ข้อความจากชีวิตผู้ชายหนึ่งคน

ข้อมูลเบื้องต้น

ชีวิตคนทุกคนที่ได้เกิดมา ต้องได้เรียนศึกษาเพื่ออนาคต เมื่อชีวิตของผมเข้าสู่วัยเรียน ผมได้ห่างจากพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ได้มาอาศัยอยู่กับญาติที่กรุงเทพ จนถึงประมาณผมเรียนอยู่ ป.5 พ่อของผมได้เสียชีวิตลง ผมอธิบายไม่ถูกว่าความรู้สึกตอนนั้นเป็นอย่างไร คิดได้ว่าผมอยากกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่ขอนแก่น แต่ผมก็ได้กลับมาตอนจบ ม.3 มาศึกษาต่อที่ รร.แห่งหนึ่งในขอนแก่น พอเข้าเรียนปวช. ผมมีเพื่อนมากมาย ผมติดเพื่อนมาก จนเรียนซ้ำชั้น ผมเรียนปวช. ถึง 5 ปี ถึงจบ ผมได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเปนเพื่อนกันตั้งแต่ปี 1 เขาเปนคนที่อัธยาศัยดี ช่วงผมเกเร ผมได้ออกมาอยู่หอพักกับเพื่อนผมเเละเขาจึงสนิทกันมาก แต่ก็อยู่ในสถานะเพื่อน ผมมีความรู้สึกที่ดีเมื่ออยู่ไกล้ผู้หญิงคนนี้ แต่เขามีแฟนเเล้ว เเต่มีช่วงหนึ่งเขาโดนแฟนทิ้ง เขาได้มาระบายความเศร้ามาให้ผมฟังทั้งหมด ผมนั่งฟังอยู่กับเขาที่หอ 2 คน แต่ผมไม่คิดจะทำอะไรผู้หญิงคนนี้ พอต่อมาเขาลืมแฟนเขาได้เราก็เริ่มสนิทกันมาก จนเกินกว่าเพื่อน แต่ผมไม่กล้าที่จะระบายความรู้สึกของผมไป เขาและผมได้กินนอนอยู่ด้วยกันหลายครั้ง แต่ไม่เคยล่วงเกินอะไรกันเลย ผมคิดว่าความรักของผมเป็นรักที่บริสุทธิ์ ผมไม่อยากให้เขาต้องเจ็บเพราะผู้ชายอีก จนกระทั่งเขาได้เจอแฟนใหม่ผมก็ดีใจที่เขามีความสุข แต่ความรู้สึกผมเสียใจมากๆ เขาคงไม่รู้ว่าเราเป็นห่วงและรักเขามาก แต่สุดท้ายเขาก็โดนแฟนทิ้ง ผมรู้สึกโกรธมาก ที่ผู้ชายคนนั้นได้ทิ้งเขาไป แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แค่เป็นคนปลอบใจ ผมกับเขาได้เป็นเพื่อนกันมาจนกระทั่งเรียนจบ เขาได้เรียนต่อ ปวส. ส่วนผมหางานทำ แต่เราก็ได้ติดต่อกันตลอด เวลาผมไม่มีเงิน เขาก็ช่วยผม ผมคิดอย่างหนึ่งว่า ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กัน สักวันเราจะต้องได้มารักกัน เราได้ติดต่อกันมาตลอด ไม่เคยลืมกัน ไปเที่ยวด้วยกัน แต่แปลกทำไมผมไม่ค่อยสนใจผู้หญิงคนอื่นเลย จนผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนแรกเราก็รักกันมาก แต่พออยู่กันนาน ๆ กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จนผมถูกทิ้ง แต่สุดท้ายเพื่อนผมก็ได้มาปลอบใจ ผมก็คิดว่าคบกันเป็นเพื่อน อยู่กันได้นานกว่าคบกันเป็นแฟน ผมจะบอกชื่อก็ได้ ผู้หญิงคนนั้น ชื่อ ปอนด์ ส่วนผมชื่อ คิด ผมกับปอนด์ รู้จักกันมาประมาณ 5-6 ปีเเล้ว เรามีโอกาสนอนอยู่ด้วยกันนับคร้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีอะไรกันเลย แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ติดต่อเขามาหลายเดือนเเล้ว ไม่รู้ปอนจะเป็นยังไง จะสบายดีอยู่ไหม แต่ผมอยากบอกว่าผมยังคิดถึงเขาและห่วงเขาตลอดไป สุดท้ายนี้ที่ผมเขียนความรู้สึกมายังไม่จบ เดี๋ยวมาเขียนต่อในภายหลัง ขอขอบคุณทุกคนที่รับฟังความรู้สึกของผม