[SF] Hello Browny {YunJae} [Re-Upload]

ลำดับตอนที่ #7 : End Of Hit It Off

"ฉันรักนายนะแจจุง" เสียงทุ้มพูดพร้อมกับกระโดดลงจากราวสะพานอย่างไม่ลังเล

"ยุนโฮ !!" ตากลมเบิกกว้าง เสียงหวานตะโกนเรียกอีกคนลั่น

ตุบ !! เสียงจากข้างล่างทำให้แจจุงตกใจมากกว่าเดิม ขาเล็กอ่อนลงคนตัวเล็กก้มหน้าลงเมื่อความรู้สึกเสียใจถาโถมเข้ามาอย่างไม่ ทันตั้งตัว

"ไอ้หมีบ้า…นายทำอะไรลงไป…" เสียงหวานพูดเบาๆเมื่อรู้สึกเส้นเสียงตีบตันเกินกว่าจะเอ่ยคำพูดใดได้ น้ำใสคลออยู่รอบตากลม

"โอ๊ย !!" เสียงร้องจากคนข้างล่างทำให้หน้าสวยเงยขึ้น

"ยุ นโฮ !!" คนตัวเล็กรีบยืนขึ้นและชะโงกหน้ามองด้านล่าง เมื่อมองไปยังด้านล่างปากอิ่มก็ต้องยกยิ้มเมื่อเห็นร่างสูงนอนแอ้งแม้งอยู่ กับพื้นน้ำที่สูงไม่ถึงเข่าด้วยซ้ำ

"เจ็บอ่ะ ตรงนี้น้ำตื้นทำไมไม่ปักป้ายไว้ว่ะ !!" เสียงทุ้มบ่นออกมา

"ฮ่าๆ นายตลกชะมัด" เสียงหวานหัวเราะพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความโล่งใจ

"ช่วยฉันด้วย" เสียงทุ้มพูดระคนไปด้วยความเจ็บปวด

"จะช่วยยังไงล่ะ ตรงที่นายนอนดินมันสูงตรงอื่นอาจไม่ใช่ก็ได้" ยุนโฮรีบลุกขึ้นยืนเพราะกลัวพลาดไปจุดอื่น

"ในรถมีเชือกอยู่" เสียงทุ้มตะโกนคุยกับคนด้านบน

"เชือก...นายพกมาทำไม"

"ก็เผื่อให้นายช่วยฉันไง"

"ทุเรศมากไอ้หมีบ้า !!" เสียงหวานด่าทิ้งท้ายและเดินไปที่รถ

เป็นอย่างที่ยุนโฮบอกที่เบาะหลังมีทั้งเชือกเสื้อชูชีพสองตัว ไฟฉายกระบอกใหญ่เพราะร่างบางไม่ได้สังเกตจึงไม่ทันได้เห็นตั้งแต่แรก

"ฉันจะซึ้งดีไหมเนี่ย กระโดดน้ำฆ่าตัวตายแต่อุปกรณ์ช่วยเหลือเพียบ" หน้าสวยส่ายไปมาพร้อมรอยยิ้ม

เชือกยาวถูกหย่อนลงไปด้านล่าง ยุนโฮจับเชือกไว้พร้อมกับค่อยไต่เสาสะพานตามแรงดึงของแจจุง ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะขึ้นมาถึงข้างบนได้

"เป็นไงล่ะ เล่นพิเรนทร์ดีนัก" แจจุงกอดอกมองอีกฝ่ายที่ตัวเปียกมะล่อกมะแล่ก

"ใครมันจะรู้ว่าน้ำมันตื้น"

"ถ้าน้ำมันลึกคิดว่าฉันจะไปช่วยนายได้ไหม ฉันไม่เห็นอุปกรณ์ที่หลังรถหรอกนะ"

"ไม่ต้องห่วง ฉันมีนี่" ยุนโฮโชว์วัตถุสีดำคล้ายวิทยุสื่อสารออกมาจากกระเป๋า "ถ้ามันจมน้ำเมื่อไหร่มยองฮวานกับหน่วยกู้ภัยจะมาทันที"

"เล่นอะไรบ้าๆ ตายจริงขึ้นมาจะทำไง" เสียงหวานดุอีกคน

"อย่างน้อย นายก็จะได้รู้ว่าฉันรักนายมากกว่าอะไรทั้งนั้น"

เสียง ทุ้มพูดพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่าย หน้าสวยมองอีกคนที่ทำเหมือนกับเรื่องที่ตนทำเป็นเรื่องเล่นๆ แขนแกร่งดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด แจจุงปล่อยตัวไปตามแรงของอีกฝ่าย ปากหยักจูบที่ใบหูเล็กพร้อมสูดดมกลิ่นหอมจากคนในอ้อมแขน

"ตอนที่ฉันกระโดดลงไป ฉันคิดถึงแต่นาย นายที่เย็นชา ไม่ให้อภัยฉัน ถ้าเป็นแบบนั้นฉันขอตายซะดีกว่า"

"คิดอะไรบ้าๆ เรื่องแค่นี้จะให้มาตัดสินทั้งชีวิตเลยหรือไง"

"นาย ก็เหมือนอีกครึ่งชีวิตของฉัน ฉันรู้ฉันมันแย่ ทำอะไรก็ไม่ค่อยสำเร็จ ขี้โวยวายเอาแต่ใจ" ร่างบางยืนนิ่งรับฟังอีกฝ่าย "แต่คนแย่ๆคนนี้แหละ ที่รักนายไม่น้อยกว่าใครแม้แต่ชีวิตของตัวเอง" แขนเล็กยกขึ้นกอดตอบอีกฝ่าย

"ยุ นโฮ..." แจจุงเรียกอีกคนเสียงสั่น "ห้ามทำอะไรบ้าๆอย่างนี้อีก ห้ามทำไม่ดีกับฉันด้วย ถ้าทำอีกฉันจะไม่อภัยให้นายตลอดชีวิตเลย" น้ำใสที่เพิ่งแห้งหายไปไหลออกมาอีกครั้ง

"ต่อไปฉันจะไม่ทำร้ายนาย อีกแล้ว ขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกหมีสำรองเลย" มือหนาลูบหัวกลมอย่างปลอบประโลม ปากหยักจูบที่ไรผมนิ่มอย่างรักใคร่

มือ หนาที่โอบเอวบางกำเข้าหากันแน่น ยุนโฮรู้สึกมั่นใจไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นตนไม่มีวันทำให้คนในอ้อมแขนเสียใจอีก เป็นอันขาด ชีวิตที่เคยขาดหาย มือที่เคยว่างเปล่าตอนนี้มีสิ่งที่ต้องดูแล ปกป้องและร่างสูงตั้งใจจะทำมันอย่างดีที่สุด

มือหนาดันร่างบางออก นิ้วเรียวลูบน้ำใสออกจากแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา คนตัวเล็กสบตากับอีกฝ่ายนิ่ง ปากหยักเลื่อนเข้าหาปากอิ่มช้าๆแต่หน้าก็ต้องหันเปลี่ยนทางอย่างเร็ว

"ฮัดชิ่ว !!" จากจูบที่แสนหวานกลายเป็นเสียงจามจากร่างสูงแทน น้ำมูกไหลออกจากปลายจมูกโด่ง

"ป่วยแล้วนายน่ะ ฮ่าๆ" แจจุงขำอีกฝ่าย "กลับกันเถอะ อากาศก็เย็นยังมายืนตัวเปียกอยู่ได้"

ยุ นโฮยอมกลับแต่โดยดี แต่สถานที่ที่รถคันหรูไปคือคอนโดที่ยุนโฮซื้อให้แจจุง คนตัวเล็กโววายจะกลับห้องของตนแต่เมื่อร่างสูงดูอาการแย่ลงกว่าเดิม จากกระโดดสะพานเล่น ทำให้ร่างบางต้องอยู่ดูแลอีกคนอย่างห้ามไม่ได้



เมื่อ ยุนโฮหายดีแจจุงก็ถูกให้ย้ายกลับไปอยู่คอนโดอย่างถาวรแต่ครั้งนี้ห้องพักรู หนูที่ยุนโฮเรียกยังคงถูกเช่าต่อไปเพราะคนตัวเล็กให้เหตุผลว่าต่อไปทะเลาะ กันจะได้ทิ้งยุนโฮและกลับมาอยู่ที่นี่ได้เลยแม้ร่างสูงไม่เต็มใจแต่อย่าง น้อยถ้าทะเลาะกันก็ยังดีที่ได้รู้ว่าต้องไปง้อร่างบางที่ไหนดีกว่าต้องออก ตามหากันให้ปวดหัว

เวลายามเย็นของวันปกติยุนโฮขับรถมาส่งแจจุงไปทำ งานที่ร้านด้วยตัวเองเพราะมยองฮวานบอกว่าไปที่ร้านก่อนแล้ว ร่างสูงเดินไปเปิดประตูให้อีกคน แขนแกร่งโอบรอบเอวบางและเดินเข้าไปหลังร้านเช่นทุกครั้ง

"พี่ซึงฮวานไปไหนนะ" เสียงหวานบ่นหาเจ้าของร้านเมื่อเห็นว่าพนักงานมากันเยอะแต่เจ้าของร้านกลับไม่อยู่เสียนี่

"นั่นสิ มยองฮวานก็ไม่อยู่" ยุนโฮลองมองหาคนของตนแต่ก็ไม่พบ

ทั้ง สองตั้งใจจะเดินออกไปยังโต๊ะไม้ที่อยู่ในสวนที่พักของพนักงานด้านหลังซึ่ง อยู่กลางแจ้ง แจจุงผลักประตูออกและหยุดชะงักอยู่กับที่ยุนโฮที่อยู่ด้านหลังชะโงกมาดูว่า อะไรที่ทำให้ร่างบางนิ่งไป

"พี่...อือ !!..." แจจุงที่กำลังเรียกคนที่ตนเห็นถูกยุนโฮปิดปากจากด้านหลัง

"เงียบๆ นายจะโววายทำไม" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเล็กจากด้านหลังและค่อยๆปล่อยมือออกจากปากอิ่ม แจจุงมองร่างสูงและหันกลับไปสนใจภาพด้านนอกต่อ ปากอิ่มอ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพด้านนอกอย่างเต็มๆตา

"พอแล้ว" มือหนาปิดตากลมและปิดประตูไว้เหมือนเดิม

"ยุนโฮ !!" มือเล็กจับมือหนาออกจากตาของตน เสียงหวานเรียกชื่ออีกฝ่าย "มะ...เมื่อกี้นายเห็นเหมือนฉันใช่ไหม"

"อืม"

"ไม่ตกใจเหรอ" ตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งจนน่าแปลกใจ

"ฮ่ะๆ แจจุงตอนนี้หน้านายเหมือแมวหนีน้ำร้อนสาดมางั้นแหละ"

"ตลกเหรอ ฉันช็อคอยู่นะ"

"ช็อคอะไร ก็เรื่องปกติฉันกับนายก็ทำ"

"ตะ...แต่ มันไม่ปกติกับพี่ซึงฮวานคือพี่แกแมน นายเข้าใจฉันไหมแล้วเขากลับ..." แจจุงไม่พูดต่อแต่เอามือปิดปากตัวเองไว้อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเห็น

"จูบกับมยองฮวาน ??" ยุนโฮพูดต่อให้

"ไม่ตกใจเลยหรือไง"

"ก็นิดนึง ฉันก็ว่าอยู่หลังๆสองคนนี้ดูแปลกไป มยองฮวานนี่เสือซ่อนเล็บชัดๆ"

"ไม่ใช่เรื่องนั้น !!" แจจุงตวาดร่างสูง

"พี่อ้วนน่ะ ชอบผู้ชายด้วยเหรอ"

"ไม่รู้นะ อาจจะถูกใจแล้วอะไรก็ได้ทั้งนั้น อย่างฉันไงถูกใจนาย"

"แย่เหมือนกันว่างั้นเถอะแต่พี่ซึงฮวานเขาชอบผู้หญิงจริงๆนะ" แจจุงจ้องไปที่ร่างสูงราวกับเด็กฟ้องครู

"แล้วไง นายก็ชอบผู้หญิงสุดท้ายเป็นไง"

"เออ ก็จริง" แจจุงพยักหน้าตามอย่างลืมตัว "จะบ้าเหรอ !! ฉันยังชอบผู้หญิงอยู่"

"เดี๋ยวต่อไปจะทำให้พูดคำนี้ไม่ออกเลย" ยุนโฮมองร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์แต่อีกฝ่ายดูไม่ได้สนใจตนสักนิดเพราะยังคงคิดถึงภาพด้านนอก

"เดี๋ยวนะ ขอดูอีกรอบเพื่อความแน่ใจ" พูดจบแจจุงก็แง้มประตูและมองไปด้านนอกอีกครั้ง หน้าสวยเบ้ออกแล้วรีบปิดประตูเหมือนเดิม

"นายเป็นพวกถ้ำมองหรือไง" ยุนโฮพูดขึ้น

"นี่... เมื่อกี้นี้ ไม่จริง นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น" หน้าสวยส่ายไปมา

"เมื่อกี้ทำไม" เสียงทุ้มถาม

"ก็ พี่อ้วนอยู่แบบนี้" แจจุงจับยุนโฮหันหน้าเข้าหาตน "พี่ซึงฮวานอยู่อย่างนี้" แขนเล็กโอบรอบคอร่างสูง ตากลมเหลือบมองบานประตูที่ปิดสนิท "เขายังจูบกันอยู่เลย"

"แล้วไง ต่างจากเมื่อกี้ตรงไหน"

"ก็มือพี่อ้วนน่ะ..." หน้าสวยขึ้นสีเมื่อมองอีกฝ่ายและเงียบลง

"อยู่แบบนี้" เสียงทุ้มลองสุ่มตอบแล้วโอบรอบเอวบาง แจจุงส่ายหน้า

"แบบนี้" มือเรียวสอดใต้เสื้อตัวบางจากด้านหลัง หน้าสวยก็ส่ายหน้า ยุนโฮเริ่มขมวดคิ้วในการหาคำตอบ

"แบบนี้" จากด้านหลังมือเรียวเปลี่ยนมาเป็นด้านหน้าแทน คนที่โอบคอตนก็ยังส่ายหัวไปมา

"นี่คำตอบสุดท้ายแล้ว ไม่ถูกฉันพานายขึ้นเตียงห้องข้างบนแน่"

พูดจบยุนโฮเลื่อนมือไปยังจุดกึ่งกลางของร่างบาง ก่อนจะวนกลับไปสอดเข้าด้านในของกางเกงตัวเล็ก มือเรียวถูไถไปไปมากับชั้นในตัวบาง

"อือ อ อ" เสียงหวานตอบราวกับครางออกมาพร้อมพยักหน้า แขนเล็กโอบรอบคออีกฝ่ายแน่นขึ้น

ยุ นโฮโน้มตัวไปจูบปากอิ่มอย่างห้ามใจไม่ได้ หน้าสวยเอียงรับจูบอีกฝ่ายอย่างรู้งาน มือเรียวลูบไล้กับชั้นในของร่างเล็กไปด้วย ความหวานกระจายไปทั่วลิ้นหนายิ่งทำให้ร่างสูงรุกหนักยิ่งขึ้น

ฟืด~ เสียงผลักประตูจากด้านนอกดังขึ้น

"เฮ้ย !!" เสียงร้องของคนเปิดประตูเข้ามาดังขึ้น แจจุงสะดุ้งและผลักร่างสูงออกเมื่อเห็นซึงฮวานกับมยองวานเปิดประตูเข้ามา เห็นทั้งสองคนกำลังจูบกันพอดี

"ขอโทษที่มาขัดจังหวะครับ" ซึงฮวานพูดกับยุนโฮ

"ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ" ยุนโฮพูดยิ้มๆ

"เข้า ใจอะไรของนาย !!" แจจุงหันไปตะโกนใส่คนข้างตัว "พี่ซึงฮวาน..." หน้าสวยหันไปมองคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆของตนเพราะอยากถามถึงภาพที่ตน เห็น

"อย่าทำหน้าแบบนั้นแจจุง พี่เข้าใจว่านายชอบผู้หญิง จูบเมื่อกี้ไม่เต็มใจเลยใช่ไหมพี่เห็น พี่รู้" ซึงฮวาตบไหล่ร่างเล็กแล้วแกล้งพูดประชดในสิ่งตรงข้ามออกมา

"ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย" แจจุงเถียงกลับด้วยหน้าขึ้นสีน้อยๆ

"เดี๋ยว แจจุงไม่เต็มใจที่ไหน !! เมื่อกี้นายไม่เห็นแขน ลิ้น ปาก ของแจจุงหรือไง" ยุนโฮพูดเถียงขึ้นยิ่งทำให้คนที่หน้าขึ้นสีน้อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงแป๊ด

"คุณ ยุนโฮครับ ซึงฮวานเขาประชด" มยองฮวานที่เงียบมาตลอดพูดขึ้น ตาเรียวเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยและแกล้งทำเนียนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "อ้าวเหรอ" ปากหยักยิ้มแหย่ๆ "ฉันนึกว่าพูดจริง ปกป้องกันเสียจริงนะ" เสียงทุ้มพูดลอยๆในตอนท้ายแต่ซึงฮวานไม่ได้สนใจ

"แหม ผมรู้ครับคุณยุนโฮ แจจุงก็น้องผมทั้งคน รู้จักกันมาเกือบปีมีที่ไหนมายืนหน้าแดงแบบนี้"

"พี่ซึงฮวาน !!" เสียงหวานตะโกนลั่น

"ติดอย่างเดียว ประเจิดประเจ้อไปหน่อย" ซึงฮวานพูดติดตลก

"ว่าผมประเจิดประเจ้อ ทีพี่ยัง..อือ..." เสียงหวานหายไปเพราะถูกร่างสูงปิดปาก

"ฉันกับแจจุงไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่า ตามสบายนะทั้งสองคน"

ยุ นโฮพูดแบบมีเลศนัยและลากร่างบางออกไปพร้อมกัน ยุนโฮปล่อยมืออกจากปากอิ่ม เมื่อออกมาถึงด้านนอก ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะไม้ที่ซึงฮวานกับมยองฮวานเพิ่งลุกออกไป

"นี่...สองคนนั้นจะไปไหนกันอะหรือว่า......" ปากอิ่มเบะออกเหมือนจะร้องไห้

"แล้วนายไปยุ่งอะไรกับเขา แค่มีอะไรกันไม่ตายหรอก"

"ก็บอกแล้วว่าพี่ซึงฮวานแมน"

"ก็บอกแล้วว่านายก็แมน"

"แต่ มันไม่เหมือนกัน คือพี่เขาแมนมาก~ มากๆอ่ะนายเข้าใจไหม" แจจุงลุกขึ้นแขนเล็กกางออกตรงคำว่ามากๆอย่างน่ารักปากหยักยกยิ้มกว้างเมื่อ ได้เห็นภาพนั้น

"ฉันเจอนายครั้งแรกแมนน้อยซะเมื่อไหร่ ยังจะจับฉันทำเมียอยู่เลย" ร่างสูงลุกขึ้นไปกอดอีกคนจากด้านหลัง "ดูตอนนี้ ฉันก็เปลี่ยนนายได้" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเล็ก เสียงหวานนิ่งไปสักพัก

"ปล่อยเลย ทำอะไรนี่มันกลางแจ้งนะคนอื่นมาเห็นจะทำไง" แจจุงดิ้นไปมา

"ก็ให้เห็นไปสิ" แขนแกร่งกลับโอบร่างบางแน่นขึ้น

"ไม่เอา ปล่อยจะไปแต่งตัวแล้ว" มือเล็กแกะมือหนาออก

"ไม่สงสัยเรื่องซึงฮวานกับมยองฮวานแล้วเหรอ"

"อืม ไม่สงสัยแล้วปล่อย จะเลยเวลาแต่งตัวแล้ว"

"มีข้อแม้ ที่นี่อยู่ในเขตร้าน" คำพูดที่เป็นคำขึ้นต้นของคำสั่งดังขึ้น "คืนนี้ ตอนโชว์ต้องมาหาฉันที่โต๊ะ"

"นายจะบ้าเหรอ !!"

"บ้าอะไร ถ้าร้องเพลงอยู่ก็ลงมาพร้อมกับร้องไปด้วย ถ้าเต้นอยู่ก็มาหาฉันง่ายจะตาย"

"ไม่ตลกเลยนะ เล่นอะไรของนาย"

"แค่อยากให้ทุกคนรู้ว่านายเป็นของฉัน"

"จะทำอะไรบ้าๆอีกล่ะสิ"

"หรือจะให้ฉันขึ้นไปหาบนเวทีก็ได้"

"แบบนี้ฉันลงไปหาเองดีกว่า นายมันไว้ใจไม่ได้"

"ยัง มีอีกธีมโชว์วันนี้...." ร่างสูงกระซิบข้างหูเล็กให้ได้ยินกันแค่สองคน



เวลา กลางดึกอันเป็นเวลาที่คนพลุกพล่านมากที่สุดในย่านสถานที่บันเทิงรื่นรมย์ ผับของซึงฮวานมีเต็มไปด้วยผู้คนเช่นทุกวัน ยุนโฮนั่งจิบไวน์ในมือและรอคิวการแสดงของแจจุงอย่างใจจดใจจ่อ

ไฟบน เวทีมืดลงและฉายแสงสีขาวสว่างจ้าจนคนดูต้องหยีตาเพราะแสงที่ตัดกันอย่างเร็ว เงาของชายเอวบางร่างน้อยปรากฏขึ้นบนเวที เสียงดนตรีดังขึ้นพร้อมไฟที่ฉายไปที่คนกลางเวทีถือเป็นการเปิดตัวคนบนเวทีไป ด้วยแขกที่อยู่ในร้านเริ่มนั่งไม่ติดโต๊ะเมื่อเห็นว่าจะมีโชว์พิเศษกว่าทุก วัน

แสงสีขาวฉายให้เห็นดาวเด่นของร้าน ร่างบางขาวเนียนเป็นที่ต้องตาต้องใจใครหลายคน หน้าขาวสวยคม ตากลมถูกกรีดด้วยอายเนอร์คมกริบเสื้อคลุมหนังสีดำรูดซิบลงจนเห็นแผงอกขาวที่ ไร้อาภรณ์ใดปกปิด กางเกงหนังเข้ารูปสีดำเช่นเดียวกับรองเท้าบูทหนังที่สูงเกือบครึ่งแข่ง ที่เด็ดที่สุดคงหนีไม่พ้นบนหัวกลมมีคาดผมหูแมวสีดำติดอยู่

แขกใน ร้านทั้งชายและหญิงนั่งมองกันนิ่งในลุคแมวเหมียวของดาวเด่นประจำร้านที่ไม่ คิดว่าจะได้เห็นอีกเป็นครั้งที่สองหลังจากงานครบรอบสิบปีของร้าน ร่างบางโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงซึงฮวานกับมยองฮวานยืนอยู่ข้างหลังยุนโฮก็อด มองตามไม่ได้

"เป็นไงบ้างครับคุณยุนโฮ ชุดแมวตามที่คุณยุนโฮสั่ง เซ็กซี่ถูกใจใช่ไหมครับ" ซึงฮวานถามคนที่นั่งอยู่

"ถูกใจอะไร !! เสื้อด้านในทำไมไม่ใส่ ซิปอีกรูดขนาดนั้นเห็นจะถึงสะดือแล้ว !!" ยุนโฮโววาย

"เอ่อ เสื้อด้านในกับซิบอันนั้นแจจุงเป็นคนแต่งเองครับ"

"แต่ง เองงั้นเหรอ คิมแจจุงมันจะมากไปแล้ว ดูๆ ดูไอ้แก่หัวล้านนั้นนั่งน้ำลายจะย้อยแล้ว" ยุนโฮชี้ลูกค้าที่ดูท่าทางเหมือนเสี่ยใหญ่คนหนึ่ง "ซึงฮวาน"

"ครับ" ซึงฮวานตอบรับ

"สั่งพนักงานผู้หญิงประกบผู้ชายที่ส่งสายตาไม่น่าไว้วางใจให้หมดทุกคน"

"เด็กในร้านผมไม่เยอะขนาดนั้นหรอกครับ สายตาไม่น่าไว้วางใจมันแทบทั้งร้านเลยนะครับ"

"โว๊ย !!คิมแจจุง มาหาฉันสักที" ยุนโฮกอดอกจ้องร่างบางนิ่งทั้งที่ภายในแทบคลั่งที่คนรักถูกจ้องมองด้วยสายตา ของแขกในร้านอย่างหื่นกระหาย

จังหวะเพลงยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ร่างบางบนเวทีสะกดคนดูได้อย่างอยู่หมัด ทุกสายตาจับจ้องไปที่นางแมวยั่วสวาทเป็นสายตาเดียว เมื่อใกล้จะจบเพลงขาเล็กจึงเริ่มเดินลงบันไดกลางเวทีเพื่อลงมาหาคนดู ผู้ชายตามโต๊ะต่างๆโห่ร้องเมื่อร่างบางเดินผ่าน

คนตัวเล็กแวะเล่น กับลูกค้าผู้หญิงบ้างผู้ชายบ้างอย่างยั่วยวน ทำเอาคนที่นั่งรอที่โต๊ะโซนวีไอพีนั่งแทบจะลุกขึ้นมาหาเอง เป้าหมายสุดท้ายเป็นทางเดินยาวนำไปสู่โต๊ะวีไอพี ขาเล็กเดินตรงไปอย่างมั่นใจตากลมสบตากับอีกฝ่ายลูกค้าในร้านมองตามกันทุกคน เพราะลุ้นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก

ยุนโฮนั่งไขว้ห้าง นิ้วเรียวกระดิกเรียกร่างบางให้เดินเข้ามาใกล้ คนตัวเล็กเดินมาหาร่างสูงเอวบางถูกคว้าให้มานั่งตักเรียกเสียงโห่จากลูกค้า ได้ทั้งร้าน ตากลมเริ่มฉายความกังวลเมื่อมานั่งอยู่บนตักอีกฝ่าย หน้าหล่อซุกไซร้ลำคอขาวหน้าสวยเงยขึ้นน้อยๆ ปากหยักกดจูบผิวเนียนจนขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดเสียงโห่ร้องดังสนั่นลั่นร้าน มยองฮวานกับซึงฮวานยืนมองจากมุมที่ใกล้ที่สุดอดลุ้นไปด้วยไม่ได้ว่าจะมีอะไร เกิดขึ้นอีก ยุนโฮล่ะออกจากลำคอระหงส์

"กอดคอฉัน" เสียงทุ้มสั่งร่างบาง แขนเล็กโอบรอบคออีกฝ่ายช้าๆ "หลับตา" คราวนี้หน้าสวยส่ายหน้าน้อยๆ "คิมแจจุงฉันบอกให้หลับตา" เสียงทุ้มสั่งเสียงเข้มจนอีกฝ่ายต้องปิดตาลง

ปากหยักกดจูบปากอิ่ม ช้าๆและรุกล้ำไปเรื่อยๆ จังหวะการจูบเร็วขึ้นตามจังหวะเพลงไม่นานนักลิ้นหนาและลิ้นเล็กก็เกี่ยว กระหวัดกันไปมาในโพรงปากของกันและกัน

มือเรียวปล่อยจากเอวบางและ ล้วงไปในกระเป๋ากางเกงของตนปากหยักยังคงบดขยี้ปากอิ่มไม่เลิก มือหนาหยิบสร้อยสีเงินมาสวมให้คนที่ดื่มด่ำอยู่กับรสจูบโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ ตัว ลูกค้าในร้านจ้องทั้งคู่ตาไม่กระพริบ ปากหยักละออกและวนเวียนอยู่รอบๆหน้าสวย จมูกโด่งเป็นสันสูดดมกลิ่นหอมของคนตัวเล็ก

"ไปโชว์จบบนเวทีได้แล้ว" เสียงทุ้มกระซิบบอกและปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ

แจ จุงลุกขึ้นจากตัวร่างสูงอย่างงงๆแต่ก็เดินกลับไปตามทาง หน้าสวยแปลกใจที่ลูกค้าทั้งร้านต่างจ้องมองลำคอระหงส์ที่มี่รอยรักสีแดงแต่ง แต้มบนผิวขาวเนียนไปจนถึงจี้ของสร้อยสีเงิน

ผู้ที่ได้เห็นอ่านออกเสียงในตัวอักษรเกาหลีที่เป็นจี้อยู่บนอกขาวพร้อมกันว่า 윤

นาง แมวยั่วสวาทจบการแสดงของตนบนเวทีเรียกเสียงปรบมือและโห่ร้องได้กระหึ่มแจจุ งเดินไปด้านหลังเวทีและเข้าไปในห้องแต่งตัวที่มีพนักงานคนอื่นอยู่ด้วย

"นี่ๆ ฉันมีอะไรแปลกเหรอ" แจจุงหันไปถามนักร้องสาวอีกคน

"ก็..." หญิงสาวไม่ตอบแต่จ้องไปที่อกขาวที่มีสร้อยแขวนอยู่โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว "ยะ... ยุน" หญิงสาวอ่านตัวอักษรที่เป็นจี้

"ยุนอะไร ยุนโฮเหรอ" แจจุงถามอย่างไม่เข้าใจ

"เรียกฉันมีอะไร" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมเปิดประตูเข้ามาด้านใน พนักงานสาวกรี๊ดน้อยๆเมื่อได้เห็นร่างสูงใกล้ๆ

"เล่นบ้าอะไร" เสียงหวานถามคนที่เดินเข้ามา

"นายไม่รู้จริงๆเหรอ" ยุนโฮถามอย่างแปลกใจ

"รู้อะไร" ตากลมกระพริบปริบๆ

ปาก หยักยกยิ้มไม่ตอบร่างบาง มือหนาดึงเอวบางให้เข้ามาใกล้พนักงานแถวนั้นมองกันเป็นตาเดียว หน้าหล่อเลื่อนเข้าหาหน้าสวยและก้มต่ำลงไปที่เนินอกขาวเนียนปากหยักกดจูบทับ จี้นูนให้แนบสนิทบนผิวเนียนของอีกฝ่าย ร่างบางสะดุ้งน้อยๆเมื่อความเย็นกระทบผิวหนัง มือเล็กดันอกแกร่งออกห่างจากตัว

"นี่มันมัน..." หน้าสวยก้มมองที่คอของตน มือเล็กจับจี้ ตัวอักษรภาษาเกาหลีคำว่า 윤 ขึ้นมาดูจี้เนื้อดีสะท้อนกับแสงไฟจนเกิดแสงใสมันวาว นิ้วเรียวลูบไปมาช้าๆ

"สวยไหม" เสียงทุ้มถาม

"สวยดี แต่ทำไมถึงไม่เป็น 재ล่ะ นี่มันชื่อนายไม่ใช่เหรอ"

"ก็อยากให้เป็นชื่อฉัน ใครๆจะได้รู้ว่านี่คือคนรักของยุนโฮ" พูดจูบปากหยักก็หวังจูบปากอิ่มอีกรอบแต่คราวนี้มือเล็กผลักออกเสียก่อน

"หยุดเลย นี่ไม่ใช่เวลางาน คนเยอะแยะอายซะบ้าง" ตากลมมองเพื่อนร่วมงานที่มองอย่างล้อๆ

"ใครสน ไม่เห็นเป็นไรเลย"

"ฉันนี่แหละสน !! ไม่หยุดไม่ใส่จริงๆด้วย" แจจุงยื่นคำขาด

"ถ้านายถอดออกฉันฆ่านายแน่" เสียงทุ้มบอกอีกคน "สั่งทำตั้งนานกว่าจะได้ ชอบหรือเปล่า"

"ก็ดี แพลตตินั่มใช่ไหม" มือเล็กจับจี้ไปมาอย่างพินิจ

"รู้ด้วย !? เนื้อดีแบบนี้หายากสุดๆ" ยุนโฮพูดอย่างภูมิใจ

"จะรับไว้ด้วยความยินดีแล้วกันนะ ลูกหมี" ปากอิ่มยิ้มกว้างให้คนที่ยืนอยู่ข้างกัน

ยุ นโฮมองคนที่อยู่รอบๆก่อนจะจูงมือเล็กออกไปด้านนอกด้วยกัน ยุนโฮหยุดที่โต๊ะไม้ที่สวนด้านหลัง ทั่วทั้งบริเวณมีเพียงแสงไฟส่องสลัวๆและแสงจากดวงดาวบนท้องฟ้าเท่านั้น

"ฉันมีอะไรจะให้นายอีกอย่าง" เสียงทุ้มบอกพร้อมหยิบของในกระเป๋า "แบมือก่อน"

"อะไรของนาย"

ปาก อิ่มพูดยิ้มๆแต่ก็ยื่นมือไปทางร่างสูง ยุนโฮวางสร้อยสีเงินอีกเส้นที่มีจี้คล้องอยู่เหมือนกับเส้นที่อยู่บนคอแจจุง ตากลมมองสร้อยบนมือของตนที่ห้อยจี้คำว่า 재

"แจ..." เสียงหวานอ่านออกเสียง "ให้ฉันอีกทำไม"

"คนที่ใส่สร้อย 윤 คือคนรักของยุนโฮ เพราะงั้นคนทีใส่สร้อย 재ก็คือ..." เสียงทุ้มไม่พูดต่อ ปากอิ่มยกยิ้มอย่างรู้ความหมาย

"คิมแจจุง หัวใจทั้งดวงของฉัน ฉันให้นายไปหมดแล้ว หัวใจของนาย ให้ฉันได้ไหม ??" ยุนโฮถามเสียงดัง

คน ที่ถูกตั้งคำถามยังคงมองสร้อยในมือนิ่ง ปากอิ่มอมยิ้ม ตากลมมองอีกฝ่ายที่จ้องมาทางตนนิ่ง เท้าเล็กเขย่งขึ้น มือเล็กใส่สร้อยให้อีกฝ่ายโดยโอบจากด้านหน้าคนตัวเล็กละออกเมื่อใส่สร้อยให้ ร่างสูงเสร็จ ปากอิ่มยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า

"ฉันเห็นว่านายมีใจมาแลกหรอกนะ ถือซะว่าวินวินแล้วกัน" คำพูดของร่างบางทำให้ปากหยักยิ้มกว้าง

"ฉันน่ะรักคิมแจจุงที่สุดเลย !!" เสียงทุ้มตะโกนลั่น "รักมากกว่าที่นายรักฉันอีก"

"อย่ามาทำเป็นพูดดี ฉันมากกว่าหรอก"

"ไหนหลักฐาน" ร่างสูงถามอีกฝ่ายอย่างท้าทาย

"ฉันน่ะรักชองยุนโฮที่สุด !!" เสียงหวานตะโกนดังกว่าร่างสูงเมื่อครู่ "เห็นไหม ว่าฉันดังกว่า"

ร่าง บางทำหน้าใส่ร่างสูงอย่างเหนือกว่าแต่อีกคนกลับยืนยิ้มนิ่งไม่พูดจาตอบโต้ เช่นทุกครั้ง คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองทำพลาดไปเสียแล้วอดหน้าขึ้นสีอย่างห้ามไม่ได้

"ดีใจที่สุดเลย !! คิมแจจุงรักชองยุนโฮ !!" เสียงทุ้มตะโกนลั่น

ยุ นโฮดึงแจจุงเข้ามากอดไว้แน่น ร่างสูงหมุนตัวไปมาแขนเล็กกอดอีกฝ่ายไว้แน่นเมื่อเท้าของตนลอยขึ้นจากพื้น ทั้งสองหัวเราะเสียงดังขณะที่กอดกันแน่น จุดเริ่มต้นของความรักกำลังชักนำการเปลี่ยนแปลงให้เกิดขึ้นในตัวของทั้งคู่

เพราะไม่มีใครเกิดมาแล้วทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกันไปเสียหมด เมื่อมีสิ่งที่แตกต่างจึงต้องมีการเปลี่ยนแปลง

เปลี่ยน เพื่อให้เข้ากันได้ เข้าใจกัน ยอมรับซึ่งกันและกัน ที่สำคัญเพื่อใช้ความรักร่วมกัน


- END of Hello Browny – Hit it off -

-----

ขอบคุณสำหรับการติดตาม SF เรื่องนี้นะคะ ความจริงมันไม่ใช่ SF ธรรมดา แต่จะมีตอนย่อยอื่นๆผุดมาอีก
ตอนต่อไป Hello Browny – On the rocks Coming Soon จร้า ส่ง Preview เล็กๆมาก่อนนะคะ

"แม่ขอสั่ง เลิกกับคิมแจจุงซะ"

"ถ้าคิดว่าฉันจะทำอะไรต่ำๆแบบนั้น นายจะมาคบฉันอีกทำไม !!"

อย่าลืมคิดถึงลูกหมีสำรองกับหัวหน้าหมู่แมวกันนะ >.<