คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Hello Browny Hit it off {5}
Chapter 5
แสงแดดจ้ายามเที่ยงลอดใต้ผ้าม่านเนื้อดี ตากลมขยับไปมาและลืมขึ้นเป็นครั้งแรกของวัน อกแกร่งปรากฏสู่สายตาร่างบาง หน้าสวยขึ้นสีน้อยๆเมื่อมองหน้าหล่อที่หลับสนิท แขนแกร่งโอบรอบเอวบางไว้แน่นจนคนที่ตื่นก่อนขยับไปไหนไม่ได้
แจจุงเอื้อมไปดึงทิชชู่ข้างเตียง แผ่นทิชชู่ถูกม้วนเป็นเกลียวและแหย่ไปที่โพรงจมูกของร่างสูง คิ้วหนากระตุกไปมา ตามด้วยปากหยักที่กระตุกขึ้นข้างเดียว แจจุงเม้มปากกลั้นเสียงหัวเราะไว้แน่น
"ฮัดชิ่ว !!" คนที่นอนหลับตาอยู่จามออกมาอย่างแรง หน้าสวยเต็มไปด้วยน้ำลายของอีกคน
"อะ... ไอ้บ้ายุนโฮ" เสียงหวานเรียกอีกคนอย่างอึ้งๆ นิ้วป้อมเช็ดน้ำลายที่อยู่บนหน้าตน "นายตื่นแล้วใช่ไหม !!" คนตัวเล็กตะโกนถามพร้อมผลักอีกฝ่ายออก ตาเรียวลืมลืมขึ้นพร้อมปากหยักที่ยกยิ้มกว้าง
"ฮ่าๆ นายอยากแกล้งฉันทำไม" เสียงทุ้มหัวเราะร่า
"ตายซะเถอะ !! " แจจุงเอื้อมมือไปบีบคออีกฝ่าย
"แค่กๆ หะ..หายใจ..ไม่ออก"
"แกล้งฉันดีนักนะ"
"...ขอโทษๆ" แจจุงยอมปล่อยอีกฝ่ายออก ตากลมมองร่างสูงอย่างคาดโทษ
"เอะอะนายจะฆ่าฉันอย่างเดียว" ยุนโฮถูไปมาที่คอของตน "เป็นหม้ายไม่เท่นะจะบอกให้"
"แต่ตอนนี้ฉันอยากเป็นมาก" แจจุงยื่นมือไปทางร่างสูงอีกครั้ง ยุนโฮกุมมือเล็กทั้งสองข้างไว้แน่น
"ไม่แกล้งแล้วๆ" เสียงทุ้มรีบพูด แรงจากมือเล็กหายไป ยุนโฮจับมือเล็กมารวมกันแล้วจูบที่หลังมือของอีกฝ่าย
"อรุณสวัสดิ์ วันแรกของการเป็นผัวเมียกัน" ตาคมจ้องอีกฝ่ายจนร่างบางต้องหันหน้าหนี
"เรียกน่าเกลียด ยังจะพูดอรุณสวัสดิ์อีกนี่มันเที่ยงแล้ว" เสียงหวานพูดโดยไม่มองหน้าร่างสูง หน้าหล่อเลื่อนเข้ามาใกล้หน้าสวยที่ก้มต่ำลงอย่างรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังซ้อนใบหน้าที่ขึ้นสี
"ไม่เรียกผัวเมียก็ได้ แต่ยังไงก็เป็นวันแรก ที่ตื่นมาแล้วเจอนาย...คิมแจจุงที่เป็นของชองยุนโฮ" ปากหยักจูบที่ปากอิ่มหลังพูดจบ ลิ้นหนาเข้าหาความหวานช้าๆ ลิ้นเล็กโต้ตอบเบาๆเช่นกัน ปากหยักละออกและดูดริมปากอิ่มเบาๆอีกครั้ง
"วันนี้ไปซื้อของใช้เข้าห้องกัน" เสียงทุ้มถามคนที่นอนอยู่
"อืม แต่หกโมงฉันต้องไปที่ร้านแล้วนะ"
"ไม่อยากให้นายร้องเพลงเลย สายตาผู้ชายพวกนั้นมันหื่น"
"ต่างจากนายตรงไหน"
"ต่างตรงที่ฉันอยากได้ฉันก็พูดไม่มานั่งมอง ยักคิ้วหลิ่วตาให้หรอก"
"ฉันว่าแบบหลังมันดีกว่านะ"
"แบบฉันสิดี สปอตร์ จริงใจ ขยัน อดทน ทั่วถึงทุกพื้นที่"
"จะไปลงสส.หรือไงไอ้หมีบ้า" ปากอิ่มขำน้อยๆกับสิ่งที่ร่างสูงพูด
"อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใคร เสียงหัวเราะนี่ก็ด้วย ต่อไปนี้นายห้ามแก้ผ้าต่อหน้าใครไม่ว่าจะชายหรือหญิง"
"จะบ้าเหรอ งานฉันทั้งนั้น" มือเล็กตีอกแกร่งที่เปลือยเปล่า
"ก็หวง ปากนี่" นิ้วเรียวลูบไปที่ปากอิ่ม "ผิวเนียนๆ" มือเรียวลูบตามเรือนร่างในอ้อมแขน "ฉันไม่อยากให้ใครสัมผัสนายเหมือนฉัน" หน้าสวยก้มต่ำลงหนีสายตานั้นที่จ้องตนนิ่ง
"รู้แล้ว" แจจุงตอบกระอ่อมกระแอ้ม
"เสียงนี่ก็ด้วย อย่าเรียกหาใครนอกจากฉัน" พูดจบแขนแกร่งก็ดึงร่างบางเข้ามากอด หน้าสวยซบลงกับอกแกร่งตากลมปิดลงซึมซับสัมผัสนั้น ปากหยักจูบผมดำสนิทอย่างเนิ่นนาน
ยุนโฮและแจจุงออกจากคอนโดในตอนบ่ายหลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อย ร่างสูงโอบเอวบางมาตลอดทาง ปากหยักยิ้มให้มยองฮวานที่ยืนอยู่รออยู่ที่รถ
"เดี๋ยวฉันขับเอง นายไปไหนก่อนก็ได้" ยุนโฮหยิบกุญแจรถจากมยองฮวาน
"แล้วพี่อ้วนจะไปอยู่ไหนล่ะ พี่อ้วนไปด้วยกันสิฮะ" แจจุงหันไปชวนร่างใหญ่
"ไม่เอา อยากไปแบบผัวเมียเอ่อ ไม่สิแฟนกัน" เสียงทุ้มเถียงขึ้น แจจุงอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำแรก มยองฮวานก้มหน้าลงซ่อนรอยยิ้มของตน
"นายไปอยู่ที่ร้านก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันตามไป เจอกันที่ร้าน" ยุนโฮพูดจบก็ลากแจจุงให้ไปนั่งที่เบาะข้างคนขับและตนก็ไปนั่งประจำที่คนขับ
"ปล่อยพี่อ้วนอยู่คนเดียวน่าสงสารจะตาย" เสียงหวานบ่นเมื่อยุนโฮขับรถออกจากคอนโด
"ไม่หรอก ที่ร้านก็มีซึงฮวานอยู่ อยู่คนเดียวตรงไหน"
"นายนี่นะ" แจจุงส่ายหน้าเอือมๆ
รถคันหรูเลี้ยงเข้าห้างสรรพสินค้าหลายสิบชั้นที่มีของทุกอย่างที่ทุกคนต้องการ ทั้งสองเข้าไปที่ชั้นของแต่งบ้าน ตากลม มองผ้าปูเตียงสีดำสนิทผิดกับอีกคนที่มองสีครีมก่อนที่ทั้งสองจะหันมามองหน้า กัน หน้าสวยหันไปทางผ้าปูสีดำเช่นเดียวกับหน้าหล่อที่หันไปทางผ้าปูสีครีม
"สีดำ/สีครีม" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
"ห้องนอนเอาสีดำไปก็อึมครึมพอดี" เสียงทุ้มบ่น
"สีครีมนิดๆหน่อยๆก็เลอะแล้วเสียเวลาเปลี่ยน"
"ถ้าแบบนั้นสีดำไม่เลอะง่ายกว่าเหรอ"
"ง่ายกว่ายังไง" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
"ก็น้ำมันสีขาวขุ่น แบบนี้ต้องเปลี่ยนทุกวันเลยนะ" ตากลมเบิกกว้างเมื่อได้ยิน มือเล็กหยิบกล่องใส่ผ้าปูมาตีร่างสูงตรงหน้า
"ไอ้หมีหื่น ไอ้ลามก !!"
"ฉันพูดผิดตรงไหนหรือนายว่าไม่จริง งั้นเอาสีครีมดีกว่าโทนเดียวกันไม่ต้องเปลี่ยนบ่อย"
"สีดำ !! และห้ามมีรอยเลอะจนกว่าจะเปลี่ยนผ้าปูเตียง กำหนดเปลี่ยนคือเดือนละครั้ง !! "
"เดือนละครั้ง !! แบบนั้นโดนฝุ่นจับตายก่อนพอดียังไงก็ สีครีม เลอะได้ไม่เห็นรอยอยากเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็ได้ !!"
"สีดำ !!"
"สีครีม !!"
"สีดำ !!"
"ถ้าสีดำต้องเปลี่ยนผ้าปูเตียงทุกวัน ฉันตกลง !!"
"ฉันไม่ตกลง เดือนละครั้ง !!"
"ทุกวัน !!"
"เดือนละครั้ง !!"
"ทุกวัน !!"
"เอ่อ... ขอโทษนะครับคุณลูกค้า"
เสียงพนักงานดังขึ้นเมื่อทั้งสองเสียงดังจนคนรอบข้าง หันมามอง ยุนโฮกับแจจุงหันมองพนักงานตาขวางด้วยกันทั้งคู่ คนที่เข้ามาแทรกสะดุ้งน้อยๆ
"ผมต้องแจ้งให้ทราบว่า ผ้าปูยี่ห้อนี้ทำความสะอาดง่าย เลอะนิดๆหน่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดก็ออกแล้วครับ" พนักงานมองทั้งสองคนที่ยืนนิ่งสลับกันไปมา ยุนโฮกับแจจุงกอดอกฟัง
"อีกอย่างช่วงเวลาที่เหมาะสำหรับการเปลี่ยนผ้าปูเตียงคือหนึ่งถึงสองสัปดาห์ ไม่ควรนานกว่านั้นครับ" ยุนโฮหันมองแจจุงแล้วยักคิ้วให้อย่างเหนือกว่า ปากอิ่มยู่ใส่อีกฝ่าย
"แต่เปลี่ยนทุกวันก็ออกจะเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุนะครับ" ตากลมมองอีกฝ่ายพร้อมยักไหล่ขึ้น ปากอิ่มหัวเราะในลำคอ ยุนโฮจ้องอีกคนนิ่ง
"ส่วนสี..." ทั้งสองหันมาจ้องที่พนักงานพร้อมกัน "ผมมีรุ่นแนะนำให้คุณลูกค้าครับ" พนักงานหันไปหยิบกล่องผ้าปูเตียงยี่ห้อเดียวกันแต่คนละชั้น ด้านหน้ากล่องระบุว่าด้านขวาเป็นสีดำและฝั่งซ้ายเป็นสีครีมในแนวตั้ง
"มีคู่รักหลายคู่มีปัญหาเรื่องสี ยี่ห้อนี้จึงทำมาเพื่อแก้ปัญหาจุดนี้โดยเฉพาะครับ" พนักงานยื่นกล่องให้แจจุงกับยุนโฮ มือหนารับมาดู
"เอาอันนี้แหละ สักสิบกล่องเปลี่ยนวันละครั้ง จะได้ไม่ต้องกลัวของขาด"
"บ้านนายสิ เอามาสองกล่องพอ เปลี่ยนเดือนละสองครั้ง"
"ไม่เอาน้อยไป !!"
"งั้นเดือนละครั้ง !!"
"ไม่ !!"
"เอ่อ... ขอโทษอีกครั้งครับคุณลูกค้า ผมว่าใช้คำว่านานดีกว่าไหมครับ เรื่องของแบคทีเรียนานไปมันจะอันตรายนะครับ"
"ไม่เกี่ยวกับแบคทีเรีย นายไปหยิบมาสิบกล่อง"
"เยอะไป !!" เสียงหวานพูดขัดทันที
"แปด" ยุนโฮหันไปถามคนตัวเล็ก
"ไม่ !!"
"หกอ่ะ"
"ไม่ !!"
"ห้า นี่ลดสุดตัวแล้วนะ มากกว่านี้ไม่ได้อะไรแล้ว !!"
"ก็ได้ !! ห้าก็ห้า เห็นว่าห้าหรอกนะถึงยอม"
"นาย ไปเอามาห้ากล่องใส่รถเข็นตรงนู้น"
"ครับ แหม ตอนแรกก็ผมนึกว่าต่อราคา" พนักงานพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างเปรมปรีดิ์ที่หาข้อยุติให้ลูกค้าได้และเดินไปหยิบของตามคำสั่ง
"แบบนี้่ไม่อยากเปลี่ยนผ้าบ่อยก็มีอะไรได้ฝั่งเดียวอ่ะสิ" ยุนโฮพูดขึ้นเมื่ออยู่กันสองคน
"ไม่ต้องมีไปเลยก็ดี"
"แต่แคบๆแบบนี้นึกถึงเตียงที่ห้องนายเลย ลองวันนี้เลยดีกว่า"
"ไม่ !! ไม่ต้องมาหลอกอะไรฉันแล้วด้วย"
"ฉันไม่เคยหลอกสักหน่อย นายตกลงเอง" ปากหยักยิ้มอย่างพอใจ
"ลูกหมีสำรอง !!"
"ว่าไงครับ หัวหน้าหมูแมววันนี้สักเกมไหมครับ" หน้าหล่อยื่นมาหาหน้าสวย แจจุงผลักอีกคนออก
"ไม่ !! ห้ามถาม ห้ามชวน ห้ามเซ้าซี้"
"รอใกล้ถึงเวลาก็ได้" เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองอีกคนมองค้อนกลับเมื่อได้ยิน "ครับๆ จะไม่ทำอะไรครับ"
แจจุงชี้หน้าร่างสูงอย่างคาดโทษและเดินไปที่รถเข็น เมื่อเห็นของที่ห้องการถูก นำมาวางจนครบ ร่างบางเดินออกไปยังโซนเครื่องครัวโดยมียุนโฮเข็นรถเข็มตามต้อยๆ ครั้ง นี้เลือกได้โดยไม่มีปากเสียงเพราะคนใช้กับคนซื้อคนเดียวกันทำให้พื้นที่แถว นั้นยังคงรักษาความสงบได้เพราะของส่วนใหญ่ถูกบิ๊วอินไว้หมดแล้วทั้งสองจึง ไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่มนัก จึงลดการถกเถียงและเวลาในหารซื้อไปได้เยอะ
เป็นเวลาหลายอาทิตย์ที่ยุนโฮขลุกตัวอยู่กับแจจุง ไม่ว่าจะไปที่ไหนร่างสูงก็คอยตามร่างบางหรือลากร่างบางไปด้วยเสมอ แอร์ ในห้องนอนกว้างทำงานด้วยเสียงแผ่วเบาเพราะเจ้าของห้องทั้งสองยังคงหลับสนิท อยู่บนเตียง ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่แนบชิดกันอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
จากข้อตกลงของแจจุงที่ว่าเปลี่ยนผ้าปูเตียงเดือนละ สองครั้ง ในตอนนี้แม่บ้านประจำกลับต้องเปลี่ยนแทบทุกวันเพราะคราบสีขาวปรากฏขึ้นเป็น วงบนผ้าปูฝั่งสีดำเสมอๆเพราะเกมที่ถูกตั้งขึ้นมาแข่งในแต่ละวันที่ทั้งสองคน ผลัดกันแพ้บ้างชนะบ้างแต่สุดท้ายร่างบางก็ต้องยอมโอนอ่อนตามร่างสูงอย่า ปฏิเสธไม่ได้
การเริ่มต้นบทรักทุกครั้งดำเนินไปอย่างอ่อนโยน แม้ในตอนท้ายสัญชาตญาณสัตว์ป่าที่ซ่อนเร้นในร่างกายจะถูกดึงมาใช้ร่วมกันจน ทำให้บทรักแต่ละครั้งเกินคำว่าดีสำหรับทั้งคู่เพราะยุนโฮรู้จุดอ่อนของอีก ฝ่ายการเล่นบทรักจึงถูกใจร่างบางจนทำให้ยากที่จะปฏิเสธสิ่งที่ร่างสูงมอบให้ ได้
♫ ~ เสียงโทรศัพท์ของยุนโฮดังขึ้น ร่างสูงสะดุ้งและรีบรับสายเพราะกลัวอีกคนจะตื่นเสียก่อน
"ฮัลโหล" เสียงทุ้มพูดอย่างงัวเงีย
"อยู่ไหน ไอ้ลูกชาย" เสียงผู้เป็นพ่อจากปลายสายทำให้ร่างสูงต้องลุกขึ้นใส่ชุดคลุมอาบน้ำและออกไปคุยที่ระเบียง
"คอนโดครับ พ่อมีอะไรหรือเปล่า" ยุนโฮถามกลับ
"คอนโดที่เพิ่งซื้อใหม่เหรอ"
"ครับ" ยุนโฮตอบอย่างไม่แปลกใจที่ผู้เป็นพ่อรู้ทุกการเคลื่อนไหวของตน
"แล้วก็อยู่กับคนใหม่ที่เจอเมื่อเดือนที่แล้วด้วยใช่ไหม" รัฐมนตรีชองถามลูกชายที่นิ่งไปน้อยๆ
"ครับ ก็ใช่"
"นานไปนะยุนโฮ แม่รู้จะโกรธเอาได้ จริงจังหรือไง ?? " คำถามที่ทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
"พ่อ คนอย่างชองยุนโฮเนี่ยนะจริงจัง !!" เสียงทุ้มพูดประหนึ่งโดนคำดูถูก "แม่จะรู้ได้ยังไง แม่อยู่ตั้งอังกฤษ อีกอย่างผมไม่ได้จริงจังอย่างที่พ่อพูดด้วย !!"
"โถ่ ไอ้ลูกชายเห็นไม่โผล่มาให้เห็นหน้าเป็นเดือน นึกว่าจะเปลี่ยนไปบ้าง ไอ้ตะโกนกลับฟึดฟัดแบบนี้ไม่ต่างจากเดิมสักนิด"
"พ่อพูดแบบนั้นดูถูกผมชัดๆ"
"แค่ถามเฉยๆ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไปได้เผื่อลูกจะจริงจังพ่อจะได้เตรียมห้ามศึกแม่ลูก"
"คนอย่างชองยุนโฮไม่หยุดง่ายๆหรอกครับ"
"เออ ไอ้คาสโนวาสุดหล่อ"
"หล่อเหมือนพ่อไง" ยุนโฮพูดติดตลก
"แหม พูดถูกใจไอ้ลูกคนนี้ งั้นแค่นี้นะพ่อต้องเข้าประชุมต่อ อย่าลืมโผล่หน้ามาให้เห็นบ้างล่ะ"
"ครับ ตั้งใจทำงานนะครับพ่อ" ยุนโฮกดวางสาย
ร่างสูงบิดขี้เกียจไปมาในยามสายของวัน ก่อนจะเข้าไปด้านในอีกครั้ง ร่างขาวเนียนยังคงหลับสนิทในท่าเดิม ขายาวเตรียมพุ่งเข้าไปกอดคนบนเตียงแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะนึกถึงคำที่ตน เพิ่งบอกกับบิดาไปเมื่อครู่ หน้าหล่อเอียงซ้ายทีขวาทีก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดและปล่อยให้ร่างบางนอนหลับ ตามเดิม ร่างสูงออกมาพร้อมชุดตัวเก่งและออกไปข้างนอนทันที
คนที่นอนอยู่ลืมตาขึ้นเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายออกไป ตากลมใสแป๋วเพราะตื่นมาพร้อมๆกับที่โทรศัพท์ของยุนโฮดังขึ้น ตื่นมาจนได้ยินคำพูดที่ร่างสูงพูดกับผู้เป็นบิดาที่ระเบียง ร่างบางเปลือยเปล่านั่งนิ่งอยู่เตียง ตากลมปิดลงเพื่อควบคุมอารมณ์ในร่างกาย คนตัวเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆ
"เย็นไว้ คิมแจจุง" เสียงหวานพูดกับตัวเอง "เอ๋ !! " ร่างบางสะดุ้งนิดๆเมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้นบนหน้าตน
"น้ำตาเหรอ บ้าๆ บ้าไปแล้ว" มือเล็กขยี้ตาของตนเพื่อไล่น้ำใสที่คอยไหลอยู่ตลอดเวลา
"ฝุ่น เข้าตาใช่ไหมเนี่ย อืมใช่นี่มันฝุ่นเข้าตาชัดๆ" เสียงหวานพูดเองตอบเอง "นายต้องไม่เป็นไรคิมแจจุง" คนที่นั่งอยู่กำมือเข้าหากันแน่น
แจจุงลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อยและออกไปที่ร้าน เร็วกว่าปกติ ซึงฮวานออกมาทักทายน้องชายสุดที่รักเช่นทุกครั้ง ร่างใหญ่มองร่างบางที่เดินเข้ามาโดยไร้เงาของยุนโฮอย่างแปลกใจ
"ทำไมมาคนเดียว คุณยุนโฮไม่มาด้วยกันเหรอ"
"ไม่ฮะ มันตายไปแล้ว" เสียงหวานพูดตอบเสียงเย็น
"อะไร ทะเลาะกันเหรอ"
"เปล่านี่ฮะ เออพี่วันนี้ผมรับลูกค้านะ เตรียมห้องข้างบนไว้ด้วย"
"ผู้ชายเหรอ"
"ผู้หญิงสิ !! พี่จะบ้าเหรอให้ผมรับผู้ชาย"
"ก็ทุกคนเขาเห็นนายกับคุณยุนโฮตัวติดกันขนาดนั้น รู้หรือเปล่าพอนายเริ่มตัวติดกับคุณยุนโฮลูกค้าผู้ชายติดต่อเข้ามาทุกวันเลย"
"เหอะๆ ต่อไปผมจะเรียกลูกค้าสาวๆของกลับมา พี่คอยดูนะ"
"แล้ววันนี้เอาจริงใช่ไหมเรื่องลูกค้า พี่ไม่อยากโดยคุณยุนโฮฆ่าหรอกนะ รายนั้นสั่งห้ามไม่ให้ลูกค้าคนไหนซื้อนายเด็ดขาด"
"นี่ !! ผมที่รู้จักพี่มาเกือบปีกับไอ้ลูกรัฐมนตรีบ้านั่น พี่จะเชื่อใครระหว่างผมกับมัน !!" เสียงหวานถามอย่างโมโห
"นายก็ได้...คืนนี้รอได้เลย"
"ก็แค่นั้น ไม่ต้องกลัวมันจะไม่มาที่นี่อีกเชื่อผมสิ" พูดจบแจจุงก็เดินออกไปทันที
"ทะเลาะ อะไรกันแรงขนาดนั้นว่ะแต่ท่าทางโววายเมื่อกี้เหมือนคุณยุนโฮไม่มีผิด สองคนนี้มันยังไง" เสียงทุ้มบ่นพร้อมขยี้หัวตนอย่างไม่เข้าใจ
คืนนั้นเป็นอย่างที่แจจุงบอก โต๊ะวีไอพีที่ปกติจะมีคนนั่งเป็นประจำวันนี้กลับว่างเปล่า ร่างบางขึ้นโชว์บนเวทีด้วยเพลงช้าๆเศร้าๆ หน้า สวยถูกปกปิดด้วยแว่นตาสีดำ ร่างบางยังใส่สีดำทั้งชุดตามปรกติแต่วันนี้คนสวยกลับดึงความหล่อเท่ที่ไม่ เหมาะกับตนมาโชว์จนลูกค้าขาประจำส่วนใหญ่จับได้ถึงความผิดปรกติ
รถคันหรูหยุดลงที่ผับหรูใจกลางย่านแหล่งบันเทิง มยองฮวานเปิดประตูให้ผู้เป็นนายลงมาพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาสะสวย ร่างสูงโอบรอบเอวบางของหญิงสาวไปนั่งที่โต๊ะวีไอพีด้านในหลังจากไม่ได้มาซะ นาน ไวน์ยี่ห้อโปรดถูกนำมาวางตามคำสั่ง
มยองฮวานยืนอยู่ด้านหลังมองร่างสูงด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่ที่โทรนัดลูกสาวนักการเมืองไปทานมื้อเที่ยง ตกดึกยังเรียกนักร้องสาวออกมาเที่ยวกลางคืนด้วยกัน ล้วนแต่เป็นนิสัยที่มยองฮวานไม่ได้เห็นมานานทั้งนั้น เมื่อใกล้เวลาผับปิดยุนโฮก็จูบลากับสาวสวยประจำร้านทางด้านขวาและพานักร้อง ที่นั่งอยู่ด้านซ้ายกลับคอนไปพร้อมกัน
"มยองฮวาน" เสียงทุ้มเรียกคนขับรถเมื่อเห็นเส้นทางกลับคอนโดเป็นทางที่ตนซื้อไว้ให้แจจุ ง "ไปอีกที่ ต่อไปนี้ฉันไม่มีธุระกับที่นั่นแล้ว"
พูดจบปากหยักก็หันมาจูบปากอิ่มของหญิงสาว มือหนานวดเฟ้นเต้านมสวยได้รูปอย่างเพลิดเพลิน ทั้งสองลูบไล้กันไปมาจนถึงคอนโดที่หมาย ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับทั้งคู่ที่นัวเนียนกันมาตลอดทาง ยุนโฮไม่รอช้าที่จะพาหญิงสาวขึ้นเตียงทันที หญิงสาวนอนแผ่หลาให้ร่างสูงสัมผัสอย่างหนำใจ
การทำรักที่รุนแรงโดนไม่ต้องกลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ เริ่มต้นขึ้น ทำนองรักที่รุนแรงตั้งแต่เริ่มตามสไตล์ของร่างสูงถูกใช้กับหญิงสาวที่มีความ ต้องการไม่แพ้กัน
------ CUT -----
"อย่ามาคร่อมฉัน ไม่ชอบ" ยุนโฮดันหญิงสาวออก "ยังไม่เสร็จก็ไปช่วยตัวเอง ไม่ใช่หน้าที่ฉัน"
"แต่ทิฟฟานี่ต้องการคุณนะคะ" หญิงสาวยังไม่เลิกอ้อนวอน คนที่หลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้าลืมขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
"ก็บอกว่าไม่ !! ออกไปได้แล้วเหม็นน้ำหอม" ยุนโฮลุกขึ้นนั่ง "ยังจะอยู่อีก บอกให้ออกไป !!" เสียงทุ้มตะโกนลั่นจนหญิงสาวสะดุ้งและรีบลุกออกจากเตียงเพื่อแต่งตัวแล้วออก จากห้องไป
"หลวมก็หลวม ตัวก็ฉุนนี่กะใช้แต่น้ำหอมแล้วไม่อาบน้ำเลยหรือไง" เสียงทุ้มพูดอย่างหัวเสียและนอนลงกับเตียง ร่างสูงพยายามข่มตาให้หลับเพื่อในหัวจะได้ไม่ต้องคิดถึงใครบางคนที่ซ้อนทับหญิงสาวเมื่อครู่อยู่ตลอดเวลา
แจจุงตื่นขึ้นตอนใกล้รุ่งในห้องพักของร้าน ตากลมมองหญิงสาวที่กอดตนแน่น มือเล็กยกแขนของหญิงสาวออกและลุกขึ้นอย่างเบาที่สุด ร่างบางแต่งตัวให้เรียบร้อยและออกจากห้องไป ฟ้ายังคงเป็นสีดำสนิท ขาเล็กเดินไปตามทางทั้งที่เพิ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเพราะหัวสมองดูจะไม่สงบจน นอนไม่สามารถหลับได้
ขาเล็กเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่ที่ตนคุ้นเคย ร่างบางหยุดอยู่หน้าร้านขายของชำที่มีจักรยานสีเงินจอดอยู่ เด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกันยกลังนมออกมาหน้าร้าน
"น้อง เฮียไม่อยู่เหรอ" แจจุงทักเด็กหนุ่ม
"อยู่ครับ คุณมีอะไรเหรอ" เสียงทุ้มถามแจจุงไม่ตอบแต่ยกยิ้มกว้างแทน
"เฮีย~ " เสียงหวานตะโกนเรียกคนในร้าน ชายแก่เดินออกมาจากร้านอย่างเร็วเมื่อได้ยินเสียงนั้น
"โอ้ !! แจจุงจริงๆด้วย" เสียงแก่พูดพร้อมรอยยิ้มดีใจ
"คิดถึงเฮียจัง" คนตัวเล็กกระโดดกอดชายแก่แน่น
"อืมๆ รู้แล้วเฮียก็คิดถึง เข้ามานั่งคุยในร้านก่อนมา"
"ไม่เอาๆ เดี๋ยววันนี้ผมไปส่งนมให้เฮียนะ เดี๋ยวกลับมาคุย"
"เอางั้นเหรอ" ตาเหี่ยวของชายแก่เบิกกว้างน้อยๆ
"อืม น้องเดี๋ยวนมวันนี้พี่จัดการเอง” ร่างบางหันไปบอกเด็กหนุ่มในร้าน “เดี๋ยวผมมานะเฮีย"
แจจุงจัดแจงจัดนมกับจักรยานอย่างคล้องแคล้วแล้วปั่น ออกไป ตากลมหลับตาน้อยๆเมื่อถึงทางลงเนินปล่อยให้สายลมพัดผ่านหน้าตนไป จักรยานสีเงินถูกจอดเมื่อถึงซอยสุดท้ายของการส่งนม ขาเล็กหยุดลงที่รั้วบ้านแห่งหนึ่ง ตากลมมองเข้าไปในบ้านไม่นานเจ้าสี่ขาขนยาวก็เดินออกมา
“ไงวิค คิดถึงฉันไหม” เสียงหวานทักทายเจ้าหมาน้ำลายยืด ขาทั้งสองข้างตะกายกับรั้วเข้ามาหาแจจุง มือเล็กลูบหัวใหญ่อย่างเอ็นดู ตากลมมองรูด้านล่างที่เจ้าวิคเคยใช้หนีออกมาครั้งที่แล้วในตอนนี้ถูกกลบปิด จนไม่เหลือช่องว่างให้เจ้าหมาตัวใหญ่ลอดผ่านได้อีก
“แบบนี้นายก็ออกมาไม่ได้เลยสิ” ตากลมมองหมายักษ์อย่างสงสาร “ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงง่ายจริงๆ รูหมารอดยังถูกปิดแล้วจะเอาอะไรกับใจคน” เสียงหวานเต็มไปด้วยความเศร้า
“เดี๋ยวนะ นี่ฉันเปรียบเทียบอะไรเนี่ย” หน้าสวยส่ายไปมาไล่ความคิดแปลกๆของตน “ฉันไปก่อนนะแล้วจะมาหาบ่อยๆ”
คนตัวเล็กออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้วส่งนมต่อจนเสร็จ ตากลมเหลือบมองต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะก่อนจะรีบหันกลับมาอย่างไม่สนใจ ร่าง เล็กหยุดจักรยานที่หน้าร้านขานของชำ เฮียเจ้าของร้านที่นั่งรออยู่ส่งยิ้มให้แจจุง ร่างบาเอาจักรยานไปจอดที่ข้างร้านและกลับนั่งคุยกับเฮีย
"เฮียเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม"
"สบายดี เฮียอยู่ดีกินดีเพราะแฟนแจจุงส่งแดซองมาช่วยนั่นแหละ" คำตอบของชายแก่ทำให้ร่างเล็กนิ่งลงก่อนจะกลับมายิ้มอีกครั้ง
"ไม่ใช่แฟนผมเฮีย แฟนผมต้องเป็นผู้หญิง"
"ฮ่าๆ เฮียจะเชื่อแล้วกันแต่แจจุงไปอยู่ไหน เฮียไปหาที่ห้องไม่เจอเลย"
"ผมย้ายออกแล้วแต่กำลังจะกลับมาอยู่เหมือนเดิม เฮียเดินไปไม่เหนื่อยแย่เหรอ"
"ไม่หรอก ได้ออกกำลังกายบ้างมันก็ดีเหมือนกัน"
แจจุงนั่งคุยสารทุกข์สุขดิบที่เกิดขึ้นจนผ่านไปเป็น ชั่วโมง ร่างบางบอกลาเฮียเมื่อได้คุยจนหายคิดถึง แจจุงเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องพักเก่าของตน ขาเล็กเดินไปทางห้องผู้เช่า
"สวัสดีฮะเจ๊" แจจุงทักทายเจ๊เจ้าของห้องพัก
"แจจุงไม่ไช่เหรอ ตายแล้วหายไปนานเลยนะ" หญิงวัยสี่สิบทักทายร่างบางอย่างสนิทสนม
"นานที่ไหน ผมจะมาถามห้องเช่า ห้องของผมยังว่างอยู่ไหม"
"ห้องเราน่ะว่างแต่คนที่เขามาย้ายของเราออกเมื่อเดือนก่อนเขาห้ามไม่ให้เจ๊รับเรามาอยู่อีก"
"โห เจ๊ไปฟังคำพูดคนพวกนั้น เจ๊ไม่สงสารผมเหรอผมไม่มีที่อยู่ ผมจะไปอยู่ที่ไหนถ้าเจ๊ทำตามคำสั่งพวกนั้นแต่เจ๊กลับลืมความสัมพันธ์อันดี ระหว่างเราไปได้ เจ๊ทำผมเจ็บปวดมากเลยรู้ไหม" แจจุงก้มหน้าต่ำลงมือเล็กแทรงทำเป็นปาดน้ำตา
"แหม ท้าวความซะเจ๊รู้สึกผิดเลย"
"ผมต้องการห้องของเจ๊เสมอนะ ขาดเจ๊ผมเหมือนขาดใจ เจ๊รู้สึกอย่างเดียวกับผมบ้างหรือเปล่า" แจจุงจ้องหน้าอีกฝ่าย "ใช่สิ เจ๊ไม่รักผมเหมือนที่ผมรักเจ๊อยู่แล้วนี่"
"พอแล้วแจจุง อ่ะนี่กุญแจห้องขาดเหลืออะไรบอกเจ๊ได้ทุกเมื่อนะ" กุญแจดอกเดิมยื่นมาให้แจจุง
"ขอบคุณนะฮะเจ๊" ปากอิ่มยิ้มกว้างลืมความเศร้าโศกเมื่อครู่ไปจนหมด
แจจุงกลับมาที่คอนโดหรูที่ตนอาศัยอยู่เกือบเดือน ร่างบางเสียบคีย์การ์ดใจดวงน้อยเต้นตุ้มๆต่อมๆเพราะแอบหวังว่าจะเจอใครอีกคน อยู่ในห้องแต่ห้องกว้างด้านในว่างเปล่า คนที่เข้ามาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขาเล็กเดินเข้าห้องนอนไปเก็บของของตน
"หวังอะไรของนายคิมแจจุง" เสียงหวานบ่นกับตัวเองพร้อมกับเก็บข้าวเข้ากระเป๋า
เวลาทั้งวันถูกใช้ไปกับการย้ายห้องจัดของให้เข้าที่ แจจุงทิ้งตัวลงบนเตียงเล็กของตนอย่างเหนื่อยอ่อน มือเล็กหยิบโทรศัพท์กดโทรออกหาซึงฮวาน
"ฮัลโหล พี่วันนี้ผมลานะ" แจจุงบอกปลายสาย
"ทำไม หรือกับลูกค้าเมื่อคืนหนักไป"
"ไม่เกี่ยว เอาเป็นว่าผมปวดหัวตัวร้อนท้องเสียอะไรก็ว่าไปแต่ห้ามให้ลูกค้ามาหาผมที่ห้องนะ จะหลับแล้วง่วงมาก"
"ได้ๆ พักผ่อนเยอะๆล่ะ"
"อืม ขอบคุณมากพี่" แจจุงกดวางสาย ร่างเล็กนอนกับเตียง ตากลมปิดลงอย่างเหนื่อยล้าจากการที่ต้องทำทุกอย่างคนเดียวโดยปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลงอันรวดเร็วเช่นนี้
ยุนโฮเดินเข้าผับหรูแห่งใหม่ ขายาวก้าวเข้าไปอย่างมั่นใจ แขนแกร่งโอบเอวบางของชายผมดำตัวเล็กน่ารัก ชายร่างเล็กขยันเอาอกเอาใจร่างสูง แก้วไวน์ในมือไม่เคยพร่องไปเพราะบริการอย่างดีจากคนข้างตัว
ที่เดิมๆเหตุการณ์เดิมๆเริ่มขึ้น เตียงนอนหลังเดิมสั่นไปมาเพราะการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนบนเตียง เสียงหวานและช่องทางด้านหลังของชายหนุ่มทำให้ร่างสูงสุขได้อย่างที่สุด
----- CUT -----
"ฉันก็ชอบ" เสียงทุ้มพูดตอบ มือเรียวดึงหน้าสวยให้มาจูบกับตนอย่างหื่นกระหาย บทรักครั้งใหม่เริ่มต้นอย่างต่อเนื่องจากความร้อนแรงและความต้องการของทั้งคู่
มยองฮวานขับรถพาเจ้านายของตนกลับคอนโดเร็วกว่าปกติ เพราะยังไม่ถึงกำหนดเวลาปิดของร้านทั่วไปทำให้ร้านอาหารผับบาร์ริมถนนเส้น หลักมากมายยังคงเต็มไปด้วยแสงสีที่แข่งกันเรียกร้องความสนใจจากลูกค้ากัน เต็มที่ ตา เรียวคมหยุดมองเมื่อผ่านผับที่ตนคุ้นเคยเพราะรถที่ติดยาวทำให้รถคันหรูไม่ สามารถเคลื่อนที่ไปได้ หน้าหล่อเลื่อนไปแทบจะติดกระจกอย่างไม่รู้ตัว
"นี่มันจะสองอาทิตย์แล้ว คิดถึงก็ไปหาสิครับ" มยองฮวานพูดขึ้นอย่างเหลืออด
"ใคร คิดถึงอะไร ไม่มี" ร่างสูงพูดเสียงสูงและหันมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม
"ทำไมพูดกลับซะเสียงสูงเลยล่ะครับ"
"สูงที่ไหน เสียงฉันก็เป็นแบบนี้" ยุนโฮพูดด้วยโทนเสียงราบเรียบ "คืนนี้เรียกคารัมมาที่ห้องด้วย"
"แค่ตัวแทน มันอร่อยพอหรือครับ"
"มยองฮวาน อยากโดนไล่ออกไหม" ยุนโฮพูดเสียงนิ่ง
"ไม่ครับ" ร่างใหญ่พูดกลับอย่างไม่เดือดไม่ร้อน "แต่ผมมีเรื่องอยากคุณยุนโฮ"
"เรื่องอะไร"
"พรุ่งนี้ร้านที่อยู่ตรงนั้นมีโชว์พิเศษจากดาวเด่นของร้าน พอดีเมื่อวานผมแวะไปมาน่ะครับลูกค้าแตกตื่นกันใหญ่เลย"
"โชว์พิเศษ ดาวเด่นงั้นเหรอ" ยุนโฮพึมพำกับตัวเอง "แล้วนายไปที่นั่นทำไมไม่บอกฉัน !!"
"ผมนึกว่าคุณยุนโฮไม่สนใจ"
"ฉันเปล่าสนใจสักหน่อย...แล้วนายไปทำไม"
"ผมก็มีเพื่อนของผมเหมือนกันนะครับ" มยองฮวานเหยียบคันเร่งน้อยๆ เมื่อรถคันด้านหน้าเคลื่อนตัวทีละนิด "นั่นคิมแจจุงนี่ครับ" เสียงใหญ่ดังขึ้นเมื่อเหลือบเห็นคนที่ออกมายืนหน้าร้านพร้อมกับซึงฮวาน
"ไหน !!" เสียงทุ้มของ คนด้านหลังตะโกนขึ้นทันที มือเรียวแนบไปกับกระจก ตาเรียวมองไปที่ด้านหน้าของผับ แต่รถก็เคลื่อนตัวออกไปพอดี "เดี๋ยวสิ นายจะขับไปไหน"
"พาคุณกลับไงครับ ไฟเขียวแล้วขืนเราหยุดโดนด่าตาย"
"โธ่เว้ย !!" ยุนโฮสถบอย่างหัวเสียเมื่อรถวิ่งผ่านไปไกลมากขึ้น
"เอาไงครับ ผมพาคุณกลับคอนโดเลยนะครับ จะได้โทรเรียกคารัมด้วย" มยองฮวานถามเจ้านาย
"ไม่ต้อง ไปคอนโดอีกที่" เสียงทุ้มพูดไปในที่สุด
รถคันหรูจอดติดกับบันไดทางขึ้นล็อบบี้ของคอนโด ยุนโฮก้าวลงจากรถและตรงไปที่ลิฟต์ นิ้วเรียวกดชั้นที่ต้องการ ไม่ นานร่างสูงก็ถึงที่หมาย คีย์การ์ดถูกเสียบโดยไม่ต้องกดรหัสผ่านขายาวเดินเข้าไปด้านในช้าๆตาคมมอง ด้านในที่ว่างเปล่าไม่มีร่องรอยของผู้อาศัยอย่างใจหายไม่น้อย
ยุนโฮเปิดเข้าไปในห้องนอนด้านในสะอาดสะอ้านบ่งบอกถึง การได้รับการทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอติดแค่ของใช้ด้านในโล่งจนแทบจะเหลือ แต่ห้องว่าง ขา ยาวเดินไปเปิดดูเสื้อผ้า ด้านในว่างเปล่าอย่างที่คิดไว้ประตูห้องน้ำที่เชื่อมติดกันถูกเปิดออกด้านใน ก็โล่งเช่นกันมือหนาปิดประตูอย่างอารมณ์เสียขายาวเดินกลับมาพบคีย์การ์ด วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง
"คิมแจจุง นายกล้าทิ้งห้องหรูแบบนี้งั้นเหรอ กล้าดียังไงทิ้งของที่ฉันให้นายมันแมวจอมเย่อหยิ่ง"
เสียงทุ้มพูดพร้อมกับหยิบคีย์การ์ดในมือที่วางอยู่ ที่โต๊ะข้างเตียง ร่างสูงนั่งลงฝั่งเตียงสีดำสนิท หน้าหล่อหันมองหมอนที่วางอยู่ มือหนาหยิบขึ้นมาช้าๆก่อนจะดึงเข้าหาตัว
"กลิ่นนี้มัน !!" จมูกโด่งสัมผัสกลิ่นบางอย่าง "กลิ่นหัวหน้าหมู่แมวนี่น่า" หน้าหล่อฝังไปกับหมอน "ลูกหมีคิดถึงหัวหน้าหมู่แมวจัง" ร่าง สูงกอดรัดฟัดเหวี่ยงหมอนในอ้อมแขนจมูกโด่งสูดดมกลิ่นที่ยังหลงเหลืออยู่ อย่างคิดถึงยุนโฮนอนลงกับเตียงและหลับไปทั้งที่ยังกอดหมอนใบสีดำไว้แน่น
--------------------------------
TBC.
ความคิดเห็น