คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Hello Browny Hit it off {3}
Chapter 3
กรี๊ง~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ยุนโฮและแจจุงที่นอนกอดกันกลมขยับตัวน้อยๆ ตากลมขยับมาก่อนที่จะลืมขึ้นปิดนาฬิกาปลุกของตน
แจจุงดันร่างสูงออกอย่างงัวเงีย ฟ้าด้านนอกยังคงเป็นสีดำสนิท มือเล็กขยี้ตาของตนแล้วลุกขึ้นนั่ง ขาเล็กลุกออกจากเตียงและเดินโดยไม่ลืมตาไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน เพื่อไล่ความงัวเงีย แจ จุงเดินออกมาพร้อมเช็ดหน้าไปด้วย มือเล็กจัดทรงผมของตนให้เข้าที่อยู่หน้ากระจกที่ติดกับตู้เสื้อผ้า ตากลมที่ตื่นเต็มตากระตุกขึ้นน้อยๆเมื่อเห็นเงาดำด้านหลัง
ร่างบางค่อนข้างมั่นใจว่าไม่เห็นส่วนที่เป็นใบหน้า ของเงาเมื่อครู่ แจจุงหลุบตาต่ำลงเมื่อคิดว่าอาจเป็นสิ่งที่วิทยาศาสตร์ไม่อาจพิสูจน์ได้ร่าง บางยิ่งไม่ต้องการแน่ใจว่าสิ่งที่ตนเห็นคืออะไรกันแน่
ฟุบ ร่างเล็กสั่นไปทั้งร่างเมื่อสัมผัสถึงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นบนไหล่ของตน ปาก อิ่มเบ้ออกจากกัน คนตัวเล็กยืนแข็งทื่อไม่กล้าหันไปมองและต้องสะดุ้งมากขึ้นเมื่อรู้สึกถึงลม หายใจที่รดต้นคอ มือเล็กกำเข้าหากันสั่นไปทั้งร่าง
"อย่าเข้ามานะ !!! " เสียงหวานตะโกนลั่น ร่างบางหันกลับมาพร้อมกับมือเล็กที่กำเข้าหากันชกไปที่ด้านหลังของตน
ผวะ !!
"โอ๊ย !!" เสียงทุ้ม ที่คุ้นหูดังขึ้น พร้อมกับเสียงล้มลงกับพื้น แจจุงรีบวิ่งไปเปิดไฟให้สว่างทั่วห้อง ภาพที่เห็นคือร่างสูงที่ควรจะอยู่บนเตียงกลับมานอนกุมตาของ ผ้าห่มผืนใหญ่ยังคงพันรอบตัวร่างสูง
"ชองยุนโฮ !! นายทำบ้าอะไรของนาย" แจจุงพูดอย่างงงๆ
"นายชกฉัน เจ็บนะ" ยุนโฮลุกขึ้นนั่งแล้วกุมตาของตนที่วงสีแดงเข้ม
"ฮะ...ฮะ ฮ่าๆๆๆ" แจจุงระเบิดหัวเราะออกเมื่อเห็นสภาพร่างสูง "นาย ยังกับหมีแพนด้าเป็นตากุ้งยิงเลย ฮ่าๆ"
"มันน่าขำขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันเจ็บอยู่นะ" ยุนโฮลุกขึ้นส่องกระจก ตาเรียวคมข้างขวาแดงไปทั้งเบ้า ยุนโฮลูบไปมาด้วยความเจ็บ
"แล้วใครใช้ให้นายเล่นพิเรนทร์แบบนั้น"
"ฉันไม่ได้เล่น อยู่ๆนายก็ลุกขึ้น อากาศก็หนาว ฉันแค่เดินมาถามว่าจะไปไหน"
"แล้วทำไมไม่ส่งเสียง"
"มันเช้า ขี้เกียจะพูด"
"พูดแบบนี้เอาอีกสักหมัดไหม" แจจุงง้างมือขึ้น ยุนโฮรีบยกมือขึ้นมากัน
"ไม่ เอาแล้ว แค่นี้ก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว" ยุนโฮยังไม่เลิกถูที่ตาของตน แจจุงเดินไปที่กล่องปฐมพยาบาลในห้อง ยาหลอดเล็กถูกหยิบออกมาและเดินกลับมาหาร่างสูง
"ทำอะไร" ยุนโฮถาม
"ทายาให้นายไง เดี๋ยวก็เขียวไม่ต้องกลัวนะ" เสียงหวานพูดอย่างเป็นสุขพร้อมรอยยิ้ม ต่างกับอีกคนที่ยืนหน้าเจื่อนเป็นหมีตกท่อ
"นายยังไม่ได้บอกเลย นายตื่นมาทำอะไร" ยุนโฮมองหน้าสวยที่เข้ามาใกล้
"ทำงาน" แจจุงทายาให้ร่างสูงจนเสร็จตากลมมองนาฬิกาก่อนวิ่งไปมารอบห้องเพื่อแต่งตัว
"ฉันไปด้วย !!" ร่างสูงยกมือเสนอตัวแบบเด็กๆ
"นายทำไม่ได้ เชื่อฉันเถอะ อยู่นี่ถ้าจะกลับล็อคห้องให้ด้วย" แจจุงปิดประตูพร้อมกับทิ้งให้ร่างสูงอยู่คนเดียว
"ดูถูกฉันเหรอคิมแจจุง" ยุนโฮหยิบเสื้อคลุมของตนแล้ววิ่งตามร่างเล็กไป
แจจุงวิ่งไปตามทางขณะที่ฟ้าเริ่มสาง หน้าสวยหันมองยุนโฮที่วิ่งตามมา ขาเล็กหยุดลงตรงหน้าร้านค้าเก่าแก่ร้านหนึ่ง ชายแก่ในชุดอยู่บ้านเดินออกมายิ้มให้ร่างเล็ก
"ทำไมวันนี้มาช้าล่ะ" เสียงแก่ทักเด็กหนุ่ม
"ผมมีมารผจญนิดหน่อยฮะ" พูดจบร่างสูงก็วิ่งมาถึงร่างเล็กและหอบน้อยๆ
"แล้วนี่ใครล่ะ แฟนเหรอแจจุง" ชายแก่ทัก
"ผิดแล้วฮะเฮีย แฟนผมต้องสวยๆเอ็กซ์ๆ" เสียงหวานตอบพร้อมรอยยิ้ม
"ถูกแล้ว”ยุนโฮพูดแทรกขึ้น “เฮียนี่สายตาเฉียบคมจริงๆ มองแว๊บแรกก็ดูออกเลย" ร่างสูงยกนิ้วโป้งขึ้นส่งให้ชายแก่
"ฮ่าๆ เอาเถอะๆ วันนี้มาด้วยกันพ่อหนุ่มมาช่วยแจจุงทำงานใช่ไหม"
"งานอะไร" ยุนโฮถามกลับอย่างสงสัย แจจุงเดินไปที่ข้างร้านพร้อมกับเฮียเจ้าของร้านเดินเข้าไปยกลังจากด้านใน แจจุงเข็นจักรยานสีเงินมาจอดไว้
"นี่นายยืนบื้ออยู่ทำไม ไปช่วยเฮียสิ" แจจุงผลักร่างสูงให้ไปช่วยยกลัง
ยุนโฮรับลังทั้งหมดจากชายแก่มายกไว้เองแล้วเดินมาหาแจจุง แขนเล็กนำลังมาวางบนเบาะหลังจักรยานเชือกยางยืดเตรียมยึดให้ติดกับเบาะรถ
"มัดทำไม มีตั้งสองคนเฮียว่าไม่ต้องมัดหรอก" ชายแก่เจ้าของร้านพูดขึ้น
"นี่ มันคืออะไร" ยุนโฮถามพร้อมกับเปิดลังดู ด้านในมีขวดนมเรียงเป็นช่องซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ "อ๋อ ฉันเข้าใจแล้วเฮีย" ยุนโฮหันไปยิ้มกับชายแก่
"เข้าใจอะไร" แจจุงถามนิ่งๆ
"ก็... นายนั่งบนนี้" ยุนโฮจับแจจุงให้มานั่งที่เบาะหลัง "แล้วก็ถือลังนมนี่ ส่วนฉันก็เป็นคนปั่น เฮียจะบอกแบบนี้ใช่ไหม" ยุนโฮหันไปยิ้มกับเฮียเจ้าของร้าน
"ใช่เลย ฉลาดนี่พ่อหนุ่ม" ยิ้มที่ไร้ฟันถูกส่งมาให้ทั้งคู่และหยิบนมใส่รังเพิ่มให้อีกขวด
"ไม่ต้อง ฉันจะทำเอง" แจจุงโวยวาย
"รีบไปเถอะ สายมาเยอะแล้วนะ" ชายแก่เตือนพร้อมมองนาฬิกา
"งั้นฉันไปนะเฮีย แล้วจะเอาเด็กส่งนมมาส่งหลังงานเสร็จ" ยุนโฮรีบขึ้นไปนั่งที่นั่งคนขับ ขาตั้งถูกยกขึ้นและปั่นออกไปตามทาง แจจุงจับเสื้อของร่างสูงมืออีกข้างจับลังที่วางบนตักไปด้วย
"หยุดๆ" มือเล็กดึงเสื้อร่างสูง ยุนโฮกดเบรคเพื่อให้จักรยานหยุด
แจจุงหยิบนมสามขวดและนำไปวางที่หน้าบ้าน ก่อนจะเดินนำนมไปวางในบริเวณบ้านที่อยู่ติดกัน ยุนโฮมองตามตาปริบๆ แจจุงเดินกลับมามาหายุนโฮ
"ปั่น แล้วหยุดไปเรื่อยๆ ทั้งซอยนี่สั่งนมทั้งนั้น" แจจุงสั่งแล้วนั่งซ้อนที่เดิม ยุนโฮปั่นไปใกล้ๆแล้วหยุดลง แจจุงนำขวดน้ำไปวางที่หน้าบ้านใกล้ๆ
"นี่นายจะนั่งอย่างเดียวเลยเหรอ มาช่วยฉันส่งนมก็เอาไปวางสิ" แจจุงตะโกนบอกยุนโฮจากหน้าบ้าน ยุนโฮหยิบขวดนมไปวางไว้ที่หน้าบ้านอีกฝั่ง
"ไม่รู้ทำไมไม่ออกไปซื้อกันเอง ทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็นหรือไง" ยุนโฮบ่นไปด้วยทำไปด้วย
"พูดไปนี่นายว่าตัวเองชัดๆ" แจจุงกอดอกนั่งรอยุนโฮที่ยังส่งนมไม่เสร็จบนจักรยาน
"แค่นม เป็นฉันซื้อนมแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้" ขาเรียวเดินกลับมาและปั่นออกไป
"หรา~" แจจุงลากเสียงยาว
ในลังสีน้ำตาลเหลือนมชั้นสุดท้ายเพราะเหลือเพียงอีก ซอยเดียวการส่งนมวันนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น แจจุงเดินกลับมาที่จักรยาน หลังจากวางนมตามบ้านฝั่งของตนเสร็จ ตากลมมองหาร่างสูงที่น่าจะอยู่ตามหน้าบ้านอีกฝั่ง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นยุนโฮนั่งยองๆอยู่กับพื้นติดกับรั้วบ้าน ขาเล็กเดินเข้าไปหาร่างสูง
โฮ่ง !! เสียงเห่าของหมาจากด้านในทำให้แจจุงสะดุ้งโหย่งและหยุดอยู่กับที่
“นายทำอะไรน่ะ” แจจุงถามคนที่นั่งอยู่ ยุนโฮหันมาตอบร่างบาง
“เล่นกับมันไง ตอนฉันวางนมเมื่อกี้นะ มันขู่ฉันใหญ่เลย” หน้าหล่อหันกลับไปมองหมาตัวใหญ่สีขาว “ขู่อีกสิ ขู่อีก เก่งจริงๆเลย หมาหรือวัวเนี่ยตัวใหญ่ชะมัด” เสียงทุ้มท้าทายเจ้าสี่ขาข้างใน
“ฉันว่านายอย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า เดี๋ยวมันก็ออกมาง่ำหรอก” แจจุงยืนอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าใกล้เหมือนยุนโฮ
“กลัวอะไร มันอออกมาไม่ได้ เนอะ เจ้าวัวสี่ขา แน่จริงก็ออกมาเด่” เสียงทุ้มพูดอย่างอารมณ์ดีแต่ก็ต้องเงียบลงและลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อ เจ้าสี่ขาด้านในเดินไปริมประตู
“ยุนโฮเป็นอะไร” แจจุงถามเสียงสั่นเมื่อเห็นท่าทีแปลกๆ
ยุนโฮไม่หันมาตอบ ตาเรียวคมมองตามหมาสีขาวด้านในว่าจะทำอะไรต่อไป เจ้าหมาสีขาวเดินไปหยุดที่ริมประตูรั้ว หัวใหญ่ๆของมันมุดลงในที่ดินที่ขุดไว้เชื่อมกับด้านนอก
“แจจุง….” ยุนโฮเรียกอีกคน แล้วหันกลับมาหาร่างบาง
“อะไร ทำไมทำหน้าเป็นหมีท้องอืดเลยอ่ะ”
“วิ่ง !!” สิ้นเสียงทุ้ง มือหนาก็ลากอีกคนให้วิ่งตามเมื่อเจ้าหมาสีขาวที่หลุดออกมาจากประตูทั้งตัว
โฮ่งๆๆ !! เสียงหมาเห่าไล่มาจากด้านหลังยิ่งทำให้ทั้งสองวิ่งเร็วขึ้น
“นายหันไปจัดการมันสิเมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลย” แจจุงบอกอีกฝ่ายที่กุมมือตนไว้แน่น
“มันมีตั้งสี่ขา ฉันมีแค่สองจะไปสู้อะไรกับมัน” เสียงทุ้มพูดไปวิ่งไปเมื่อเลี้ยวเข้าไปอีกซอย
“นี่จะวิ่งไปถึงไหนเนี่ย”
“จนกว่ามันจะหยุดไล่” หน้าหล่อหันมองหมาตัวโตที่วิ่งตามน้ำลายฟูมปาก “โห ไอ้นี่ก็วิ่งเร็วจริง”
“ยุนโฮ ข้างหน้า !!” แจจุงตะโกนลั่นเมื่อเห็นทางตัน
“เวรแล้ว” เสียงทุ้มอุทานออกมา
“นายวิ่งภาษาอะไรมาเจอทางตัน ฉันจะตายเพราะหมากัดเหรอเนี่ย” เสียงหวานพูดอย่างสั่นเครือ
“ไม่ตายหรอกน่า” เสียงทุ้มพูดแม้ทั้งคู่ต้องหยุดวิ่งเมื่อเจอกำแพงด้านหน้า
ยุนโฮดันแจ จุงไปอยู่ด้านหลังมือหนาจับมือเล็กไว้แน่น มือเล็กอีกข้างวางลงบนไหล่หนาหน้าสวยเอียงออกจากตัวคนด้านหน้าช้าๆเพื่อมอง ภาพตรงหน้า หมาตัวใหญ่วิ่งตามน้ำลายย้อยเริ่มชะล้อเมื่อเห็นเหยื่อหมดทางรอด ทั้งสองจ้องไปที่เจ้าสี่ขานิ่ง
“ทำไงดี” หน้าสวยหันมองหน้าหล่อ
“ฉันเคยได้ยิน ถ้าเรารู้จักมัน มันจะไม่ทำอะไรเรา มันชื่ออะไรนายรู้ไหม”
“ใครจะไปรู้ ฉันไม่ใช่เจ้าของมันนะ” ทั้งคู่เงียบลงเมื่อเจ้าสี่ขาวขนเต็มตัวมายืนน้ำลายย้อยอยู่ตรงหน้า
โฮ่งๆ !!
“ไง เจ้าขาว” เสียงทุ้มทักทายพูดพร้อมรอยยิ้ม
“โห ขาว ชื่อโคตรบ้านนอกเลย คิดดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอ” แจจุงพูดอย่างผิดหวัง
“อ้าว งั้นนายคิด แมวกับหมาน่าจะถูกกันมากกว่า”
“หมีอย่างนายก็ทำได้แค่นี้แหละ”
โฮ่ง !!
“เย้ย !!” ทั้งสองร้องขึ้นพร้อมกันก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่เวลามาตีกันตอนนี้
“ไง นมสด” เสียงหวานลองสุ่มชื่อบ้าง
“นมสด ชื่อมันต่างจากขาวมากเลยเนอะ” เสียงทุ้มบ่นบ้าง
“นายดูสีมันจะให้ชื่อเฉาก๋วยเหรอ”
“งั้นชื่อไรอีกดี” ยุนโฮยืนคิดและสบตากับหมาตัวใหญ่ด้านหน้า “รู้แล้ว….แจจุง !!”
เพียะ !! ร่างเล็กตีแขนอีกฝ่ายทันทีที่ได้ยิน
“โอ๊ย เจ็บนะ”
“กล้าเอาชื่อฉันไปเป็นชื่อหมาเหรอ !!”
“ก็ลองเสี่ยงดู”
“นายลองสุ่มไปเรื่อยๆสิ” แจจุงสั่งอีกฝ่าย เมื่อหมาตรงหน้ายังคงขู่ทั้งสองคนไม่เลิก
“เต้าหู้ เต้าฮวย ลีโอนาโด้ กระป๋อง กะละมัง จี้จี้ ฮีโระ ฮารัง เซียกิ มังดุง แทพุง ยูชอน โอ๊ย !! สิบกว่าชื่อแล้ว แกชื่ออะไรเหอะ ไอ้หน้าขน !!”
โฮ่งๆๆ !! หมาที่ยืนอยู่ดูโกรธมากขึ้น
“ไอ้หมีบ้า นายไปตวาดมันมันยิ่งโกรธสิ” แจจุงที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดอย่างกลัวๆ “ฉันว่าเรามาทำตัวเป็นมิตรกับมันดีกว่า”
“เป็นมิตร ?? หมีกับแมวจะเป็นมิตรกับหมายังไง”
“ฉันเป็นคน !! ลองดูก่อนล่ะกัน” แจจุงย่อตัวลง ส่งยิ้มให้หมาตรงหน้า “ดีจ้า เราชื่อแจจุง หมีตัวนี่ชื่อยุนโฮ” เสียงหวานดัดเป็นเด็กอย่างน่ารัก
“มันจะฟังเราออกเหรอ” เสียงทุ้มบ่นแต่ก็ยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นท่าทางน่ารักร่างเล็ก
“เดี๋ยวนะ” แจจุงดึงมือยุนโฮแล้วหรี่ตาลง “วิค !!” เสียงหวานตะโกนลั่น เจ้าหมาสี่ขาตรงหน้าสะดุ้งน้อยๆ ทั้งคู่ยืนจ้องหมาตรงหน้านิ่งก่อนหางของเจ้าตัวยักษ์จะส่ายไปมา
แฮ่ๆ จากเสียงขู่กลายเป็นเสียงลมหายใจแรงๆของเจ้าวิคแทน
“ชื่อวิคจริงๆด้วย” เสียงหวานพูดเหมือนถูกแจ็คพอตรางวัลที่หนึ่ง “ไงเจ้าวิค” ปากอิ่มยกยิ้มกว้าง หมาตัวใหญ่เดินเข้ามาหาร่างเล็ก
“นายรู้ได้ไง” ยุนโฮถามอย่างไม่เข้าใจ
“มันติดอยู่ที่ปลอกคอ นายไม่ยอมดูให้ดีเสียเวลาเดาชื่อตั้งนาน” ตากลมมองอีกฝ่ายอย่างตำหนิและลูบหัวใหญ่สีขาวตรงหน้า
“ใครจะไปรู้ล่ะ บอกแล้วหมากับแมวคุยกันรู้เรื่องมากกว่า”
“เพราะนายมันหมีทึ่มต่างหาก ดูสิเล่นกับมันดีก็น่ารักออก” แจจุงจับหูใหญ่ของวิคขึ้นลงเล่น
“ไม่คิดถึงตอนมันวิ่งไล่บ้างล่ะ” ยุนโฮบ่นแต่ก็ลงมานั่งลูบหัวเจ้าหมาตัวใหญ่เล่นไปด้วย
ทั้งสองพาวิคกลับไปส่งที่บ้านตามเดิมและส่งนมที่ เหลืออยู่นิดหน่อยจนเสร็จ ฟ้าสว่างแสงแดดยามเช้าส่องกระจายไปทั่ว ผู้คนเริ่มออกมาปฏิบัติชีวิตประจำวันมากขึ้น ทั้งสองนั่งพักบนสวนหย่อมพิงอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่สวนสาธารณะ แจจุงส่งนมให้ยุนโฮพร้อมเปิดของตัวเองดื่ม ยุนโฮเปิดดื่มบ้าง
"อันนี้ไม่ใช่ของลูกค้าเหรอ" ยุนโฮถามอย่างสงสัย
"เฮียเขาเอามาให้ดื่ม"
"อ๋อ ถึงว่าสิ" ยุนโฮคิดถึงภาพตอนเฮียเจ้าของร้านใส่นมอีกขวดเพิ่ม "ว่าแค่นายต้องส่งนมทุกเช้าเลยเหรอ"
"อืม เมื่อก่อนเวลากลับห้องทุกเช้าฉันเห็นเฮียต้องส่งนมเอง ก็เลยไปช่วยแล้วเฮียเขาก็จ้างฉันให้ส่งนมแทนเขา"
"อ๋อ" ยุนโฮลากเสียยาว "เหนื่อยตาย ยิ่งหนีหมายิ่งเหนื่อย"
"มันเป็นเพราะนายไปกวนมันต่างหาก” ตากลมมองอีกฝ่ายอย่างตำหนิ “แต่คิดดูสิ ขนาดเรายังเหนื่อยขนาดนี้แล้วเฮียอายุตั้งเท่าไหร่"
"ก็จริงของนาย" หน้าหล่อพยักหน้าตามแล้วกระดกนมเข้าปาก
"นายเพิ่งเคยทำแบบนี้ล่ะสิ" แจจุงถามหลังดื่มนมจนหมดขวด
"อืม" ยุนโฮหันไปตอบ นิ้วเรียวเช็ดคราบนมที่ติดบนปากอิ่ม ร่างบางสะดุ้งน้อยๆพร้อมกับหน้าสวยที่ขึ้นสี "ดื่มนมแล้วเลอะปากมันมีแต่เด็กนะแจจุง"
"ฉะ...ฉันกำลังจะเช็ด นายมายุ่งทำไม" เสียงหวานพูดติดขัดในตอนแรก ยุนโฮยิ้มน้อยๆและเลียน้ำนมที่ปลายนิ้วตน "แต่ก็สนุกดี ได้ออกกำลังกายตอนเช้าด้วย ติดอย่างเดียวเมื่อยเพราะเบาะหลังนี่แหละ"
"ชองยุนโฮ" เสียงหวานเรียกชื่ออีกคนนิ่ง
"ฉันหมายถึงนม มันเยอะเลยหนัก"
"แล้วไป"
"แต่มันก็เมื่อยอยู่ดี ง่วงด้วย" ปากหนาหาวปากกว้าง "นอนดีกว่า" ร่างสูงนอนลงบนตักของแจจุง
"หนัก ลุกออกไป" แจจุงบ่นทันที
"ไม่เอา จะหลับแล้ว อากาศเย็นๆแบบนี้ฉันง่วง"
"นี่ลุกเดี๋ยวนี้ อายคนอื่นเขา" แจจุงตีแขนใหญ่ และมองคนที่วิ่งออกกำลังกายรอบๆ
"อายทำไม คนเยอะแยะ" เสียงทุ้มพูดพร้อมกับหลับตา
"นี่ลุกเดี๋ยวนี้ ยุนโฮ !!" เสียงหวานเรียกอีกคนดังขึ้นแต่ไร้การตอบสนอง
แจจุงถอนหายใจอย่างปลงตก หัวกลมพิงกับต้นไม้ สายลมอ่อนๆเย็นสบายปะทะหน้าสวย หัวกลมพิงกับต้นไม้ใหญ่ ตากลมค่อยๆปิดลงจนปิดสนิทเพราะถูกความง่วงในร่างกายจู่โจมไม่น้อย
ยุนโฮขยับตัวไปมา ตาเรียวลืมขึ้นหน้าหล่อเงยขึ้นมองหน้าสวยที่เอียงหลับกับต้นไม้ นาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือบอกเวลาแปดโมง ยุนโฮลุกออกจากตักแจจุง หน้าหล่อมองอีกคนที่หลับสนิท นิ้วเรียวเกลี่ยผมที่ปิดหน้าสวย ปากหยักเข้าจูบปากอิ่มน้อยๆ คนที่หลับอยู่สะดุ้งตื่น ตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสูงอยู่ใกล้ๆ มือเล็กผลักอีกฝ่ายอย่างแรงจนล้มไปด้านหลัง
"โอ๊ย ฉันเจ็บนะ" ยุนโฮร้องขึ้น
"นายทำมิดีมิร้ายฉันทำไม"
"แค่จูบ มันมิดีมิร้ายตรงไหน"
"เพราะนายนี่แหละ ยิ่งไม่น่าไว้ใจเลยเลยแล้วนี่มันสวนสาธารณะ"
"โห หล่ออย่างฉันไว้ใจไม่ได้ก็ไม่มีใครไว้ใจได้แล้ว" ยุนโฮส่ายหัว "กลับห้องเถอะ ถ้าที่นั่นจูบไม่มีปัญหาใช่ไหม"ยุนโฮลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
"นายมันโรคจิตจริงๆ" เสียงหวานพูดพร้อมลุกขึ้น "โอ๊ย !!" แจจุงลุกขึ้นและเอนเหมือนจะล้ม ยุนโฮจึงรวบเอวบางมากอดไวแน่น
"เป็นอะไร"
"ขามันไม่รู้สึกยืนไม่ได้" หน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บปวด
"มาเดี๋ยวฉันอุ้มไป" ยุนโฮจะช้อนตัวร่างบางขึ้น
"จะบ้าเหรอ ฉันอาย !!" แจจุงดันออกอีกฝ่ายออก
"ขี่หลังก็ได้" ยุนโฮหันหลังให้อีกฝ่าย แจจุงลังเลอยู่สักพักก็โอบรอบคอร่างสูง ยุนโฮลุกขึ้นยืนพร้อมร่างบางที่อยู่บนหลัง ขายาวเดินไปที่จักรยานและให้นั่งลงกับเบาะหลัง ร่างสูงคุกเข่าลงกับพื้นและไล่จับตามขาเรียวไปจนถึงเท้า
"รู้สึกไหม" หน้าหล่อเงยหน้าถาม แจจุงส่ายหัว "กลับห้องก่อนแล้วกัน" ยุนโฮปั่นจักรยานออกไปคืนที่ร้านเฮียเหมือนเดิม ร่างสูงให้อีกคนขี่หลังแล้วเดินกลับห้องของแจจุง
"ยุนโฮมันยังไม่รู้สึกเลย" เสียงหวานเต็มไปด้วยความกังวลดังขึ้นข้างหูยุนโฮ เมื่อคนตัวเล็กพยายามขยับขาของตนระหว่างทางเดินกลับห้อง
"เดี๋ยวก็หายไม่ต้องกลัว" เสียงทุ้มพูดให้กำลังใจอีกฝ่าย
"นายรู้เหรอว่าทำไงถึงหาย"
"ไม่รู้" ยุนโฮตอบตามตรง
"ไอ้หมีบ้า !! ฉันนึกว่านายจะพึ่งพาได้สักหน่อย" แจจุงล็อคคออีกฝ่ายอย่าแรง
"โอ๊ยๆ หายใจไม่ออก" ยุนโฮร้องเสียงหลง
"สมควรโดน !!" แจจุงปล่อยออก
"โหด !! ลองบีบๆนวดๆดู เดี๋ยวก็หาย"
"ง่ายเนอะ ถ้าฉันไม่หายฉันจะตัดขานาย"
"แค่นี้เอง ทำไมจะไม่หาย ฉันคือคุณหมอชองนะ"
"หมอดูหรือหมอผีล่ะ"
"หมองู นายจะบ้าเหรอ !! หล่อเท่อย่างฉันต้องเป็นนายแพทย์หนุ่มรักษาคนไข้ผู้ตกทุกข์ได้ยาก แหม ไม่หล่อทำไม่ได้นะเนี่ย" ยุนโฮยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
"จ้า คุณหมอ" เสียงหวานพูดอย่างปลงๆ
ยุนโฮพาแจจุงเข้าห้องและให้ร่างเล็กนั่งลงกับเตียง ร่างสูงคุยโทรศัพท์อยู่สักพักก็มานั่งที่พื้นตรงกับคนบนเตียง มือหนาถอดถุงเท้าอีกคนออกแล้วจับที่เท้าขาวไล่ขึ้นไปเรื่อยๆตามขาเรียว
“รู้ไหม” ตาหล่อเงยถามคนที่นั่งอยู่
“ไม่อ่ะ มันไมเห็นดีขึ้นเลย” เสียงหวานแฝงไปด้วยความกลัว
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน
"เข้ามา" ยุนโฮตะโกนบอก ผู้ดูแลร่างใหญ่ของยุนโฮเดินมาพร้อมกับถุงพลาสติกอันน้อย
"นี่ครับ ผมลองถามร้ายขายยาแล้ว นวดสักพักก็หายเป็นปกติแล้วครับ" มยองฮวานพูดถึงสรรพคุณของยา
"ขอบใจมาก นายออกไปได้แล้ว"
"ให้ผมเป็นคนทาให้ไหมครับ คุญยุนโฮจะได้ไม่เหนื่อย"
"แค่นี้ฉันทำได้ นายออกไปได้แล้ว"
"ครับ" ร่างใหญ่พูดแล้วเดินออกไป
"เดี๋ยวมยองฮวาน" ยุนโฮตะโกนเรียกคนดูแลของตน "ไปเที่ยวไหนก่อนก็ได้ เดี๋ยวจะออกแล้วโทรเรียก"
"ได้ครับ" มยองฮวานหันหลังเดินออกไปอีกครั้ง
"เดี๋ยวฮะพี่อ้วน" คราวนี้เป็นแจจุงที่นั่งอยู่บนเตียงเรียกบ้าง มยองฮวานหันมาตามคำเรียก "ขอบคุณนะฮะ" ปากอิ่มยิ้มหวาน
"ครับ" แก้มยุ้ยบานออกเพราะปากเล็กของมยองฮวานยิ้มกว้างอย่างน่ารัก
"พอแล้ว นายออกไปได้แล้ว" ยุนโฮพูดไล่อย่างไม่พอใจ มยองฮวานออกไปตามคำสั่ง
"นายไปไล่พี่เขาแบบนั้นได้ไง"
"แล้วนายไปยิ้มแบบนั้นให้ผู้ชายได้ไง"
"ก็พี่อ้วนเขาซื้อยามาให้"
"เพราะฉันสั่ง ไม่เห็นขอบคุณฉันบ้างเลย"
"เพราะนายเป็นต้นเหตุ ฉันไม่ด่านายก็บุญแล้ว"
"ใช่สิ ทำอะไรฉันก็ผิดตลอด" ปากหยักยู่เข้าหากัน แจจุงมองอีกฝ่ายที่ก้มหน้าลง "ยามาแล้วนวดขาดีกว่า นายจะได้เลิกบ่นสักที" หน้าหล่อเงยขึ้นพูด
"เดี๋ยวเถอะชองยุนโฮ !!"
ยุนโฮถกขากางเกงแจจุงขึ้น ยาสีขาวในหลอดถูกบีบใส่มือเรียวและถูไปบนเรียวขาเนียน ยุนโฮถูเนื้อยาไปมาละออกแรงบีบนวดตามขาเรียว
"นี่ มันเจ็บนะทำเบาๆไม่เป็นหรือไง" เสียงหวานบ่น
"เจ็บแสดงว่าดีขึ้น นายรู้สึกแล้วใช่ไหม" เสียงทุ้มถาม แจจุงลองขยับขาดู
"อืมๆ รู้สึกแล้ว" ปากอิ่มยกยิ้มเมื่อขามีความรู้สึกและเริ่มขยับได้เหมือนเดิม
"เอาล่ะ" ยุนโฮลุกขึ้นยืน "ไหนลองยืนสิ" มือเรียวยื่นให้คนที่นั่งอยู่
แจจุงวางมือลงบนมือของยุนโฮ ร่างสูงดึกอีกฝ่ายขึ้นพร้อมกับโอบเอวบางเพื่อช่วยพยุง แจจุงโอบรอบคออีกฝ่ายเพื่อใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยวเมื่อรู้สึกว่าขายังไม่เป็น ปกติเท่าใดนัก
"ไม่เป็นไรแล้วนะฉันว่า" แจจุงพูดพร้อมกับยกขาขึ้นลง
"งั้นฉันค่อยๆปล่อยนะ" เสียทุ้มพูดขึ้นและค่อยๆคลายวงแขนออกจากเอวบาง แจจุงเอียงเล็กน้อยแต่ก็ยืนได้
"แหม หมอชองนี่อัจฉริยะจริงๆ"
"น้อยๆหน่อย ทายาขนาดนั้นไม่หายก็บ้าแล้ว” ร่างบางลองกระโดดขึ้นจากพื้น “ โอ๊ย !! "
ปากอิ่มร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกตึงที่ขาหลังจากตน กระโดดขึ้นลงจากพื้น ยุนโฮรีบโอบเอวบางไว้เช่นเดียวกับคนตัวเล็กที่โอบคออีกฝ่ายไว้แน่น
"นายจะบ้าเหรอ เพิ่งหายแล้วมากระโดดเนี่ยนะ !!" ยุนโฮพูดเสียงดัง
"ฉันแค่ลองดู ทำไมต้องดุด้วย !!"
"ก็นายมันดื้อไง วันนี้นอนอยู่ที่ห้องไม่ต้องไปทำงาน !!"
"ไม่ได้ ฉันต้องไป !!" แจจุงดันอกหนาออก
"เดี้ยงขนาดนี้ยังจะไปอีกหรือไง !!" เมื่ออีกฝ่ายยิ่งดันยุนโฮยิ่งกระชับอ้อมแขนมากขึ้น
"อีกตั้งหลายชั่วโมง ฉันหายทัน !!"
"ก็ไม่ให้ไป !!"
"จะไป !!" ร่างบางเริ่มดิ้นไปมาในวงแขนแกร่ง
"ไม่ให้ไป !!"
"จะไป !!"
"จะไปเดินขาเป๋โชว์เหรอ !!"
"เรื่องของฉัน นายยุ่งอะไร !!"
"ไม่ให้ไป เป็นห่วง !!" เสียงทุ้มตะโกนดังลั่น คนตัวเล็กนิ่งลง ตากลมหลบสายตาอีกฝ่ายที่ห่างกันไม่ถึงคืบ แขนเล็กหยุดดันอีกฝ่ายออก
"ยังไงฉันก็ต้องไป เมื่อวานก็หยุดวันนี้ไม่ไปพี่ซึงฮวานฆ่าฉันแน่" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
"งั้นก็ห้ามขึ้นเวที" หน้าสวยหันมองอีกฝ่ายทันที
"ยุนโฮ ฉันเป็นนักร้อง"
"หยุดสักวันผับนั่นไม่เจ๊งหรอก"
"ไม่..." เสียงหวานหายไปเพราะถูกปากหยักประกบอย่างแนบสนิท ยุนโฮดูดปากสีสดน้อยๆ แล้วล่ะออก
"ห้ามปฏิเสธ นายห้ามขึ้นเวทีเด็ดขาด" เสียงทุ้มพูดอย่างจริงจัง
"เผด็จการ !!" เสียงหวานเน้นทุกคำที่พูดออกไป
"อยากร้องเพลงนักมาร้องบนตัวฉันก็ได้ ไมต้องยืนให้เมื่อย ร้องเพี้ยนก็ได้ เวทีตรงนี้ว่างเสมอ" ยุนโฮพูดพร้อมทำหน้าหื่น
"ไอ้ลามก ปล่อยฉันได้แล้ว" แจจุงดันอีกฝ่ายออกและนั่งลงกับเตียงมือเล็กบีบไปที่ขาของตน
"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า" ร่างสูงนั่งลงด้านข้าง
"ไม่ค่อยแล้ว" แจจุงส่ายหัว หน้าสวยหันมองคนที่นั่งลงข้างๆ "ยุนโฮ ขอบใจนะ"
ปากอิ่มยิ้มกว้างหลังพูดจบแต่ก็ต้องค่อยๆหุบลง เมื่ออีกฝ่ายจ้องตนนิ่งจนน่ากลัว ยุนโฮเอนตัวเข้ามาใกล้แจจุงที่เอนหลังหนี แขนแกร่งโอบเอวบางไว้แน่นจนคนตัวเล็กหนีไปไหนไม่ได้
"จะทำอะไร" เสียงหวานถามอย่างหวาดๆ
"อยากได้ ยอมให้กดหน่อย" ยุนโฮตอบตามตรง
"ไอ้บ้านี่ !! ก็บอกอยู่ว่าเป็นรุก" แจจุงดันอีกฝ่ายออกแต่ไม่เป็นผล
"แค่นอนให้จูบก็ได้ ยังไม่เอาโอเคม่ะ"
"นายมาไม้นี้อีกแล้ว"
"นะแจจุงนะ แค่จูบก็ยังดี" ตาเรียวกระพริบปริบๆ
"ก็ได้ แล้วห้ามทำอะไรเกินเลยด้วย"
"รับรองด้วยเกียรติลูกเสือสามัญเลย" ยุนโฮยกสามนิ้วมาไว้ที่หางคิ้ว
"นายมันแค่ลูกหมีสำรอง"
"งั้นลูกหมีสำรองขอสัมผัสหัวหน้าหมู่แมวแล้วนะครับ"
ปากหยักแตะที่ปากอิ่มเบาๆก่อนจะออกแรงดูดจนเกินเสียง ลิ้นหนาสัมผัสปากอิ่มและไล่ไปจนรู้สึกถึงรสชาติหวานอันน่าลุ่มหลง ยุนโฮเอนตัวให้อีกคนนอนลงกับเตียง แผ่นหลังบางเอนตามแรงด้านบนช้าๆ แขนเล็กเปลี่ยนเป็นคล้องคอร่างสูงและจูบตอบปากหยักน้อยๆ
มือหนาที่โอบแผ่นหลังบางลูบไล้ไปทั่วจนถึงปลายเสื้อ มือหนาสอดเข้าด้านใต้ช้าๆ นิ้วเย็นแตะลงที่ผิวเนียนแต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยมือของแจจุง ปากอิ่มละจูบที่ยากเกินจะแยกออกอย่างลำบาก น้ำลายของทั้งคู่ที่ผสมกันลากออกเป็นทางยาวเมื่อปากอิ่มล่ะออก
"ไหนว่าแค่จูบ" เสียงหวานถามอีกฝ่ายที่คลอเคลียตามใบหน้าสวย
"จูบแล้วก็ลูบ ร่างกายมันไปเอง" ปากหยักตอบพร้อมกดจูบที่ลำคอขาวเนียน
"หยุดเลยๆ" แจจุงดันอีกฝ่ายออก ยุนโฮทำหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ "ลูกหมีสำรองชองยุนโฮ นายจะดื้อกับหัวหน้าหมู่อย่างฉันเหรอ"
"หมู่แมวเนี่ยนะ"
"ใช่ หัวหน้าหมู่สั่งทำอะไรก็ต้องทำเข้าใจไหมลูกหมี"
"แต่ลูกหมีอยากกดหัวหน้าหมู่แมวแล้ว"
"ไม่ได้ !!" แจจุงพูดเสียงแข็ง อีกคนทำหน้าเศร้า จนร่างบางอดกังวลไม่ได้
"แต่ถ้าลูกหมีจูบอย่างเดียว ในฐานะหัวหน้าหมู่แมว อนุญาตก็ได้" หน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความเศร้ายกยิ้มราวกับอยู่ในทุ่งข้าวสาลีที่กลายเป็น โกโก้ครั้น
"งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ" เสียงทุ้มพูดจบก็ก้มไปลิ้มรสความหวานอันติดลิ้นจนยากที่จะลบเลือน
-------------------------
TBC.
ความคิดเห็น