าย
"ใบหน้า..."
"หยุดเลย !! ไม่หยุดถีบยาวยันประตูแน่" แจจุงพูดเสียงดัง
"ก็ได้ โธ่ เรารึอยากจะเผยความในใจ กวีเอกชองมาหาถึงที่ยังไล่กันได้ลงคอ"
"กวีเอก กล้าพูด เอก โท ตรี จัตวาสินายน่ะ"
"เลียงวรรณยุกต์ผันแปรเปลี่ยนตามรูปแต่ลูกหมีตัวนี้ไม่เคยคิดผันแปรจากหัวหน้าหมู่แมวสักครั้ง"
"ไม่จบใช่ไหม !!" เสียงหวานตวาดออกมา
"กลอนพี่จบแต่รักพี่ไม่จบตามนะจ๊ะ"
แจจุงส่ายหัวเอือมระอากับคนตรงหน้า หน้าสวยก้มลงกินซุปเข้าปากอย่างไม่สนใจอีกฝ่ายแต่ปากอิ่มก็อมยิ้มน้อยๆใน สิ่งที่ได้ยิน ยุนโฮมองคนตรงข้ามไปยิ้มไป
"กินเสร็จแล้วก็กลับไป" เสียงหวานเอ่ยไล่ หลังจากซุปของทั้งคู่หมด ยุนโฮนั่งมองอีกฝ่ายนิ่ง "ฉันรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำ นายหายดีแล้วกกลับไป...เดี๋ยวนี้ !!" แจจุงชี้ไปที่ประตู
"ไม่กลับ" เสียงทุ้มตอบพร้อมรอยยิ้ม "เมื่อก่อนฉันยังเข้ามาได้เลย ทำไมตอนนี้จะไม่ได้"
"เพราะตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อน !! ออกไปเดี๋ยวนี้ไอ้หมีบ้า" แจจุงลุกขึ้นดันคนที่นั่งอยู่กับพื้น
"ไม่เอาไม่กลับ" ยุนโฮกอดขาเล็กไว้แน่น แจจุงขยับขาของตนไม่ได้เพราะคนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่บนพื้น
"ปล่อย อย่ามาเกาะนะ" ขาเล็กพยายามดึงออกจากการกอดกุม
"ไม่เอา จะอยู่กับหัวหน้าหมู่แมวไม่ไปไหนทั้งนั้น" หน้าหล่อถูไปกับขาเล็กผ่านกางเกงขายาว
"ไอ้บ้า !! ปล่อย" เสียงหวานเริ่มโวยวาย
"ไม่ !!" ยุนโฮออกแรงกอดขาเล็กมากขึ้น หน้าหล่อแรงถูกไปมา
"ปล่อย อย่ามาถูก จั๊กกะจี้ไอ้บ้ายุนโฮปล่อย !!"
"จั๊กกะจี้เหรอ !?"
หน้าหล่อเงยมองหน้าสวย ปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ต่างจากอีกคนที่อ้าปากค้างเพราะเผลอหลุดปากสิ่งสำคัญ ออกไป หน้าหล่อถูไปมากับขาเล็กอย่างเร็ว คนที่ยืนอยู่สะบัดออกทันทีแต่ก็ไม่เป็นผล
"ฮะ...ฮ่าๆ หยุด" เสียงหวานหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด ปากหยักงับเบาๆที่ขาเล็ก "ไอ้บ้ากัดทำไม ฮ่าๆ"
"ฮ่ายุนโฮอย่าลูบ จั๊กกะจี้จริงๆ ฮ่าๆ" เสียงหวานหัวเราะลั่นเมื่อนิ้วเรียวไต่ไปมาบนขาตน
ตุบ !! คนที่ยืนอยู่ล้มลงกับพื้นเมื่อรู้สึกขาอ่อนแรงลงเพราะคนมี่กอดขาตนอยู่
ยุนโฮคลานมาอยู่หว่างขาของคนที่นั่งลงอย่างหมดท่า ตาคมแปรเปลี่ยนเป็นสายตาจริงจังมองหน้าสวยที่มีน้ำคลอจากการหัวเราะ ร่างสูงคลานเข้ามาใกล้มาขึ้น ร่างบางนั่งนิ่งราวกับ ถูกตึงไว้ด้วยสายหื่นกระหายและเต็มไปด้วยเสน่ห์ของอีกฝ่าย หล่อเลื่อนเข้าใกล้หน้าสวยจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่าย ขาเล็กหดกลับเข้าหาตัว
ตุบ !! คนที่คิดว่าอีกฝ่ายกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับตนกลับกระเด็นออกไปด้านหลังจากลูกถีบของคนตัวเล็ก ยุนโฮนอนลงกับพื้นและกุมที่ท้อง
"เจ็บนะ แค่นี้ต้องถีบด้วย !!" เสียงทุ้มโวยวายและลุกขึ้นนั่ง
"นายจะทำอะไรล่ะ !!"
"ก็คิดถึง อยากจูบ" ปากหยักพูดเบาๆ
"ออกไปเลย !!"
"อยากอยู่ด้วย"
"เกะกะ กลับไปเดี๋ยวนี้ !!"
"งั้นฉันล้างชามให้ก็ได้" ยุนโฮยกมือขึ้นอย่างอาสา ร่างสูงหยิบชามไปล้าง แจ จุงมองตามอีกฝ่ายแต่ก็ไม่เอ่ยปากไล่อย่างเมื่อครู่ คนตัวเล็กลุกขึ้นจะเก็บโต๊ะที่วางอยู่กลางห้อง คนที่ล้างชามอยู่หันมามองก่อนจะวิ่งมาหาร่างบาง
"ฉันเก็บเอง !!" มือหนาพับขาโต๊ะเข้าที่
แจจุงเดินไปที่เคาเตอร์ห้องครัว หม้อสแตนเลสที่ถูกปล่อยให้เย็นจนง่ายต่อการล้างถูกหยิบขึ้นมา ตาเรียวเบิกกว้างก่อนจะวิ่งไปหาร่างบาง
"ฉันล้างให้ !!" หม้อในมือแจจุงถูกแย่งไปถือไว้
"ไม่ต้องเลย !!" เสียงหวานตวาดกลับอย่างไม่พอใจ
"ฉันทำอะไรผิด" เสียงทุ้มเอ่ยเสียงเศร้าๆ "แค่อยากช่วยนายผิดเหรอ"
"ผิด ที่มันไม่เสร็จสักอย่าง !!" แจจุงพูดพร้อมเท้าเอว "ชามยังล้างไม่เสร็จ" ตากลมมองซิ้งค์ที่ชามสองใบยังวางอยู่พร้อมกับน้ำในก๊อกที่ไหลออกมา "โต๊ะก็กองอยู่ที่เดิม" หน้าสวยหันไปทางโต๊ะที่วางอยู่กลางห้อง "แล้วยังมีหน้ามาบอกจะช่วยอีก !!" ยุนโฮมองตามก่อนปากหยักจะยกยิ้มช้าๆ มือหนาเกาที่แก้มของตนแก้อย่างอายๆในสิ่งที่ร่างบางพูด
"อยากช่วยนี่ ฉันไปล้างชามก่อนก็ได้" เสียงทุ้มพูดเบาๆแล้วหันไปทางซิ้งล้างชาม
"เดี๋ยว !!" หน้าหล่อหันกลับมาหาร่างบาง "มือก็เลอะฟองยังจะมาจับนู้นจับนี่อีก"
เสียงหวานบ่นอย่างเอือมๆ นิ้วป้อมลูบฟองบนแก้มสากของอีกฝ่ายออกอย่างเบามือ ร่างสูงยืนอยู่นิ่งอย่างอึ้งๆ ตาคมมองตากลมที่มองแก้มตนอย่างหลงใหล หน้า หล่อเลื่อนเข้าใกล้หน้าสวยช้าๆ ตากลมเลื่อนมองหน้าอีกฝ่ายก็พบกับใบหน้าหล่อที่เลื่อนเข้ามาชิดใบหน้าตน ปากอิ่มรู้สึกถึงความอุ่นจากริมฝีปากอีกคน
ตาคมปิดลงเมื่อสัมผัสริมฝีปากอิ่มของอีกคน ตากลมหลับลงช้าๆ ปากหยักจูบริมฝีปากอิ่มจากด้านนอกอย่างนุ่มนวล ปากหยักจูบเน้นๆเพื่อสัมผัสความนุ่มจากริมฝีปากอิ่ม
เปล๊ง !! เสียงหม้อในมือหนาตกลงสู่พื้นเมื่อมือหนาหวังเลื่อนมาโอบเอวบางแต่กลับทำให้แจจุงจะสะดุ้งเฮือก มือเล็กผลักอีกฝ่ายออกทันที
"ผลักทำไมอ่า อยากจูบอีก" เสียงทุ้มโวยวาย ร่างหนาเดินเข้าร่างบาง
"ออกไปเลย" มือเล็กยันหน้าอีกฝ่ายออก "ไม่เลิกลวนลามก็ออกไปจากห้องไปเลย !!"
"ก็ได้" ปากหนาเบ้ออกอย่างขัดใจแต่ก็ต้องยอมทำตามอย่างห้ามไม่ได้ ร่างสูงก้มเก็บหม้อบนพื้นแล้วเดินไปที่ซิ้งค์ มือหนาตีก้นหม้อ "แกจะตกมีเสียงทำไมว่ะ" เสียงทุ้มบ่นหม้อในมือ
ปากอิ่มยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำนั้น แจจุงเดินไปเก็บโต๊ะกลางห้องและนั่งจัดกระเป๋าเตรียมไปทำงาน หลังล้างหม้อและชามจนเสร็จ ยุนโฮหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความและส่งออกไป
"ล้างเสร็จแล้วก็กลับไป"
"ไม่ ถึงเวลานายทำงานแล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ฉันไปเองได้ เมื่อวานฉันก็ไปคนเดียว อาทิตย์ที่แล้วฉันก็ไปคนเดียว วันนี้ฉันก็จะไป..."
"ไปกับฉัน !!" เสียงทุ้มพูดกลบเสียงอีกคน
"ฉันจะไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวอีกแล้ว" ตาคมมองอีกคนที่นั่งอยู่อย่างจริงจัง "ไปกันเถอะ"
ยุนโฮฉุดอีกฝ่ายขึ้นและลากปอกไปจากห้องทันที ด้านนอกมีมยองฮวานที่ยืนรออยู่พร้อมรถคันหรู ร่างอ้วนใหญ่รีบเปิดประตูด้านหลังทันทีที่เห็นว่าเจ้านายลากแจจุงที่ขัดขืน ตัวออกมา
แจจุงถูกจับโยนใส่รถตามดัวยยุนโฮที่ขึ้นตามมาบนรถ มือหนาจับที่ล็อคปรตูอีกฝั่งเป็นอันว่าคนตัวเล็กหมดทางหนี มยองฮวานขับรถออกไปพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าชางของยุนโฮที่ดูมีความสุขกว่า ทุกครั้ง ไม่นานก็ถึงที่หมายแจจุงทิ้งอีกคนและรีบเดินไปที่ห้องแต่งตัวทันที
แจจุงมองนาฬิกาเตรียมเวลาขึ้นโชว์ของตน ร่างเล็กขึ้นไปร้องเพลงร็อคอย่างที่ตนถนัด ตากลมอดมองคนที่นั่งอยู่โซนกลางเวทีไม่ได้ ยุนโฮยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนบนเวทีมองมาแต่ปากหยักก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่ออีก ฝ่ายหันหนีอย่างตั้งใจ
ซึงฮวานเดินเข้ามาหาแจจุงในห้องแต่งตัวหลังการแสดงจบ เจ้าของร้านมองหน้าสวยที่ดูอิ่มเอิบกว่าทุกครั้ง
"ไง ดีกับคุณยุนโฮแล้วล่ะสิ" เสียงทุ้มทักน้องชาย
"ดีอะไร ผมไม่ได้โกรธอะไรนี่" ไหล่เล็กขยับขึ้นลงทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว
"นายกับคุณยุนโฮนี่นิสัยเหมือนกันมากจริงๆ" ซึงฮวานอดพูดไม่ได้ มือใหญ่จับหน้าสวยให้หันมาหาตน "อย่ามาเล่นตัวหน้าตาสดใสแบบนี้ดีกันแล้วใช่ไหม" แจจุงมองอีกฝ่าย
"ผมว่าพี่มากกว่าที่หน้าตาสดใส" แจจุงทักอีกฝ่ายและดึงตัวเองออก "นี่อะไร !! " เสียงหวานพูดอย่างดังเมื่อกลิ่นตัวพี่ชายเปลี่ยนไป "ใส่น้ำหอมด้วย คนมีความรักชัดๆ"
"บ้า !! มารงมารักอะไรไม่มี" ซึงฮวานปฏิเสธเสียงสูง
"เสียงสูงไปนะพี่" แจจุงแซวอีกฝ่าย "หญิงใดหน่อ ทำให้พี่เราเปลี่ยนไปขนาดนี้" คนร่างใหญ่บิดไปมาน้อยๆ
"เรื่องของพี่อย่ามาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง" ซึงฮวานพูดเสียงนิ่งเมื่อหายเขิน "ไม่ตอบพี่ก็ช่าง คุณยุนโฮเรียกไปหาที่โต๊ะ"
"ไม่ไป !!"
"นายก็รู้ยังไงนายก็ต้องไปอยู่ดี" ซึงฮวานพูดตามจริง
แจจุงถอนหายใจนึกอยากเลิกอาชีพนี้ซะตอนนี้จะได้ไม่ ต้องมารับคำสั่งใครต่อใคร ขาเล็กเดินไปที่โต๊ะวีไอพี ตากลมหรี่ลงอย่างผิดสังเกต เมื่อเดินเข้ามาถึงเจอยุนโฮนอนเอนหลังหลับอยู่บนโซฟา
"ทำไมมาหลับแบบนี้ล่ะฮะพี่อ้วน" แจจุงหันไปถามมยองฮวาน
"คุณยุนโฮเพิ่งขอยาแก้ไข้ไปเหมือนตัวจะร้อนเห็นบ่นว่าปวดหัวมาก" ซึงฮวานตอบแทน
"โกหก ตอนผมโชว์เมื่อกี้ยังนั่งหัวโด่อยู่เลย"
"เมื่อกี้ผมปลุกขึ้นมาเองครับ คุณยุนโฮสั่งไว้พอคุณแจจุงโชว์เสร็จนั่งถางตาได้สักพักก็หลับต่อ" มยองฮวานตอบ
"เฮ้อ ไอ้พวกไม่รู้จักประมาณตน" เสียงหวานบ่นอุบแต่มือเล็กกลับอังที่หน้าอีกฝ่าย "ตัวร้อนอยู่จริงๆด้วย" ปากอิ่มบ่นงึมงำ "พี่อ้วนอุ้มยุนโฮไปได้ไหมฮะ เพลงดังขนาดนี้ยังหลับได้ไม่น่าตื่นง่ายๆ"
"ก็ได้อยู่ครับแต่คุณยุนโฮน่าจะให้คุณแจจุงกลับไปพร้อมกันมากกว่า"
"พายุนโฮกลับห้องไปเถอะฮะ ผมก็จะกลับห้องผมแล้วอย่าทำให้ตื่นนะฮะไม่งั้นโววายแน่ แล้วก็..." มือเล็กคุ้ยหาของในกระเป๋า "ถึงห้องแล้วปลุกให้กินยาอีกครั้งแล้วกันฮะ" กระปุกยาขนาดพกพาถูกยื่นให้มยองฮวาน
"นายเป็นหน่วยแพทย์เคลื่อนที่เหรอแจจุง มีพกยาติดตัวด้วย" ซึงฮวานทักขึ้น
"ก็ยุนโฮตัวอุ่นๆตั้งแต่ที่ห้อง ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้"
"เป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ ดีกันแล้วแน่ๆ"
"ไม่มีเหตุผลอะไรให้โกรธสักหน่อย จะมาดีได้ไง" ตากลมหันมองซึงฮวาน "รีบจัดการเถอะพี่อ้วน เดี๋ยวตื่นขึ้นมาจะลำบาก"
มยองฮวานทำตามคำบอกของแจจุงโดยมีซึงฮวานคอยช่วยไม่ ห่าง เป็นไปตามคาดที่ยุนโฮไม่ตื่นขึ้นมา ทั้งหมดแยกย้ายกันกลับแจจุงกลับมาถึงห้องอย่างเหนื่อยอ่อนในหลายๆเรื่องที่ เกิดในวันนี้
เป็นอาทิตย์ที่ยุนโฮคอยเทียวรับเทียวส่งเอาอกเอาใจแจ จุงสารพัดแต่ร่างบางยังคงใจแข็งไม่ยอมคืนดีง่ายๆ ยุนโฮนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ แก้วไวน์ในมือถูกกระดกขึ้นจนหมดในครั้งเดียวเมื่อร่างสูงกำลังคิดว่าตนควรทำ อย่างไรอีกฝ่ายถึงจะยอมให้อภัย การกนะทำตลอดทั้งอาทิตย์ดูเสียเปล่าจนอดนึกท้อไม่ได้
"มยองฮวาน ฉันผิดมากขนาดไม่น่าให้อภัยเลยเหรอ" เสียงทุ้มถามอย่างเริ่มท้อในสิ่งที่ตนกำลังทำ
"ผมว่าก็ไม่น้อยนะครับ" คำตอบที่ทำให้ยุนโฮหันมามองค้อนร่างใหญ่อย่างไม่พอใจ "ก็ จริงนี่ครับ คุณยุนโฮเล่นหนีไปไม่บอกไม่กล่าวอยู่กลับมาจะให้คิมแจจุงยอมรับคุณเหมือน เดิมมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับ" มยองฮวานพูดยาว
"ถูกของนาย...แต่ฉันไม่เคยต้องง้อใคร มันใช่หน้าที่ฉันเหรอ !!" ยุนโฮพูดอย่างอารมณ์เสีย
"งั้นก็ปล่อยคิมแจจุงไป"
"ปล่อย !! ฉันปล่อยแจจุงไปแล้วฉันจะอยู่ยังไง" แก้มยุ้ยของมยองฮวานบานออกเพราะอดยิ้มกับคำพูดนั้นไม่ได้
"ก็พิสูจน์ให้คิมแจจุงเห็นสิครับ ว่าคุณรักเขา"
"พิสูจน์เหรอ ให้ฉันทำไงแถลงข่าวออกอากาศยิงสัญญาณไปทั่วโลกเลยไหม"
"ถ้าคุณไม่กลัวคิมแจจุงด่าก็เชิญครับ"
"เออเนอะ มีหวังฉันโดนถีบกระเด็นแน่ ทำไงดี..." มือหนาจับที่คางของตนตาคมปิดลงอย่างครุ่นคิด "ฉันรู้แล้ว !!" ตาคมลืมขึ้น "ฉันจะพิสูจน์ด้วยชีวิตฉันนี่แหละ" เสียงทุ้มพูดอย่างจริงจัง
ยุนโฮรีบไปหลังเวทีเมื่อแจจุงโชว์เสร็จ ร่างสูงคว้าแขนเล็กก่อนจะพาออกไปด้วยกันทันที คนที่ถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวดิ้นไปมาเมื่อถูกจับยัดที่เบาะข้างคนขับบน รถ
"จะไปไหน จอดรถ !!" เสียงหวานโววายเมื่อยุนโฮขับรถคันหรูออกจากร้าน
"ฉันทำให้นายรู้ว่าฉันรักนายจริงๆ" เสียงทุ้มพูดอย่างจริงจัง ตาคมหันมองอีกฝ่ายนิ่งพร้อมกับเหยียบคันเร่งทำให้รถหรูวิ่งเร็วขึ้น แจจุงไม่พูดตอบ ตากลมมองไปตามทางที่ตนไม่ค่อยคุ้นชิน ถนนด้านหน้าเริ่มปราศจากรถยนต์คันอื่น
"นายจะไปที่ไหน" หน้าสวยหันถาม
"สะพาน ฉันก็ขับตามทางที่มยองฮวานบอกแล้วนะ" ตาหล่อชะเง้อมองทางด้านหน้า
"เดี๋ยวนะ แอ็คซะดิบดีคือนายไม่รู้ทาง"
"ฉันรู้ !!"
"รู้เมื่อกี้ !?"
"ก่อนหน้านี้ตั้งหนึ่งชั่วโมง !!" เสียงทุ้มตอบกลับ
"โธ่เอ๊ย ไอ้เรารึอุตสาห์ตั้งหน้าตั้งตารอ" ปากอิ่มขยับขมุบขมิบบ่นเบาๆ
"ถึงแล้ว" รถคันหรูหยุดลง แจจุงมองไปรอบตัว
ตอนนี้รถจอดอยู่บนสะพานยาวพาดผ่านแม่น้ำด้านล่าง หน้าสวยหันซ้ายทีขวาทีมองสถานที่ที่เหมือนจะคุ้นตาแต่ก็ไม่แน่ใจว่าตนเคยมา หรือไม่ แม้บนสะพานจะมีไฟสีส้มส่องผ่านตลอดหากแต่ไร้ผู้คนสัญจรไปมา ซ้ำความมืดรอบด้านยังทำให้พิกัดไม่ได้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่
ยุนโฮเปิดประตูและลงจากรถ ร่างสูงเดินไปหยุดที่กั้นสะพานที่ทำจากปูนมีฟุตบาทยกระดับขึ้นจากพื้น หน้าหล่อหันมองอีกคนที่ลงมาจากรถ คนตัวเล็กกระชับเสื้อคลุมแน่นเพราะลมเย็นที่พัดผ่าน
ร่างบางเดินขึ้นบนฟุตบาตแต่ยังคงเว้นระยะห่างจากอีก คร หน้าสวยก้มมองผืนน้ำสีทึบที่ไหลเชี่ยวตามแรงลมด้านล่างและหันมองหน้าหล่อที่ ยืนนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้านกับอากาศในเวลานี้
"ฉันถามมยองฮวานถึงสะพานที่มีที่ให้คนยืนได้ แล้วก็คนไม่พลุกพล่านด้วย" เสียงทุ้มพูดโดยไม่มองหน้าสวย "คิมแจจุง ให้อภัยฉันและเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ" หน้าหล่อหันบอกคนตัวเล็ก
"นี่คือสิ่งที่นายบอกว่าจะพิสูจน์เหรอ"
"ว่าแล้ว...ว่านายไม่ยอมอภัยให้ฉันง่ายๆ" เสียงทุ้มพูดกับตัวเองคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่ออีกฝ่ายพูดคนล่ะเรื่องกับตน
ขายาวปีนขึ้นบนราวสะพาน ปากอิ่มอ้าออกอย่างตกใจ ยุนโฮยืนต้านลมด้วยความยากลำบาก ตาคมมองไปยังน้ำที่ไหลเชี่ยวอยู่เบื้องล่าง
"ทำบ้าอะไร" ยุนโฮไม่ตอบ "ลงมาเดี๋ยวนี้ลูกหมีสำรอง !!" เสียงหวานตวาดอีกคน
"อภัยให้ฉันนะ" เสียงทุ้มพูดเบาๆ
"จะขู่ฆ่าตัวตายหรือไง ฉันไม่ใช่หน่วยกู้ภัยที่จะมาต่อรองกับนายนะ"
"ว่าแล้วนายต้องปฏิเสธ"
"ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ฉันพูดสักคำหรือยังว่าไม่ !!"
"นายก็ยังพูดไม่อยู่ดี" ตาคมปิดลงราวกับไม่ได้ฟังที่คนตัวเล็กพูด
"ฉันรักนายนะแจจุง" เสียงทุ้มพูดพร้อมกับกระโดดลงจากราวสะพานอย่างไม่ลังเล
-------
TBC.
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ :)
ความคิดเห็น