คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Hello Browny Hit it off {2}
Chapter 2
หลังเวลาพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า แสงสียามค่ำคืนเพิ่งเริ่มต้นได้ไม่นาน ยุนโฮก็กลับมาที่ผับแห่งเดิมทั้งที่ห่างจากเวลาเปิดไม่ถึงชั่วโมง พนักงานต้อนรับสาวสวยออกมาบริการชายหนุ่มตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาด้านในตาม ด้วยซึงฮวานที่ออกมาต้อนรับลูกค้ากระเป๋าหนัก
ร่างสูงนั่งจิบไวน์รสโปรดพร้อมกับคลอเคลียสาวนุ่งน้อยห่มน้อยข้างตัวไปด้วย ตาเรียวมองนาฬิกาที่เลยเวลาแสดงของนักร้องคนโปรดมานาน
"คิมแจจุงไปไหน" เสียงทุ้มถามซึงฮวานเมื่อไม่เห็นเป้าหมายสักที
"วันนี้คิมแจจุงลาครับ"
"ลา !!" เสียงทุ้มตะโกนลั่นแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม "ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก ฉันนั่งมาตั้งกี่ชั่วโมง โว๊ย !! สั่งปิดซะดีไหม"
"ยะ... อย่านะครับ ผมไม่ทราบจริงๆว่าคุณยุนโฮมารอแจจุง" ซึงฮวานรีบแก้ต่างในความผิด ตาเล็กส่งสัญญาณให้เด็กสาวที่นั่งข้างชายหนุ่มช่วยด้วยอีกแรง
"รอ !! คนอย่างฉันไม่เคยต้องนั่งรอใคร" ร่างสูงโวยวายออกมา
"ใจเย็นสิคะคุณยุนโฮ โบอาอยู่นี่ทั้งคนนะคะ" หญิงสาวแนบใบหน้าไปกับอกของชายหนุ่ม
"ไม่ต้องมาถู จะไปเขมือบใครที่ไหนก็ไป" ยุนโฮลุกขึ้นพูดอย่างหัวเสีย หญิงสาวที่ซบอกแกร่งอยู่แทบจะเอียงลงกับโซฟา
"คิมแจจุงกล้าทำให้ฉันต้องรอเก้อ เล่นแบบนี้ใช่ไหม" เสียงทุ้มพูดนิ่งๆ
"ไหนคุณยุนโฮว่าไม่รอไงครับ" ตาเรียวจ้องคนพูดด้วยสายตาอำมหิต "ไม่รอก็ไม่รอครับ" ซึงฮวานพูดพร้อมรอยยิ้ม
"เอาที่อยู่คิมแจจุงมาให้ฉัน หนีงั้นเหรอ งั้นฉันจะไปหาเอง"
อพาร์ทเมนท์ขนาดเล็กหลายห้องพักติดกันเป็นแนวยาว ภายในห้องพักชั้นสองมีชายหนุ่มร่างบางกำลังจูบหญิงวัยกลางคนอย่างดูดดื่มบน เตียง ปากอิ่มสีสดทำงานได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แขนของชายหนุ่มกอดเอวหญิงสาวแน่น แจจุงละออกพร้อมเลียเก็บน้ำลายของทั้งคู่จากรอบปากของฝ่ายหญิง ชายหนุ่มถูกดันลงกับเตียง พร้อมกับโดนทาบทับจากอีกฝ่าย
"พอเถอะครับ ผมไม่สบายอยู่นะ" มือป้อมกุมที่หน้าของอีกฝ่ายจากด้านล่าง
"เมื่อไหร่เธอจะหาย ฉันคิดถึงเธอจะแย่อยู่แล้ว" หน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางซบลงกับอกของแจจุง
"ผมต้องพักผ่อนเยอะๆ ไม่นานก็หายแล้วผมจะโทรหาคุณทันทีนะครับ" ฝ่ายหญิงลุกออกจากตัวอีกฝ่าย
"หายเร็วๆ แล้วกัน นี่ถือเป็นค่ายาค่าหมอ" เงินปึกหนาถูกจับยัดใส่มือคนที่ลุกขึ้นนั่งกับเตียง "แล้วฉันจะมาเยี่ยมใหม่ หายเร็วๆนะ" คำบอกลาพร้อมกับการกลับไปของคนพูด
แจจุงถอดเสื้อกันหนาวคอเต่าที่ใส่อยู่เหลือแต่เสื้อ ยืดธรรมดา เผยให้เห็นรอยรักสีเข้มที่นับไม่ถ้วนบนร่างกายขาวเนียน ตากลมมองเงินก้อนใหญ่ในมือ
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อกๆ
"ใครอีกวะ จะเคาะอะไรนักหนา" เสียงหวานบ่นพร้อมลุกไปเปิดปะระตูห้องของตน
ประตูเปิดออกพร้อมร่างสูงที่ส่งยิ้มยียวนให้เจ้าของ ห้อง ตาเรียวคมมองร่างบางในเสื้อยืดกางเกงผ้าขายาวธรรมดา หัวกลมชี้ฟูแต่ปากอิ่มยังคงสีเชอร์รี่น่าสัมผัส
"สวัสดี" เสียงทุ้มทักทายก่อน
"มาทำไม" เสียงหวานถาม
"ไม่คิดเชิญฉันเข้าห้องหน่อยเหรอ"
"ไม่"
"งั้นฉันเข้าเอง" ยุนโฮพูดต่อทันทีแล้วเดินเข้าไปข้างในอย่างถือวิสาสะ ขาเรียวเดินสำรวจภายในช้าๆ
"นี่ !! ถอดรองเท้าด้วย" แจจุงเดินมาลากอีกคนให้กลับมาถอดรองเท้า
"แค่นี้เอง"
"ถอดเดี๋ยวนี้" ร่างบางท้าวเอวสั่ง "ไม่ถอดก็ไม่ต้องเข้า"
"ถอดก็ได้ สั่งยังกับแม่" เสียงทุ้มบ่นพร้อมกับถอดรองเท้าออก ร่างสูงเดินสำรวจรอบห้องอีกครั้ง
ห้องสี่เหลี่ยมไม่กว้างมาก เตียงขนาดนอนคนเดียวตั้งอยู่ใกล้ประตูระเบียง โทรทัศน์เครื่องเล็กวางชิดผนัง ห้องครัวมีผนังกั้นเป็นสัดส่วน ร่างสูงเปิดตู้เย็นออกมองดูผลไม้และอาหารสดในตู้เย็น
"แคบชะมัด นายอยู่ได้ไง" เสียงทุ้มบ่นเมื่อหันกลับมาเจอเจ้าของห้องที่ยืนกอดอกมองตน
"เรื่องของฉัน มีธุระอะไรก็ว่ามา"
"นายหนีฉัน ทำไมไม่ไปทำงาน"
"ก่อนจะพูดแบบนี้ช่วยดูตัวฉันก่อนได้ไหม เมื่อคืนไอ้บ้าที่ไหนจูบฉันทั้งตัว แล้วจะให้ออกไปทำงานยังไง !! " เสียงหวานพูดถึงรอยรักที่มีทั่วตัวไม่เว้นแม้แต่ต้นแขน
"แล้วไง ก็นายครางได้อารมณ์ขนาดนั้นจะให้ฉันทำไงไม่จับกดก็บุญแล้ว” ยุนโฮพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน
"ออกไป" แจจุงสั่งเสียงนิ่ง ตาเรียวหันมองคนที่สั่งตนนิ่งเช่นกัน "ฉันบอกว่าออกไป"
"ไม่ออก !!"
"วันนี้ฉันไม่รับลูกค้า กลับไปได้แล้ว"
"ฉันเป็นลูกค้าวีไอพี นายอย่าลืมสัญญาของเรา"
"นายกำหนดว่าที่ร้าน นี่มันห้องฉันไป ไปไหนก็ไป"
"กล้าไล่ฉันเหรอ คิมแจจุง !!"
"เชิญให้อยู่ต่อคงไม่พูดแบบนี้ ออกไปได้แล้วจะนอน"
"ไม่ออก ยัยป้าเมื่อกี้ยังอยู่ได้เลย"
"ก็ให้กลับไปแล้ว ต่อไปก็ตานาย กลับไป"
"ไม่กลับ ถ้านายไล่ฉันอีกครั้งเดียวฉันปล้ำนายแน่"
"กลับไป !!" เสียงหวานตะโกนลั่น
"คิมแจจุง !! นายกล้ามาก คืนนี้นายต้องโดน" ร่างสูงกระโจนเข้ากอดร่างบาง
"ไอ้บ้านี่ปล่อย" คนตัวเล็กดิ้นไปมาในอ้อมแขนแกร่ง
"ไม่ปล่อย !!"
"ฉันบอกให้ปล่อย"
"ทำตามที่ฉันต้องการก่อน" ตากลมเหล่มองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยเชื่อถือ
"ห้ามเป็นเรื่องลามก ลวนลามและหวังจะเอาฉัน"
"ก็ไม่เชิงอาจมีบ้าง"
"อะไร"
หน้าหล่อเลื่อนเข้ามาใกล้หน้าสวยที่หันหนี จมูกโด่งสูดดมความหอมจากแก้มเนียนไล่ไปเรื่อยๆจนถึงหูเล็ก ปากหยักพ่นลมใส่เบาๆจนอีกฝ่ายต้องย่นคอหนี
"ทำข้าวให้กินหน่อย"
"แค่เนี่ย !!" แจจุงถามเสียงดังแล้วดันอีกฝ่ายออก "พูดดีๆก็จบ อยากกินอะไร"
"ใจดีจัง เอาอะไรก็ได้ที่อิ่มๆ" เสียงทุ้มพูดอย่างสุขสันต์
"งั้นรออยู่นี่" ร่างบางเดินไปที่ประตูห้อง
"จะไปไหน"
"ไปซื้อข้าวให้นายไง"
"ไม่เอา !! นายต้องทำให้ฉันกิน"
"ไม่ทำ ทำไมไม่มีเงินซื้อข้าวกินหรือไง" ปากหยักอ้าออกเมื่อโดนว่า
"โห ขึ้นเลย ไม่เคยมีใครดูถูกฉันเรื่องเงินมาก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะไปนั่งรอนาย ฉันออกไปดินเนอร์หรูๆที่ภัตรคารแล้วจะบอกให้ !!" คำพูดของร่างสูงทำให้ปากอิ่มยกยิ้มช้าๆ
"ใครใช้ให้ไปรอ นั่งรอนานไหมจ๊ะ น้องหมี" แจจุงเดินมาบิดแก้มทั้งสองของยุนโฮ พร้อมหัวเราะเยาะร่างสูง
"ขำฉันเหรอ นายต้องโดนซะบ้างแล้ว นี่แหนะ"
มือเรียวบิดแก้มอีกคนคืนบ้าง แจจุงที่ยังไม่ปล่อยมือจากอีกฝ่ายออกแรงบิดแก้มอีกฝ่ายแรงขึ้น เป็นร่างสูงที่ทนไม่ได้ก่อนปล่อยมือออกจากแก้มเนียนทำให้แจจุงยอมปล่อยแก้ม อีกฝ่ายด้วย
"โอ๊ย ฉันเจ็บนะ" ยุนโฮร้องออกมาพร้อมลูบแก้มตัวเองที่แดงแปร๊ด แจจุงยิ้มอย่างพอใจทั้งที่แก้มตนแค่คันๆเท่านั้น
"จะกินอะไรบอกมา" เสียงหวานถามต่อ
"นายจะทำให้ฉันกินแล้วเหรอ"
"ไม่ตอบสามวิ ฉันไม่ทำจริงด้วย"
"อะไรก็ได้"
"อาหารโลกแตก นั่งรอไปก่อน"
ร่างบางเดินเข้าไปที่ครัวพร้อมใส่ผ้ากันเปื้อนลาย ดอกไม้สีอ่อน มือเล็กเปิดตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบ กิมจิในกล่องพลาสติกที่ทำไว้ถูกหยิบออกมา แจจุงเตรียมเครื่องทำอาหารไว้บนเคาท์เตอร์ อยู่ๆที่เอวคอดก็มีมื้อเลื้อยมาจากด้านหลัง หน้าสวยหันไปมองทำให้ปากอิ่มชนกับแก้มของอีกฝ่าย
"หอมอีกๆ" เสียงทุ้มพูดอย่างอารมณ์ดี
"หอมบ้านนายสิ ปล่อย บอกว่าอย่าลวนลามไง"
"ก็เห็นคนแมนๆใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้มันอดใจไม่ได้" ไม่พูดเปล่ายุนโฮยังจูบเบาๆที่ซอกคอขาวอีกด้วย
"อดใจไม่ได้ก็ไปล่ามตัวเองไว้กับเสาไฟข้างนอกนู้น"
"ไม่เอาไม่ใช่หมา อยากกอดแมวมากกว่า"
"ไม่ปล่อยก็ไม่ต้องกินข้าว" คำพูดที่ทำให้ร่างสูงยอมทุกอย่าง
"ปล่อยก็ได้ ทำเร็วๆหิว" สียงทุ้มพูดก่อนจะขโมยหอมแก้มเนียน แล้วกลับไปนั่งรอบนเตียง ไม่นานอาหารก็นำมาเสริฟในจาน
"เอาโต๊ะญี่ปุ่นมากางสิ" เสียงหวานสั่ง
"นั่งกินข้าวกับพื้น ??"
"นายจะปีนไปนั่งกินบนหลังคาฉันก็ไม่ห้าม ไปสิ ออกไปเลย"
"ก็ได้ๆ แค่นี้ต้องไล่กันด้วย" ยุนโฮยกโต๊ะญี่ปุ่นมาวางไว้กลางห้อง ข้าวผัดกิมจิถูกวางตรงหน้าร่างสูง ควันสีขาวลอยฉุยๆ ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว
"กิมจิ" เสียงทุ้มพูดขึ้น หน้าสวยพยักหน้า "ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้เหรอ"
"มี" หน้าหล่อมีความหวังขึ้นมาทันที "ลงบันไดเลี้ยวซ้ายร้านสีเขียวนะ อร่อยมาก" นิ้วป้อมชี้ไปที่ประตูห้องตน
"กินก็ได้ ว่างไม่ได้ไล่ตลอดเลยนายนี่" ร่างสูงตักข้าวเข้าปาก "อร่อยจัง นายทำอาหารเก่งนี่"
"ฉันก็ไม่ได้ง่อยทำอะไรไม่เป็นนอกจากออกคำสั่งเหมือนนาย"
"จะทำเองทำไมในเมื่อมีคนทำให้" เสียงทุ้มพูดตอบอย่างไม่รู้สึกรู้สา
"พวกมีเงินเหลือเกินใช้ สักวันไม่มีเงินแล้วนายจะรู้สึก" พูดจบร่างบางก็ลุกไปทำความสะอาดกระทะที่เพิ่งใช้เสร็จ ร่างสูงรีบกินให้หมดแล้วลุกไปหาร่างบางพร้อมจานเปล่า
"นี่อย่าบอกนะ จะให้ฉันล้างให้ด้วย"
"ใครบอก เดี๋ยวนายจะว่าฉันอีก"
ยุนโฮมายืนอยู่ด้านหลังร่างบาง แขนแกร่งโอบรอบคนตัวเล็ก มือเรียวจับมือเล็กที่ถือฟองน้ำไว้ในมือ แล้วเป็นคนควบคุมการกระทำทุกอย่างเอง หน้าหล่อเกยบนไหล่เล็ก หันสูดดมกลิ่นหอมจากลำคอเรียวอันยั่วยวนบ้าง
"นายล้างจานดีๆไม่เป็นหรือไง"
"ไม่ ฉันชอบล้างท่าพิสดาร" ท่าล้างจานพิสดารของยุนโฮทำให้ใช้เวลาล้างนานกว่าปกติแต่นั่นกลับทำให้ร่างสูงชอบใจอย่างมาก
"ล้างเสร็จแล้วก็ปล่อย" แจจุงดันคนด้านหลังออก
"ไม่ปล่อย จูบก่อนถึงจะปล่อย" เสียงทุ้มพูด แต่อีกฝ่ายยังคงเฉย "จูบบ บ บบ " ปากหนาทำปากจู๋เข้าหากัน
"ไม่ใช่ที่ร้านแล้ววันนี้ฉันก็ไม่รับลูกค้าด้วย อย่าหวัง"
"นายไม่จูบ ฉันจูบเองก็ได้"
เสียงทุ้มพูดจบมือหนาก็จับหน้าสวยให้หันมารับจูบจาก ตน ลิ้นหนาเข้าหาของหวานชั้นเลิศหลังอาหารมือเย็น ร่างบางถูกจับพลิกให้หันตัวกลับมาเพื่อรับจูบได้ถนัดมากขึ้น มือหนาดึงเอวบางเข้ามาแนบชิด ร่างสูงดันอีกฝ่ายให้เดินไปที่เคาท์เตอร์ว่างทั้งที่ลิ้นของทั้งคู่ยังคง เกี่ยวกระหวัดกันไปมา
ยุนโฮอุ้มร่างบางขึ้นนั่งกับเคาท์เตอร์ ขาเรียวถูกอ้าออกเพื่อไห้อีกคนแทรกตัวเข้าไปได้ มือเรียวกระตุกปมผ้ากันเปื้อนด้านหลังร่างบาง โดยที่เจ้าของที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบไม่สามารถขัดขื่นได้
แกร่ก เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นโดยที่ทั้งสองไม่สนใจกับเสียงที่เกิดขึ้น
กรี๊ด !!!!! เสียงหวานของผู้หญิงกรีดร้องอย่างดังจนทำให้ทั้งสองคนถอนจูบออกจากกัน
"แจจุง... นี่นาย..." หญิงสาวอยู่ในชุดทำงานเรียกเจ้าของห้องอย่างอึ้งๆ ตากลมเริ่มมีน้ำตาคลอกับภาพที่เห็น แจจุงมองลูกค้าของตนอย่างตกใจน้อยๆ
"คุณอารา มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะครับ" ร่างบางดันร่างสูงออกและลงจากเคาท์เตอร์เดินมาพูดกับหญิงสาว
"ฉันคิดอะไรผิดเหรอ ฉันอุตสาห์ดีใจถึงหน้านายจะสวยกว่าฉันแต่นายก็ยังชอบผู้หญิง แต่นี่มัน..." หญิงสาวพูดต่อไม่ถูกเพราะความเสียใจที่เกิดขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
"ผมชอบผู้หญิง ผมยังเป็นผู้ชายของคุณอยู่เสมอนะครับ" มือเล็กเช็ดน้ำตาบนหน้าหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
อารามองหน้าแจจุงที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจที่หญิง สาวคิดแบบนั้น ก่อนที่ตากลมของหญิงสาวจะหันมองยุนโฮที่กอดอกมองมาด้วยความไม่พอใจที่ถูกขัด จังหวะ ปากของหญิงสาวต้องเบ้ออกพร้อมน้ำตาที่ไหลมากขึ้น
"ฮือๆ... คนนั้นก็หล่อ นายจะให้ฉันเชื่อได้ยังไง จูบกันขนาดนั้นไม่จริงใช่ไหม ต่อไปฉันจะไม่ใช่เมียนายแล้วใช่ไหม ฮืออออ อ่"
"โธ่ อย่าคิดแบบนั้นสิครับ คุณคือคนที่ผมรักเสมอนะ"
"สถานะ ฉันล่ะ เมียของเมียคนอื่นเหรอ ไม่จริง~" มือ เล็กจับหัวของตน แจจุงอ้าปากเตรียมแก้ตัว "นายยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันขอเวลาทำใจ" อาราเอานิ้วแตะที่ปากอิ่มของชายหนุ่มที่จะพูดบางอย่าง
"ทำใจอะไรครับ นี่มันไปกันใหญ่แล้ว" แจจุงพูดอย่างเป็นห่วงแต่ตากลมของหญิงสาวกลับมองไปที่ร่างสูงด้านหลังที่เดินเข้ามาหาตน
"คุณผู้หญิง" ยุนโฮเรียกอาราก่อนที่ปากหยักจะเลื่อนเข้ามาใกล้แก้มเนียนแล้วเปลี่ยนเป้า หมายเป็นหูเล็ก "คุณคิดถูกแล้ว” เสียงทุ้มอันทรงเสน่ห์กระซิบให้ได้ยินกันสองคน อาราหน้าขึ้นสีทันทีที่ได้ยิน ยุนโฮล่ะออกมาพร้อมรอยยิ้ม แจจุงมองอย่างไม่เข้าใจว่าคุยอะไรกัน
"คุณ ค่ะ... คุณ... " เสียงหวานของหญิงสาวพูดอย่างตะกุกตะกัก "คุณสนใจฉันไหมคะ" หญิงสาวปลดกระดุมเสื้อของตนออกแล้วมองยุนโฮอย่างยั่วยวน แจจุงอ้าปากค้างทันทีที่ได้ยิน
"โอกาสหน้านะครับ" เสียงทุ้มตอบ
"ฉันจะติดต่อคุณได้ยังไง" อาราปัดผมไปข้างหลังอย่างเซ็กซี่
"ผมจะติดต่อคุณไปเอง รอผมนะครับ... ที่รัก" คำสุดท้ายร่างสูงโน้มตัวไปกระซิบที่หูเล็กอีกครั้ง
"คะ...ค่ะ ที่รัก" อาราพูดอย่างอึ้งๆ "งั้นฉันกลับก่อนนะคะ แจจุงฉันเข้าแล้วทำไมนายถึงยอมเขา ฉันไม่โกรธนายแล้ว เจอกันนะคะที่รัก" คำสุดท้ายหญิงสาวหันไปพูดกับยุนโฮ อาราเดินออกจากห้องอย่างอารมณ์ดีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"นายพูดอะไรกับลูกค้าฉัน !!" แจจุงตวาดลั่นเมื่อหน้าหล่อหันมาหาตน
"ฉันแค่บอกความจริง ดูสิลูกค้านายหลงฉันซะงั้น เบื่อความหล่อของตัวเองจริงๆ" ยุนโฮส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่ายแต่ปากหยักกลับยกยิ้ม
"หลงตัวเอง นายทำให้ฉันเสียลูกค้า"
"ใครทำอะไร ฉันเปล่านายดูลูกค้านายยังอยากได้ฉันเลย มาเรามาได้กันดีกว่า"
"ไม่ !! ฉันไม่มีอะไรกับผู้ชาย นายกลับไปได้แล้ว ฉันจะนอน" ร่างสูงหันมองเตียงสำหรับนอนคนเดียวของร่างบาง
"จะนอนยังไง" เสียงทุ้มถาม
"ฉันนอนของฉันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"หมายถึงฉัน จะนอนยังไงเตียงก็เล็ก ห้องก็แคบเท่าหนูดิ้นตายอยู่ไปได้ยังไง"
"เลิกวิจารณ์ห้องฉันแล้วก็กลับบ้านนายไปเดี๋ยวนี้เลย ไป !!" แจจุงชี้ไปที่ปะตู
"ย้ายออก" เสียงทุ้มพูดนิ่งๆ
"ห๊ะ ??"
"ฉันจะให้คนมาย้ายของนายออกจากรูหนูนี่"
"ไม่ต้องมายุ่ง ฉันจะอยู่ที่นี่"
"มันแคบฉันอยู่ไม่ได้"
"ไม่ได้ให้นายอยู่ กลับไปได้แล้ว !!"
"ฉันไม่กลับ คืนนี้เราต้องนอนด้วยกัน"
"ไม่นอน !!" เสียงหวานพูดเน้น
"ฉันซื้อนายมาตั้งล้านวอน !!" ยุนโฮเริ่มพูดดังขึ้น
"ต้องเป็นที่ร้านแต่นี่มันห้องฉัน !!" แจจุงพูดดังกว่า
"วันนี้นายเบี้ยวฉัน นายต้องโดนลงโทษ !!" ยุนโฮพูดเสียงดัง
"ไม่เกี่ยว !!" เสียงหวานพูดดังไม่แพ้กัน
"เกี่ยว !!" ยุนโฮตะโกนกลับอย่างต้องการเอาชนะ
"ก็บอกว่าไม่เกี่ยว ไม่ได้ยินหรือไงไอ้หมีทึ่ม !!" คนเกลียดความพ่ายแพ้ตะโกนกลับบ้าง
"ต้องเกี่ยว แมวเจ้าเล่ห์อย่างนายฉันจะฝึกเชื่องเลยคอยดู !!"
"ฉันไม่ใช่แมว ฉันเป็นคนแล้วก็ไม่เชื่องกับนายด้วย !!"
"ต้องเชื่อง !!"
"ไม่เชื่อง !! เลิกตะโกนคุยกันสักที เจ็บคอ !!" แจจุงตะโกนอย่างเหลืออด
"นายต้องพูดดีก่อน !!"
"นายนั่นแหละพูดก่อน !!"
"นายนั่นแหละ !!"
"จะพูดดีๆไหม !! จะไม่ไหวแล้วนะไอ้หมีบ้า !!" หน้าสวยตะโกนจนหน้าแดง
"ถ้านายให้ฉันนอนที่นี่ ฉันจะยอมแพ้ !!"
"เออ !!" แจจุงตะโกนลากยาวเป็นอันจบศึกแข่งขันแหกปากนัดกระชับมิตร
"ก็แค่นั้น" เสียงทุ้มพูดนิ่งๆ
"แคะๆ" ร่างบางไอเพราะแสบในลำคอ
"เป็นอะไร นี่" ยุนโฮจับคนตัวเล็กที่ยังไอไม่หยุด มือเล็กผลักร่างสูงออก "เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้"
ขาเรียววิ่งไปรินน้ำในตู้เย็นใส่แก้วมาให้ร่างบางที่ ยังไอไม่เลิก มือเล็กรับมา หลังดื่มอึกแรกแก้มขาวพ่องออก ตากลมเบิกกว้างหันมองหน้าหล่อ นิ้วป้อมชี้ไปที่แก้มของตน
พรูด~ น้ำจากปากอิ่มพ่นออกจนหมด
"แคะๆ บ้าหรือเปล่า เจ็บคอให้กินน้ำเย็น" แจจุงบ่นพร้อมมองหน้าหล่อตรงหน้า จากคิ้วเรียวที่ย่นเข้าหากันก็คลายออกช้าๆ ปากอิ่มยกยิ้มและยิ้มกว้างมากขึ้น "ฮะๆๆ ฮ่าๆๆ"
เสียงหวานหัวเราะลั่น เมื่อเห็นหน้าของอีกคน ยุนโฮลูบน้ำเย็นออกจากหน้าตนช้าๆ เสื้อราคาแพงก็เปียกไปด้วยเช่นกัน ตาเรียวมองคนที่ยืนกุมท้องขำจนน้ำตาเล็ด
"ฮ่าๆ นาย...ฮาเป็นบ้า ฮ่าๆ" แจจุงยังขำไม่เลิก
"ตลกนักเหรอ"
"ใช่ตลก นี่นายเป็นสมาชิกตลกแก๊งสามช่าของเมืองไทยหรือเปล่า ตลกไม่ไหวแล้วฮ่าๆ"
"แจจุง นายนะนายฉันจะเอาคืนให้สาสมเลย"
"หรา~ " เสียงหวานพูดพร้อมทำหน้าล้อเลียน
"ไม่เจ็บแล้วใช่ไหมคอเนี่ย ขำซะขนาดนี้"
"เจ็บสิ เพราะนายนั่นแหละเล่นไม่รู้เรื่อง" ร่างบางเดินไปดื่มน้ำที่อยู่นอกตู้เย็นแทน "ยืนนิ่งอย่างนั้นเป็นอะไร" ตากลมมองคนที่ยืนอยู่ที่เดิมนิ่งอย่างแปลกใจ
"เสื้อฉัน... เสื้อตัวโปรด ลิมิเต็ดอิดิชั่นมีเพียงตัวเดียวในโลก ฉันใช้เงินมหาศาลซื้อมาเลยนะจะบอกให้" ยุนโฮก้มมองเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเข้มของตน
"เอิ่ม โทษนะเสื้ออภิมหึมามหาลิมิเต็ดอิดิชั่นของนายนี่มันใส่แล้ววงแหวนมาอยู่บน หัวหรือไง" แจจุงเดินมาดูเสื้อของร่างสูงใกล้ๆ "แต่เท่าที่ดู ฉันว่าน่ามีเขามากกว่า"
"โห นายว่าฉันเหรอ เสื้อตัวนี้คือสมบัติชิ้นโปรดของไมเคิล แจ็คสันที่ฉันบินไปประมูลถึงแอลเอเลยนะจะบอกให้"
"จ้าพ่อคนรวย ถอดมาเดี๋ยวเอาไปซักให้"
"ไม่ได้ !! ซักธรรมดาไม่ได้"
"ทำไมต้องจองตั๋วเครื่องบินให้มันบินกลับไปซักที่แอลเอด้วยเหรอ"
"เอะ หรือฉันจะทำแบบนั้นดี เป็นความคิดที่ดีที่นั่นต้องมีช่างซักผ้ามือหนึ่งอยู่แน่ๆ" แจจุงส่ายหัวเอือมระอากับอีกฝ่าย ยุนโฮปลดกระดุมเสื้อของตนออก ตากลมมองอย่างไม่เข้าใจ
"นายถอดเสื้อทำไม ไม่ส่งซักที่แอลเอหรือไง"
"มันเปียก ฉันไม่สบายขึ้นมาก็แย่สิ" แผงอกกำยำเปลือยเปล่าต่อหน้าแจจุง ร่างบางเดินไปหาเสื้อที่ตัวใหญ่ที่สุดจากตู้เสื้อผ้าของตนมาให้ร่างสูง ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะหาได้
"อ่ะ มีตัวนี้แหละใหญ่ที่สุดแล้ว" แจจุงยื่นเสื้อยืดสีขาวที่มีลายกราฟฟิคให้อีกคน ตาเรียวมองยี่ห้อหรูที่คอเสื้อและขมวดคิ้วน้อยๆอย่างสงสัย คนตัวเล็กดึงกลับมาเมื่ออีกฝ่ายไม่รับเสียที
"ไม่ใส่ใช่ไหม ฉันจะได้เก็บ"
"ใส่ๆ แหมแค่นี้ต้องงอนด้วย" ยุนโฮรีบหยิบเสื้อมาใส่
"ไม่ได้งอน !!" แจจุงเถียงกลับแล้วมองร่างสูงพยายามใส่เสื้อตนที่ติดหัวไหล่จนดึงลงมาไม่ได้
"แจจุง ช่วยหน่อย" ร่างสูงขอความช่วยเหลือ
แจจุงกลั้นหัวเราะมองร่างสูงใหญ่พยายามยัดตัวเองเข้าไปในเสื้อตัวน้อย แขนใหญ่ใส่ได้จนสุดแต่ไม่สามารถดึงลงมาได้
"อยู่ๆนิ่งๆ" มือเล็กจับปลายเสื้อด้วยมือทั้งสองข้าง "จะดึงแล้วนะแขมวพุงหน่อย"
"ในฟิคฉันไม่มีพุง !!"
"เออ ลืมไปฉันนึกว่าตัวจริง เอาแล้วนะ" สิ้นเสียงหวานมือเล็กก็ดึงเสื้อลงมาจนสุด ตากลมมองผลงานของตน
"ฮ่าๆ" แจจุงหัวเราะร่างเมื่อมองร่างสูงในเสื้อตัวเล็กของตนที่แน่นไปทุกสัดส่วน "นี่คนหรือกอลิล่าเนี่ย ฮ่าๆ" เสียงหวานหัวเราะลั่น
"ล้อฉันเหรอคิมแจจุง ไม่เห็นจะคับตรงไหนเขาเรียกพอดีตัว" ยุนโฮโชว์ยกแขนขึ้นลงไปมาอย่างติดขัด ยิ่งทำให้ร่างบางหัวเราะหนักยิ่งขึ้น
แคว้ก !! เสียงหัวเราะเงียบลงเมื่อได้ยินเสียงขาดของผ้า ตากลมมองร่างสูงหาต้นตอของเสียง ยุนโฮยกแขนขึ้นพร้อมกับโชว์รอยโหว่ตรงรักแร้ช้าๆ ปากหยักส่งยิ้มแหย่ๆให้อีกคน หน้าสวยนิ่งร่างบางสั่นไปทั้งตัวก่อนที่ปากอิ่มจะยกยิ้มและหัวเราะอีกครั้ง
"ฮ่าๆ พอดีตัว...นี่เหรอพอดีตัว ฮ่าๆ พอดีตัวนายใหญ่อย่างกับกอลิล่าสิไม่ว่า ฮะฮ่าๆ" ยุนโฮเถียงต่อไม่ออกได้แต่มองอีกคนยืนขำตนจนหน้าดำหน้าแดง
"ฉันรู้พรสวรรค์ของนายแล้ว นายนี่เหมาะจะเป็นตลกมากเลย นายมัน ยุนโฮ เถิดเทิง ชัดๆ"
"ยะ...ยุนโฮ เถิดเทิงงั้นเหรอ คิมแจจุงนี่นาย" นิ้วเรียวชี้หน้าสวย
"ฉันทำไมเหรอ ฉันตั้งชื่อได้ถูกใจนายใช่ไหม ฮ่าๆ" แจจุงขยี้ตาของตนที่มีน้ำตาคลอ
"หยุดขำเดี๋ยวนี้ !!" เสียงทุ้มตวาดเสียงดัง แจจุงหยุดหัวเราะแล้วมองร่างสูง ร่างบางสั่นไปทั้งร่างแล้วหัวเราะออกมาอีกครั้ง
"ฮ่าๆ ฉันยังหยุดไม่ได้ นายไปส่องกระจก" แจจุงชี้ไปทางตู้เสื้อผ้า ร่างสูงเดินไปส่องตามคำบอก
ยุนโฮมองเงาที่สะท้อนในกระจก หน้าอกแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามปริจนล้นเสื้อ เสื้อยืดตัวบางแนบไปกับเนื้อที่แทบจะล้นออกมา ขนรักแร้สีดำตัดโผล่ออกจากรอยขาดของเสื้อสีขาวซึ่งตัดกันอย่างลงตัว(?)
"ก็หล่อดี ขนาดฉันอยู่ในสภาพแบบนี้ยังดูดีเลย แหมคนอะไรไม่หล่อทำไม่ได้นะเนี่ย" มือเรียวลูบที่ปลายคางของตน
"หรา~ หล่อจริงๆเลยนะพี่ยุนโฮ เถิดเทิง" แจจุงเรียกชื่อร่างสูงที่คิดให้ก็ขำอีก
"อย่าให้ถึงตาฉันบ้างแล้วกัน" เสียงทุ้มพูดอย่างเครียดแค้น "จะนอนไหมบ่นว่าอยากนอน ทีนี้ไม่เห็นนอน" ยุนโฮพยายามเปลี่ยนเรื่อง
"อืม นายกลับไปสิ ยืนอยู่ทำไม" แจจุงหันไปถามอีกคน
"อย่าลืมตอนนั้นนายบอก เออ ตกลงให้ฉันนอนที่นี่ป่ะ ขึ้นเตียง" ขายาวเดินไปที่เตียงเล็ก
"เตียงฉันนอนได้คนเดียว"
"นอนเบียดๆกัน อบอุ่นดี" พูดจบร่างสูงก็นั่งพิงกับหัวเตียง "มาๆ มานอนเร็วๆ" มือเรียวตบที่ว่างอันน้อยนิดข้างตัว
"ไม่ !! ออกมาจากเตียงฉันเดี๋ยวนี้" ยุนโฮลุกออกมาอย่างว่าง่าย แจจุงกอดอกยิ้มอย่างพอใจที่ร่างสูงเดินออกห่างจากเตียง
"ดีมากๆ กลับไปได้แล้ว" เสียงหวานพูดเมื่อคิดว่าอีกคนจะออกไปจากห้องตน
"ฉันมารับนายมานอนด้วยกันต่างหาก"
พูดจบยุนโฮก็ปิดไฟในห้อง แจจุงมองห้องของตนที่มืดสนิท แขนแกร่งก็อุ้มร่างบางขึ้นแนบอก คนตัวเล็กดิ้นไปมาอย่างขัดขืนจนยุนโฮแกล้งปล่อยมือออก อีกฝ่ายรีบกอดรอบคอตนไว้ทันที
"ฮ่าๆ นายออกจะขี้กลัว อ่อนแอ จะทำตัวเข้มแข็งดูแลคนอื่นทำไมนักไม่รู้" เสียงทุ้มบ่นคนที่โอบรอบคอตน
"ว่าฉันเหรอ"
"หรือฉันพูดผิด" เสียงหวานไม่พูดตอบ ร่างสูงปล่อยคนในอ้อมแขนนอนลงกับเตียง พร้อมกับขึ้นคร่อมให้อีกฝ่ายนอนอยู่นิ่งๆ
"คนอย่างนายให้ฉันดูแลซะยังดีกว่า" คนตัวเล็กดิ้นไปมาน้อยๆ "อย่าขยับ นอนนิ่งๆเดี๋ยวมีอารมณ์" ปากอิ่มอ้าออกเตรียมพูดบ้างอย่าง "หยุด มีอารมณ์ขึ้นมาไม่ให้นอนจริงๆด้วย"
"เออ ลงไปอยู่แบบนี้อึดอัด" แจจุงผลักอีกฝ่ายออก ยุนโฮนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาร่างบางเพราะพื้นที่ที่มีจำกัด
"นอนแบบนั้นกินที่ นอนดีๆไม่ได้หรือไง" ยุนโฮจับอีกฝ่ายนอนหันมาทางตนเอง หน้าสวยอยู่พอดีกับอกแกร่ง ตากลมเงยขึ้นมองหน้าอีกคนแล้วรีบหันกลับมามองที่อกแกร่งเหมือนเดิม
"เงียบจัง อย่าบอกนะนายหลับแล้ว" เสียงทุ้มทักคนที่ตนโอบเอวอยู่ หน้าหล่อก้มมองคนที่นอนอยู่
"ยัง แค่ขี้เกียจพูด" เสียงหวานตอบพร้อมเงยหน้าขึ้นมอง
หน้าทั้งสองห่างกันไม่มาก ตาของทั้งคู่สบกันนิ่งท่ามกลางความเงียบและความมืดรอบตัว ปากหยักเลื่อนลงมาจูบปากอิ่มแล้วละออกก่อนจะสัมผัสปากอิ่มไปมาอย่างไม่รุก ล้ำ ลิ้นเล็กยื่นออกมาน้อยๆเมื่อได้รับสัมผัสจากปากหยักนานขึ้น คนที่รอการรุกรานของอีกฝ่าย ไม่รอช้าที่จะดึงสัมผัสนั้นมาเป็นของตน
ปากหยักกดปากอิ่มแรงขึ้นเมื่อได้รสหวานที่ตราตรึงใจ แขนใหญ่ดึงเอวบางให้แนบชิดตน คนตัวเล็กถูกดึงขึ้นให้ใบหน้าเสมอกันและกัน แขนเล็กยกขึ้นกั้นระหว่างอกของทั้งสองคนและดันอีกฝ่ายออก ลิ้นเล็กหนีจากลิ้นใหญ่ในโพรงปากของอีกฝ่ายเพื่อยุติการจูบอันยาวนาน
"พอแล้ว... ไหนว่าจะนอนไง" ปากอิ่มพูดขึ้นเมื่อเป็นอิสระ
"ก็อยากจูบ หวาน" ไม่พูดเปล่าปากหยักยังจูบปากอิ่มเบาๆอีกครั้ง
"ง่วงแล้ว จะนอน"
หน้าสวยก้มลงและหลับตานิ่งอย่างพยายามควบคุมจิตใจที่ ว้าวุ่นของตน เมื่อแขนเล็กทั้งสองข้างที่กั้นอยู่ระหว่างอกแกร่งและอกของตนสัมผัสถึงแรง เต้นจากก้อนเนื้อใต้ผิวหนังด้านซ้ายของทั้งคู่ที่เป็นจังหวะเดียวกัน... จังหวะที่รุนแรงจนน่ากลัว... กลัวในความรู้สึกที่เปลี่ยนไป...
ความคิดเห็น