Sealed With A Kiss..... รอยจำแห่งความรัก

1. ep

 

ท่าเรือ

________

 

 

มุมหนึ่งที่เงียบสงัดและวังเวงเป็นที่สุด

 

"ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ย ดาหลา ว่าฉันต้องการกระเป่าเงินสิบใบ เธอปัญญาอ่อนหรือไง นี่มันแค่ห้าใบชัดๆ' เนี้ย ห๊ะ"

 

หยกตะคอกใส่หน้าฉันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธ หัวหน้ากลุ่มใหญ่ที่สุด

เด็กนักเรียนมัธยมผิวขาว หน้าตาสดใสที่ใครเห็นคงไม่เชื่อถ้าจะบอกว่าหยกเป็น

หัวหน้าแก๊งเด็กวัดหัวขโมย

ผัวะ..

มัดของเธอที่ซัดเข้ามาที่ท้องของฉันจนลำไส้

เสทือนไปทั้งกระเพราะเกินมัดที่สิบ

ทำให้ดวงตาบวมปูดของฉันใกล้ปิดเต็มทนหวนให้คิดถึงเพลง

Sealed With A Kiss ของ Jason Donovan

ร่างโงนเงนส่ายไปมาตามแรงประทะของมัด เลือดยังคงไหลคามุมปากที่เขียว ม่วง

ช้ำโชคยังดีที่มี จีน กับ พิมพ์... พยุงร่างของฉันเอาไว้ คนละข้างไม่ให้ฉันล้มลง

ซึ้งหมายความว่ากระสอบทรายอย่างฉันต้องคงเส้นคงวาคอยรับหมัดอย่างต่อเนื่อง

จุกร้าวระบมไปทั่วร่างพูดอะไรไม่ออก

 

"เหย เธอมัน เหย จริงๆเลยนะ ยัยดาหลา เธอไม่เหมาะที่จะเข้าแก๊งเรา"

 

"อ่ะนี่ค่าเหนื่อยของเธอ"

 

ฉันมองแบงค์ยี่สิบสามใบ เหวี่ยงใส่กระแทกใบหน้าอย่างแผ่วเบา

มองหยกยิ้มมุมปาก แสยะยิ้ม

"แก๊งเรายังไม่ต้องการเธอตอนนี้ ยัย เหย"
 

ร่างปวกเปียก ของฉันถูกเหวี่ยงกระแทกเข้าประตูบาน Shutter ไม่ต่างอะไรกับเศษ

ซากของหมาขี้เรื้อน หยก พิมพ์ จีน แก้ว หมวย เดินจากไปแล้ว

น้ำตาทั้งหมดทั้งมวลไหลอาบท่วมท้นเต็มใบหน้า

คิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้ฉันมายังจุดๆนี้

อะไรที่ทำให้ฉันสิ้นคิด ตัดสินใจที่จะเข้าแก๊งลักขโมยของหยกนะเหรอ อาจ เป็น

เพราะคนที่บ้านเลี้ยงดู ฉันไม่อบอุ่นละมั้ง หรืออาจเป็นเพราะว่าฉันถูกจับตัวมา ไม่สิ

ฉันถูกรับมาเลี้ยงจากครอบครัวหนึ่งที่มีพร้อมทั้งลูกผู้หญิง ลูกผู้ชาย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ

ทั้งที่พวกเขามีพร้อมทุกอย่างแล้วรับฉันมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมเพื่อเพิ่มภาระพวก

เขาอีกทำไม ฉันตรัสรู้ก็อีตอน ต้องซักผ้า ทำความสะอาดบ้าน ดูแลน้องหญิงชาย

บุญธรรมด้วยสองมือไม่ต่างจากแรงงานทาสคอยรับใช้คนทั้งบ้านนี้ตั่งแต่อายุห้าขวบ

ตอนนี้ในอีกไม่กี่อาทิตย์ ฉันก็จะเรียนจบฉันต้องการออกไปจากบ้านหลังนั้นอย่างถาวร ไปสู่สิ่งที่ดีกว่า แล้วมันกับล้มคลื่นลงไม่เป็นท่า

กระเป๋าอีกห้าใบที่ฉันชวด ดันตกลงท่อน้ำเสีย ขณะที่วิ่งหนีดันชนกระแทกร่างเข้ากับ

คู่กรณีรายสุดท้ายที่วิ่งตามฉันมาอย่างไม่ยอมลดละ ฉันจึงเสียโอกาสเข้าแก๊ง

แถมยังโดนซ้อมอย่างไม่น่าให้อภัยเหยื่อรายสุดท้ายที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือแต่

โดยดี ดื้อดันที่จะวิ่งตามฉันมา อย่างไม่ยอมแพ้

ฉันคงตาฝาดไป สายตาเริ่มเลอะเลือน สติเริ่มจะดับลง มึนงงและเจ็บปวดไปทั้งร่างและจิตใจ

 

"ไม่เคยมีใครบอกเธอเหรอ ว่าสิ่งที่ทำ มันผิดกฏหมาย"

 

เขาช้อนร่างของฉันขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างไม่นึกรังเกียจ ชุดมัธยมปลาย

เปื้อนเต็มไปด้วยคราบเลือดของฉัน เขาคงเป็นเทวดา

เขาจับแขนอ่อนแรงของฉันโอบรอบคอของเขาเอาไว้... 

สติของฉันดับลง

 

 

 

 

3 ปีต่อมา

 

__________

 

 

You will see a lot of things

But they will mean nothing to you

If you lose sight of the thing you love

 

 

 

 

คุณจะเห็นสิ่งต่างๆมากมาย แต่มันจะมีความหมายอะไร

หากคุณมองไม่เห็นสิ่งที่คุณรัก


 

แดดตรงนี้มันแรงฉันรู้ดีแต่ก็ยังไม่ท้อที่จะรอ ชายนิรนามที่คอยช่วยเหลือ

ฉันมาตลอดสามปี รถที่ฉันเห็นคุ้นจนชินตากำลังขับใกล้เข้ามา ฉันปารถนา

ขอให้เขานั่งอยู่บนรถคันนั้น ให้สมกับการรอคอย แทนที่จะรอคอยใต้อาคาร

ชั้นเรียนของมหาลัย แทนริมฟุตบาต ไม่มีแม้แต่ร่มเงาของต้นไม้

ตลอดสามปีหลัง จากที่ฟื้นจากความทรมานตามร่างกาย

ฉันตกอยู่ในความดูแลของเขานับจากนั้น มีชีวิตที่เป็นอิสระอยากจะทำอะไรก็ได้ตามใจ แม้แต่ เขายังไม่บังคับ ฉันสัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่เสียใจที่ได้ทำหน้าที่

เป็นผู้ปกครองของฉัน และฉันจะเป็นคนดี

 

"เขาไม่มาเหรอคะ" 

 

ฉันมอง รถที่ว่างเปล่า เมื่อค่อมตัวเข้าไปนั่งจุมปุ๊ก ในรถ

 

"ท่าน ฝากของขวัญมาให้ อย่างเดียวครับ"

 

ฉันเอื้อมมือรับกล่องของขวัญ กระทัดรัดจากมือชายชาติตะวันตก เอาไว้ใมมือ เดาว่า ไม่เป็นนาฬิกา 

ก็คง สร้อยคอ เหมือนที่ได้ทุกปี ไม่เคยเห็นหน้าคนให้สักครั่ง น้ำตาคลอ 

กลัวว่าในสักวัน ฉันอาจจำหน้าผู้มีพระคุณที่เริ่มรางเลือน ไม่ใด้จับใจ

คุณ ปีเตอร์ค่ะ ฉันขอลงตรงหน้าร้านเบเกอรี่ด้วยค่ะ ฉันรีบวิ่งลงจากรถเพราะกลัว คุณปีเตอร์จะเห็นหยาดน้ำตาขี้อ่อนแอของฉัน 

 

 

ผัวะ... 

 

"อุ้ย ขอโทษค่ะ"

 

ทันทีที่ฉันผลักบานประตูร้านเข้าไป กระแทกเค้กที่อยู่ในมือคนตรงหน้าตกกระจาย

เท้าของฉันที่ไวเกินเหยียบซ้ำเข้าอีกอย่างไม่ปราณี ฉันมองหน้าของเขาตาค้าง

อ้าปากเหวอ เขากำลังแยกเขี้ยวมองฉันด้วยความโมโห

 

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เค้กของฉันเสียหายหมดเลย ยัยคนซุ่มซ่าม"

 

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั่งใจ" 

 

ฉันอยากจะร้องให้ มองย้อนกลับไปที่รถที่จอดอยู่มองหาผู้ช่วย แก้ใขสถานการณ์ คุณปีเตอร์ กลับไม่อยู่บนรถเสียนี่

 

"กะแล้วว่าต้องพูดอย่างนี้ มองหาใคร ไม่ต้องเลยนี่กะชนแล้วหนีใช่มั้ยเนี้ยเธอไม่ต้องเลย ไม่ต้องเลยมานี่" 

 

ฉันถูกกระชากร่างให้เดินตามเขาเข้าไปในร้าน

 

"บังอาจมากนะเธอเหยียบเค้กฉัน ซ่ะเละเลย กล้าเข้าร้านนี้ใด้ ก็ต้องมีเงินจ่าย"

 

"ซื้อเค้กก้อนใหม่ให้ฉันใด้สิ" 

 

- - เออฉัน จะบอกเขาได้อย่างไงว่าฉันไม่คิดจะเข้ามาซื้อขนมเค้กตั่งแต่ทีแรก ฉันแค่จะลงมาสงบใจเฉยๆอ่ะ และในกระเป๊าสตางค์

ฉันมีเงินอยู่แค่สองร้อย ไม่พอซื้อด้วยซ้ำ

 

"น้อง ครับ ผมเอาลายนี้"

 

ฉันมองเขาตาปริบ แง เค้กก้อนนี้ราคา เก้าร้อยแปดสิบบาทเลยเชียวนะ 

 

"โหนาย"

 

 "อะไร เธอมีปัญหาหรือไง"

 

 "เออ เปล่า"

 

ขนาดวันเกิดทุกปีฉันยังไม่เคยได้กินเค้กกับเขาเลยสักก้อน นี่ยังต้องซื้อเค้กให้หมอนี่ฟรีๆอีกเหรอ บ้าที่สุดเลยยัยดาหลาจอมซุ่มซ่าม

คุณปีเตอร์ นะคุณปีเตอร์ ไม่อยู่ให้ฉันยืมเงินเสียด้วย

 

"นี่เธอ ชะเง้อหน้ามองหาอะไรมิทราบ จ่ายเงินด้วย"

 

"ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ" 

 

"นี่เธอคิดจะชนแล้วไม่รับผิดชอบงั้นสิ"

 

"เออคือฉัน ไม่ใช่นะ คือว่าฉันมีเงินอยู่แค่สองร้อย" 

 

ฉันยกมือขึ้นปาดหน้าผาก

ตัดสินใจพูดมันออกไป หมอนี่กลับ ขำ เสียได้

"นายขำอะไร" 

 

"จริงดิ ท่าทางไม่เห็นเหมือนคนไม่มีตังค์ ฮา ฮา ฮา"

 

"นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี้ย จะเอายังไงกันแน่"

 

"ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเธอดีเหมือนกันอ่ะฉันให้ มันไม่ใช่ลายที่ฉันอยากได้จริงๆหรอก หน้าตาเธอมันน่าแกล้งดียินดีที่ได้รู้จัก" 

 

"เฮ้ย นายเดียวดิอย่าเพิ่งไป" 

 

ฉันมองเค้กในมืองงๆ อะไรของนายเนี้ย

ฉันจำต้องถือถุงขนมเค้กออกจากร้านอย่างจำยอม...

@SQWEEZ