[SF] Hello Browny {YunJae} [Re-Upload]

ลำดับตอนที่ #8 : Hello Browny – On The Rock {1}

Talk :: สวัสดีมิตรรักแฟน ลูกหมีสำรองกับหวัหน้าหมู่แมวทุกคนค่ะ ลืมกันหรือยังเอ่ย? กลับมารอบนี้อยากจะบอกว่าลูกจะโตขึ้น(?) ส่วนหัวหน้าหมูแมวจะแมนลง(?) ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ ^__^





คอน โดสูงตระหง่านหรูติดอันดับท็อปเท็นของกรุงโซลมีคนเข้าออกไม่พลุพล่านเท่าใด นักในเวลาช่วงเช้าเช่นนี้ ภายในห้องกว้างชั้นสูงเสียงเครื่องปรับอากาศยังคงทำงานอยู่ตลอด

เจ้า ของห้องที่อาศัยอยู่มาร่วมสามเดือนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงหลังกว้าง แจจุงลืมตาตื่นขึ้นบนเตียงที่ไร้ร่างสูงของยุนโฮ คิ้วเรียวขมวดเข้ากันอย่างแปลกใจกับการหายตัวไปในยามเช้าของคนรัก ร่างบางลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา

ขาเล็กเดินเข้าไปยังครัวกว้าง ตู้เย็นขนาดใหญ่ถูกเปิดออกเพื่อหาวัตถุดิบทำอาหาร ตากลมมองของด้านในอย่างพินิจและจัดแจงทำอาหารตามที่ตนคิดไว้ในหัว

ยุ นโฮกลับเข้าห้องมาในตอนเที่ยง ร่างสูงตรงเข้าไปในครัวทันทีเพราะกลายห้องประจำที่ร่างเล็กจะขลุกตัวอยู่ ด้านในเสมอ มือหนาโอบเอวบางที่ใส่ผ้ากันเปื้อนจากด้านหลัง แจจุงละออกจากอาหารตรงหน้าหันมามองร่างสูง

"ไปไหนมา" มือเล็กแกะมืออีกฝ่ายออกแล้วหันมาถามเสียงแข็ง

"ไม่บอก" ปากหยักตอบพร้อมยกยิ้มกว้าง

"ลูกหมีสำรอง ตอบมา !!"

"อีก ไม่นานนายก็รู้" ตากลมยังคงจ้องร่างสูงอย่างเอาเรื่อง "ไม่ใช่เรื่องไม่ดี ไม่มีคนอื่น ไม่ได้ไปเที่ยว ไม่กินเหล้าเมายาที่ไหนแน่นอน"

"แต่นายไม่บอกฉัน"

"ไม่เกินอาทิตย์นี้ฉันบอกนายแน่ ขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกหมีสำรอง"

"แล้วถ้านายไม่บอก ฉันจะฆ่านาย !!"

"ครับผม ถึงตอนนั้นท่านหัวหน้าหมู่แมวจะฆ่าแกงลูกหมียังไงก็ได้"

แจ จุงมองหน้าอีกคนที่พูดอย่างเลิกคิดเอาความก่อนจะหันไปสนใจของบนเคาเตอร์ที่ ตนทำค้างไว้ ยุนโฮเกยคางลงบนไหล่เล็กจากด้านหลังเพื่อดูสิ่งที่ร่างบางทำ

"ครีมเหรอ" เสียงทุ้มถามเมื่อเห็นของในชามใบโต

"อืม"

ติ๊ง !! เสียงสัญญาเตือนสิ้นสุดการทำงานของเตาอบดังขึ้น

แจ จุงเดินไปเปิดเตาอบออก กลิ่นหอมลอยฟุ้งไปทั้งห้อง มือเล็กใส่ถุงมือกันความร้อนที่มือทั้งสองข้างและจัดแจงยกของในตู้อบออกมา แป้งสีเหลืองอ่อนฟูเป็นรูปทรงของก้อนเค้กอย่างน่ากิน ยุนโฮยื่นหน้าไปดมที่แป้ง

"หอมจัง !! นายทำเค้กเป็นด้วยเหรอ"

"เคยทำเมื่อนานมาแล้ว"

"สุด ยอด เมียใคร เก่งที่สุดเลย" แจจุงชี้หน้าร่างสูงอย่างคาดโทษในคำพูดนั้นแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แจจุงหยิบคุ๊กกี้รสช็อกโกแลตมาหั่นอย่างคล่องแคล่ว

"อย่าหั่นเล็ก อยากกินคุ๊กกี้เป็นชิ้นๆ" ร่างสูงที่ยืนดูอยู่พูดขึ้น

"เอานี่" แจจุงป้อนคุ๊กกี้ทั้งชิ้นให้อีกฝ่าย ปากหยักอาปากรับแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

ยุ นโฮยืนมองร่างบางทำเค้กอย่างชำนาญ ไม่นานแป้งที่ฟูเป็นก้อนก็ถูกสอดไส้ด้วยคุกกี้และครีมสลับเป็นชั้นๆ ด้านบนเป็นครีมรสวนิลา แจจุงนำคุ๊กกี้ประดับบนหน้าเค้ก

"น่ากินสุดๆ กินเลยได้ไหม" เสียงทุ้มพูดไปน้ำลายจะไหลไปด้วย

"ไม่ได้ แช่เย็นก่อน"

"อยากกินเลย !!" เสียงทุ้มพูดเสียงดัง

"ไม่ได้ !!" เสียงหวานตะโกนกลับ

"จะกิน !!"

"ยังไม่ให้กิน !!"

"ก็จะกิน !!"

"ไม่ให้กิน !!"

"ครึ่งเดียวก็ได้ !!" ยุนโฮยื่นขอเสนอ "นะแจจุง ครึ่งเดียวๆ อยากกินเลย" เสียงทุ้มเปลี่ยนมาพูดอย่างออดอ้อน

"ก็ได้ นายทำเค้กสวยๆของฉันพังหมด"

"เย้ !!นายตัดเลยจะได้รู้ไปว่ากินแบบเย็นๆกับไม่เย็น แบบไหนอร่อยกว่ากัน"

แจ จุงจัดการตัดเค้กตามที่ร่างสูงบอกแล้วเก็บที่เหลือแช่ไว้ในตู้เย็น ยุนโฮยกจานทีมีชิ้นเค้กไปวางไว้ที่โต๊ะเล็กหน้าทีวี ร่างบางเดินมานั่งบนโซฟาข้างๆกัน ร่างสูงตักเค้กเข้าปาก คนตัวเล็กมองตามตาไม่กระพริบเพราะลุ้นในรสชาติที่ร่างสูงได้กินว่าถูกใจหรือ ไม่

"เป็นไงบ้าง" เสียงหวานถามเมื่ออีกฝ่ายกลืนเค้กลงคอแต่หน้าหล่อยังคงนิ่ง

"นายอยากได้คำตอบแบบถนอมน้ำใจหรืออยากได้คำตอบแบบจริงใจ" หน้าหล่อมองอีกคนนิ่ง

"มันไม่อร่อยเลยเหรอ !!" เสียงหวานถามอย่างใจหาย หน้าสวยหมองลง

"อืม มันก็อร่อยดี" เสียงทุ้มพูดนิ่งๆ

"นี่คือคำตอบถนอมน้ำใจของนายใช่ไหม" ปากอิ่มเริ่มเบ้ออกจากกัน

"อืม" ยุนโฮพยักหน้า ตากลมมีน้ำคลออยู่รอบๆ "นี่ฉันบอกว่าเค้กอร่อยนายจะร้องไห้ทำไม" ร่างสูงจับมืออีกฝ่าย

"ก็รสชาติมันไม่ดีนี่" เสียงหวานสั่นเครือ

"อย่าร้องๆ" ยุนโฮดึงร่างเล็กเข้ามากอด มือหนาลูบหัวกลมไปมา

"ก็มันไม่ถูกใจนาย ฉันตั้งใจทำแทบตาย" น้ำใสไหลออกจากตาคู่กลม

"ใครบอกไม่ถูกใจ"

"ไม่ต้องมาพูดให้ดีใจเลย"

"ก็คำตอบแบบจริงใจมันคืออร๊อยอร่อย อร่อยครั้งเดียวมันน้อยไป" เสียงทุ้มพูดจบหน้าสวยที่หงิกงอก็คลายออกทันที

"ห๊ะ !!" มือเล็กผลักอีกฝ่ายออก ตากลมจ้องร่างสูงนิ่ง มือเล็กหยิบซ้อมมาตักเค้กขึ้นมากินเสียเอง

"เห็นไหม รสชาติไม่แย่ อร่อยด้วยซ้ำ" ยุนโฮพูดขึ้น

"งั้นนายก็หลอกฉัน" คนที่นั่งอยู่ยิ้มน้อยๆ "ตายซะเถอะไอ้หมีบ้า !!" แจจุงหยิบหมอนมาฟาดหน้าร่างสูงไปมา

"โอ๊ยๆ เจ็บนะ" แขนใหญ่ยกขึ้นกันอีกฝ่าย

"ฉันจะตีให้เลือดหัวออกเลย แกตายแน่ไอ้ลูกหมี !!" หน้าหล่อยังคงถูกกระหน่ำตีด้วยหมอน

"ขอโทษๆ" เสียงทุ้มรีบพูดและหยุดแขนเล็กไว้ "แค่แกล้งนิดหน่อยเอง"

"นิดหน่อยงั้นเหรอ ต่อไปนี้อย่าหวังว่าฉันจะทำอะไรให้นายกินอีกเลย"

"ไม่เอาๆ หัวหน้าหมู่แมวใจร้าย" ร่างสูงดึงเอวบางมากอดไว้แน่น "อย่าฆ่าลูกหมีแบบนั้นนะ"

"ไม่ต้องมากอด ปล่อย"

"ปล่อยแล้วต้องหายโกรธนะ"

"เออ ปล่อย" ยุนโฮยอมปล่อยเอวบาง หน้าหล่อโดนหมอนฟาดหน้าทิ้งท้ายอีกหนึ่งทีจนหน้าหั่น

"เจ็บนะ"

"ก็อยากให้เจ็บน่ะสิ"

"แค่ล้อเล่นเอง แต่ดีใจจังแค่ฉันบอกว่าเค้กไม่อร่อยนายก็ร้องไห้แล้วฉันสำคัญมากเลยใช่ไหม"

"ไอ้บ้า ใครจะชอบเวลาคนบอกอาหารที่เราทำไม่อร่อยบ้าง"

"แต่เค้กนี่อร่อยที่สุดเลยนะ" แจจุงมองอย่างไม่เชื่อ "จริงๆ" หน้าหล่อพยักหน้าไปมาอย่างแรง

"ต่อไปถ้านายแกล้งฉันอีก ได้กลายเป็นหมีผัดเผ็ดแน่" นิ้วป้อมชี้หน้ายุนโฮ

"ก็ ไม่แกล้งแล้วไง" มือหนาดึงเอวคอดมากอดจากด้านหลัง หน้าคมเกยบนไหล่ปาก สันจมูกโด่งหันไปสูดดมความหอมจากลำคอขาวเนียน "แจจุง" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกพร้อมหน้าสวยที่หันมา "เลิกร้องเพลงที่ร้านได้ไหม" คำขอที่ทำให้ร่างบางนิ่งลง ตากลมเต็มไปด้วยความสงสัย มือเล็กดันอีกฝ่ายออกแล้วหันหน้ามามองร่างสูง

"ทำไม"

"ฉันหวง" เสียงทุ้มพูดขึ้นนิ่งๆ

"โกหกใช่ไหม" ตากลมหรี่ลง ยุนโฮไม่ตอบ "ฉันไม่เลิก ไปที่ร้านดีกว่า" ขาเล็กลุกขึ้นและเดินออกไป

"เลิกเหอะนะ นายทำอย่างอื่นในร้านก็ได้" เสียงทุ้มอ้อนอย่างผิดวิสัยทั้งที่ความจริงต้องตะโกนกลับมากกว่าจะมาพูดดีแบบนี้

"ไปทำอะไรมาไอ้ลูกหมี" นิ้วป้อมชี้หน้าร่างสูงอย่างรู้ทัน

"เปล๊า" เสียงทุ้มพูดเสียงสูง

"แหม ตอบทีเสียงจะถึงยอดหอไอเฟลแล้ว ถ้านายไม่บอกฉันก็ไม่เลิก" หน้าสวยหันหนีและเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นตรงนั้น

แจ จุงบอกจะไปที่ร้านเสียตอนนั้นก็ออกไปจริงดังคำพูด ยุนโฮจำต้องเป็นสารถีไปส่งร่างบางเพราะมยองฮวานรออยู่ที่ร้านเรียบร้อยแล้ว ตลอดทางยุนโฮเลี่ยงไม่พูดเรื่องเลิกเป็นนักร้องอีก แจจุงเองก็ไม่คิดถามเอาความเช่นกัน

ทั้งสองลงมาจากรถและเข้าไปยัง ห้องแต่งตัวด้านหลังที่พนังงานยังมากันไม่มาก ยุนโฮและแจจุงหยุดอยู่กับที่เมื่อเห็นมยองฮวานและซึงฮวานนั่งจับมือกันอยู่ บนโซฟา

"นายเอาอีกแล้ว ชอบจริงนะเป็นพวกถ่ำมองเนี่ย" เสียงทุ้มพูดปลงๆ

"ก็แหม นายดูสิ พี่ซึงฮวานน่ารักดีออก พี่อ้วนก็ดูอบอุ๊นอบอุ่น"

"แล้วฉันไม่อบอุ่นหรือไง" แจจุงหันมองหลังคำถามนั้น

"ถ้าฉันบอกว่าไม่อบอุ่นเท่านายจะเพิ่มน้ำหนักให้เท่าพี่อ้วนเหรอ"

"อยู่กับนายทำนู้นทำนี่ให้กินตลอดก็จะเท่ามยองฮวานแล้ว"

"นี่โทษว่าฉันผิดที่ทำให้นายอ้วนเหรอ !!"

"ฉันไม่ได้พูดสักคำแล้วฉันก็ไม่อ้วนด้วย !!"

"หนอย หมีไม่ยอมรับความจริง นายน่ะอ้วน !!"

"ฉันไม่อ้วน !!"

"อ้วน !!"

"ไม่อ้วน !!"

"ใส่เสื้อผ้าทีก็ขาด ยังบอกไม่อ้วนอีก !!"

"เพราะนายขุ่นฉันต่างหาก !!"

"ฉันจะขุ่นนายตอนไหน ทำไม เพื่ออะไร !!"

"ก็นายชอบนอนบนพุงนิ่มๆเพราะนายนั่นแหละ !!"

แจจุงนิ่งลงเพราะคำนั้น ตากลมที่จ้องร่างสูงอย่างเอาเป็นเอาตายหลุบต่ำลง ไหลเล็กขยับเข้าหากันไปมาเพราะความจริงที่ร่างสูงพูดออกมา

"ช่วยไม่ได้ นายอยากกินเอง" เสียงหวานพูดนิ่งแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"เห็น ว่าได้กินนายต่อหรอก ความจริงก็ออกกำลังกายเสียเหงื่ออย่างสม่ำเสมอ ทำไมน้ำหนักถึงขึ้น" มือเรียวลูบปลายคางของตนอย่างครุ่นคิด แจจุงเบิกตากว้างจ้องร่างสูงที่พูดออกมาได้ไม่อายปาก

"นอนบนพุง ออกกำลังกายอะไรกันครับ เสียงดังไปถึงด้านในเลย" ซึงฮวานเดินมาหาเด็กในร้านและยุนโฮตามด้วยมยองฮวานที่มายืนอยู่ข้างกัน

"ไม่มีอะไร ออกกำลังกายอะไร ฟังผิดหรือเปล่าพี่ซึงฮวาน" แจจุงรีบแก้ตัว

"แจจุง หน้าแดงหมดแล้ว" ซึงฮวานพูดต่อคำเดียวคนตัวเล็กก็รีบหันหนีทันที

"ซึง ฮวาน !!" ยุนโฮเรียกอีกคนเสียงแข็งหน้าหล่อบึ้งตึง ซึงฮวานอดกลัวที่จะโดนดุเพราะแซวแจจุงไม่ได้ "มาแซวแบบนี้ เมียฉันก็เขินแย่สิ" ปากหยักยกยิ้มต่ออย่างพอใจ แจจุงที่ได้ยินมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง มือเล็กผลักอีกคนอย่างแรง ยุนโฮเซไปข้างหลังเล็กน้อย

"เจ็บนะ แรงคนแมนนี่เยอะจริง" ร่างสูงสำออยเจ็บเกินจริง

"เดี๋ยวแกได้เจ็บแบบเลือดหัวออกแน่ไอ้ลูกหมี" เสียงหวานพูดเย็นยะเยือก

"โอ๋ๆ ล้อเล่นแค่นี้เองหัวหน้าหมู่แมวจะฆ่าลูกหมีอีกแล้ว" ร่างสูงดึงแจจุงเข้ามากอดอย่างไม่อายสายตาซึงฮวานกับมยองฮวาน

"ไอ้บ้า ปล่อยนะ" คนตัวเล็กดิ้นไปมาเพราะรู้สึกอายอีกสองคนที่มองตนอยู่ "อายคนอื่นเขาบ้าง" แจจุงดันอกแกร่งออก ยุนโฮยอมปล่อยแต่โดนดี

"คุณยุนโฮทำร้ายร้านผมมากเลยรู้ไหมครับ" ซึงฮวานพูดขึ้น

"ทำไมเหรอ"

"ก็คุณทำให้แจจุงเป็นแบบนี้ลูกค้าหญิงผมก็หนีหมด ลูกค้าชายก็ไม่กล้าเข้ามา ผมมีแต่เสียกับเสีย"

"อย่า มาพูดเลยพี่ พี่ก็ได้พี่อ้วนไปไง ฮ่า" แจจุงพูดเสียงดังคราวนี้เป็นซึงฮวานบ้างที่ยืนนิ่งพูดไม่ออกบอกไม่ถูก มยองฮวานยกยิ้มน้อยๆยืนมองซึงฮวานที่พยายามรักษามาดของตน

"นั่นสิ ฉันยอมให้มยองฮวานมาอยู่กับนาย นี่ยังไม่พออีกเหรอ" ยุนโฮพูดต่อทันที แจจุงกับยุนโฮประสานเสียงกันหัวเราะอย่างดัง เมื่อได้เอาคืนซึงฮวานบ้าง

"มยองวาน นายช่วยกันพูดหน่อย” ซึงฮวานหันไปหาคนที่อยู่ด้านหลังตน

"ไม่ อะ ฉันชอบ คุณยุนโฮ คุณแจจุงพูดต่อผมชอบ" ปากเล็กของมยองฮวายิ้มกว้างจนแก้มยุ้ยบานออกอย่างน่ารัก คำพูดนั้นยิ่งทำให้ยุนโฮและแจจุงหัวเราะดังขึ้นไปอีก



เวลา เปิดร้านเริ่มต้นขึ้น ยุนโฮนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของตน มือหนาแกว่งแก้วไวน์ไนมือและมองไปรอบๆเวทีพร้อมกับสังเกตลูกค้าในร้านไปด้วย เสียงเพลงดังขึ้นตรงกับเวลาการแสดงของแจจุง ยุนโฮมองไปที่เวทีนิ่งอย่างอยากดูโชว์ตรงหน้า

ร่างบางเดินออกมาร้อง เพลงร็อคให้คนทั้งร้านได้โยกไปพร้อมกัน ตาคมละสายตาออกจากคนรักและสังเกตรอบเวทีอีกครั้งอย่างระแวดระวัง มยองฮวานมองเจ้านายอย่างสงสัยในท่าทางที่แตกต่างไปจากทุกที

"คุณยุนโฮมีอะไรหรือเปล่าครับ" มยองฮวานถามเจ้านาย

ยุ นโฮหันมองบอดี้การ์ดข้างกาย ตาเรียวคมเต็มไปด้วยความกังวลก่อนที่ร่างสูงจะตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่าง ให้มยองฮวานฟัง บอดี้การ์ดประจำตัวพยักหน้าอย่างเข้าใจสถานการณ์ในทันที ตาเล็กของมยองฮวานเริ่มฉายแววความกังวลไม่ต่างจากยุนโฮหลังรับรู้เรื่องราว ทั้งหมด

ยุนโฮที่นั่งคุยกับมยองฮวานต้องหันไปมองที่เวทีเมื่อเสียง หวานของคนบนเวทีหยุดร้องไปเสียดื้อๆ ตาเรียวเบิกกว้างขายาวรีบวิ่งไปที่เวทีทันทีที่เห็นเหตุการณ์บนเวที จังหวะเพลงรุนแรงที่หยุดลงพร้อมกับเสียงหวานเพราะชายร่างสูงใหญ่เดินเวทีมา หานักร้องดาวเด่นของร้าน หน้าของชายร่างสูงใหญ่แดงกล่ำพร้อมกับกระดกขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ขึ้น ดื่ม

ยุนโฮวิ่งกระโดดขึ้นเวทีทันที ร่างสูงยืนบังร่างบางจากด้านหน้า มยองฮวานเองก็เข้ามาเตรียมคุ้มกันทั้งสองคน ซึงฮวานมองจากข้างล่างเวทีอย่างตกใจ

"แก...!!" ผู้ชายที่เมาจนไม่ได้สติชี้หน้ายุนโฮ "ฉันมองคิมแจจุงมานาน...แล้วแกก็มาเอาไป"

"ของแบบนี้มันขึ้นอยู่ที่ชั้นเชิงกับลีลาเว้ย" ยุนโฮพูดเสียงดัง "แกเมาแล้ว กลับไป อย่ามายุ่งกับแฟนฉัน !!" เสียงทุ้มตะโกนกร้าว

แจ จุงดึงเสื้อยุนโฮเพราะไม่อยากให้ร่างสูงมีปากเสียงกับลูกค้าซ้ำอีกฝ่ายยัง เมาจนแทบไม่เหลือสติ ความกลัวก่อตัวขึ้นในใจของแจจุง ร่างสูงใหญ่วิ่งเข้ามาหายุนโฮกับแจจุง มยองฮวานที่ยืนอยู่ไม่ห่างเข้ามากันและผลักอีกฝ่ายล้มลงอย่างง่ายดาย

รปภ.ของ ร้านเข้ามาคุมตัวคนที่ล้มลงกับพื้น ยุนโฮกับแจจุงยืนมองอย่างโล่งใจที่เรื่องไม่ใหญ่ไปมากกว่านี้ มยองฮวานเดินลงไปหาซึงฮวานที่ยืนโทรแจ้งตำรวจด้านล่าง ยุนโฮดันหลังแจจุงไห้กลับเข้าไปหลังเวที

"แก !!" เสียงใหญ่ตะโกนขึ้นจากด้านหลัง

ลูกค้า ร่างใหญ่ที่นั่งอยู่กับพื้นสะบัด รปภ.ที่จับแขนตนจนกระเด็นออกไปไกล มือใหญ่หยิบขวดแก้วที่ตนถือมาก่อนจะวิ่งเข้าไปหายุนโฮและแจจุง ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน ยุนโฮผลักแจจุงเข้าไปด้านหลัง หันมาอีกทีขวดแก้วขนาดไม่ใหญ่แต่หนาก็ฟาดมาที่หางคิ้วของยุนโฮอย่างจัง

"ยุนโฮ !!" เสียงหวานตะโกนเรียกคนรัก

ร่าง สูงลมลงกับพื้น มยออฮวานรีบวิ่งเข้ามาจับชายร่างสูงใหญ่ไว้ รปภ.เข้ามาช่วยจับลูกค้าร่างสูงใหญ่ด้วยอีกแรง คนที่ถูกจับดิ้นไปมามยองฮวานจำต้องหักแขนของคนที่ตนจับอยู่ด้วยวิชาที่เรียน มา เสียงร้องโอดตรวญดังลั่น

แจจุงรีบเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่กับพื้น มือหนากุมหางคิ้วที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ตาคมใต้คิ้วไม่สามารถลืมขึ้นได้เพราะเลือดที่ไหลออกมา ปากหยักเม้มเข้าหากันแน่นเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ

"ยุนโฮเป็นไงบ้าง" แจจุงถามเสียงสั่น

"พาคุณยุนโฮไปข้างหลังเถอะ" ซึงฮวานวิ่งขึ้นมาหาลูกค้าวีไอพีแจจุงพยุงยุนโฮไปที่หลังร้าน

ร่าง สูงนั่งลงกับโซฟา แจจุงนั่งข้างๆมือเล็กจับมืออีกฝ่ายที่ปิดแผลอยู่ออก เลือดสีแดงสดยังคงไหลรินอย่างไม่ขาดสาย กระดาษทิชชู่ที่อยู่ใกล้ตัวถูกนำมาซับเลือดที่ไหลลงบนหน้าอีกฝ่าย

"เจ็บมากไหม" เสียงหวานถามอย่างเป็นห่วง

"มาก !! ทั้งเจ็บทั้งแสบเลย" เสียงทุ้มตอบออกมาตามตรง คนที่กำลังจะซึ้งกับฮีโร่ตรงหน้าหมดอารมณ์ทันที

"เออ จะปฏิเสธทำตัวแมนมากกว่านี้ไม่ได้หรือไง" แจจุงบ่นอีกคน

"จะให้ฉันพูดแค่นี้ไกลหัวใจเหมือนพระเอกหนังเหรอ"

"พูดก็ดีนะ กำลังจะซึ้งเลย นายทำลายบรรยากาศหมด"

"มันโกหกทั้งเพ เลือดอาบขนาดนี้ไม่มีอารมณ์มาแอ็คหล่อแล้ว" ปากหยักเบ้ออกเพราะความเจ็บ

"เขาโกหกให้นางเอกสบายใจ นายนี่ไม่โรแมนติกเลย"

"ไม่ สนแล้ว แจจุงเจ็บอ่า" ตาคมมองอีกคนอย่างอ้อนๆ เมื่อไม่ได้อยู่กลางผู้คนมากมายชองยุนโฮก็ยังเป็นลูกหมีอยู่วันยังค่ำ แจจุงยิ้มน้อยๆ

"ไหนดูสิลูกหมี" ร่างบางชันเข่ากับโซฟาเพื่อมองแผลอีกคน "ต้องเย็บไหมเนี่ย" เสียงหวานบ่นออกมาเบาๆ

"ไม่เย็บ เจ็บ !!"

"ถ้าแผลมันลึกก็ต้องเย็บ !!"

"นายยอมให้แฟนมีตะขาบไต่หน้าเหรอ !!"

"แผลแค่นี้ตะเข็บพอ แหมกลัวซะยังกับโดนฟัน !!"

"ตะขาบตะเข็บมันก็เจ็บเหมือนกัน !!"

ยุนโฮตะโกนลั่น ซึงฮวานกับมยองฮวานรีบวิ่งเข้ามาในร้านหลังจากเคลียกับตำรวจเสร็จ เสียงตะโกนของยุนโฮทำให้ซึงฮวานตกใจ

"เกิด อะไรขึ้นอีก !! มีตะขาบเข้ามาในร้านเหรอ !!" คนที่ฟังไม่สับจับไปกระเดียดออกมาเป็นคำถามที่ทำไห้ยุนโฮกับแจจุงเงียบลงและ มองคนถามนิ่ง

"ฮ่าๆ" ทั้งสองหัวเราะขึ้นพร้อมกันเมื่อหน้าของซึงฮวานที่ตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ดูตื่นกลัวกับคำว่าตะขาบจริงๆ

"คุณยุนโฮเขาไม่ได้พูดแบบนั้น นายรนไปหมดแล้วซึงฮวาน" มยองฮวานบอกคนรักขำๆ

"ก็มันเพิ่งเกิดเรื่องนี่ แล้วคุณยุนโฮเป็นยังไงบ้าง ผมว่ารีบไปโรงพยาบาลเถอะครับ"

คำพูดของซึงฮวานทำให้ยุนโฮส่ายหัวดิ๊ก ตาคมมองรอบตัวอย่างตื่นกลัว แขนหนาดึงแจจุงมากอดแล้วซบลงกับหน้าท้องแบนราบ

"ไม่ ไม่อยากมีตะขาบไต่หน้า"

"ห๊ะ !!" ซึงฮวานกับมยองฮวานพูดขึ้นอย่างงๆพร้อมกัน

"เดี๋ยว ผมทำแผลให้เอง พาไปโรงพยาบาลไอ้ลูกหมีนี่ได้โววายสั่งปิดโรงพยาบาลแน่" คำพูดของแจจุงทำให้ยุนโฮยิ้มกว้าง หน้าหล่อเงยมองคนด้านบน ร่างหนายันตัวเองขึ้นจุ๊บปากอิ่ม

"แฟนใครเนี่ย รู้ใจเค้าที่สุดเลย" เสียงทุ้มพูดอย่างเริงร่า

"ผมว่าคุณยุนโฮดูต่างไปจากอยู่บนเวทีเมื่อกี้นะครับ" ซึงฮวานพูดอย่างแปลกใจ

"มันเป็นฟิวลิ่ง !!" เสียงทุ้มหันไปแว้กใส่ซึงฮวาน

แจ จุงมองอีกคนยิ้มๆ อุปกรณ์ทำแผลพื้นฐานถูกนำมาให้แจจุง ยุนโฮนั่งมองคนที่ยืนเทน้ำยาสีฟ้าบนสำลี น้ำลายเหนียวๆถูกกลืนลคออย่างกวาดกลัวน้อยๆ มือเล็กใช้แอลกอฮอลล์เช็ดแผลอย่างเบามือ

"โอ๊ย !!" เสียงทุ้มร้องอย่างดัง

"นี่ฉันทำเบาๆ ร้องเวอร์ไปแล้ว" เสียงหวาดุอีกคน

"ก็มันแสบ" ยุนโฮบ่นอุบ "ขอจับมือหน่อย"

"อะไร !?"

"มันเจ็บ จับมือจะได้ไม่เจ็บ"

"ปัญญาอ่อน" เสียงหวานว่าอีกฝ่าย

"นะแจจุงนะ..." เสียงทุ้มร้องขอ แจจุงเหล่มองอีกฝ่าย

"เฮ้อ ก็ได้" คำตอบที่ทำให้ปากหยักยิ้มกว้าง มือหนาหมายจะเอื้อมไปจับมือเล็กที่ว่างอยู่ แต่มือนั้นกลับยกขึ้นควักไปมา "พี่อ้วน" เสียงหวานเรียกคนที่นั่งมองอยู่ห่างๆ

"ครับ" ร่างอ้วนใหญ่เดินมาหาแจจุง ร่างบางจับมือใหญ่ของมยองฮวานและจับมือของยุโฮให้ประสานเข้าหากัน

"เอาล่ะ จับมือแล้วไม่เจ็บแล้วนะลูกหมี" ปากอิ่มพูดพร้อมยกยิ้ม

"นายนี่มันแมวเจ้าเล่ห์" เสียงทุ้มพูดและดึงมือออกจากมยองฮวาน

"ไม่งั้นฉันจะเป็นหัวหน้าหมู่แมวเหรอ เอานั่งดีๆ ไม่งั้นโดนเข็มเย็บสดตรงนี้แน่" แจจุงพูดเสียงนิ่งและเริ่มทำแผลให้อีกคนต่อ

หลัง จากทำแผลเสร็จมยองฮวานเป็นคนขับรถไปส่งยุนโฮและแจจุงกลับคอนโด ยุนโฮเดินกุมแผลที่หางคิ้วตลอดทาง ร่างบางที่เดินข้างกันอดมองด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ เมื่อเข้ามาถึงในห้องยุนโฮเดินตรงไปที่ห้องนอนทันที ร่างสูงทิ้งตัวลงกับเตียงด้วยสภาพหมดแรง

"นายไหวไหม" แจจุงถามอย่างเป็นห่วง

"แจจุงปวดแผล" มือหนากุมกดไปมารอบๆแผล

แจ จุงเดินออกไปนอกห้องและกลับมาพร้อมกระปุกยาแก้ปวดและขวดน้ำในมือ คนที่นอนอยู่บนเตียงหลับตานิ่ง แจจุงวางของลงกับเตียงแล้วฉุดแขนอีกฝ่ายขึ้น

"ตื่น มากินยาก่อน" ร่างสูงถูกดึงขึ้นมาอย่างง่ายดาย ยุนโฮลุกขึ้นนั่ง ตาเรียวที่เล็กอยู่แล้วลืมขึ้นน้อยๆยิ่งทำให้แจจุงรู้สึกว่าอยู่กับหมีจริงๆ ก็ไม่ปาน

แจจุงเปิดกระปุกยามือเล็กจับมือหนาให้แบออกและเทยาสองเม็ด ลงกับฝ่ามืออีกคน ขวดน้ำเปล่าถูกเปิดฝาออกแล้วส่งให้คนเจ็บ ยุนโฮมองตามปริบๆ

"แจจุง เลิกร้องเพลงนะบนเวทีมันอันตราย ฉันไม่อยากให้นายเป็นอะไรไป" อยู่ๆเสียงทุ้มก็ร้องขอออกมา

"เหตุผลนาย มีแค่นี้เหรอ" แจจุงถามอย่างสงสัย

"หวง" คำพูดของยุนโฮทำให้แจจุงอดลำบากใจไม่ได้ ร่างบางถอนหายใจก่อนที่จะตอบกลับ

"ฉัน บอกแล้วมันคืออาชีพฉัน เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันอีก" แจจุงตัดบท ขวดน้ำถูกยื่นไปให้ร่างสูงอีกครั้ง "กินยาสิ แผลมันปวดเป็นเรื่องปกติกินยาก็หาย" เสียงหวานพูดต่อราวกับไม่มีการร้องขอของอีกฝ่าย ยุนโฮมองหน้าสวยก่อนจะพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจ

"ป้อน" เสียงทุ้มพูดยานคาง

"ตลกป่ะ กินเองไม่เป็นเหรอ"

"ก็ไม่อยากกระดิกตัวแล้ว" ท่าทางของร่างสูงดูเหนื่อยอย่างจริงจัง

"ก็ได้" เสียงหวานตกลงอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

ร่าง บางส่งขวดน้ำให้ยุนโฮถือไว้และชันเข่าขึ้นกับเตียงหลังกว้าง มือเล็กจับปลายคางเรียว ยุนโฮปิดตาลงรอรับสัมผัสหวาน แจจุงดึงปลายคางให้ปากหยักอ้าออก ยาสองเม็ดถูดใส่ลงในปากที่อ้าอยู่ ยุนโฮลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกแปลกๆ น้ำเปล่าจากขวดถูกเทใส่ปากหยักอย่างเร็ว ตาเรียวเบิกกว้างหันมองหน้าร่างบาง

"กลืนสิๆ อมทำไมกลืนลงไป" เสียงหวานสั่งอีกคนที่อมน้ำอยู่และส่ายหน้าไปมา

"อืมๆ" เสียงทุ้มพยายามจะสื่อความหมายบางอย่าง ปากหยักที่อูมยู่เข้าหากันเตรียมพ้นน้ำออก แจจุงรีบเอามือไปปิดปากหยักทันที มืออีกข้างกดที่ท้ายทอยอีกฝ่ายแน่น

"กลืน ลง ไป" เสียงหวานพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ร่างสูงกลืนน้ำลงคอ ปากอิ่มยกยิ้มพอใจ "คิดจะพ่นน้ำใส่ฉันเหรอ ฉันไม่ได้อยู่คณะเทิดเถิงเหมือนนายอย่าหวังซะให้ยากเลย" แจจุงปล่อยมือออก

"แค่กๆ" ยุนโฮไอไปมาเพราะสำลักน้ำที่กลืนลงคอ "ไหงนายป้อมยางี้ล่ะ"

"ก็นายบอกว่าป้อน ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าป้อนแบบไหน"

"คนเรา แค่นี้ก็ทำให้กันไม่ได้" เสียงทุ้มบ่นก่อนที่ร่างสูงจะนอนลงกับเตียง

แจ จุงมองอีกคนนิ่ง มือเล็กเก็บกระปุกยากับน้ำไว้ที่โต๊ะข้างตียง แจจุงนอนลงฝั่งผ้าปูสีดำมองไปยังแผ่นหลังกว้างที่หันให้ตน คนตัวเล็กสดลมหายใจเข้าแรงๆอย่างรวบรวมความมั่นใจของตน

"ยุนโฮ..." เสียงหวานเรียกอีกคนแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาแม้แต่น้อย "วันนี้ฉันขอบใจนะ ฉันดีใจมากเลยรู้ไหมที่นายเข้ามาช่วย" เสียงหวานพูดต่อ

"ตอนนายผลัก ฉันออกแล้วโดนฟาดหัว นายเท่สุดๆเลย ขอบคุณจริงๆนะ" หน้าสวยก้มหน้าลงอย่างเขินอายเพราะไม่ชินกับการพูดคำหวาน แผ่นหลังกว้างยังคงนิ่ง

"โกรธเหรอ หายโกรธฉันนะฉันขอโทษก็ได้ที่ไม่ค่อยตามใจนาย คนมันเยอะฉันอาย ส่วนเรื่องที่นายขอ ฉันจะลองคิดดูแล้วกัน" เสียงหวานพูดเบาๆ "ฉันพูดมาเยอะแล้วนะ !! พูดอะไรบ้าง !!" เสียงหวานพูดอย่างดัง

"คร่อก....ฟรี้~" เสียงกรนดังมาจากอีกฝ่าย ร่างสูงพลิกตัวมาหาร่างบาง ตาเรียวคมปิดสนิทแขนใหญ่ดึงเอวบางเข้ามากอดด้วยความเคยชิน

"อะ...ไอ้ลูกหมี" ปากอิ่มพูดเสียงเย็น "แกปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวเหรอ" แจจุงขบฟันแน่นอย่างโกรธเคือง

"คร่อก....ฟรี้~" เสียงกรนดังมาอีกครั้ง หน้าสวยเงยมองปากหยักที่กระพือไปมาตอนส่งเสียงฟรี้

"รักลูกหมีนะ"

จาก หน้าที่บึ้งตึงกลายเป็นยิ้มกว้างทันที แขนเล็กกอดตอบอีกฝ่ายและแทรกตัวเข้าใกล้หน้าอกแกร่ง ปากหยักของคนแสร้งว่าหลับไปแล้วยกยิ้มเมื่อหน้าสวยซบเข้ากับอกของตน




----------

ปล. จะเปิดเทอมแล้วลงฟิคช้านิดนึงนะคะ TT


ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ ^__^